Αποφάσεις μετ'εμποδίων.[Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Aφού έφτασαν στο νησί, έδεσαν κι αποφάσισαν πως δε θα έμεναν όλοι μαζί. Ο Magada είχε πράγματα να πουλήσει - όλα τα χρυσά που βρήκαν μέσα σ'εκείνη τη σπηλιά όταν έπεσαν -, ο Ernie είχε αρχίσει να αρέσκεται στην ιδέα ότι θα φύγει απ'τη "φωλιά" και θα πάει μόνος του να κάνει ό,τι θέλει (ο Bola είχε την αίσθηση ότι ήθελε να μπει στους επαναστάτες μόνος του) ενώ ο Joss ήταν ο μόνος που συμφώνησε να μείνει με τον - επίσημο - επαναστάτη για να του προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια.

"Είσαι σίγουρος πως θες να ρθεις; Θα είναι κάπως επικίνδυνα, να σε πω ούτε κι εγώ ξέρω πόσο επικίνδυνα ακριβώς, αλλά-" Τον κοίταξε με υπομονή, αλλά η ανυπομονησία ήταν ξεκάθαρη στο βλέμμα του. "Εντάξει, εντάξει. Εσείς θα έρθετε μαζί μας μέχρι την πόλη;"
"Ναι!"
"Ναι, ερχόμαστε."

Χωρίστηκαν αφού φτάσανε στην Ana Nine. To πρώτο πράγμα έκανε ο Bola με το που πάτησε το πόδι του στο μέρος ήταν να βρει μέρος διαμονής. "Θα μείνουμε για λίγο καιρό, να ξέρεις," τον πληρφοόρησε, ενώ έψαχνε ένα καλό πανδοχείο. Δεν είχε γυρίσει μεγάλο μέρος του νησιού ακόμα γι αυτό δεν αποφάσιζε σε κάποιο. Αφού όμως έκαναν δύο φορές πάνω κάτω τη μακρόστενη πόλη, είχε αρχίσει να απελπίζεται. Δεν του έκαναν τις προσφορές που ήθελε αν και ομολογουμένως όλα τα ξενοδοχεία ήταν πολύ καλά, ακόμα και για την φθηνότερη τιμή τους, προσέφεραν υπηρεσίες καλύτερες απ'ότι θα πλήρωνε.

Είχε πέσει πια ο ήλιος. Τα πάντα φαίνονταν πιο τρομακτικά, αλλά και μοναχικά μέσα στην πόλη. Τα μεγάλα, αδειανά ξενοδοχεία φαίνονταν σχεδόν στοιχειωμένα εφόσον όλοι οι ένοικοι είχαν ήδη εξαφανιστεί στην άλλη πόλη, έτοιμοι για να δοκιμάσουν την τύχη τους. Κι εκείνοι θα πήγαιναν εκεί, μα ήταν απόκοσμο το πόσο εύκολα και γρήγορα είχε αδειάσει η μία πόλη για να πάνε στην άλλη. Μόνο οι συνοικίες με τους μόνιμους κατοίκους είχαν κάποια ζωή κι αυτή ήταν θλιβερά μονότονη, αν έκρινε από τα βλέμματά τους. Κατα τ'άλλα, όλοι οι δρόμοι, μικροί μεγάλοι, δεν είχαν κανέναν. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαίρεται γι αυτό καθώς του δινόταν μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ή αν έπρεπε να φοβάται, γιατί η ασφάλεια ήταν πάντα ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

"Εκεί," έδειξε με το πηγούνι του ο καροτομαλλούσος άντρας στον απηυδισμένο κι ελαφρώς απελπισμένο επαναστάτη "έχει την καλύτερη τιμή για τις υπηρεσίες που μας προσφέρει."
"Ναι αλλά..." Η διστακτικότητά του εξανεμίστηκε όταν είδε μια γυναίκα να βγαίνει από κει, ντυμένη με τρόπο που της ταίριαζε, έστω κι αν δεν ήταν και πολύ μοδάτη. Του θύμισε της γυναίκες που έβλεπε στους μεγάλους δρόμους, που πάντα συβοδελυονταν από έναν άντρα...μόνο που αυτή ήταν μόνη της. Ήλπιζε να μην πήγαινε σε άντρα. Παραδόξως όμως, δεν κουνήθηκε, απλώς στάθηκε εκεί έξω.

Κοίταξε μόνο για μια στιγμή τον Joss για να του δώσει να καταλάβει ότι θέλει να το ακολουθήσει, κι αμέσως κάλυψε την απόσταση έξι μέτρων μεταξύ αυτού και της εισόδου - δηλαδή της γυναίκας -. Αν κι ένιωθε τα χέρια του να ιδρώνουν, το στομάχι του να δένεται κόμπος και τον λαιμό του να κλείνει, συχνά συμπρώματα όταν ήθελε να μιλήσει σε γυναίκα μόνο και μόνο για να τη γνωρίσει, δε δείλιασε στο τέλος. Πήγε δίπλα της και με το πλατύ του χαμόγελο, την χαιρέτισε.

Εκείνη τον κοίταξε με ένα ευγενικό χαμόγελο, πιο τυπικό απ'ότι του ίδιου, αλλά και πάλι θερμό. Τον εξέπληξε η αντίδρασ'η της και πήρε θάρρος. "Ε, δ-δεν είναι ότι θέλω να σας ενοχλήσω, αλλά, εμ, μήπως, εννοώ, το ξενοδοχείο! Βγήκατε από αυτό το ξενοδοχείο...σκεφτόμαστε με τον κολλητό μου να μείνουμε εδώ. Είναι, εννοώ, το βρίσκεται καλό;"
Φάνηκε πως ήθελε λίγη ώρα να επεξεργαστεί όλες τις ασύνδετες προτάσεις του για να βγάλει νόημα Όταν το έκανε, έλαμψε από χαρά που τον κατάλαβε και μπορούσε να βοηθήσει. "Ναι, είναι αρκετά καλό! Είναι τέλειο για οικονόμους ανθρώπους, χα χα," έκανε χαριτωμένα. "Εγώ δεν έχω πολλά λεφτά, αλλά αυτό το ξενοδοχείο προσφέρει πράγματα που θα χρειαζόμουν να αγοράσω αν έμενα αλλού, γι αυτό εν τέλη βγαίνει πιο φθηνά."
"Ω, αυτό-αυτό είναι καλό! Σωστά Καρότο?" Γύρισε στον φίλο του για υποστήριξη.
Εκείνος κύλησε τα μάτια του και κούνησε το κεφάλι του. "Ναι, είναι πολύ καλό. Μακάρι να σου το είχε πει αυτό κάποιος δέκα δευτερόλεπτα πριν..."

Άρχισε να γελάει, αλλά ήξερε πως ήταν ψεύτικο--μια δικαιολογία για να τον χτυπήσει πιο δυνατά απ'ότι συνήθως στον ώμο. "Ευχαριστούμε κυρία...;"
Εκείνη, τόση ώρα τους παρακολουθούσε μπερδεμένη, αλλά χαμογέλασε στην ξαφνική προσοχή. "Ω, δεσποινίς, δεν είμαι παντρεμένη. Δεσποινίς Connors."
"Connors, ωραίο επίθετο. Γειά σας!"
"Γεια! Ελπίζω να σας δω σήμερα στην Serine..."

H φωνή της έγινε πιο μικρή μέχρι που χάθηκε όταν μπήκαν μέσα, αν και η κοπέλα παρέμεινε στη θέση της. Περίεργο του φάνηκε του Bola, μάλλον περιμένει κάποιον...ή κάποια, καλύτερα κάποια. Του άρεζαν οι γυναίκες που ήταν χαρωπές, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ήταν και κοντύτερή του, με μακριούτσικα καστανά μαλλιά, σχεδόν ο τύπος του! Καθώς πήγαιναν στην υποδοχή για να κλείσουν δωμάτια και να πάρουν κλειδιά, ο Joss ακόμα τον κοιτούσε με μισό μάτι. Τόσο εύκολα αποσπούνταν η προσοχή αυτού του ανθρώπου από ένα φουστάνι...!
Και πήγαινε στοίχημα πως απόψε θα τον τραβούσε σ'αυτήν την πόλη πριν προλάβουν καν να ανέβουν στα δωμάτιά τους...

Κάτι το οποίο σχεδόν επαληθεύτηκε: αν και πήγαν πρώτα στα δωμάτιά τους, φυσικά δύο αντί για ένα με δύο κρεββάτια, για να δουν το μέρος - και να τσεκάρει πιθανές εξόδους διαφυγής ο Bola αν το χρειαζόταν - το μόνο που πρόλαβε να κάνει ο Joss ήταν να πάρει έναν γρήγορο υπνάκο. Ο Bola όμως είχε κάνει μπάνιο, είχε βάλει τα καλά του και ήταν έτοιμος για να βγει έξω. Κούνησε το κεφάλι του και πάλι. Ούτε μία ώρα δεν κοιμήθηκε...

Όταν φτάσανε στην άλλη πόλη, τη μεγάλη, είχαν μείνει άναυδοι από τα πολλά φώτα και την πολυτέλεια. Παντού καλοντυμένοι άνθρωποι, όμορφες γυναίκες, φανταχτερές γυναίκες, όμορφοι άντρες, φανταχτεροί άντρες...όλοι είτε έμπαιναν κάπου, είτε έβγαιναν από κάποιο μαγαζί με στόχο να μπουν στο επόμενο. Καζίνο, μπαρ, κλαμπ, ρεστοράν για τους πεινασμένους, τα πάντα! Σίγουρα ο Magada κάπου εδώ θα βολόδερνε. Η σκέψη τον έκανε να χαμογελάσει.

"Πού πάμε;"
"Εννοείς σε ποιο απ'όλα;"
"...ναι."
Ανασήκωσε τους ώμους του. "Δεν ξέρω σε ποιο θα πάμε. Ας πάρουμε ένα στην τύχη. Μμμμμμ...α! Εκείνο! Άιντε, πάρτα πόδια σου."

Φυσικά διάλεξε εκείνο που είδε από το παράθυρο πως το άτομο πίσω από το μπαρ ήτανε γυναίκα. Περίεργο όμως. Συνήθως τις απέφευγε σαν την πανώλη. Ανασήκωσε και ο ίδιος τους ώμους του, κι ακολούθησε. Είδαν αρκετό κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει από κει, και η αλήθεια ήταν πως αν και μικρό είχε πολύ κίνηση...άρα ήταν αξιοπρεπές. Κάναν το μεγάλο βήμα και μπήκαν μέσα: τα πάντα ήταν διαφορετικά εκεί μέσα. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός και είχε μπλε χρώμα΄ ο αέρας είχε μια περίεργη μυρωδιά, που θυμιζε στον επαναστάτη παράνομα "τσιγάρα" κι άλλες παράνομες οσμές. Η φασαρία της μουσικής και των ανθρώπων που μιλούσαν μεταξύ τους, πολύ δυνατός.

Ο Joss άρχισε να βήχει. "Δεν είσαι συνηθισμένος ε," αστειεύηκε ο Bola σκουτώντας τον; Εκείνος έδειξε με το κεφάλι του "όχι". Χασκογέλασε. "Έλα, πάμε στο μπαρ. Πάντα εκεί είναι όλες οι πληροφορίες. Και ο καθαρός αέρας..."

Ασφυκτικά γεμάτο το μπαρ, όμως βρήκαν τις θέσεις που ήθελαν. Είδαν πως η μπάργουμαν ήταν φιλική και εξυπηρετική με όλους, γι αυτό και δεν παραπονέθηκαν όταν η παραγγελία τους άργησε κατά πολύ να παρθεί από την εν λόγω γυναίκα. Είχε κόκκινα μαλλιά, που φαίνονταν μοβ ύπο το τεχνητό φως του μπαρ, κομμένα τόσο όσο έπρεπε για να την κάνουν να φαίνεται ακόμα πιο θελκτική. Τα μάτια της είχαν μια κοφτερή ιδιότητα που θύμιζε ξυράφι.

Όταν επιτέλους ήρθε μπροστά τους, για να ρωτήσει "τι θα πάρετε εσείς αγόρια;" εύθυμα και με παιχνιδιάρικη έκφραση, είχαν παρατηρήσει ακόμα και τη ραφή πάνω στη χητή της φούστα ή πώς το κοντό τοπάκι κολάκευε τη σιλουέτα της.
Του φάνηκε κάπως διστακτική για ένα λεπτό όμως, ή ήταν της φαντασίας του; Με το που ανίκρυσε τον Bola, τον κοίταξε καλά, φάνηκε να κολλάει λίγο. "Εγώ θέλω μια μπύρα γι αρχή."
"Ένα ποτήρι κρασί για μένα, κόκκινο."
"Έγινε...!"

Όχι, δεν του φάνηκε! Πλέον ήταν σίγουρος πως η τύπισσα τον κοίταξε με μάτια που έμεναν πάνω του και τον ερευνούσαν. "Νομίζω η δεσποινίς σε βλέπει κάπως διαφορετικά από όλους τους άλλους εδώ μέσα," πληροφόρησε αδιάφορα το Καρόρο, δίνοντάς του την επιβεβαίωση που έψαχνε.
"Δεν το φαντάζομαι δηλαδή, πάλι καλά." Έγνεψε θετικά στην παρατήρησή του. Ωραία, τώρα που ήξερε ότι τον κοιτούσε παράξενα, το μόνο που έμενε ήταν να μάθει γιατί αυτό. Κι εφόσον πλησίαζε αυτήν τη στιγμή με την παραγγελία τους, ήλπιζε να μάθει.

"Ορίστε! Και καλή διασκέδαση."
"Περίμενε λίγο," είπε γρήγορα και ακετά δυνατά για ν'ακουστεί με όλον τον σαματά γύρω του΄ πρέπει να ακούστηκε πως ήθελε να πει κάτι πολύ επείγον γιατί η κοπέλα γύρισε παραξενεμένη προς αυτόν. Όταν το κατάλαβε, άρχισε να νιώθει άβολα. "Εεεε, δεν ήθελα να ακουστώ τόσο πολύ, ε, εγώ-"

Είδε πως η κοπέλα - και με το δίκιο της - άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον της σε αυτήν τη συζήτηση, αλλά ο Joss ήξερε πως έπρεπε να το κρατήσουν πάσει θυσία΄ κάτι μέσα του, του έλεγε πως θα παίξει σημαντικό ρόλο, και αυτή αλλλά και η κοπέλα που είχαν δει πριν μία ώρα και κάτι έξω απ'το ξενοδοχείο τους. "Έδωσα στον φίλο μου να καταλάβει πως τον κοιτούσες ύποπτα, για κάποια που μόλις τον γνώρισε. Γιατί αυτό;"

Δεν είχε σημασία που το φως με το ζόρι διέγραφε σωστά τα πρόσωπά τους, κατάφεραν να τη δουν να κοκκινίζει. Μπέρδεψε τη γλώσσα της στην αρχή και θύμωσε με τον εαυτό της γι αυτό΄ προσπάθησε να διώξει την νευρικότητά της και στο τέλος έσκυψε αρκετά, για να μπορεί να μιλήσει στον Bola και μόνο. Του είπε ψιθυριστά: "γνωρίζω το πρόσωπό σου΄είσαι κάτι σαν μύθος σε μας που μένουμε μόνο σ'ένα μέρος χωρίς άλλες αποστολές. Εσύ κι ο φίλος σου, αυτός που του πήρες τ'όνομα, είστε θρύλοι ανάμεσα σε όλους τους επαναστάτες."

Αυτήν την απάντηση, δεν την περίμενε. Έμεινε εκεί, να την κοιτάει μισοπερήφανος, μισομουδιασμένος. "Ευχαριστώ υποθέτω...κι εφόσον είσαι κι εσύ...δικιά μου, ας το πω, μπορείς να συναντηθούμε μετά να πούμε μερικά πράγματα; Έχω απορίες."
Έλαμψε απ'τη χαρά της. "Φυσικά! Για τώρα απλώς διασκεδάστε. Θα βρεθούμε εδώ στις δέκα αύριο το πρωί," τέλειωσε και τους έκλεισε το μάτι καθώς έφευγε.

Ο Joss παρακολούθησε την ανταλλαγή μεταξύ τους λες και δεν το πίστευε΄ όχι ότι το πολυέδειχνε, αλλά αυτό το σηκωμένο του φρύδι έλεγε πολλά. Δεν ήξερε γιατί και πώς, αλλά προφανώς το όνομά του, σαν επαναστάτης, έφερε μεγάλη βαρύτητα. Το τι μπορεί να είχε κάνει αυτός κι ο φίλος του που είχε το ψευδώνυμο πριν, δεν είχε ιδέα, αλλά κάτι του έλεγε πως ίσως θα έπρεπε να μάθει. Όμως γεγονός παρέμενε πως τον αναγνώριζαν κι εμπιστεύονταν οι περισσότεροι επαναστάτες που συνάντησαν. Κι αυτό ίσως του ήταν καπως εκνευριστικό επίσης

"Πλάκα κάνεις. Σε ξέρουν, ακόμα κι εδώ...;"
"Τι να πω; Η φήμη μου προηγείται!"
"Το μόνο που προηγείται είναι η απερισκεψία σου."
"Χα χα, ζηλεύεις ρε; Που δεν είσαι κι εσύ το ίδιο διάσημος;"

Δε μίλησε΄απλώς κοίταξε απ'την άλλη, καμώνοντας τον αδιάφορο. Και κάπως έτσι πέρασε κι όλο το βράδυ τους. Έφυγαν απ'το συγκεκριμένο το μπαράκι, μα πήγαν σε άλλα. Στο τέλος, κατάφερε ο ένας να πείσει τον άλλον - δεν κατάλαβαν ακριβώς αν ήθελαν και οι δύο να πάνε ή κανείς - να επισκεφθούν κι ένα καζίνο. Δεν έπαιξαν τίποτα οι ίδιοι φυσικά, αλλά κατάφεραν να δούνε τον άντρα που ήταν ο δήμαρχος της πόλης: τον δήμαρχο Lem. Ήταν ένας κοντός, λιγνός άντρας, με στρογγυλό πρόσωπο και γυαλάκια. Η φάτσα του ήταν τέτοια που ο Bola προσωπικά, ήθελε απλώς να τον χτυπήσει.

Στο τέλος, δεν κατάφερε να βρει τη μυστηριώδη κυρία Connors ξανά...ή όχι; Ακριβώς πριν η βραδιά έρθει στο τέλος της, λίγο πριν την είσοδο του ξενοδοχείου τους, είδε την γυναίκα που ήθελε να βγαίνει από ένα μεγάλο αμάξι, το οποίο την άφησε ούτε ένα μέτρο απ'την είσοδο. Χάρηκε τόσο πολύ που την είδε, που ξέχασε να παρατηρήσει ποιοι ήταν μεσα στο αμάξι...αλλά δεν έχασε για μια στιγμή το πόσο φοβισμένη φαινόταν αλλά και ανακουφισμένη που την άφησαν. Μέχρι να συνειδητοποιήσει πως το αίσθημα γραμμμένο παντού στο πρόσωπό της ήταν φόβου, είχε φύγει το αμάξι και δεν πρόλαβε να δει ποιος το οδηγούσε.

"Γεια," είπε, λιγότερο ενθουσιασμένος από τρία δευτερόλεπτα πριν "είσαι καλά;" Η αμηχανία που ακολούθησε τον έκανε να χτυπήσει το μέτωπό του. Δεν έπρεπε να είναι τόσο ευθύς με αυτά τα πράγματα, στο καλό! "Εεεε, εννοώ αν πέρασες όμορφα. Γιατί, ε, φαίνεται να είσαι πιο χαρούμενη που επέστρεψες, παρά όταν έφυγες."

Όλη η νευρικότητα και το άβολο συναίσθημα που την περιέβαλε, εκδηλώθηκε με τον πιο απρόσμενο τρόπο: άρχισε να γελάει...και να γελάει και να γελάει, μέχρι που η μάσκαρά της έτρεξε από τα μικρά δάκρια που της ξεφύγανε. Μπορεί να μην ήταν πανέμορφη, όμως είχε κάτι το τόσο ιδιαίτερο, ειδικά όταν χαμογελούσε, που για μια στιγμή ο Bola ένωσε πως δε μπορούσε να κοιτάξει πέρα από την ίδια. Γιατί όλα τα άλλα απλώς δεν ήταν τόσο όμορφα. Ένας χτύπος ένιωσε να ξεφεύγει και κατάλαβε κάτι απαίσιο: μάλλον είχε αρχίσει να του αρέσει αυτή η γυναίκα.

Τόσο μελαγχολική που ήταν όταν τη γνώρισαν, ο Joss νόμισε πως είδε άλλη γυναίκα--φωτίστηκε ολόκληρη και οι μικρές ρυτίδες που σχηματίστηκαν την έκαναν να φαίνεται και πιο ώριμη, αλλά ταυτόχρονα και λιγότερο. Περίεργο...

"Ααααχ, να σαι καλά! Πώς σε λένε;"
"B-...Bola." Δεν ήθελε να δώσει το πραγματικό του όνομα, αλλά κάτι του έλεγε πως θα το μετάνιωνε αν της έλεγε τώρα ψέματα, σ'ένα κρίσιμο σημείο της γνωριμίας τους.
"Χάρηκα, Μαργαρίτα. Μένω στο δωμάτιο 337΄ πέρνα αν θες για να πάμε για πρωινό..."
"Ναι-!" Θυμήθηκε το ραντεβού για πληροφορίες με την κοπέλα του μπαρ. "Ναι, αλλά τι λες για μεσημεριανό καλύτερα;"
"Όπως θες," συμφώνησε κι ανέβηκαν όλοι μαζί μέχρι τον όροφό της. Μετά, οι δύο άντρες ανέβηκαν μαζί μέχρι τον 5ο όροφο, όπου και κοιμήθηκαν με το που ακούπνησαν στο κρεββάτι.

Τα όνειρά του τον τυράννησαν. Είχε καιρό να δει οτιδήποτε στον ύπνο του, πόσο μάλλον κάτι τόσο πραγματικά βασανιστικό. Πάει καιρός που σκέφτηκε το τι ήθελε να κάνει στη ζωή του΄ την τλεευταία φορά που θυμόταν τον εαυτό του να το σκέφτεται, ο στόχος ήταν ξεκάθαρος: εκδίκηση για τη ζωή του φίλου του. Όμως τώρα, τι είχε να ελπίζει, για τι να ζει; Δεν είχε κάποιο σκοπό.

Το όνειρό του τον έκανε να ξυπνήσει ιδρωμένος και να κοιτάξει παντού τριγύρω του με το που άνοιξε τα μάτια του: ήταν στο ξενοδοχείο ακόμα; Ναι. Πάλι καλά. Ήταν νέος...; Ναι, ευτυχώς, μαζί με το καρότο από δίπλα του. Όμως ακριβώς πριν είχε δει ένα απαίσιο όνειρο. Ήταν αυτός και το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν να πέφτει για ύπνο. Όμως μετά ξύπνησε και αυτό που είδε ήταν ένα άγνωστο δωμάτιο, με άγνωστες μυρωδιές. Το κομοδίνο δίπλα του ήταν ξένο και γεμάτο με θερμόμετρα, πιεσόμετρα, κομπρέσες, θήκες για μασέλες.. Όμως κάπου εκεί στο βάθος είδε το μόνο γνώριμο πράγμα: την καραμπίνα του, και ηρέμησε κάπως. Σηκώθηκε κι άρχισε να προχωράει, μέχρι που έφτασε μπροστά από έναν καθρέφτη. Μα όταν κοίταξε την αντανάκλασή του, είδε έναν άντρα που δεν καταλάβαινε. Ποιος ήταν αυτός ο ξένος που τον κοιτούσε κουρασμένος; Αυτός ο γερασμένος άντρας που τον κοιτούσε με απογοήτευση και απορία;

Δεν κατάλαβε. Όταν όμως κουνήθηκε λίγο στ'αριστερά, κουνήθηκε και ο ξένος. Και τότε κατάλαβε: ο γέρος ήταν ο ίδιος! Αυτός ο κουρασμένος άντρας ήταν ο εαυτός του! Πανικός τον κατέλαβε κι ένιωσε τον λαιμό του να κλείνει΄ ο αέρας χάθηκε απ'τα πνευμόνια του, και ήταν ξαφνικά ανήμπορος ν'αντιδράσει. Πνίγεται, ένιωσε να πνίγεται! Ο αέρας είχε αξαφανιστεί και το στέρνο του ήταν λες και θα τον πλάκωνε, ή θα κατέρρεε στον εαυτό του. Προσπάθησε να ηρεμήσει, αλλά έπεσε κάτω. Δεν ήταν αυτός ο γέρος, δε μπορούσε να ναι αυτός ο γέρος, δεν ήταν τόσο γέρος και μόνος, δε μπορεί...!

Και τότε πετάχτηκε σαν ελατήριο από τον ύπνο του κι ανακάθισε ανήσυχος, με τον πανικό από πριν να τον κατατρώει ακόμα, αλλά ευτυχώς μπορούσε ν'αναπνεύσει. Κοίταξε έξω απ'το παράθυρό του: είχε ανατείλει ο ήλιος, αλλά δεν πρέπει να έγινε πάνω από δέκα λεπτά πριν. Κι όλα έβαιναν καλώς. Τουλάχιστον, όσο περισσότερο μπορούσαν! Ξαναπήγε για ύπνο και προσπάθησε να μην ονειρευτεί τίποτα, αν και δεν τα κατάφερε.

Το δεύτερο όνειρο που θυμόταν όταν ξαναξύπνησε ήταν χειρότερο απ'το πρώτο. Δεν τον έδειχνε γερασμένο αλλά του το έδινε να το καταλάβει, αλλά με τρόπο που να μην τον τρομάξει ή μπορεί να είχε συνηθίσει κι από πριν. Το θέμα ήταν πως πλέον το χε δεδομένο πως ήταν ένας γέρος άντρας που καθόταν στο σαλόνι του μονάχος. Ήταν ένα σεμνό μέρος με δύο μεγάλους καναπέδες και μια κουνιστή καρέκλα που ο ίδιος καθόταν. Στα πόδια του είχε μια κουβέρτα...και την καραμπίνα. Πάντα την καραμπίνα. Την κρατούσε σχεδόν ευλαβικά. Ολόκληρος, ήταν γυρισμένος προς το τζάκι, πάνω από το οποίο δεν υπήρχε καμιά φωτογραφία ή σκίτσο, μόνο ένα έγγραφο το οποίο έγγραφε πως κάποιος πέθανε. Είχε τη φριχτή αίσθηση πως ήταν του Kei. Πάνω στον τοίχο όμως, είχε κάτι ακόμα πιο ζοφερό: μια λίστα με ονόματα όλων όσων γνώρισε ποτέ στη ζωή του και ήταν σημαντική. Και πάνω σχεδόν απ'όλους, μια γραμμή.

Σήμαινε θάνατος. Τα ονόματα που αναγνώριζε ήταν: Brandon, Kei, Kita, John, Ernie, Joss, Magada, Kayla, Minerva, Caesar. Υπήρχαν τρία ακόμα που δεν αναγνώριζε. Αλλά τα μόνα που δεν είχαν τη οριζόντια γραμμή πάνω τους ήταν του Magada και το τελευταίο. Οι μόνοι ζωντανοί...και κανένα όνομα συζύγου, παιδιού, τίποτα. Ανατρίχιασε. Ώστε αυτό ήταν το μέλλον του; Αντί να πεθάνει γέροκομημένος, ήταν μόνος με μια λίστα; Απόκληρος και γέρος, πάντα ο μόνος που κατάφερνε να ξεφύγει του θανάτου, πάντα ο τελευταίος να πάθει κάτι, πάντα μόνος του.

Όταν τον ξύπνησε ο Joss το πρωί, κατάλαβε ότι έκλαιγε. Κανείς δεν είπε τίποτα.