[Τέλος] Αλλάζουν όλα..

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένα υπόκωφο βουητό κάλυψε τα πάντα. Όλοι σταμάτησαν και κοιτάχτηκαν με απορία, κάτι συνέβαινε, μπορούσαν να το καταλάβουν, δεν είναι απλά ότι το άκουγαν, όχι ήταν σαν να το νιώθουν, κάτι μέσα τους έτρεμε.
- Όλα αλλάζουν στον κόσμο, όσα όμως αρνούνται να ακολουθήσουν αυτή την αλλαγή θα συντριφτούν!
Ο Beren είχε φωνάξει αρκετά δυνατά ώστε να τον ακούσουν όλοι, ύστερα χαμογέλασε... Το έδαφος άρχισε να τρέμει, μικρές ρωγμές έκαναν την εμφάνιση τους στην επιφάνεια, ύστερα η δονήσεις έγιναν πιο δυνατές και εκείνος ο θόρυβος κάλυψε τα πάντα. Τη επόμενη στιγμή, μεγάλες πλάκες πετάχτηκαν απο το έδαφος, πολλοί έπεσαν μέσα στα χαντάκια που δημιουργήθηκαν με αποτέλεσμα να συνθλίβουν από τους βράχους που ανασηκώνονταν και ξανάπεφταν με δύναμη πάνω στη γη. Ήταν ένας δυνατός σεισμός, απο αυτούς που μπορούν να γκρεμίσουν πόλεις ολόκληρες, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, η έκταση του ήταν μόνο σε μια περίμετρο μερικών μέτρων γύρω απο τον Beren.

Ύστερα, σήκωσε το σφυρί του απο το έδαφος και ολα σταμάτησαν. Όλοι τον κοιτούσαν απορημένοι και τρομαγμένοι. Λίγοι μόνο μπόρεσαν να καταλάβουν όσα είχαν συμβεί. Μερικοί χωριάτες εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και έτρεψαν προς το δάσος και κάποιοι ψαράνθρωποι προσπάθησαν να τους πιάσουν. Και αυτό θα είχαν κάνει αν ο Beren δεν έδειχνε με το σφυρί του προς το μέρος τους...Εκείνη τη στιγμή το βλέμμα του ήταν αποφασισμένο, μπορούσες αν τον κοίταζες να καταλάβεις ότι αυτός ο άντρας δεν αστειεύονταν.

Και έτσι ήταν, όταν θύμωνε, ήταν σαν να έχανε τον εαυτό του. Είχε μάθει να κρατά την ψυχραιμία του, να αποφεύγει την βία όπου δεν χρειαζόταν και πάντοτε πίστευε πως όσοι είναι πραγματικά δυνατοί ξέρουν να κρατούν το σπαθί τους στην θήκη του. Ωστόσο ήταν ο ίδιος που πάντα πίστευε πως ένα όπλο όταν βγει από την θήκη του πρέπει να του δοθεί αίμα. Για εκείνον ήταν σαν να υπήρχε μια συμφωνία ανάμεσα σε κάθε όπλο και τον αφέντη του, ήταν λες και οι μοίρες τους είχαν μπλεχτεί σε μια κλωστή. Έτσι αν κάποιος έβγαζε το όπλο του, αν ήθελε να το τιμά, έπρεπε να πληρώσει και τον αντίστοιχο φόρο αίματος. Όχι. Για εκείνον τα όπλα δεν υπήρχαν για να επιβάλλουν την ασφάλεια, ούτε για τις προειδοποιήσεις. Τα όπλα είχαν μόνο ένα σκοπό, το φόνο.

Κοίταξε για μια ακόμη φορά εκείνους τους ψαρανθρώπους, ίσως να μην έφταιγαν σε κάτι, πολλοί απο αυτούς δεν είχαν καν σκεφτεί τι έκαναν, απλά ακολουθούσαν διαταγές. Τελικά όμως την κρίσιμη στιγμή λίγα απο αυτά έχουν σημασία, άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που ο σκύλος με κόστος την ζωή του σώζει τον αφέντη. Έσφιξε το σφυρί του και έπεσε πάνω τους, κάθε σφυριά ήταν αρκετή για σκοτώσει έναν ή δύο απο δαύτους. Το κεφάλι του σφυριού έσκαγε πάνω στα σώματα τους και εκείνα σαν να τους είχες βάλει μια βόμβα μέσα τους έσκαγαν ή σκίζονταν σε κομμάτια..

Μια, δύο τρεις φορές, το σφυρί συνέχιζε να ξεσκίζει τα σώματα του μέχρι που από εκείνους που έφυγαν για να κυνηγήσουν όσους χωρικούς το έσκασαν, δεν έμεινε τίποτα άλλο πέρα απο μια λίμνη αίματος και διαμελισμένα σώματα. Μόλις τελείωσε μαζί τους κοίταξε τους υπόλοιπους ψαράνθρωπους. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο με αίμα, αλλά αυτός χαμογελούσε ακόμη. Μερικοί τον κοιτούσαν τρομαγμένοι, άλλοι οργισμένοι για την άγρια δολοφονία των συντρόφων τους, λίγες στιγμές αργότερα ένα τσούρμο ρίχτηκε κατά πάνω του. Δεν θα ήταν περισσότεροι απο δέκα μα σίγουρα ήταν αρκετοί ώστε να τον σκοτώσουν έτσι όπως έρχονταν όλοι μαζί.

Εκείνος έβαλε ξανά το σφυρί στη θήκη του και ύστερα γύρισε προς το μέρος τους. Με μια κίνηση έπιασε τον αέρα που βρισκόταν μπροστά του, ήταν θα έλεγες λες και κρατούσε ένα διάφανο πέπλο και το τίναξε προς το μέρος τους! Εκείνοι πετάχτηκαν μπρος τα πίσω. Αμέσως μετά πήδηξε προς τη μεριά τους και έβγαλε τα δύο στιλέτα που χρησιμοποιούσε ως τώρα. Με αυτά πρόλαβε να κόψει τους λαιμούς μερικών που είχαν καταφέρει να σηκωθούν, αλλά και πάλι ήταν περισσότεροι απο αυτόν και σύντομα βρέθηκε τριγυρισμένος από εξαγριωμένους συμμορίτες.

Έπεσαν πάνω του σαν αγρίμια διψασμένα για αίμα. Προσπάθησε να πηδήξει προς τα πίσω αλλά ήταν μάταιο. Μπροστά, πίσω, στο πλάι υπήρχαν εχθροί. Περπατούσαν προς την μεριά του, ήξεραν πια ότι μπορούσε να κάνει και περίμεναν μια κίνηση για να τον μαχαιρώσουν. Εκείνος, πέταξε τα μαχαίρια στο πάτωμα και σήκωσε τα χέρια του στον αέρα, ήταν ακάλυπτος, λες και περίμενε να έρθει το τέλος. Και έτσι θα ήταν, αν εκείνη την στιγμή ένας απο τους κατοίκους του μικρού χωριού δεν έριχνε μια σφαίρα στο κεφάλι ενός απο τους διώκτες του. Αυτό ήταν αρκετό, μια στιγμή. Χωρίς να χάσει χρόνο, ακούμπησε τα χέρια του στο έδαφος και αμέσως το έδαφος σε μια ευθεία γραμμή μπροστά του άρχισε να διαλύεται. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να ανοίξει τον κλοιό που είχε σχηματιστεί γύρω του. Χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο τινάχτηκε προς το άνοιγμα, τα είχε καταφέρει! Πάνω στο τίναγμα του μπόρεσε να αγγίξει τα σώματα δύο ψαρανθρώπων. Ο πίδακας αίματος που βγήκε από το στόμα τους, μαρτύρησε το θάνατο τους.

Ήξερε πως είχε το μομέντουμ, αν αργούσε έστω και ένα λεπτό, ίσως να πέθαινε. Πήδηξε πάνω στον πιο κοντινό εχθρό και ύστερα στον επόμενο, με κάθε πήδημα προσπαθούσε να αγγίζει το στομάχι, την πλάτη ή το λαιμό του αντιπάλου. Με αυτό τον τρόπο ήταν σίγουρος πως όποιον είχε αγγίξει ήταν είτε νεκρός είτε βαριά τραυματισμένος.

Ξανάβγαλε το σφυρί του απο τη θήκη, ήταν η στιγμή για να τελειώσει μαζί τους. Δεν είχαν μείνει πάνω απο δέκα και απο όσο είχε κρίνει δεν υπήρχε αναμεταξύ τους κάποιος αξιόλογος πολεμιστής. Την επόμενη στιγμή ρίχτηκε πάνω τους με όλη του την δύναμη και το κουράγιο, η κατάσταση δεν χωρούσε δισταγμούς και το ήξερε καλά. Ακόμα και μια στιγμή αν δίσταζε ίσως να ήταν μοιραίο. Κάθε επίθεση με το σφυρί του, μετέφερε και την δύναμη του, κάθε χτύπημα ήταν ένας μικρός σεισμός στο σώμα του αντιπάλου του. Ικανό, να διαλύσει ένα χέρι, να σπάσει τα οστά που άγγιζε ή ακόμα και να προκαλέσει πολλαπλή εσωτερική αιμορραγία. Αρκεί να τον χτυπούσε, αρκεί να τον άγγιζε..

Κατάφερε με αυτό τον τρόπο να σκοτώσει τους περισσότερους, όμως όταν είχαν μείνει μόνο 3 και είχε πιστέψει πια ότι ήταν νικητής, έκανε ένα λάθος. Δεν υπολόγισε σωστά και ρίχτηκε απρόσεκτα σε έναν αντίπαλο, για κακή του τύχη όμως, αυτός ήταν και ο αρχηγός της ομάδας. Ένας ψηλός ψαράνθρωπος , που κρατούσε δύο τεράστιες λεπίδες, καθεμία απο τις οποίες βυθίστηκε μέσα στη σάρκα του, μία στο πόδι και μια στα πλευρά. Δεν ήταν νεκρός αλλά σε λίγο ίσως να λιποθυμούσε απο την αιμορραγία, αφού οι πληγές ήταν βαθιές. Το μειονέκτημά του πλέον ήταν φανερό, έπρεπε να τελειώνει μαζί τους σε λίγο χρόνο και ενώ είχε πρόβλημα με την κίνηση του. Ο αντίπαλος του τον κοιτούσε χαμογελώντας, όλα θα τελείωναν με ένα χτύπημα, δεν θα τον άφηνε να αγγίξει το έδαφος και ο ίδιος δεν θα μπορούσε να πηδήξει μακριά..

Ύστερα, ο ψαράνθρωπος έσφιξε τα όπλα του και πήδηξε πάνω στον Beren. Μέσα σε μια στιγμή όλοι σώπασαν. Το χέρι του ψαρανθρώπου έλειπε, βρισκόταν στο δεξί χέρι του Beren και εκείνο στο έδαφος. Για μερικές στιγμές όλα είχαν παγώσει, κανείς δεν κινούταν, όλοι έχασκαν με το στόμα ανοιχτό. Μετά απο λίγη ώρα ο Devon πήγε πάνω από τον νεαρό άντρα για να ελέγξει τον σφυγμό του, ευτυχώς ήταν ακόμα ζωντανός. Έπειτα, κοίταξε τους ψαρανθρώπους, ήταν πλέον πολλοί λίγοι για να επιβάλλουν οτιδήποτε, έτσι χωρίς να που οτιδήποτε μάζεψαν τον αρχηγό τους και αποσύρθηκαν.

Όλη τη νύχτα στο χωριό επικρατούσε σιωπή, ήταν το πένθος για όσους είχαν πεθάνει. Ήταν ο φόβος για ότι θα ακολουθούσε, αλλά ήταν και η ανησυχία του κόσμου για τον νεαρό άντρα που με ρίσκο την ζωή του στάθηκε όρθιος μπροστά στους δυνάστες τους. Η κατάστασή του ήταν πολύ άσχημη, ίσως να μην έβγαζε καν το βράδυ. Ο πυρετός απο την μόλυνση δεν έλεγε να πέσει, ακόμα και ο γιατρός του χωριού είχε κάνει όσα μπορούσε. Η τύχη του πλέον ήταν στα χέρια της ίδιας του της μοίρας.

Μέχρι που χάραξε, μάζευαν τα πτώματα. Ήταν δίκαιοι σε αυτά οι κάτοικοι του χωριού, στους νεκρούς δεν ξεχώριζαν φίλους και εχθρούς, παρά μόνο ετοίμαζαν το ταξίδι όσων είχαν χάσει τη ζωή τους. Θα απέδιδαν όλες τις τιμές που αναλογούσαν και ήξεραν πως για τις πέντε μέρες που χρειαζόταν η τελετή για να ολοκληρωθεί δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα. Ως τότε το νησί είχε άσυλο, ως τότε δεν θα τολμούσαν να τους αγγίξουν. Δεν υπήρχε βέβαια, κάποιος νόμος που τους ανάγκαζε μα ήταν τα έθιμα του βορρά τέτοια. Ο νεκρός είχε πέντε μέρες να φύγει από αυτόν τον κόσμο.

Την πρώτη μέρα, καθάριζαν τις πληγές του, έπλενα το σώμα του και του φορούσαν τα καλύτερα ρούχα για να αποχαιρετήσει όσα αγαπά. Την δεύτερη μέρα επισκέπτονταν οι συγγενείς και οι φίλοι την σωρό και ξενυχτούσαν πλάι της. Την τρίτη, μέρα στόλιζαν ένα ξύλινο υπέργειο τύμβο για την σωρό, μέσα και επάνω έβαζαν όλα τα αντικείμενα που αγάπησε ο νεκρός και όλα του τα όπλα. Την επόμενη, ξεκινούσε ένα μεγάλο γλέντι για να αποχαιρετήσουν τον φίλο που φεύγει και αυτό το γλέντι διαρκούσε μέχρι και το τέλος της πέμπτης μέρας όπου όλοι μαζί τραγουδούσαν ένα τοπικό ψαλμό-τραγούδι, το οποίο ανήγγειλε πως σε αυτό τον κόσμο ο θάνατος φέρνει ζωή και καλωσόριζε όλες εκείνες τις χαρές που θα ρθούν.

Όλες αυτές τις μέρες ο Beren κυριολεκτικά πάλευε με τον θάνατο. Κάθε του ανάσα θα λεγες πως έφερνε το τέλος πιο κοντά, πως ήταν πιο αδύναμη πιο ξεπνοημένη. Κι αυτός, κάθιδρος από τον πυρετό, στέναζε στο κρεββάτι, πάλευε με τους εφιάλτες του, χαμένος κάπου ανάμεσα σε όσα έζησε και όσα ίσως άφηνε πίσω . Είδε κι αυτός όπως λένε την ζωή του να περνά απο μπροστά του αλλά δεν ήταν σαν να λέμε όπως όταν βλέπεις μια ταινία, γρήγορα και απλά. Όχι, για τον φίλο μας όλα κύλισαν αργά, είδε κάθε του στιγμή να ξανασυμβαίνει. Είδε ξανά όλα τα λάθη που είχε κάνει, είδε όσους είχε πληγώσει και όσους είχε απογοητεύσει, είδε και τα πρόσωπα όσων είχε σκοτώσει και ήταν πολλοί.

Όλοι στέκονταν εκεί, άλλοι γελούσαν και άλλοι τον συμπονούσαν. Όμως αλήθεια κανείς δεν θα λυπόταν αν πέθαινε, και γιατί άλλωστε να λυπόταν; Μέχρι τώρα είχε δεθεί με λίγους, είχε γνωρίσει την προδοσία και την απώλεια και είχε αλλάξει οριστικά. Απο τότε είχε γίνει άνθρωπος ψυχρός, πραγματιστής, αδίστακτος στο έλεος των σκοπών του. Όσοι είχαν την ατυχία να σταθούν απέναντί του γνώρισαν τον θάνατο. Μια ζωή βαμμένη στην μοναξιά και το αίμα. Όλη του την ζωή κυνήγησε έναν όρκο δίχως νόημα και έμεινε μόνος. Ίσως όχι. Ίσως να μην ήταν μόνος. Θα ταν καλύτερα αν είχε απομείνει ολομόναχος αλλά ήταν εκεί αυτή η φιγούρα απο τα όνειρα του για να του θυμίζει το τρομερό του καθήκον.

Σηκώθηκε, και με αργά βήματα, μισά βήματα, μισά παραπατήματα, έφτασε ως την πόρτα. Έξω είχε στηθεί ένα μεγάλο γλέντι, οι κάτοικοι έπιναν μέσα στα χιόνια, γελούσαν και τραγουδούσαν ανάμεσα στα χαλάσματα του χωριού τους. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί, λες και δεν έχασαν και εκείνοι τους αγαπημένους τους. Μα μπορούσε να καταλάβει πως το γλέντι αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα. Όσοι έπιναν φορούσαν μαύρα και πολλοί ήταν δακρυσμένοι και όσα τραγούδια λέγονταν ήταν αποχαιρετισμού και θλίψης , ύμνοι για όσους χάθηκαν.

Μόλις τον πρόσεξαν, όλοι σώπασαν. Μετά απο λίγο ο Devon σηκώθηκε, γέμισε ένα ποτήρι κρασί και χωρίς να πει κουβέντα τον πλησίασε και του έδωσε να πιει. Ύστερα, του έκανε νεύμα να κάτσει δίπλα του.
-Χαίρομαι, που είσαι ζωντανός!
- Ευχαριστώ.. Λυπάμαι για όσα προκάλεσα...
- Όχι φίλε μου. Εμείς σου ζητάμε συγνώμη για όσα έχασες. Συγνώμη που παραλίγο να πεθάνεις για εμάς. Όσα έγιναν δεν μπορούν να αλλάξουν. Μα ακόμα και αν δεν ήσουν εσύ κάποτε θα συνέβαιναν και ίσως τότε να ήταν χειρότερα..
- Όπως και να χει, δεν έφερα καλό σε κανένα. Και όσα έκανα ίσως να φέρουν και άλλους μπελάδες.. Δεν είμαι σίγουρος πως όλα τελείωσαν εδώ..
-Ίσως να ναι και έτσι. Μα σήμερα, θα πιούμε για όσους χάθηκαν αλλά και για εκείνους που έμειναν πίσω...