[Τέλος-Αποστολή] Για ένα κομμάτι ψωμί

"Δε νομίζεις ότι ήσουν κάπως σκληρός μαζί του;" ρώτησε ο Κάλεμπ παρακολουθώντας τη σκηνή.
"Θα συνέλθει σύντομα," τον καθησύχασε ο Λιούις μετρώντας τα χρήματα που είχε μέσα στο πορτοφόλι. "Οι συνάδελφοι θα πρέπει να μοιράζονται τα χρήματά τους."
"Ίσως θα έπρεπε να του πάρω αυτό το καπέλο, φίλε κάνει πολλή ζέστη," παρατήρησε ο Κάλεμπ τραβώντας το κολάρο της μπλούζας του για να μπει αέρας.
"Ποιος ήταν αυτός που είπε ότι ήμουν σκληρός μαζί του;" ρώτησε ο Λιούις.
"Έβγαλες άκρη;"
"Ελάχιστη. Σε περιμένει αρκετή δουλειά."
"Δεν έχεις γίνει πολύ εγωιστής τελευταία; Εσύ τι θα κάνεις;"
"Φυσικά, δεν σκοπεύω να καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια, αν και θα το ήθελα. Αλλά αν κρίνω από τη Γιαμαγκάτα, δεν είμαι πια τόσο άγνωστος όσο θα ήθελα," απάντησε βάζοντας το πορτοφόλι στην τσέπη του.
"Το πήρες πολύ πιο ψύχραιμα απ' όσο περίμενα. Πριν ενάμιση χρόνο, θα φρίκαρες και μόνο στη σκέψη," του είπε ελέγχοντας με τις γωνίες των ματιών του γύρω του.
"Τι άλλο μπορώ να κάνω. Πες μου, Κάλεμπ, πιστεύεις ότι ένας επικηρυγμένος πρώην ιδιοκτήτης γραφείου τελετών θα έχει πλέον πέραση στις γυναίκες;"
"Έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πάντα ο χαρακτήρας σου, αφεντικό, και όχι η δουλειά σου..."
"Αυτό ήταν κάπως σκληρό."
"Λοιπόν, τι έχω να κάνω;"
"Μάθε ότι μπορέσεις και για τους δύο και άρχισε μια φήμη που θα τους κάνει να τσακωθούν, κατά προτίμηση δημόσια. Εγώ θα πάω να δω πού μπορεί να βρεθεί αυτός ο Μάστερσον... Θα τα πούμε το βράδυ."

Ο Μάστερσον ήταν πιο εύκολο να εντοπιστεί απ' ό,τι φανταζόταν. Στο νησί ήταν σχεδόν διασημότητα και σύμφωνα με τους κατοίκους ήταν ένας από τους λόγους που μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Ο ίδιος ο Μάστερσον κυκλοφορούσε σκυθρωπός στους δρόμους του νησιού, δείχνοντας ευχαριστημένος που οι περισσότεροι του άνοιγαν τον δρόμο για να περάσει. Καλυμμένος με την κάπα του, παρά τη ζέστη του νησιού, φορώντας τον ψηλό καπέλο του, θύμιζε περισσότερο πολίτη της Κολτ παρά του νησιού Τορόα. Ακολουθώντας τον μέχρι ένα σημείο της διαδρομής, φαντάστηκε ότι με τη βοήθεια ενός χάρτη δε θα ήταν δύσκολο να εντοπίσουν ένα σημείο όπου θα τους έδινε πλεονέκτημα για να τον αντιμετωπίσουν.

Αποφασίζοντας ότι δε χρειαζόταν να διακινδυνεύσει περισσότερο, ακολούθησε άλλη διαδρομή και μπήκε στο πρώτο μαγαζί με χάρτες που εντόπισε στην πόλη. Το ίδιο βράδυ, ο Κάλεμπ είχε να του πει νέα που τον ενδιέφεραν. Η σχέση του διοικητή του νησιού με τον Μάστερσον ήταν τεταμένη το τελευταίο διάστημα, τον ενημέρωσε βγάζοντας το μπλοκάκι του, πράγμα που τους άφηνε αρκετά περιθώρια για να δημιουργήσουν την κατάσταση που ήθελαν. Πήρε μάλιστα την πρωτοβουλία να διαδώσει την φήμη ότι ο διοικητής θεωρούσε πια τον Μάστερσον ξεγραμμένο και πίστευε ότι το ναυτικό θα μπορούσε να κρατήσει την τάξη χωρίς τη βοήθειά του.

"Ωραία κίνηση, Κάλεμπ," τον επαίνεσε μπουκωμένος ακόμα από το κρέας που είχαν παραγγείλει.
"Θα έλεγα ευχαριστώ αν δεν το έλεγες με την τροφή στο στόμα," παρατήρησε ο μακρυμάλλης νεαρός.
"Ποιος μιλάει τώρα, εσύ έχεις φάει ήδη τρία πιάτα!" διαμαρτυρήθηκε ο Λιούις και ο Αλ αναστέναξε με παράπονο βλέποντας το πορτοφόλι του να αδειάζει όλο και περισσότερο.
"Λοιπόν; Έκλεισες τα δωμάτια που λέγαμε;" ρώησε ο Λιούις.
"Ναι," χαμογέλασε νευρικά ο Αλ που δεν είχε την ευκαιρία να πάρει μέρος στη συζήτηση μέχρι τότε.

"Ευχαριστούμε για το φαγητό," είπαν ταυτόχρονα οι δύο άνδρες σκουπίζοντας άτσαλα το πρόσωπό τους με τις καθαρές πετσέτες που ήταν απωθημένες στο τραπέζι χωρίς να έχουν την ευγένεια να περιμένουν το νεαρό.

Αναμφίβολα ο Αλ είχε κάθε δικαίωμα να νιώθει παραγκωνισμένος από τη συμπεριφορά τους, μα ούτε ο Λιούις ούτε ο Κάλεμπ δείχνανε έστω και ένα δείγμα ενοχής για την στάση που είχαν κρατήσει απέναντί του ως εκείνη τη στιγμή. Βλέποντας τα άδεια πιάτα και τις δύο φιγούρες να χάνονται πίσω από την πόρτα είχε αρχίσει να πιστεύει ότι όλη αυτή η κατάσταση δεν ήταν δοκιμασία, ούτε κάποιο είδος σαδιστικής τιμωρίας σαν αυτές που του επέβαλλαν συχνά-πυκνά ανώτεροί του αλλά ότι και οι δύο τον θεωρούσαν απλά παρείσακτο. Βουτηγμένος στην θλίψη του από το τελικό αυτό συμπέρασμα, είδα τα λεφτά που είχαν αφήσει επάνω στο τραπέζι να χάνονται μέσα στην χούφτα του σερβιτόρου που μάζευε κάπως αηδιασμένος τα πιάτα ενώ του έριχνε πλάγιες επικριτικές.

"Γεια σας," είπε αμήχανα και άφησε το εστιατόριο όσο πιο γρήγορα μπορούσε έχοντας φάει μετά βίας μερικές μπουκιές.

"Τι έκανες τόση ώρα;" ρώτησε με φανερή δυσφορία στην φωνή του ο νεκροθάφτης. "Δεν έχουμε όλον τον χρόνο μπροστά μας."
"Δεν σας ένοιαζε ο χρόνος όταν τρώγατε," μουρμούρησε ο Αλ μέσα από τα δόντια του ενώ κατευθυνόντουσαν προς το ξενοδοχείο που θα τους φιλοξενούσε.
"Είσαι σίγουρος ότι θα καταφέρεις να βρεις αξιόπιστο άτομο;" ρώτησε ο Λιουις τον Κάλεμπ που άναβε προβληματισμένος το τσιγάρο του.
"Νομίζω ότι πιο δύσκολο να είναι να βρω αυτό που μου ζητάς," απάντησε ο νεαρός δαγκώνοντας την γόπα του και φύσηξε τον καπνό σκεπτικός. "Θέλω να πω... Δε γίνονται σε μία μέρα αυτά... Α, καιρό είχα να το ευχαριστηθώ έτσι," κατέληξε ενθουσιασμένος κοιτώντας ικανοποιημένος το τσιγάρο του.
"Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε," σκέφτηκε ο Αλ που προχωρούσε δύο βήματα πίσω τους.
"Πόσες μέρες πιστεύεις ότι θα σου πάρει;"
"Τουλάχιστον τρεις," υπολόγισε ο Κάλεμπ.
"Αρκετές για να παρακολουθήσω τον άλλον και να βρούμε ευνοϊκή τοποθεσία."
"Κι εγώ τι θα να κάνω;" ρώτησε ο Αλ δείχνοντας τον εαυτό του.

Οι δύο άνδρες από την Κολτ κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και έξυσαν συνοφρυωμένοι τους λαιμούς τους, για την ώρα δεν ήταν βέβαιοι αν θα έπρεπε να εμπιστευτούν την επιπλέον βοήθεια που τους είχαν στείλει και αρκέστηκαν να κοιτάξουν τον νεαρό από την κορυφή ως τα νύχια.

"Υποθέτω ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να του εμπιστευτούμε το άλλο που λέγαμε..." αναστέναξε ο Λιούις.
"...άλλη επιλογή," επανέλαβε κάπως θιγμένος ο Αλ.
"Ναι. Στην χειρότερη αν θα θαλασσώσει θα υποπτευθούν τον ίδιο," συμφώνησε ο Κάλεμπ.
"Μια στιγμή, τι εννοείτε;" ρώτησε ο Αλ ακολουθώντας τους τρομαγμένος από τα λεγόμενά τους.

Την απάντηση την έμαθε πολύ αργότερα, όταν βρισκόταν πλέον μέσα στο άνετο δωμάτιο που είχαν νοικιάσει για μερικές βραδιές αφού ο μελαχροινός άνδρας φρόντισε να ελέγξει πόρτες και παράθυρα για τυχόν σημάδια παρακολούθησης. Αφού υποχρέωσε τον Κάλεμπ να κάθεται κοντά στην πόρτα και να ελέγχει ανά τακτά χρονικά διαστήματα αν υπήρχε κάποιος στον διάδρομο, τον ενημέρωσε επιτέλους για το έργο που θα του ανέθεταν χωρίς να αφήνει από τα μάτια του τον δρόμο κάτω από το παράθυρό τους. Όπως τον ενημερώσανε θα έπρεπε να φροντίσει να βρει όπλο και σφαίρες όμοιες με αυτές που χρησιμοποιούσαν οι αξιωματικοί του ναυτικού στο νησί. Ο νεαρός πλοηγός κόντεψε να πέσει σχεδόν από την καρέκλα του με το άκουσμα αυτών των λέξεων, κάτι που ο Κάλεμπ θεώρησε αρκετά διασκεδαστικό και έπνιξε ένα χαιρέκακο γέλιο κάτω από την παλάμη του.

"Θα πρέπει να αστειεύεστε! Θα είμαι ο πρώτος που θα υποψιαστούν αν ανακαλύψουν την πλεκτάνη!" διαμαρτυρήθηκε.
"Πόσες σφαίρες και όπλα πιστεύεις ότι φεύγουν καθημερινά από τις βάσεις τους ναυτικού και διαρρέουν στη μαύρη αγορά; Προφανώς και δε θα πας για ψώνια στη βάση τους," απάντησε ο Λιούις σκαλίζοντας με άνεση ένα κομμάτι ξύλο. "Ο Κάλεμπ σου έχει εξασφαλίσει ήδη το άτομο που θα σου προμηθεύσει τις σφαίρες και το όπλο, στην πραγματικότητα δε θα κάνεις σχεδόν τίποτα..."
"Τίποτα το λες εσύ αυτό;" μουρμούρησε.
"Άλλωστε με τη φάτσα που έχεις ελάχιστοι θα πίστευαν ότι θα μπορούσες να έχεις διασυνδέσεις με τη μαύρη αγορά," συμπλήρωσε φυσώντας τα πριονίδια.
"Πόσες προσβολές έχω δεχτεί μέχρι τώρα; Έχω χάσει το μέτρημα," σημείωσε ο Αλ και έπεσε βαρύς επάνω στο κρεβάτι. "Μάσκα είναι αυτό; Γνωρίζεις ξυλογλυπτική;" ρώτησε με περιέργεια κοιτώντας το ξύλο που είχε στα χέρια του ο Λιούις.
"Αυτό θα πει προσήλωση στα σημαντικά θέματα," σχολίασε ο Κάλεμπ.
"Μπορώ να σου φτιάξω και το φέρετρό σου αν χρειαστεί, αρκεί να σου πάρω τα μέτρα," απάντησε ο Λιούις αφοσιωμένος στη δουλειά του και ο Αλ ένιωσε τις τρίχες του κορμιού του να σηκώνονται.
"Ναι, είναι πάντα τόσο ευχάριστος," απάντησε ο Κάλεμπ στο απορημένο βλέμμα του νεαρού και σταύρωσε τα πόδια καθώς έβγαζε ένα μπουκαλάκι με λευκή μπογιά μέσα από την τσάντα του. "Θα έλεγε κανείς ότι όλοι οι πολίτες της Colt είναι καλοί με τις χειροτεχνίες."

Ο Αλ αρκέστηκε να κάνεις μια γκριμάτσα φρίκης, νιώθοντας ότι τα τελευταία λόγια του νεαρού απέναντί του δεν ήταν τόσο συνηθισμένα όσο ακούγονταν και η ψυχρή ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο δωμάτιο τον έκανε να μαζευτεί όλο και περισσότερο στη γωνιά του. Σαν να ήθελε να κρατήσει μια μικρή απόσταση ασφαλείας. Οι κλεφτές ματιές που του έριχνε ανά διαστήματα ο Λιούις δεν ήταν διόλου καθησυχαστικές, ένιωσε ότι θα πλήρωνε και τη παραμικρή λάθος κίνηση, πράγμα που δε συνέβαινε ότι βρισκόταν έξω από εκείνο το αποπνικτικό σκοτεινό δωμάτιο, που ίσα-ίσα φωτιζόταν από το θαμπό φως μια βρόμικης λάμπας. Κανένας συνηθισμένος άνθρωπος δε θα μπορούσε να καταλάβει με ποια κριτήρια επιλέχθηκε ένα από πιο κακόφημα ξενοδοχεία της πόλης, που η τιμή των δωματίων του και οι υπηρεσίες που προσέφερε ήταν εντελώς δυσανάλογα. Ο ιδιοκτήτης του, ένας γλοιώδης άνδρας, γύρω στα 60, που χτένιζε επίμονα τα λιγοστά μαλλιά της κεφαλής του ζούσε περισσότερο από τους τόκους που έβαζε στα πενιχρά δάνεια που έδινε παράνομα και τα ενοίκια άλλων ιδιοκτησιών του παρά από το ξενοδοχείο του ίδιο.

Το τρίξιμο των παλιών παραθυρόφυλλων που βογκούσαν με κάθε φύσημα του αέρα ίσα που σκέπαζε το τρίξιμο της καρέκλας επάνω στο πάτωμα καθώς ο γιατρός συνέχιζε την παράξενη εργασία του με νευρικές κινήσεις κουνώντας τον εαυτό του πέρα δώθε. Ούτε μπορούσε να καταλάβει πώς ο νεαρός ονόματι Κάλεμπ μπορούσε να κοιμηθεί στηριγμένος επάνω στο βρώμικο ντουβάρι του δωματίου ενώ ύποπτοι ήχοι έρχονταν από μέσα του. Όλα όσα είχε δει ως εκείνη την ώρα όμως ήταν αρκετά για να συνειδητοποιήσει ότι αυτοί οι δύο τύποι διέφεραν εντελώς με τα άτομα που είχε συνηθίσει να συναναστρέφεται εώς τότε και για πρώτη φορά μάλλον δεν ήταν ο παράξενος της υπόθεσης.

Η ησυχία μέσα στο δωμάτιο αφότου ο Κάλεμπ αποκοιμήθηκε στη γωνιά του, τον σκότωνε. Ήθελε να μιλήσει αλλά δεν έβρισκε τα λόγια ούτε το θέμα για να ξεκινήσει μια συζήτηση, η μοναδική προσπάθεια που έγινε, με αφορμή το γεγονός ότι ο τρίτος της παρέας είχε πέσει για ύπνο, διακόπηκε μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό και ο μαυροφορεμένος άνδρας συνέχισε με την εργασία του κοιτάζοντας πού και πού με επιμονή έξω από το παράθυρο, το λερωμένο από τις σταγόνες της βροχής και την απλυσιά χρόνων. Και το χειρότερο από όλα ήταν ότι δεν μπορούσε να τον βρει ο ύπνος, νοσταλγούσε το σκληρό κρεβάτι του πίσω στην βάση και τη γλυκιά πίτα της ιδιοκτήτριας του πανδοχείου που τον φιλοξένησε τις πρώτες ημέρες.

Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά. Κουρνιασμένος επάνω στα φθαρμένα σκεπάσματα του κρεβατιού αφέθηκε να κοιτάζει τους δείχτες του παλιού ρολογιού που κρεμόταν στον τοίχο. Ο μονότονος ήχος της σκαρπέλας, του ρολογιού και το τρίξιμο της καρέκλας πλέον είχαν συγχρονιστεί μέσα στο μυαλό του και σχεδόν τον τρέλαιναν. Έκλεισε τα αφτιά του και κοίταξε τη μάσκα που είχε αρχίσει να παίρνει μορφή, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να ουρλιάξει ότι δεν άντεχε άλλο.

Τα χέρια του πρώην νεκροθάφτη άφησαν τα εργαλεία και τη μάσκα επάνω στο παλιό τραπέζι και μετά από λίγο έβγαλαν από τη τσέπη του μερικά νομίσματα. Τον κοίταξε ανέκφραστα και του έδειξε τα χρήματα που είχε βγάλει.

"Θα χρειαστούμε ψωμί και μερικά τρόφιμα για τις επόμενες ημέρες. Φρόντισε να αγοράσεις μικρές ποσότητες από διαφορετικά μαγαζιά," του είπε και του πέταξε έναν άδειο σάκο.

"Ε;" αναφώνησε ξαφνιασμένος με αυτή την ανέλπιστη ευκαιρία να φύγει από εκείνο το μέρος έστω και για λίγο. Το άγριο βλέμμα του άνδρα που δήλωνε ότι δεν είχε καμία διάθεση να επαναλάβει τον εαυτό του, τον έκανε να πεταχτεί επάνω και να μαζέψει όσο πιο γρήγορα μπορούσε τα χρήματα που του έδωσε. "Γιατί από διαφορετικά μαγαζιά όμως;" ρώτησε παραξενεμένος.
"Εσένα πώς θα σου φαινόταν αν κάποιος άγνωστος ψώνιζε μεγάλη ποσότητα τροφίμων ξαφνικά; Δε θα το ανέφερες ως κάτι παράξενο που συνέβη στην καθημερινότητά σου;" ξεφύσηξε σαν να εξηγούσε κάτι απολύτως φυσικό.
"Θα έπρεπε;" ρώτησε ο νεαρός ξύνοντας το κεφάλι του για να σκεφτεί τον λόγο.

Ο Λιούις τον κοίταξε σχεδόν αηδιασμένος και γύρισε το πρόσωπό του από την άλλη σταυρώνοντας τα χέρια του. "Αν όλοι οι άνδρες του ναυτικού ήταν σαν κι εσένα, δε θα δυσκολευόμασταν να ταξιδέψουμε από νησί σε νησί χωρίς προβλήματα," σχολίασε. "Μην ανοίξεις πολύ το στόμα σου όσο θα είσαι έξω," τον προειδοποίησε και έγειρε το κεφάλι του στο παράθυρο.
"Μάλιστα," είπε ο Αλ και άφησε το δωμάτιο, ανυπομονούσε να γλυτώσει από την απαίσια μυρωδιά της υγρασίας και τη σκόνη που αιωρούνταν.

Στην είσοδο του ξενοδοχείο, καθισμένος σε μία καρέκλα, λαγοκοιμόταν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, που μισάνοιξε τα μάτια του κάτω από τα πυκνά του φρύδια με το πέρασμά του και μουρμούρησε μερικές βρισιές. Από το παράθυρο του δωματίου ο Λιούις μπορούσε να δει τον νεαρό να απομακρύνεται με βιαστικά βήματα, ήλπιζε ότι θα ήταν κάπως πιο διακριτικός. Αυτό που τον απασχολούσε ωστόσο ήταν ο άνδρας που σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαν συγκεντρώσει θα διέσχιζε την πόρτα του ημιυπόγειου μαγαζιού ακριβώς απέναντι. Η νευρική παρουσία του νεαρού, του αποσπούσε διαρκώς την προσοχή και όταν κάτι τον εμπόδιζε να κάνει τη δουλειά του, το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να το ξεφορτωθεί για όση περισσότερη ώρα μπορούσε. Το τελευταίο που ήθελε ήταν να κάνει για άλλη μια φορά λάθος.

"Θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τις πληροφορίες μου, ξέρεις," μουρμούρισε τεντώνοντας τα άκρα του. "Δε θα αλλάξει συνήθειες από τη μία μέρα στην άλλη."
"Καλύτερα να είμαστε σίγουροι ότι όντως ακολουθεί την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα. Θα προτιμούσα να το εξακριβώσω μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας αλλά μας πιέζει ο χρόνος."
"Τρεις ημέρες διορία για κάτι τέτοιο δε θα το έλεγα εντελώς πιεστικό, ούτως ή άλλως όλα βασίζονται στις φήμες που άρχισαν να διαρρέονται."
"Το γεγονός που μισώ περισσότερο από όλα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βασίζεται πάνω στις φήμες, αν και είναι ο μόνος τρόπος για να δουλέψει," παραδέχτηκε και πέταξε τα ροκανίδια μέσα στη καπνισμένη σόμπα με γρήγορες κινήσεις. "Ελπίζω να μη μας ξεκάνει η σόμπα πριν καταφέρουμε να κάνουμε το οτιδήποτε," έδειξε το παλιό μπουρί που υψωνόταν στο ταβάνι του δωματίου.
"Από αυτό και κατά πόσο θα χάψει αυτό που του ετοιμάζουμε..." μουρμούρισε ο Λιούις παρακολουθώντας τον μουσάτο άνδρα να μπαίνει με βαριά βήματα μέσα στο απέναντι μαγαζί.
"Ό,τι πεις," απάντησε ο Κάλεμπ και ξάπλωσε στο κρεβάτι του ενώ ο.