[Τέλος] Οι Λύκοι Ουρλιάζουν Μόνο τη Νύχτα

Έτρεχε ασταμάτητα προς το κτήριο που ξεχώριζε ανάμεσα στις υπόλοιπες σκεπές τις περιοχής των κόκκινων ρόδων, εκεί που την ίδια στιγμή η Όιραν ένιωθε το χρόνο να κυλά σαν αιωνιότητα καθήμενη δίπλα από την πιο ισχυρή γυναίκα της Γιαμαγκάτα προσπαθώντας να καθησυχάσει τον εαυτό της. Όλα πήγαιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει, όλα κυλούσαν ομαλά, έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό της καθώς η Άι έδειχνε να διασκεδάζει με τη συντροφιά της.

"Αλήθεια, Ραν, ποτέ δε σε ρώτησα, ξέρεις τι λατρεύω περισσότερο απ' όλα;" ρώτησε γελώντας.
"Τη καλή συντροφιά, τη μουσική και τους άνδρας που ξέρουν πώς να σας ευχαριστήσουν," απάντησε σχεδόν μηχανικά.
"Ακριβώς!" απάντησε ενθουσιασμένη και χτύπησε τα τις παλάμες της μεταξύ τους. "Τι καλύτερο από λίγη καλή μουσική!" έδωσε το σύνθημα και μία από τις κοπέλες άρχισε να παίζει την άρπα της. "Ξεκουράζει την ψυχή μου! Σου αρέσει;"
"Μάλιστα, κυρία."
"Ω, είναι υπέροχη," μονολόγησε κοιτάζοντας με καμάρι την οργανοπαίχτρια της.
"Μα αυτή ήταν εύκολη ερώτηση! Τι πιστεύεις ότι μισώ περισσότερο;" ρώτησε.

Ακολούθησε μια σύντομη παύση.

"Αυτό, δε θα μπορούσα να το γνωρίζω, κυρία," απάντησε κάπως δισταχτικά.
"Έλα, τώρα, ούτε μια προσπάθεια;" ρώτησε διασκεδασμένη.
"Λυπάμαι."
"Τι λες να σου δώσω μια μικρή βοήθεια;"

Δεν είχε καταφέρει να αισθανθεί τον κίνδυνο. Η έκφραση της Αι άλλαξε αστραπιαία και πριν προλάβει να αντιδράσει το σώμα της πάγωσε από τον φόβο και τον πόνο καθώς η φωνή της έβγαινε πνιχτή, αφήνοντας άναρθρες υπόκωφες σχεδόν κραυγές. Φοβόταν να το επιβεβαιώσει, φοβόταν να αντικρίσει την πηγή του πόνου της μα τα μάτια της κύλησαν εκεί άθελά της και ο τρόμος από το θέαμα που αντίκρισε ελευθέρωσε τη φωνή της και τα ουρλιαχτά της γέμισαν το δωμάτιο ενώ ένας μικρός πίδακας αίματος έπεφτε από τον καρπό όπου λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα βρισκόταν ακόμα το χέρι της και πότιζε το ήδη κόκκινο χαλί που κοσμούσε το πάτωμα.

"Βαρέθηκα αυτό το παιχνίδι," είπε με μονότονη πια φωνή παίζοντας μα το αιματοβαμμένο μαχαίρι στα χέρια της. "Τι λες να σου δώσω κατευθείαν την απάντηση;" τη ρώτησε φέρνοντας τη λεπίδα στο πρόσωπό της.

"Τους προδότες και τους ψεύτες," απάντησε χωρίς να περιμένει απόκριση και απομακρύνθηκε με αργά βήματα. "Γιατί όλοι οι εχθροί μου είναι προδότες και ψεύτες," συνέχισε χτυπώντας τα δάχτυλά της.

Κοίταξε με απέχθεια την κοπέλα που είχε γονατίσει στο πάτωμα και είχε διπλωθεί στα δύο προσπαθώντας να συγκρατήσει τον πόνο και κοίταξε με ευχαρίστηση τις κοπέλες που είχαν βγάλει τις λεπίδες τους απέναντι στις συντρόφισές τους που δεν είχαν σταθεί πιστές. Προδότες μέσα στους προδότες, η Άι ήταν η τελευταία γυναίκα που μπορούσε να μιλήσει για προδοσία.

Ο ήχος που άφησαν οι λεπίδες αφήνοντας τα θηκάρια τους έκαναν την Όιραν να στρέψει το βλέμα της έντρομη επάνω ενώ τύλιγε με δυσκολία ένα κομμάτι υφάσματος από τα ρούχα της σε μια απελπισμένη προσπάθεια να σταματήσει την αιμορραγία. Τα χείλη της είχαν ματώσει σε μια προσπάθεια να πνίξει της κραυγές και το μόνο που αντίκρισε ήταν βλέμματα απόγνωσης από κοπέλες που είχαν αφήσει ελεύθερα τα δάκρυά τους να κυλάνε. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι, δεν είχε μάθει έτσι, δεν έπρεπε να αφήσει ούτε ένα δάκρυ να κυλήσει. Τίποτα, τίποτα, τίποτα δεν πήγαινε σωστά και η μόνη ελπίδα να σωθούν αργούσε να έρθει. Τι τους κρατούσε; Είχε χάσει πια την αίσθηση του χρόνου; Τα είχε ανακαλύψει όλα ή Άι; Δεν είχε φτάσει ακόμα η ώρα που είχαν συμφωνήσει; Δεν μπορούσε να σκεφτεί σωστά.

"Αλήθεια πιστεύεις ότι έφτασα εδώ που είμαι αφήνοντας τους εχθρούς μου να κάνουν ότι θέλουν; Είσαι ανόητη ή όλο αυτό οφείλεται στην αφέλεια της ηλικίας σου;" ρώτησε ξιπασμένα. "Πίστευες αλήθεια ότι θα μπορούσες να με βγάλεις από τη μέση; Εμένα; Που έδωσα στέγη και δουλειά σε όλες σας εδώ πέρα όταν ακόμα και η οικογένειες σας δε σας θέλανε;"
"Στο διάολο..."
"Τι;"
"Να πάει στο διάολο η ζωή που μας χάρισες..." είπε αδύναμα. "Ανόητες είναι όσες πιστεύουν ότι το έκανες πραγματικά για εμάς..."

"Και αυτό το λέει κάποια που δεν μπορεί να απαντήσει με υψωμένο το κεφάλι!" φώναξε χάνοντας την ψυχραιμία της μα νιώθοντας την αναταραχή των υπόλοιπων κοριτσιών τίναξε το κεφάλι και γύρισε πίσω στον καναπέ της. "Ξέρεις... σκεφτόμουνα και σκεφτόμουνα... και αναρωτιόμουν πώς θα έπρεπε να τιμωρήσω όσους με προδώσανε σήμερα... και ο θάνατος φαινόταν η καλύτερη τιμωρία..." είπε. "Όμως για να έρθετε εδώ με τέτοιο σκοπό, σημαίνει ότι κατά βάθος ήσασταν προετοιμασμένες να πεθάνετε... Έτσι, το ξανασκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα..." συνέχισε αργά. "Και βρήκα μια υπέροχη ιδέα... να τιμωρήσω πρώτα αυτή που υποκίνησε τις υπόλοιπες για παραδειγματισμό ενώ οι άλλες παρακολουθούσαν... και έπειτα να σκοτώνω μία μία της υπόλοιπες μπροστά στην αρχηγό τους... Αυτή που τους οδήγησε σε αυτή τη θέση θα πρέπει να υποφέρει περισσότερο απ' όλες, δε θεωρείς ότι είναι το πιο δίκαιο;" ρώτησε και πετάχτηκε από τη θέση της. "Αλλά η φυσική τιμωρία μάλλον δε θα αρκούσε," σημείωσε περνώντας τη λεπίδα που κρατούσε στο χέρι της απαλά μέχρι που είδε προς μεγάλη της ευχαρίστηση μερικές σταγόνες να κυλάνε. "Έτσι αποφάσισα να δω την υπόθεση από άλλη οπτική γωνία... Τι ήταν αυτό που τις έκανε να με προδώσουν, είπα στον εαυτό μου. Τι θα έκαναν χωρίς εμένα; Και μετά, όλα έδεσαν μέσα στο μυαλό μου. Ποια ήταν αυτή που ασκούσε τη μεγαλύτερη επιρροή στις κοπέλες μετά από εμένα; Σίγουρα όχι εσύ γλυκιά μου... Και τότε είδα ακόμα έναν κίνδυνο μπροστά μου!"

Οι κόρες τις Όιραν συστάλθηκαν ακούγοντας τα τελευταία λόγια που της ψιθύρισε στο αφτί και ολόκληρο το σώμα της άρχισε να τρέμει. Φοβόταν να ρωτήσει το οτιδήποτε σε μια προσπάθεια να αρνηθεί την αλήθεια. Το μόνο που ευχόταν εκείνη τη στιγμή ήταν να μην είχε φτάσει η Αι στα άκρα, παρακαλούσε οι σταγόνες που άκουγε να πέφτουν στο έδαφος να ήταν κάτι άλλο, να ήταν από το χέρι της, να ήταν χτύποι ρολογιού. Μα όταν ο λευκός αιματοβαμμένος σάκος κύλησε μπροστά της, δεν μπορούσε να αρνηθεί τίποτα πια και ένιωσε όλο της το σώμα να καταρρέει παρακολουθώντας το κομμένο κεφάλι με το κατάλευκο δέρμα και τα μαύρα, πλούσια μαλλιά να κυλλά μπροστά της και η κραυγή της εκείνη τη φορά ήταν πιο δυνατή από όλες.

"Σαν κούκλα δεν είναι;" γέλασε δυνατά παρακολουθώντας την κοπέλα να προσπαθεί να πιάσει το κεφάλι ουρλιάζοντας, έχοντας ξεχάσει ότι πια της έλλειπε ένα χέρι και να το κυνηγά μπουσουλώντας στο πάτωμα βλέποντάς της να χάνετε από τα χέρια της. "Λένε ότι το αίμα νερό δεν γίνεται, ισχύει τελικά!"

Κανένας άλλος δε μιλούσε μέσα στο δωμάτιο, μόνο πνιχτά κλάματα χανόταν μέσα στα ουρλιαχτά και τα γέλια και η μουσική που είχε χάσει πια τον ρυθμό της κάτω από το παγερό βλέμμα της Άι που την είχε κοιτάξει προειδοποιητικά όταν είχε σταματήσει να παίζει έδιναν μια αίσθηση αλλοφροσύνης στην ατμόσφαιρα.

"Ο τίτλος της Όιραν είναι απλά ένας τίτλος, μπορεί να αντικατασταθεί από όποιαδήποτε όταν εγώ το θελήσω... Αυτό που δε θα επιτρέψω ποτέ είναι να νομίζετε ότι κάποια από εσάς μπορεί να αντικαταστήσει εμένα," συνέχισε το παραλήρημα της η Άι.
"Αόι... Αόι..." φώναξε κοιτάζοντας μέσα στο άδειο βλέμμα της αδερφής της λες και περίμενε να της απαντήσει.
"Να με κοιτάς όταν σου μιλάω!" τη κλώτσησε. "Εμένα να κοιτάς!"

Έπεσε στο πλάι αγκαλιά με το κομμένο κεφάλι και έμεινε εκεί ακίνητη για μια στιγμή. Γιατί τα είχε κάνει όλα αυτά αν τελικά δεν είχε καταφέρει τίποτα. Ποιος θα έδινε το σύνθημα σε αυτούς που θα ερχόταν να τους σώσουν; Και αν τελικά κανένας δεν μπορούσε να αγγίξει αυτή τη γυναίκα, προς τι τόσες θυσίες; Γύρισε στα γόνατα και σύρθηκε μπροστά της, σκύβοντας το κεφάλι όσο περισσότερο μπορούσε.

"Τι συμβαίνει;" άφησε ένα υποτιμητικό γελάκι. "Σκοπεύεις να ικετεύσεις για τη ζωή αυτών των κοριτσιών;"
"Εγώ..."

"Όιραν..."

"Εγώ..." ένιωσε τα δάκρυά της να κυλάνε ακούγοντας μια αχνή γνώριμη φωνή να την καλεί. "Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω πια..."

Έξω από το κάστρο η αναταραχή που είχε προκαλέσει η φωνή ενός άνδρα μπροστά από τις κλειστές πύλες του κτηρίου είχε αναγκάσει μερικούς άνδρες που περίμεναν υπομονετικά για τη σωστή στιγμή να προσπαθήσουν να τον σταματήσουν. Μάταια όμως, με άγριες κινήσεις, κατάφερε να πετάξει τους άνδρες από επάνω του, πάτησε τα πλευρά τους και έσπασε τους ώμους τους με τον λοστό που είχε αρπάξει στον δρόμο γι' αυτή τη στιγμή πριν γυρίσει μανιασμένα στην πόρτα.

"Αφήστε τον..." έδωσε διαταγή ένας άνδρας στους σαμουράι που εξοργισμένοι ήταν έτοιμοι να του επιτεθούν. "Δε σκότωσε κανέναν, εκείνοι φταίνε αν δεν μπόρεσαν να αμυνθούν..." είπε ψυχρά. "Ο Σαϊτο τελικά έκανε τη δουλειά του... όμως δεν περίμενα τέτοιο αποτέλεσμα..." σχολίασε βλέποντας τον άνδρα να κλωτσά με δύναμη το άνοιγμα που είχε καταφέρει να ανοίξει. "Ετοιμαστείτε... θα εισβάλουμε κι εμείς σε λίγο," πρόσταξε την ίδια στιγμή που η σπασμένη πόρτα άνοιγε διάπλατα για να τους επιτρέψει την είσοδό τους.

Ο άνδρας προπορευόταν ήδη, με κομμένη σχεδόν την ανάσα φώναζε το όνομά της, έχοντας ξεχάσει την κούρασή του, σπρώχνοντας τις άοπλες κοπέλες που προσπάθησαν να μπουν στον δρόμο του οι οποίες έτρεξαν τσιρίζοντας προς την έξοδο ακούγοντας τις απειλητικές φωνές των ανδρών που ήταν πια στην είσοδο. Στο πιο ψηλό σημείο, σαν από ένστικτο ήξερε πως μόνο εκεί θα μπορούσε να ζει η αδίσταχτη γυναίκα που του περιέγραφαν, εκεί απ' όπου κραυγές και θόρυβος έφταναν στα αφτιά του. Κλώτσησε με δύναμη την πόρτα ξανά και ξανά μέχρι που παραδόθηκε, παρακαλούσε μόνο να είχε φτάσει στην ώρα του.

Μέσα στο ημισκότεινο, στο κέντρο του σχεδόν, αναγνώρισε τη μορφή της, βουτηγμένη στο αίμα, μέσα σε ένα δωμάτιο από άψυχα κορμιά όπου ελάχιστες ψυχές έδιναν ακόμα μάχη. Άκαμπτη, κοιτούσε με χαμένο βλέμμα ένα σώμα μπροστά της, κατακρεουργημένο από το μαχαίρι που ήταν πεσμένο δίπλα της, κρατώντας στα χέρια της έναν αναμμένο δαυλό, ενώ από τις άκρες των μαλλιών της έπεφτε ματωμένος ιδρώτας.

"Όιραν..." πέρασε πάνω από τις σωρούς σκοντάφτοντας, μη θέλοντας να τη χάσει από τα μάτια του και σήκωσε από το έδαφος ένα πεσμένο κοντάρι. "Όιραν!" φώναξε χτυπώντας την γυναίκα που πήγε να της επιτεθεί.
"Λιούις..." ψέλλισε παρατηρώντας την παρουσία του μόνο όταν έφτασε κοντά της.

Πετώντας κάτω το πρόχειρο όπλο που μόλις είχε περιμαζέψει, την αγκάλιασε σφιχτά, νιώθοντας όλη την ένταση να φεύγει από πάνω του και πέρασε τα δάχτυλα του μέσα στα μαλλιά της ανασαίνοντας κοφτά ενώ άκουσε τον δαυλό να πέφτει στο έδαφος.

"Όχι..." είπε αδύναμη και τον έσπρωξε ουρλιάζοντας περνώντας το αριστερό χέρι τρέμοντας μέσα από τα μαλλιά της.

Μόνο τότε παρατήρησε το τραύμα, το κομμένη της χέρι τυλιγμένο σε κουρέλια βαμμένα με το αίμα της. Δεν είπε τίποτα, έχοντας χάσει την ισορροπία του την κοιτούσε τρέμοντας νιώθοντας πιο αδύναμος από ποτέ.

"Δεν έπρεπε να έρθεις εδώ... Γιατί ήρθες εδώ;" φώναξε αρπάζοντας το κοντάρι που είχε ρίξει πριν λίγο ο ίδιος για να του επιτεθεί.
"Όιραν ηρε-"
"Μη με λες με αυτό το όνομα!" το κοντάρι βρήκε το έδαφος δίπλα του και έσπασε από τη δύναμη.
"Φύγε..." είπε κλαίγοντας ενώ οι πρώτοι άνδρες έμπαιναν μέσα στο δωμάτιο. "ΦΥΓΕ!" φώναξε με όλη της τη δύναμη.
"Αυτό που έγινε εδώ δεν πρέπει να φύγει από εδώ μέσα... ξέρετε τι να κάνετε!" άκουσε τις προσταγές ενός άνδρα και πετάχτηκε ολόκληρος ενώ οι άνδρες με τα μπλε κιμονό έμπαιναν με ορμή μέσα στο δωμάτιο, σφάζοντας τις πρώτες κοπέλες που προσπάθησαν να αντισταθούν.
"Όχι..." είπε πνιχτά. "Όχι... Όιραν..." έκανε να τρέξει προς το μέρος της αλλά τον σταμάτησε το βλέμμα της.
"Φύγε..." σχημάτισαν τα χείλη της μέσα στα δάκρυα της και το αίμα που είχε ξεραθεί στο πρόσωπό της.

Στάθηκε ακίνητος, θυμωμένος με τον εαυτό του που δεν έβρισκε το κουράγιο να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε απέναντι στην επιθυμία της και τότε ένιωσε ένα δυνατό τράβηγμα προς τα πίσω, ένα μπράτσο τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό του και με ένα δυνατό χτύπημα στη μέση τον ακινητοποίησε ενώ εκείνος ούρλιαζε να τον αφήσει ελεύθερο.

Μέσα στις πρώτες φλόγες που είχαν αρχίσει να απλώνονται στο δωμάτιο, είδε τη μορφή της να χάνεται ενώ έπεφτε στα γόνατα και αγκάλιαζε ένα ματωμένο κεφάλι. Βάζοντας όλη του τη δύναμη, κατάφερε να ελευθερωθεί, μα τον σταμάτησε ένα στιλέτο που μπήχτηκε στα πλευρά του. Είδε μόνο τη σκιά του άνδρα λίγο πριν πέσει το έδαφος, προσπαθώντας να συρθεί πίσω πολεμώντας τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να θολώνουν την όρασή του. Το μέρος είχε γίνει μια κόλαση, η φωτιά είχε αρχίσει ήδη να καίει τα σώματα και οι τσιρίδες και τα ουρλιαχτά διαπερνούσαν βασανιστικά στα αφτιά του. Για μια στιγμή σκέφτηκε πως αν πήγαινε στην κόλαση, θα περίμενε να είναι σαν αυτό το μέρος ενώ ένιωθε τις αισθήσεις του να τον εγκαταλείπουν.

Μα δεν έμελλε να πάει στην κόλαση, ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε την επόμενη, ούτε καν σε ένα μέρος όπου θα πλήρωνε για την αδυναμία του. Ξύπνησε σε ένα ζεστό κρεβάτι, με τη πληγή του δεμένη, με καθαρά ρούχα και οι ήχοι απ' έξω δε διέφεραν από εκείνους που άκουγε πριν συμβούν όλα αυτά. Μα όλα ήταν πολύ αληθινά για να σκεφτεί ότι ήταν εφιάλτης.

"Ξύπνησες;" άκουσε μια γνώριμη ανδρική φωνή. "Δε χρειάζεται να μιλήσεις... ήσουν αναίσθητος για τρεις μέρες..."
"Κάλεμπ..."
"Ξέρω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το πω αυτό, αλλά θα πρέπει να αφήσουμε όσο πιο σύντομα το νησί..."

Τον κοίταξε στα μάτια. Δε χρειαζόταν να τον ρωτήσει... ο νεαρός κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. "Δεν ξέρω..." είπε.

Γύρισε το βλέμμα του από την άλλη και δεν ξαναμίλησε. Νιώθοντας τη βαριά ατμόσφαιρα ο Κάλεμπ σηκώθηκε αργά από τη θέση του και πήγε προς την πόρτα.

"Θα φύγουμε αύριο το πρωί... Σκέφτηκα πως θα ήθελες να δεις το μέρος... Θα σε περιμένω έξω."

"Είναι αδύνατον να χτυπήσουμε τη μητέρα των Ρόδων χωρίς βάσιμες κατηγορίες. Είναι το τέλειο πιόνι. Γι' αυτό οι άνδρες μας θα παραμείνουν έξω από την καρδιά της περιοχής των κόκκινων ρόδων, το μαύρο ψηλό κτήριο που συμβολίζει τη κυριαρχία της Άι στην περιοχή. Θα σου συνιστούσα να μην κάνεις κάτι για το οποίο θα μετανιώσεις."


Γύρισε μπρούμυτα στο κρεβάτι του και ανασηκώθηκε δαγκώνοντας το σεντόνι για να μην ουρλιάξει και έσχισε το ύφασμα με τα νύχια του. Όλα ήταν μπροστά του αλλά δεν είχε δει τίποτα, μα αν είχε φτάσει πιο νωρίς, αν φρόντιζε να ξέρει, αν είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της νωρίτερα; Αυτά τα αν βασάνιζαν το μυαλό του. Σηκώθηκε μηχανικά, με το σχισμένο ύφασμα ακόμα στα χέρια του και κοίταξε με άδειο βλέμμα τις σημειώσεις του. Τι είχε πετύχει όλο αυτό το διάστημα αν δεν μπορούσε να προστατέψει τίποτα. τα πήρε στα χέρια του και τα έβαλε μέσα στον σάκο που του είχε αφήσει στην άκρη ο Κάλεμπ, αυτά και τα ελάχιστα ρούχα που είχε. Κοίταξε το ξύλινο κουτί που ήταν εναπωθημένο ανάμεσά τους και έβγαλε το αντικείμενο από μέσα του. Το κοίταξε δισταχτικά για μια στιγμή κι έπειτα το φόρεσε με γρήγορες κινήσεις, πετώντας το κουτί μέσα στον σάκο.

"Πάμε..." είπε στον Κάλεμπ που τον περίμενε έξω.

"Ναι, αμέσως..." είπε αγχωμένα.
"Θα ήθελα να περάσουμε πρώτα από εκεί..."
"Όπως νομίζεις..." είπε σκύβοντας το κεφάλι.

Το πρώην σύμβολο της δύναμης της μητέρας των ρόδων, είχε χαθεί μαζί της και το μόνο που είχε απομείνει να το θυμίζει ήταν ετοιμόρροπα παλούκια και μαύρες στάχτες αναμεμειγμένες στα καμμένα ξύλα ενώ μερικοί άνδρες ανασκάλευαν τα απομεινάρια πιθανότατα για να ανασύρουν τα οστά, αν και δει μπορούσε να καταλάβει αν ήταν από λύπηση ή από καθήκον. Οι άνεμοι της Γιαμαγκάτα είχαν αλλάξει αλλά μύριζαν μόνο στάχτη και αίμα.

"Πρέπει να φύγουμε, δεν είναι ασφαλές να μένουμε εδώ, υπάρχει ένα όριο στην ανοχή που μπορούν να δείξουν," του υπενθύμισε
"Αντίθετα με τις θυσίες που μπορούν να κάνουν..." σχολίασε προχωρώντας με το βλέμμα καρφωμένο στο έδαφος. "Όπως φαίνεται οι λύκοι δεν ουρλιάζουν μόνο τη νύχτα... ψάχνουν το θήραμά και το εγκλωβίζουν με νύχια και με δόντια... μα όσο κι αν ουρλιάζουν κι αν ακονίζουν τα νύχια τους, παγιδευμένοι μέσα στην πόλη, ακολουθώντας διαταγές από άλλους, δεμένη με βασιλικά σχοινιά... δε διαφέρουν από τους απλούς σκύλους για εμένα..." είπε περνώντας μπροστά από τη σκιά ενός άνδρα που τους κάρφωνε με το βλέμμα του.
"Ίσως μόνο γι' αυτό καταφέρνεις να φύγεις από αυτή την πόλη σήμερα..." απάντησε η φωνή ενός άνδρα.
"Ίσως μόνο γι' αυτό," χαμογέλασε πικρά ανεβαίνοντας στην πρώτη άμαξα για το λιμάνι.