Αποφάσεις μετ'εμποδίων.[Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Το όλο θέμα με τον Caesar τον τάραξε προφανώς. Είχε χάσει πλέον τον λόγο που ο ίδιος νόμιζε ότι έχει για να ζει. Οπότε τι έκανε με τη ζωή του; Ήταν πολύ μεγάλος πλέον για να το παίζει επαναστάτης. Και δεν έκανε πλάκα: ήθελε να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια, να ριζώσει κάπου. Στο κάτω κάτω αγρότης είχε ξεκινήσει και αγρότης ήθελε να τελειώσει τη ζωή του! Με κάλους στα χέρια από την τσάπα, κι όχι την καραμπίνα. Με μαύρισμα επειδή έμενε τόσες ώρες στον ήλιο κλαδεύοντας, όχι επειδή έμενε στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Ήθελε να σταματήσει. Ήταν κουρασμένος.

Στη συνειδητοποίηση αυτή, ξαφνικά όλο το βάρος του κόσμου έπεσε πάνω του. Λύγισε από την πίεση, τα γόνατά του παραλίγο να λυγίσουν μαζί του. Αν και δε γέρασε, ένιωσε μεγάλος, όπως ακριβώς στο όνειρό του. Μα τι τον είχε πιάσει; Έφταιγε η Μαργαρίτα; Αυτή αφυπνούσε όλες τις ανησυχίες του και τις ανασφάλειές του; Την είδε και ήξερε πως ήθελε να είναι μαζί της--δεν είχε νιώσει έτσι ούτε όταν είχε γνωρίσει την πρώην γυναίκα του.

Κούνησε το κεφάλι του, προσπαθώντας να ξεχάσει τα πάντα για να μην αισθάνεται περίεργα. Δεν είχε μιλήσει καθόλου ο Joss γι αυτό, το οποίο ήταν καλό, αλλά απ'την άλλη, ήταν πολύ πιθανό να κατάλαβε το πρόβλημά του και να μη μίλησε για να είναι διακριτικός. Ε, καλό και κακό μαζί.

Φτάσανε στο μπαράκι της όμορφης επαναστάτριας μες στη σιωπή. Το πρωί έδειχνε πολύ διαφορετικό απ'ότι το βράδυ΄ολόκληρη η πόλη έδειχνε έτσι. Με τα θαμπά φώτα σβηστά, τις μουσικές καταλαγιασμένες, όλα φαίνονταν ψεύτικα. Και θα ορκιζόταν πως είδε κάποιον να κάνει κάτι παράνομο πίσω από εκείνη τη γωνία, αλλά δεν τον ένοιαξε. Στις 10 ακριβώς όμως, σαν κύριοι, είχαν φτάσει στα σκαλοπάτια της και της χτύπησαν την πόρτα. Νυσταγμένη, αλλά ντυμένη με ρούχα που κάποιος θα υποδεχόταν καλεσμένους, τους έδωσε άδεια να μπούνε μέσα. Δε μίλησε, απλώς έκανε στην άκρη κι έγνεψε να την ακολουθήσουν, κάτι το οποίο έκαναν.

"Καλημέρα Ωραία Κοιμωμένη," αστειεύτηκε ο Bola, αλλά μόνο αφού φτάσανε στον πάνω όροφο όπου ήταν και το σπίτι της. Έπρεπε να περάσουν πρώτα πολλές αναποδογυρισμένες καρέκλες πάνω σε τραπεζάκια ή σκαμπώ και φυσικά λερωμένα πατώματα.
"Ναι κωμικέ, το πιάσαμε. Καθιστε. Καφέ;"
"Ναι παρακαλώ! Γλυκό τον θέλω. Και κανα μπισκοτάκι μαζί..."
Απολύτως τρομοκρατημένος απ'τους τρόπους του, τον κοίταξε ενοχλημένος. "Ένα καφέ παρακαλώ, σκέτο." Έγνεψε η κοπέλα και πήγε να τους φτιάξει. Όταν εξαφανίστηκε μέσα στην κουζίνα, ο Joss γύρισε στον επαναστάτη. "Χαίρομαι που ξαναβρήκες το χιούμορ σου."
"Εεεε...κι εγώ."

Τρία λεπτά μετά γύρισε με τους καφέδες. "Δεν έχει κουλουράκια για σένα," είπε κοφτά, αλλά με χιούμορ. Χαμογέλασαν και οι τρεις. "Λοιπόν, ωραία όλα αυτά, αλλά ας το συντομεύουμε. Τι πληροφορίες θέλετε;"

"Ο Δήμαρχος Lem και ο John Gerd, έμαθα ελέγχουν τον υπόκοσμο του νησιού. Πώς-"
"Ώπα, περίμενε. Ήρθες εδώ με την πρόθεση να μας απαλλάξεις από τον Δήμαρχο;"

Δεν απάντησε ακριβώς, ανασήκωσε τους ώμους και λίγο τις παλάμες του, ενώ η πο περίεργη έκφραση είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. "Ούτε καν να το σκέφτεσαι. Ο Δήμαρχος είναι άθλιος αλλά πλέον τον ελέγχει ο νεαρός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει καταφέρει να τον κάνει ό,τι θέλει και μάντεψε: ο νεαρός είναι μαζί μας. Εγώ τον έβαλα στα κόλπα," είπε όλο περηφάνεια στο τέλος και χτύπησε το στέρνο με τη γροθιά της.

Η αποκάλυψη όμως τον έκανε να σταματήσει λίγο και να την κοιτάξει όλο έκπληξη. Αυτά δεν ήταν τα νέα που περίμενε ν'ακούσει, μα ήταν καλά νέα. Βεβαίως δε θα έλεγε στον Caesar πως ο άλλος ήταν επαναστάτης, αλλά θα του έλεγε να μην ανησυχεί. Και που τον σκέφτεται στο κάτω κάτω πολύ είναι. Αλλά μια στιγμή-- "δε γίνονται όμως αυθαιρεσίες εδώ; Πώς-;"
"Μην ανησυχείς," αναφώνησε σχεδόν αγανακτησμένη "όλα πάνε και θα πάνε καλά. Δεν επηρρεάζουν κανένα που έχει σημασία σε μας."
"Δε με πολυπείθεις ξέρεις."
"Διάβασε αυτό τότε," αντιγύρισε και αυτόματα έβγαλε ένα χαρτή από τον κόρφο της. Έτοιμο το χε; Με περιέργεια κοίταξε γρήγορα και είδε πως ήταν ένα γράμμα. Δε χρειάστηκε να διαβάσει πάνω από τρεις λέξεις: με το που είδε "kakumeika" και "καλή δουλειά" το άφησε δίπλα του και σηκώθηκε αυτόματα.
"Εντάξει, καλώς, όλα μια χαρά, φεύγουμε. Συνεχίστε την καλή δουλειά..."
Αν δεν είχε ακούσει κανα μήνα πριν πως περιοδικά ο αρχηγός στέλνει επιστολές σε αυτούς που είναι σταθεροί σε ένα μέρος, μπορεί να μην την πίστευε, αλλά τώρα δεν είχε κανένα λόγο. Έκανε ένα γρήγορο νεύμα στο Καρότο και τον ακολούθησε.
"Α, κάτι που θυμήθηκα...Bola, σου αρέσει η Μαργαρίτα ε;"

Κοκκίνησε, κοκκάλωσε, και κοιτούσε παντού με την πλάτη γυρισμένη. "Τ-τ-τ-τι εννοείς; Δεν καταλαβαίνω πως-;"
"Σ'αρέσει, το έμαθα." Ο παοχνιδιάρικος τόνος της όμως σχεδόν αμέσως έγινε πιο θλιβερός. "Το θέμα είναι πως δεν είναι για σένα, δυστυχώς. Εδώ και καιρό βγαίνει...αναγκαστικά μ'ένα γνωστό "παράγοντα" της περιοχής. Ναι, παράνομος όσο δεν πάει και εγκληματίας απ'τους λίγους. Γι αυτό άστην ήσυχη, αν δε θες να πάθεις τίποτα από κει που δεν το περιμένεις. Πάντα την παρακολουθεί--έχει μάτια παντού, εκτός του ξενοδοχείου. Δική μας περιοχή το συγκεκριμένο και καταφέραμε να την κρατήσουμε μέσα. Αν θες να της την πέσεις ή ό,τι αλλο σκέφτεσαι, κάντο κάπου που να μη φαίνεσαι. Αλλά η συμβουλή μου; Μην το κάνεις καθόλου."

Δεν είχε νιώσει τόσο απονθαρρυμένος πολλά χρόνια. Ένιωσε κάποιος να πιάνει την καρδιά του και να τη ζουλάει όσο περισσότερο μπορούσε. Ακόμα δεν είχε γυρίσει προς εκείνη, ήταν με την πλάτη στην κοπέλα, αλλά μπορούσε να φανταστεί και την έκφρασή της μα και το ότι κι εκείνη ήξερε πόσο αξιοθρήνητος πρέπει να φαινόταν. Δε μπορούσε να κάνει βήμα παραπέρα. Δεν είχε καμιά πρόθεση να την αφήσει ήσυχη φυσικά, μα αισθανόταν τόσο χάλια απ'αυτά που έμαθε. Έπρεπε να προσέχει, είχε μάχες να δώσει. Και τι θα έκανε αν η ίδια δεν ήθελε-; Ένα χέρι στον ώμο του, σταμάτησε όλες τις σκέψεις του και κοίταξε να δει το Καρότο να τον κοιτάει σοβαρός.

"Εγώ ξέρω πως ό,τι έχει βάλει στο νου του, το κατάφερε. Πλέον δεν είναι θέμα του γκάνγκστερ, αλλά της Μαργαρίτας κι αν θέλει να ξεφύγει, θα τη βοηθήσουμε να το κάνει. Ευχαριστούμε κι αντίο," είπε ευγενικά και αφού χαιρέτησε ηγήθηκε αυτός της εξόδου τους από το σπίτι της κοπέλας. Που ποτέ δε μάθανε το όνομά της...

Αυτή τη μέρα, ο Bola ένιωσε τον φίλο του πιο κοντά του από ποτέ, ειδικά όταν μόνος του άρχισε να κινεί νήματα και να στέλνει μηνύματα στον Magada και τον Ernie. O πρώτος απάντησε αμέσως...

Ανησυχείτε για μένα; Δεν χρειάζεται! Έχω φύγει ήδη απ'το νησί...με το πλοίο σας! Χα χα, κορόιδα, καλά να πάθετε που με εμπιστευτίκατε!
...καλά, πλάκα κάνω. Με τόσα λεφτά που έβγαλα από τα κλοπιμαία ήταν αρκετά για να πάρω δικό μου πλοίο μα και να ζήσω άνετα για πολύ καιρό. Οπότε χαλαρά. Αυτή τη στιγμή είμαι ήδη πάνω στο κατάστρωμά μου κι απολαμβάνω ένα μοχίτο.

Koιτάχτηκαν ταυτόχρονα όταν το διάβασαν. Απογοητεύτηκαν που δεν τους είπε ούτε ένα αντίο πριν την κάνει, μα ήξεραν πως κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Για την ακρίβεια, ήταν περίεργο που έμεινε και τόσο καιρό μαζί τους. Αλλά ήξεραν πως θα ξαναεπικοινωνούσε μαζί τους αργά ή γρήγορα, δε θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, έτσι ήταν η φύση του. Θα ήθελε να καυχηθεί για τυχόν επιτυχίες του μέλλοντος, και ήταν σίγουροι πως θα το έκανε. Ανασήκωσαν τους ώμους ο ένας στον άλλον.

Ο δεύτερος απάντησε πιο αργά: Μην ανησυχείτε για μένα, ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου. Ο Bola θα διαφωνούσε. Εγώ θα μείνω εδώ. Υπάρχει πολύ διαφθορά και προτιμώ να συμμαχήσω με την Alicia - την κοπέλα που σας έδωσε πληροφορίες - παρά να φύγω κυνηγημένος. Μακάρι να τα πάτε καλά εσείς, αλλά εφόσον τώρα ξέρω πως μπορεί να μου την έχει στημένη, τότε θα προσέχω ακόμα περισσότερο.
Μόλις φύγετε αρκετά μακριά απ'το νησί, στείλτε μου μήνυμα για να ξέρω. Θα έρθω να σας συναντήσω μόλις είμαι καλά με τη συνείδησή μου να φύγω από δω.

Σ'αυτά τα νέα ήταν πιο έκπληκτοι, μα καταλαβαίναν γενικώς την πρόθεσή του. Πάντα είχε ισχυρή ηθική πυξίδα κι εφόσον δε μπορούσε να τη ρυθμίσει πλέον μέσω του Ναυτικού, θα το έκανε μέσω των Επαναστατών. Καθώς όμως κάναν αυτόν τον συλλογισμό, είχαν μία αποκάλυψη: είχαν μείνει μόνοι τους. Και με λίγη τύχη, αν το σχέδιο πήγαινε όπως ήθελαν, θα ήταν αυτοί και η Μαργαρίτα. Και το σχέδιο θα έμπαινε σε λειτουργεία σήμερα το απόγευμα...

Η ώρα ήταν 5 το απόγευμα. Ο Bola, ντυμένος σχετικά καλά, χτύπησε την πόρτα της Μαργαρίτας. Ο Joss, που τον έβλεπε από την άκρη του διαδρόμου, σήκωσε τον αντίχειρά του για ενθάρρυνση και έφυγε αμέσως για το λιμάνι. Εκείνος ίσιωσε την πλάτη του, φούσκωσε το στήθος του, και φόρεσε ένα μικρό, ευγενικό χαμόγελο. Η πόρτα έκανε λίγη ώρα για ν'ανοίξει, μα όταν επιτέλους άνοιξε, η αναμονή το άξιζε: η γυναίκα που περίμενε όλη την ημέρα για να δει, ήταν ντυμένη με τα ίδια όμορφα και κομψά ρούχα. Τα μαλλιά της ήταν φτιαγμένα όμορφα ενώ το μικρό της χαμόγελο μεγάλωσε όταν τον είδε.

"Bola! Γ-γεια, σου, δεν περίμενα πως θα έρθεις τόσο σύντομα..."
"Κι όμως! Να 'μαι..." Μια μικρή σιωπή ακολούθησε και προσπαθούσαν και οι δύο να βρουν κάπου να κοιτάξουν εκτός από τους ίδιους, γιατί με το ζόρι κατάφεραν να πάρουν τα μάτια τους ο ένας απ'τον άλλο. "Λοιποοοόν, τι λες για φαγητό;"
"Μμμ, ναι! Δεν έχω φάει και πολύ σήμερα." Πιο πρόθυμη απ'ότι την περίμενε έγνεψε και πέρασε την πόρτα της, κι έξω απ'το δωμάτιο. "Τι σκέφτεσαι; Το μενού του ξενοδοχείου έχει πάπια σήμερα, αλλά αν ήθελες να φας κάτι άλλο, έχει εστιατόριο γενικώς οπότε-."
"Χμ, εγώ είχα άλλη ιδέα" είπε κατεργάρικα και το χαμόγελό του τραβήχτηκε λίγο παραπάνω απ'τα δεξιά "τι λες για δείπνο στο κατάστρωμα;"
Σταμάτησε απότομα. Τον κοίταξε σχεδόν πανικοβλημένη. "Κ-κατάστρωμα; Τι, δηλαδή έξω από το ξενοδοχείο ή απλώς στην ταράτσα; Πες μου ότι διαμόρφωσες την ταράτσα για να φαίνεται σαν κατάστρωμα."

Της χαμογέλασε ακόμα πιο παιχνιδιάρικα και την πήρε από το χέρι. "Μην ανησυχείς για τίποτα. Πες μου μόνο ότι θέλεις να ξεφορτωθείς το πρόβλημά σου και όλα θα γίνουν."

Έκπληκτη, τον κοίταξε με ανοιχτό το στόμα΄ προσπάθησε να μιλήσει, αλλά δε βγήκε ήχος όσες φορές κι αν ανοιγόκλεισε το στόμα της σαν ψάρι έξω απ'το νερό. Πήρε τη σιωπή της σαν συμφωνία και άρχισε να περπατάει προς τις σκάλες γρήγορα. "Κάτσε, περίμενε! Τι εννοείς; Θα πάμε στο πλοίο σου και θα φύγουμε;"
"Ναι, αυτό ακριβώς. Κι αν ξέρω καλά τον φίλο μου, αν και δεν είπε τίποτα, σίγουρα θα έχει το νου του σ'εκείνον που σε κυνηγάει."

Πήγαινε πιο γρήγορα τώρα και παρόλες τις ερωτήσεις τις - που ήταν λογικό να τις έχει -, δεν πήγαινε πιο σιγά, ούτε προσπαθούσε να τον σταματήσει ή να τον κάνει να την αφήσει. Άρα κι αυτή ήθελε να φύγει. "Μπ...μπορείς να το κάνεις αυτό;"
"Ωωω ναι΄ εσύ εμπιστέψου με και μέσα σε μισή ώρα έχουμε σαλπάρει."
"Θα είναι...ασφαλές;"
"Ε, κοίτα, να μας κυνηγήσουν δε θα μπορούν στη θάλασσα, αλλά και για τη ξηρά," έδειξε αυτό που είχε στην πλάτη του: ήταν το λουρί της καραμπίνας του "έχω αντίμετρα."
"Ω," έκανε κατάπληκτη. Δεν ήξερε αν της άρεζε το γεγονός ότι ήταν τόσο πρόθυμος να τη βοηθήσει ή αν θα έπρεπε να φοβάται από το πόσο εύκολο του φάνηκε να τραφεί στη βία.
"Ναι." Της έκλεισε το μάτι. "Φύγαμε."

Mε το που βγήκαν από το ξενοδοχείο, άρχισαν να τρέχουν! Ο δρόμος μέχρι το λιμάνι φάνταζε μακρυνός, όσο μικρός κι ας ήταν στην πραγματικότητα. Έτρεχαν συνεχώς, μα ένιωθαν να είναι καθηλωμένοι στο ίδιο σημείο: όλα τα σπίτια έμοιαζαν, κάθε νέος στόχος που ήθελαν να φτάσουν φαινόταν ο ίδιος με τον προηγούμενο και δεν περνούσαν πάνω από τρία δευτερόλεπτα χωρίς να κοιτάξει κάποιος από τους δύο πίσω του ή γύρω του ή κάπου! Η αδρεναλίνη, σε συνδυασμό με το άγχος και τον φόβο, τους έκανε να ακούνε παντού ροδιές αμαξιών, και φωνές αντρών.

Όμως όλα μέχρι στιγμής, ήταν της φαντασίας τους.

"Δεξιά," αναφώνησε ο Bola όταν για μια στιγμή αναγκάστηκε να την αφήσει, για να πιάσει τον αορτήρα του και να φέρει μπροστά την καραμπίνα γιατί είχε ακούσει κάτι - ή έτσι νόμισε -! Η κοπέλα δεν έχασε λεπτό και τον ακολουθούσε κατά πόδας, τρομαγμένη μα θαρρετή. Ήθελε να ξεφύγει απ'αυτήν τη ζωή και δε θα άφηνε τίποτα να εμποδίσει αυτόν τον άνθρωπο να την πάρει στην ελευθερία της!

Όμως να ο πρώος υποψήφιος: μισή ντουζίνα άντρες εμφανίστηκαν από μια γωνία, με όπλα στα χέρια. Ουρλιάζοντας εντολές, ο πρώτος έδειξε το ζευγάρι που τρέχει και πάνω από τους μισούς να στοχεύουν. "Πέσε κάτω," φώναξε κι ο σωτήρας της, ενώ προειδοποιητικά και μόνο, πυροβολούσε κατά τους! Η σφαίρα του δε βρήκε στόχο, όμως διαλύθηκε ο σχηματισμός τους και τα πυρά τους δε θα ήταν πολύ συγκεντρωμένα όταν θα κρυβόταν πίσω από τον τοίχο. Μ'ένα σάλτο, βρέθηκε πίσω από την πλησιέστερη πολυκατοικία και με μια κωλοτούμπα κρύφθηκε. Πυροβολισμός δεν ακούστηκε...είτε θα έρχονταν απ'την άλλη, είτε θα είχαν στρέψει όλοι τα όπλα τους στο σημείο που χάθηκε, έτσι ώστε μόλις βγει να επιτεθούν όλοι μαζί.

Ή και τα δύο.

Τι να έκανε...; Μια ιδέα του ήρθε! Πήρε την καραμπίνα και την άδειασε. Αντικατέστησε όλες τις σφαίρες, με τα τρία βλήματα διασποράς που είχε και τα υπόλοιπα τα έβαλε στις τσέπες του. "Περίμενε εδώ, χαμηλά, και τα χέρια σου στο κεφάλι. Αν πάει κανείς να σε πυροβολήσει, προτίμησε να παραδοθείς. Όχι ότι θα τους αφήσω," πρόσθεσε στο τέλος με αυτοπεποίθηση "αλλά λέμε τώρα."
Πήγε να φύγει, αλλά τον σταμάτησε η ερώτηση: "κι εσύ πού πας;"
"Να το τακτοποιήσω φυσικά!"

Η Μαργαρίτα έμεινε πίσω μόνη της, να περιμένει. Αφουγκράστηκε. Δεν άκουγε τίποτα για λίγη ώρα, που της φάνηκε αιώνας, μα με το που σκέφτηκε τι μπορεί να είχε γίνει, ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε από κει που χάθηκε ο Bola. Σήκωσε το κεφάλι της, μα δεν άκουσε καμιά κραυγή πόνου ή δεν είδε αίμα...λίγη ακόμα ώρα μετά κι ακούστηκε ο ίδιος θόρυβος, αλλά από την άλλη μεριά. Αμάν! Τι γινόταν; Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα αρκετά για να σπάσει, ενώ το στέρνο της δεν την κρατούσε άλλο. Η ησυχία που απλώθηκε ήταν πιο καταιγιστική κι από τη δράση που αναμφίβολα έπαιρνε μέρος πίσω από τον τοίχο που κρυβόταν.

Η Μαργαρίτα όμως ήταν πεισματάρα και ανυπάκουη ΄ αν δεν ήταν, θα έμενε ακόμα στο σπίτι της γιατί θα είχε ακούσει τη μαμά της και δε θα είχε μπλεχτεί με παράνομους ανθρώπους. Γι αυτό, ανασηκώθηκε στους ώμους της, στηρίχθηκε στους βραχίωνές της, ενώ σέρνοντας όλο το υπόλοιπο σώμα της, βγήκε από τη μεριά που είχαν πέσει, εκείνη που είχε το πολύ ένα μέτρο για να κρυφτούν. Και πάνω που ήταν έτοιμη να βγει, άκουσε τις πρώτες φωνές και πολλούς πυροβολισμούς να σκίζουν τον αέρα! Προσπάθησε να μην φωνάξει και προδόσει τη θέση της, αλλά ένα μικρό επιφώνημα της ξέφυγε. Βέβαιά μέσα σ'όλη τη φασαρία της ομοβροντίας από δίπλα της, κανείς δεν την άκουσε.

Ελέγχοντας για πολλοστή φορά γύρω της, συνέχισε να σέρνεται όταν σταμάτησαν να πυροβολούνε. Με αργές κινήσεις, κατάφερε να ξετρυπώσει το κεφάλι της, με όση προσοχή μπορούσε...μα αυτό που αντίκρυσε ήταν ένα αιματηρό θέαμα: κορμιά πεσμένα, το ένα πάνω στο άλλο, μπρούμυτα ή ανάσκελα, με τα όπλα τους παρατημένα ή πεσμένα κάπου δίπλα τους. Είχαν πολλές πληγές πάνω τους και μερικοί απ'αυτούς που φαίνονταν τα πρόσωπά τους, ήταν παραμορφωμένοι από τις πληγές. Ανατρίχιασε. Αλλά πρόσξε πως τα κορμιά - και ήλπιζε όχι πτώματα - ήταν παραπάνω από τους έξι που τους είχαν βρει.

Απελπισία άρπαξε την καρδιά της ξαφνικά, και σηκώθηκε όρθια, χωρίς να τη νοιάζει τίποτα: ο Bola! Πού ήταν ο Bola; Γιατί δεν τον έβλεπε πουθενά; Έτρεξε στα πεσμένα σώματα κι άρχισε να ψάχνει σαν τρελή. Δεν έπρεπε να τον βρει, δεν έπρεπε ΄ κάθε ένας που δεν ήταν αυτός, ανέβαζε τις ελπίδες της. "Μη με ψάχνεις," ακούστηκε η βαθειά του φωνή ΄ η κοπέλα πετάχτηκε λες και την είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα "εκτός κι ψάχνεις για κανα λάφυρο εκεί πέρα κι όχι εμένα."
"Bola!" Γέμιζε την καραμίνα του και την κοιτούσε ήρεμος. Ανακουφισμένη πέρα από κάθε της φαντασία, έτρεξε και τον αγκάλιασε ΄ εκείνος μόρφασε από πόνο. Όταν πιάστηκε και η ανάσα του, αμέσως απομακρύνθηκε και τον κοίταξε. "Είσαι χτυπημένος! Γρήγορα να πάμε-"
"Δεν χρειάζεται, χαλαρά." Μόλιε έκανε να διαμαρτυρηθεί, της εξήγησε πως "στο πλοίο έχουμε γιατροσόφια και τέτοια, και το Καρότο είναι καλός μ'αυτά. Καλά, κι εγώ είμαι, αλλά αυτός είναι σπουδαγμένος, καταλαβαίνεις..."
"Άρα πρέπει να πάμε αμέσως στο πλοίο. Καλώς. Εμπρός λοιπόν, όρθιος! Γέμισε την καραμπίνα σου΄εγώ θα πάρω και κανα όπλο απ'αυτούς. Έχουν σφαίρες, τις είδα όταν σ'έψαχνα," έλεγε ενώ έτρεχε τώρα σ'αυτούς - μια απόσταση το πολύ ενός μέτρου -. Γονάτισε κι άρχισε να παίρνει γεμιστήρες. Αν και τα όπλα ήταν μια καινοτομία γι αυτούς, η κοπέλα φαινόταν να τα χειρίζεται πολύ άνετα. "Είμαι από Colt," εξήγησε όταν παρατήρησε το ερευνητικό του βλέμμα "πρακτικά, όλοι έχουν εκεί ένα τέτοιο."

Η υπόλοιπη διαδρομή δεν ήταν τόσο περιπετειώδης, μα είχε κι αυτή της συγκινήσεις της: βρήκαν δύο αποκομμένους, τους οποίους πυροβόλησε η κοπέλα χωρίς πολλές αναστολές. Αν και μπορούσε να δει πως τα χέρια της έτρεμαν, δε σταμάτησε στιγμή να συνεχίζει και να προχωράει. Όλο της το είναι είχε επενδυθεί σε αυτήν την πορεία και δε θα τη σταματούσε για κανένα λόγο΄ αν παραδινόταν ή κατάφεραν να την πιάσουν τότε είχε κάνει αυτόν τον άνθρωπο δολοφόνο χωρίς λόγο. Αλλά και τον εαυτό της.

Μα και μπορεί να σκότωνε η ίδια αυτόν τον γλυκό άνθρωπο χωρίς να το θέλει. Εξαιτίας της βρέθηκε χτυπημένος στον γοφό και λίγο πιο κάτω απ'τον πνεύμονα, αν μπορούσε να καταλάβει σωστά. Το καλό ήταν πως καμιά μεγάλη αρτηρία δεν επλήγη, αλλιώς θα είχε πεθάνει από αιμοραγία. Δεν ήταν και καμιά μεγάλη παρηγοριά αυτό το τελευταίο, αλλά τουλάχιστον δε θα πέθαινε αν δεν πάθαινε τίποτα άλλο...γι αυτό κι άρχισε να μπαίνει μπροστά του. Καλύτερα νεκρή, παρά αιτία θανάτου ενός ξένου που μόνο τη βοηθούσε.

Πήγαινε μπροστά και όρθωνε το ανάστημά της ΄ πυροβολούσε, ήλεγχε, μέχρι και που έδινε διαταγές. Είχε πάρει τον πλήρη έλεγχο της υπόθεσης, έστω κι αν δείλιαζε κάθε φορά που το σκεφτόταν Κατάφερε να μη λυγίσει στις ίδιες τις πιέσεις της και κράτησε το κεφάλι ψηλά και το ηθικό...ακμαίον, όχι ακμαιότατο. Μικρή απώλεια.

Φυσικά αυτό δε σήμαινε πως κι ο Bola δεν έπαιξε τον ρόλο του: φυλούσε τα νώτα τους καλύτερα απ'όσο νόμιζε η Μαργαρίτα πως θα μπορούσε με τις πληγές του. Είχε πυροβολήσει προς τρία άτομα κι ο ίδιος, αν και μόνο η μία βρήκε κάτι, και είχε καταφέρει επιτυχώς ν'αναχαιτίσει την επίθεση εναντίων τους. Με τα πολλά, κατάφεραν να φτάσουν στο πλοίο και να επιβιβαστούν, πριν τους χτυπήσουν για τελευταία φορά. Ανέβηκαν! Από μακριά, ο Bola είδε τον Ernie, μ'ένα μουσκέτο, να πυροβολεί κι αυτός κάποιους. Χε, το ξερε πως θα βοηθούσε. Τα μάτια τους συναντήθηκαν μόνο μία φορά μέσα στον χαμό΄ και οι δύο λέγανε το ίδιο πράγμα: αντίο ΄ καλή τύχη ΄ θα τα ξαναπούμε.

"Γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα! Βάλε μπρος!"
"Το χω κάνει ήδη." Λες και το πλοίο συμφωνούσε, άρχισε να απομακρύνεται από τη μαρίνα.
"Μπράβο ρε Καρότο. Τότε έλα από δω να βάλεις κανα χεράκι."

Μόρφαζε συχνά απ'τον πόνο, αλλά τόσο καιρό που δέχεται χτυπήματα, είχε καταφέρει να μην το μεταφράζει στη φωνή του αυτό, έτσι ο Joss κατάλαβε τι ήθελε μόνο αφού τον είδε. Κύλησε τα μάτια του, άρπαξε το κουτί των φαρακευτικών και πήγε στο μέρος του. "Πάλι σε πυροβόλησαν;" Η απάθειά του άφησε την κοπέλα άναυδη.
"Εεεεχεχε, ναι."
"Δε μαθαίνεις ποτέ." Του χτύπησε το χέρι. "Μην το ακουμπάς είπαμε," συνέχισε με την ίδια απάθεια κι άρχισε να τον περιποιείται.

Η κοπέλα ξαφνικά άρχισε να γελάει΄ την κοίταξαν και οι δύο απορημένοι. "Ααααχ, πραγματικά είμαστε ασφαλείς έτσι;"
Της χαμογέλασαν - όσο μπορούσε ο Joss τουλάχιστον -. "Ναι," απάντησαν ταυτόχρονα και όλοι συνέχισαν αυτό που έκαναν πριν: η Μαργαρίτα γελούσε, ο Bola πονούσε και ο Joss τον περιέθαλπτε. Κι ένα καινούργιο ταξίδι ξεκίνησε, ενώ ένα άλλο είχε επιτέλους έρθει στο τέλος του.

The end.