[Τέλος]The brain-worm [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Είχαν περάσει πολλοί μήνες από την αρχή των ταξιδιών της Shura στην Μεγάλη Γραμμή. Παρόλα αυτά, ήταν σαν μόλις να είχαν ξεκινήσει. Το καράβι τους είχε ταξιδέψει σε μερικά νησιά, με στόχο να εκτελέσουν αποστολές για την Cipher Pol. Αν και το μέλημα τους ήταν να συλλέξουν πληροφορίες για την οργάνωση "Ravens", μέχρι στιγμής η μοναδική επαφή μαζί τους ήταν στο νησί Ruluka. Και εκεί δεν είχαν μάθει τίποτα. Το χειρότερο ήταν ότι, από τις ενημερώσεις τους, μαθαίναν ότι είχαν χτυπηθεί και άλλοι πράκτορες. Φήμες για την οργάνωση αυτή άρχιζαν να εξαπλώνονται, κάνοντας το έργο τους να βρουν αληθινές πληροφορίες ακόμα δυσκολότερο.

Στο διάστημα αυτό υπήρχε μία ακόμα εξέλιξη. Η Reika, το παιδί που είχε πάρει μαζί της η Shura, είχε ανοιχτεί κάπως. Πλέον δεν έδειχνε απροσάρμοστο 24 ώρες το 24ωρο. Έχοντας συνεχίσει τις προσπάθειες της η κοπέλα, είχε καταφέρει να την κάνει να μιλά με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μέχρι ένα σημείο, δυσκολευόταν ακόμα να λειτουργήσει, όταν έπρεπε, αναγκαστικά, να μείνει μόνη με τον Hermes. Έως ότου εξέφρασε δυνατά την δυσαρέσκεια της στην Shura.
-Γιατί δεν μπορώ να έρθω μαζί σου; Ξέρεις ότι δεν μπορώ τον Hermes. Δεν με συμπαθεί, το βλέπεις.
Η μικρή παρέμεινε μικρή, όσο και αν η αθωότητα της είχε καταστραφεί. Όμως και η Shura παρέμενε Shura και γι αυτό μερικές φορές της έβγαινε να της απαντά με ψυχρότητα. Στραβοκοίταξε τον Hermes, που περίμενε απόμακρα να παραλάβει την μικρή, και έπειτα γύρισε στην Reika.
-Και ποιος φταίει γι αυτό; Αν δεν σε συμπαθεί, δώστου λόγο να το κάνει!
Η κοπέλα διέκρινε την αποδοχή στο μοναδικό μάτι της Reika, η οποία πήγε εκείνη την φορά οικειοθελώς κοντά στον άντρα. Από τότε δεν ξανακούστηκαν παράπονα για την σχέση των δυο τους.

Και επιστρέφουμε στο ταξίδι τους, που εκείνη την φορά διεξαγόταν επί συνθήκες θυελλώδους καταιγίδας. Μόνο οι αστραπές φώτιζαν το σκοτεινιασμένο τοπίο και η Shura με τον Hermes ανεβοκατέβαιναν στο κατάστρωμα με τα αδιάβροχα τους για να ελέγχουν ότι κάθε κομμάτι του καραβιού ήταν ακόμα στην θέση του.

Εκτός αυτών, ο Hermes έπρεπε να πασχίζει για να διατηρεί την πορεία που έδειχνε η Log Pose και γι αυτό, συνεχώς φώναζε οδηγίες στην κοπέλα για να ακουστεί πάνω από την φασαρία. Πράγμα που την εκνεύριζε ακόμα περισσότερο και έκανε τις κινήσεις της πιο άγριες και σπασμωδικές. Με αποτέλεσμα να σπάσει ένα σχοινί που τραβούσε. Έμεινε να το κοιτάει σαν χαμένη. <<Τουλάχιστον δεν έσπασε και το ιστίο...>> σκέφτηκε και το πέταξε στην θάλασσα.
-Hermes! Κάτι σχίστηκε εδώ από τον αέρα. Δεν μπορώ να το συγκρατήσω άλλο!
Η είδηση έφτασε στα αυτιά του σαν το αποτελειωτικό χτύπημα. Ήταν πολύ κοντά στο να βουλιάξουν αν δεν ξέφευγαν από την καταιγίδα. Αλλά ούτε και εκείνος είχε πολύ περισσότερος γνώσεις για τις καταιγίδες της Μεγάλης Γραμμής και για αυτό ήλπιζε ότι αν άντεχαν για αρκετή απόσταση διατηρώντας την σταθερή πορεία τους, θα τελείωνε κάπου η καταιγίδα. Μάταια! Και τότε ήρθε άλλο ένα μήνυμα από την κοπέλα.
-Βλέπω στεριά στα δεξιά μας. Αυτός δεν είναι ο προορισμός μας όμως, σωστά;
Κοίταξε και εκείνος και βεβαιώθηκε ότι η κοπέλα είχε δίκιο. Ήταν στεριά αλλά, εφόσον ήταν στην πορεία τους, γιατί δεν έπιασε το δικό του μαγνητικό πεδίο η Log Pose; Ήταν κάτι που δεν έπρεπε να τον απασχολήσει περισσότερο.
-Και τι κάθεσαι και την κοιτάς;
Άλλαξε πορεία στο πηδάλιο και αμέσως το καράβι ανταποκρίθηκε, κάνοντας την κοπέλα να κλυδωνιστεί επικίνδυνα έτσι όπως ήταν πιασμένη από το ιστίο.

Προσέγγισαν και δέσαν το καράβι επιτυχώς στην πλησιέστερη ακτή. Το νησί έμοιαζε αρκετά μεγάλο και εκείνοι, βιαστικά, προχώρησαν στο εσωτερικό του προς αναζήτηση καταφυγίου. Η κοπέλα έσερνε την μικρή και να πάει πιο γρήγορα και ο Hermes συνέχιζε να απορεί γιατί το νησί δεν "πιανόταν" από την Log Pose. Πιθανώς να μην είχε μαγνητικό πεδίο, θα μπορούσαν όμως να είχαν πέσει σε ένα άγνωστο στον έξω κόσμο νησί; Περάσαν το κομμάτι του νησιού όπου τα δέντρα κόντευαν να ξεριζωθούν από τον αέρα και τα κλαδιά τους μαστίγωναν ανελέητα τα πρόσωπα στον διάβα τους, για να φτάσουν σε ένα χωριό με λίγα σπίτια, χτισμένα το ένα κοντά στον άλλο. Υπήρχε μόνο ένας κεντρικό δρόμος, ο οποίος οδηγούσε πέρα από το χωριό, προς τα ενδότερα του νησιού, πιθανώς στο επόμενο πλησιέστερο χωριό. Σηκώνοντας το βλέμμα, μπορούσαν να διακρίνουν στο ψηλότερο τμήμα του νησιού μία έπαυλη. Για την ώρα όμως το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν μία ταβέρνα όπου βρήκαν ζεστασιά, πολλούς από τους κατοίκους και ένα γωνιακό τραπέζι για τους τρεις τους. Άφησαν τα πράγματα τους και ένα νεαρό παλικάρι ήρθε με ευγένεια να τους πάρει παραγγελία. Από την μπάρα, ο άντρας που καθάριζε τα ποτήρια και έβαζε ποτά, μετέφερε την παραγγελία στην κουζίνα, ρίχνοντας τους πρώτα μία ερωτηματική ματιά που δεν ήταν και πολύ φιλική.
-Καλύτερα να προμηθευτούμε και ό,τι μας λείπει. Μπορεί να μην φτάσουμε στον προορισμό μας για πολλές μέρες ακόμα. Αναρωτιέμαι που βρισκόμαστε τώρα;
Ο Hermes όμως δεν της έδωσε σημασία αν και είχε γυρισμένο προς εκείνη το κεφάλι. Τα μάτια του έκλεβαν τους γύρω του με ήρεμο τρόπο. Όμως η αργοπορία του να απαντήσει έκανε την κοπέλα να μπει σε επιφυλακή.

Κοίταξε και εκείνη συνοφρυωμένη το πλήθος γύρω τους. Άντρες και γυναίκες έδειχναν απορροφημένοι από τις συζητήσεις τους, κρατώντας χαμηλούς τόνους και ευγενικά χαμόγελα. Ο καθένας θα τους προσπερνούσε θεωρώντας τους καθημερινούς χωριάτες. Όμως αν πρόσεχες αρκετά θα παρατηρούσες πως τα κεφάλια τους γύριζαν πάντα με την παραμικρή αφορμή των συζητήσεων τους προς την μεριά του γωνιακού τραπεζιού τους. Και αυτό την έκανε να αισθάνεται πολύ άβολα.
-Μην κοιτάς, πρότεινε ο Hermes που πλέον δεν έστρεφε πουθενά αλλού το κεφάλι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου.
Περίμενε για λίγο αμίλητος. Μέχρι που έφτασε ξανά ο νεαρός που τους έφερε παραγγελία και είχε δικαιολογία να στρέψει το κεφάλι του. Και εκείνος, όπως και οι υπόλοιποι, χαμογελούσε ευχάριστα και ευγενικά. Παρέμενε όμως κάτι αφύσικο στα μάτια του. Τους σέρβιρε και την ώρα που έκανε να φύγει, ο Hermes του ψιθύρισε με ανέκφραστο πρόσωπο.
-Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την παρουσία μας εδώ;
Ο νεαρός σκίρτησε, λες και τον έπιασαν στα πράσσα. Διακρίνοντας όμως την έλλειψη εχθρικότητας του άντρα, η έκφραση του καθάρισε.
-Μην μας παρεξηγήτε κύριε. Είναι ότι σπάνια έχουμε επισκέψεις στο Mecha Island. Ήμαστε κλειστή κοινωνία, οπότε αναγνωρίζουμε αμέσως τους ξένους. Όχι, ότι έχουμε κάτι εναντίον σας, βιάστηκε να τον καθησυχάσει. Μία περιέργεια μόνο. Αν θέλετε, μπορείτε να κλείσετε δωμάτιο εδώ. Ο πάνω όροφος δεν χρησιμοποιείται συχνά, αλλά μπορώ να σας ετοιμάσω ένα δωμάτιο.

Μιας και η καταιγίδα δεν έδειχνε πρόθυμη να περάσει, έκλεισαν ένα δωμάτιο. Παρατήρησαν πως ο νεαρός μετέφερε το μήνυμα στον άντρα στο μπαρ, που μάλλον ήταν ο ιδιοκτήτης, και ότι εκείνος έγνεψε αφού τους έριξε άλλη μία εξεταστική ματιά. Πέρασαν την υπόλοιπη ώρα ήσυχα, χωρίς να μιλάνε. Μόλις τους ενημέρωσαν ότι τα δωμάτια ήταν έτοιμα, αποχώρησαν από το δωμάτιο και κλείστηκαν στο δωμάτιο. Η Shura, κλείδωσε την πόρτα πίσω της και αφουγκράστηκε τα βήματα του νεαρού που εξασθενούσαν για να ξεσπάσει επιτέλους.
-Τι στο καλό συμβαίνει εδώ; Γιατί μας κοιτάνε όλοι λες και είμαστε εξωγήινοι; Όσο απομονωμένοι και να είναι, δεν εξηγείται να μας "καρφώνουν" έτσι. Μου δίνουν την εντύπωση ότι μας φοβούνται! σχολίασε αν και κατά βάθος, το ίδιο αίσθημα της προκαλούσαν και εκείνοι. Μη μου πεις ότι τους εμπιστεύεσαι;!
-Όχι βέβαια. Καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Γι αυτό ζήτησα μόνο ένα δωμάτιο. Reika, απευθύνθηκε στην μικρή, εσύ μπορείς να ξεκουραστείς. Έδειξε το κρεβάτι. Εμείς θα κρατήσουμε σκοπιά.
-Θέλω να βοηθήσω και γω! διαμαρτυρήθηκε εκείνη.
-Δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να κάνεις και να μην μπορούμε εμείς. Κάτσε φρόνιμα και κράτα το κεφάλι σου σκυφτό!
Η μικρή το δέχτηκε απρόθυμα αφού της έγνεψε επίσης θετικά και η κοπέλα, αλλά η σκηνή έκανε την Shura να προβληματιστεί ελαφρώς. Κανονικά, εκείνη θα ήταν που θα προέτρεπε το κορίτσι να μην μπει στα πόδια τους. Αντί να την χαροποιεί που η σχέση τους εξελισσόταν και η μικρή ανοιγόταν, αισθανόταν λες και της έπαιρνε την θέση ο Hermes.

Οι ήχοι από τον κάτω όροφο έσβησαν με το πέρασμα της ώρας. Από το παράθυρο μπορούσαν να δουν τους ανθρώπους να φεύγουν ανά ζευγάρια ή μεγαλύτερες παρέες. Μέχρι που τα φώτα έσβησαν. Η κοπέλα είχε πάρει θέση, καθισμένη στην καρέκλα δίπλα στο παράθυρο με το σπαθί ανά χείρας. Αντιθέτως, ο Hermes φύλαγε την πόρτα χωρίς κάποιο προφανές όπλο στην κατοχή του. Ύπνος δεν της κόλλαγε, αν και από ώρα τα βλέφαρα της Reika είχαν βαρύνει και κλείσει με την ανάσα της να πλημμυρίζει τον κατά τα άλλα ήσυχο χώρο. Και τότε, η Shura είδε μερικές σκιές να παίζουν. Στύλωσε το βλέμμα και μετά από λίγο, διέκρινε την σπασμωδική κίνηση μερικών που κινούνται από γωνία σε γωνία, πλησιάζοντας σταθερά το πανδοχείο. Κροτάλισε τα δάχτυλα αλλά ταυτόχρονα, το ίδιο σήμα ερχόταν από τον Hermes. Κοιτάχτηκαν βουβά, επιβεβαιώνοντας τις ενδείξεις. Η Shura σκούντηξε βιαστικά την μικρή, που αναπήδησε, πριν επιστρέψει στο πόστο της. Της έκανε νόημα να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι, αλλά μάλλον η σκιά της έπεφτε πάνω στις χειρονομίες της και η μικρή δεν κατάλαβε αμέσως. Μέχρι να κουνηθεί όμως, το κακό είχε ήδη ξεκινήσει. Και δεν ήρθε ούτε από το παράθυρο, ούτε από την πόρτα, αν και δεν άργησε να εμφανιστεί και από εκεί. Ένας υπόκωφος ήχος ακούστηκε, που έκανε τα κεφάλια τους να στραφούν στο ταβάνι. Και έπειτα, ο σκουριασμένος πολυέλαιος που κρεμόταν πάνω από το κρεβάτι κατέρρευσε και η Reika στρίγγλισε τρομαγμένα.

Πριν προλάβει η κοπέλα να κινηθεί, ο Hermes είχε ορμήσει για να την σώσει, πιάνοντας στον αέρα το επικίνδυνο πράμα. Την ίδια στιγμή, η πόρτα βρόντηξε και άνοιξε με το χτύπημα ενός άντρα. Πίσω του φαίνονταν οι σκιές και των ακολούθων του όμως η Shura τράβηξε από την θήκη του το σπαθί της και χωρίς δισταγμό το κατέβασε κατακόρυφα, ανοίγοντας μια σχισμή στο στέρνο του. Η φωνή του γέμισε τον χώρο μαζί με το σπάσιμο του τζαμιού του παραθύρου. Ο Hermes πέταξε τον πολυέλαιο έξω από αυτό, χτυπώντας μαζί και τους άντρες που ετοιμάζονταν έτσι και αλλιώς να το σπάσουν για να μπουν μέσα. Η Reika χώθηκε κάτω από το κρεβάτι, αρκετά έξω όμως για να βλέπει τι συνέβαινε στους άλλους. Η κοπέλα έκοψε τον επόμενο που ερχόταν με απλωμένα τα χέρια κατά πάνω της και έπιασε από το σαγόνι για να συγκρατήσει τον επόμενο. Όσο και αν προσπαθούσε να κρατήσει την ροή από το να μπει στο δωμάτιο, ήταν υπερβολικά πολλοί. Έπρεπε να υποχωρεί για να γλιτώνει τα δικά τους χτυπήματα που απαρτίζονταν από χτυπήματα μαχαιριών, ροπάλων και ό,τι άλλο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως επιτεθικό μέσο. Έσφιξε τα δόντια όταν αναγκάστηκε να χάσει την θέση της, με αποτέλεσμα να αφήσει χώρο για να μπουν και άλλοι στο δωμάτιο, οι οποίοι δεν δίστασαν να πατήσουν πάνω στα πτώματα των συντρόφων τους για να περάσουν. Το πάτωμα είχε ποτιστεί με αίμα και η κοπέλα έπρεπε να πετά τα πτώματα όσων έκοβε στην άκρη για να μην εμποδίζουν τις επόμενες κινήσεις της. Οι κινήσεις της έγιναν πιο αργές και οι εχθροί της περισσότεροι. Σαν εικόνα ταινίας φρίκης έμοιαζε η επόμενη που κόλλησε στα μάτια της με τα χέρια και τα δάχτυλα των αντιπάλων της ανοιχτά να σπαρταράνε για να την αρπάξουν.

Από την άλλη μεριά, ο Hermes επίσης δυσκολευόταν. Τα χέρια του είχαν γδαρθεί από την σκουριά του πολυελαίου, κάνοντας τις λαβές του να χάνουν την σιγουριά τους. Τα θύματα του γλιστρούσαν από τα χέρια του και, αν και αναγκαστικά είχε καταφύγει στα διακριτικά μαχαίρια του, το ίδιο έκαναν και οι αντίπαλοι του. Δεν είχε χάσει ακόμα την θέση του. Όμως το άνοιγμα του παραθύρου είχε ανοίξει πάρα πολύ καθώς, όταν άρπαζε κάποιον από τους εχθρούς, εκείνοι εκμεταλλεύονταν τις τελευταίες τους στιγμές για να πάρουν μαζί τους και λίγη από την πέτρα δίπλα στο παράθυρο. Έτσι είχαν ανοίξει ένα πέρασμα ικανό να χωρέσει δύο εχθρούς ταυτόχρονα. Τρόμαζε και εκείνος με την αδιαφορία των αντρών για την ζωή τους. Ήταν κάτι αφύσικο. Δεν έχαναν καν το πνεύμα τους παρότι έβλεπαν την ικανότητα των δυο τους. Ένιωσε τα χέρια ενός να αρπάζουν το λαιμό του. Κάρφωσε ένα από τα μαχαίρια του στην καρωτίδα εκείνου που κρατούσε ο ίδιος και αστραπιαία άρπαξε τα χέρια του επόμενου, γυρνώντας τα τόσο που έσπασαν. Άκουσε το σπαρακτικό ουρλιαχτό του, όμως διέκρινε το δολοφονικά ψυχρό βλέμμα του διπλανού του, που δεν δίστασε να τον γκρεμίσει από την θέση του για να επιχειρήσει να επιτεθεί και εκείνος. Τι σόι αντίδραση ήταν αυτή;! Η κραυγή όμως που ήρθε πίσω του, τον έκανε να παγώσει.
-Shura!
Για μια στιγμή, γύρισε το κεφάλι για να δει τι γινόταν. Η Shura είχε χάσει την ισορροπία της. Δεν πρόλαβε να πέσει και την είχαν αρπάξει τέσσερις. Πάλεψε με λύσσα να τους σκοτώσει στον αέρα. Και κατάφερε να σκίσει τον λαιμό του ενός και να κλοτσήσει στο στήθος έναν άλλο, πετώντας τον στον απέναντι τοίχο. Όμως μέχρι εκεί γιατί την επόμενη, κατέφτασαν και άλλοι, που ακινητοποίησαν τα μέλη της και την αφόπλισαν.

Η Reika όρμησε να σπρώξει έναν από αυτούς. Έσκασε με το κεφάλι πάνω στην μέση του. Η κοπέλα φώναξε το όνομα της μικρής εκτός εαυτού, όμως ήταν αργά. Την είχαν πιάσει από την μέση, μαζί με τα χέρια της και την είχαν σηκώσει στον αέρα. Ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν ως αντιπερισπασμός για να ακινητοποιήσουν και τον Hermes. Τον κόλλησαν στον τοίχο με την συνδυασμένη δύναμη μερικών και καρφώνοντας του ένα μαχαίρι στα πλευρά και μερικά ακόμα κοντά στον λαιμό ως απειλή για να μην κάνει κάτι παράτολμο. Δεν χρειαζόταν. Είχε δει ότι δεν είχαν πειράξει τις κοπέλες πέρα από όσο χρειαζόταν για να της κάνουν να σταματήσουν να αντιστέκονται.

Η Shura είχε μείνει στο πάτωμα με τα μέλ της κρατημένα ε πλήρη διάσταση. Γύρισε το κεφάλι στο πλάι και είδε την Reika που τσίριζε φοβισμένη να την αποθέτουν με το ζόρι στο πάτωμα δίπλα της. Χτυπιόταν νευρικά, βλέποντας ότι η μικρή έκλαιγε. Και έπειτα κοκάλωσε βλέποντας έναν από τους άντρες να στέκεται από πάνω της ψυχρός. Με γουρλωμένα μάτια είδε τις κινήσεις αυτών που την κρατούσαν. Της έπιασαν το σαγόνι και το πίεσαν, αναγκάζοντας την να μείνει με ανοιχτό το στόμα. Το σώμα της συσπώταν σε κατάσταση αμόκ. Ήθελε να την βοηθήσει, να την ελευθερώσει. Δεν ήθελε η μικρή να βρεθεί ποτέ ξανά σε τέτοια κατάσταση. Να αναγκαστεί να θυμηθεί όσα της είχαν κάνει εκείνα τα αποβράσματα. Ήταν πολύ νωρίς για να το αντέξει. Όμως αυτό που ακολούθησε, την έκανε να τα χάσει και έπειτα να τρελαθεί. Δεν ήξερε τι σήμαινε ακριβώς, ήξερε όμως ότι δεν έπρεπε να το αφήσει να συμβεί. Ο όρθιος άντρας έβγαλε ένα διάφανο βάζο, μέσα στο οποίο σερνόταν κάτι σαν σκουλήκι, μακρύ και αηδιαστικό. Έχωσε το χέρι μέσα και εκείνο τυλίχτηκε στο δάχτυλο του. Κι έπειτα γονάτισε μπροστά την μικρή, χαμηλώνοντας το δάχτυλο προς το ανοιχτό της στόμα.

Η Shura φώναξε το όνομα της μικρής, την διαμαρτυρία της, απειλές και κατάρες. Ως ανταπόκριση δέχτηκε ένα χαστούκι με τόση δύναμη που γύρισε όλο το κεφάλι της και άκουσε τα κόκαλα αυτού που την χτύπησε να κροταλίζουν επίσης. Δεν υπήρχε όμως καμία καθυστέρηση στις κινήσεις του άντρα και εκείνη έμεινε να κοιτάει τρομοκρατημένη τι θα συνέβαινε στην μικρή.

Ένας πυροβολισμός έσπασε την ένταση. Και συνοδεύτηκε από την κατάρρευση του άντρα στο πλάι. Κι έπειτα ένας δεύτερος και ένας τρίτος και όσοι τους κρατούσαν άρχισαν να πέφτουν. Η Shura συνειδητοποίησε το ρήγμα στις άμυνες τους και τους τίναξε από πάνω της αστραπιαία. Σηκώθηκε όρθια και στράφηκε προς την μικρή, κλοτσώντας από πάνω της όσους παρέμεναν. Πυροβολισμοί συνέχισαν να σκάνε, όμως διέκρινε ότι και ο Hermes είχε ελευθερωθεί και πάλευε όσους τον τριγύριζαν.
-Από δω! ακούστηκε από την μεριά της πόρτας ο άντρας που πυροβολούσε. Οι τρεις τους συγκεντρώθηκαν σε ένα μέτωπο και άνοιξαν με την βία και με την υποστήριξη του νεοφερμένου άντρα τον δρόμο προς την πόρτα. Και έπειτα τα πόδια τους έβγαλαν φτερά.
-Είσαι καλά; Σε ακούμπησε εκείνο το... πράγμα; πέταξε βιαστικά στην μικρή που τρανταζόταν ακόμα από λυγμούς.
Με ανακούφιση την είδε να γνέφει αρνητικά και επέστρεψε στο να ακολουθεί τον άντρα που προπορευόταν με μια καραμπίνα στο χέρι.