Angels Part II [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο Scar ήξερε πως το ίδιο πράγμα απασχολούσε και εμένα παρά το γεγονός πως δεν είχα πει κάτι ακόμα, ωστόσο η έκφραση μου με πρόδιδε στον φίλο μου που με ήξερε τόσο καιρό.
Θα δούμε, προς το παρόν με απασχολεί πιο πολύ το να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε. Μπορεί να συνηθίσαμε στον αέρα αλλά και πάλι το να χρησιμοποιώ το φρούτο μου εδώ πάνω είναι ιδιαίτερα κουραστικό.
Το ίδιο πράγμα έπαθα και εγώ πριν. Έχεις δίκιο, πάμε να βρούμε ένα ήσυχο μέρος.
Με τα λόγια αυτά συνεχίσαμε την πορεία μας προς το εσωτερικό, η βλάστηση γινόταν όλο και πιο πυκνή όσο πιο βαθιά πηγαίναμε. Πέραν αυτού μόνη μας συντροφιά ήταν μερικά περίεργα έντομα που σηκώνονταν θορυβημένα από το πέρασμα μας.

Φτάσαμε μπροστά στην είσοδο μιας σπηλιάς, με τις αισθήσεις μας τεντωμένες και έτοιμοι για μάχη μπήκαμε στο εσωτερικό. Ωστόσο εκτός από μερικές νυχτερίδες δεν βρήκαμε κάποιον άλλο "εχθρό". Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο πλοίο μας και να ενημερώσουμε τους άλλους δυο, να πάρουμε τα υπόλοιπα πράγματα μας και να περάσουμε το βράδυ μας στην σπηλιά εκείνη.
Σχεδόν δυο ώρες αργότερα όλα ήταν πλέον όπως έπρεπε να είναι, είχαμε σιγουρέψει την ασφάλεια του πλοίου μας και είχαμε μεταφερθεί στην σπηλιά για να περάσουμε το βράδυ μας. Στα μέσα της διαδρομής βρήκαμε μερικά δέντρα με περίεργους καρπούς, μαζέψαμε μερικούς για να έχουμε κάτι να φάμε το βράδυ ωστόσο ο Ikkaku μας απαγόρεψε να φάμε έστω και έναν προτού τελειώσει με τον έλεγχο που ήθελε να τους κάνει. Τελικά αποφάσισε πως δεν υπήρχε κάποιος κίνδυνος από τα φρούτα και έτσι βρεθήκαμε να τρώμε με όρεξη το βραδινό μας αν και ήταν σχεδόν άνοστα.
Αποφασίσαμε να κοιμηθούμε νωρίς, το επόμενο πρωινό θα συνεχίζαμε την πορεία μας στο νησί για να ανακαλύψουμε αν υπήρχαν άλλοι ζωντανοί οργανισμοί εκτός από εμάς πάνω στο νησί.

Το βράδυ στην Skypeia ήταν εντελώς διαφορετικό, ο ουρανός έπαιρνε απλά ένα πιο σκούρο χρώμα και η θερμοκρασία έπεφτε. Από εκεί και πέρα όμως δεν ήταν όπως στην κάτω θάλασσα, έτσι κανένας από τους τέσσερις μας δεν κατάφερε να κοιμηθεί ήρεμα εκείνο το βράδυ.
Βρέθηκα να κάθομαι εκτός της σπηλιάς και να φυλάω για πιθανούς εχθρούς, αν και τίποτα δεν φαινόταν να διαταράσσει την απόλυτη ησυχία που μας είχε κυκλώσει.
"Ωραία, ήρθαμε και εδώ πάνω. Κατάφερα να τους οδηγήσω σωστά αλλά τώρα δεν έχω ιδέα τι να κάνω, εσύ τι θα έκανες? Yachiru?" Σκέφτηκα λες και η σκιά μέσα μου θα μου απαντούσε, αλλά ήξερα πως είχε δώσει την ζωή της για να σώσει την δικιά μου. Δεν θα μου απαντούσε ακόμα και αν προσπαθούσα όσο πιο πολύ μπορούσα.

"Τς, πάντα έτσι ήσουν. Ήθελες πάντα να με σκοτώσεις αλλά τελικά αποφάσισες να πεθάνεις για να με βοηθήσεις να φτάσω στην κορυφή, δεν σκοπεύω να σε απογοητεύσω αλλά δεν μπορώ και να μην σκέφτομαι πως κάποιες στιγμές σε χρειάζομαι. Οι άνθρωποι που έχω γύρω μου με προσέχουν και θέλουν να με ακολουθούν, ίσως και να τους συμπαθούσες αν τους γνώριζες όλους..." Σκεφτόμουν λες και απαντούσα στον εαυτό μου, ένα περίεργο αίσθημα με είχε αγκαλιάσει. Η αλήθεια ήταν πως οι μόνιμες κόντρες που είχα με την Yachiru καθώς και η συνεχόμενη απειλή της για να πάρει το σώμα μου για δικό της με κρατούσαν πάντα σε εγρήγορση και δεν ένιωθα την περίεργη μοναξιά που υπήρχε πάντοτε μέσα μου. Όμως το περίεργο αίσθημα πέρασε το ίδιο γρήγορα που εμφανίστηκε, χαμογέλασα και έσφιξα τις γροθιές μου.
"Μείνε πεθαμένη και δες με να ανεβαίνω στην κορυφή. Είμαι ήδη πολύ κοντά στον θεό εδώ πάνω, το μόνο που μένει είναι να τον νικήσω και να κλέψω την θέση του στον ουρανό!"

To πρωινό με βρήκε να κοιμάμαι στο εσωτερικό της σπηλιάς, έξω φυλούσε σκοπιά ο Scar. Η Rangiku και ο Ikkaku είχαν μόλις σηκωθεί όταν τελειώνα με τους τελευταίους ελέγχους των πραγμάτων που θα χρειαζόμασταν. Τα υπόλοιπα πράγματα θα έμεναν στην σπηλιά μιας που θα την χρησιμοποιούσαμε ως καταφύγιο για τις μέρες που θα περνούσαμε εδώ. Η Log Pose δεν δούλευε εδώ πάνω καθώς τα νησιά δεν έδειχναν να έχουν κάποιο μαγνητικό πεδίο, οπότε δεν υπήρχε κάτι που να βιάζει να φύγουμε. Φάγαμε πρωινό και βγήκαμε από την σπηλιά, ο ήλιος έλαμπε και πάλι δυνατά πάνω από τα κεφάλια μας πράγμα που έκανε την πεζοπορία λίγο πιο δύσκολη. Ωστόσο η πυκνή βλάστηση που υπήρχε στο δάσος μας κάλυπτε αρκετά από τον ανεπιθύμητο "επισκέπτη".
Είχαμε προχωρήσει αρκετά μέχρι που είδαμε επιτέλους την πρώτη μορφή ζωής, ένα ζώο που έμοιαζε με τίγρη αν και είχε ένα βαθύ μπλε χρώμα στο τρίχωμα του. Φάνηκε να μην περιμένει να δει ανθρώπους και έτσι ήταν αρκετά καχύποπτο απέναντι μας, γρύλισε και έδειξε τα κοφτερά δόντια του για να μας διώξει από την περιοχή του.

Δοκίμασε να το αιχμαλωτίσεις, άλλωστε ακόμα και αν είναι πιο δυνατό από εσένα η άμμος σου θα σε προστατέψει. Αποκλείεται να έχει Haki ένα ζώο οπότε είσαι καλυμμένος από επιθέσεις κάθε τύπου. Είπα στον Ikkaku που φαινόταν αρκετά πρόθυμος να μάθει τι κρυβόταν στο εσωτερικό του ζώου. Δίχως να περιμένει δεύτερη κουβέντα όρμησε μπροστά, ο Scar έκατσε στο έδαφος για να παρακολουθήσει με μεγαλύτερη βολικότητα την μάχη.
Αν δεν τα καταφέρνεις φώναξε... Η Skypeia δεν είναι μέρος για αδύναμους πάντως..! Φρόντισε να του πει ειρωνικά, ο Ikkaku γύρισε και έκανε μια γκριμάτσα μίσους και δολοφονικού ενστίκτου μαζί αλλά δεν είπε κάτι.
Πλησίασε το τεράστιο ζώο και το κοίταξε στα μάτια, εκείνο σήκωσε το πόδι του και επιτέθηκε αρχικώς με τα νύχια του. Ένας γρήγορος ελιγμός έφτανε για να αποφύγει το χτύπημα, έτρεξε στα πλαϊνά του ζώου και δοκίμασε να τον χτυπήσει με μια από τις καλοζυγισμένες γροθιές του.

Το ζώο όμως δεν θα έπεφτε από κάτι τόσο εύκολο να αποφύγει, κυλίστηκε στο έδαφος και γύρισε το σώμα του προς την κατεύθυνση του Ikkaku. Ύστερα έσπρωξε δυνατά με τα πόδια του και βρέθηκε στον αέρα από πάνω του, εκείνος φρόντισε να κάνει μερικά βιαστικά βήματα πίσω για να το αποφύγει και να ανασυγκροτηθεί. Για μια στιγμή έμειναν και οι δυο τους ακίνητοι, λες και μετρούσαν ο ένας την δύναμη του άλλου.
Πρέπει να παραδεχθείς πως δεν έχει καμία σχέση με το πως ήταν στο Drum Kingdom. Προσπαθεί να τον νικήσει με την δύναμη του, ενώ θα μπορούσε εύκολα να χρησιμοποιήσει το φρούτο του και να νικήσει μέσα σε δευτερόλεπτα.
Ξέρει πως αν το κάνει δεν θα έχει την κατάλληλη εμπειρία για να με πολεμάει σε μια κοντινή μάχη, ειδικά όταν έχω μια δύναμη που μου επιτρέπει να τον χτυπήσω ανά πάσα στιγμή. Φροντίζει να εξελίξει τα αδύναμα του σημεία μιας που οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Τς, πάντως ότι και να κάνει και πάλι θα τρώει ξύλο κάθε φορά που θα είστε αντίπαλοι!
Ζεχαχαχαχαχα, αυτό εννοείται...! Δεν είναι ο μόνος που κάνει προπόνηση!

Μας πήραν τα γέλια με την τελευταία φράση του Scar, ωστόσο ο Ikkaku δεν φαινόταν να γελάει. Είχε πάρει την μάχη του στα σοβαρά και ήταν αποφασισμένος να νικήσει δίχως την δύναμη του φρούτου του. Το άγριο ζώο βρυχήθηκε για μια ακόμη φορά και επιτέθηκε, όμως όλα έδειχναν πως είχαν τελειώσει. Ο Ikkaku έβγαλε το περίεργο όπλο του και με μια κίνηση εμφάνισε τις δυο λεπίδες έσκυψε για να στηρίξει το κορμί του και περίμενε το άμοιρο ζώο να καρφωθεί πάνω τους. Έτσι και έγινε, το αίμα του αγριμιού πετάχτηκε στον αέρα και το κουφάρι του έπεσε, νεκρό πλέον, στο έδαφος όπου και έμεινε ακίνητο.
Χμ, τελικά μόνο φωνή ήσουν και τίποτα παραπάνω... Είπε ο Ikkaku με ένα χαμόγελο φορεμένο στο πρόσωπο του. Καθάρισε το όπλο του στο τρίχωμα του ζώου και το μάζεψε για να μπορέσει να το εξετάσει με την ησυχία του.

Η μάχη του Ikkaku μας βγήκε σε καλό αφού σύμφωνα με το πόρισμα που έβγαλε, όχι μόνο τα ζώα εδώ είχαν το ίδιο εσωτερικό με τα ζώα στην δική μας θάλασσα αλλά και το κρέας τους τρωγόταν. Έτσι παρά την μεγάλη αντιπαράθεση της Rangiku, κόψαμε δυο γενναία κομμάτια και τα πήραμε μαζί μας για να έχουμε να φάμε το μεσημέρι. Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα στο πυκνό δάσος του νησιού, αρκετά ζώα έκαναν την εμφάνιση τους σήμερα.
Υποθέτω πως ήθελαν να συνηθίσουν την παρουσία μας. Μάλλον δεν έχουν συχνά την μυρωδιά ανθρώπων κοντά τους.. Είπε ο Ikkaku κάποια στιγμή..
Τς, δεν το νομίζω... Κάτι μου λέει πως υπάρχουν άνθρωποι εδώ, νιώθω συνεχώς μερικά ζευγάρια μάτια να είναι καρφωμένα πάνω μας. Ωστόσο δεν μπορώ να δω κάποιον όσο και αν ψάχνω δίχως να δίνω στόχο. Απάντησε σκεπτικός ο Scar.

Δεν απάντησα αν και η απάντηση που θα έδινα ήταν ίδια με αυτή του Scar, μπορούσα να νιώσω αρκετές αύρες από ανθρώπους σχετικά κοντά μας. Όμως το ποτέ μου δεν είχα καταφέρει να αναπτύξω ιδιαίτερα το Kenbushoku Haki και έτσι δεν ήμουν σε θέση να ξέρω την ακριβή τους θέση.
Προχωρήσαμε λίγο ακόμα μέχρι που τα πυκνά φυτά άρχισαν να γίνονται λίγο πιο αραιά, φτάσαμε στην άκρη και για πρώτη φορά είδαμε αυτό που όλοι ψάχναμε αθόρυβα μέσα μας. Μερικά ξύλα ήταν στοιβαγμένα και άχνιζαν ακόμα.
Άνθρωποι. Επιτέλους μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως υπάρχουν άνθρωποι εδώ πάνω.
Μη βιάζεσαι να χαρείς δαιμόνιε φίλε μου. Το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι δεν σημαίνει πως είναι και φιλικοί...
Σίγουρα δεν είναι και τόσο φιλικοί... Κοιτάξτε εκεί πάνω. Είπε η Rangiku δείχνοντας ένα ξερό δέντρο αρκετά μέτρα πιο πέρα από εμάς. Πάνω του βρίσκονταν κρεμασμένα τα κόκαλα μερικών ανθρώπων, μάλλον αυτό ήταν το μόνο που είχε μείνει από αυτούς...