[Τέλος-Τεχνική] Femme Fatale .II

Τα λόγια της πλήγωσαν ακόμα περισσότερο την περηφάνια του. Ένιωθε σαν μωρό που προσπαθούσε να τα βάλει με θηρίο και το θηρίο δεν του έδινε καν προσοχή. Δίνοντάς του μάλιστα ένα τέτοιο πλεονέκτημα το αποτέλεσμα όποιο κι αν ήταν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το λιγότερο εξευτελιστικό αφού ήταν φανερό ότι μόνο η προσπάθεια δεν ήταν αρκετή. Έμπηξε τα δάχτυλά του στο χώμα προσπαθώντας να διοχετεύσει την οργή του και ανέπνευσε βαθιά από το στόμα για να ξαναβρεί τον ρυθμό της αναπνοής του.

Γύρισε απότομα και άπλωσε με ορμή το πόδι του έτοιμος να χτυπήσει τα πόδια της αλλά όπως το περίμενε με ένα σάλτο το απέφυγε. Σηκώθηκε απότομα και κατάφερε να πιάσει το αριστερό της πόδι όμως ούτε αυτό δεν κατάφερε να την ταράξει. Με ένα τίναγμα του κορμιού γύρισε προς τα πίσω και σε στήριξε με τα χέρια της τον κορμό της. Χαμογέλασε θριαμβευτικά και πέταξε στο πρόσωπό της το χώμα που είχε μαζέψει στο άλλο του χέρι. Εκείνη μόρφασε και έκλεισε με πόνο τα μάτια αλλά τίποτα δεν είχε τελειώσει εκεί. Το πόδι της λύγισε και μετά με δύναμη κλότσησε το πρόσωπό του τινάζοντάς τον προς τα πίσω. Έξαφνος, χαλάρωσε τη λαβή στο πόδι της κι εκείνο ελευθερώθηκε. Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε σταθεί και πάλι στα δύο της πόδια και, χωρίς να έχει ανοίξει τα μάτια της, τον χτύπησε με το γόνατο στο σαγόνι κάνοντάς τον να δαγκώσει στη γλώσσα του και να αφήσει μια άναρθρη κραυγή. Στη συνέχεια του έδωσε άλλο ένα χτύπημα με το πόδι, αυτή τη φορά στα πλευρά και τον έκανε να διπλώσει στη μέση και τέλος κατέβασε με ορμή την απλωμένη της παλάμη σαν λεπίδα προς τον λαιμό του ενώ εκείνος κοιτούσε τρομαγμένος τα μακριά της δάχτυλα να πλησιάζουν απειλητικά τον λαιμό του μα σταμάτησαν ελάχιστα εκατοστά πριν αγγίξουν το δέρμα του. Έκπληκτος και ανακουφισμένος κοίταξε προς τα επάνω μα η δυνατή αγκωνιά στο κεφάλι του που ακολούθησε τον έκανε να σωριαστεί στο έδαφος.

“Ξέρεις πόσες φορές θα είχα την ευκαιρία να σε σκοτώσω αν εγώ διέθετα όπλο και εσύ όχι σήμερα; Τουλάχιστον πέντε. Και όλα αυτά χωρίς να βγω έξω από αυτόν τον κύκλο,” είπε σκουπίζοντας τα μάτια της. “Τελειώσαμε για σήμερα. Επειδή απέτυχες, θα κουβαλήσεις αυτούς τους δύο κουβάδες ισορροπώντας τους πάνω σε αυτό το ξύλο από τα χερούλια. Υπάρχει μια γραμμή που σημαδεύει μέχρι σε ποιο σημείο θα πρέπει να τους γεμίσεις. Φρόντισε η στάθμη να μην απέχει πολύ από αυτό το σημείο όταν επιστρέψεις. Θα το επαναλάβεις ώσπου να γεμίσει η μπανιέρα.”
“Εεε; Τι γελοία τιμωρία είναι αυτή;” διαμαρτυρήθηκε.
“Η δική σου τιμωρία.”

“Η δική σου τιμωρία,” επανέλαβε τα λόγια της προσποιούμενος την έκφραση και τον τόνο της φωνής της λίγο πριν φορτωθεί τους κουβάδες.

Το πηγάδι απείχε αρκετά μέτρα από το σπίτι της και ίσα που ξεχώριζε πάνω από τα στάχυα. Στο πηγάδι οδηγούσε ένα πρόχειρα χαραγμένο και στενό δρομάκι σφηνωμένο ανάμεσα στα σπαρτά. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι η πορεία του δεν θα ήταν εύκολη αφού οι κουβάδες χτυπούσαν διαρκώς πάνω στα στάχυα. Αυτό δεν εμπόδιζε την πορεία του προς το πηγάδι αλλά θα ήταν μεγάλο πρόβλημα όταν θα επέστρεφε φορτωμένος με νερό. Αναστέναξε και επιτάχυνε το βήμα του, ήλπιζε πως θα τελείωνε μια ώρα αρχύτερα, αλλά λογάριασε λάθος. Επιχειρώντας να διασχίσει το δρομάκι προς το σπίτι περπατώντας πλάγια κατάλαβε ότι δεν ήταν τόσο εύκολο όσο λογάριαζε και στάθηκε αδύνατο να ισορροπήσει σωστά τους κουβάδες με αποτέλεσμα το νερό να χυθεί πριν καταφέρει να απομακρυνθεί έστω και μερικά μέτρα από το πηγάδι.

“Υπέροχα,” μουρμούρισε κοιτάζοντας τους κουβάδες με απόγνωση. “Σε τι βοηθάει όλο αυτό μέρα από το γέμισμα της μπανιέρας;”

Δε θα έπαιρνε απάντηση σε αυτό εκείνη την ημέρα, ούτε την επόμενη, ούτε πολλές μέρες αργότερα ενώ η πρωινή προπόνηση φαινόταν να παραμένει στάσιμη αφού είκοσι ημέρες αργότερα δεν είχε επιτύχει ακόμα να τη βγάλει έξω από τον κύκλο παρά τις πολλαπλές δοκιμές και τα σχέδια που καμιά φορά προετοίμαζε από το προηγούμενο βράδυ. Όσο για το κουβάλημα του νερού η αγανάκτησή του είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που ένα βράδυ αποφάσισε να κόψει τα στάχυα και να φαρδύνει το μονοπάτι ενώ μέρα με τη μέρα κατάφερε να στρώσει μερικές πέτρες για να διευκολύνει το έργο του. Η Όιραν δεν προέβαλε καμία ένσταση σε αυτή την ενέργεια κι έτσι συνέχισε ανενόχλητος με την ιδέα. Τελικά, το μόνο μέρος της εκπαίδευσης που είχε αποδειχθεί ωφέλιμο ήταν η απογευματινή μελέτη και η πληθώρα των βιβλίων και των σημειώσεων τα οποία είχαν βρεθεί στα χέρια του. Οι οδηγίες ήταν απλές και περιεκτικές “διάβασε το βιβλίο, κράτησε δικές σου σημειώσεις, επισήμανε τα σημεία που πιστεύεις ότι χρειάζονται βελτίωση και μην τεμπελιάζεις”.

Κι έτσι δύο μήνες πέρασαν εκτελώντας ανορθόδοξες μεθόδους μιας υποτιθέμενης προπόνησης χωρίς εμφανή αποτελέσματα. Παρά την όποια προσπάθεια δεν είχε καταφέρει να αναγκάσει την Όιραν να αφήσει τον κύκλο της και δεν είχε μάθει καμία τεχνική, η πρόσβαση στα δηλητήρια της Όιραν ήταν περιορισμένη και το άγχος και τα νεύρα του κόντευαν να ξεχειλίσουν όταν η Όιραν επανήλθε με άλλη μια παράξενη απαίτηση.

“Στάσου κατακόρυφα με τα χέρια," ζήτησε και του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι δεν αστειευόταν.
“Να σταθώ… Με δουλεύεις;” ξέσπασε. “Σου φαίνομαι για μπαλαρίνα;” ρώτησε δείχνοντας τον εαυτό του με αγανάκτηση. “Κάθε μέρα κάνω ανούσια πράγματα, αρνείσαι να μου διδάξεις αυτά που σου ζήτησα και δεν εκπλήρωσες καν το αρχικό μου αίτημα. Νομίζεις ότι έχω καιρό να χάσω εδώ πέρα αν δεν σκοπεύεις να μου μάθεις κάτι χρήσιμο;”
“Από πότε ο μαθητής λέει στον δάσκαλο τι να του μάθει;” απάντησε ατάραχη και κάθισε απέναντί του. “Αλήθεια πιστεύεις ότι μπορείς να μάθεις κάτι από τη μία μέρα στην άλλη ή νομίζεις ότι η τεχνική κατακτάται μέσα σε έναν ή δύο μήνες εκπαίδευσης; Αν πρέπει να κατηγορήσεις κάποιον, αυτός είναι ο εαυτός σου. Δεν μπορείς να απαιτήσεις να σου διδάξω τεχνική που δε θα μπορούσες να κατακτήσεις με αυτό το επίπεδο εκπαίδευσης και την άχαρη ωμή δύναμη που διαθέτεις, γι’ αυτό αν όντως θέλεις να μάθεις κάτι, βούλωσέ το και κάνε αυτό που σου λέω. Όμως καταλαβαίνω τη σημαντικότητα του κινήτρου που ψάχνεις. Αφού λοιπόν θεωρείς τόσο άχρηστα αυτό που σου μαθαίνω, τι λες να κάνουμε μια μικρή συμφωνία; Αν κάνεις τον κατακόρυφο σωστά, θα σου μάθω ότι ζητήσεις. Αν όχι, θα ακολουθήσεις αυτό που συ λέω εγώ χωρίς γκρίνιες και επικρίσεις.”
“Αν ένας παλιοκατακόρυφος ήταν αυτό που χρειαζόταν για να μου μάθεις κάτι χρήσιμο, τότε έπρεπε να μου το πεις από την αρχή.”

Της έριξε μία άγρια ματιά, σκούπισε τα χέρια επάνω στα ρούχα του και σφίγγοντας τα δόντια, κάπως αβέβαιος για το αν θα τα κατάφερνε, ακούμπησε τα χέρια στα έδαφος και κλώτσησε με δύναμη το χώμα για να του δώσει ώθηση. Τελικά κατάφερε να σταθεί ανάποδα, με τα πόδια του να ταλαντεύονται στον αέρα και γύρισε προς τα εκείνη θριαμβευτικά.

“Τι έχεις να πεις τώρα;” ρώτησε πλημμυρισμένος από ικανοποίηση.
“Α, υπέροχο,” είπε εκείνη χωρίς ενθουσιασμό. “Φαντάζομαι ότι μπορείς να σταθείς για όση ώρα θέλεις και ούτε μια ελαφριά κίνηση δεν μπορεί να σε κουνήσει από τη θέση σου.”

Τον πλησίασε με γρήγορες κινήσεις και πριν ο ίδιος προλάβει να διαμαρτυρηθεί τον πίεσε ελαφρά προς τα κάτω. Μια κίνηση ήταν αρκετή για να τον κάνει να χάσει την ισορροπία του και να χτυπήσει με το κεφάλι στο έδαφος λίγο πριν σωριαστεί στο χώμα βγάζοντας μια άναρθρη κραυγή έκπληξης και θυμού ταυτόχρονα.

"Τι νομίζεις ότι κάνεις;" ζήτησε μια εξήγηση.
"Εσύ τι νομίζεις ότι κάνεις; Μέχρι και ένα πεντάχρονο αγόρι θα μπορούσε να σταθεί έτσι."
"Τι σημασία έχει αυτό; Υποσχέθηκες-"
"Υποσχέθηκα ότι θα κάνω αυτό που θα κάνω αν το έκανες σωστά. Αυτό που μου έδειξες δεν ήταν αυτό που ήθελα."
"Και πώς στο διάολο μπορώ να καταλάβω τι θέλεις;" φώναξε. "Έκανα αυτό που μου είπες και-"
"Κάν' το ξανά."
"Μα-"
"Ξανά."

Έσφιξε τα δόντια του για να μην καταραστεί. Η σύγκριση με ένα πεντάχρονο αγόρι δεν ήταν διόλου κολακευτική αλλά αυτό που τον εξόργιζε περισσότερο ήταν πως ήξερε ότι ό,τι κι αν έλεγε δε θα έβρισκε ποτέ το δίκιο του. Έτσι, κατάπιε τον θυμό του για πολλοστή φορά και έκανε ότι του ζήτησε. Αυτή τη φορά δεν τον έριξε, μόνο λύγισε τα γόνατα της και έσκυψε μπροστά καθώς περιεργαζόταν την στάση του.

"Η δύναμη πρέπει να πηγαίνει στους ώμους σου και όχι άνισα σε όλο το χέρι, έτσι όχι μόνο κουράζεσαι πολύ πιο εύκολα αλλά δεν μπορείς να αποκτήσεις την επιθυμητή στάση."
"Ορίστε;"
"Μέσα την κοιλιά," είπε πιέζοντάς την και τον έκανε να πέσει για δεύτερη φορά.
"Τι στην ευχή;"

"Για να ισορροπήσεις σωστά ανάποδα πρέπει να αντιστρέψεις τη θεωρία που θέτει τον άνθρωπο ικανό να ισορροπήσει στα δύο του πόδια. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι σε θέσει να ευθυγραμμίσεις το σώμα σου. Με άλλα λόγια..." τον άρπαξε από τα πόδια και άρχισε να τον σέρνει προς το σπίτι.
"Τι κάνεις, τρελάθηκες;" ρώτησε προσπαθώντας να ανακόψει τη φόρα με τα δάχτυλά του.
"...αν θέλεις να το σκεφτείς απλά, οι ώμοι και γοφοί σου θα πρέπει να βρίσκονται στην ίδια ευθεία," εξήγησε και τον σήκωσε ανάποδα ακουμπώντας τον στον τοίχο. "Με αυτόν τον τρόπο θα μάθεις ευκολότερα να κρατάς την κοιλιά σου στη σωστή θέση," είπε πιέζοντας τη μέση του, κολλώντας τον ακόμα περισσότερο επάνω στα ξύλινα τοιχώματα. "Κράτα τις μύτες των ποδιών σου τεντωμένες. Βάλε τη δύναμη σου στους ώμους σου," συνέχισε πιέζοντας τους ώμους του προς τα μέσα. "Μη γυρνάς τα δάχτυλά σου στα πλάι, θα πρέπει να τοποθετούνται ίσια. Είπα... ίσια."
"Από τι νομίζεις ότι είμαι, από λάστιχο;" γκρίνιαξε νιώθοντας να τον πιέζει για άλλη μια φορά στη μέση.
"Όταν καταφέρεις να σταθείς έτσι χωρίς υποστήριξη για πάνω από δέκα λεπτά, τότε θα συνεχίσουμε την εκπαίδευση," δήλωσε και του γύρισε την πλάτη.
"Τι πράγμα;"
"Αυτό που άκουσες."

Χτύπησε τη γλώσσα στα δόντια του εκνευρισμένος. Εκείνη τη στιγμή θα τη χτυπούσε ευχαρίστως αν μπορούσε αλλά δεν ήταν καν σίγουρος αν θα κατάφερνε να την αγγίξει και από την άλλη μια παράξενη αίσθηση περηφάνιας που τον κατέβαλλε του έλεγε ότι ο μόνος τρόπος να αποδείξει ότι άξιζε να του συμπεριφέρεται καλύτερα ήταν να καταφέρει να κάνει αυτό που του είχε ζητήσει όσο πιο σύντομα μπορούσε. Σε ποιον θα άρεζε να τον συγκρίνουν με ένα πεντάχρονο αγόρι, άλλωστε;

Ωστόσο δεν ήταν τόσο εύκολο όσο πίστευε, τουλάχιστον όχι στην αρχή και η φαινομενικά άσκοπη προσπάθειά του να καταφέρει να σταθεί έτσι όπως του είχε ζητήσει του πήρε κάτι παραπάνω από μερικά λίτρα ιδρώτα καθώς έβλεπε τις παλάμες του να σκίζονται μετά τις άκαρπες προσπάθειές του κι αυτό έφερνε περισσότερη γκρίνια και περισσότερο πείσμα. Όμως ακόμα κι αυτά δεν επηρέαζαν την ανέμελη στάση της Όιραν που ανυποχώρητη στα λόγια της δεν δεχόταν οποιοδήποτε συμβιβασμό και παρακολουθούσε την απελπισμένη προσπάθειά του με αδιαφορία όταν έκανε ένα διάλειμμα από τα βιβλία της.

"Πες μου, σου αρέσει να βλέπεις ανθρώπους να βασανίζονται;"
"Άνδρες, κυρίως," απάντησε κοφτά. "Ειδικά όταν αποτυγχάνουν μετά από βαρύγδουπες δηλώσεις ή όταν ξεφτιλίζονται επειδή δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα ένστικτά τους."
"Ω, οι δηλώσεις μιας ευγενικής ψυχής. Φαντάζομαι ότι κάθε άνδρας που πέρασε από την αγκαλιά σου βρήκε την ευτυχία."
"Αν υποθέσουμε πως η ζωή είναι μια κόλαση, μάλλον ο θάνατος είναι ευτυχία."
"Δεν πιστεύω πως όλοι βρήκαν τον θάνατο, ωστόσο, κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν είσαι τόσο σκληρή όσο θέλεις να δείχνεις."
"Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι τους σκότωσα όλους, κανένας δε γεννιέται φονιάς. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι περισσότερο σκληρή απ' όσο θα πρέπει," είπε και έκλεισε το βιβλίο της. "Εσύ φαντάζομαι όμως θα πρέπει να αναγκάστηκες πολλές φορές να τον προσποιηθείς. Πες μου, πόσες φορές συγκράτησες τον εαυτό σου να μην το βάλει στα πόδια; Κρίνοντας από την εμφάνιση και τους τρόπους σου, θα πρέπει να ήταν επίσης πολύ επώδυνο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους. Άσε με να μαντέψω, εύπορη οικογένεια με δύναμη, απομονωμένη από τους υπόλοιπους, θα ήταν δύσκολο να αναπτύξεις καλές σχέσεις με άλλα παιδιά της ηλικίας σου όταν δεν ήσουν κλεισμένος στο σπίτι, πάνω από ένα γραφείο, διαβάζοντας βιβλία που δεν αγαπούσες ή όταν σε παρουσιάζανε σαν αξιοθέατο σε γέρους που μυρίζανε ναφθαλίνη και γριές που σου ρουφούσανε τα μάγουλα σαλιώνοντας την παιδική σου τρυφερή επιδερμίδα. Ίσως κάποια μεγαλοκυρία να ήταν και η πρώτη σου, αφού οι έξοδοι από το σπίτι δεν πρέπει να ήταν καθημερινό προνόμιο."

"Έφτασες κοντά, θα έλεγα, για κάποια που μέχρι σήμερα δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τίποτα για την καταγωγή μου. Πέρα από τις περιγραφικότατες σκηνές με τους γέρους και τις γριές που ήταν και οι πιο συνηθισμένοι πελάτες σε ένα γραφείο τελετών αλλά και σε όλες τις δεξιώσεις που ακολουθούσαν είναι από μόνο του αρκετό δύσκολο να συναναστραφείς με παιδιά της ηλικίας σου όταν είσαι το παιδί του νεκροθάφτη όταν αυτά δεν σε βασανίζουν ή δεν φτύνουν από δίπλα σου όταν περνάς. Και με έναν πατέρα που πιστεύει ότι το μόνο μέλλον που έχεις είναι να γίνεις γιατρός επειδή εκείνος το επέλεξε τα βιβλία που επιλέγεις να διαβάσεις ο ίδιος είναι περιορισμένα. Η πρώτη μου όντως ήταν αρκετά μεγαλύτερη από εμένα, αν και με τα χρήματα που διέθετε φαντάζομαι ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιλέξει ο πατέρας μου όταν έσυρε τον γιο του παρά τη θέλησή σου στα κόκκινα φανάρια της πόλης για να γίνει άνδρας αρκετό καιρό πριν ενηλικιωθεί θεωρώντας όπως και άλλοι άνδρες της γενιάς του ότι θα μπορούσε να κομπάσει γι' αυτό. Άσχημη εμπειρία, ανάμεσα στο άγχος και την ντροπή και τον φόβο να μη σε χτυπήσει ο πατέρας σου αν αποτύχεις, δεν μου άφησε και τις καλύτερες αναμνήσεις."
"Περίεργο που δε θεώρησες άβολη μια τέτοια αφήσεις."
"Δεν μπήκα σε λεπτομέρειες και θεωρώ ότι δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα έχεις δει. Α μη τι άλλο, κανένας δεν σκοτώνει θαμώνες πορνείων χωρίς κέρδος, θέτοντας σε κίνδυνο κοπέλες γι' αυτόν τον σκοπό."
"Δε θα έλεγα ότι δεν είχα κέρδος ωστόσο, τόσο χρηματικό όσο και πνευματικό," χαμογέλασε. "Αν και οι λόγοι μου δεν είναι ακριβώς αυτοί που φαντάζεσαι," είπε και σηκώθηκε. "Βλέπεις, ένα χαλασμένο εμπόρευμα δεν είναι πολύ θελκτικό," δήλωσε και γύρισε την πλάτη αφήνοντας το κιμονό της να κυλήσει από τους ώμους της.

Παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό που προκάλεσε η κίνηση, το θέαμα που αντίκρισε δεν τον άφησε έκπληκτο. Οι κόκκινες ουλές που χάραζαν το δέρμα της, πιθανό αποτέλεσμα κάποιας σεξουαλικής εμμονής που μόνο απέχθεια μπορούσε να του προκαλέσει, φάνηκαν καθώς το ύφασμα κύλησε από τους ώμους μέχρι τη μέση της για να αποκαλύψει το διεστραμμένο έργο κάποιου λίγο πριν το καλύψει και πάλι.

"Όπως μπορείς να συμπεράνεις, η αμοιβή ήταν καλή αλλά ένα κακομεταχειρισμένο εμπόρευμα δεν έχει πια καμία αξία στην αγορά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έγινε και το μέσο για να απαλλαγώ από αυτόν τον κόσμο. Βλέπεις ακόμα και το κακομεταχειρισμένο εμπόρευμα μπορεί να γίνει χρήσιμο συνοδεύοντας δημοφιλή εμπόρευμα και να καταλήξει στα χέρια της κορυφής λόγω λύπησης ή ικανότητας. Ας πούμε πως από εκεί και πέρα ο δρόμος που ακολούθησα μου έδωσαν το δικαίωμα, αν μπορεί κάποιος να το αποκαλέσει δικαίωμα αυτό, να επιλέγω εγώ τους πελάτες μου ανάλογα με τα συμφέροντά μου."
"Αλλά αυτό το δικαίωμα δε σου έδωσε τη δύναμη να σπάσεις τα δεσμά του παρελθόντος σου και να αναζητήσεις κάτι διαφορετικό."
"Νομίζεις ότι είπες κάτι έξυπνο, ε;" είπε μετά από μια μικρή παύση. "Κανονικά θα έπρεπε να ίσως εξαίσιος μαθητής παρότι έχει αποδειχθεί το αντίθετο όλο αυτό το διάστημα. Ο ορισμός της δύναμης αλλάζει ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός, γι' αυτό κράτα τα όμορφα λόγια σου και τις ψευτοφιλοσοφίες σου γι' αυτούς που τα τρώνε."

"Άξιζε η προσπάθεια," απάντησε.
"Ήταν μεγάλα λόγια για κάποιον που συμβιβάζεται τόσο εύκολα," έπαιξε με τις άκρες των μαλλιών της. "Ίσως θα έπρεπε να κρατήσεις την ενέργεια που ξοδεύεις στα λόγια σου για όσα θα ακολουθήσουν."

Εκείνη τη στιγμή δεν εξέλαβε τον προειδοποιητικό τόνο της φωνής της, μα δεν αστειευόταν καθόλου. Νομίζοντας ότι τα βάσανά του θα τελείωναν αν κατάφερνε να τελειοποιήσει την κατακόρυφη στάση που είχε ζητήσει, ακολούθησαν άλλες παρόμοιες τέτοιες ασκήσεις και ο τόνος της γινόταν όλο και πιο σκληρός μέρα τη μέρα.

"Νομίζεις ότι θα πετύχεις κάτι αν κάνεις συνεχόμενες τούμπες στον αέρα αλλά παραμένεις στο ίδιο σημείο; Λύγισε το σώμα σου προς τα πίσω. Πόσες φορές πρέπει να σου πω να χρησιμοποιείς το στέρνο σου για να κερδίσεις ύψος;" φώναξε κλωτσώντας τον στην πλάτη.
"Σκάσε πια!" γκρίνιαξε ενοχλημένος πιάνοντας το πονεμένο μέρος του σώματός του. [color=orange]"Μου έχεις πάρει τα αφτιά. Δεν το κάνεις πιο εύκολο κλωτσώντας με!"
"Ξέχνα το, θα συνεχίσεις αύριο," είπε σφίγγοντας τις γροθιές της. "Κάνε εκατό κάμψεις πριν έρθεις μέσα."
"Τι; Μα είναι ώρα για φαγητό."
"Φαγητό που δε θα φας αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω."
"Μάλιστα, κυρία," είπε εκνευρισμένος. "Θα μπορούσα να κάνω κι εγώ ό,τι θέλω αν είχα στα χέρια μου όλο το φαγητό," μουρμούρισε. "Αυτό είναι καθαρός εκβιασμός."

Ήξερε ότι δεν τον συνέφερε να παρακούσει και να αμελήσει την άσκηση, την τελευταία φορά που προσπάθησε να επιχειρήσει κάτι τέτοιο διπλασιάστηκε ως τιμωρία. Εξουθενωμένος πλέον, μπήκε μέσα στο σπίτι και κάθισε κατευθείαν μπροστά από το τραπέζι όπου τον περίμενε ένα πιάτο μαγειρευτό κρέας, η μόνη ανταμοιβή του για τη καθημερινή προπόνηση, το οποίο πήρε στα χέρια του και δάγκωσε ευθείς αμέσως αφού το στομάχι του είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται αρκετή ώρα νωρίτερα.

"Βλέπω ότι αντίθετα με τις δικές μου επιδόσεις οι δικές σου επιδόσεις στη μαγειρική δεν έχούν βελτιωθεί καθόλου."
"Ποιο είναι το πρόβλημα εφόσον τρώγεται;" ρώτησε αδιάφορα ψάχνοντας μέσα στη βιβλιοθήκη της, δίπλα της είχε στοιβαγμένα μερικά βιβλία.
"Πόσες επιλογές έχω; Θα μπορούσες να το κάνεις λιγότερο στεγνό."
"Θα έπρεπε να λες ευχαριστώ, θα μπορούσα να σε αφήσω να μαγειρέψεις μόνος σου."
"Δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα κακό," μουρμούρησε δαγκώνοντας με δύναμη το κρέας.
"Ίσως θα έπρεπε να συντομεύεις με το φαγητό σου, σε περιμένει αρκετή δουλειά," τον ενημέρωσε και άφησε τη στοίβα από τα βιβλία να πέσουν επάνω στο τραπέζι.
"Έι, το τρώω αυτό!" διαμαρτυρήθηκε τραβώντας το πιάτο του μακριά για να το προστατέψει από την σκόνη που εκτοξεύτηκε μέσα από τις σελίδες του. "Δε θέλω η γεύση να χειροτερέψει κι άλλο."
"Και θα ορκιζόμουν ότι βγήκε μια χαρά," είπε κοιτώντας με απορία το τελειωμένο της πιάτο.
"Δεν είναι επειδή είσαι συνηθισμένη να τρως αυτήν την αηδία;" ρώτησε κουνώντας της το κουτάλι. "Φυσικό είναι να σου φαίνεται το ίδιο."
"Τέλος πάντων," άλλαξε το θέμα στρέφοντας το βλέμμα της αλλού και χτύπησε τον δείχτη του χεριού της επάνω στα βιβλία. "Μέσα στις επόμενες 9 ημέρες θα πρέπει να τελειώσεις αυτά."
"Όλα αυτά;" το πιάτο κόντεψε να του φύγει από τα χέρια λόγω της έκπληξης, τα εννιά χοντρά βιβλία που ήταν στοιβαγμένα μπροστά του τού υπόσχονταν βασανιστικές ώρες συγκέντρωσης και μάθησης. "Να υποθέσω πως αυτό σημαίνει ότι θα κάνουμε ένα διάλειμμα από την προπόνηση."
"Για να δούμε," είπε ακουμπώντας τον δείχτη επάνω στο δάχτυλό της. "Ναι, νομίζω ότι θα φερθώ σαν καλός άνθρωπος αυτή τη φορά."
"Αλήθεια;" αναθάρρησε.
"Ναι, θα σου δώσω δύο ημέρες άδεια από την προπόνηση, μπορείς να διαλέξεις όποιες θέλεις εσύ," κατέληξε παίρνοντάς του το άδειο πιάτο από τα χέρια.
"Και μπορείς να ονομαστείς καλός άνθρωπος με αυτό;" ρώτησε απογοητευμένος και κοίταξε με απόγνωση τη στοίβα από τα βιβλία.