[Τέλος-Αποστολή] Στο Τέλος Ξυρίζουν Τον Γαμπρό

Προσπαθώντας να ηρεμήσουν ακόμα από την επίθεση που μόλις είχαν δεχτεί και με τα μάτια των ζώων που τους ακολουθούσαν βήμα προς βήμα προχωρούσαν προσεχτικά με την ανάσα τους ακόμα βαριά ενώ οι νέοι άνδρες είχαν αρχίσει ήδη να διαμαρτύρονται επειδή δεν είχαν ενημερωθεί για κάτι τέτοιο. Ο Lewis κούνησε το κεφάλι του, δεν ήταν ιδιαίτερα σοφή η κίνηση να μην τους ενημερώσουν καθόλου, αλλά μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Ο φόβος θα τους είχε κατακλύσει από την αρχή κιόλας της διαδρομής και αυτό θα καθυστερούσε τα πράγματα και πιθανόν να τους είχε παραλύσει πριν καν τη δεχτούν.

Τις σκέψεις του έκοψε ένα ουρλιαχτό στην αριστερή πλευρά του σχηματισμού, μετά από μια δεύτερη επίθεση. Ο νεαρός δεν είχε καταφέρει να κρατήσει τη λαβή της ασπίδας του και προσπαθώντας να γλυτώσει είχε παρατήσει το δόρυ του και είχε μπήξει τα χέρια του στο έδαφος προσπαθώντας να απελευθερωθεί από το ζώο που τον τραβούσε από το πόδι για να τον παρασύρει μέσα στην πυκνή ομίχλη. Ένας άνδρας από την πλευρά του ήταν εκείνος που τον έσωσε όταν έμπηξε το δικό του στο ζώο και το έκανε να οπισθοχωρήσει.

Παγωμάρα έπεσε ανάμεσα στους άνδρες. Οι μισοί, που πρώτη φορά ζούσαν κάτι τέτοιο, είχαν χάσει το χρώμα τους ενώ οι άλλοι μισοί προσπαθούσαν να μην χάσουν τον σχηματισμό και είχαν στρέψει το βλέμμα τους αλλού. Απελευθερώνοντας τον γάντζο που τον έδενε με τον δίπλα του και παρασέρνοντας τον Caleb μαζί με ακόμα έναν, έσπρωξε τους άνδρες που έκλειναν τον δρόμο του και γονάτισε δίπλα από τον τραυματισμένο άνδρα που ούρλιαζε πιάνοντας το πόδι του.

"Κάντε πίσω, είμαι γιατρός," τους είπε έτοιμος να εξετάσει την πληγή.
"Δεν έχεις να κάνεις τίποτα," του ανακοίνωσε ο καπετάνιος κόβοντας τον γάντζο του άνδρα που τον έδενε με τον μπροστινό του. "Τι στο καλό σκεφτόσουν John, Gaston, θα έπρεπε να είχατε κόψει αμέσως τα σχοινιά," τους επέπληξε και πήρε τον γάντζο που έδενε τον Gaston με τον πληγωμένο και τον τοποθέτησε στον John, τον άνδρα που είχε πληγώσει το ζώο νωρίτερα. "Αρκετή ώρα χάσαμε. Ξεκινάτε!" πρόσταξε χωρίς να δώσει σημασία στο τρομαγμένο βλέμμα του νεαρού που τους κοιτούσε όλους έναν έναν. "Εσύ, πίσω στη θέση σου," είπε στον Lewis.
"Δεν μπορείς να εννοείς ότι θα τον αφήσουμε πίσω;" διαμαρτυρήθηκε ο Lewis. "Σου είπα, είμαι γιατρός."
"Δεν πα να είσαι και βασιλιάς, αυτό το νησί έχει τους δικούς του νόμους. Όποιος δεν μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του, μένει πίσω."
"Σκασίλα μου," του γύρισε την πλάτη. "Να φρόντιζες να μας ενημερώσεις για τους νόμους από την αρχή, ήταν δικαίωμά του να μείνει πίσω. Δεν θα τον αφήσουμε."
"Για άκου, νεαρέ, δεν ξέρω-"
"Καπετάνιε!"

Χάνοντας σχεδόν την ισορροπία του, σπρωγμένος από τους άνδρες γύρω του, έκανε πίσω μερικά βήματα ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να αποτραβηχτούν προετοιμάζοντας τους εαυτούς τους για την τρίτη επίθεση που ήταν έτοιμοι να δεχθούν. Και μέσα στην ησυχία της νύχτας, το θόρυβο που έκαναν τα χαλίκια και τα γρυλίσματα του ζώου, οι κραυγές του άνδρα έσχισαν για άλλη μια φορά τη σιωπή. Ο Lewis τον εντόπισε προσπαθώντας να τον δει ανάμεσα από τα κεφάλια των ανδρών που τον έσπρωχναν προς τα πίσω, ενώ ο νεαρός άνδρας πάλευε να ξεφύγει από τα δύο ζώα που τον είχανε αρπάξει.

"Τι κάνετε;" φώναξε.
"Άφησέ τον, είναι ξεγραμμένος πλέον," είπε σοβαρά ο Gaston. "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα."
"Σκύψτε!" φώναξε ο καπετάνιος και όλοι υπάκουσαν ασυναίσθητα.

Μια κροτίδα έπεσε μερικά μέτρα μακριά τους φωτίζοντας τα πρόσωπα των ζώων και τα αλλοιωμένα από τον φόβο χαρακτηριστικά του νεαρού, που βουτηγμένος στο αίμα έκανε μια τελευταία έκκληση για βοήθεια πριν χαθεί μέσα στην ομίχλη σαν τρόπαιο των αρπαχτικών που είχαν εξασφαλίσει το βραδινό του γεύμα. Οι άνδρες έδειχναν να ηρεμούν μετά από αυτό, έδιναν διαταγές να ανασυνταχτούν για να συνεχίσουν την πορεία.

"Γιατί τον άφησες; Γιατί δεν το πέταξες αυτό νωρίτερα;" φώναξε στον καπετάνιο.
"Γιατί μπορεί να τρόμαξε αυτά, αλλά θα καλέσει άλλα, ηλίθιε," του απάντησε. "Δίστασες και μας έβαλες όλους σε κίνδυνο."
"Δηλαδή μου λες ότι ήταν καλύτερο να τον αφήσουμε πίσω ενώ μπορούσαμε να τον σώσουμε; Απλά και μόνο για να γίνει φαγητό για τα θηρία ώστε να γλυτώσουμε εμείς;"

"Θα μας καθυστερούσε και θα γινόμασταν ευκολότερος στόχος," είπε και του γύρισε την πλάτη.
"Αυτό δεν-"
"Άκου να σου πω. Δε δίστασες νωρίτερα όταν πέταξες τον τύπο στη θάλασσα για να σώσεις το κεφάλι σου, μην κατακρίνεις εμένα, δεν το έκανα μόνο για το δικό μου το καλό."
"Μη συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, ο άνδρας που άφησες πίσω σου δεν ήθελε να σε βλάψει."
"Αρκετά. Δεν έχετε βγει ακόμα από το αυγό σας και νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα. Άλλη μια λέξη και την επόμενη φορά δε θα διστάσω να αφήσω εσένα πίσω, εξυπνάκια. Αρκετά καθυστερήσαμε εξαιτίας σου. Έγινα κατανοητός;" τον ρώτησε αρπάζοντάς τον από τον γιακά, ο Lewis τον έφτυσε. "Πολύ καλά, όπως θέλεις," τον άφησε απότομα σπρώχνοντάς τον προς τα πίσω. "Ετοιμαστείτε, ξεκινάμε."

Η υπόλοιπη διαδρομή συνεχίστηκε χωρίς προβλήματα. Μόνο μια επίθεση δέχτηκαν ακόμα αλλά την απέφυγαν με επιτυχία και τελικά φτάσανε σε ένα τούνελ χτισμένο από ξύλα. Μέσα διάφορα φανάρια φώτιζαν τον δρόμο τους και τους οδήγησαν στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης όπου μόνο μερικοί μεθυσμένοι που τρέκλιζαν πηγαίνοντας από τοίχο σε τοίχο και τρωκτικά τάραζαν την ησυχία της.

"Φτάσαμε," ανακοίνωσε ο καπετάνιος και τους έκανε νόημα να λύσουν τα σχοινιά. "Από εδώ συνεχίζετε μόνοι σας."
"Δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι γι' αυτό," είπε γεμάτος δηλητήριο ο Lewis και έφυγε χωρίς να αποχαιρετήσει.
"Αντίο," τους είπε ο Caleb χαμογελώντας αμήχανα. "Δεν έπρεπε να τους μιλήσεις έτσι," απευθύνθηκε στον Lewis.
"Σταμάτα γιατί κι εσένα σου τα έχω μαζεμένα," γρύλισε.

"Και τώρα τι;" ρώτησε ο Caleb.
"Και τώρα..." συμβουλεύτηκε το σημειωματάριο και το ρολόι του. "Τώρα έχουμε μόνο δύο μέρες για να κάνουμε αυτό που πρέπει. Πρώτα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε με τον Petro-" τα λόγια του έκοψε ένας πυροβολισμός και η σφαίρα πέρασε ξυστά σχεδόν από το πρόσωπό του.
"Αφεντικό!" φώναξε ο Caleb.
"Ξέρω! Τι στο διάολο τρέχει μ' αυτό το νησί;" ρώτησε δυνατά ενώ έτρεχαν να βρούνε κάλυψη πίσω από μερικούς στοιβασμένους κάδους, ανάμεσα σε σκουπίδια και άδεια μπουκάλια. "Είναι χειρότερο από την Colt," παρατήρησε καθώς οι πυροβολισμοί έπεφταν βροχή.
"Πάρε," του έδωσε ένα περίστροφο.
"Mowbray; Αλήθεια; Από πότε το κουβαλάς αυτό;" ρώτησε νιώθοντας την γρουσουζιά ήδη επάνω του.
"Από την Colt."
"Νόμιζα ότι το είχαμε αφήσει πίσω την Illusia."
"Πλάκα κάνεις; Ξέρεις πόσο θα μπορούσαμε να πουλήσουμε κάτι τέτοιο στην αγορά;" του είπε ενώ αντάλλαζε πυρά.
"Από τότε που έπιασα αυτό το όπλο στα χέρια μου μόνο γρουσουσιά μου έχει φέρει," αναστέναξε.
"Θα το εκτιμούσα αν έκοβες το μοιρολόι και βοηθούσες λίγο," του είπε ο Caleb σκύβοντας για να αποφύγει τη δεύτερη βροχή σφαιρών.
"Και τις σφαίρες; Πού τις βρήκες;" ρώτησε ο Lewis αποφασίζοντας να πάρει μέρος. "Εχ, δε μου είχε λείψει αυτό."
"Ο Dolan."
"Έπρεπε να το φανταστώ."
"Δεν θα καταφέρουμε τίποτα έτσι," είπε ο Caleb. "Μπορείς να τους απασχολήσεις λίγο;" ρώτησε πετώντας του ακόμα μια εξάδα σφαίρες.
"Φυσικά. Όχι ότι έχω κι άλλη επιλογή," μουρμούρησε ο Lewis.
"Μπορείς να υπολογίσεις σε ποια θέση βρίσκονται οι περισσότεροι."
"Αν κρίνω από τα διαστήματα μεταξύ των πυροβολισμών, οι περισσότεροι βρίσκονται τριάντα μοίρες ανατολικά από τη θέση μας, οι άλλοι αλλάζουν διαρκώς θέσεις για να δείξουν ότι είναι περισσότεροι σε αριθμό. Κλασσική τακτική, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί την επιλέγανε συχνά στην Colt ενώ αποτύγχαινε παταγωδώς, είχε γίνει περισσότερο σαν συνήθεια παρά σαν τακτική."

"Είναι θέμα παράδοσης, μάλλον," είπε ελέγχοντας τα σκόρπια μπουκάλια που υπήρχαν γύρω.
"Υποθέτω."
"Έχεις μαζί σου γάζες;"
"Στον σάκο, στα αριστερά μόλις βάλεις το χέρι σου."
"Τέλεια," είπε ζυγίζοντας ένα μπουκάλι στα χέρια του και έψαξε στα τυφλά μέσα στον σάκο με το χέρι του. "Αναπτήρα;"
"Στην δεξιά τσέπη."
"Ωραία. Ώρα να κάνουμε λίγο θόρυβο."
"Περισσότερο από αυτόν που κάνουμε ήδη;" σχολίασε ο Lewis.
"Αυτό θα πει να κάνεις εκρηκτική είσοδο σε μια πόλη," είπε ο Caleb ενώ άναβε τις γάζες και πέταξε το μπουκάλι προς την κατεύθυνση που του είχε πει νωρίτερα ο Lewis. "Αυτό θα πει μπαμ!" φώναξε ενθουσιασμένος μετά από την έκρηξη που ακολούθησε.
"Δεν τελειώσαμε, είναι λίγο νωρίς για να-"
"Ρίξτε τα όπλα σας!" άκουσαν μια επιτακτική φωνή.
"Φυσικά..." ξεφύσησε ο Lewis και κρέμασε απογοητευμένος τα χέρια του. "Από πάνω."
"Να πάρει," ο Caleb κλώτσησε το άδειο μπουκάλι που βρήκε μπροστά του.
"Σηκώστε ψηλά τα χέρια σας!"
"Ναι-ναι... Ξέρουμε τη διαδικασία," μουρμούρησε ο Lewis ακολουθώντας τις διαταγές τους.
"Εμπρός," φώναξε ο άνδρας και πήδηξε κάτω. "Τα χέρια πίσω από το κεφάλι."
"Το πιάσαμε," είπε δυσανασχετώντας ο Caleb.
"Ποιοι είσαστε εσείς;" ρώτησε ο δεύτερος ακολουθώντας τον σύντροφό του. "Γιατί πιάσατε στο στόμα σας το όνομα του αρχηγού;"
"Τι στην ευχή; Έχετε αφτιά στο έδαφος;" ρώτησε ο Caleb.
"Κόψε τις εξυπνάδες," του είπε ο άλλος σκουντώντας τον με το όπλο.
"Σου είπα ότι αυτό το πιστόλι φέρνει κακοτυχία," γκρίνιαξε ο Lewis.

Λίγη ώρα αργότερα άκουσαν την πόρτα του κελιού να κλείνει πίσω τους και τους άνδρες να τους αφήνουν μόνος τους μετά από μερικά απειλητικά βλέμματα. Μόνο ένας ακόμα βρισκότανε σε ένα διπλανό κελί, καταπονημένος και καχεκτικός, βουγκούσε ανά διαστήματα προσπαθώντας να βολέψει το πονεμένο του κορμί.

"Υπέροχα," είπε ο Caleb ακουμπώντας το κεφάλι του στα σίδερα του κελιού.
"Αηδιαστικό. Πού υποτίθεται ότι θα κάνουμε την ανάγκη μας;" ρώτησε ο Lewis κοιτάζοντας γύρω του.
"Αυτό σκέφτεσαι εσύ;" ρώτησε ο Caleb πλέκοντας τα δάχτυλά του.
"Δεν θα μείνουμε για πολύ εδώ, οπότε με ανησυχούν τα πρακτικά θέματα."
"Πολύ σίγουρο σε ακούω."
"Περίμενε μέχρι να έρθει ξανά ο φρουρός," είπε.
"Και μέχρι τότε;"
"Νομίζω είναι το τέλειο μέρος για έναν υπνάκο. Θα προτιμούσα να λείπουν τα βογκητά από δίπλα, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες," είπε ελέγχοντας το έδαφος. "Ελπίζω να μην υπάρχουν περιττώματα μέσα στα άχυρα."
"Δε θέλω να συνεχίσω αυτή συζήτηση," παραπονέθηκε και ακούμπησε την πλάτη του στα κάγκελα.
"Εσείς οι δύο, όρθιοι, θα έρθει σύντομα κάποιος να σας ανακρίνει," τους ενημέρωσε ένας φρουρός αφού στάθηκε σοβαρός μπροστά από την πόρτα.
"Τόσο σύντομα;" ρώτησε φυσικά ο Lewis γυρνώντας προς το μέρος του. "Ούτε να βολευτούμε δεν μπορέσαμε."
"Κόφτε τις εξυπνάδες και οι δυο σας. Φτάσατε εδώ και τραυματίσατε κάμποσους λίγα λεπτά αφού πατήσατε στην πόλη. Μη νομίζετε ότι δε θα τιμωρηθείτε γι' αυτό. Ό,τι έχετε να πείτε, θα τα πείτε στην ανάκριση."
"Ωωω... Υποθέτω ότι ο αρχηγός σας δεν βιάζεται να αποκτήσει επίσημη πρόσκληση για τα γενέθλια της αγαπημένης του. Και είναι και σε δύο μέρες..." ρώτησε. "Μάλλον θα πρέπει να περιμένει μέχρι να τελειώσει η ανάκριση. Αν και δεν ξέρω αν θα έχουμε τη διάθεση να μιλήσουμε μαζί του μετά από κάτι τέτοιο."

Ο άνδρας μαγκώθηκε, "Περιμένετε."
"Δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα άλλο," φώναξε ο Caleb καθώς ο άνδρας απομακρυνόταν.
"Θα μπορούσες να με βοηθήσεις να μαζέψουμε αυτά από εδώ."
"Μετά από όλη αυτή τη συζήτηση, όχι ευχαριστώ. Γιατί στο καλό θες να κοιμηθείς εδώ μέσα;" ρώτησε και κάθισε κάτω.
"Θα τους πάρει λίγη ώρα, οπότε καλύτερα να βολευτούμε," του είπε απλώνοντας το σακάκι του επάνω στα άχυρα.
"Σίγουρα; Την προηγούμενη φορά ούτε μια κουβέντα δεν μπορέσαμε να πούμε. Τι στο καλό ήταν αυτά που έλεγες για την πρόσκληση;"
"Δεν είναι ψέμα. Αν κάποιος μπορεί να του εξασφαλίσει επίσημη πρόσκληση χωρίς βρώμικα μέσα που θα προκαλέσουν αναταραχές, τότε αυτοί είμαστε εμείς. Δεν πιστεύω ότι θα ήθελε να κάνει κακή εντύπωση στον μέλλοντα πεθερό του."
"Ναι, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να το πούμε εδώ αυτό, αυτοί οι τύποι έχουν αφτιά παντού, κρίνοντας από την πρώτη εμπειρία μας στην πόλη. Μπορεί ο δίπλα να είναι κατάσκοπος, γι' αυτό σταμάτησαν τα βογκητά εδώ και λίγη ώρα."
"Πολύ αμφιβάλλω. Μπορεί να μην είμαι ο καλύτερος γιατρός που υπάρχει αλλά θέλω να πιστεύω ότι μπορώ ν' αναγνωρίσω αληθινές μελανιές και πληγές όταν τις βλέπω. Έχει λιποθυμήσει, κατά πάσα πιθανότητα."

Ο Caleb κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να χτυπάει ρυθμικά τα κάγκελα του κελιού, κάτι που δεν άρεσε καθόλου στον Lewis που προσπαθούσε να κοιμηθεί. Η παρατήρηση εξελίχθηκε σε μικρο-καυγά και τα νεύρα των δύο ανδρών ήταν τεντωμένα όταν δύο άνδρες με όπλα μπήκαν με φόρα μέσα στις φυλακές του λημεριού τους και χτύπησαν τα κάγκελα για να κάνουν τον Caleb να απομακρυνθεί από κοντά τους.

"Ο αρχηγός θέλει να σας δει," τους ενημέρωσε αυτός που κρατούσε τα κλειδιά.
"Γιατί δεν με εκπλήσσει," σχολίασε ο Lewis.
"Θα φάμε τίποτα;" ρώτησε αναίσχυντα ο Caleb.
"Σκασμός!" τους φώναξε ο άνδρας που τους είχε επισκεφτεί νωρίτερα. "Δεν καταλαβαίνετε τη θέση σας; Μια κουβέντα ακόμα και θα σας ξαναχώσω μέσα στο κελί."
"Συνηθισμένα πράγματα," είπε ο Lewis.
"Θα μας χώσει μέσα λέει, λίγο δύσκολο χωρίς την άδεια του αφεντικού. Όχι-όχι, κατέβασε το χέρι," προειδοποίησε τον άνδρα που ετοιμαζόταν να τον χτυπήσει. "Πάει το συμπεθέριασμα αν τολμήσεις."
"Κουνηθείτε," είπε ο άνδρας κατεβάζοντας με αγανάκτηση τη δουλειά του.
"Ναι, ναι..." μουρμούρισε ο Lewis σηκώνοντας το σακάκι του.

Οι άνδρες τους οδήγησαν σκουντώντας τους με την κάννη των όπλων τους στους πάνω ορόφους όπου άνδρες διάφορων ηλικιών ήταν πολύ απασχολημένοι γυαλίζοντας ή καθαρίζοντας τα όπλα τους. Στο τέλος, άνοιξαν μια μεγάλη πόρτα και τους έσπρωξαν σε μια πλουσιοστόλιστη αίθουσα όπου δέκα κουστουμαρισμένοι άνδρες, παρατεταγμένοι δεξιά και αριστερά, ήταν αφοσιωμένοι στα ρολόγια, τα δαχτυλίδια ή τα όπλα τους που δεν παρέλειπαν ν' αχνίζουν με την ανάσα τους και να τα καθαρίζουν με ένα μαντήλι με το αρχικό Ρ για να είναι γυαλισμένα στην εντέλεια. Στο βάθος της αίθουσας δέσποζε ένας μικρός θρόνος, όπου καθόταν ένας νεαρός άνδρας, όχι πάνω από εικοσιπέντε που κοίταζε αφηρημένος τις κόκκινες κουρτίνες που στόλιζαν τα πλαϊνά του θρόνου.

"Κύριε.... Κύριε..." επανέλαβε ο άνδρας που τους συνόδευε.
"Ναι;"
"Οι κρατούμενοι," έδειξε τους δυο ξενοφερμένους άνδρες πίσω του. "Αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουν μια πρόσκληση για εσάς."
"Ω, αλήθεια;" ο ξανθός άνδρας σηκώθηκε και έφτιαξε το ξανθό, γεμάτο ζελέ μαλλί του. "Συγνώμη," ζήτησε και σηκώθηκε από τον θρόνο του. "Συγνώμη για την αγένειά μου," τους πλησιάσε με ανοιχτές τις παλάμες.

Ο Lewis τον κοίταξε από επάνω ως κάτω, εξετάζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια επάνω στην εμφάνιση αυτού του νεαρού άνδρα ενώ εκείνος τους καλούσε να πλησιάσουν προς τον θρόνο του χτυπώντας τους νευρικά στην πλάτη. Ο πρώην νεκροθάφτης κοίταξε με την άκρη των ματιών του το χέρι που είχε ξεκουραστεί επάνω στον ώμο του, πάντα ένιωθε άβολα με αυτή την κίνηση, γύρισε το κεφάλι του από την άλλη και κούνησε διακριτικά τον ώμο του για να το διώξει από επάνω του. Ο Petrovic κάθισε και πάλι στον θρόνο του ενθουσιασμένος.

"Λοιπόν, σας έστειλε η Δουλτσινέα; Δέχτηκε τη σχέση μας ο πατέρας της; Θ' ανακοινώσουμε τους αρραβώνες στα γενέθλιά της;" ρώτησε. "Δεν έχω ετοιμάσει ακόμα το κατάλληλο κουστούμι ξέρετε! Δεν περίμενα τέτοια πρόσκληση. Ω, είμαι σίγουρος ότι εκείνη θα είναι πανέμορφη ό,τι κι αν φορέσει..."

Ο Lewis έγειρε το κεφάλι του στο πλάι όσο ο άνδρας μιλούσε ακατάπαυστα για την αγαπημένη του.

"Πιθανών φτωχής καταγωγής, οι τρόποι του είναι αρκετά μηχανικοί αλλά όχι ακριβείς μάλλον το κάνει για να εντυπωσιάσει και να ταιριάξει με τους δυνατούς του νησιού. Φοράει φθηνή κολόνια, άλλο ένα σημάδι ότι είναι νεόπλουτος, ίσως και λίγο σπάγκος, ότι μυρίζει αξίζει. Δεν τον αδικώ. Η αριστερή του σόλα είναι λιγότερο φαγωμένη από την δεξιά. Δεν πατάει καλά το αριστερό του πόδι; Κάποιος τραυματισμός ή μήπως κρύβει κάτι στον πάτο του δεξιού. Το σακάκι του είναι λίγο πιο ανοιχτό από των υπολοίπων, άρα είναι ο μόνος που κουβαλάει μικρό όπλο επάνω του. Μάλλον φοβάται πιθανές επιθέσεις από τους δικούς του. Ίσως δεν έχει πολύ καιρό που ανέβηκε στην ιεραρχία, ακόμα δεν εμπιστεύεται τους γύρω του..."