Οι αρκουδιάριδες. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

«Το ναυτικό έχει αρκετά χρόνια που μπλέχτηκε στην ζωή μου. Ήμουν δεκαπέντε όταν πρωτογνώρισα άτομα του ναυτικού, με τις άσπρες στολές τους και τα γυαλιστερά σήματά τους. Η επιχείρηση του πατέρα μου άνθιζε τότε, ήταν λογικό να ενδιαφερθούν για έναν άνδρα που έκανε τα βήματά του μόνος του και έκανε το όνομα του γνωστό χωρίς την βοήθειά τους. Τότε έγινε η πρώτη συνεργασία με το ναυτικό: προμηθεύονταν από εμάς όπλα και κάθε τι που χρειαζόντουσαν. Χαιρόμουν και εγώ μαζί με τον πατέρα μου γι’ αυτήν μας την επιτυχία. Όσα πήγαιναν τα χρόνια όμως ένιωθα ότι ο πατέρας μου με απέφευγε, σαν να έκρυβε κάτι από εμένα και την μητέρα μου. Εκείνη δεν μιλούσε ποτέ, ή για να σας το θέσω καλύτερα, δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν γνώριζα πότε είχε χάσει την φωνή της, ούτε ο πατέρας μου μού έλεγε. Και τότε ήταν που έβλεπα την οικογένειά μου να καταστρέφεται, το ναυτικό είχε βάλει τον πατέρα μου να συνεργαστεί με παρανόμους, ακόμη δεν γνωρίζω τι άτομα ήταν. Αλλά πιστεύω ότι αυτό σας λέει κάτι για την φύση του ναυτικού. Η μητέρα μου μερικά χρόνια αργότερα πέθανε, όχι από φυσικά αίτια, αλλά δολοφονία. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια,» είπε και γούρλωσε τα μάτια του.

«Ένα βράδυ άκουσα φασαρία και την άκουσα να τρέχει προς το δάσος και την ακολούθησα. Κρατούσε έναν δαυλό στα χέρια της. Είχε ακούσει για μια παραγγελία που θα μεταφερόταν στο εργοστάσιο. Λίγη ώρα αργότερα, είδα την μάταιη προσπάθειά της να κάψει τα υλικά που μεταφέρονταν από κάποιους άνδρες με περίεργες εκφράσεις, τέτοια μάτια δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου: γεμάτα μίσος, γεμάτα λαγνεία. Ένας από τους άνδρες του ναυτικού την μαχαίρωσε χωρίς δεύτερη σκέψη για να την σταματήσει, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να φωνάξει. Μόνο με λυγμούς μπορούσε να ανταποκριθεί. Μία σφαίρα την σώπασε, μία σφαίρα που πέρασε ακριβώς από δίπλα μου. Ένας από τους άνδρες του ναυτικού με είχε εντοπίσει, μου είπε ότι δεν έπρεπε να μιλήσω γιατί και εγώ, ο πατέρας μου και οι υπηρέτες μας θα την συναντούσαμε. Φοβόμουν, φοβόμουν τον θάνατο τόσο πολύ που δεν αντέδρασα έχοντας την σκανδάλη του όπλου του στο κεφάλι μου, το μόνο που έκανε ήταν μια καταφατική κίνηση. Ήμουν δειλός, τόσο δειλός, όσο ο πατέρας μου όταν στα 22 μου χρόνια πήρε ένα από τα όπλα μας και έδωσε τέλος στην ζωή του. Αργότερα έμαθα ότι τον είχα απειλήσει για κάποιου είδους συμφωνία, από την παραμάνα της μητέρας μου και για παραδειγματισμό είχαν σκοτώσει δέκα από τους εργάτες τους. Δεν μπόρεσα ποτέ να δικαιολογήσω την δολοφονία τους στις οικογένειές τους. Και θέλετε να μου πείτε ότι αυτοί οι άνδρες δεν έχουν έλεος;» είπε και φώναξε ενώ οι κόρες των ματιών του τρεμόπαιζαν. Είχαν θολώσει και δεν μπορούσε να παρατηρήσει τις αντιδράσεις των Pandaren μπροστά του. «Δεν ξέρω αν είμαι καλός άνθρωπος, δεν ξέρω αν θα διστάσω ποτέ να σκοτώσω κάποιον για κάτι, αλλά ξέρω ότι αυτοί δεν δείχνουν κανέναν δισταγμό! Αν είναι να ολοκληρώσουν την δουλειά θα το κάνουν. Δεν γνωρίζω αν θα καταλήξω ποτέ να το κάνω αυτό, το να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω κάποιον μέχρι θανάτου, η ανθρώπινη ψυχή μου είναι μικρή και αδύναμη. Αλλά ξέρω ότι ίσως η δειλία μου με οδήγησε κάπου, μπορεί να κρύβομαι πίσω από ονόματα, πίσω από μια μάσκα αλλά ξέρω ότι αυτή η επανάσταση δεν γίνεται από καπρίτσιο! Αν άτομα της φυλής σας δεν ένιωθαν απειλή από εμάς τους ανθρώπους δεν θα ζητούσαν την βοήθειά μας. Άτομα της δικιάς σας φυλής! Δεν μπορείτε να τους καταλάβετε; Εγώ δεν μπορούσα να ζητήσω βοήθεια, ήμουν ένας, αλλά εσείς μπορείτε να το κάνετε. Ξέρετε τις δυνάμεις σας! Είστε πολύ πιο δυνατοί από εμάς και σε ψυχή και σε δύναμη, αυτό φοβούνται οι ανώτεροι! Ότι θα τους εναντιωθείτε, κοιτάξτε τι έγινε με την φυλή των ψαρανθρώπων,» συνέχισε.

«Οι άνθρωποι δεν έχουν έλεος. Δεν γνωρίζετε καν πως έχουν συμπεριφερθεί σε άτομα της φυλής αφότου έφυγαν από εδώ! Σας φοβούνται! Δεν έχουν σκοπό να σας βοηθήσουν να αναπτύξετε κάτι, φοβούνται ακόμη και την επιρροή που θα έχετε σε άτομα σαν και εμάς! Η σοφία σας, τα έθιμά σας, είναι πράγματα που μπορούν να θαυμάσουν άνθρωποι, αλλά εκείνοι θέλουν να το αποτρέψουν αυτό. Δεν πιστεύω στους ανθρώπους. Κανένα άτομο δεν γνώρισα στην πόλη μου που να είχε αγνές προθέσεις, που να είχε άλλα όνειρα στην ζωή του` Ή μάλλον όχι, ίσως μόνο ένα. Τον Lewis,» είπε και χαμογέλασε σπαστά ενώ ο Bola τον κοίταξε με απορία.
«Η αφέλειά του μπορεί να με ενοχλεί αλλά ήταν το μόνο ειλικρινές άτομο που γνώριζα στην Colt Town, που δεν γυρνούσε την πλάτη του σε άλλους για τα λεφτά, που δεν τον ενδιέφερε η φήμη, που δεν τον ενδιέφερε να ρίξει κάποιον άλλον για το δικό του όφελος! Και ξέρω ότι αυτός ο άνδρας θα κάνει και εκείνος τα αδύνατα δυνατά για την φυλή σας. Δεν ξέρω αν τα λόγια μου είναι αρκετά και τα λόγια αυτού του άνδρα,» συνέχισε δείχνοντας τον Bola «αλλά ξέρω ότι δεν θα αφήσω το ναυτικό να καταστρέψει μια ολόκληρη φυλή αντί για μια ολόκληρη οικογένεια. Πιστεύω στους συντρόφους μου, πιστεύω σ’ αυτήν την οργάνωση.»

Πήρε μια ανάσα και έμεινε να κοιτάζει τους Pandaren που έριχναν ερωτηματικά βλέμματα ο ένας στον άλλον. Κάποιοι κούνησαν το κεφάλι τους συμφωνώντας στα λόγια του, ενώ δύο από αυτούς σήκωσαν τον Bola όρθιο χαμογελώντας τους μέσα από το τρίχωμά τους. Ο Edgar έδειχνε λαχανιασμένος αλλά ένιωθε το σώμα του ανάλαφρο, σαν ένα βάρος να είχε βγει από πάνω του.

«Θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον ευγενή άνδρα που επαίνεσες στα λόγια σου,» είπε ο Ling Hou πλησιάζοντας τους. «Υποθέτω ότι είναι ο αρχηγός σας;» ρώτησε και δέχτηκε μια καταφατική κίνηση και από τους δύο. «Πολύ καλά, θα μαζέψω και άλλους μαχητές της φυλής μου και τους συγγενείς του Salem, από στόμα σε στόμα θα διαδοθεί η κίνησή σας για την προστασία του νησιού μας. Ακόμη και αν είναι επικίνδυνο, θα προσπαθήσουμε να γίνει με όση μεγαλύτερη ασφάλεια γίνεται.»
«Ευχαριστούμε,» είπανε και έσκυψαν μπροστά του.
«Δεν χρειάζεται,» είπε και έβαλε το καπέλο του Edgar στο κεφάλι του άνδρα. «Η μνήμη του Salem θα αποκατασταθεί και τα πιστεύω σας θα ακουστούν στα αυτιά των ανδρών μου και των απλών πολιτών,» έκλεισε την πρόταση και γύρισε την πλάτη. «Ελπίζω ο αρχηγός σας να έρθει σύντομα.»

Η συζήτηση στο μέρος της συγκέντρωσης και τα συναισθήματα έκαναν την ατμόσφαιρα βαριά, ένιωθες πως θα την έκοβες με το μαχαίρι από την ένταση που είχαν μεταδώσει τα λόγια των δύο ανδρών στους Pandaren. Μα ακόμα κι έτσι, οι φωνές που αμφισβητούσαν τα λεγόμενα και τις προθέσεις τους δεν είχαν καταλαγιάσει εντελώς και οι δύο επαναστάτες τους καλούσαν να εκφράσουν τις απορίες και τις ανησυχίες τους. Αλλά και η κατάσταση στην βιβλιοθήκη δεν είχε την πρόοδο που θα ήθελε ο Lewis. Κοιτάζοντας ανυπόμονα το ρολόι του, εξιστορούσε όσο περισσότερα γεγονότα έκρινε ότι ήταν ασφαλές να κάνει, αρχίζοντας από την παιδική του ηλικία, προσπαθώντας να βρει τα λόγια του, να κάνει εντύπωση να δείξει την πορεία της ζωής του, περιμένοντας μερικά λόγια μόνο από τον λόγιο του νησιού που θα του έλεγαν ότι αυτά αρκούσαν. Ώσπου έφτασε σε αδιέξοδο, δεν ήξερε τι άλλο έπρεπε να πει.

“Δεν αρκούν αυτά;” ρώτησε κάπως αγχωμένα ενώ καθόταν οκλαδόν στο έδαφος μετά από προτροπή του Hui Shi.
“Ο χρόνος είναι πιο καλός μαζί μας από ό,τι νομίζεις, νεαρέ. Μια βιαστική κίνηση μπορεί να σου καταστρέψει κόπους χρόνων.”
“Νομίζω ότι οι πιθανότητες είναι οι ίδιες αν δεν βιαστείς.”
“Ακριβώς. Στη ζωή δεν είναι τίποτα άσπρο και μαύρο, όλα εξαρτώνται από την οπτική γωνία που βλέπεις τα πράγματα. Εντούτοις, οι περισσότεροι δεν παύουν να αγνοούν τη μία πλευρά,” είπε τυλίγοντας τον πάπυρό του.
“Κοιτάξτε, δεν ξέρω τι σκοπεύετε να κάνετε, μα δεν ήρθα εδώ για να χάσω τον χρόνο μου. Αυτή τη στιγμή άτομα με τα οποία συνεργάζομαι είναι εκεί έξω και δεν αποκλείεται η πιθανότητα να χρειάζονται βοήθεια. Δεν ήρθα εδώ να μιλήσω για εμένα και παρόλα αυτά το έκανα, όμως νιώθω ότι δεν είχε κανένα νόημα εν τέλει,” είπε και σηκώθηκε. “Λοιπόν, θα μου δώσετε μία απάντηση;”
“Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι; Γιατί όχι οι σύντροφοί σου; Οι φίλοι σου;”
“Ορίστε;”
“Ο νεαρός που ανέφερες συχνά στην ιστορία σου… Ο Caleb…”
“Τι με αυτόν;” ρώτησε κάπως επιθετικά.
“Δεν τον αποκάλεσες ούτε μία φορά φίλο. Έψαχνες τις λέξεις, φοβόσουν να αρθρώσεις αυτό που ήθελες. Φοβάσαι να εκφραστείς, νιώθεις ότι δεν μπορείς να αποκαλέσεις έτσι κάποιον που δεν σε έχει αποκαλέσει έτσι ο ίδιος ή τελικά ο φόβος σου προέρχεται από την αδυναμία σου να δεθείς πραγματικά με κάτι; Είναι η απώλεια αυτό που φοβάσαι; Η απόρριψη; Πόσα χρόνια αγωνιζόσουν να αποδείξεις την αξία σου;” ρώτησε.

Τα νύχια του έξυσαν δυνατά το εσωτερικό της παλάμης του. Η ηρεμία και η ευθύτητα του γέρου τον έκανε να χάνει την ψυχραιμία του, τα λόγια του στριφογύριζαν στο μυαλό του. Αλήθεια, τι από όλα αυτά ίσχυε; Είχε πάψει πια να ασχολείται με τον εαυτό του, ή μήπως δεν το είχε κάνει και ποτέ. Από μικρό παιδί περιτριγυριζόταν από εκείνους, ζωντανούς ή νεκρούς και όμως ποτέ δεν ένιωσε την ανάγκη να τους πλησιάσει, τους παρατηρούσε από απόσταση, ίσως τελικά να φοβόταν να τους πλησιάσει να τους μάθει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο κι έτσι τους διάβαζε από απόσταση. Για πρώτη φορά γύρισε πίσω, πίσω στις πρώτες στιγμές που συνειδητοποίησε ότι κάθε άνθρωπος ήταν σαν ένα βιβλίο. Λέξεις, κινήσεις, εκφράσεις, συνήθειες, κυρίως συνήθειες, τις εντόπιζε, τις ανέλυε και όσο περισσότερο τις ανέλυε τόσο πιο προφανές ήταν το μοντέλο στο οποίο κινούταν ο καθένας. Αυτό ήταν. Ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, απέναντι σε κάποιον που ένιωθε ότι έκανε το ίδιο σε εκείνον, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Έπρεπε να βρει την ψυχραιμία του, στην τελική, ήταν σαν να αντιμετώπιζε μία άλλη μορφή του εαυτού του.

“Απαντήστε μου πρώτα σε τρεις ερωτήσεις,” είπε κοιτάζοντας το πάτωμα.
“Τρεις ερωτήσεις για μία απάντηση;” ρώτησε μα ο επαναστάτης δεν αποκρίθηκε. “Όπως επιθυμείς,” υπέκυψε τελικά.
“Πιστεύετε ότι η ιστορία μου ήταν αληθινή;”
“Κατά το μεγαλύτερο μέρος της, ναι. Μια μια ατελής ιστορία, είναι εύκολο να διακριθεί από ένα έμπειρο μάτι.”
“Σωστά. Γιατί πιστεύετε ότι σας είπα την αλήθεια;”
“Πίστευες ότι θα νιώθω υπόχρεος για την ειλικρίνειά σου και θα σας βοηθήσω.”
“Σωστά. Τελευταία ερώτηση. Ποια θα είναι η απάντησή σας αν σας απαντήσω ειλικρινά στην ερώτηση που κάνατε;”
“Αυτό θα κριθεί από την απάντηση. Σωστά;”
“Σωστά… Τότε…” πήρε μια βαθιά ανάσα. “Η απάντησή μου στην ερώτησή σας είναι η εξής: Ίσως πέσατε μέσα στις υποθέσεις σας. Φίλος; Σύντροφος; Πώς γίνεται να νιώσεις φόβο απέναντι στην απώλεια για κάτι που δεν έχεις ζήσει; Οι άνθρωποι είναι τρομαχτικοί, με μια βαθιά χωρίς να το ξέρεις μπορείς να αντικρίσεις απύθμενο σκοτάδι ή φως, και όσο περισσότερο βλέπεις τα σημάδια, τόσο πιο πολύ χάνεσαι σε αυτά. Αυτό και μόνο τους κάνει τρομαχτικούς. Ελπίδες, ανησυχίες, κίνητρα, θυμός, αγάπη, μίσος, όνειρα… Είναι γεμάτοι συναισθήματα που μπορεί να σε πνίξουν. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω ότι είναι τα πιο τρομαχτικά πλάσματα που έχω συναντήσει. Μα… δεν έχω βιώσει πιο συναρπαστικό φόβο στη ζωή μου. Κάθε κίνηση, κάθε βήμα…” η φωνή του έγινε πιο έντονη. “…θέλω να δω τι υπάρχει μετά… Γι’ αυτό… Θέλω να πιστεύω ότι ξέρω τι θα συμβεί μετά όσο τρομαχτικό κι αν είναι και θα παρακολουθήσω την εξέλιξή του μέχρι το τέλος. Είτε έρθετε μαζί μου, είτε όχι,” δήλωσε σοβαρά.

Δεν δέχτηκε αμέσως απάντηση. Ο Hui Shi άκουγε με προσοχή τα λόγια του, δεν τον διέκοψε ούτε για μια στιγμή κι έπειτα έβαλε τον τυλιγμένο πάπυρο μέσα στο συρτάρι του. Ακολούθησαν μερικές στιγμές απόλυτης σιωπής και ο επαναστάτης ήταν έτοιμος να αφήσει εκείνο το μέρος. Μα τα βήματα του Pandaren και το αργό γέλιο του τον διέκοψαν.

“Λένε ότι οι καλύτεροι ιστορικοί είναι εκείνοι που βλέπουν τα πράγματα ψυχρά, χωρίς να παρασύρονται από συναισθηματισμούς και ιδανικά. Μα πάντα, αυτοί που βρίσκονται στην εντελώς αντίθετη όχθη είναι εκείνοι που συνεπαίρνουν το κοινό. Αν έπρεπε να κατατάξω τον εαυτό μου, θα τον έβαζα σε μια τομή των δύο. Αν ένας ιστορικός δεν αφήσει πίσω τα συναισθήματα του, κανένας δεν θα ξέρει τι τον ώθησε να καταγράψει αυτήν την ιστορία. Μια ξερή εξιστόρηση των γεγονότων δεν είναι καλύτερη από ένα παραμύθι χωρίς φανταστικά στοιχεία… Μα φαντάζομαι ότι εσύ θα προτιμούσες την πρώτη περίπτωση…” γέλασε κάπως πιο δυνατά. “Λοιπόν, τι λες να μου δείξεις με ποιον τρόπο θα γράψετε ιστορία;”
“Αυτό σημαίνει…”
“Ναι… Θα έρθω μαζί σου. Όμως τα πόδια μου είναι γέρικα κι εγώ πιο αργός από χελώνα. Η ερώτηση είναι η εξής νεαρέ, μπορείς να κουβαλήσεις το βάρος της βοήθειάς μου;” ρώτησε χαμογελώντας πονηρά. “Δεν είμαι ιδιαίτερα πρόθυμος να περπατήσω ως εκεί και έχω καιρό να βγω έξω από εδώ, τόσο καιρό που νιώθω άβολα να πατήσω έξω από το κτίριο. Λοιπόν, τι λες; Εσύ, απέναντι από τον χρόνο…” είπε δείχνοντας τα γέρικα του πόδια..

Μόρφασε. Δεν ήξερε αν έπρεπε να θεωρήσει το αίτημα εξευτελιστικό ή τιμητικό. Ήταν βέβαιος ότι αυτός ο γερόλυκος, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν είχε τη δύναμη να περπατήσει, είχε τα μέσα να τους εξασφαλίσει μια γρήγορη μεταφορά. Αν είχε ακόμα το καπέλο του, σίγουρα θα το δάγκωνε για να εκφράσει τον θυμό του. Ήταν ανήκουστο. Για έναν κάτοικο της Colt να γονατίσεις κάτω για να μεταφέρεις κάποιον άγνωστο ήταν ένδειξη υποταγής και αδυναμίας. Αποδεχόσουν ότι ήσουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης και ότι ήσουν πρόθυμος να κάνεις το οτιδήποτε. Μπορούσαν να σε παρομοιάσουν με σκουλήκι και η κίνηση αυτή δε διέφερε από το γλείψιμο ή το ξεσκόνισμα των παπουτσιών κάποιου άλλου με το μανίκι σου.

“Πολύ καλά,” απάντησε σφίγγοντας τις γροθιές του και γονάτισε στο ένα πόδι. “Ανέβα.”
“Δάσκαλε, Hui Shi!” αντέδρασε ο Zhong που είχε μείνει αμίλητος κατά τη διάρκεια της συνομιλίας.
“Ξαφνικά χάθηκε ο πληθυντικός,” σημείωσε ο γέρος γελώντας και πιάστηκε από τους ώμους του άνδρα τυλίγοντας τα πόδια του σαν τανάλιες γύρω από τα πλευρά του Lewis.
“Φρόντισε να μην πέσεις,” τον προειδοποίησε σφίγγοντας τα δόντια σου.
“Βασίζομαι πάνω σου.”

Ο ταπεινωμένος επαναστάτης άφησε μια δυνατή κραυγή για να εκτονώσει τον εκνευρισμό του και ξεκίνησε δίνοντας ώθηση με το δεξί του πόδι. Κάτω από τον ήχο του εύθυμου γέλιου του Hui Shi, διέσχισε τον διάδρομο αγνοώντας τα επιφωνήματα έκπληξης και τρόμου που έβγαζαν οι Pandaren που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στον διάδρομο, όπως και τις εκλύσεις του Zhong να σταματήσει, και άφησε την βιβλιοθήκη προσπερνώντας με ένα σάλτο τα σκαλοπάτια μετά την έξοδο. Κάτι που μετάνιωσε κατά την προσγείωση, όταν συνειδητοποίησε ότι σαν γιατρός έπρεπε να υπολογίσει τι επιπτώσεις θα είχε αυτή η απόφαση για τα πόδια του.

Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, αποφάσισε να καταπιεί τον πόνο και να συνεχίσει να τρέχει. Η σκηνές που αντίκρισαν οι Pandaren στον διάδρομο έδιναν αρκετά περιθώρια παρεξήγησης και ένιωθε αρκετή ανακούφιση που ο Zhong είχε μείνει πίσω για να εξηγήσει, ή τουλάχιστον ήλπιζε ότι θα σκεφτόταν να κάνει. Ρίχνοντας μία και μοναδική ματιά πίσω του, επιτάχυνε και έστριψε προς άγνωστη κατεύθυνση ζητώντας από τον Hui Shi να του δείξει έναν εναλλακτικό δρόμο προς τη γέφυρα. Μόνο όταν τη διασχίσανε έβγαλε την σφυρίχτρα που του είχε εμπιστευτεί ο Bola νωρίτερα εκείνη τη μέρα και στάθηκε λαχανιασμένος κάτω από τα βλέμματα διάφορων Pandaren που αναγνώρισαν στο πρόσωπο του γέρικο συντρόφου τους τον αξιέπαινο λόγιο του νησιού.

“Μην ανησυχείτε, δεν είναι τίποτα,” τους καθησύχασε ο γέρος γελώντας. “Είναι κακό ένας γέρος να θέλει να κάνει μια βόλτα στην πόλη του πριν κλείσει τα μάτια του;”

Τα λόγια του ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες που τον διαβεβαίωναν ότι θα ζούσε πολλά χρόνια ακόμα δίνοντας τα φώτα του στους νέους του νησιού. Η έκφραση λατρείας και τρυφερότητας λατρείας προς τον γέρο που συγκέντρωσε αρκετούς Pandaren γύρω τους, κατάφερε μόνο να μεγαλώσει την ανυπομονησία του Lewis που δεν έβλεπε την ώρα να κάνει εμφάνιση το πτηνό. Ποιος ξέρει τι τους περίμενε στην σύναξη;

“Αυτός ο εξαιρετικός νεαρός προσφέρθηκε να με συνοδεύσει ο ίδιος,” εξηγούσε ο Hui Shi στους περίεργους οπαδούς του.

Και τελικά το κρώξιμο του πουλιού δεν άργησε. Φρόντισε να κάνει ακόμα πιο αισθητή την παρουσία του με ένα χτύπημα με το ράμφος στο κεφάλι του επαναστάτη και κέρδισε ξανά ύψος για να δείξει τον δρόμο, κάνοντας πρώτα έναν κύκλο επάνω από τα κεφάλια του. Σημειώνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του πως έπρεπε να επιπλήξει τον Bola για τον τρόπο που είχε εκπαιδεύσει το κατοικίδιό του, έσφιξε τα δόντια και το ακολούθησε ελπίζοντας ότι δεν θα τον εγκατέλειπαν τα πόδια του μέχρι να φτάσουνε στον προορισμό του.

“Δάσκαλε, Hui Shi, πού πηγαίνεις;”
“Μα θα θέλαμε να ακούσουμε λίγο από τις διδασκαλίες σου,” διαμαρτυρήθηκαν ορισμένοι Pandaren που είχαν τελειώσει ήδη τις δουλειές τους.
“Χοχοχο, γιατί δεν ακολουθείτε να δείτε και μόνοι σας;” τους προσκάλεσε ο γέρος.
“Τι κάνεις; Δεν γίνεται να προσκαλούμε όποιον κι όποιον!” φώναξε με κομμένη την ανάσα ο Lewis.
“Τι πειράζει. Σκοπός σας είναι να βρείτε όσο περισσότερους υποστηρικτές μπορείτε, σωστά; Ποιος ο λόγος να κάνετε διακρίσεις. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο ρόλος μου εδώ;” ρώτησε διασκεδάζοντας με την κατάσταση.

Ο Lewis κοίταξε τους Pandaren που αποφάσισαν να τους ακολουθήσουν και χτύπησε τα δόντια του με την άκρη της γλώσσας του για να δείξει τη δυσαρέσκειά του. Όταν το πουλί αποφάσισε να προσγειωθεί πάνω από ένα κτήριο, ο πρώην νεκροθάφτης ένιωθε και τις τελευταίου δυνάμεις να τον εγκαταλείπουν. Προσπέρασε με τη βία τον φρουρό και άνοιξε την πόρτα λουσμένος στον ιδρώτα. Δεν κατάφερε να χαιρετήσει, η φωνή του δεν έβγαινε από την κούραση και ο ρυθμός της αναπνοής του ήταν πάνω από το φυσιολογικό. Σιωπή απλώθηκε στην αίθουσα και οι περισσότεροι Pandaren κοίταξαν ανήσυχοι και κάπως ντροπιασμένοι τον δάσκαλό τους. Χαιρέτησε αδύναμα τους δύο άνδρες που βρισκόταν στην σκηνή. Σημασία είχε ότι η τελευταία φάση του Α’ μέρους του σχεδίου τους είχε σχεδόν ολοκληρωθεί.

"Νομίζω πως ακούω το Κοτόπουλο..." είπε ξαφνικά ο Bola και κοίταξε πάνω ερευνητικά, μαζί με τον έκπληκτο Edgar, ο οποίος δεν είχε ακούσει κάτι ακόμα. Αλλά δεν τους πήρε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα να το εντοπίσουν: το γεράκι φάνηκε να περνά τις πόρτες μ'ορμή και να πηγαίνει κατα πάνω στον ιδιοκτήτη του. Χαμογέλασε. Άπλωσε το χέρι του για να έχει χώρο να προσγειωθεί το πτηνό του και χωρίς καν να το σκεφτεί, του έδωσε μια λιχουδιά. "Καλό αγόρι," είπε με στοργή και του χάιδεψε το κεφαλάκι.
"Καλό το λες εσύ αυτό; Σαν καμικάζι κάνει," σχολιάσε ο σύντροφός του ενώ κοιτούσε το Κοτόπουλο με μια κάποια επιφυλακτικότητα εξαιτίας της συμπεριφοράς του.

Όταν οι δύο άντρες είδαν τον αρχηγό τους όμως, τα μάτια τους μεγάλωσαν λίγο: εκείνος ήταν που άφησε το Κοτόπουλο μέσα...απ'την άλλη, αυτόν πρέπει να είχε οδηγήσει το γεράκι σ'άυτούς. Χαμογέλασε πλατιά για δεύτερη φορά εκείνη την ημέρα ο Bola: ο περήφανος - στα μάτια του - αυτός άνθρωπος, ο Lewis, καταδέχτηκε να χρησιμοποιήσει τη σφυρίχτρα που του έδωσε. Γύρισε να κοιτάξει τον Edgar, ο οποίος διασκεδασμένος παρακολουθούσε τον συντοπίτη του, αλλά όταν συναντήθηκαν οι ματιές τους και οι δύο κατευθύνθηκαν προς τον μαυροφορεμένο επαναστάτη.

Στην αρχή δεν τον είχαν δει, αλλά όσο πλησίαζαν παρατηρούσαν έναν Πάνταρεν που τον κουβαλούσε ο Lewis! "Εεε, έχεις κάτι στην πλάτη σου, ε; Έναν Πάνταρεν," αστειέυτηκε ο μυώδης άντρας μα το μόνο που εξέλαβε ήταν ένα θανατηφόρο μα και πολύ, πολύ κουρασμένο βλέμμα. "Γιατί δεν έρχεσαι στη δική μου πλάτη καλύτερα," προσφέρθηκε, αυτήν τη φορά στο "φορτίο";
"Εάν δεν έχεις πρόβλημα νεαρέ..."

Κοιτώντας τον καλύτερα, ο Πάνταρεν ήταν ηλικιωμένος. Το σώμα του μικρό κι αδύναμο σε σχέση με όσους άλλους είχαν δει ποτέ. Αν και τα μικρά του χέρια μιλούσαν γι αδυναμία, οι ρυτίδες που στόλιζαν το πρόσωπό του έδιναν μια νότα...σοφίας, εμπιστοσύνης. Ήταν διαφορετικός από τους άλλους κι έγινε αμέσως αντιληπτό από τον τρόπο που τους κοιτούσε λες κι έβλεπε από μέσα τους...ενώ ο Edgar προσπαθούσε να τονκαταλάβει, ένα ανεξήγητο τρέμουλο τον διαπέρασε κι έτσι αποφάσισε να μην επικενρώνει άλλο πάνω του.

Όμως, ο ηλικιωμένος Pandaren, δέχτηκε την προσφορά του Bola. Έτσι που είχε γυρίσει την πλάτη του στον μικρόσωμο επιβάτη του Lewis, έτοιμο να τον δεχθεί για δίκο του, ένιωσε μικρά δάχτυλα να αρπάζουν την ωμοπλάτη του ΄ μετά, δύο πόδια που στηρίζονταν ανάμεσα στα χέρια του έκαναν την εμφάνισή τους και τέλος όλο το σώμα του έπεσε πάνω στο Bola. "Α εντάξει, δεν είσαι βαρύς" αναφώνησε! Αυτό κέρδισε ένα ακόμα θανατηφόρο βλέμμα από τον κατατρεγμένο Lewis, ενώ ο Edgar συνέχιζε να χασκογελάει. "Και τώρα που σε έχω στην πλάτη μου, πες μου, πώς κι από δω;"
"Δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι ΄ αν με πας εκεί που στεκόσουν πρότινος νεαρέ, θα καταλάβεις τον σκοπό της επίσκεψής μου από μόνος σου."

Κοίταξε τους δύο συνεργάτες του για να του το επιβεβαιώσουν ΄ ο Lewis, από την καρέκλα που είχε καταρεύσει βαριανασένοντας, δεν τον έβλεπε και χρειάστηκε να τον χτυπήσει ο Edgar με τον αγκώνα του για να του εφιστήσει την προσοχή. Όταν το κατάλαβε, έγνεψε "ναι" αδύναμα και συνέχισε το έργο του: να ξαναβρεί τον σωστό παλμό της καρδιάς του.

Πριν κάνει τέταρτο βήμα, ένας άλλος επαναστάτης μπήκε μέσα τρέχοντας, αλλά αυτός ήταν χωρίς φορτίο...μα έλα που η έκφρασή του και μόνο συνιστούσε το πιο βαρύ φορτίο που είχε δει ποτέ σε άνθρωπο κανείς! Αλαφιασμένος, τρέχει στους δύο επαναστάτες και από περιέργια και μόνο ο Bola πήγε στο μέρος τους μ'ένα βιαστικό: "συγγνώμη παπούλη, αλλά πρέπει να τ'ακούσω."
"Κάνε δουλειά σου..." αποκρίθηκε εκείνος και φάνηκε να μην τον πειράζει καθόλου αυτό που συνέβαινε γύρω του: απορημένοι Pandaren στο ακροατήριο, κι άλλοι Pandaren να μπαίνουν ακόμα πιο περίεργοι μέσα στον χώρο ενώ ένας άντρας περίμενε με αγωνία να μαζευτούν και οι τρεις για να τους μιλήσει.

"Ο...κύριος θα μείνει," ρώτησε όλο μυστικότητα ο επαναστάτης;
"Ναι," είπε μονολεκτικά ο αρχηγός των τριών και το συμπλήρωσε μ'ένα κοφτό "μίλα."
"..." αν και ήταν παραπάνω από αγχωμένος τώρα, ο νεοφερμένος άντρας, όχι πολύ μεγαλύτερος από δεκαεννέα σε ηλικία πήρε μια βαθιά αναπνοή. Τα καστανά του μάτια έκλεισαν κι αφού πέρασε ένα γρήγορο χέρι από νευρικότητα μέσα από τα ήδη ανακατεμένα του ξανθά μαλλιά, μίλησε. "Ένας επαναστάτης είναι νεκρός."

Και οι τρεις, τον κοίταξαν με γουρλωμένα σχεδόν μάτια. Πριν όμως αρχίσουν οι απορποσανατολιστικές ερωτήσεις - η εύλογη απορία "μα ακόμα δεν έχουμε αρχίσει επιχειρήσεις, πώς;" πέθανε στα χείλη του Lewis πριν καν ζήσει -, ο νεαρός συνέχισε: "Μια μέρα πριν έρθετε, ένας Pandaren δήλωσε ανοιχτά την υποστήριξή του στο Ναυτικό - δεν ήσαστε εδώ δε μπορεί αν το ξέρετε - και γι αυτό είχαν αναθέσει σε δύο επαναστάτες να τον παρακολουθούν, όλη την ώρα. Εχθές το βράδυ ήταν ο Max κι ο Jarvis--o πρώτος είναι ο νεκρός μας."

Όσο πήγαινε η συζήτηση κι επικεντρωνόταν επικίνδυνα πάνω στον επίσης νεκρό Pandaren, και οι τρεις ανησυχούσαν. Ιδρώτας έτρεχε στο μέτωπό τους, το ένιωθαν, ενώ οι καρδιές τους χτυπούσαν πιο γρήγορα. Λες να αποκαλυπτόταν κάτι που όχι μόνο δεν ήθελαν, αλλά εν τέλη δεν πίστευαν και οι ίδιοι ότι έγιναν; "Βλέπετε," συνέχισε ο νέος και τους έβγαλε από τις σκέψεις τους "έπρεπε να παρακολουθούμε τις κινήσεις του για να ξέρουμε πως θα μας βλάψει, για να μαστε έτοιμοι...το βράδυ που τον παρακολουθούσαν όμως, έγιναν μάρτυρες σε κάτι απαίσιο: μια μικρή εμφανίστηκε από το πουθενά και τον σκότωσε!"

Ανακούφιση τους πλημμύρισε όταν αποκαλύφθηκε πως δεν ευθύνονταν αυτοί για τον φόνο, αλλά δεν ήξεραν αν έπρεπε να αισθανθούν χειρότεροι άνθρωποι που ξεφύσηξαν όλοι σχεδόν αυτόματα. "Το θέμα είναι πως αφού έκανε ό,τι έκανε αυτή η κοπέλα, την ακολούθησαν και οι δύο. Εν τέλη οι φόβοι τους επαληθεύθηκαν και είδαν πως ήταντ του ναυτικού. Ακολουθώντας την, κατάφεραν να βρουν ένα δρόμο μέσα...όμως ο ένας, αφού είδε πως η μικρή εκτελούσε εντολές μιας άλλης, ανώτερης, τα έχασε! Χωρίς να καταλαβαίνει τι έκανε, πήγε κι επιτέθηκε σ'αυτήν την ανώτερη...! Λέει είναι μια τύπισσα με φουξ μαλλιά ντυμένη προκλητικά."

Μια μικρή σιωπή απλώθηκε--ο άνθρωπος που το διηγούταν σταμάτησε για να τους δώσει χρόνο να χωνέψουν τα λόγια του. Οι άλλοι ήταν σιωπηλοί περιμένοντας τη συνέχεια. "Η γυναίκα ήταν πολύ δυνατή, τον σκότωσε εύκολα. Αν δεν είχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού δε θα είχε προλάβει καν να την πετύχει. Ευτυχώς ο άλλος κατάφερε να διαφύγει χωρίς να τον αντιληφθούν και μας μετέφερε την ιστορία καθώς και χρήσιμες πληροφορίες, αλλά ο Max είναι νεκρός..."

Όλοι έκαναν ένα βήμα προς τα πίσω, μόνο και μόνο από το σοκ της αποκάλυψης. Μα ποιος επαναστάτης ήταν αρκετά χαζός για να κάνει κάτι τέτοιο; Πρέπει να ήξερε πως αυτό τους έβαζε σε κίνδυνο από πολλές απόψεις! Κι αν το παρουσίαζε το ναυτικό αυτό υπέρ τους; Κι αν την κάνανε μάρτυρα αυτήν τη γυναίκα; Ήταν ο λόγος τους ενάντια των άλλων και δεν ήταν σίγουροι ακόμα ποιανού τη μεριά θα ήθελαν να πάρουν οι Pandaren.

O Lewis έπιανε το μέτωπό του με κλειστά τα μάτια. Έβγαλε τα τσιγάρα του να καπνίσει στα τυφλά, μα όταν έφερε ένα στο στόμα του με το ζόρι άναψε ΄ τα χέρια του τρέμανε τόσο πολύ που χρειάστηκε τρία σπίρτα πριν το καταφέρει. Σκεφτόταν πυρετωδώς. Ο Edgar δεν πήγαινε πίσω, συνοφρυωμένος στηριζόταν στον τοίχο, προσπαθούσε να βρει μια άκρη. Ο Bola απλώς κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό--ακόμα δε μπορούσε να καταλάβει τη χαζομάρα αυτού του ανθρώπου. Μα η ίδια σκέψη περνούσε από τα μυαλά όλων, εκτός από τις πιθανές λύσεις: αυτός ο άνθρωπος μπορεί να τους κόστιζε πολλούς, πολλούς Pandaren ενώ ακόμα κι ο ένας ήταν πολύτιμος.

Μια αναπνοή ελευθερώθηκε κι ο Lewis σηκώθηκε όρθιος. "Δε θέλω να ξανακάνει κανείς τίποτα τέτοιο, ούτε να το σκεφτεί. Δεν χτυπάμε αν δε μας χτυπήσουν όχι μόνο Pandaren που εκείνους απλώς δεν τους ακουμπάμε αλλά και το ναυτικό. Τους δίνουμε ευκαιρίες και δικαιώματα."
"Και ήταν και γυναίκα; Γιατί δεν την κάνουμε και μάρτυρα," αναφώνησε ειρωνικά ο Edgar...! "Πιο εύκολα πείθει μια γυναίκα που ξέρει να παίζει το κοινό της παρά ένας άντρας."
"Οι γυναίκες είναι ύπουλες," δήλωσε ο Bola και για πρώτη φορά έβρισκε ο Lewis σύμφωνη γνώμη με τον μυώδη άντρα "σίγουρα θα ξέρει να διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεχτικοί!"
"Κανείς δεν πρέπει να ξανακάνει κατι τέτοιο, έγινα σαφής; Αν γίνει ξανά δε θα έχουμε πολλές επιλογές-!"
"Νεαροί, ηρεμήστε," ακούστηκε ξαφνικά η φωνή του ηλικιωμένου Pandaren "η αλήθεια είναι με το μέρος σας. Αν καταφέρετε να τιθασεύσετε τους εαυτούς σας και να μιλήσετε με ειλικρίνια σε αυτούς τους Pandaren, τότε δε θα έχετε πρόβλημα. Εξάλλου, εκτός από την αλήθεια, έχετε κι εμένα..."

Τα λόγια του γέρου ηρέμησαν του τρεις άνδρες που κοιτάχτηκαν με πεταχτές ματιές μεταξύ τους σαν κάτι ήθελαν να πουν, σαν να ήθελαν όντως να εναποθέσουν όλες τις ελπίδες του πάνω σ’ αυτό το γέρικο Pandaren που με την παρουσία του έδειχνε ότι σίγουρα έκανε κάπως πιο εύκολα τα πράγματα για εκείνους. Με ένα βλέμμα που έριξε ο Lewis στον Edgar, ο νεαρός εργοστασιάρχης συνόδευσε τον γέρο Pandaren στην μέση της αίθουσας, στηρίζοντας τον στους ώμους του όσο δύσκολο και να του φαινόταν αυτή η κίνηση. Δεν είχε συνηθίσει τα βάρη και την εργατιά, ποτέ δεν είχε κουβαλήσει κάτι τόσο βαρύ και τώρα μόνο το χέρι ενός ατόμου που θα τον βοηθούσε στο έργο της επανάστασης του φαινόταν τόσο βαρύ. Για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκε ότι ίσως στο μόνο που ήταν καλός ήταν στα λόγια και τίποτα παραπάνω, ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκετε σ’ εκείνη την θέση αλλά κοιτώντας τα γουρλωμένα μάτια των Pandaren που διψούσαν να ακούσουν τον μεγαλύτερό τους και σοφότερο άτομο της φυλής του, ένιωσε ότι οι σκέψεις του θα έπρεπε να διαλυθούν και ότι δεν έπρεπε να ρίξει την αυτοπεποίθησή του αυτήν την στιγμή. Αυτό θα επιθυμούσε και το ναυτικό, το να κάνουν πίσω λόγω έλλειψης δυνάμεων οι επαναστάτες αλλά αυτή ήταν η τελευταία τους ευκαιρία: να σώσουν αυτόν τον λαό και να αποδείξουν στον έξω κόσμο το τι εστί πια Παγκόσμια Κυβέρνηση και Ναυτικό.

Τα χέρια του γέρου Pandaren έτρεμαν. Στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα κοιτώντας τα άτομα της φυλής του και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Καλά μου παιδιά, γνωρίζετε ότι όλα αυτά τα χρόνια είχε επιλέξει να ζήσει ειρηνικά σε τούτο ‘δω το νησί, μακριά από την φυλή των ανθρώπων, φοβούμενοι για το χειρότερο. Οι άνθρωποι όμως έδειξαν ενδιαφέρον, ίσως και περιέργεια προς το είδος μας ερχόμενοι σε επαφή μ’ εμάς. Η ειρήνη μαζί τους ήταν ένα σημαντικό βήμα για εμάς, μια φυλή με αρχές, ιδανικά και έθιμα, να έρθει σ’ επαφή μ’ αυτό το τόσο προχωρημένο είδος. Γνωρίζετε και εσείς οι ίδιοι τα θαυμαστά έργα τους, τα θαυμαστά ευεργήματά τους και την περίεργη φύση τους που τόσο μας έχει απασχολήσει. Η ειρήνη: μια λέξη που ηχεί μέσα στις καρδιές μας, που καλλιεργήσαμε από μικροί στις δικιές μας και την μεταφέραμε σ’ εσάς, νεαροί μου. Μια αρετή που λίγες στιγμές θα την συναντήσει κάποιος στην ζωή του και όποιος την ζήσει μέχρι τέλος θα είναι ευτυχισμένος.»

Έκανε μία παύση και κοίταξε τα όλο απορία βλέμματα των ατόμων που τον άκουγαν, τα μάτια τους διψούσαν για τα λόγια που θα τους έδειχναν τον δρόμο των μελλοντικών πράξεών τους. Αναστέναξε και συνέχισε.

«Είμαι αρκετά γέρος για να έχω γνωρίσει και τις δύο πλευρές και ξέρω την πικρή και σκληρή εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει ο πόλεμος, να καταστρέψει ολοκληρωτικά την ειρήνη. Θα προτιμούσα να λυνόταν το θέμα ειρηνικά, με συμβιβασμούς και συμφωνίες, κατανοώντας ο ένας στον άλλον αλλά έχω συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση δεν βρίσκεται στην αρχή. Το Ναυτικό έχει στραφεί εναντίον μας και ενάντια σε πολλούς ανθρώπους: η παρουσία μας και μόνο τους φοβίζει. Η δικαιοσύνη ενός λαού δεν πηγάζει από τα όπλα και την βία. Ο πόλεμος είναι πράγμα πολύ τρομερό. Αν είχατε δει μια μονάχα μέρα του πολέμου, θα παρακαλούσατε το Θεό να μην ξαναδείτε ποτέ τη φρίκη του. Αλλά όταν πρόκειται για μια ολόκληρη φυλή, ενός λαού και μιας πατρίδας ένας πόλεμος που γίνεται αμυντικά είναι δίκαιος και νόμιμος και μόνο σ’ έναν τέτοιον μπορεί να επιτραπεί στον στρατιώτη να σκοτώσει, όταν δεν μπορεί διαφορετικά να προστατέψει τα αδέρφια και την πατρίδα του. Μακάρι να μπορούσε να λυθεί αυτό με μια συνθήκη, με μία συμφιλίωση.»

«Θα μπορούσα να σας κόψω;» ρώτησε ο Edgar πιάνοντας απαλά τον ώμο του γέροντα δεχόμενος τα άγρια βλέμματα δυο Pandaren. «Γνωρίζω ότι αυτό που κάνω ίσως δεν είναι πρέπον, διακόπτοντας τον λόγο που με τόσο πάθος δίνετε αλλά μία συνθήκη δεν θα έλυνε ποτέ το πρόβλημά σας. Και ούτε αυτή η συνθήκη που υπογράψατε με το Ναυτικό σας εγγυόταν τίποτα. Ήταν ένα απλό χαρτί, για τα τυπικά, ένα ψεύτικο χαμόγελο προς την φυλή σας. Οι συνθήκες δεν είναι παραμόνο κάτι πρόσκαιρο, κάτι που μπορεί εύκολα να λυθεί και να σπαστεί. Μια πρόσκαιρη ανακωχή παρά ειρήνη μεταξύ σας. Η φυλή σας ήταν πάντοτε ευγενική και ζούσε μέσα στην ειρήνη, στην πραγματική ειρήνη, οπότε ίσως πολύ από εσάς να μην έχετε γνωρίσει αυτό το ψέμα και την υποκρισία της συνθήκης. Με συγχωρείτε που σας διέκοψα,» έκανε μια μικρή υπόκλιση στους Pandaren και στον σοφό γέροντα.

«Ο νεαρός είπε κάποια λόγια που θα έπρεπε να μείνουν στο μυαλό σας. Οι άνθρωποι ήρθαν με καλές προθέσεις εδώ και μέσα από αυτά τα γεγονότα μας διδάσκουν κάτι, ότι αδέρφια μπορούμε να είμαστε και στις πιο δύσκολες στιγμές αρκεί να στηριχτούμε ο ένας τον άλλον και να κοιτάξουμε μπροστά, διεκδικώντας την ελευθερία μας. Ακούστε με, αδέρφια, τα λόγια μου είναι λόγια που πραγματικά πιστεύω , δεν πίστευα όμως ότι θα έβγαιναν ποτέ από αυτά τα δύο χείλη. Αγωνιστείτε, αδέρφια μου, για την ελευθερία την δική σας, το δίκαιο σας και το μέλλον των παιδιών σας!»

Τα Pandaren ξεσηκώθηκαν απαντώντας όλα με μία φωνή, γνωρίζοντας ότι αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να βρουν περισσότερους συμμάχους, περισσότερα άτομα για να πετύχουν αυτόν τον στόχο. Ήδη γνωρίζανε ότι άτομα του ναυτικού υπήρχαν μέσα στην πόλη, δεν ήταν άγνωστο άρα θα έπρεπε να ήταν προσεκτικοί. Ο Edgar προχώρησε μερικά βήματα μπροστά κοιτώντας τους στα μάτια και άρθρωσε μερικές λέξεις.

«Αν η κυριαρχία επέλθει πάνω από την φυλή σας, μάταια θα γίνονται προσπάθειες για την διεκδίκηση της ελευθερίας. Η ειρήνη και η ελευθερία σας θα επέλθει μόνο όταν οι αιτίες που προκαλούν την ανησυχία σας κατανικηθούν, από εσάς τους ίδιους.»

Κανένα Pandaren δεν έβγαλε άχνα, κούνησαν το κεφάλι τους καταφατικά γνωρίζοντας πια την σοβαρότητα της κατάστασης. Τα βήματα του γύρισαν πάλι προς τον σοφό γέρο οδηγώντας τον και πάλι σε ένα μέρος για να καθίσει ξέροντας και ο ίδιος ότι πλέον έπρεπε να γυρίσει πίσω στους συντρόφους του.