[Τέλος] Η ύπαρξη του Δαχτυλιδιού.[Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

[Αρχή]

-Αααχ...Είναι ωραία η επιστροφή.
-Ποιος είσαι!; φώναξα, αλλά τα χείλη μου δεν άνοιξαν.
-Ποιος είμαι; Απ'ότι φαίνεται η μνήμη σου τα έχει παίξει κυριολεκτικά. απάντησε η άλλη φωνή χωρίς πάλι να ανοίξουν τα χείλη μου. Ήταν λες και υπήρχαν δυο άτομα στο μυαλό μου και συνομιλούσαν εκεί, ενώ το σώμα κυριευόταν από έναν απ'τους δύο. Θες να μου πεις ότι δε θυμάσαι ούτε τον Shadi που μας έφερε εδώ;
-Ποιος είναι αυτός;
-]Πφφφ... Είσαι όσο άχρηστος όσο πάντα. Μην ανησυχείς όμως, θα κάνω καλή χρήση του σώματός σου, όπως και της συνείδησής σου. Για τώρα θα σου πρότεινα να... πας για ύπνο. Χαχαχαχαχαχα!
-Τι!; Όχι! φώναξα, ενώ οι αισθήσεις μου με εγκατέλειπαν.
Ωραία, τώρα που ξεφορτώθηκα τον άχρηστο εαυτό μου ίσως καταφέρω να επανέλθω στο σχέδιο. σκέφτηκα και χαΐδεψα το Δαχτυλίδι της Χιλιετίας, που κρεμόταν στον λαιμό μου. Οι δυνάμεις σου δεν παύουν ποτέ να με εκπλήσσουν αγαπητό μου. σκέφτηκα ξανά και χαμογέλασα.
-Α ναι, παραλίγο να σε ξεχάσω. είπα και σηκώνοντας το σπαθί του εγκληματία το κάρφωσα στο στήθος του αστυνομικού που είχε χάσει το χέρι του. Λυπάμαι, δεν έχω περιθώρια να με καταλάβουν. Την επόμενη στιγμή γύρισα την πλάτη μου στα πτώματα και κατευθύνθηκα πίσω προς το μπαρ. Λίγα λεπτά αργότερα, στεκόμουν μπροστά στην είσοδο και ακουμπούσα το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας.
Εδώ θα αναλάβεις εσύ πάλι ανόητε, αλλά μην ανησυχείς, αυτήν την φορά θα είμαι κοντά.

Ένιωσα το κεφάλι μου να πονάει και το έτριψα με το δεξί μου χέρι. Τι συνέβη; Πώς ήρθα εδώ; Α ναι... Κατέβασα το πόμολο και μπήκα στο μαγαζί, όπου βρήκα την Alicia να μιλάει ταραγμένη με έναν άντρα. Πέντε ακόμα άτομα βρίσκονταν στο χώρο και μετέφεραν τους νεκρούς συντρόφους τους και τους εγκληματίες προς τα έξω.
-Bakura!!! φώναξε ανακουφισμένη η κοπέλα και ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μου για να με σφίξει στην αγκαλιά της. Είσαι καλά;
-Ναι. Ηρέμησε. είπα χαϊδεύοντας την στην πλάτη. Τώρα σταμάτα να με εκνευρίζεις και φύγε από πάνω μου!
-Ώστε εσύ είσαι ο Bakura. Είμαι ο αρχηγός των Shield και ονομάζομαι Masta. Μπορείς να μου πεις τι συνέβη στον Rei και τους συντρόφους μου;
-Φυσικά, αν και... τα νέα δεν είναι πολύ καλά. Ο Rei κρυβόταν στα στενά και όταν τον στριμώξαμε κατάφερε να σκοτώσει και τους πέντε άντρες σας. Βέβαια ένας από αυτούς κατάφερε να τον σκοτώσει, αλλά οι τραυματισμοί του ήταν θανατηφόροι.
Ο Masta αναστέναξε και με κοίταξε με ένα παγερό βλέμμα, που νόμιζες ότι σε διαπερνά.
-Μπορείς να με οδηγήσεις εκεί;
-Masta, δεν είναι καλή ιδέα. Είναι κουρασμένος και...
-Όχι Alicia, είμαι καλά. Ακολουθήστε με αρχηγέ. Τς! Δεν μπορώ να το αποφύγω, αλλά τουλάχιστον θα αποφύγω οποιαδήποτε σχέση με τους θανάτους.

Βγήκα απ’το μαγαζί με την συνοδεία του άντρα και κινήσαμε προς το σημείο που θανατώθηκε ο Rei και τα μέλη της Shield. Ο Masta ήταν διαφορετικός απ’τους υπόλοιπους. Το γεροδεμένο του σώμα σε συνδυασμό με το πειθαρχημένο και παγερό του ύφος, έκανε εμφανές ότι ήταν ένας πολύ έξυπνος και ισχυρός άντρας. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας και του έδειξα τα πτώματα.
-Εδώ είναι.
-Ευχαριστώ για την συνεργασία νεαρέ. είπε ο Masta ανάβοντας ένα τσιγάρο και πηγαίνοντας να εξετάσει το πεδίο μάχης.
-Αρχηγέ, μπορώ να φύγω; είπα πιάνοντας το κεφάλι μου. Νομίζω ότι είδα αρκετό θάνατο για σήμερα…
-Ναι, φυσικά. Θα αναλάβω εγώ από εδώ. Συγγνώμη για την αναστάτωση.
-Δεν ήταν τίποτα. Λυπάμαι για τους συντρόφους σου. και με αυτά τα λόγια γύρισα την πλάτη μου στον αρχηγό της αστυνομίας. Ένα πλατύ χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου, ενώ βάδιζα προς το μαγαζί της Alicia σκεπτόμενος το πώς θα δράσω στην συνέχεια.
Δεν πήγε άσχημα. Η ηλίθια αθώα προσωπικότητα του Bakura ίσως φανεί χρήσιμη. Τώρα να δω πως θα ξεφορτωθώ την γυναίκα.

Όταν έφτασα, άνοιξα την πόρτα και βρήκα την κοπέλα να κάθεται σε ένα τραπέζι κοντά στην είσοδο. Μόλις με είδα ανακουφίστηκε και βάδισε προς το μέρος μου.
-Πάμε σπίτι;
-Ναι, ήταν κουραστική μέρα…
-Είμαι σίγουρη. απάντησε κι αφού κλείδωσε την πόρτα, περπατήσαμε μέχρι το σπίτι της.
-Είσαι καλά; με ρώτησε αφού έκλεισε την πόρτα πίσω της.
-Ναι. Απλά είδα πολλά για μια μέρα…
-Καταλαβαίνω. Θες να σου ετοιμάσω τίποτα να φας;
-Όχι. Καλύτερα να πάω για ύπνο. Αρκετά βάσανα σου προκάλεσα για μια μέρα. είπα ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Καληνύχτα Alicia.
-Καληνύχτα Bakura.
Μ’αυτά πήγα στο δωμάτιο μου και έπεσα στο κρεβάτι. Έβγαλα τα ρούχα μου και χώθηκα κάτω απ’τα σεντόνια, με το Δαχτυλίδι να κρέμεται στον λαιμό μου.
-Τι κάνεις!;
-Σκάσε ηλίθιε! Είσαι τόσο αδύναμος που ξέχασες τον σκοπό που είμαστε σε αυτόν τον κόσμο!
-Ποιον σκοπό!; Για πιο πράγμα μιλάς!;
-Τς! Εξ αρχής το μόνο που κάνεις είναι να με περιορίζεις. Μείνε για μια φορά στο παρασκήνιο και μάθε πως πρέπει να δρας!
-Τι είναι όλα αυτά που λες!; Σκότωσες δυο ανθρώπους, πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Πώς μπορείς να ελέγχεις το σώμα μου; Ποιος είσαι;
-Ποιος είμαι; Χαχαχα! Έχεις ξεχάσει ακόμα και την δύναμη του Δαχτυλιδιού που κρέμεται στον λαιμό μας; Πόσο άχρηστος μπορεί να είσαι τελικά… Είμαι εσύ ανόητε!
-Πώς!; Δε ξέρω τι είναι όλα αυτά που μου λες, αλλά θέλω το σώμα μου πίσω και το θέλω τώρα!
-Τι!; Αδύνατον! Δε θα με σταματήσεις ξανά! Όχι έτσι… Αν θες τον έλεγχο πάρ’τον, αλλά πάντα θα είμαι κοντά. Χαχαχαχα!
-Τι είναι αυτό!; Αααα! […]

Άνοιξα τα μάτια μου όταν πλέον το φως του ήλιου είχε γίνει εκτυφλωτικό και είχα γίνει μούσκεμος απ’τον ιδρώτα. Έπιασα το κεφάλι μου, που με είχε πεθάνει απ’τον πόνο και το σώμα μου άρχισε ξανά να πονάει. Όταν επιτέλους οι πόνοι κόπασαν, σηκώθηκα και ντύθηκα. Στο δεξί μέρος του μαξιλαριού μου πρόσεξα το μυστήριο χρυσαφί αντικείμενο. Πώς βρέθηκε εκεί αυτό το πράγμα; Αμέσως το κεφάλι μου άρχισε να πονάει. Ασυνείδητα, πήρα το πράγμα και το φόρεσα στον λαιμό μου. Ακούμπησα το πόμολο της πόρτας, αλλά ξαφνικά διάφορες εικόνες πέρασαν σαν ταινία μπροστά απ’τα μάτια μου. Θεέ μου! Τι έγινε χθες…
-Πώς γίνεται να θυμήθηκες ότι συνέβη!; Είναι αδύνατον! Εκτός φυσικά αν…
-Εκτός αν τι;
-Ίσως σε υποτίμησα λιγάκι. Όπως και να το κάνουμε ξέρεις κι εσύ να χρησιμοποιείς το Δαχτυλίδι.
-Δε ξέρω για πιο πράγμα μιλάς. Πώς μπόρεσες να σκοτώσεις τους δυο άντρες!;
-Τι εννοείς πώς ανόητε; Κανείς δεν πρέπει να μάθει για την ταυτότητα του αντικειμένου που κρέμεται στον λαιμό μας. Κανείς! Αν δε θελήσεις να συνεργαστείς, τότε θα ξαναπάρω τον έλεγχο κι αυτήν την φορά για πάντα!
-Δε θα σε αφήσω!
-Δεν έχεις και πολλές επιλογές! Μην ξεχνάς, έχεις χάσει την μνήμη σου και δε θυμάσαι ορισμένα αναγκαία πράγματα. Αν τα πάμε καλά ίσως σε βοηθήσω να τα επαναφέρεις.
-Δε χρειάζομαι την βοήθειά σου! Είσαι ένας εγκληματίας, ένα απόβρασμα!
-Πιθανόν, αλλά είμαι ότι πιο κοντινό έχεις και αποτελώ τον μεγαλύτερο κίνδυνο για σένα. Θα σε συμβούλευα λοιπόν να τα έχεις καλά μαζί μου, γιατί μπορεί να συμβούν άσχημα πράγματα. Δε φαντάζομαι να θες να πάθει τίποτα η όμορφη Alicia ε;
-Μην τολμήσεις να την αγγίξεις μπά@@@ρδε!
-Χαίρομαι που συμφωνούμε. Στο εξής να κάνεις ότι σου λέω. Να θυμάσαι όσα θέλω να πετύχω σε αφορούν. Η αποστολή εδώ ήταν και για τους δυο μας. Θα είμαι κοντά. είπε η παρουσία και χάθηκε απ’την συνείδησή μου.

Τι στο… Η παρουσία του χάθηκε. Αυτό σημαίνει ότι η συνείδησή μου είναι ασφαλής; Μα τι σκέφτομαι… Θα επανέλθει όποτε κρίνει ότι δεν κάνω αυτά που θέλει. Για τώρα, το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να φερθώ φυσιολογικά και να προσπαθήσω να αποτρέψω την άλλη ύπαρξη απ’το να καταστρέφει τις ζωές των γύρω μου. Αλλά… για ποια αποστολή μιλούσε;
Κατέβασα το πόμολο και βρέθηκα στον μικρό διάδρομο που οδηγούσε στο σαλόνι. Κίνησα προς τα εκεί, όταν ξαφνικά η Alicia έπεσε πάνω.
-Ωχ! Βλέπω ξύπνησες, καλημέρα. είπε καλοσυνάτα η κοπέλα. Πώς αισθάνεσαι;
-Καλημέρα Alicia, μια χαρά. Πηγαίνεις κάπου;
-Ναι, πρέπει να πάω για δουλειά. Σου έχω ετοιμάσει φαγητό. Εμμ… θα γυρίσω το βράδυ, τι θα κάνεις μέχρι τότε;
-Για αρχή θα κάνω μπάνιο. Αργότερα ίσως γυρίσω την πόλη.
-Καλώς, να προσέχεις. Μην ξεχνάς ότι χρειάζεσαι ξεκούραση.
-Ναι Alicia, ευχαριστώ.
Η κοπέλα έφυγε χαμογελώντας μου, αφήνοντάς με μόνο στο σπίτι της. Γδύθηκα και πήγα να κάνω μπάνιο. Όταν τελείωσα, έφαγα τη σούπα που μου είχε ετοιμάσει και φορώντας το Δαχτυλίδι της Χιλιετίας στον λαιμό μου, βγήκα απ’το σπίτι και ξεκίνησα να περπατώ στους δρόμους της πόλης. Ο ήλιος είχε κατέβει κάπως, αλλά συνέχιζε να κάνει αρκετή ζέστη. Γύρω μου κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος, οι περισσότεροι ψώνιζαν, ενώ άλλοι κατευθύνονταν προς τις δουλειές τους. Κάποια στιγμή πρόσεξα μια μικρή ομάδα της Shield, έδειχναν αρκετά προσεκτικοί μετά τα χθεσινά συμβάντα. Όσο σκεφτόμουν ότι εγώ ήμουν υπεύθυνος για τον θάνατο εκείνων των δύο, ήθελα να πάω να παραδοθώ, αλλά ήξερα ότι η ύπαρξη που υπάρχει μέσα μου δε θα με άφηνε να το κάνω. Έτσι συνέχισα την βόλτα μου κοιτώντας τα διάφορα κτήρια που υπήρχαν.

Χάζευα ένα μεγάλο κτήριο, όμοιο με το καζίνο που είχα δει την προηγούμενη μέρα, όταν ξαφνικά έπεσα πάνω σε κάποιον και σωριάστηκα στο έδαφος. Κοιτώντας προς τα πάνω, αντίκρισα τον αρχηγό της Shield.
-Με συγχωρείς νεαρέ… Ωχ, γεια σου Bakura, πώς νιώθεις σήμερα;
-Α, γεια σου Mustang.
-Masta… είπε ο άντρας ενοχλημένος καπνίζοντας ένα τσιγάρο και ξύνοντας τα κοντά μαύρα μαλλιά του.
-Ουψ… Συγγνώμη… Εεε.. Σχετικά με χθες…
-Όλα είναι εντάξει, τα φροντίσαμε όλα. Τώρα που το λες, έχω μερικές ερωτήσεις για σένα.
-Μακάρι να μπορώ να φανώ χρήσιμος.
-Είπες ότι ο Rei σκότωσε όλους μου τους άντρες κι ότι ένας σύντροφός μου κατάφερε να τελειώσει την δουλειά. Μήπως μπορείς να μου πεις ποιος ήταν;
Πες του ακριβώς αυτά που θα σου λέω!
-Εεεμ… Δεν μπορώ να θυμηθώ καλά… Νομίζω ότι ήταν ο άντρας που έχασε το χέρι του, αλλά... τον είχε ήδη καρφώσει στο στέρνο…
-Μάλιστα. Κρίνοντας απ’την έκφρασή σου δε θες να μιλάμε για αυτό το θέμα. Είναι κατανοητό. Λοιπόν, εις το επανιδείν νεαρέ. Μείνε μακριά απ’τους μπελάδες κι αν δεις κάτι περίεργο ενημέρωσε μας.
-Ευχαριστώ…
-Να πάρει!!! Μας υποπτεύεται!
-Και πολύ καλά κάνει. Εσύ φταις για όλα.
-Δε φαίνεται να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει ανόητε. Αυτό σημαίνει μονάχα ένα πράγμα… Πρέπει να βγει απ’την μέση και μάλιστα ξέρω πως.

Αμέσως άρχισα να χάνω τον έλεγχο του σώματός μου και κατάντησα παρατηρητής των πραγμάτων, ενώ η παρουσία μέσα μου έγινε ισχυρότερη.
Ωραία, για αρχή να βρω ένα μπαρ. Συνέχισα να περπατώ στον δρόμο, μέχρι που είδα κάποιον περαστικό να βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
-Καλησπέρα, μπορείς να μου πεις πού βρίσκεται το κοντινότερο μπαρ;
-Φυσικά, είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από δω…
-Όχι αυτό. Ας πούμε ότι δεν είναι … του γούστου μου.
Ο άντρας έδειξε να τρομοκρατείται, αλλά προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία του.
-Εεεμμ… Υπάρχει ένα στο επόμενο στενό, αλλά θα σου πρότεινα να είσαι προσεκτικός.
-Ωωω, μα ευχαριστώ πολύ. του απάντησα και κίνησα προς το μέρος που μου είπε.
-Πού σκοπεύεις να πας;
-Να βρω μερικούς παλιούς… φίλους.
Έστριψα στο στενό που μου είπε ο περαστικός και ύστερα από λίγα βήματα, βρέθηκα μπροστά σε ένα μικρό κτήριο. Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει, αρκετά καλό γι αυτό που ήθελα να ακολουθήσει. Απ’το μαγαζί ακούγονταν φωνές και ο δρόμος ήταν άδειος, παρά την κίνηση που υπήρχε στον προηγούμενο δρόμο. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και ανοίγοντας την πόρτα, μπήκα στο κτήριο. Ήταν πολύ πιο μικρό απ’αυτό που δούλευε η Alicia, αλλά μπροστά στους άντρες που μπεκρόπιναν εδώ, οι «επικίνδυνοι» πελάτες του προηγούμενου μπαρ έδειχναν κουτάβια.

Με την είσοδό μου στο χώρο, όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Το χαμόγελό μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, καθώς κατευθυνόμουν προς την μπάρα και πρόσεξα αρκετά τατουάζ με το σχήμα του γερακιού στα κορμιά τους.
-Μια παγωμένη μπύρα… κι ελπίζω να είναι καλή.
Ο μπάρμαν δε σχολίασε παρά άρχισε να ετοιμάζει την παραγγελία μου, ενώ δυο άντρες με πλησίαζαν.
-Βρε βρε βρε. Για δείτε εδώ, ένας καινούργιος. Πώς κι απ’τα μέρη μας ξένε;
-Ας πούμε ότι… με έλκυε το κλίμα.
Όλοι οι άντρες, καθώς και μερικές γυναίκες που βρίσκονταν στο μαγαζί άρχισαν να γελούν. Τότε ο ένας απ’του δύο με χτύπησε με την παλάμη του στην πλάτη.
-Για ξένος καλός είσαι!
-Αν με ξαναγγίξεις θα σου δείξω και πόσο κακός είμαι. Τι λες; του είπα προκλητικά την ίδια στιγμή που ο μπάρμαν άφηνε την μπύρα μου μπροστά μου.
-Ωωω! Παιδιά απ’ότι φαίνεται ο ξένος έχει άγριες διαθέσεις. Μήπως πρέπει να τον καλοδεχτούμε;
-Κάνε ότι θες Kiba. είπε ένας άντρας με σκουλαρίκι στο φρύδι, που απ’ότι έδειχνε είχε ηγετική θέση. Ο άντρας χαμογέλασε και ύψωσε την γροθιά του. Με μιας σηκώθηκα ρίχνοντας το ψηλό σκαμπό στο έδαφος και πιάνοντας τον καρπό του Kiba, έκανα μια περιστροφή γυρνώντας του το χέρι. Ταυτόχρονα, χαμήλωσα το αριστερό μου πόδι, χτυπώντας αυτό του αντιπάλου μου στην κλείδωση και ρίχνοντάς τον στα γόνατα. Έτσι βρέθηκα να κρατάω τον καρπό του στο ύψος του λαιμού του, ενώ εκείνος βογκούσε απ’τον πόνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα.