[Τέλος] Αλλάζουν όλα..

Δεν ξαναμίλησαν εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν η χαρά του γλεντιού αλλά μια περίεργη θλίψη που γέμισε την καρδιά του, ήταν που για πρώτη φορά κάποιος είχε ενδιαφερθεί. Ως τώρα είχε μάθει, ή μάλλον είχε πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι παρα ένα σκυλί. Όπου και αν πήγαινε έφερνε μαζί του μπελάδες, όπου και να βρισκόταν οι άνθρωποι γύρω του θα κοιτούσαν αν είχαν κάτι να κερδίσουν απο κείνον. Άλλος κοίταζε αν έχει δύναμη, αν ίσως είναι κάποιος, αν έχει γεμάτο πορτοφόλι.. αν... αν.. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που ενώ μπορούσαν να τον αφήσουν να πεθάνει, τον είχαν σώσει. Δεν καταλάβαινε γιατί, ίσως αυτό να τους προκαλούσε προβλήματα. Για μια στιγμή σκέφτηκε, πως λίγα θα του έλεγε ακόμη και αυτό, δεν είχε τίποτα με αυτό το χωριό, είτε πλούτιζε έιτε καιγόταν συθέμελα, η ζωή του δεν θα άλλαζε ούτε στο παραμικρό.

Όμως, για πρώτη φορά μέσα του κάτι είχε αλλάξει. Όχι δεν θα τους άφηνε να πεθάνουν εκεί μόνοι τους. Μα τι μπορούσε να κάνει αν ερχόταν ξανά; Ήταν σακάτης πια.. Μετα βίας μπορούσε να σηκώσει το όπλο του, όσο για το να κινηθεί.. Να πηδήξει... Να αποφύγει μια επίθεση;; Αυτά ήταν ιστορία μακρινή.. Ακόμα και αν έμενε δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει την απόφαση του, θα έμενε στο χωριό εως ότου σιγουρευτεί πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Το επόμενο πρωινό , τον ξύπνησαν οι φωνές των κατοίκων. Μπορούσε να καταλάβει απο τους διαπλεκτισμούς ότι είχαν γυρίσει για κείνον. Κάθισε λίγο στο κατώφλι, άκουσε λίγο καλύτερα, ήταν αλήθεια ότι τον ζητούσαν, φοβέριζαν κάποιους, χτυπούσαν άλλους, άνοιγαν σπίτια.. Σε λίγο ίσως να τον έβρισκαν, όμως κανείς ως τώρα δεν είχε μιλήσει, όλοι τον κάλυπταν σιωπηλά. Άναψε ένα τσιγάρο, και κάπνισε δυο τζούρες, ύστερα με το ίδιο χέρι έπιασε το σφυρί του και έκανε να ανοίξει την πόρτα με τον ώμο του. Δεν θα περίμενε άλλο, ίσως ακόμα και αν δεν τον έβρισκαν, ακόμη και αν δεν μιλούσε κανείς, να σκότωναν μερικούς κατοίκους ως αντίποινα. Αυτό δεν μπορούσε να το επιτρέψει.

Η πόρτα άνοιξε και βγήκε έξω, πιο έτοιμος απο ποτέ για να βρεί το τέλος. Περπάτησε αργά, καπνίζοντας μέσα στο πλήθος και στάθηκε μπροστά στους ψαρανθρώπους. Αυτή την φορά ήταν περισσότεροι, μαζί τους ήταν και ο αρχηγός τους, ο τύραννος του νησιού. Για μερικές στιγμές κανείς δεν είπε τίποτα, τόσο αμήχανες ήταν αυτές οι στιγμές που σε μερικούς φάνηκε σαν να πέρασαν χρόνια.

-Ας τελειλώνουμε... Αρκεί να λήξουν όλα με εμένα! Εκείνη τη στιγμή σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια του αρχηγού των ληστών.

- Να και ένας άνθρωπος που στέκεται μπροστά στον θάνατο με το κεφάλι ψηλά. όμως σε τίποτα δεν θα σε βοηθήσει αυτό..

- Μα δεν περιμένω τη βοηθεια κανενός. Ξέρω πως θα πεθάνω, αλλά καθόλου δεν φοβάμαι. Βλέπεις δεν έχω και κάτι να χάσω ούτε υπάρχει κάποιος που θα μείνει πίσω να με θυμάται μετά το χαμό μου. Όλα για μένα θα τελειώσουν εδώ.

- Ας είναι.. Τότε λοιπόν θα σου κάνω αυτή την χάρη. Για όσα έκανες θα πληρώσεις με την ζωή σου αλλά όσα έκανες δεν θα βαρύνουν κανένα άλλο.. Όχι όμως ότι χρειάζεται.. Βλέπεις δεν είσαι ο μόνος που σήκωσε όπλο απέναντί μας..

Το αίμα του πάγωσε. Για μια στιγμή είχε πιστέψει ότι έτσι απλά θα μπορούσε να τους γλιτώσει όλους. Αρκεί να τα παρατούσε... Μα ποτέ στη ζωή δεν κέρδισε κανείς όταν τα παράτησε.. Ποτέ κανείς δεν πήρε τίποτα χωρίς να κάνει κάτι για αυτό. Κοίταξε γύρω του.. Όλοι τον κοιτούσαν... Άλλοι ήταν δακρυσμένοι, άλλοι σκεπτικοί, φοβισμένοι. Μερικοί απο αυτούς ήταν θυμωμένοι, τους είχε προδώσει και το καταλάβαινε τώρα. Όλοι ήξεραν πως τίποτα δεν θα τελείωνε εδώ. Κι όμως διάλεξαν να τον φυλάξουν.. Αν τον έδιναν με μιας, τότε ίσως και να είχαν ελπίδες. Αλλα τώρα πια ήταν σίγουρο πως πολλοί απο αυτούς θα έβρισκαν το χαμό λίγο μετά απο κείνον. Όχι τίποτα δεν θα τελείωνε εκείνο το πρωινό, το ζωριό είχε να πληρώσει βαρή φόρο αίματος..

Μέσα απο το πλήθος πετάχτηκε ενας χωρικός, έτρεξε μπροστά και στάθηκε δίπλα του.
- Δεν μπορείτε πια να κάνετε ότι θέλετε. Σήμερα θα τελειώσουν όλα ακόμη και αν δεν μείνει κανείς απο μας ζωντανός. Καλύτερα νεκροί παρά δούλοι στη μαύρη σκλαβιά και την πείνα!

- Χαχαχααχ!! Εντάξει λοιπόν! Αφού το θες πέθανε και εσύ μαζί του!!!

Ο ψαράνθρωπος έκανε νεύμα σε έναν άλλο ληστή να μαχαιρώσει τον Devon, τότε πετάχτηκαν ακόμα δύο απο το πλήθος και τον σταμάτησαν. Όλο το χωριό ήταν εκεί, κανείς δεν έφυγε. Όλοι στέκονταν όρθιοι απέναντι στον δυνάστη τους.Τότε ο αρχηγός των ληστών θύμωσε τόσο πολύ απο την αφοβησιά των κατοίκων του χωριού που πήρε απόφαση πως όσο και αν του κόστιζε θα τους έκαιγε όλους ζωντανούς! φώναξε μπροστά τους δύο υπαρχηγούς του και τους είπε πως απόψε το χωριό αυτό θα ήταν στάχτη και ότι αν κανείς ζούσε κατα τύχη τότε να τον έκοβαν κομμάτια και να τον έδιναν τροφή στα ψάρια.

Όταν το άκουσαν αυτό οι κάτοικοι του χωριού έσφιξαν τα δόντια, αλλά πάλι δεν έφυγε κανείς, μόνο μερικοί έβγαλαν τα όπλα απο τις θήκες τους. Σε λίγο θα άρχιζε το μακελειό. Μια σφαγή δίχως όρια, αφού καμιά ελπίδα δεν είχαν όσο κι αν πολεμούσαν. Όσο και αν πολεμούσε και εκείνος πάλι το τέλος θα ταν το ίδιος, ίσως να σκότώσει 5 μπορεί και δέκα μα όχι παρα πάνω. έτσι το πήρε απόφαση. Θα ζούσε, θα έμενε εκεί για να παλέψει, για να κερδίσουν την ελευθερία τους.

- Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι τόσο δειλοί θα ήταν οι ψαράνθρωποι!!

Τι είπες;; Τα μάτια του ψαρανθρώπου πετούσαν φλόγες, στην επόμενη λέξη θα τον σκότωνε το δίχως άλλο.

- Δειλοί! Γιατί δεν είναι παρά δειλός όποιος χτυπά έναν τραυματία. Όποιος εξαφανίζει τον εχθρό του όταν είναι ακόμη στο πάτωμα. Είναι δειλοί όσοι τα βάζουν με τους αδύναμους! Δειλοί όσοι δεν τους αφήνουν να γίνουν δυνατοί και άξιοι αντίπαλοι! Δειλοί ή έξυπνοι;! Μα όπως και να χει άνανδροι!

-Χαχαχα!!! Εντάξει λοιπόν άνθρωπε! Κέρδισες αυτό που ήθελες! Αφού πιστεύεις ότι αυτό το μάτσο απο άχρηστους και δειλούς μπορεί αν υψώσει το ανάστημα του . Ότι αυτοί παρέα με σένα το σακάτι θα μας νικήσουν! Ας δοκιμάσετε λοιπόν! Αλλά αν φύγεις έστω και για λίγο απο το νησί θα τους σκοτώσουμε όλους! Πόσο καιρό θες λοιπόν για να μας νικήσεις;

- Τέσσερις μήνες..

Τέσσερις μήνες.. Ίσως και να τα κατάφερνε! Μα χωρίς χέρι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, δε άλλους έπαιρνε χρόνια για να συνηθίσουν μια τέτοια απώλεια.. Αν μόνο μπορούσε να παλέψει όπως πριν... Ίσως τότε τέσσερις μήνες να ήταν αρκετοί.. Οι ψαράνθρωποι κράτησαν το λόγο τους και αποσύρθηκαν στο λημέρι τους. Για τους επόμενους μήνες θα είχαν ανακωχή, μέσα σε αυτό το διάστημα έιτε θα προετοίμαζαν ένα μικρό θαύμα είτε θα ζούσαν τις τελευταίες τους στιγμές. Οι κάτοικοι του χωριού τον κοιτούσαν ξαφνιασμένοι, μερικοί είχαν ανακουφιστεί αλλα όλοι γνώριζαν πως πήγαιναν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.
Εκείνο το βράδυ, το χωριό ήταν πιο ήρεμο απο ποτέ, λες και είχε εγκαταλειφθεί. Τα παντζούρια μανταλώθηκαν νωρίς και τα μπαρ δεν άνοιξαν . Όλοι έμειναν σπίτια τους, αγκάλιασαν τις οικογένειες τους, και κάθισαν στην φωτιά . Ήταν η στιγμή για να πάρει ο καθένας τις αποφάσεις του, μερικοί θα έφευγαν σίγουρα, κάποιοι άλλοι πάλι θα έμεναν παραιτημένοι στην μαύρη μοίρα που τους περίμενε.

Το επόμενο πρωινό σηκώθηκε πριν χαράξει ο ήλιος και ετοίμασε τα πράγματα του. Άναψε ενα τσιγάρο και βγήκε στο χιονισμένο σοκάκι. Μέσα απο τις γρίλιες σε κάθε παράθυρο ένιωθε ένα ζευγάρι μάτια να τον παρακολουθεί. Κανείς δεν θα τον ρωτούσε που πάει, κανείς δεν θα του ζήταγε το λόγο, αυτή η μάχη δεν ήταν δική του, μα δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Σε λίγο έφτασε στην είσοδο του χωριού, ήξερε πως μερικοί χωρικοί τον παρακολουθούσαν απο τα στενά, άκουσε τα βήματα τους, ένιωσε την αγωνία τους. Ύστερα κοίταξε πίσω του και πήρε τον δρόμο για το βουνό του νησιού. Τελικά ίσως τέσσερις μήνες να ήταν αρκετοί!