[Τέλος-Παρελθόν] Οι Κουρσάροι

Προηγούμενες Ιστορίες:

Περίληψη Προηγουμένων:

Ο Takeshi έφτασε στον πρώτο προορισμό του ταξιδιού του, το Yamagata. Εκεί είχε πληροφορηθεί πως θα βρίσκεται ο George Moran "Κοριός", ο οποίος βρισκόταν στον στενό κύκλο του Alexander Petrovic (Island of Mist). Οι στενοί του συνεργάτες φορούσαν ένα χρυσό δαχτυλίδι με μια μαύρη πέτρα, που στο κέντρο της είχε ένα σκαλισμένο φίδι. Για το σχέδιο του νεαρού, το δαχτυλίδι ήταν αναγκαίο κι έτσι ξεκίνησε την "περιπέτειά" του για να βρει τον μαφιόζο. Γνώρισε μια σερβιτόρα με την οποία πέρασε αρκετό χρόνο κι έμαθε το νησί. Ύστερα από λίγες μέρες, έμαθε πως θα γίνει μια ανταλλαγή μεταξύ του Moran και του Isogai (ιδιοκτήτη εργαστηρίου παραγωγής sake) στο λιμάνι του νησιού. Το αντικείμενο ανταλλαγής λεγόταν "Sweet Kiss"* και αποτελούσε βασικό όπλο που θα χρησιμοποιούσε ο μεγαλομαφιόζος για να κυριαρχήσει στην West Blue. Για να στηριχθεί η ανταλλαγή, επιστρατεύτηκε ο Cutlass Rogers, ξακουστός πειρατής της Θάλασσας, ο οποίος χρωστούσε χάρη στον Petrovic και μπορούσε με τη σειρά του να κινητοποιήσει άλλους πειρατές. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει μια τεραστίων διαστάσεων πολιορκία του νησιού και πολλαπλές μάχες μεταξύ πειρατών και Shinsengumi. Η ανταλλαγή ματαιώθηκε κι ο Takeshi βρήκε και βασάνισε τον Moran παίρνοντας πληροφορίες και το δαχτυλίδι.


*copyrights στον Kanra ( https://onepiece-rpg.forumgreek.com/t2256-it-was-just-a-job )


Το post δε μετράει στη βαθμολόγηση.

-Πάρε βαθιές ανάσες. Δεν είναι τίποτα... Φύση! Ναι, φύση! Είναι απολύτως φυσικό να συμβεί αυτό... ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ Γ***ΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ! ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ! ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΗ! Α-ΠΕ-ΡΑ-ΝΤΗ! ΜΕ ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΝΑ ΧΕΣΕΤΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΒΑΡΚΑ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟΩΚΕΑΝΟ!; κραύγαζε μόνος τους προς ένα σμήνος γλάρων, οι οποίοι ψάρευαν στα αφρόνερα που άφηνε η βάρκα. Τα πτηνά πετούσαν, βουτούσαν στο νερό, κολυμπούσαν και ξανά το ίδιο. Μερικά βέβαια φρόντισαν να μην κάνουν την ανάγκη τους στην καταγάλανη θάλασσα, αλλά να μιμηθούν τα περιστέρια και να γεμίσουν την πρύμνη με ακαθαρσίες. Φυσικά ο Takeshi, γόνος οικογένειας με μεγάλο παρελθόν και πλούτο, δεν είχε συνηθίσει στην θέα τέτοιων εικόνων. Βέβαια, η παραμονή του στο Yamagata για περίπου μια βδομάδα, έσπασε κάπως το ακραίο αριστοκρατικό του προφίλ, αλλά οι κουτσουλιές ήταν κουτσουλιές και τα ψάρια ψάρια. Με έναν αναστεναγμό, ξεφύσηξε και σωριάστηκε στην πρύμνη. Έκανε κουπί ασταμάτητα επί 4 ώρες και ήταν εξουθενωμένος. Είχε αφήσει το νησί του sake πριν δύο νύχτες και λόγω της βιασύνης και της πολιορκίας, δεν είχε πάρει τίποτα φαγώσιμο μαζί. Το στομάχι του μούγκριζε και η δύναμή του τον είχε σχεδόν εγκαταλείψει.
-Μα κοτζάμ μαφιόζος, κοτζάμ κόμπρα! Τι κωλόβαρκα διάλεξε... Θα μπορούσε να έχει ένα πανί και να πηγαίνει μόνο του. γκρίνιαξε πάλι και κάλυψε τα μάτια του με το μανίκι του μανδύα του απ'τον μεσημεριανό ήλιο. Έπρεπε να βρει νησί και γρήγορα μάλιστα, αλλιώς θα πέθαινε απ'την πείνα. Τουλάχιστον η όλη ιστορία είχε κι ένα θετικό, κατάφερε να πάρει την βαλίτσα με τα λεφτά και τρία φιαλίδια με το νέο ναρκωτικό. Απ'τα πέντε πουγκιά που είχε όταν ξεκίνησε το ταξίδι του, είχε απομείνει ένα κι έτσι η βαλίτσα αποδείχθηκε σωτήρια. Αλλά τα λεφτά δεν τρώγονται...

Τότε ένας γνώριμος, αλλά ξεχασμένος ήχος ακούστηκε απ'το εσωτερικό του μανδύα του. Σαν να θυμήθηκε κάτι που είχε ξεχάσει, πετάχτηκε λες και έπαθε ηλεκτροπληξία.
-Μα φυσικά!!! φώναξε χαρούμενος και έψαξε τις πολλές εσωτερικές τσέπες, μέχρι που βρήκε το μικροσκοπικό σαλιγκάρι-τηλέφωνο. Ναι; αναφώνησε πιάνοντας το Den-Den Mushi.
-Αφέντη Takeshi, χαίρομαι που είστε καλά.
-Tousen! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που σε ακούω. Ίσως να μου σώζεις και τη ζωή.
-Με συγχωρείτε για την κλήση. Υποτίθεται πως δε θα ερχόμασταν σε επικοινωνία σύντομα.
-Πράγματι, αλλά ίσως και να μου φανείς πολύ χρήσιμος. Πες μου αυτό που ήθελες και θα συνεχίσω.
-Ο αδερφός σας επέστρεψε. Και ο αφέντης Judal το ίδιο.
-Και;
-Ο μικρός αφέντης είναι όπως τον θυμάστε. Πιθανότατα ασχολήθηκε με τα σκλαβοπάζαρα στο Sabaody.
-Δε με νοιάζει ο Judal, ο Ren;
-Ασχολείται με τα γραφειοκρατικά, όπως τον τελευταίο χρόνο. Ρώτησε που είστε και του είπα όσα είχαμε συμφωνήσει. Έδειξε αδιάφορος και συνέχισε τη δουλειά του.
-Τέλεια!
-Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως... Θυμάστε το Klot Historia;
-Ναι, είχαμε 4 τόμους, έλειπε ένας και μερικές σελίδες του 3ου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση.
-Πράγματι, όπως τα θυμάστε. Όπως πάντα εξαίρετη μνήμη. Υπάρχει η υποψία πως βρέθηκε ο δεύτερος χαμένος τόμος.
-Τι πράγμα!; φώναξε έκπληκτος ο νεαρός.
-Μάλιστα!
-Πού και πότε, Tousen!;

-Δε γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες, αλλά σύμφωνα με τον αφέντη Judal, ο δεύτερος τόμος βρίσκεται στην Ohara.
-Στην Ohara; Ας είμαστε λίγο σοβαροί Tousen. Το νησί καταστράφηκε ολοσχερώς πριν 20 χρόνια. Στην μηδαμινή περίπτωση που οι δήθεν επιστήμονες είχαν στα χέρια τους το βιβλίο, πλέον δε θα υπάρχει.
-Πράγματι, έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά έχουμε πληροφορίες για έντονη κινητικότητα στο νησί. Γνωρίζουμε σίγουρα πως υπάρχουν κάτοικοι και υπάρχει πιθανότητα να έχει εδραιωθεί επικοινωνία μεταξύ των πληθυσμών.
-Μάλιστα... Καλώς. Ας ελπίσουμε να προλάβω να το δω με τα μάτια μου.
-Σας το εύχομαι ολόψυχα, αλλά με όλο τον σεβασμό, δεν νομίζω να τα καταφέρετε.
-Και γιατί αυτό;
-Βλέπετε, ο πατέρας σας έμαθε για όσα σας είπα... και έστειλε την Kasdeya στο νησί.
-ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΕΕΙ!;
-Μάλιστα. Ξεκίνησε πριν μερικές ώρες, άρα έχετε μια βδομάδα στην κατοχή σας. Βέβαια, κρίνοντας απ'το σημείο που βρίσκεστε τώρα, είναι αδύνατον να φτάσατε πριν απ'αυτήν.
-Δεν το πιστεύω... αναστέναξε και κάλυψε απογοητευμένος το πρόσωπό του με το χέρι του. Ελπίζω, αν υπάρχει φυσικά, το βιβλίο να φτάσει σώο στα χέρια μας.
-Μάλιστα αφέντη Takeshi. Πώς αλλιώς μπορώ να σας βοηθήσω;
-Ναι, σωστά! Ξέρεις που είμαι, σε τι απόσταση βρίσκεται το κοντινότερο νησί;

-Λυπάμαι, αλλά δεν σας έχω καλά νέα. Με τους ρυθμούς σας, θα φτάσετε στο κοντινότερο νησί σε 5 ημέρες. Όπως σας ακούω, φαντάζομαι πως δεν έχετε προμήθειες για τόσο καιρό.
-Πλάκα μου κάνεις;... Και όλα πήγαν τόσο καλά μέχρι τώρα... Τι μπορώ να κάνω Tousen; Το μόνο πράγμα που υπάρχει στη βάρκα αυτή την στιγμή, είμαι εγώ, η πίπα μου, ο καπνός της, το σπαθί, το Den-Den Mushi και μια κωλοβαλίτσα με μερικά belli και τρία φιαλίδια με ένα νέο ναρκωτικό.
-Σας βρίσκω μια χαρά.
-Τίποτα απ'αυτά δεν τρώγεται και δεν υπάρχει περίπτωση να δοκιμάσω τα ναρκωτικά...
-ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΦΕΝΤΗ TAKESHI! Το είχαμε συμφωνήσει! Όχι ναρκωτικά!
-Ναι Tousen... Όχι ναρκωτικά Tousen...
-Κάντε υπομονή μερικές ώρες. Σύντομα θα σωθείτε απ'τις δυσκολίες της βάρκας, αν φυσικά χρησιμοποιήσετε σωστά τα όπλα που έχετε στη διάθεσή σας· κάτι που φυσικά είμαι σίγουρος πως θα κάνετε. Πρέπει να σας κλείσω, αλλιώς θα γίνω αντιληπτός. Σας εύχομαι καλή τύχη! είπε κι έκλεισε.
-Περίμενε Tousen! Για ποιο πράγμα μιλάς; Και τι θα κάνω τόση ώρα; Με τις κουτσουλιές; Touuuuuseeen~
Ξεφύσηξε εξουθενωμένος και μη νιώθοντας καμία αίσθηση ασφάλειας. Ίσα-ίσα που τα νέα τον έκαναν να αισθανθεί περισσότερο ηττημένος. Τι θα ήταν αυτό το σωτήριο συμβάν που του ανέφερε ο ηλικιωμένος μπάτλερ δεν το γνώριζε και δεν είχε ούτε κατά διάνοια την ψυχική αντοχή για να μαντέψει. Απλά παρέμεινε ξαπλωμένος στην πλώρη με καλυμμένο το πρόσωπό του απ'τον μανδύα κι έμεινε να περιμένει ελπίζοντας να μην τον χέσουν τα θαλασσοπούλια.

Οι ώρες περνούσαν και το απόγευμα έφτασε σύντομα, με τον νεαρό να έχει αποκοιμηθεί. Τα μάτια του άνοιξαν όταν ένα κύμα χτύπησε με δύναμη στα πλαϊνά της βάρκας και οι κρύες θαλασσινές σταγόνες έσκασαν στο κεφάλι του. Αρχικά βλασφήμησε, αλλά όταν αντίκρισε τον υπεύθυνο αυτού του κύματος άλλαξε γνώμη. Ένα κατάμαυρο καράβι με δύο κατάρτια έπλεε σε σχετικά κοντινή απόσταση από αυτόν. Τα πλαϊνά του κοσμούσαν περίπου δέκα κανόνια, ενώ στην κορυφή του κεντρικού και ψηλότερου καταρτιού δέσποζε μια μαύρη σημαία με μια νεκροκεφαλή.
-Πανέμορφα... Tousen... Αυτή η δύναμη που έχεις... όσο τη μισώ, άλλο τόσο την ζηλεύω... μουρμούρισε όσο σηκωνόταν στα πόδια του και ξεσκόνιζε τα ρούχα του. Στο μπροστινό μέρος του καραβιού υπήρχε μια μεγάλη ξύλινη εξοχή με ένα αγαλματίδιο μιας γυναίκας (η λεγόμενη γκόμενα). Η άγκυρα δε φαινόταν πουθενά, ενώ το πίσω μέρος του -όπως στα περισσότερα πλοία- ήταν υπερυψωμένο και πιθανότατα συμπεριλάμβανε την καμπίνα του καπετάνιου. Στο πάνω του μέρος βρισκόταν το πηδάλιο, μπροστά απ'το οποίο υπήρχε το δεύτερο και μικρότερο κατάρτι. Η κινητικότητα ήταν μικρή, αν και ακούγονταν φωνές. Ο Takeshi έμεινε να το κοιτάει, μην μπορώντας να αποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να πράξει. Μία λάθος κίνηση θα κατέληγε νεκρός. Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για τις πολεμικές του ικανότητες, αλλά αν αντιμετώπιζε νηστικός επί 1,5 μέρα ένα ολόκληρο πειρατικό πλήρωμα, δε θα είχε αίσιο τέλος. Όπως αποδείχθηκε όμως, δε χρειάστηκε να αποφασίσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Ένας άνθρωπος φάνηκε στην άκρη του καταστρώματος, πιασμένος απ'τα σκοινιά κι έδειχνε να κοιτάει προς το μέρος του.

Φωνές ακούστηκαν απ'το σημείο και οι μορφές πλήθυναν στιγμιαία. Μπορούσε να διακρίνει το πλήρωμα να μετακινείται άτακτα και ύστερα από λίγο, μια βάρκα έπεσε στον ωκεανό. Αναστενάζοντας, άνοιξε ταχύτατα την βαλίτσα και πιάνοντας τα τρία φιαλίδια, τα έκρυψε στο εσωτερικό του μανδύα του. Είχε ετοιμάσει μερικά σενάρια στο μυαλό του, αλλά τα περισσότερα θα κατέληγαν σε αιματοχυσία. Την βάρκα επάνδρωσαν τέσσερις ή πέντε μορφές και με τη χρήση κουπιών, άρχισαν να πλησιάζουν τον Takeshi. Όταν έφτασαν αρκετά κοντά, κατάφερε να προσέξει τα χαρακτηριστικά τους. Ήταν πέντε άντρες, ένας εκ των οποίων έκανε κουπί. Κάθονταν σε δυάδες· οι δύο πρώτοι κρατούσαν δύο σπάθες στα χέρια τους, ενώ οι άλλοι δύο πιστόλια παλιάς τεχνολογίας. Ήταν όλοι τους μαυριδεροί, πιθανότατα λόγω των πολλών ωρών που βρίσκονταν εκτεθειμένοι στις ακτίνες του ήλιου και φορούσαν λιτά και ταλαιπωρημένα ρούχα. Απλά, φαρδιά παντελόνια με εμφανή σκισίματα και στο πάνω μέρος είτε κάποια ανοιχτή φθαρμένη ζακέτα ή τίποτα. Ήταν αξύριστοι, είχαν σκουλαρίκια και τατουάζ στα χέρια κι έδειχναν άπλυτοι και βρωμεροί. Ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον κοκκινομάλλη νεαρό.
-Βρε βρε βρε... τι έχουμε εδώ; είπε σαρκαστικά με ύφος κυνηγού που παρατηρεί λαίμαργα το θήραμά του ο ένας πειρατής.
-Είμαι σίγουρος πως ο Stede θα χαρεί πολύ με αυτό! τόνισε ο άλλος βλέποντας την βαλίτσα και το πλούσιο παρουσιαστικό του Takeshi.
-Ας μην καθυστερούμε... Τα υπάρχοντά σου και θα σε αφήσουμε να ζήσεις, πλουσιόπαιδο. πρόσθεσε κουνόντας απειλητικά την σπάθα του.

-Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής! Θέλετε να με πάτε στον καπετάνιο σας.
-Δεν έχουμε όλη τη μέρα! Πάρτε του τα πράγματα και πάμε πίσω! Η Revenge θα φύγει.
-Οι υπόλοιποι δείχνετε πιο έξυπνοι από αυτόν... είπε πριν προλάβουν να μιλήσουν ή πράξουν οι άλλοι τέσσερις και έβγαλε ένα φιαλίδιο. Επαναλαμβάνω λοιπόν, θέλετε να με πάτε στον καπετάνιο σας.
Οι άντρες το έμειναν να το κοιτούν για λίγο, με το βλέμμα τους να πηγαίνει από το φιαλίδιο στην βαλίτσα, έπειτα στον νεαρό και πάλι απ'την αρχή. Ο πρώτος πειρατής όμως δεν έδειχνε να νοιάζεται και πήδηξε στην βάρκα του κοκκινομάλλη νεαρού.
-Δε σας μπορώ εσάς τους καλομαθημένους βουτηρομπεμπέδες! Θα τα πάρω μόνος μου. αναφώνησε και σηκώνοντας την σπάθα την έφερε με δύναμη προς τα κάτω. Ο Takeshi έκανε ένα βήμα πίσω φτάνοντας στην άκρη της πλώρης για να το αποφύγει. Τότε ο πειρατής επιχείρησε μια πλάγια κίνηση προς τα πάνω, αλλά ο νεαρό τραβώντας το σπαθί του, χτύπησε τον μαυριδερό κακοποιό με την άκρη της λαβής στο στέρνο. Εκείνος παραπάτησε και βγάζοντας εντελώς το σπαθί από την θήκη του, το έτεινε προς το λαιμό του πειρατή.
-Ας μη συνεχιστεί αυτό! Πηγαίνετε με στον καπετάνιο σας και κερδίζουμε όλοι! είπε και έβαλε το αγαπημένο του ξίφος στη θήκη του. Οι άλλοι τέσσερις κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και συμφώνησαν με βαριά καρδιά βλέποντας το καράβι τους να φεύγει.
-Τι έχεις στην βαλίτσα; ρώτησε και τον σημάδεψε στο στέρνο.
-Λεφτά! απάντησε και την άνοιξε για να δει τα χαρτονομίσματα. Και αυτό. πρόσθεσε κουνώντας το φιαλίδιο και ο άντρας του έγνεψε.

-Πού μπλέκουμε κάθε φορά... Τελείωνε! είπε κι έγνεψε στον Takeshi, ο οποίος με ένα μικρό σάλτο πέρασε στην βάρκα των πειρατών. Έπαιρναν πάλι τη θέση τους σε δυάδες και κάθισε δίπλα στον τελευταίο ομιλούντα.
-Αν είναι δυνατόν! Τουλάχιστον βάλτε τον να κάνει κουπί...
-Σκάσε Pete. Θα μας αφήσουν πίσω!
Με τα πολλά, ο επονομαζόμενος Pete ανέβηκε κι αυτός στη βάρκα και πιάνοντας από ένα κουπί, προσπάθησαν να φτάσουν την Revenge. Το κλίμα φυσικά δεν ήταν ρόδινο· η δυσοσμία, η πλήρης έλλειψη προσωπικού χώρου και τα βρωμερά κατακάθια της κοινωνίας τον έκαναν να θέλει να τους διαγράψει από την ιστορία, αλλά μετά θα αποκτούσε κι άλλα προβλήματα. Όση ώρα διαδραματίζονταν τα γεγονότα, το πειρατικό καράβι δεν είχε ρίξει άγκυρα κι έτσι συνέχιζε την πορεία του. Ύστερα από περίπου μισή ώρα, έφτασαν στα πλαϊνά του, όπου τους έριξαν ένα καραβόσκοινο. Αφού έδεσαν τη βάρκα, ο άντρας που "έπραξε έξυπνα" ξεκίνησε να ανεβαίνει πρώτος, ενώ τον ακολούθησαν ο Takeshi και οι υπόλοιποι πειρατές. Πατώντας το πόδι του στο κατάστρωμα, βρέθηκε μπροστά σε ένα πραγματικά άθλιο τοπίο. Μούχλα, ξεραμένο αίμα, βρώμα από ψάρια, αλκοόλ και απλυσιά, πεταμένα σκοινιά και μπάζα παντού και πολλαπλοί πειρατές να τρέχουν πάνω-κάτω, άλλοι δουλεύοντας, άλλοι καθαρίζοντας κι άλλοι περνώντας τον άχρηστο χρόνο τους. Μόλις είδαν τον κοκκινομάλλη σταμάτησαν ό,τι έκαναν και έμειναν να τον χαζεύουν με περιέργεια.
-Φωνάξτε τον καπετάνιο Stede! Έχουμε επισκέπτη.
-Δεν χρειάζεται. Αργήσατε! Δε θυμάμαι να ζήτησα παρέα Paul. πρόσθεσε έπειτα από μια μικρή παύση κοιτώντας τον Takeshi.

Ήταν ένας άντρας περίπου στα 35, αλλά έδειχνε λίγο πιο μεγάλος εξαιτίας των πολλών του ταξιδιών στη θάλασσα. Έφτανε τα 1.85 και ήταν αρκετά γυμνασμένος. Φορούσε μια ανοιχτή μπλε καμπαρτίνα, μαύρο παντελόνι και μπότες, ενώ το στήθος του καλυπτόταν από τρίχες. Στο κεφάλι του βρισκόταν ένα μεγάλο μαύρο καπέλο και στη ζώνη του ένα ελαφρώς κυρτό σπαθί με επιχρυσωμένη λαβή, καθώς και ένα πιστόλι με μακριά κάννη.
-Ίσως σου φανεί χρήσιμος καπετάνιε. Έχει κάποιο είδος ναρκωτικού και λεφτά. Στην τελική αν μας είναι άχρηστος τον σκοτώνουμε και παίρνου... αλλά σταμάτησε στη θέα του υψωμένου χεριού του.
-Δεν ασχολούμαστε με ναρκωτικά. Τι ναρκωτικό είναι αυτό που έκανε να αξίζει την καθυστέρηση και την παρουσία αυτού;
-Δε γνωρίζω καπετάνιε. Επέμενε να τον φέρουμε σε σένα και είπε πως θα κερδίζατε κι οι δύο.
-Άρα μου λες πως έφερες στο καράβι μου έναν άγνωστο, μόνο και μόνο επειδή σου είπε πως έχει ντρόγκια και ότι ήθελε να συναντηθούμε... Μάλιστα... αποκρίθηκε και με μιας τράβηξε το πιστόλι και τον πυροβόλησε στο δεξί του πόδι. Ο επονομαζόμενος Paul κραύγασε απ'τον πόνο και σωριάστηκε στο κατάστρωμα αιμόφυρτος. Καλό θα ήταν οι διαταγές μου να βρίσκονται πιο ψηλά από αυτά που πιστεύεις ή σου λένε άλλοι. Λοιπόν ξένε; Οι άντρες μου σε έφεραν όπως ζήτησες μπροστά μου, τι έχεις να μου πεις; απευθύνθηκε στον Takeshi, ο οποίος τον κοίταξε κι ένα πλάγιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.
-Αυτό εδώ, λέγεται "Sweet Kiss" και δεν έχει βγει ακόμα προς τα έξω. Είπες πως δεν ασχολείσαι με ναρκωτικά, αλλά βλέπω ότι είσαι έξυπνος άντρας. είπε πετώντας του το ένα φιαλίδιο.