Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Τρίτο. [Τέλος - Τεχνική]

Προηγούμενες ιστορίες:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Ο Nanashi κι ο Roger είχαν περισσότερο καιρό από την Lorenza στο νησί, κι έχουν ήδη αρχίσει να εκαπιδεύονται για να βελτιώσουν τους εαυτούς τους. Η Κυνηγός παράλληλα προσπαθεί να μάθει την θεωρία του τσι και των σημείων πίεσης αλλά και την εφαρμογή τους από τον καθηγητή Gale Mison, ενώ ο Mark κάνει ζήλειες και ο Στεφάν επικερδείς για όλους γνωριμίες. Για την ακρίβεα, αυτή η γνωριμία του έδωσε στη δυνατότητα τους δύο συνταξιδιώτες να έχουν ακρόαση με τον Δήμαρχο ενώ είναι πολύ πιθανό να βρουν τα στοιχεία που χρειάζονται για να ξετρυπώσουν τον Bryan Mikki.

H ώρα της εμφάνισης εμπρός του Δημάρχου, στο Δημαρχείο, εν παρουσία του αρχηγού της φρουράς κοντοζύγωνε. Κι ενώ την προηγούμενη μέρα οι δύο άντρες δε μπορούσαν να είχαν σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο στην εκπαίδευσή τους, με αποτέλεσμα να χαρούν ιδιαιτέρως, οι δύο εκ των τριών συντρόφων της κομπανίας της Κυνηγού δε μιλιόνταν. Ο Mark είχε στήσει άγριο καυγά μαζί της με το που έφυγαν οι άλλοι δύο - τρεις αν μετρά κανείς και τον αφράτο κανελί σκύλο -. Και γιατί να έχουν τέτοια ελευθερία μαζί της, και πώς στο καλό αυτός ο μεσήλικας είχε το θράσος να συμπεριφέρεται λες και το μέρος ήταν δικό του...

Κάπου εκεί που τον αποκάλεσε μεσήλικα, η κοπέλα δεν άντεξε κι άρχισε να μαλώνει κι εκείνη, πράγμα σπάνιο για την Κυνηγό. Άρχισε να λέει πως δεν είχε δώσει σε κανέναν το δικαίωμα να αντιδρά έτσι, και πως επειδή ταξίδευαν μαζί δε σήμαινε ότι είχε την αποκλειστικότητα στο να υπάρχει γύρω της. Με το που αναφέρθηκε σε τέτοια λέξη όμως, εκείνη τη μέρα, για πρώτη φορά, ο Mark φάνηκε να πληγώνεται το μέσα του. Χωρίς να ξέρει πώς να αντιδράσει, είχε ξεχάσει και να μιλάει για μια στιγμή, κοιτούσε δεξιά κι αριστερά από την ανείπωτη προσβολή που ένιωθε. Χωρίς άλλη διέξοδο, άρπαξε το πόμολο της πόρτας, σχεδόν το ξερίζωσε πριν το κατεβάσει, και έφυγε με βαριά αλλά γρήγορα βήματα από το ξενοδοχείο.

Δεν πήρε πολύ ώρα για την Κυνηγό να αισθανθεί σκουπίδι, όμως ήξερε μέσα της πως αυτή είχε το δίκιο και γι αυτό δεν έκανε ούτε μία κίνηση να πάει να τον βρει. Φυσικά πέρασε κάθε στιγμή να ανησυχεί για το τι στο καλό πήγε κι έκανε, αν ήταν καλά στην υγεία του, εφόσον ακόμα δεν ήταν σίγουρη αν οι αυτοκτονικές του στάσεις είχαν εξαλειφθεί. Ένοχη όσο ποτέ, έριξε τα προβλήματά της στο διάβασμα, που έτσι κι αλλιώς ήθελε να κάνει.

Τέσσερις ώρες αργότερα είχε έρθει η ανακούφιση μα κι ένας μικρός εκνευρισμός όταν είδε τον Στεφάν να μπαίνει στο δωμάτιό της. Παραξενεύτηκε, μα εκείνος της εξήγησε, γελώντας σαν μανιακός, ότι όταν άνοιξε την πόρτα του δωματίου του δικού του, είδε τον Mark με μία ντόπια καλλονή σε αρκετά τολμηρές περιπτύξεις και πως παρολίγο να φάει ένα βάζο στο κεφάλι εξαιτίας αυτού. Ώστε όταν άκουσε συνομιλίες και μια γυναικεία φωνή, και την πόρτα να κλείνει πίσω της, δεν ήταν ο Στεφάν. Για κάποιο λόγο ένιωσε να την πειράζει λίγο, αλλά το θεώρησε φυσικό. Ήταν με μια γυναίκα αλλά εκείνος την έκανε να νομίζει ότι πήγε να αγκαλιάσει την αιώνια λήθη.

Ηλίθιος.

Βέβαια τα πειράγματα του Στεφάν, αφότου έφυγε η κοπέλα και υπήρξε η ανάγκη να ενημερωθούν λεπτομερώς για το τι έγινε όλοι, ήταν ανελέητα, όμως τα χάρηκε δεόντως η κοπέλα κι ευχαριστήθηκε τη ντροπιασμένη συμπεριφορά του Mark. Καλά να πάθει. Βέβαια...μύριζε αλκοόλ, κάτι το οποίο υποδήλωνε πως μάλλον δεν είχε μεγάλη συνείδηση των πράξεών του, αλλά καλά να πάθει ο ανεκδιήγητος. Προσφέροντας μηδενική βοήθεια στον πρώτο και παλαιότερο συνταξιδιώτη της, τους άφησε να τσακώνονται ενώ τους ενημέρωνε ο Στεφάν.

Δεν την κοίταξε στα μάτια ούτε μία στιγμή. Όσο μιλούσε, ή υπερασπιζόταν τον εαυτό του από τα εύστοχα σχόλια του τσιγγάνου, ή έψαχνε βοήθεια εναντίων του, δεν τόλμησε να την κοιτάξει ούτε μία στιγμή. Αυτό του έλειπε, σκεφτόταν συνεχώς και τον ανάγκαζε να παραμείνει απόμακρος, επιστρατεύοντας μόνο απρόσωπα σχόλια και γενικότητες. Δεν ήξερε γιατί, αλλά την είχε εκνευρίσει παραπάνω απ'ότι φανταζόταν και ο σαδισμός της έβγαινε από μέσα, σαν χείμαρρος--μέχρι και να τον κάνει πειραματόζωο σκέφτηκε. Στο τέλος της βραδιάς, πήγαν στα δωμάτιά τους και δεν ξαναμίλησε με κανέναν από τους δύο, ενώ η ίδια έμεινε το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς άγρυπνη για να μελετήσει τις σημειώσεις της.

Κάπως έτσι, ο Roger κι ο Νanashi τους βρήκαν σχεδόν αμίλητους το επόμενο πρωί, με τον Mark από ντροπή, ενώ την κοπέλα από πείσμα. Ο Στεφάν έκανε μεγάλη προσπάθεια να μη ξεσπάσει σε γέλια ή χαχανητά από την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, εφόσον στα μάτια του το όλο θέμα ήταν πολύ απλό αλλά κανένας από τους δύο δεν έλεγε να το καταλάβει. Παρόλα αυτά, όλοι εκτός της Lorenza που φορούσε ακριβώς τα ίδια και του Nanashi, που φορούσε τη δερμάτινη ολόσωμη μαύρη με κόκκινες λεπτομέρειες, κόκκινο γιλέκο και μπότες στολή του, όλοι οι άλλοι είχαν προσέξει λίγο παραπάνω την εμφάνισή τους: ο Roger είχε βάλει ένα μαύρο καλό γιλέκο πάνω απ'το πουκάμισο, το οποίο ήτανε κλειστό. Ο Mark είχε προσέξει λίγο παραπάνω το κουστούμι που διάλεξε, με αποχρώσεις του μαύρου και του μπλε, άκρως κολακευτικές, ενώ ο Στεφάν είχε κυριολεκτικά μεταμορφωθεί με το συντηρητικό μαύρο του κουστούμι: μαύρο σακάκι, μαύρο παντελόνι, ανθρακί γιλέκο, μαύρη γραβάτα, ανθρακί πουκάμισο. Τόσο ωραίος που φαινόταν, πολλοί απ'τους παρευρισκόμενους αναρωτήθηκαν γιατί δεν τα προτιμούσε κάθε μέρα.

«Πάμε λοιπόν!»

Ενοχλήθηκε αφάνταστα ο αμίλητος νεαρός που ήταν ο Roger που έδωσε το σινιάλο για να φύγουν κι όλοι τον ακολούθησαν. «Τι φοράς τέλος πάντων;» ήταν η πνιγμένη στο γέλιο ερώτηση του Στεφάν στον σαμουράι. Έβλεπε πως δεν ήταν και πολύ άνετος με την αμφίεσή του. Ούτε αυτό το είχε εκτιμήσει ο Mark--υπερβολικά σφιχτή και διαράφονταν όλοι οι μυς, λες και το κανε επίτηδες.
«Είναι η στολή της εταιρείας που με απασχολεί. Πρέπει να πάω αμέσως στο πόστο μου μετά από δω.»
«Σε λυπάμαι. Αλλά κατανοώ το πρόβλημα.»
«Ωωωω μα γιατί; Εγώ νομίζω ότι του πηγαίνει πολύ. Αναδεικνύει τα χρώματά του.» Δε μπορούσε να μείνει σοβαρός ενώ το έλεγε φυσικά αλλά κέρδισε ένα δολοφονικό βλέμμα από τον σαμουράι όπως και να χει.
«Γυναίκες έχουν την εταιρεία;»
«Όχι, αλλά γυναίκες σχεδίασαν τις στολές!»
«Αυτό εξηγεί τα πάντα. Χμμμ, λέω να έρθω κι εγώ να με προσλάβουν. Ποια γυναίκα δε θα ήθελε να δει κι εμένα να φοράω κάτι τέτοιο;» Όταν η Lorenza έδειξε τον εαυτό της με μηδενική καθυστέρηση, επιτέλους η ένταση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ όλων, διαλύθηκε κατευθείαν.

Η πορεία μέχρι το Δημαρχείο ήταν παραδόξως γεμάτη με μακροσκελείς συζητήσεις για τα πάντα μα και το τίποτα. Δεν ήταν καθόλου αναμενώμενο - μα έγινε επίσης - όταν ο Mark μόνος του ξεκινου΄σε να μιλάει για θέματα πατρίδας, καταγωγής και τα συναφή με τον σαμουράι - κυρίως - αλλά και τον Ναυτικό. Φυσικά ρώτησαν και για τον Χνούδη, μα τους ενημέρωσαν πως τον έβγαλαν τα χαράμτα μέχρι τις οχτώ για να εξαντληθεί. Του άφησαν κι ένα μπολ με νερό κι ένα με την τροφή της μέρας και ήταν ήσυχοι. Εκεί ήταν που τους πληροφόρησαν - «Ουάου, ο σκύλος θέλει πολύ περισσότερη φροντίδα από τη γάτα εν τέλει» - πως είχαν κι αυτοί ένα κατοικίδιο, μια καραμελοάσπρη γατούλα ονόματι Τριχόμπαλα. Εκείνη είχε μείνει πίσω στο πλοίο και φρόντιζε μόνη της τα ρπος το ζην.

«Ο Χνούδης είναι το παιδί μου,» είπε για πρώτη φορά με τόση πεποίθηση και αυστηρότητα «δε μένει μόνος του.» Ο Roger συμφώνησε βουβά.
«Κι εσένα είναι το παιδί σου;»
«Εμένα είναι ανιψιός,» αντέκρουσε αστειευόμενος, αν και όλοι είχαν την εντύπωση πως καθόλου στα αψήφιστα δεν το έπαιρνε. «Τον προσέχουμε και οι δύο αλλά κυρίως αυτόν ακούει.»

Λίγο πολύ σε τέτοιους τόνους έφτασαν στον προορισμό τους. Το Δημαρχείο ήταν ένα επιβλητικό κτήριο σμιλευμένο από πέτρα, μπλεγμένο με σίδερο και γυαλί, όχι μόνο στα παράθυρα. Το σχήμα του ήταν περίεργο, σαν ένα χωνί με τη φαρδιά πλευρά στο έδαφος, να ανεβαίνει πάνω από είκοσι μέτρα. Η κορυφή πρέπει να ήταν το πολύ δύο με τρία μέτρα σε διάμετρο, άρα από ένα σημείο και μετά δεν υπήρχε κάποιο δωμάτιο μέσα. Δεν είχε αυλή, μόνο έναν περιφραγμένο χώρο, μέσα στον οποίο υπήρχαν πέτρινα και ξύλινα παγκάκια.

Οι διάδρομοι του Δημαρχείου έτριζαν από καθαριότητα. Λευκοί, στρωμένοι μάρμαρο που μπορούσε να τυφλώσει κάποιον, φωτίζονταν από μεγάλες λάμπες σε σειρά στο ταβάνι. Στους τοίχους υπήρχαν αραιά μεταξύ τος μερικά έργα τέχνης, αλλά και επιστήμης, εφόσον χάρτες από πρότζεκτ που έχουν γίνει, θα γίνουν ή γίνονταν κρέμονταν παντού. Σε γυάλινα ορθογώνια ή τετράγωνα κουτιά που στηρίζονταν σε πέτρινα ή μαρμάρινα βάθρα, υπήρχαν μέσα μοκέτες των ίδιων πρότζεκτ, κάτω από τον αντίστοιχο χάτη. Πληροφορίες αναγράφονταν σκαλισμένες σε μια πλάκα είτε στον τοίχο είτε στον λεπτότερο από τη βάση κορμό του βάθρου. Όλα ήταν οργανωμένα στην εντέλεια.

Όμως, όλη αυτή η καθαριότητα και η οργανωτικότητα έμοιαζαν κάπως...υπερβολικά. Λες και κάποιος περνούσε κάθε μία ώρα και καθάριζε τα πάντα μανιωδώς--αλλιώς πρέπει να είχαν εφεύρει και πολύ δυνατά καθαριστικά μαζί με ό,τι άλλο είχαν για το οποίο ήτανε γνωστοί. Αγνοώντας την πιθανή εμμονή με την καθαριότητα του Δημάρχου ή κάποιου με αντίστοιχη ή αρκετή εξουσία με αυτόν, περπάτησαν τους διαδρόμους αγέρωχα. Μέσα σε λίγα λεπτά τους βρήκαν δύο άνθρωποι, ένας με μακριά μαύρα μαλλιά σε κοτσίδα, λιγνός και χλωμός, κι ένας άλλος ξανθός, με ξυρισμένους κροτάφους κι έκφραση που φαινόταν αποφασισμένη...για τι, κανείς δεν ήξερε. Και οι δύο φορούσαν μια ολόσωμη φόρμα, από διαφορετικά χρώματα ο καθένας και με διαφορετικά σχέδια: άσπρη με χρυσές και πορτοκαλί λεπτομέρεις που οδηγούν σε αστέρια για τον πρώτο, ανθρακί με πορτοκαλί ρίγες στο ύψος των γοφών κι ένα σακάκι από πάνω για τον δεύτερο. Τελικά ο σαμουράι μπορεί να ήταν και ο πιο καλοντυμένος όλων.

«Το όνομά μου είναι Rossiu,» είπε ο πρώτος άντρας «αρχηγός της φρουράς της πόλης. Απο δω ο δεύτερος στην ιεραρχία και-»
«Kittan, δεξί χέρι του αρχηγού μας.» Από τον τόνο του κατάλαβαν όλοι πως δεν τον ευχαριστούσε η παρουσία τους. Αμέσως αναγνωρίσανε τα ονόματα σαν αυτά με τα οποίαείχε σχέσεις το φλερτ του Στεφάν. «Εσείς να υποθέσω είστε οι ξένοι που θέλει να προσλάβει ο Simon. Tσκ!» Έπλεξε τα χέρια του μπροστά από το στέρνο του. «Ακολουθήστε με.»
«Aγνοήστε τον κι ακολουθήστε μας παρακαλώ,» είπε ο Rossiu, φανερά πιο ήρεμος και συγκροτημένος.

Τους οδήγησαν μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους, ανεβαίνοντας καθώς πήγαιναν, μέχρι που έφτασαν ίσως στο υψηλότερο μέρος του δημαρχείου, αν ο προσανατολισμός τους ήταν σωστός. Εκεί μια βαριά πέτρινη πόρτα κάλυπτε μια είσοδο ένα επί τρία, και πάνω της δεν υπήρχε τίποτα παρά σκαλισμένη μία φράση "Γραφείο Δημάρχου" · ούτε χερούλι ούτε κάτι που να δείχνει πώς να ανοίγει...όμως στον τοίχο πλάι της δεξιάς μεριάς της πόστας, στο ύψος του ώμου και σε απόσταση είκοσι εκατοστών από την πόρτα, υπήρχε κάτι σαν κουμπί, διακόπτης, δε μπορούσαν να διακρίνουν. Περίμεναν τους άλλους δύο να το δουλέψουν για να καταλάβουν τη χρήση του.

Πρώτος πήγε ο Rossiu κι έβαλε την παλάμη του πάνω στο τετράγωνο κουτάκι και πίεσε προς τα κάτω αλλά και προς τα μπροστά ταυτόχρονα. Το πατούσε μα και το έσμπρωχνε ταυτόχρονα. Και τότε, προς έκπληξη όλων, η πόρτα δεν άνοιξε προς τα μέσα ή έξω...αλλά σηκώθηκε απότομα και χάθηκε μέσα στο κατώφλι από πάνω!
«Χεεεε, ενδιαφέροντα πράγματα!» Ο σαμουράι καθάρισε τον λαιμό του και το προκλητικό χαμόγελο εξαφανίστηκε από τα χείλη του Ναυτικού.
«Δεν παρεξηγούμε, οι περισσότεροι τουρίστες μένουν άφωνοι από τα τεχνολογικά μας επιτεύγματα,» καυχήθηκε ο Kittan, λες και ήταν μάνα που παίνευε το παιδί της, αν κι όλοι αποφασίσανε να μην το πούνε φωναχτά αυτό, τώρα που η διάθεσή του φάνηκε να βελτιώνεται.
«Περάστε παρακαλώ. Ο Δήμαρχος Simon σας περιμένει.» ανακοίνωσε ο προφανώς πιο ήρεμος αρχηγός της φρουράς χωρίς όμως να παίρνει ποτέ το χέρι του από τη συσκευή. Με το που όλοι περάσανε μέσα, το έκανε και με το που μπήκε κι εκείνος, η πόρτα έκλεισε πίσω τους.

Το δωμάτιο ήταν μικρότερο απ'ότι θα περιμένανε και η υποψία της Κυνηγού ότι ήταν το υψηλότερο δωμάτιο στο κτήριο επιβεβαιώθηκε: κυκλικό, πέντε μέτρα σε διάμετρο, είχε στρωμένο το ίδιο μάρμαρο με τους διαδρόμους. Το βαρύ, ξύλινο γραφείο βρισκόταν ακριβώς στη μέση, με το περίεργο χρώμα που ήταν κόκκινο, αλλά και καφέ ταυτόχρονα. Πίσω που υπήρχε μια εντυπωσιακή ξύλινη βιβλιοθήκη σε πράσινες και καφέ αποχρώσεις, με γυαλί για να προστατεύει τα βιβλία και τα έγγραφα, ενώ μπορστά του υπήρχαν δύο άνετες κόκκινες πολυθρόνες, με ψηλή πλάτη λες και δεν ήταν για γραφείο, μα το σαλόνι κάποιου ανθρώπου. Στα δεξιά κι αριστερά υπήρχαν μικρά ξύλινα έπιπλα που δεν καταλάβαιναν σαν τι χρησίμευαν, μόνο το ότι ήταν μαύρα, όμορφα και κοντά. Στους τοίχους υπήρχαν λάμπες για να χαρίζουν φως, όπως και στο ταβάνι, που όμως εξαιτίας του αριθμού, ήταν αδύναμο το φως τους.

Τέλος, πίσω από το γραφείο, υπήρχε μια πανομοιότυπη πολυθρόνα σε μπλε χρώμα, μόνο λίγο πιο μεγάλη και...κατειλημμένη από έναν νεαρό για τη θέση του, με μπλε μαλλιά άντρα, φορώντας επιδεικτικά ρούχα σε μπλε και κόκκινες αποχρώσεις, χωρίς μπλούζα, κι ένα κόκκινο αστέρι για γυαλιά. Ε, με τέτοιο τσίρκο για γραφείο δε θα πήγαινε πολύ πίσω ο ιδιοκτήτης, σκέφτηκε φυσικά ο Roger και προσπάθησε να μην το δείξει στο πρόσωπό του, όμως το χαμόγελο πάλευε να εμφανιστεί. Ένα διακριτικό χτύπημα από τον Nanashi που στεκόταν δίπλα και λίγο πίσω του, τον επανέφερε πλήρως σε τάξη.
«Καλημέρα φίλοι μου! Το όνομά μου είναι Simon και είμαι ο ταπεινός Δήμαρχος αυτής της υπέροχης πόλης. Ελπίζω να διασκεδάζεται τη διαμονή σας μέχρι στιγμής.»
«Έχει υπάρξει παραγωγικότατη, οφείλω να ομολογήσω.»
«Ωωωω χαίρομαι.» Ο τόνος του ήταν εύθυμος, όσο κι αν υπέβοσκε μια μελαγχολία στο βλέμμα του, και αυτό φάνηκε να εκπλήσσει τους δύο άντρες που ήτανε και φίλοι του. «Βέβαια δε σας κάλεσα γι αυτό εδώ! Αν το έκανα για κάθε τουρίστα καταλαβαίνετε--δε θα δούλευα ποτέ. Όχι ότι τώρα κάνω πάρα πολλά, χαχαχαχα, αλλά προσπαθώ τουλάχιστον.» Η περαιτέρω ευθυμία του και η διάθεση γι αστεία φάνηκαν να είχαν ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στους φίλους του. Το γέλιο του ηρέμησε καθάρισε τον λαιμό του και φάνηκε να σοβαρεύει. «Είστε εδώ γιατί θέλω να σας αναθέσω μια πολύ σημαντική δουλειά και θα ήθελα να μπούμε άμεσα στο προκείμενο.»

Όλοι έγνεψαν θετικά, ενώ το εσωτερικό σχόλιο του τύπου "μα εσύ είσαι που τόση ώρα μας λες περι ανέμων και υδάτων" του Στεφάν, πνίγηκε στον λαιμό του μετά από ένα αυστηρό βλέμμα της Lorenza, που ήταν σίγουρη πως θα έλεγε καμιά χαζομάρα, εφόσον πάντα ο Στεφάν είχε ένα θέμα με την εξουσία, πόσο μάλλον αν αυτή είχε τον τίτλο "Δήμαρχος".
«Εδώ και κάποιον καιρό,»
«Ένα χρόνο και κάτι,» ενημέρωσε ο ξανθός.
«έχω μείνει μόνος μου, εφόσον ένα τρομερό ατύχημα πήρε τη ζωή της γυναίκας μου, Nia.» Η Lorenza παρατήρησε πως οι δύο άντρες φάνηκαν να επηρεάζονται πολύ περισσότερο από αυτό που είθισται ή είναι το ευγενικό σε αυτές τις περιπτώσεις στα λόγια του Δημάρχου. «Δεν είχα απολύτως καμία αμφιβολία για τη φύση του θανάτου της, πως ήταν ένα τραγικό ατύχημα, μέχρι και μισό μήνα πριν...όταν ανακάλυψα κάτι αρκετά ανησυχητικό.» Μια μικρή παύση για να μαζέψει θάρρος, κοιτώντας σε μια φωτογραφία στο γραφείο του αλλά και να καταλάβουν πλήρως αυτά που έλεγε ο Δήμαρχος αργότερα, συνέχισε. «Ανακάλυψα πως ένας τύπος, ή μια ομάδα ανθρώπων, είχε αρχίσει να απειλεί ανώνυμα τη Nia, λίγο πριν τον θάνατό της. Της έστελναν απειλητικά σημειώματα στο σπίτι, τις ώρες που έλειπα κι έτσι δεν τα έβλεπα ποτέ γιατί τα έκρυβε κι εκείνη, δεν ήθελε να ξέρω. Πάντα η Nia μου ήθελε να μην έχω πολλές έγνοιες εκτός από τη διαχείριση της πόλης βλέπετε, ήταν πολύ γλυκιά.»

Ο σαμουράι είχε αρχίσει να αισθάνεται μια ένταση, που πήγαζε από τον Ναυτικό · έβελεπε πως η έκφραση του δεν είχε αλλάξει από τη στιγμή που αναφέρθηκε η λέξη "γυναίκα μου" και φοβόταν πως αυτό θα τον επηρέαζε για το υπόλοιπο της ημέρας. Συν του ότι δεν του ερχόταν καλές αναμνήσεις--ή μάλλον, όχι μόνο καλές αναμνήσεις. Μέχρι να πιάνανε τον πρώην Πλωτάρχη, ποτέ δε θα έρχονταν στον Roger αποκλειστικά καλές αναμνήσεις στη θύμηση της γυναίκας του, το ήξερε. Έτσι μια μικρή σκοτούρα την είχε.

Όμως λες κι εκείνη τη στιγμή παρόμοιες εμπειρίες και προβλήματα εισακούστηκαν σε ένα άλλο επίπεδο, τα μάτια του Δημάρχου συνατήθηκαν με του Ναυτικού · κατανόηση και συμπάθεια πέρασαν σαν αστραπή από τα πρόσωπα και των δύο και ξαφνικά ο Δήμαρχος ένιωθε πιο σίγουρος για την επιλογή του. Ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του και σταύρωσε τα χέρια του. Κοιτώντας όλους τους παρευρισκόμενους μίλησε. «Νομίζω όλοι καταλαβαίνετε τι θέλω να κάνετε: ψάξτε να βρείτε κατά πόσο το ατύχημα ήταν ατύχημα κι αν δεν ήταν, βρείτε τους υπεύθυνους. Φυσικά καταλαβαίνω πως καμιά φορά στη ζωή υπάρχουν διαβολικές συμπτώσεις, δεν το αποκλείω, αλλά...δε μπορώ να μείνω με την αμφιβολία.» Κοίταξε επίτηδες τον μεγαλύτερο άνδρα του δωματίου. «Καταλαβαίνετε.»

Έγνεψαν μηχανικά, όμως όλοι αντιλήφθηκαν την εμμονή του βλέμματος του Simon στον Roger, ο οποίος ήταν ο μοναδικός που δεν έγνεψε, μα έσφιξε τα δόντια του αποφασιστικά. «Φυσικά θα έχετε πλήρη πρόσβαση στα αρχεία μας καθώς και στο γραφείο της γυναίκας μου στο σπίτι μας και οι πέντε. Επίσης, θα έχετε τη συνεργασία της φρουράς και κάθε μέλους της. Αν κάποιος σας δημιουργήσει πρόβλημα το αναφέρετε σε μένα ή σε κάποιον από αυτούς τους δύο.» Με τον αντίχειρα έδειξε τους δύο φίλους του. «Η αμοιβή σας θα είναι γενναιόδωρη και θα αντιστοιχεί στις προσωπικές ανάγκες του καθενός.» Τα καλύτερα νέα που είχε ακούσει ο Στεφάν όλη τη βδομάδα...! «Κι ότι κι αν χρειάζεστε, μη διστάσετε να το ζητήσετε. Έγινα κατανοητός;»
«Κατανοητότατος.»
«Χαίρομαι! Τώρα μπορείτε να φύγετε γιατί απ'ότι βλέπω, σας κρατάω κι από άλλα καθήκοντα.» Σχολίασε ενώ κοιτούσε τον Nanashi και τη στολή του. Μάλλον την αναγνώρισε, αλλά δεν τους φάνηκε παράξενο εφόσον η εταιρεία αυτή ήταν η πιο ξακουστή. «Ελπίζω την επόμενη φορά που θα σας δω, να έχετε τα νέα που θέλω.»

«Από πότε μπορούμε να ξεκινήσουμε;»
«Και τώρα αν θέλετε.»
«Μέχρι τι είδους μέσα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε;»
«Τι εννοείς;»
«Μερικοί άνθρωποι πείθονται δύσκολα με τα λόγια.»
«Ω.» Δεν το είχε σκεφτεί αυτό. «Εεεε, μην το παρακάνετε, εάν φτάσει ως εκεί. Κι ας είναι η έσχατη λύση καλύτερα.» Έγνεψε θετικά η Κυνηγός μα αμέσως βάλθηκε να σκάφτεται ποια θα ήταν η καλύτερη πορεία δράσης. «Lorenza Bane...έφερες μεγάλη αλλαγή στο Las Camp, σωστά;» Έγνεψε πάλι. «Κατά πόσο ήταν αλήθεια αυτά που γράφτηκαν για σένα;»
«Κάθε λέξη.» Απάντησε άλλος γι αυτήν, κυρίως γιατί η ίδια δεν είχε διαβάσει ποτέ το άρθρο και ούτε μπήκε στον πειρασμό, ακόμα κι αφού έμαθε ότι τα κατορθώματά της μπήκαν στην εφημερίδα. «Χωρίς υπερβολή,» συμπλήρωσε χωρίς κανένα δισταγμό όταν είδε την αμφιβολία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των τριών αντρών της εξουσίας του νησιού.
Ο Στεφάν ένιωσε πως χρειαζόταν υποστήριξη γι αυτό πήγε δίπλα της και την άρπαξε σε μια αγκαλιά με το δεξί του χέρι, πιέζοντάς της στα πλευρά του. «Αν και φαίνεται απόμακρη και ίσως αδύναμη, προσφέρει σίγουρα αποτελέσματα! Είχαμε πιαστεί σε φουρτούνα και με σωσε από βέβαιο πνιγμό ολομόναχη. Κατάφερε να διατηρήσει και το πλοίο μέχρι να φτάσουμε.»
«Έσωσε κι εμένα ενώ έπεφτα απ'τον γκρεμό,» έβαλε το λιθαράκι του κι ο Nanashi, κλίνοντας το κεφάλι προς όλους. Ο Roger κούνησε βιαστικά το κεφάλι σε συμφωνία, ενώ το αριστερό του χέρι ήρθε και στάθηκε πάνω στο κεφάλι της Lorenza.
«Δεν υπάρχει πιο ικανός άνθρωπος για να ηγηθεί της αποστολής · αυτό είναι βέβαιο.»
Αν και φάνηκε να πείθεται περισσότερο από τα λόγια του τελεταίου, παρά τη συλλογική προσπάθεια, ανασήκωσε τους ώμους του. «Εφόσον όλοι φαίνεται να της έχετε τόση εμπιστοσύνη, δεν έχω παρά να συμφωνήσω κι εγώ.»
«Μόνο τα αποτελέσματα θα σας δικαιώσουν, μην το ξεχνάτε.»
«Και τώρα άντε, μπρος στη δουλειά! Θα σας δείξω που είναι το Αρχείο.» Γνέφοντας, η κομπανία των πέντε βγήκε από το δωμάτιο συνοδευόμενη μόνο από τον ξανθό προς τον νέο προορισμό της...όλων πλυν του σαμουράι που αφού ζήτησε συγγνώμη απ'όλους, πήρε τον δρόμο που οδηγούσε στα Πανεπιστήμια.