[Τέλος-Αποστολή] "Δεν ξέρω ποιος είσαι" (Μέρος Α')

Προηγούμενες ιστορίες:

Πρωταγωνιστές της ιστορίας:

Περίληψη Προηγουμένων:

Spoiler Preview:

Μερικές βδομάδες είχαν περάσει και η παρέα μας συνεχίζει τα ταξίδια στην South Blue, να επισκέπτεται νησιά, να ζει περιπέτειες. Σε μία μέρα, λίγο πιο ξεχωριστή από τις άλλες, το πρωινό βρήκε στην καμπίνα του Arima έναν ακόμα ένοικο!
Ο Bloody σκίρτησε στον ύπνο του. Τα βλέφαρα του άνοιξαν και βλεφάρισε αποπροσανατολισμένος. Πού βρισκόταν; Αυτό δεν ήταν το κρεβάτι του! Αντί για μαξιλάρι είχε ...τον ώμο του Arima; Τινάχτηκε όρθιος απότομα με εξωφρενικό ύφος και στην χειρονομία ξύπνησε επίσης το αγόρι.
-Τι έπαθες;! έκρωξε με την χαρακτηριστική πρωινή βραχνάδα.
Ο Arima πήγε να ανακαθίσει στο στρώμα του και το μετάνιωσε. Έπιασε με πονοκέφαλο το κεφάλι του που κουδούνιζε. Ο Bloody λαχανιασμένος κοιτούσε τριγύρω του για να συνδέσει πώς ακριβώς είχε καταλήξει σε αυτήν την κατάσταση. Είδε τέσσερα βαρέλια σάκε σε μια γωνιά του δωματίου. Όλα άδεια. Και θυμήθηκε τις ατασθαλίες της προηγούμενης μέρας.
-Αποκοιμήθηκα έτσι;! μονολόγησε σοκαρισμένος.
-Μετά από τόσο αλκοόλ, τι περίμενες;! μόρφασε ενοχλημένος από την ένταση της φωνής του άλλου.
-Υπενθύμισε μου ξανά, γιατί έπρεπε να τα κατεβάσουμε όλα..; κατηγόρησε με το δάχτυλο τα βαρέλια.
-Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μας άφηνε ο Mark να τα πετάξουμε στην θάλασσα, του εξήγησε. Μετά την κομπίνα κόπο του παιδιού να τα αποσπάσει από τον κανονικό ιδιοκτήτη τους, πώς μπορούσαν να αρνηθούν μια τόσο καλή ποιότητα σάκε;! Ή θα τα πίναμε οι δυο μας, ή θα τα πίναμε μαζί με τον Mark! του παρέταξε τις επιλογές, με ξεκάθαρη την προτίμηση του.

Ελάχιστα παρηγόρησε τον Bloody η πληροφορία που του διέφευγε μες στην ταραχή του. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Βημάτιζε πάνω κάτω στον χώρο με πανιασμένο πρόσωπο και το χέρι να πιέζει το στέρνο του.
-Σταμάτα πια! του φώναξε χωρίς να συλλαμβάνει την αλλοπρόσαλλη αντίδραση. Απλά αποκοιμήθηκες εδώ αντί για την δική σου καμπίνα. Ποιο το πρόβλημα;
-Δεν καταλαβαίνεις τίποτα! ξέσπασε πάνω του τα νεύρα. Ποτέ δεν αποκοιμιέμαι απλώς! Και φουρκισμένος ακόμα, κλότσησε την πόρτα της καμπίνας για να βγει έξω. Ηλίθιος! του πέταξε φεύγοντας.
-...Καλημέρα και σε σένα! ειρωνεύτηκε πριν ξαναπέσει στο στρώμα του.
Στο κατάστρωμα του Nidhogg ο Bloody είδε την May, γυρισμένη πλάτη και συγκεντρωμένη πάνω από κάτι που κρατούσε. Στην άκρη είχε κάτσει ο Mark, ο οποίος δεν φαινόταν στα καλύτερα του. Συγκεκριμένα το βλέμμα του ήταν ελαφρώς θολό και για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό έδειχνε σημάδια ναυτίας. Περίεργο αυτό. Ο Mark ειδικευόταν σαν πλοηγός τους, ήταν ο τελευταίος που τον ενοχλούσε η θάλασσα! Με καχυποψία, ο Bloody τον πλησίασε και σνίφαρε δυνατά τον αέρα του. Το παιδί τον πήρε χαμπάρι καθυστερημένα, η αντίδραση του ήταν εκείνη πανικού.
-Mark… άρθρωσε αργά και με αυστηρότητα. Ήταν 5 τα βαρέλια του σάκε που έκλεψες, έτσι; στένεψε τα μάτια σε σχισμές.

-Ααααα... Να μωρέ, ξεκίνησε με φουντωμένο πρόσωπο. Κράτησα ένα βαρέλι για να το προσφέρω στην Μεγάλη Αδελφούλα! Το ύψος της φωνής του ανέβηκε δύο κλίμακες.
-...Mark! επανέλαβε με πονοκέφαλο, νιώθοντας πως όλη η “θυσία” του πήγε χαμένη.
-Δεν έγινε και τίποτα! υποτίμησε το συμβάν. Είμαι άντρας πλέον!
Από πέρα, η May που παρακολουθούσε την σκηνή πάνω από τον ώμο της, άφησε ένα διασκεδασμένο γελάκι. Πάνω σε αυτήν επίσης την σκηνή ξεπρόβαλε από το εσωτερικό ο Arima που κοίταξε από το κορίτσι στον Mark και πάλι πίσω με ξαφνιασμένο ύφος.
-Mark, απευθύνθηκε σοβαρά στο παιδί που ανάβλεψε. Καλύτερα να μην ξανακοιμηθείς παρέα με την May στο μέλλον! πρότεινε για να αποφευχθούν μελλοντικά περιστατικά.
-Δεν ακουμπώ την οικογένεια, Αφεντικό! διαμαρτυρήθηκε στο ανένδοτο αγόρι.
-Δεν αφήνετε τις πλάκες να έρθετε εδώ; πρότεινε διπλωματικά γιατί μυριζόταν ότι θα ξέφευγε η συζήτηση. Σήμερα ήρθαν αυτά και δεν έχω ιδέα τι υποτίθεται πως πρέπει να τα κάνουμε!
Τα αγόρια την περικύκλωσαν και διέκριναν στα χέρια της όχι ένα, αλλά δύο den den mushi με δύο διαφορετικές επιστολές να συνοδεύουν το καθένα. Αναγνωρίζοντας την πιθανή προέλευση για το ένα, τα κεφάλια τους στράφηκαν ψηλά στο κατάρτι του καραβιού. Εκεί είχαν κουρνιάσει δύο πουλιά. Το ένα ήταν το συνηθισμένο περιστέρι που έστειλε ο διοικητής της βάσης τους στο Centauria, ο Daisuke. Το μικρόσωμο πτηνό προσπαθούσε να φουσκώσει το στήθος για να συναγωνιστεί μάταια το διπλανό, πολύ μεγαλύτερο πτηνό. Ένα περήφανο γεράκι που δεν έδινε καμία σημασία στον “ανταγωνιστή” του.

-Ποιος το έστειλε αυτό; αναρωτήθηκε δυνατά για το γεράκι.
-Αυτός που μάλλον μας έστειλε αυτό! μάντεψε σωστά παίρνοντας στα χέρια το πρώτο den den mushi, που ήταν πιο περίεργο από ένα κοινό. Είναι ειδικό για να ηχογραφεί μηνύματα, εξήγησε στις απορημένες εκφράσεις τους και στην συνέχεια πάτησε ένα κουμπί του.
"Στο καμπαναριό.......δύση του ηλίου θα σου δείξει........Χάρτες της Μεγάλης Γραμμής και οπλοστάσιο.......δυτικό τείχος.........στοές.....επικίνδυνος...." ακούστηκε το παραμορφωμένο μήνυμα από μια άγνωστη, αντρική φωνή.
Με ανασηκωμένο το φρύδι, αντιγύρισαν τα ύφη ο ένας στον άλλο. Τι είδους γρίφος ήταν αυτός;
-Ίσως το γράμμα που το συνόδευε να ρίξει λίγο φως! υπέθεσε και τους έδειξε την επιστολή.
"Αυτές  ήταν οι λέξεις που μπορέσαμε να βγάλουμε απο ένα γράμμα που έπεσε στα χέρια μας μέσω τεχνικών αντικατασκοπείας. Επειδή λόγο ηλικίας πιστεύουμε οτι θα καταφέρετε να ξεφύγετε απ τα βλέμματα των πολλών θέλουμε εσείς να πάτε στο νησί Eluria και να λύσετε το μυστήριο αυτών των λέξεων. Second Commander - Toshiro Mifune "
Τα παιδιά έμειναν να κοιτάζουν λοξά την υπογραφή του επιφανούς και εντελώς άγνωστου σε αυτά, αξιωματικού του Επαναστατικού Στρατού. Τα μάτια του Bloody όμως άστραψαν με αναγνώριση.
-Αυτό είναι πολύ σημαντικό! τους επισήμανε άκρως σοβαρά. Πρέπει να το εκτελέσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται!

-Ποιος είναι αυτός ο τύπος; εξέφρασε την απορία του. Γιατί εμάς; δεν πείστηκε ότι ήταν ζήτημα ηλικίας. Γιατί όχι κάποιον πιο αναδεδειγμένο στην South;
-Νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τώρα το κίνητρο για την δεύτερη επιστολή, εξέπνευσε βαριά και τους έδειξε το περιεχόμενο της.
Ήταν μόνο δύο λέξεις και ένας συνδυασμός για να επικοινωνήσουν. “Καλέστε με” με το γραφικό χαρακτήρα του Daisuke. Άκεφα, τα παιδιά κάναν πράξη την λακωνική εντολή, χρησιμοποιώντας το δεύτερο den den mushi.
 
Από την βάση στο Centauria
Μέσα στην αίθουσα υποδοχής της βάσης, περίμεναν καρτερικά ο Daisuke με μια σειρά άλλων μελών στο πλευρό του. Ανάμεσα τους ήταν αναμενόμενα ο αδελφός του ο Waka, η γυναίκα του η Kamirana Tokonashe, ο λιανός Hari, ο γιγαντόσωμος Dimitri που θύμιζε μοντέρνο Viking και άλλα μέλη. Όλοι τους όμως είχαν την έκφραση ατόμου σε αναμμένα κάρβουνα. Στην μέση της αίθουσας, πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι είχαν τοποθετήσει το αντίστοιχο den den mushi για να απαντήσουν στην κλήση.
Pero~Pero~Pero! Pero~Pero~ Gotcha! το απάντησε σχεδόν αυτόματα.
-Επιτέλους! πέταξε ανυπόμονα ο Daisuke λες και τον είχαν στήσει. Από το πρωί περίμενα αλλά πήρατε τον χρόνο σας να ξυπνήσετε! τους τα έψαλλε άδικα.
-...Καλημέρα και σε σένα! βαρέθηκε τα ύφη εναντίον του για το υπόλοιπο της μέρας. Τι τρέχει με την αποστολή αυτή τη φορά; Ποιος είναι αυτός ο Toshiro Mifune;

-Πρόσεχε τα λόγια σου! του επίβαλλε την τάξη. Είναι Second Commander, δεν μπορείς να μιλάς όπως θέλεις για αυτόν!
-Ναι, αλλά ένας Second Commander, επανέλαβε τον τρανό τίτλο με ειρωνεία γενικώς στο ύφος του, προτίμησε να επιστρατεύσει ένα τσούρμο παιδιά αντί για τον διοικητή μας. Και τώρα τα ακούμε εμείς στην θέση του!
-Η αποστολή είναι ζωτικής σημασίας, δεν χωράνε περιθώρια για λάθη! συνέχισε σαν να μην τον άκουσε. Γι αυτό στέλνω μερικούς ακόμα να σας υποστηρίξουν στο έργο.
-...Ποιους στέλνεις; επέλεξε να ρωτήσει, διατηρώντας καχυποψίες στο κεφάλι του.
-Τις Κότες! ήρθε η απάντηση.
-Από όλους όσους έχεις στην διάθεση σου..! βόγκηξε ο Mark.
-Ήταν οι πιο κοντινοί στην θέση σας. Εξάλλου δεν έχουν επικηρύξεις σε αντίθεση με ένα μάτσο πιτσιρίκια. Χρησιμοποιήστε τους όπως θέλετε!
-Ναι, το πιάσαμε το μήνυμα! επενέβη σαρκαστικά. Αντίο~! του το έκλεισε με συρτή φωνή.
Ο Daisuke έμεινε να κοιτά εμβρόντητος το ακουστικό.
-Έχω ένα κακό προαίσθημα γι αυτήν την αποστολή...
 
Πίσω στο καράβι
-Τώρα, για ενισχύσεις στέλνει τις Κότες;! έκρωξε απηυδισμένος. Ποιος το χάφτει;!
-Για κανένα λόγο! συμφώνησε γνέφοντας με περισσότερη ψυχραιμία. Δεν υπάρχει αμφιβολία για την σπουδαιότητα της αποστολής. Η επιτυχία της θα φέρει σημαντικά οφέλη στους συμμετέχοντες. Αν κρίνω από τον Daisuke, απλώς θέλει να δρέψει μερικά και το καμουφλάρει ως “υποστήριξη”.
-Δεν πρόκειται να πάει καλά, αν περιμένουμε τις Κότες! συμπέρανε. Και δεν έχω καμία διάθεση να μοιραστώ την αμοιβή με τον Daisuke! κατέληξε με χαιρεκακία.

-Παραμένει ένα πράγμα, επανέφερε την απορία. Γιατί αυτός ο Toshiro Mifune επέλεξε εμάς;
Το κεφάλι της έκλινε ελαφρώς προς την μεριά του Bloody με νόημα, αλλά ο νεαρός παρέμεινε σιωπηλός. Το είχε αναλογιστεί επίσης και είχε καταλήξει σε δύο ενδεχόμενα: Ο Toshiro Mifune γνώριζε το ιστορικό του Bloody και άρα τον εμπιστευόταν για την αποστολή. Ή απλώς δεν εμπιστευόταν τους Επαναστάτες στην βάση της Centauria...

Όπως και να χε, η ρώτα του Nidhogg στράφηκε προς το νησί Eluria. Τον πιο επικίνδυνο προορισμό που υπήρχε για τους παράνομους της South Blue. Το μέρος αποτελούσε την βάση των marines και ένα απόρθητο οχυρό από πέτρα και σίδηρο. Ξέροντας ότι έμπαιναν στο στόμα του λύκου, τα παιδιά προτίμησαν να εγκαταλείψουν το αναγνωρίσιμο Nidhogg σε ένα γειτονικό ερημονήσι. Για να καθυστερήσουν ακόμα περισσότερο τις Κότες από το να πέσουν πάνω τους, τους έστειλαν μήνυμα να τους το προσέξουν και να περιμένουν δική τους κλήση για να ανταποκριθούν περαιτέρω.
Με μόνο μια ευκίνητη και διακριτική βαρκούλα κάλυψαν την υπόλοιπη απόσταση για το νησί. Για περισσότερη ασφάλεια προτίμησαν να εισέλθουν κρυφά στην πόλη, εισχωρώντας στο φορτίου ενός εμπορικού πλοίου. Κάτω από πιο χαλαρή εποπτεία, προσπέρασαν τον έλεγχο ταυτοτήτων του λιμανιού και βιαστικά χάθηκαν στους δρόμους της πόλης.

Η οποία πόλη ήταν πλήρως ανεπτυγμένη τόσο πληθυσμιακά όσο και εμπορικά. Η αρχιτεκτονική της ήταν άψογη σε τετράγωνα και δρόμους που σου άφηναν μια αρμονία από την συμμετρία τους. Τα περισσότερα οικοδομήματα ήταν χτισμένα από γκρίζα πέτρα και τούβλα, τα οποία ήταν ανθεκτικά για πολυώροφα επίπεδα αλλά πρόσδιδαν μουντή και επαναλαμβανόμενη εικόνα στο μάτι. Πιο ενδιαφέρον είχαν τα καταστήματα, όπου οι ιδιοκτήτες επιστρατεύονταν πανό και πιασάρικες ταμπέλες για την προσέλκυση πελατών. Έξω από ένα παρόμοιο κατάστημα με γυναικεία ενδύματα, ένα χαριτωμένο ζευγαράκι είχε στήσει την σκηνή:
-Μην είσαι τσιγκούνης, Tasha! κατσούφιασε το κορίτσι στον διπλανό της. Δεν αντέχω άλλο την βιασύνη, θέλω να χαρώ και λίγο! φούσκωσε πεισματάρικα τα μάγουλα.
Η επιτηδευμένη γκρίνια της είχε πιθανότατα το αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα, χάρη στην αξιολάτρευτη όψη της. Το κορίτσι είχε έντονα κόκκινα μαλλιά μέχρι τους ώμους και ένα μικροσκοπικό σουλούπι, που κάλυπτε μόνο με έναν στενό κορσέ και ένα ιλιγγιώδες κοντό σορτσάκι.
Το αγόρι δίπλα της κρατούσε τα χέρια στις τσέπες της ασπρόμαυρης καμπαρτίνα του. Παρότι μόνο τα λευκά μαλλιά του μπορούσαν να διακρίνουν από την οπτική τους γωνίας, από τον τόνο του είχαν την γνώμη ότι χαμογελούσε.
-Δεν χρειάζεσαι άλλα ρούχα, είσαι υπέροχη ακριβώς έτσι! Στο κομπλιμέντο τα μάτια του κοριτσιού στένεψαν με καχυποψία. Μέχρι ποιο σημείο το εννοούσε και πού ξεκινούσε η τσιγκουνιά του συντρόφου της; Εντάξει, δέχτηκε μην μπορώντας να της χαλάσει χατήρι. Πάμε για λίγο αλλά μετά θα συνεχίσουμε την δουλειά μας.
-Σύμφωνοι! ικανοποιήθηκε με λαμπερό χαμόγελο.
-Καλή Κολοκύθα! την επαίνεσε επιστρέφοντας το χαμόγελο.

Παρακολουθώντας από απόσταση, η May χαμογέλασε με ευφορία. Γυρνώντας στην δική της παρέα, ανακάλυψε ότι τα αγόρια ασχολούνταν με πιο πρακτικά ζητήματα.
-Και τώρα τι κάνουμε;
-Αν ακολουθήσουμε τα στοιχεία από το σπασμωδικό μήνυμα, πρέπει να περιμένουμε στην δύση του ηλίου πάνω στο καμπαναριό, έκανε την θεωρία.
-Ποιο από όλα τα καμπαναριά; έθεσε το κύριο ερώτημα. Η Eluria  είναι τεράστια πόλη με περισσότερους από 100.000 κατοίκους! Ας βγάλουμε στην άκρη την βάση των marines, ακόμα κι αν επικεντρωθούμε μόνο στο δυτικό τμήμα της πόλης, υπάρχουν πάνω από 2 εκκλησίες!
-Οι εκκλησίες δεν είναι το μόνο μέρος που μπορείς να βρεις καμπάνα! ανέφερε, κάνοντας ακόμα περισσότερο δύσκολα τα πράγματα. Υπάρχουν πύργοι με ρολόγια για να ενημερώνουν το κοινό για την ώρα, έτεινε προς ένα χαρακτηριστικό οικοδόμημα που ανυψωνόταν κατακόρυφα πολλά μέτρα πάνω από τα γειτονικά του. Έχει επίσης μερικά τέτοια διάσπαρτα στην πόλη, το καθένα με καμπάνα για να υποδεικνύει το μεσημέρι και τα σχετικά.
-Τότε δεν υπάρχει άλλη λύση, επενέβη έχοντας πιάσει το νόημα της συζήτησης. Θα χωριστούμε για να καλύψουμε όσο περισσότερες τοποθεσίες γίνεται.
Σε κανέναν δεν άρεσε η προοπτική. Αν ο καθένας έμενε μόνος του, γινόταν και πιο ευάλωτος σε επιθέσεις. Αλλά δεν υπήρχε περιθώριο για δισταγμούς. Καλύτερα να ολοκλήρωναν γρήγορα τον στόχο τους και να εγκατέλειπαν ομοίως την πόλη!

Χωρίστηκαν σε τέσσερα μέτωπα, ακολουθώντας διαφορετικές διευθύνσεις και τα κεφάλια χαμηλά. Ο Mark κατέβασε τον σκούφο του μέχρι τα αυτιά, πρώτη φορά ευγνώμων για το μικροκαμωμένο μπόι του. Ο Arima που είχε επίσης την φάτσα του να μοστράρει σε wanted posters, επιστράτευσε πανωφόρι με κουκούλα για να καλύψει τα ευκόλως παρατηρήσιμα μαλλιά του. Δεν ήταν ο μόνος εξάλλου σε όλην την πόλη που προτιμούσε ύποπτη ενδυμασία. Υπήρχαν και άλλοι τύποι μαυροφορεμένοι να κυκλοφορούν διάσπαρτα στους δρόμους...
Ο Bloody διατηρούσε ανέκφραστη μάσκα καθώς πλησίαζε τον προορισμό του, τα μάτια του ίσα που πετάριζαν για να αφομοιώσουν τις περίεργες λεπτομέρειες. Διάφορες σκέψεις του γεννήθηκαν καθώς τις επεξεργαζόταν, αλλά δεν βιάστηκε ή πανικοβλήθηκε. Φτάνοντας σε έναν από τους πύργος με τα ρολόγια, κοντοστάθηκε στον πλαϊνό τοίχο ενός γειτονικού μαγαζιού. Ήταν ένα εμπορικό κατάστημα που πουλούσε καθρέφτες. Εκμεταλλευόμενος την περιφερειακή ορατότητα που του πρόσφερε, παρακολούθησε για λίγα λεπτά την κίνηση πριν αποφασίσει ότι ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Μόνο τότε γλίστρησε στην πίσω πόρτα του πύργου, που μόνο το συνεργείο επισκευής χρησιμοποιούσε.
Η May είχε αναλάβει έναν δεύτερο τέτοιο πύργο, στο περιθώριο της δυτικής πλευράς της πόλης. Παριστάνοντας την τουρίστρια, έμεινε με ένα μπουκέτο λουλούδια στα χέρια. Τα ευωδιαστά άνθη προσέλκυαν το βλέμμα σαν μαγνήτης, αλλά αυτό δεν δρούσε κατά της. Αντιθέτως πρόσδιδε στην εικόνα της ως κοινή τουρίστρια. Για λίγο έμεινε να χαζεύει την προθήκη ενός μαγαζιού με γυάλινα βάζα και μπουκάλια, διαφόρων σχημάτων και όγκων. Τελικά ανέβηκε στο μπαλκόνι του πύργου όπου είχε πρόσβαση το κοινό για να απολαμβάνει την θέα.