The dearly departed.[Τέλος-Τεχνική]

Colt town. Μία πόλη γεμάτη με όπλα. Και περίεργα σπίτια! Ήταν γεγονός πως όσοι τουρίστες έρχονταν, έμεναν να θαυμάζουν την πρωτότυπη αρχιτεκτονική και το στυλ των ψηλών κτιρίων. Πέτρα, σμιλελέμνη με μηχανήματα, μα και με το χέρικοσμούσε τους δρόμους. Μέχρι και ο φωτισμός τους θεωρούνταν διαφορετικός, ασφαλέστερος απ'τους κανονικούς. Όπου κι αν κοιτούσε κανείς, έβλεπε αυτά τα κτίσματα, πλακόστρωτα μέρη και πολλά μεγάλα πεζοδρόμια, ώστε οι κυρίες και οι κύριοι να μη λερώνουν τα ωραία τους ρούχα με αυτό που βρισκόταν ανεξαρτήτος παντού στο νησί: σκόνη!

Η αλήθεια να λέγεται, η σκόνη υπήρχε παντού. Η σκόνη έμπαινε παντού. Η σκόνη ήταν ο καθολικός παράγοντας. Μα φυσικά υπήρχε και η ζέστη! Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τόση ζέστη που σε κάνει να ιδρώνεις από τα φρύδια σου; Σαν έρημος που ήταν, το νησί μπορεί να ανεβάσει εξωφρενικές θερμοκρασίες, ειδικά το μεσημέρι. Όποιος άτυχος υπήρχε τέτοια ώρα στους δρόμους - κι αν κανείς έκανε μαι βόλτα, θα έβλεπε πως κυρίως οι ξένοι ήταν αυτοί που σεργιάνιζαν τέτοιες ώρες - θα χρειαζόταν πολλά λίτρα νερό και φυσικά ανάλαφρα ρούχα για να περάσει τη δοκμασία της ζέστης.

Ποτέ αυτή η πόλη δε βαριέται: όλο και κάποιος θα κάνει μία φασαρία, όλο και κάποιος θα παρεξηγηθεί με κάποιον άλλον. Γιατί οι κάτοιοκοι της Colt Town ήταν εύθικτοι και οι καβγάδες ήταν πάντα μία μπύρα μακριά, για ξένο ή ντόπιο που το μόνο που είχε να κάνει ήταν να πει το λάθος πράγμα, τη λάθος στιγμή. Μα αυτά γίνονταν κυρίως το βράδυ, που ήταν σχεδόν όλοι έξω.

Αλλά τέτοια ώρα - καταμεσήμερο -, με τον ήλιο να κοιτάει βασανιστικά από ψηλά, σχεδόν τα πάντα ήταν ήσυχα, εκτός του καθιερωμένου αυτοκινήτου που περνούσε, είτε νοικιασμένο από επισκέπτη είτε ιδιοκτήτη, να σηκώνει σκόνη. Όμως ήταν μία γυναίκα, ούτε τουρίστας ούτε ιθαγενείς, που περπατούσε τους δρόμους της πόλης με δρασκελιά μεγάλη. Φορούσε μια λεπτή, άσπρη κι αμάνικη ζακέτα με κουκούλα, που πρόσφερε ιδανική κάλυψη ΄ τα χέρια της όμως δεν έμεναν εκτεθειμένα, εφόσον φαρδιά, άσπρα μανίκια, από αραχνοΰφαντο υλικό τα κάλυπταν. Οι μπότες της ήταν καφέ και ψηλές εφόσον έφταναν ακριβώς πιο πάνω από το γόνατό της. Και το άσπρο της παντελόνι είχε κρυφτεί μέσα τους.

Τα χέρια της είχαν χωθεί μέσα στις τσέπες ενώ το κεφάλι της ήταν όσο το δυνατό πιο κατεβασμένο, σε τέτοια γωνία που και να έτρεχε, η σκόνη που θα σήκωνε η ίδια ακόμα, δε θα την επηρρέαζε. Το βήμα της ήταν ζωηρό και γρήγορο. Η ζώη που είχε στη μέση της, καφέ και δερμάτινη, είχε το παγούρι της. Ήταν καλά προετοιμασμένη κι εφοδιασμένη για ένα μακρύ περίπατο στην πόλη. Τόσο αλλόκοτη φάνηκε σε μερικούς τουρίστες, που την έδειχναν με το δάχτυλο. Η κουκούλα έκρυβε το πρόσωπό της όμως, έτσι δε μπορούσαν να τη δούνε.

Όχι ότι την ένοιαζε--αυτός ήταν όλος ο σκοπός της κουκούλας. Δεν έχασε ποτέ τον ρυθμό της κι ο μόνος λόγος που σταμάτησε, ήταν για να πιει απ'το παγούρι της. Αμέσως συνέχισε ΄ καθώς έστριβε για έβδομη φορά, ξαφνικά ένας νέος άντρας πετάχτηκε μπροστά της! Για μια στιγμή ανακόπηκε η πορεία της, αλλά μετά συνέχισε κανονικά, αλλά με τον νεαρό να την ακολουθεί κατά πόδας. Ήταν στο ίδιο ύψος με την ίδια, αλλά τα μαύρα του μαλλιά ήταν εμφανή, όπως και τα μαύρα του μάτια. Ήταν κοντοκουρεμένος για ν'αντέχει τη ζέστη και τα ρούχα του, πρασινοκίτρινα, είχαν σχεδιαστεί για τον ίδιο λόγο. Όμως εκείνος φαινόταν θυμωμένος. Όταν κοιτούσε την κοπέλα δε, θυμός και λύπη εναλλάσονταν στο πρόσωπό του με ευκολία.

Πέντε λεπτά μετά όμως, η ησυχία ήταν πολύ γι αυτόν και ξέσπασε: "Σταμάτα να τρέχεις πια!" Το έκανε και τον κοίταξε. Είχε ακριβώς την ερωτηματική έκφραση που περίμενε ο νεαρός να έχει. "Άκουσα πως σε λίγες μέρες θα φύγεις απ'την πόλη."

Αυτήν τη φορά όμως, η κοπέλα δεν είχε την έκφραση που περίμενε ο νεαρός΄ για την ακρίβεια, τον κοίταξε λες και της είπε πως ο ουρανός είναι μπλε κι άρχισε και πάλι να περπατάει. "Lorenza," αναφώνησε νευριασμένα και την ακολούθησε! "Μη φεύγεις έτσι όταν σου μιλάω. Και τι έχεις να πεις γι αυτό που άκουσα;"
"Πως έχεις μαγική ακοή."

"Ώστε αρνείσαι την αλήθεια; Χα, σε γελάσανε όμως! Εγώ ξέρω, γι αυτό τα ψέματά σου δε θα-"
"Δεν είπα ότι δε θα φύγω," εξήγησε ήρεμα "απλώς ότι πρέπει να είναι πολύ βιονική ή μαγική η ακοή σου για να καταφέρεις ν'ακούσεις τι είπα στον πατέρα μου ένα βράδυ στο γραφείο του Σερίφη, μες στο σκοτάδι." Αν και παρέμεινε ήρεμη, μια κάρφωνε αυτόν με την άκρη των ματιών της, μια κοιτούσε τον δρόμο. "Κι εφόσον ο μπαμπάς δε θα σου έλεγε κάτι τέτοιο, πες μου πώς το ξέρεις. Κρυφάκουγες;"

Αν κι ένιωθε πως ο μόνος που έπρεπε να δώσει εξηγήσεις ήταν η γυναίκα μπροστά του, τα μάγουλά του άλλαξαν χρώμα, πήραν αυτό της ντροπής, κι ένοχος κοίταξε από την άλλη. "Όχι φυσικά...! Εεεε, να, τότε που ήρθε εκείνος ο επικίνδυνος κλέφτης, φοβήθηκα γι αυτό...πήγα στο γραφείο του Σερίφη, γιατί θεώρησα πως εκεί θα ήμουν πιο ασφαλής. Κι όταν εμφανιστήκατε εσύ με τον μπαμπά σου ήδη μιλούσατε οπότε δε βγήκα κι έτσι άκουσα ό,τι είπατε."
"Δηλαδή κρυφάκουσες," είπε απλά και τον κοίταξε. "Νυφίτσα."
"Δεν είμαι γω η Νυφίτσα, εντάξει! Εσύ είσαι! Το σχεδιάζεις εδώ και μία βδομάδα και ακόμα δεν έχεις πει τίποτα, ούτε σε μένα - τον καλύτερό σου φίλο παρακαλώ! - αλλά ούτε και στην Ανέτα! Πότε περιμένεις να το ανακοινώσεις, αφού φύγεις;"

Επιτέλους είδε μια μικρή ενοχή στα μάτια της και στον τρόπο που δάγκωσε το χείλος της. "Θα σας το έλεγα την Παρασκευή΄ την Κυριακή θα φύγω."
"Σε πέντε μέρες θα φύγεις;!" Την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και χέρια έτοιμα να την πνίξουν! Αντ'αυτού, πήγαν στο πρόσωπό του και το κάλυψαν τελείως. "Ααααααα," φώναξε μέσα απ'αυτά! "Τι σκεφτόσουν όταν το αποφάσισες μου λες; Και τη διαολεμένη μύγα πήγε και σε τσίμπησε;"

Aυτή ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση και το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα που είπε όλη τη μέρα. Ο λόγος που αποφάσισε να φύγει τόσο ξαφνικά...αν έπρεπε να απαντήσει αυτό, θα έπρεπε να του πει ολόκληρη τη ιστορία. Κάτι που δεν είχε καμία όρεξη να κάνει για κανένα λόγο, κυρίως γιατί ήταν μια πολύ προσωική εμπειρία αυτό που την ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και δεν είναι ότι ήταν και πολύ περήφανη γι αυτό που αισθανόταν.



Είχε ώρες που είχε πέσει ο ήλιος στο νησί και για τέταρτη φορά δεν είχαν ξεχυθεί οι κάτοικοι στους δρόμους για διασκεδάσεις και φαγοπότια. Δεν έφταιγε ο καιρός, μιας που είχε ξαστεριά κι ούτε ένα σύννεφο στον ορίζοντα, και το γλυκό αεράκι που φυσούσε ήταν ό,τι έπρεπε για να δροσίσει τον μεσημεριανό πυρετό. Η αιτία που οι πρισσότεροι κάτοικοι ήταν αμπαρωμένοι στα σπίτια τους ήταν εξαιτίας ενός πειρατή. Είχε έρθει στην πόλη τους ένας πρωτοφανή βίαιος εγκληματίας που καταζητούταν για πολλαπλούς φόνους, απαγωγές και πλάτσικο.

Φυσικά, οι πλούσιοι κάτοικοι του χωριού δεν είχαν πρόβλημα εφόσον τους φύλαγαν οι φρουροί τους...ή έτσι νόμιζαν. Την πρώτη νύχτα είχε δολοφονηθεί ένας σημαντικός παράγοντας του νησιού μαζί με τρεις απ'τους φρουρούς του και τα πιο ακριβά του αντικείμενα μαζί με μετρητά είχαν εξαφανιστεί. Το δεύτερο βράδυ, επλήγη το σπίτι του οπλοποιού Edgar J, Mowbray, μα εφόσον ο ίδιος έλειπε για δουλειές απ'το νησί δεν έγινε κάποια άλλη συμφορά. Το τρίτο βράδυ είχε επιτεθεί ένα σπίτι μακριά απ'τα προάστια για πρώτη φορά, όπου βρέθηκαν οι τρεις του ένοικοι νεκροί.