Οι αρκουδιάριδες. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Το χαμόγελό της μεγάλωσε, τα μάτια της γούρλωσαν και ο ήχος της επαφής του σπαθιού με τα ρούχα και το σώμα ακούστηκε. Το σπαθί της είχε περάσει ξυστά, αρκετά βαθιά όμως για να τον κάνει να γρυλίσει. Είχε κουνηθεί σε μια απόγνωση για να ξεφύγει, δεν θα ήταν αρκετό όμως για εκείνον για να το καταφέρει αυτό. Ένιωθε ήδη ότι το τέλος του θα ερχόταν, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και στα επόμενα δευτερόλεπτα μόνο οι άπειρες και αδέξιες κινήσεις του θα μπορούσαν να τον σώσουν από το θάνατο. Πήδηξε προς τα δεξιά αλλά η γυναίκα πυροβόλησε ακριβώς εκείνη την στιγμή, σαν να είχε σταματήσει τον χρόνο και η σφαίρα βρήκε τον στόχο της· Ίσως όχι τον στόχο που θα ήθελε εκείνη, αλλά η σφαίρα βρέθηκε στον αριστερό ώμο του άνδρα. Άκουγε το γέλιο της, σαν μια στιγμή όλοι οι ήχοι γύρω του γινόταν πιο έντονοι σαν να βρισκόταν ένα βήμα πιο κοντά από τον θάνατο, σαν… Ο χρόνος είχε σταματήσει γύρω του, ο λαιμός του έβραζε και ο ιδρώτας έκαιγε το πρόσωπό του. Έφτυσε αίμα ενώ έπιασε δειλά την πληγή του πλευρού του, πιέζοντας την. Κραύγασε, φώναξε, ήταν ένας πόνος που δεν είχε ξαναζήσει.

Μερικά Pandaren βρέθηκαν γύρω του, τα σώματά τους ήταν γεμάτα αίματα και παρά τους τραυματισμούς εκείνοι είχαν βρεθεί γύρω του για έστω και λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα τον προστάτευαν από την επίθεση της γυναίκας. Κοίταξε γύρω του και έβλεπε την μάχη να αναζοπυρώνεται, μύριζε το φρέσκο αίμα των ανθρώπων και των Pandaren. Είχαν διαφορετική μυρωδιά; Δεν ήξερε αν ήταν η ζαλάδα που τον έκανε να σκέφτεται έτσι. Το τοπίο θόλωνε γύρω του, ήταν σαν να έβλεπε μόνο το κόκκινο χρώμα. Στάθηκε στο ένα του γόνατο και φώναξε· Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, ήξερε ότι οι μαχητικές κραυγές έκαναν τον πόνο να αψηφάτε, να νιώθεις ότι δεν είσαι τόσο αδύναμος αλλά ένας κρότος τον έκοψε. Αίμα, αίμα πετάχτηκε από το σώμα του όταν μία ακόμη σφαίρα βρέθηκε λίγο πιο πάνω από το πλευρό, λίγο πιο κάτω από τον πνεύμονα. Γούρλωσε τα μάτια και είδε εκείνα τα κόκκινα μαλλιά να ανεμίζουν πίσω από τις φιγούρες των Pandaren.

Ένιωθε δειλός, πολύ δειλός εκείνη την στιγμή ενώ το δεξί του χέρι πλησίαζε στην ζώνη του. Βόμβες, μόνο βόμβες μπορούσαν να το σώσουν. Πυροβολισμός. Δεν ένιωθε τι ακριβώς ακουγόταν γύρω του, άκουγε τις ανησυχητικές φωνές της φυλής των Pandaren που ήθελαν να διώξουν τους ανθρώπους. Κι άλλος πυροβολισμός. Τρίτος. Κοίταξε μπροστά και διέκρινε την φιγούρα του Bola από μακριά, την μυώδη φιγούρα με την καραμπίνα.

«Δεν νομίζεις ότι άφησες την μάχη μας στην μέση;» άκουσε την στιβαρή φωνή του Bola. Χαμογέλασε και έπεσε στα γόνατά του.

Έσφιξε τις βόμβες στα χέρια του και για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε ακίνητος. Δεν ήξερε τι θα συνέβαινε από εδώ και πέρα.

Η Shura στράφηκε στον τρίτο της παρέας, που κρατούσε δυναμική στάση απέναντι της. <<Τουλάχιστον, για την ώρα...>> Χαμογέλασε, αναρωτιόμενη πόση ώρα θα της έπαιρνε μέχρι να τον έσπαγε κι εκείνον. Παραδεχόταν ότι οι προθέσεις τους ήταν σωστές. Αν ήθελες να έχεις κάποιο προβάδισμα στην μάχη, την στιγμή που είσαι πιο δυνατός επιτίθεσαι στον πιο δυνατό αντίπαλο. Αλλιώς ρισκάρεις πολύ έχοντας χάσει δυνάμεις, όταν έρχεται τελικά η ώρα να βρεθείς απέναντι του. Στην περίπτωση τους όμως, είχαν βρεθεί απέναντι από κάτι που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν. Και θα το απολάμβανε να τους δείξει ποιος ήταν ο πραγματικά δυνατός. Είχε δεχτεί ήδη τις επιθέσεις τους χωρίς να αισθάνεται τίποτα. Η κάψα της μάχης έκανε τις αισθήσεις της να μουδιάζουν σε όλα τα υπόλοιπα μέλη του σώματος, εκτός από αυτά που χρησιμοποιούσε εκείνη την στιγμή. Και η συναίσθηση του πόνου ήταν ένα από αυτό, καθώς και η φαγούρα πάνω από τους επιδέσμους που τράβαγαν ακόμα το δέρμα της κοιλιάς της δεμένο σφιχτά.

Ο Bola κράτησε την θέση του φέρνοντας το στόχαστρο της καραμπίνας στο μάτι. Πάτησε σταθερά και προσπάθησε να ηρεμήσει και να στοχεύσει σωστά, παρότι έβλεπε την κοπέλα να τρέχει κατά πάνω του. Αν πυροβολούσε ευθεία από τέτοια απόσταση...; Θα το περίμενε; Θα προλάβαινε να το αποφύγει και να χάσει την ευκαιρία του; Πόσες φορές θα προλάβαινε να πυροβολήσει πριν τον φτάσει; Πήρε την απόφαση και έριξε. Η πρώτη χτύπησε στο έδαφος, ακριβώς στο σημείο που θα πάταγε η κοπέλα την επόμενη στιγμή. Και το απέφυγε αναμενόμενα, πηδώντας στον αέρα, συνεχίζοντας να πλησιάζει. Άλλη μία, αυτήν δεν θα μπορούσε να την αποφύγει. Σήκωσε την κάννη και έριξε σίγουρος ότι τα σκάγια θα άνοιγαν τρύπες στο σώμα της μόλις άνοιγαν. Και πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο παρακολουθώντας κάτι που δεν είχε ξαναδεί ούτε περίμενε ότι θα συνέβαινε. Η Shura χτύπησε τα πόδια της ενώ ήταν ακόμα στον αέρα, πήδηξε ακόμα πιο ψηλά και τα απέφυγε και αυτό. Πριν συνέλθει η κοπέλα κλότσησε με το ένα πόδι την κάννη ανάμεσα τους για να την παραμερίσει, και με το άλλο το σαγόνι του άντρα.

Προσγειώθηκε άψογα. Σχεδόν. Το ένα της πόδι λύγισε και παραπάτησε. Τα φρύδια της έσμιξαν και κοίταξε χαμηλά στην κοιλιά της. Εκεί που το τραύμα εκείνης της παλιότερης σφαίρας άρχισε να αιμορραγεί από τα πολλά τραβήγματα. Σήκωσε το κεφάλι. Ο Επαναστάτης απέναντι της κοιτούσε επίσης το τραύμα με ορθάνοιχτα τα μάτια και μισάνοιχτο στόμα. Δεν ήταν δικό του έργο, το ήξερε. Όμως η κοπέλα μπορούσε να φανταστεί τα γρανάζια στο κεφάλι του να γυρίζουν, να βγάζουν συμπεράσματα. Ευάλωτη; Αυτή να ήταν η σκέψη του στην θέα του σοκαρισμένου της προσώπου; Δεν το ανεχόταν! Οργή την πλημμύρισε και τρόμος ότι κάποιος σαν κι αυτόν θα μπορούσε να την κοιτάξει έτσι! Και μια μανία να αποδείξει την αξία της, παρότι ήξερε πολύ καλά ότι δεν έπρεπε να υπερβάλει με τις κινήσεις της. Τον πλησίασε με μια δρασκελιά. Η σπασμωδική του κίνηση να αμυνθεί με το όπλο του κόπηκε πριν αρχίσει και ένιωσε όλο του το σώμα να ορθώνεται καθώς τον τράβαγε από τον πέτο. Οι φλέβες πέταγαν στο χέρι της και το λαιμό της καθώς σήκωνε ολόκληρο τον Bola και ούρλιαζε και τον πετούσε από την άλλη με ορμή. Από το τραύμα πετάχτηκε σαν πίδακας το αίμα από την ξαφνική ώθηση. Ο Επαναστάτης έσκασε στο έδαφος, του ξέφυγε μια φωνή από την πτώση, που κόπηκε βλέποντας την κάννη του περιστρόφου της να καρφώνεται ανάμεσα στα μάτια του, και τα μάτια της κοπέλας να τον κεραυνοβολούν παρανοϊκά από πίσω.

Η συνέχεια εδώ:

Η κοκκινομάλλα θεά του πολέμου τώρα είχε στραμμένη την προσοχή της μα και το περίστροφο πάνω του. Μα όσο ζημιά και να του είχε κάνει, όσο καλή κι αν ήταν, αν θεώρησε ότι αυτό θα ήταν αρκετό για να τον σκοτώσει, ήταν γελασμένη. Συνηθισμένος σε τέτοιες άσχημες συνθήκες, αμέσως έσκυψε προς τα πίσω κάνοντας τη σφαίρα ν’αστοχήσει κι έβγαλε το μαχαίρι του. Γλίστρησε κάτω απ’τα πόδια της με τα γόνατα. Μπορεί να πόνεσαν τα κοκαλάκια του από όλες τις απότομες κινήσεις, αλλά το άξιζαν όταν το όπλο του καρφώθηκε κοντά στο προηγούμενο τραύμα της αλλά από πίσω.

…αν και το δικό του χτύπημα ήταν πιο ρηχό κι αδύναμο σε σχέση με το δικό της. Δεν το πρόσεξε πότε το έβγαλε και το κάρφωσε πάνω του, αλλά τον είχε κόψει τόσο βαθειά που ένιωθε το μέταλλο του σπαθιού της να τρίβεται στο κόκαλό του. Το αίμα έτρεχε χωρίς να σταματάει και το σπαθί τον ροκάνιζε σιγά σιγά.

"Α..." ανέπνευσε με δυσκολία. Αν δεν είχε κάνει το δικό του χτύπημα, θα τον είχε πετύχει στον πνεύμονα αλλά χτύπησε τα πλευρά αντ'αυτού. Προσπαθούσε να κρατηθεί στο «ύψος του», ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως έπιανε το κατάνα της για να σώσει την περηφάνια του. Τα χέρια του κόπηκαν πολλές φορές, αλλά ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που δεν το κατάλαβε. Η γυναίκα, η αρχηγός--η σημαία τους, έβγαλε το σπαθί της επίτηδες γρήγορα για να κόψει τα χέρια του περισσότερο. Τον κλώτσησε στην κοιλιά κι έπεσε πολλά μέτρα πίσω.

"Τελικά έχετε καλές περιπτώσεις εσείς εδώ οι επαναστάτες...!"

Όμως έστρεψε την προσοχή της στο προηγούμενό της θύμα, λες κι αυτό είχε χάσει το ενδιαφέρον του: ο Edgar παρακολούθησε τρομαγμένος τις αντιδράσεις της, όταν με το ζόρι μπορούσε να κινηθεί ο ίδιος. Γύρισε σ'εκείνον μ'ένα σαδιστικό χαμόγελο, γεμάτο υποσχέσεις πόνου και φρίκης. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό...

O Bola την είδε και μετά κοίταξε δίπλα για να δει που είναι ο Lewis. Το σώμα του είχε εξαφανιστεί...! Αν κι ένα μικρό αποτύπωμα αίματος έμενε πίσω να δείχνει τον δρόμο που πήρε. Σταματούσε νωρίς όμως, άρα μπορούσε να το σβήσει αν προσπαθούσε. Αποφάσισε τι θα έκανε: εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως κανείς δε χτυπoύσε τους πεσμένου και σύρθηκε μέχρι την γυναίκα με το μαχαίρι του στο χέρι ΄ ο Edgar δεν τον έβλεπε, αλλά αυτός έβλεπε εκείνον.

Και ήξερε τι να κάνει.

Το σήκωσε και το έμπηξε στη γάμπα της! Μια κραυγή πόνου της έφυγε αλλά υπερκαλύφθηκε από τη δυνατή φωνή του Bola που φώναξε: "Φύγε!" Ο Edgar δεν άργησε να καταλάβει κι αμέσως καπνός κάλυπτε τα πάντα απ'τη βόμβα που έριξε. Η γυναίκα άρχισε να βήχει ενώ για μια στιγμή έχασε το χαμόγελό της. Ο Bola είχε κλείσει τα μάτια του επειδή ήξερε τι θα ακολουθήσει, κι έτρεξε εκεί που ήταν ο Lewis - όσο γρήγορα μπορούσε να πάει με τους αγκώνες -. Με αυτούς τους αγκώνες καθάρισε το μικρό μονοπάτι που είχε αφήσει ο Lewis και μετά προσπάθησε να ξεφύγει κι ο ίδιος.

Μα δεν τα κατάφερε τόσο εύκολα. Το χέρι της γυναίκας τον βρήκε μέσα στον καπνό και το ακολούθησε το σπαθί της: μπήκε τόσο βαθιά στο πόδι του που τον κάρφωσε στο έδαφος! Δεν φώναξε όμως, κατάπιε τον πόνο του, ενώ δάκρυα σχηματίστηκαν στα μάτια του. Κατάλαβε πως η κοπέλα δε μπορούσε να δει, κι έπιανε στην τύχη: αυτή ήταν η ευκαιρία του! Κλώτσησε έξαλλα με το πόδι που του έμεινε μέχρι που ελευθερώθηκε απ'τη λαβή της. έβγαλε το σπαθί και το πέταξε προς εκείνη, που τώρα πισωπατούσε κι έψαχνε με τα χέρια να τον βρει. Δε θα της έπαιρνε πολλή ώρα να καταλάβει πως έπρεπε να πέσει κάτω κι αυτή, έτσι έκανε την απόδρασή του όσο πιο γρήγορα μπορούσε: χτύπησε έναν τύπο με στολή του ναυτικού πίσω από το γόνατο και τον έριξε πάνω της. Έσφιξε τα δόντια του, κι άρχισε να σέρνεται μακριά. Όταν είδε πως μέσα στον χαμό ακόμα και η Θεά του πολέμου έχασε τον προσανατολισμό της, χαμογέλασε με ευχαριστίες ψηλά. Άλλη μια μέρα ζωντανός, άλλη μια μέρα που πετύχαινε τον σκοπό του.

Αν και δεν έχασε την παράνοιά του, κατάλαβε πως είχε απομακρυνθεί πολύ όταν το πεδίο της μάχης έμοιαζε μικρό. Δε θα τα κατάφερνε αν δεν τον προστάτευαν μερικοί πολύ ικανοί Pandaren, αλλά ήταν τυχερός που επέλεξαν να τον βοηθήσουν. Αλλά δε θα καθόταν να τα σκεφτεί αυτά τώρα--έπρεπε να κρυφτεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε...

Αφού απομακρύνθηκε ικανοποιητικά πολύ από το πεδίο της μάχης για να μη διατρέξει άμεσο κίνδυνο, άρχισε να ψάχνει πυρετωδώς για βότανα--βότανα που ήξερε πως έκαναν καλό σε πληγές και μπορούσαν να καταπολεμήσουν μολύνσεις. Γιατί είχε πάνω από δύο ώρες που περιφερόταν στα δάση, και ήξερε πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να σωριαζόταν κάτω από τον πόνο ή την εξάντληση ή εν τέλη και τη ζημιά που θα είχε κάνει η λοίμωξη. Με το ζόρι στεκόταν όρθιος έτσι κι αλλιώς και θα ορκιζόταν πως έχασε τόσο αίμα όσο θα χρειαζόταν για να ικανοποιήσει ένα πεινασμένο βαμπίρ. Μόνο ευχήθηκε πάρα μα πάρα πολύ να μην καταρρεύσει πριν καταφέρει να κάνει οτιδήποτε για τον εαυτό του...

Έτσι, εκτός του ότι κοιτούσε συνέχεια πάνω από τον ώμο του μήπως του την πέσουν ναυτικοί κι εχθρικοί Pandaren, έπρεπε να ψάχνει και για τα κατάλληλα χόρτα. Ήταν καλός μ'αυτά τα πράγματα--αγρότης ήταν πριν γίνουν όλα αυτά στη ζωή του, έτσι δεν του πήρε πάνω από μισή ώρα να βρει αυτά που ήθελε. Όμως είχε φτάσει στα όριά του, και πλέον δεν έβλεπε παραπάνω από τρία μέτρα μακριά. Γι αυτό όπως όπως, σύρθηκε κυριολεκτικά μέχρι μια συστάδα από πυκνές φυλλωσιές, αφού τα πόδια του δεν τον βαστούσαν άλλο. Εκεί, εκλιπαρώντας την τύχη του ή ότι είχε μείνει με το μέρος του, να μην τον βρει κανείς, άρχισε να περιποιείται τον εαυτό του με αργές κινήσεις.

Του πήρε πολλές ώρες - ή μάλλον, έτσι ένιωθε - για να δέσει όλα του τα τραύματα μόνος, αλλά τελικά τ κατάφερε. Το αίμα που είχε χάσει βέβαια θα έκανε καιρό να το αναπληρώσει...αχ, ήξερε πως έπρεπε να εξαφανιστεί αμέσως από εκεί, αλλά δεν είχε δύναμη να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι πλέον! Εκτός του ότι δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δε μύριζε και με το ζόρι λειτουργούσε γενικώς! Όπου και να πήγαινε θα τον έπιαναν...και τότε θυμήθηκε τη μέρα που ο Smoker είχε πιάσει αυτόν και τον Brandon. Έτσι ήταν κι ο φίλος του, χτυπημένος και ανήμπορος, αλλά τότε τον έκρυψε αυτός, και σιγούρεψε την σωματική ακεραιότητά του...αλλά τώρα; Τώρα ήταν μόνος του. Κανείς δε θα τον βοηθούσε--δεν είχε συνταξιδιώτες μαζί του ή φίλους. Ακόμα και αυτοί οι δύο άντρες που γνώρισε ήταν χειρότερα απ'αυτόν είτε ψυχικά είτε σωματικά είτε και τα δύο, άρα ήταν μόνος του. Ολομόναχος.

Δε μπορούσε τη μοναξιά...τη μισούσε. Ήθελε μαζί του παρέα, συντροφιά, ακόμα κι αν ήταν στα τελευταία του--ειδικά αν ήταν στα τελευταία του. Και το γεράκι; Πού είχε πάει το Κοτόπουλο, αναρωτήθηκε παραπάνω από πανικοβλημένος ξαφνικά κι εκεί που ήταν έτοιμος να παραδοθεί στον ύπνο, σήκωσε το κεφάλι του ανήσυχος. Όμως σαν απάντηση ήρθε η αίσθηση του ράμφους του πουλιού πάνω στο μπράτσο του. "Εδώ είσαι...κατεργάρη...ε;" Το χάιδεψε το κεφαλάκι αδύναμα, ενώ έριξε το κεφάλι του κάτω. Στην ιδέα πως έχασε τον μοναδικό του φίλο, ένιωσε να πνίγεται! Δεν ήθελε να είναι μόνος του ποτέ ξανά, ποτέ! Κι από μικρός που ήταν δεν του άρεσε η έννοια της μοναχικότητας αλλά από τότε που γνώρισε τον Brandon και κατάλαβε πως η κάθε μέρα μπορεί να ήταν η τελευταία του...δεν την άντεχε καθόλου. Και μόνο η σκέψη λοιπόν πως μπορεί να τον έβρισκαν μόνο, κι αβοήθητο κάτω απ'αυτήν τη φυλλωσιά τον τρέλαινε!

Αλλά τώρα είναι καλά. Τώρα όλα θα πήγαιναν καλά...το Κοτόπουλο ήταν εκεί μαζί του.

΄Όταν άνοιξε τα μάτια του, τα πάντα γύρω του ήτανε θολά...ανοιγόκλεισε πολλές φορές τα μάτια του για να καθαρίσουν. Μόλις το κατάφερε, συνειδητοποίησε πως ήταν ακριβώς στο ίδιο μέρος που λιποθύμησε. Κανείς δεν τον είχε μετακινήσει και κανείς δεν τον είχε βρει. Ή τουλάχιστον αν τον βρήκε, τον θεώρησε αρκετά άκακο ή ήταν με το μέρος του και τον άφησε ήσυχο. Όταν γύρισε το κεφάλι του, ένιωσε την χειρότερη αίσθηση ζαλάδας που είχε βιώσει ποτέ του! Τα πάντα γύριζαν και το κεφάλι του πονούσε λες και τον χτυπούσαν όλο το βράδυ με σφυριά. Φαντάστηκε δηλαδή πως είχε κοιμηθεί όλη τη μέρα, επειδή τώρα ήταν πρωί...τόσο πρωί που με το ζόρι είχε ανατείλει ο ήλιος.

Όταν πήγε να σηκωθεί, αισθανόταν όλο του το σώμα τόσο βαρύ, λες και ήταν από μόλυβδο. Η ανάσα του έβγαινε δύσκολα και όταν πήγε να καταπιεί ένιωθε πως κάποιος είχε τρίψει τον λαιμό του με γυαλόχαρτο. "Νε-..." έβηξε όταν πήγε να μιλήσει "νε-" κι άλλος βήχας "ν-ν-νερό!" Το στομάχι του τον πόνεσε λες και είχε καρφιά στο δέρμα του και τα τραύματά του ήταν λες και μόλις έγιναν ξανά. "Α...πονάω-ω..."

Το γεράκι πλατάγιασε λίγο τα φτερά του για να του δείξει πως είναι ακόμα εκεί, αλλά δε μπόρεσε να του δώσει αυτό που ήθελε--νερό. Δεν τον πείραζε όμως, είχε μαζί του το Κοτόπουλο. Ξαφνικά, η ειρωνεία αυτών των ημερών ήρθε και τον χτύπησε δυνατότερα κι από την τύπισσα στη μάχη. Άλλα δεν τον έκανε να χάσει το χιούμορ του, ίσα ίσα, το γέλιο που του ήρθε ήταν δυνατό και τον τράνταξε ολόκληρο. Όσο κι αν πονούσε, δε μπορούσε να σταματήσει! Τα πάντα του πονούσαν, αλλά δεν τον πείραζε: τώρα που άκουγε καλά εν τέλη, δεν άκουγε κανέναν ήχο πάλης, έτσι θεώρησε πως το πεδίο της μάχης είχε αδειάσει μέχρι τώρα. Όχι όμως ότι θα πήγαινε ποτέ να κοιτάξει, ό,τι έγινε έγινε και δεν πρόκειται να πάει να κοιτάξει πίσω--το παρελθόν. Γι αυτόν υπήρχε μόνο το παρόν εδώ και λίγο καιρό και δεν ήταν πρόθυμος να αρχίσει να μετανιώνει για τίποτα. Εξάλλου, θεωρούσε πως δεν είχε και λόγο γι αυτό...

Το μόνο που ευχόταν ήταν τα τραύματά του να είχαν την ίδια άποψη με αυτόν και να επίσπευαν την ίασή τους, γιατί πονούσαν πάρα, μα πάρα πολύ.

Παρόλα τα προβλήματά του όμως, κατάφερε να σηκωθεί σχετικά νωρίς--όταν ο λαιμός του ήταν τόσο στεγνός που η έρημος θα είχε περισσότερο νερό. Όταν το έκανε, εκτός από την απώλεια ισορροπίας, ένιωσε πως ο αέρας γύρω του είχε αλλάξει. ι φωτιές είχαν σβήσει και η αποπνικτική τους μυρωδιά είχε φύγει. Οι καπνοί είχαν πέσει και το μόνο που έμενε ήταν η ευχάριστη, μα λυπημένη μυρωδιά των πεύκων... "Όσο δε με κυνηγάει κανένα φίδι, δε με νοιάζει καθόλου! Στο λιμάνι κι όξω από δω! Στο νησί που δώσαμε ραντεβού με τον Joss--αμάν! Τον είχα ξεχάσει αυτόν...! Πω πω, πού μπορεί να είναι, πόσος καιρός να έχει περάσει...;" Κούνησε το κεφάλι του. Αυτά για την ώρα ήταν ασήμαντα. Προείχε να φύγει απ'αυτό το νησί.

Αγνοώντας τον πόνο του, άρχισε να παίρνει τον μακρύ κατηφορικό δρόμο του γυρισμού προς το λιμάνι. Δεν τον ένοιαζε ποιος κέρδισε και ποιος όχι σήμερα, θα του το έλεγαν έτσι κι αλλιώς αργότερα. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι ζωντανός μέχρι την επόμενη μέρα, και τη μέρα μετά από κείνη...

Σημείωση:Οι βαθμολογίες είναι από τον Destro. Λόγο έλλειψης χρόνου του σας τις βάζω εγώ, ωστόσο την κατάληξη του πολέμου θα την ποστάρει ο ίδιος σήμερα ή αύριο.

Όνομα χαρακτήρα: Bola Serie

P.o.M. Points: 20

Belli: 60.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Δεν υπάρχουν κάποιες παρατηρήσεις!