[Τέλος-Αποστολή] Στο Τέλος Ξυρίζουν Τον Γαμπρό

Όταν το ρολόι χτύπησε ακριβώς δώσεκα, ο Monferatio όπως υποσχέθηκε, χτύπησε ελαφρά το ποτήρι του με ένα κουτάλι μερικές φορές για να τραβήξει την προσοχή των καλεσμένων του και καθάρισε τον λαιμό του. Το προσποιητό του χαμόγελο γινόταν ακόμα πιο αποτυχημένο λόγω της διστακτικότητας που φανέρωνε η φωνή του.

"Αγαπητοί μου φίλοι, κύριες, κύριοι," είπε με επίσημο τόνο. "Σήμερα όπως γνωρίζεται είναι τα δέκατα όγδοα γενέθλια της κόρης μου, της Δουλτσινέας. Σαν πατέρας νιώθω περήφανος, διότι όχι μόνο σήμερα μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων αλλά κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι κατάφερε με τα χρόνια να μεγαλώσει σε μια όμορφη και ικανή κοπέλα που θα έκανε τον κάθε πατέρα περήφανο."

"Ρε συ, τελειώσαν όλα τα πιτάκια με κρέας," ενημέρωσε ο Caleb τον Lewis την ίδια στιγμή.
"Ήταν μια γενναιόδωρη ποσότητα," του είπε ο Lewis δείχνοντας ένα λαδωμένο χαρτί μέσα στην τσάντα του.
"Ωωω..." και οι δύο άνδρες στάθηκαν σαν αγάλματα και προσποιήθηκαν ότι παρακολουθούσαν με προσοχή ελέγχοντας αν είδε κανένας τα κλοπιμαία.

"Αλλά η χαρά μου δεν σταματάει εκεί!" συνέχισε με στόμφο ο Meonferatio. "Σήμερα, έχω την χαρά, μπροστά σε όλους εσάς που τιμήσατε αυτήν την ξεχωριστεί ημέρα να ανακοινώσω ένα ιδιαίτερα χαρμόσυνο γεγονός. Τον αρραβώνα της κόρης μου!"

Η έκπληξη των καλεσμένων εκδηλώθηκε με ένα έντονο μουρμουρητό που απλώθηκε σε ολόκληρη την αίθουσα. Άνδρες και γυναίκες κοιτούσαν ο ένας τον άλλον, ενώ οι περισσότεροι εξέφραζαν ψιθυριστά την απορία τους για την ταυτότητα του γαμπρού. Ο Petrovic που είχε ήδη πλησιάσει διακριτικά το μέρος όπου στεκόταν ο πατέρας και η κόρη, έβγαλε τη μάσκα του και ανέβηκε τα σκαλιά για να σταθεί δίπλα τους. Αυτή η αποκάλυψη τάραξε ακόμα περισσότερο τους καλεσμένους, αναμφίβολα ήταν μεγάλα νέα για το νησί και για το μέλλον αυτής της πόλης.

Δαγκώνοντας ασύστολα ένα γλυκό με μπόλικη σοκολάτα, μια πολυτέλεια που δεν είχε για πάρα πολύ καιρό, ο Lewis σάρωσε με τα μάτια του την αίθουσα μέχρι που εντόπισε έναν άνδρα με μαύρα γένια και ακριβό κουστούμι, ξεβαμμένο κάπως από τον χρόνο και τις πλύσεις που έσφυγγε με δύναμη το ποτήρι μέσα στα χέρια. Τα διάπλατα ανοιγμένα του μάτια και το σφίξιμο των χειλιών του φανέρωναν την ταραχή του. Ένας νεαρός άνδρας έσκυψε πάνω από τον ώμο του και του ψιθύρισε κάτι στο αφτί. Γλείφοντας τα δάχτυλά του, ο γιατρός, έχοντας θριαμβεύσει στις διαπραγματεύσεις σου, πλησίασε τον άνδρα όσο πιο διακριτικά μπορούσε.

"Πάμε να φύγουμε. Άχρηστε, πόσες φορές σου είπα να έχεις από κοντά την κόρη του Monferatio;" είπε στον νεαρό άνδρα δίπλα του αφήνοντας το ποτήρι του με τρεμάμενα χέρια από την ταραχή σε έναν από τους δίσκους που περνούσαν για να προσφέρουν τα ποτά για την πρόποση που θα ακολουθούσε.

Δεν ήταν άλλος από τον Don Anieri που είδε τα σχέδιά του να ναυαγούν μπροστά από τα μάτια του. Ανίκανος να παραδεχθεί την ήττα του και έκπληκτος από την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, έσπευσε να αφήσει το μέρος όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να συγκεντρώσει την σκέψη του και την επόμενή του κίνηση, τραβολογώντας μαζί του τον γιο του που δεν έδειχνε και τόσο πρόθυμος να αφήσει το μέρος.

"Μα πατέρα, δεν είναι σωστό να-"
"Σκασμός, δε θα μου πεις εσύ τι είναι σωστό και τι όχι," του είπε ζητώντας από μια υπηρέτρια να του φέρει το παλτό του. "Ανίκανε."
"Μάλιστα," απάντησε ο νεαρός που φάνηκε να ήταν συνηθισμένος στα κοσμητικά επίθετα.

Και ενώ αδημονούσαν για την ώρα που θα άφηναν το σπίτι, ο νεαρός νεκροθάφτης έπεσε άτσαλα επάνω στον Don Anieri λερώνοντάς το πουκάμισό του με αρκετή σοκολάτα. Φουρκισμένος, κοίταξε τον λεκέ και γύρισε προς τον άγνωστο άνδρα που είχε πέσει ήδη στα γόνατα.

"Σας παρακαλώ, μην κάνετε σκηνή. Είμαι καινούργιος εδώ, αν το αφεντικό μου-"

Ο Anieri αρκέστηκε σε μια δυνατή κλωτσιά στα πλευρά του Lewis. Δεν είχε καμία διάθεση να μπλεχτεί σε ένα σκηνικό και να γελοιοποιηθεί παραπάνω μέσα σε εκείνη την αίθουσα αλλά ο υπαίτιος δεν έπρεπε να μείνει ατιμώρητος. Ο Lewis κουλουριάστηκε στο πάτωμα, κάτω από το ανήσυχο βλέμμα της υπηρέτριας που έτρεξε στο πλευρό του και ο Anieri έφυγε πριν καν φορέσει το παλτό του και χάθηκε πίσω από τη βαριά έξοδο του σπιτιού.

Πέντε λεπτά αργότερα, ο Monferatio ανακοίνωνε ότι οι γάμοι της κόρης του θα γινόταν είκοσι ημέρες μετά από γενέθλιά της και προσκαλούσε όσους είχαν την καλοσύνη να μείνουν κοντά τους ως εκείνη την ώρα να παρευρεθούν και σε εκείνη τη σημαντική ημέρα για την οικογένειά του. Ο Petrovic έκπληκτος έπιασε το χέρι της Δουλτσινέας τρέμοντας από χαρά. Αυτή η ανακοίνωση που ήταν έκπληξη και για τον ίδιο έγινε μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις μέσα στο γραφείο του Monferatio κατά τη διάρκεια την νύχτας, όπου ο Lewis εξηγούσε τους λόγους που έπρεπε να επισπεύσουν το γεγονός, αλλά παρόλα αυτά οι είκοσι ημέρες ήταν το καλύτερο που μπόρεσε να επιτύχει.

Φοβόταν, μια πιθανή επίθεση από τον Anieri για να μπει εμπόδιο στα σχέδια των δύο άλλων ανδρών θα ήταν εφικτή μέσα σε ένα τόσο μεγάλο διάστημα. Γι' αυτό, ζήτησε από τον Monferatio να του δώσει λίγο χρόνο πριν το ανακοινώσει. Ο Anieri ήταν περήφανος μα και οξύθυμος άνδρας σύμφωνα με τις περιγραφές, ο Lewis υπολόγιζε ότι δε θα έμεινε πολύ μετά την ανακοίνωση μια τέτοιας συμμαχίας που σήμαινε τη μείωση της επιρροής του στο νησί. Μα ακόμη κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Βλέποντας την προσεγμένη εικόνα που ήθελε να παρουσιάσει στους άλλους, προσπαθώντας να ανταγωνιστεί τον Monferatio ο Anieri ήθελε να φαίνεται ευπαρουσίαστος, μα με μια ματιά μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν ήταν άνθρωπος που ξόδευε πολλά λεφτά στα ενδύματά του, το κουστούμι του, αντίθετα με τον άλλον ανδρών που βρισκόταν εκεί εκείνο το βράδυ ξεχώριζε από τα σημάδια που είχε αφήσει ο χρόνος επάνω του. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο ο Anieri έτριβε τα δάχτυλά του, φανέρωνε άνθρωπο που του άρεζε το χρήμα, την κίνηση αυτή την είχε συναντήσει αρκετές φορές σε φιλάργυρους εμπόρους της Colt. Ένας λεκές αρκεί, σκεφτόταν ο Lewis, ένας λεκές πάνω στο ακριβό και ίσως μοναδικό κουστούμι του Anieri αρκούσε για να μεγαλώσει τον θυμό του και να αφήσει την αίθουσα ακόμα πιο γρήγορα και ο πρώην νεκροθάφτης δέχτηκε να πάρει το ρίσκο ενός μικροκαυγά που τελικά κατέληξε σε έναν αφόρητο πόνο στα πλευρά του. Μα δεν τον πείραξε, αυτό που ήθελε να πετύχει, το πέτυχε. Ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο καθισμένος κάτω και άναψε και το τελευταίο του τσιγάρο. Θα μπορούσε να τη συνηθίσει αυτήν την πόλη...

Όνομα χαρακτήρα: Lewis W. Cardon

P.o.M. Points: 40

Belli: 120,000

Τυχόν παρατηρήσεις: Ένα δάκρυ κύλησε όταν περιέγραφες την ομίχλη κι αυτό που σου θύμιζε. Με κράτησε μέχρι τέλους, γέλασα σε κάποια σημεία (αυτό που ήσουν δεμένος/η στο κατάστρωμα και ήρθε ο καπετάνιος). Προτεινόμενη για ιστορία του μήνα. Να ζήσει ο γαμπρός.