[Τέλος-Αποστολή] Για ένα κομμάτι ψωμί

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ' την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού
VII. Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό
IX. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (ft Makoto)
X. Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά
XI.I. Επιχείρηση Αρκτούρος
XI.II.Οι Αρκουδιάριδες (ft FAI&Makoto)
XII. Πες το με ένα δηλητήριο
XIII. Femme Fatale .I
XIV. Femme Fatale.II | Τεχνικής
XV. Οι λύκοι ουρλιάζουν μόνο τη νύχτα



Στοιβαγμένοι μαζί με ένα ανυπόμονο πλήθος, προχωρούσαν με δυσκολία προς την αποβάθρα όπου άμαξες περίμεναν τους νέους τουρίστες που θα γέμιζαν τις τσέπες των ντόπιων. Τουριστικό νησί το Τορόα, είχε μάθει να αξιοποιεί το οτιδήποτε, χειμώνα καλοκαίρι, για προσελκύσει τους ξένους και με τα χρόνια οι πολίτες του νησιού είχαν μάθει να δέχονται τους επισκέπτες τους και να τους φροντίζουν όπως θα φρόντιζε κάποιος ένα μωρό στην κούνια του ώστε να τους ικανοποιήσουν αρκετά. Η φιλοξενία πάνω από όλα, λέγανε και αυτή η φιλοσοφία είχε χαραχτεί τόσο πολύ μέσα στο γενετικό τους υλικό που οποιαδήποτε πράξη συγκρουόταν με αυτή έφερνε ντροπή όχι μόνο σε αυτόν που την έκανε αλλά και σε όλη του την οικογένεια.

Μα ο τρόπος ζωής των πολιτών ήταν το τελευταίο "αξιοθέατο" επάνω στο νησί όπου ακόμα και ο ήλιος έδειχνε την εύνοιά του στολίζοντας το με τα πρίσματα των ηλιαχτίδων του που ξεχυνόταν πάνω από τα νερά του καθαρού του ποταμού σε διάφορα χρώματα και σχήματα, σαν ζωντανό καλειδοσκόπιο. Ωστόσο το πρώτο πράγμα που παρατηρούσε κανείς μπαίνοντας στο νησί ήταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού που γέμιζε μέχρι και το πιο στενό σοκάκι της πόλης και γαργαλούσε τα ρουθούνια των πεινασμένων. Το ψωμί ήταν δείγμα φιλοξενίας, συνόδευε τα πάντα, από το καθημερινό πιάτο έως και τα γλυκά της. Οι κάτοικοι της Τορόα το είχαν αναγάγει σε τέχνη και οι υπεράριθμοι φούρνοι γέμιζαν με πελάτες που έσπρωχναν ο ένας τον άλλον για ένα καρβέλι ψωμί, ενώ τα μικρά τους καράβια φόρτωναν δεκάδες τα καφάσια όπου ψωμιά μέσα σε ειδικές σακούλες ταξίδευαν για κοντινά νησιά. Ακόμα και το μπαγιάτικο ψωμί της Τορόα είναι καλό ψωμί, συνήθιζαν να λένε οι ξένοι και το νησί πλούτιζε με τα χρόνια.

Μα μέσα σε όλη αυτή την χαρμόσυνη ατμόσφαιρα, κάτι δεν ταίριαζε, ή μάλλον ταίριαζε με τόσο βεβιασμένο τρόπο που το θέαμα για τον νεαρό Κάλεμπ ήταν σχεδόν φρικιαστικό, τόσο φρικιαστικό που του έκοβε την όρεξη και με το καρβέλι του ψωμιού ανέγγιχτο ακόμα στα χέρια του, παρακολουθούσε το αφεντικό του να καταβροχθίζει το δικό του με υπερβολικό ενθουσιασμό γλείφοντας ακόμα και τα δάχτυλά του ανάμεσα στις μπουκιές. Ένα θέαμα που στους άλλους δεν προκαλούσε καμία εντύπωση, για εκείνον ήταν ακόμα πιο περίεργο από κάθε καινούργιο αξιοθέατο που συναντούσαν επάνω στο νησί.

"Αυτό το ψωμί είναι υπέροχο!" σχολίασε δυνατά. "Θα πρέπει να το δοκιμάσεις κι εσύ Κάλεμπ! Ααα... Νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνο με αυτό το ψωμί!"

Και αυτό το θέαμα συνεχιζόταν για κάμποση ώρα. Είχαν περάσει τρεις ημέρες από τότε που είχαν αφήσει τη Γιαμαγκάτα λέγοντας στο αφεντικό του ότι δεν είχαν κανένα συγκεκριμένο προορισμό. Στην πραγματικότητα το νησί Τορόα ήταν ο μόνος σταθμός που τους επέτρεπε να επιλέξουν τα χρήματα που διέθεταν και, σύμφωνα με τις εντολές, εκεί θα έπαιρναν τις επόμενες οδηγίες. Έχοντας περάσει σχεδόν ένα χρόνο μέσα στον κύκλο της σινσενγκούμι μετά από οδηγίες της Όιραν και των ανώτερών του ο μακρυμάλλης νεαρός είχε σχεδόν ξεχάσει πώς ήταν να ζει με το αφεντικό του. Απασχολημένος με τις αποστολές που του ανέθεταν καθώς μάθενε την τέχνη της κατασκοπίας, ζώντας με τον φόβο ότι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τα πραγματικά του κίνητρα, η σκέψη του ταξίδευε ελάχιστα στο αφεντικό του που προπονούνταν μακριά από τον κόσμο μέχρι λίγες ημέρες πριν τα τελευταία γεγονότα, όπου μετά από συμβουλή της Όιραν χρειάστηκε να διακινδυνεύσει το κεφάλι του και να κλείσει τη μόνη συμφωνία που θα τους επέτρεπε να φύγουν από το νησί. Ο Χατζιμε Σαϊτο, ένας από τους πιο τρομαχτικούς άνδρες μέσα στην πολιτοφυλακή ήταν ο μόνος που θα δεχόταν μια υπόγεια συμφωνία για να αφήσει έναν καταζητούμενο επαναστάτη να φύγει από εκείνο το μέρος.

"Τι συμβαίνει, Κάλεμπ; Δεν έχεις φάει μπουκιά."

"Τι;" τα λόγια του αφεντικού του τον έβγαλαν από τις σκέψεις του. "Α, ναι..." κοιτώντας το ψωμί.
"Όμως ποιος θα φανταζόταν ότι αυτή η πόλη θα ήταν τόσο εξελιγμένη, δεν είχα ακούσει ποτέ άλλοτε γι' αυτήν. Περίμενα ότι θα ήταν ένα απλό νησί, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο," σχολίασε μασουλώντας.
"Δεν φταίει ότι στην Κολτ ασχολούνται ελάχιστα με άλλα μέρη;"
"Θα μπορούσαν να μάθουν πώς να φτιάχνουν αυτό το υπέροχο ψωμί τουλάχιστον!" γέλασε δυνατά.

Οι γωνίες των χειλιών του νεαρού τρεμόπαιξαν καθώς μία ανάμεικτη έκφραση φόβου και αηδίας αλλοίωσε τα χαρακτηριστά του προσώπου του μερικά δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει ασυναίσθητα με τη γροθιά του το πρόσωπο του αφεντικού του τραβώντας το βλέμματα των περαστικών. Πράξη που μετάνοιωσε σχεδόν αμέσως όταν είδε την παγωμένη έκφραση στο βλέμμα του άλλου άνδρα του που είχε μείνει ακίνητος και σοκαρισμένος από την κίνηση.

"Συγγνώμη... απλά ήταν... περίεργο... και..." προσπάθησε να εξηγήσει αγχωμένα με αδέξιες κινήσεις των χεριών του.
"Όχι..." απάντησε ο Λιούις κρατώντας ακόμα το σημείο που δέχτηκε το χτύπημα, κούνησε το σαγόνι του για να σιγουρευτεί ότι ήταν στη θέση του και ίσιωσε πάλι την πλάτη του. "Νομίζω ότι το χρειαζόμουν... Ευχαριστώ..." είπε και προχώρησε μπροστά.
"Το ήξερα... Είναι περίεργο... Εντελώς περίεργο... Κανονικά έπρεπε να βάλεις τις φωνές, αφεντικό!" σκέφτηκε σφίγγοντας τα δόντια του πανικοβλημένος.
"Κάλεμπ!" φώναξε κάπως προσταχτικά πλησιάζοντας προς ένα σμήνος ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί κυκλικά στην πλατεία της πόλης.
"Αμέσως!" απάντησε κάπως τσιριχτά.

Στάθηκε δίπλα του καθώς το κοινό παρακολουθούσε με προσοχή τον λόγο που έβγαζε ένας ψηλόλιγνος, γέρος άνδρας ντυμένος με ένα καφετί κουστούμι που σκούπιζε συνεχώς τον ιδρώτα από τον μέτωπό του ενώ ένας μικροσκοπικός άνδρας, περίπου της ίδιας ηλικίας του έκανε διαρκώς αέρα με μια μικρή βεντάλια για να μπορέσει να συνεχίσει να βγάζει τον παθιασμένο του λόγο. Ήταν θαύμα που τόσος κόσμος είχε μαζευτεί να τον ακούσει αφού ο λόγος του δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον ή το αξιοπερίεργο και μάλλον οι περισσότεροι είχαν σταθεί από λύπηση ή γιατί δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν.

"Ο δήμαρχος της πόλης, ο Άντονι," άκουσε από πίσω του ο Λιούις που στεκόταν με τα χέρια στις τσέπες, αφηρημένος στη φαλάκρα του μικροσκοπικού τύπου όπου μερικές τρίχες πάλευαν ακόμα πεισματικά να μείνουν στις ρίζες τους. Κοίταξε με την άκρη του ματιού του πίσω του και αντίκρισε ένα πολύ πιο ενδιαφέρον θέαμα από ότι θα περίμενε. Πίσω του στεκόταν ένας άνδρας με καστανά, μαλλιά που σγουραίνανε ατίθασα σε διάφορα σημεία του κεφαλιού του φορώντας γυαλιά, πράσινη μπλούζα και κίτρινο σορτσάκι διακοσμημένο με λευκά λουλούδια στις άκρες, σαγιονάρες ενώ το κεφάλι του κοσμούσε ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που είχε δει ποτέ ο πρώην νεκροθάφτης στη ζωή του, μια ομπρέλα-καπέλο που τον προστάτευε από τον δυνατό ήλιο του νησιού. Οι άκρες των χειλιών του ήταν γεμάτες ψίχουλα αφού καταβρόχθιζε με μεγάλη όρεξη ένα γεμιστό κουλούρι, παίζοντας με το ζεστό κασέρι που ξεχυνόταν πλούσιο από μέσα. Ο Κάλεμπ κοίταξε το δικό του απλό ψωμί και ρουθούνισε από ζήλια.

"Α, συγγνώμη-συγγνώμη, θα έπρεπε να συστηθώ πρώτα," γέλασε δυνατά τρίβοντας το σβέρκο του από ντροπή.
"Όχι, δε νομίζω ότι είναι αναγκαίο," απάντησε ο Λιούις γυρίζοντάς του την πλάτη.
"Ω, έλα τώρα, μην είσαι τόσο απόμακρος," γέλασε εκείνος χτυπώντας του φιλικά την πλάτη.
"Τι τρέχει με αυτόν τον τύπο;" σκέφτηκε ενοχλημένος και χτύπησε τη γλώσσα στα δόντια του για να δείξει τη δυσαρέσκειά του.
"Κάποιοι σε θεωρούσαν νεκρό για μεγάλο διάστημα, ξέρεις," είπε σε πιο χαμηλό τόνο. "Ποιος θα περίμενε ότι θα επισκεπτόσουν ένα νησί σαν το Τορόα για την πρώτη σου εμφάνιση.

Θα έπρεπε να το φανταστεί ότι τον περίμεναν νέοι μπελάδες. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος τον είχε προσεγγίσει οικειοθελώς ή με φιλική διάθεση; Ο Κάλεμπ ίσως; Πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε. Τον κοίταξε με τη γωνία των ματιών του και απομακρύνθηκε από το πλήθος ελέγχοντας αν κάποιος παρακολουθούσε τη σκηνή και κάθισε σε ένα κοντινό παγκάκι.

"Λοιπόν; Με ποιον έχω την τιμή να ομιλώ;" ρώτησε μονότονα ενώ παρακολουθούσε πλέον από μακριά την ομιλία.
"Α! Σωστά-σωστά, ξέχασα να συστηθώ πάλι," γέλασε. "Με λένε Αλ Γιανγκ," άπλωσε το χέρι του. "Χάρηκα για τη γνωριμία."
"Κάρντον," του έδωσε το χέρι για τις τυπικότητες.
"Το ξέρω-το ξέρω," είπε ενθουσιασμένος. "Μου είπαν ότι θα έρθεις άλλωστε."

Ο Λιουις κοίταξε εκνευρισμένος τον Κάλεμπ που γέλασε αμήχανα.

"Δε νομίζεις ότι θα έπρεπε να είσαι κάπως πιο διακριτικός, Αλ;" ρώτησε ο Κάλεμπ για να αποφύγει το βλέμμα του αφεντικού του.
"Ε; Ποιος είσαι εσύ;" ρώτησε ο Αλ και ο πρόσχαρος τόνος του ξαφνικά χάθηκε. "Αν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις, σου-σου..." του έκανε νόημα να φύγει λες και ήταν κατοικίδιο.
"Ποιος είμαι... Τι νομίζεις ότι είμαι; Κανένας σκύλος;" διαμαρτυρήθηκε.

"Τέλος πάντων..." διέκοψε τον καβγά που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει. "Δεν σκοπεύω να μείνω πολλές μέρες στο νησί. Τι έχεις για εμένα;" ρώτησε κοφτά τον νεοφερμένο.
"Αυτό ήθελα να ακούσω!" χτύπησε τις παλάμες του μεταξύ τους για να δηλώσει την ευχαρίστησή του. "Αναμενόμενο από έναν άνδρα της σειράς σου!"
"Τι τρέχει με εσένα; Υπάρχει τίποτα μέσα σε αυτό το κεφάλι;" τον ρώτησε κάνοντας μια γκριμάτσα.
"Αφεντικό!" αναφώνησε ο Κάλεμπ έκπληκτος.
"Ε; Τι εννοείς;" ρώτησε ο Αλ. "Εγκέφαλος υποθέτω," γέλασε δυνατά.
"Αναρωτιόμουν αν αυτός ο εγκέφαλος δουλεύει ή όχι," μουρμούρησε αναστενάζοντας ο Λιούις. "Λοιπόν; Είσαι καινούργιος; Γιατί σε πήραν;"
"Α! Από εδώ μέχρι όπου θες, μπορώ να σε πάω χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο Έινταν λέει ότι είμαι ταλέντο που εμφανίζεται κάθε τρία χρόνια στην πλοήγηση!" εξήγησε περήφανα.
"Α, ο Έινταν..." ξεφύσησε ο Λιούις λες και αυτό εξηγούσε τα πάντα.
"Ένας κάθε τρία χρόνια... Αυτό δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται," σχολίασε ο Κάλεμπ.
"Ναι, δε νομίζω πως είναι," συμφώνησε το αφεντικό του.
"Εσύ τι ταλέντο νομίζεις ότι είσαι αφεντικό;"
"Ένα που έρχεται κάθε εννιά μήνες, υποθέτω," απάντησε ο Λιούις.
"Μα αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχεις κανένα ιδιαίτερο ταλέντο;" σημείωσε ο Κάλεμπ.
"Ανόητε, σκέψου πόσα παιδιά γεννιούνται κάθε μέρα. Η σκέψη μου μετράει περισσότερο από αρκετών άλλων," απάντησε στην απορία του Κάλεμπ.
"Τότε, εγώ;" ρώτησε με ενδιαφέρον.
"Ένα που γεννιέται κάθε έναν μήνα;" απάντησε χωρίς αυτοπεποίθηση.
"Ε; Δε φαίνεται να το πιστεύεις καν, αφεντικό! Μη μου πεις ότι ήσουν καλός μαζί μου με αυτήν την απάντηση; Πώς γίνεται να είμαι τόσο κάτω σε σχέση με αυτόν τον τύπο;" ρώτησε θιγμένος.
"Όχι, και μόνο το γεγονός ότι είναι χρήσιμος σε κάτι με τόσο άδειο κεφάλι, δεν είναι ταλέντο;" απάντησε ανέκφραστος ο Λιούις και κοίταξε τον Αλ που γελούσε δυνατά κάνοντας ένα ντροπαλό νόημα να σταματήσει λες και του είχαν κάνει το καλύτερο κομπλιμέντο.
"Νομίζω ότι καταλαβαίνω το σκεπτικό σου, αφεντικό..." έσκυψε το κεφάλι ηττημένος.

"Λοιπόν, τι έχεις για εμάς;" απευθύνθηκε στον περίεργο νεαρό.
"Ξέρεις, ο Έινταν έχει βλέψεις γι' αυτό το νησί. Και να είναι αυτοί οι δυο τύποι που μπαίνουν συνέχεια στη μέση. Οπότε θέλει να βγουν αυτοί οι δύο τύποι από τη μέση αλλά να μην καταλάβουν ότι το κάναμε εμείς," του ψιθύρισε στο αφτί.
"Αμφιβάλλω αν θα έβγαζε άκρη κανένας με αυτά που είπες, οπότε πιο το νόημα να τα λες τόσο μυστικά;" τον ρώτησε.
"Ε; Μόνο αυτό; Θα πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας τις ταυτότητες τους;" ρώτησε ο Κάλεμπ που παρακολουθούσε από κοντά τη συζήτηση.
"Όχι, το θέμα είναι..." είπε σοβαρά ο Αλ και τον κοίταξαν με προσοχή εντυπωσιασμένοι με την ξαφνική αλλαγή. "Έχω ξεχάσει τα ονόματά τους."

Οι δύο άνδρες έμειναν ακίνητοι, με άδεια βλέμματα. Περίμεναν ότι ο νεαρός αστειευόταν αλλά το ηλίθιο, ανέμελο χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη του και το γεγονός ότι για άλλη μια φορά έξυσε το πίσω μέρος του κεφαλιού του σαν παιδάκι που ζητούσε συγγνώμη για ένα μικρό λάθος του έδωσε να καταλάβουν ότι σοβαρολογούσε.

"Μας δουλεύεις, ρε;" ξέσπασε ο Λιούις πιάνοντάς την μπλούζα. "Ε; Ε;"
"Αφεντικό, ηρέμησε!" μπήκε στη μέση ο Κάλεμπ. "Το κάνεις χειρότερο! Χειρότερο!"
"Συγγνώμη!" ζήτησε πνιχτά ο Αλ χωρίς να αντιδράσει ενώ δάκρυα κυλούσαν από τις άκρες των ματιών του.
"Τον έχεις τρομοκρατήσει," φώναξε ο Κάλεμπ και ο Λιούις άφησε κάτω τον Αλ τινάζοντας τα χέρια του.
"Α, αυτό ήταν τρομαχτικό," ξεφύσησε ανακουφισμένος και σκούπισε το μέτωπό του.
"Πολύ γρήγορα δεν ανέκαμψες εσύ;" ρώτησε εκνευρισμένος ο Κάλεμπ ενώ συγκρατούσε ακόμα το αφεντικό του.

"Το θέμα μας είναι..." διέκοψε ο Λιούις κλείνοντας τα μάτια για να συγκρατήσει τον εκνευρισμό του και έπιασε απαλά το δεξί του πλευρό. "Ότι θα χρειαστώ αρκετή βοήθεια."

Το τραύμα που είχε αποκτήσει στη Γιαμαγκάτα δεν είχε επουλωθεί ακόμα και η ματιά του έπεσε επάνω στον Κάλεμπ που είχε κατεβάσει το κεφάλι του ενοχικά. Έβαλε τα χέρια στη μέση του και τεντώθηκε ενώ οι άλλοι δύο παρέμεναν σιωπηλοί.

"Μπορείς να μας δώσεις καμία άλλη πληροφορία; Δεν περιμένεις ότι θα τα βάλουμε με δύο τυχαίους άνδρες, έτσι;" ρώτησε κοιτάζοντας τον Αλ.
"Α... Τι λέτε να σας πω όσα ξέρω γι' αυτούς;" ρώτησε υψώνοντας τον δείχτη του χεριού του.
"Θυμάσαι πράγματα γι' αυτούς αλλά δε θυμάσαι τα ονόματά τους;" ρώτησε ο Κάλεμπ μπερδεμένος.
"Δεν είμαι καλός στο να θυμάμαι ονόματα," γέλασε ο Αλ.
"Ο τύπος είναι χαμένη υπόθεση," κατέληξε ο Κάλεμπ κουνώντας το κεφάλι του.
"Κάλεμπ, ρίξε μια ματιά γύρω."
"Μάλιστα," υπάκουσε εκείνος στα λόγια του αφεντικού του.
"Λοιπόν;" ρώτησε ο Λιούις τον Αλ.
"Σύμφωνα με τον Έινταν, ο πρέπει να φύγει από τη μέση ο διοικητής του νησιού. Σκοπός μας είναι όλο το φταίξιμο να πέσει στον κυνηγό κεφαλών που συνεργάζεται μαζί του."
"Πάλι;" αναστέναξε ο Λιούις και στάθηκε με λυγισμένα τα γόνατα. "Γιατί με φορτώνουν συνέχεια με τέτοιες βρομοδουλειές; Και; Τι έχει κάνει αυτός ο διοικητής και πρέπει να τον ξεφορτωθούμε."
"Σύμφωνα με τον Έινταν, έχει μπει πολλές φορές στα πόδια μας," είπε απλά ο Αλ.
"Τι δουλειά του δεν κάνει;" σούφρωσε τα χείλη του ο Λιούις και έψαξε από συνήθεια τις τσέπες του για τσιγάρα μόνο για να θυμηθεί ότι ήταν άδειες.
"Έτσι φαντάζομαι," γέλασε ο Αλ. "Άκουσα ότι πριν έναν μήνα κρέμασε πέντε δικούς μας στην ανατολική πλευρά του νησιού."
"Και δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει βία γι' αυτόν τον σκοπό, ε;" παρατήρησε ο Λιούις ελέγχοντας ταυτόχρονα τις κινήσεις του Κάλεμπ. "Φαντάζομαι ότι δεν τους ανακάλυψε μόνος του."
"Ακριβώς."
"Άρα υπάρχει και το θέμα της εκδίκησης στη μέση," έκανε σήμα στον Κάλεμπ να του πετάξει καπνό. "Δεν είναι ακριβώς του στυλ μου, αλλά τι επιλογές έχω;" κατέληξε πιάνοντας το πακέτο με τα τσιγάρα που του είχε πετάξει ο σύντροφός του. "Πες μου, αυτός ο διοικητής έχει οικογένεια;" ρώτησε βγάζοντας ένα τσιγάρο από το πακέτο.

"Δεν είμαι σίγουρος," απάντησε δισταχτικά. "Νομίζω ότι έχει μία κόρη..."
"Μάλιστα..." τίναξε τα ρούχα του και σηκώθηκε όρθιος.
"Τελείωσαν οι ερωτήσεις;" ρώτησε κάπως ανακουφισμένος.
"Ναι. Δε θα βγάλουμε άκρη έτσι. Αυτός ο τύπος, ο κυνηγός κεφαλών, είπες ότι συνεργάζεται με τον διοικητή..."
"Νόμιζα ότι τελειώσαμε με τις ερωτήσεις," γκρίνιαξε και ο Λιούις του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα.
"Φρόντισε μέχρι αύριο το απόγευμα να μαλώσουν δημόσια."
"Ε; Δε θέλω," διαμαρτυρήθηκε. "Άλλωστε ο Έι-"
"Άκου," τον άρπαξε από την μπλούζα. "Δε θυμάμαι να σου είπα ότι έχεις δικαίωμα να αρνηθείς. Σου λέω τι να κάνεις και το κάνεις χωρίς ερωτήσεις, και μη νομίζεις ότι θα δεχτώ λάθη," τον απείλησε μέσα από τα δόντια του. "Στοιχηματίζουμε το κεφάλι μας εδώ πέρα για τις βρωμοδουλειές του αφεντικού σου οπότε το πρώτο πράγμα που περιμένω από εσένα είναι να είσαι συνεργάσιμος. Έγινα κατανοητός;"
"Απολύτως," απάντησε ο Αλ καταπίνοντας δυνατά.
"Δείξε μας λοιπόν ότι μπορείς να φανείς χρήσιμος," τον πέταξε στην άκρη.
"Εύκολο να το λες."

Του γύρισε την πλάτη και κοίταξε τον κοντινό τοίχο όπου ξεφτισμένες αφίσες επικήρυξης κιτρίνιζαν κάτω από τον ήλιο. Τις περισσότερες τις στόλιζε ένα άτσαλο κόκκινο χ που είχε στάξει επάνω σε χαρτί και τοίχο αφήνοντας άκομψες πιτσιλιές επάνω στα τούβλα. Το βλέμμα του σκοτείνιασε και μόνο με την σκέψη ότι κάπου είχε αναρτηθεί και η δικιά του φωτογραφία κάπου με ένα, ίσως γενναιόδωρο ποσό να ορίζει την αξία που είχε ο θάνατός του για τον υπόλοιπο κόσμο.

"Πόσο καιρό είσαι σε αυτό το νησί;" ρώτησε.
"Ε; Περίπου έναν μήνα," απάντησε ο νεαρός.
"Υπάρχουν και άλλα σημεία σαν κι αυτό;"
"Όχι, αυτό ο τοίχος χρησιμεύει για να δείξει τις επιτυχίες του διοικητή. Λένε ότι όταν αναρτήσει την επικήρυξη κάποιου σε αυτόν τον τοίχο, αυτός θα πεθάνει από τα χέρια του μέσα σε έναν χρόνο. Βέβαια αυτό ισχύει για πειρατές που εισβάλλουν στα νερά του. Παρόλα αυτά υπάρχει ένας που ξεφεύγει το τελευταίο διάστημα, ακούγεται ότι έχει κάνει το νησί λημέρι του."

"Ναυτικοί, κυνηγοί επικηρυγμένων, πειρατές και επαναστάτες επάνω στο ίδιο νησί... Και μόνο από αυτό καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να βγει τίποτα καλό," σχολίασε. "Όμως... για κάποιον που φροντίζει να σκοτώνει όσους μπαίνουν στα πόδια του μέσα σε έναν χρόνο, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι άφησε έναν πειρατή να αλωνίζει ελεύθερος στο νησί χωρίς να έχει συμφέρον..."
"Νομίζεις; Ίσως έχει καλύτερα πράγματα να κάνει," σημείωσε ο Αλ.
"Φρόντισε να διαδοθεί η φήμη ότι ο διοικητής θα συλλάβει αυτόν τον πειρατή μέσα στις επόμενες τρεις μέρες χωρίς να χρειαστεί τη βοήθεια του Μάστερσον."
"Γιατί να το κάνω αυτό;" ρώτησε με έκδηλη την απορία. "Αφού δεν έχει κάνει καμία τέτοια δήλωση."
"Εκεί είναι το θέμα!" έσφιξε τις γροθιές του από τα νεύρα του. "Γι' αυτό το λένε φήμη, γι' αυτό!". Σταμάτησε για μια στιγμή, τον κοίταξε και μετά χαλάρωσε του μύες του. "Ξέχνα το," αναστέναξε. "Πήγαινε να μας βρεις ένα μέρος να μείνουμε, σε ένα ξενοδοχείο που δεν κάνουν πολλές ερωτήσεις. Θα συνεννοηθώ με τον Κάλεμπ για τα υπόλοιπα... Και πρόσεξε μη σου ξεφύγει κουβέντα για όλα όσα είπαμε," του υπενθύμισε προειδοποιητικά.
"Μάλιστα," γέλασε νευρικά. "Λεφτά;"
"Ναι, ίσως χρειαστούμε λεφτά," είπε ο Λιούις και γύρισε. "Δώσε μου το πορτοφόλι σου," άπλωσε το χέρι του.
"Τι; Εννοείς..."
"Τα λεφτά," του έκανε σήμα με τα δάχτυλα να συντομεύει.
"Μάλιστα," είπε κατεβάζοντας το κεφάλι και του παρέδωσε το πορτοφόλι του.
"Τώρα μιλάς σωστά," είπε κοιτάζοντας μέσα. "Φαντάζομαι σου έχουν δώσει χρήματα που θα καλύπτουν τα έξοδα παραμονής στο νησί. Λοιπόν, τα λέμε αργότερα."
"Πού;" ρώτησε με δάκρυα στα μάτια καθώς έβλεπε τα λεφτά του να απομακρύνονται.
"Το βράδυ, άκουσα πως η ταβέρνα στο λιμάνι έχει εξαιρετικό φαγητό. Κερνάμε εμείς," είπε παίζοντας με το πορτοφόλι που κρατούσε στα χέρια του.