Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Τρίτο. [Τέλος - Τεχνική]

Χωρίς κανέναν να εκπλήσσεται από το θέαμα μπροστά στα μάτια τους, όταν η βαριά ξύλινη πόρτα του Αρχείου άνοιξε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που άνοιξε και του Δημάρχου κι αποκάλυψε το δωμάτιο, είδαν τους ίδιους άσπρους τοίχους και τα ίδια μαρμάρινα πατώματα. Σωμένα από την κακογουστιά της πολυχρωμίας του Simon, τα επίπλα ήταν όλα μαύρα ή γκρι - το χρώμα αυτού του περίεργου μέταλλου που υπήρχε στα κτήρια - συμπεριλαμβανομένων και των καρεκλών και μικρών καναπέδων που υπήρχαν διάσπαρτα στον χώρο. Ένα δύο βάζα υπήρχαν διακοσμητικά πάνω στις συρταριέρες, αν κι όχι όλες γιατί ήταν πραγματικά πολλές. Εφόσον το δωμάτιο ήταν του σχήματος ενός κομματιού του κύκλου που είχε κοπεί στα τέσσερα, σε κάθε τοίχο υπήρχαν τουλάχιστον τρεις συρταριέρες για σύνολο που έφτανε τις δέκα. Κι όλα αυτά, συν το γραφείο της γυναίκας του, έπρεπε να τα ψάξουν. Ο Kittan τους άφησε με το που όλοι μπήκαν μέσα.

«Νιώθω περίεργα που δεν υπάρχει ούτε ένα παράθυρο εδώ μέσα.» Ο Στεφάν εξέφρασε την άποψη όλων πορφανώς, εφόσον έγνεψαν θετικά ή συμφώνησαν με ένα μικρό ναι. Λες και ήτανε συνεννοημένοι, ο καθένας πήρε μια διαφορετική πλευρά και συρταριέρα, κι άρχισαν να ψάχνουν φακέλους.
«Αλλά τι να τα κάνουν κιόλας;»
«Εμ, δυστυχώς, είναι μονίμως σκοτάδι--γι αυτό διάλεξα ν'απασχοληθώ σε κάτι το οποίο μου επιτρέπει να βλέπω τον ήλιο.»
«Τι κάνεις δηλαδή;»
«Εκτελώ χρέη καπετάνιου σ'ένα ψαράδικο.»
«Ααααα, και βγαίνεις από το βουνό για να ψαρέψετε! Εγώ δύο μέρες είμαι εδώ μέσα και δεν αντέχω--αν δεν ήταν η Victoria θα τρελαινόμουνα...βρε μπας και πάρεις κι εμένα στο ψαράδικο;»
Ο Roger γέλασε. «Δε σε κόβω για άνθρωπο που θα άντεχε τον φόρτο εργασίας του συγκεκριμένου επαγγέλματος.»
«Εεε, δεν είπα ότι θα ψαρεύω! Μπορώ πάντα να σας παίζω μουσική για ν'αυξήσω την παραγωγικότητα.»
«Τι παίζεις;»
«Άρπα, κιθάρα, πιάνο και βιολί.»
«Πολυτάλαντος! Τα ξέρεις καλά;»
«Σαν να μετράω μέχρι το δέκα...!»
«Δηλαδή μέχρι εκεί που ξέρεις;»

Έτσι όπως είχαν χωριστεί, ο Στεφάν κι ο Roger είχαν κάτσει αρκετά κοντά · έτσι όταν ο τσιγγάνος σχεδόν χίμηξε πάνω στον εριστικό νεαρό, χωρίς καν να τον κοιτάξει και με μόνο μία κίνηση κατάφερε να τον σταματήσει, βάζοντας την παλάμη του μέσα από τον γιακά του γιλέκου του Στεφάν και κρατώντας τον στη θέση του. Η αδράνεια τον έφερε πίσω, καθώς και η έκπληξη του ότι κάτι τον έπιασε. Το ειρωνικό ρουθούνισμα του Mark δεν πέρασε απαρατήρητο από κανέναν.

«Έχεις απόλυτο δίκιο, συγγνώμη. Ένας μεγαλωμένος μαφιόζος σαν κι εσένα θα ξέρει να μετράει μέχρι πολύ μεγάλα νούμερα.»
Αν και τα μάγουλά του κοκκίνισαν από θυμό αλλά και ντροπή, εφόσον τόλμησε να πει κάτι τέτοιο, ειδικά με τον Roger παρόντα δεν έχασε την αυτοκυριαρχία του. «Δεν ξέρω αν είναι τόσο μεγάλα όσο τα ποσά που υπεξαίρεσε ο πατέρας σου όσο ήταν εκείνος Δήμαρχος.»
«Υποσχεθήκατε να μην τα ξανασκαλίσετε,» ενημέρωσε - αν και περισσότερο προειδοποίησε - η Κυνηγός από τη γωνιά της. Όμως τότε την είδαν να σηκώνεται, να παίρνει τον οματιών της και να κατευθύνεται στην πόρτα. «Κρατήστε την υπόσχεση. Κι εγώ κρατάω τη δική μου και πάω στο Πανεπιστήμιο. Θα σας δω αργότερα στο δωμάτιό μου.»
Αφού και μόνο αφού ήταν σίγουρος πως η Κυνηγός δε θα γυρίσει, ο Mark έριξε λάδι στη φωτιά. «Μα να μην ξέρει ο αγαπητός πρώην Μαρίν και προστάτης του νόμου πως υπάρχει ένα άναρχο στοιχείο κοντά του; Πρέπει να έχει το νου του, άπαξ και γίνει κάτι.»
«Είπα ήδη ότι ποτέ δεν αναμίχθηκα σ'αυτές τις δουλειές και σταμάτα να μου το χτυπάς γιατί δε θα χουμε καλά ξεμπερδέματα.»
«...έλα ηρέμησε,» συμβούλευσε ο πρώην Μαρίν όταν άκουσε τη φωνή του Στεφάν να παίρνει μια περίεργη, βαθιά χροιά που δεν είχε ξανακούσει. «Ότι κι αν ήσουν ή είσαι, πλέον δεν είμαι στο Ναυτικό και δεν έχω κανένα δικαίωμα να σου κάνω τίποτα. Κι αν ταξιδεύεις ήδη με μια Κυνηγό Επικηρυγμένων, δεν πρέπει να χεις κάνει και τίποτα κακό, οπότε δεν ανησυχώ.» Μόνο όταν γύρισε να τον κοιτάξει, φανερά πιο ήρεμος, άφησε το γιλέκο επιτέλους. «Ω! Νομίζω ότι βρήκα κάτι. Πάω να ρωτήσω αν μπορώ να το πάρω μαζί μου ή να το αντιγράψω.»

Kι ενώ οι τρεις άντρες μάζευαν στοιχεία κι έβρισκαν αρκετά πράγματα για να εξερευνήσουν αργότερα, η Lorenza είχε φτάσει στο Πανεπιστήμιο και περίμενε την ιδιωτική της συνεδρία με τον καθηγητή, η οποία ήρθε μία ώρα αργότερα από τη στιγμή που τους έφτασε. Σήμερα δεν είχε μεγάλο φόρτο εργασίας με τους μαθητές, έτσι είχαν ακόμα περισσότερο χρόνο να εκπαιδευτούν. Έπειτα από μία γρήγορη επανάληψη - κατά την οποία ο Gale έμεινε άφωνος από το πόσο γρήγορα είχε αποστηθίσει η κοπέλα τα σημεία πίεσης τσι του σώματος - ήρθε η ώρα για λίγη πρακτική άσκηση...

«Ναι αλλά πού;»
«Πάνω μου,» είπε όχι μόνο χωρίς κανένα δισταγμό ο καθηγητής Mison μα κι ευχαρίστηση, γέρνοντας πάνω σε μια άδεια μεριά του πίνακα, που ακόμα είχε τα διαγράμματα και το ανθρώπινο σώμα. Στα γουρλωμένα μάτια της Κυνηγού, γέλασε. «Ε δε θα αρχίσουμε με τον λαιμό και τα νεφρά, θα πάμε πρώτα σε χέρια και πόδια. Αλλά βλέπω ότι είσαι πολύ ικανή, γι αυτό δεν φοβάμαι. Εδώ χωρίς να είχες μελετήσει κι έκανες την τέλεια τομή. Θα τα πας καλά νομίζω.» Ανέβασε πάλι τα γυαλιά του που έπεφταν και χαμογέλασε. Η Lorenza ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα · εφόσον την εμπιστευόταν τόσο, αν έκανε κάποιο λάθος δε θα αισθανόταν πολύ άσχημα--τα ήθελε και τα πάθαινε.

Έβγαλε τα γάντια της, "έσπασε" τα δάχτυλά της και τ'ανοιγόκλεισε αρκετές φορές. «Όπως ορθά μάντεψες, δε θα έχουμε αντικείμενα να σε βοηθάνε, πρέπει να το κάνεις με τα δάχτυλά σου, ειδικά στις αρχές, για να καταλάβεις την αίσθηση και το πώς αντιδρά το άλλο σώμα. Έτσι αν ποτέ χρειαστεί να το κάνεις με κάποιο όπλο ή αντικείμενο να ξέρεις τι να ψάξεις.» Έγνεψε αμέσως σε συμφωνία, κι αυτή αυτό επεδίωκε. «Ωραία, χαίρομαι που συνεννοούμαστε. Λοιπόν, ας αρχίσουμε με το δεξί χέρι. Πόσα σημεία πίεσης είπαμε ότι έχει;»
«Τρία, πέντε αν δε μετρήσουμε και τους ώμους ξεχωριστά.»

«Καλώς.» Βγάζοντας το σακάκι, μετά τις τιράντες και τέλος ανοίγοντας το πουκάμισο μόνο απ'τη μία μεριά έδειξε το γυμνό του χέρι. «Δείξτα μου επάνω στο χέρι μου.»

Παίρνοντας το στα δικά της χέρια, με τα δύο μεγάλα δάχτυλα έδειξε ένα σημείο στο καρπό ακριβώς δίπλα από τις φλέβες. Μετά πήγε ακριβώς κάτω από την κλείδωση και μετά πάνω από την κλείδωση. Στο τέλος ακούπμπησε ένα σημείο πίσω στην ωμοπλάτη του ανάμεσα στα κόκαλα και στο ίδιο από μπροστά. «Πολύ σωστά! Και τώρα...θέλω ένα ένα να τα χτυπήσεις με αρκετή πίεση έτσι ώστε να κλειδωθούν. Ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω, ένα ένα, θέλω να δω αν μπορείς να σταματήσεις προσωρινά τη λειτουργία στο χέρι μου. Προσωρινά όμως...»

Εντάξει, ξεκινούσαν από εύκολα πράγματα. Παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή, άφησε το χέρι του και τέντωσε τελείως τα δάχτυλά της. Τα έφερε κάθετα με το σημείο που έπρεπε να χτυπήσει · μάζεψε λίγο τις σκέψεις της που είχαν αρχίσει να τριβελίζουν το μυαλό της απ'το άγχος που νόμιζε ότι δεν είχε, και με μια αποφασιστική κίνηση, χτύπησε το πρώτο σημειο! Για ένα δευτερόλεπτο περίμεναν και οι δύο...και μετά ο Gale δοκίμασε να δει αν υπάρχει κίνηση στον καρπό του.

«Δεν το κατάφερα,» δήλωσε χωρίς ιδιαίτερο συναίσθημα η Κυνηγός, όμως μέσα της έβραζε. Βέβαια δεν την πείραξε τόσο όσο περίμενε, γιατί ήξερε πως ποτέ δεν κατάφερνε κάτι καινούργιο σαν κι αυτό με την πρώτη. Ο πατέρας της χρειάστηκε τρεις μέρες για να της μάθει πλήρες έλεγχο στο νυστέρι.
«Μην ανησυχείς, έχουμε ώρες μπροστά μας!» Και είχε απόλυτο δίκιο.

Τέσσερις ώρες αργότερα, τα τέσσερα δάχτυλα που χρησιμοποιούσε η Κυνηγός - και τα δύο χέρια χρειάστηκαν εφόσον το πρώτο του κούρασε περισσότερο απ'ότι περίμενε - ένιωθαν να είχαν παραλύσει. Ο ίδιος ο Gale είχε παραλύσει--το αριστερό του χέρι ολόκληρο καθώς και η πατούσα του δεξιού ποδιού δε μπορούσαν να κουνηθούνε με τίποτα. Έπειτα από τόση προσπάθεια, η κοπέλα πέτυχε να κλειδώνει τα σημεία πίεσης που ήθελε με την πρώτη φορά...σε κόστος της αίσθησης στα δάχτυλά της! Δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά που το είχε καταφέρει μάλιστα. Και τώρα το μόνο που έμεινε ήταν να καταφέρει να τα ξεκλειδώσει κιόλας. Αυτό όμως έπρεπε να ακολουθείται κι από μία δεύτερη κίνηση εκτός από απλώς να το χτυπάς με δύναμη, έτσι δεν είχε τελειοποιήσει αυτήν την κίνηση.

Ο καθηγητής ήταν αρκετά ενθαρρυντικός όμως! «Μην ανησυχείς, θα το καταφέρεις κι αυτό είμαι σίγουρος,» είπε και την χτύπησε στην πλάτη.
«Ναι αλλά ακόμα δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις το χέρι σου.»
«Α μη σκας, θα φτιάξει αυτό σε κανα δεκάλεπτο--ή μισάωρο.» συμπλήρωσε εκεί που ήταν έτοιμη να του πει πως το δεκάλεπτο το πρώτο πέρασε και δεν είχε δει καμία αλλαγή. «Αν το αφήσεις στη μοίρα του μετά από ένα τέτοιο χτύπημα, συνήθως κάνει από δέκα λεπτά μέχρι μία ώρα να επανέλθει.»
«Mπορώ να μείνω κι άλλο για να-»
«Α, δε γίνεται. Πρέπει να πάω σπίτι. Η γυναίκα μου με κατσαδιάζει που λείπω όλη την ώρα--θέλω να πάω να της κάνω έκπληξη.»

Ειλικρινά, η Κυνηγός δεν περίμενε να είναι αυτός ο άθρωπος παντρεμένος αλλά χαμογέλασε λίγο, ενθούμενη και τον δικό της πατέρα. Ποια ήταν αυτή να μπει ανάμεσα στο ζευγάρι έτσι κι αλλιώς; Με σεβασμό, έκλινε το κεφάλι της κι αποφάσισε να φύγει πριν από κείνον. «Αύριο την ίδια ώρα έλα, το πρόγραμμά μου δεν είναι φορτωμένο!» της φώναξε ενώ εκείνη απομακρυνόταν.

Ο Roger και οι δύο σύντροφοι της Lorenza είχαν βρει αρκετά στοιχεία για το τι μπορεί να είχε γίνει, πολλά αντικρουόμενα μεταξύ τους, όσον αφορούσε τουλάχιστον τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν. Είχαν μπερδευτεί αρκετά, γι αυτό και ήταν πολύ καλή εξέλιξη που τους πληροφόρησαν ότι μπορούσαν να πάρουν μαζί τους αντίγραφα των φακέλων. Μα όταν στρώθηκαν όλοι μαζί να τα αντιγράψουν, ο Kittan γέλασε με την ψυχή του κοροϊδεύοντας τους. «Έχουμε κάτι μηχανήματα που σας επιτρέπουν να το κάνετε αυτό μέσα σε δευτερόλεπτα. Λέγονται αντιγραφείς.»
Ήρεμα, αν κι έκδηλώνοντας τη δυσαρέσκειά του, είπε: «Κι εμείς πού να το ξέρουμε;»
«Σωστά σωστά, δεν είστε από δω. Είστε από κει που μερικοί ακόμα δεν έχουν καν ηλεκτρισμό για να βλέπουν.»
«Στην Colt πάντως έχουμε ηλεκρισμό...και κάνουμε τα καλύτερα όπλα. Τα χρησιμοποιούμε κιόλας.» Το βλέμμα του Roger τον σταμάτησε απ'το να συνεχίσει το ίδιο βιολί, αλλά ήταν φανερό πως όλοι εκνευρίζονταν με τον ξανθό άντρα, ο οποίος φάνηκε επίσης να εκνευρίζεται με όλους κι όλα και παραλίγο να πιάσει τον Στεφάν από τον γιακά! Η καίρια επέμβαση του Ναυτικού, διακριτικά στάθηκε ανάμεσά τους, σταμάτησε οποιαδήποτε απόπειρα.
«Εκεί είναι,» είπε μονάχα, δείχνοντας τη μαύρη πόρτα που κανείς δεν είχε παρατηρήσει, στη βόρεια πλευρά του δωματίου «μάθετε να το χρησιμοποιείτε μόνοι σας.»

Ενώ εκείνοι αδιάφοροι πήγαν προς τα κει, λίγα μέτρα έξω από το Αρχείο ακούσανε φωνές - που κατάλαβαν ότι άνηκαν στον Kittan - και διαφωνίες. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τον είδαν να εμφανίζεται μπροστά τους το πρόσωπο να συσπάται από θυμό. «Άλλαξα γνώμη. Αν θέλετε να σας βοηθήσω--»
«Μπορείς να πηγαίνεις,» είπαν όλοι μαζί ταυτόχρονα · χωρίς καθυστέρηση έκανε μεταβολλή κι έφυγε.

Το μηχάνημα ήτανε περίεργο γι αυτούς, αλλά κατάλαβαν πώς να το χειρίζονται με ευκολία: σήκωναν κάτι σαν καπάκι, έβαζες αυτό που ήθελες πάνω σε στο γυαλί που είχε από κάτω κι αφού το έκλεινες πατούσες το κουμπί...κι εκείνο έβγαζε φως! Αφού περνούσε όλη τη σελίδα με φως, ακουγόταν ένας ήχος και σε δευτερόλεπτα έβγαινε ένα πανομοιότυπο χαρτί, μόνο πιο καινούργιο αλλά ακριβώς με τα ίδια που έγραφε το προηγούμενο, από μια κοιλότητα στο πλάι. Αφού χαλάσανε δυο - τρία φύλλα, κατάφεραν να το κάνουν σωστά.

Δέκα λεπτά αργότερα, είχαν ό,τι χρειάζονταν. Αμέσως σκέφτηκαν να ρωτήσουν αν ο Δήμαρχος είχε το ίδιο πράγμα στο σπίτι του κι όταν πήραν θετική απάντηση σχεδόν πανηγύρισαν--αυτός ο αντιγραφέας τους έλυσε τα χέρια. Βέβαια εκεί είπαν πως θα πήγαιναν αύριο, εφόσον σήμερα έπρεπε να διαβάσουν τα στοιχεία που μάζεψαν. Τα βγάλανε όλα δύο φορές, γιατί θα χωρίζονταν, κι αποφάσισαν να ξανασυναντηθούν αύριο στις 9 το πρωί στο ίδιο μέρος για να πάνε στο σπίτι του Δημάρχου. Οι δύο συνταξιδιώτες πήγαν πίσω στο δωμάτιό τους για να συναντηθούν με τη Lorenza ενώ ο Roger πήγε στο δικό του, να διαβάσει κάποιους απ'τους φακέλους και να περιμένει τον Nanashi να πάνε για εκπαίδευση...αφού τελείωναν, μόνο τότε θα ασχολούταν ο σαμουράι με τους φακέλους, κι όντως έτσι έγινε. Δεν κοιμόταν που δεν κοιμόταν πολλές ώρες, έτσι θα είχε κάτι να κάνει.

Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες. Μια βδομάδα είχε ήδη εξανεμιστεί για την ακριβεία αλλά δεν είχε σημειωθεί μεγάλη πρόοδος στο μέτωπο της εύρεσης πιθανών ενόχων για τον θάνατο της γυναίκας του Δημάρχου. Και σίγουρα δε γινόταν από έλλειψη πιθανών στοιχείων--μάλλον το αντίθετο. Βρήκαν τόσα πολλά που έπρεπε να ξεχωρίσουν ποια να ακολουθήσουν και ποια όχι. Και στην επιλογή αυτή, των πιο πολλά υποσχόμενων ακρών του μίτου δεν βοήθησαν τα έγγραφα που βρήκαν στο γραφείο της Nia. Aν δεν είχαν τόσο ανοδική πορεία στην προπόνησή τους μάλιστα, ο Nanashi μπορεί και να τρελαινόταν. Εξάλλου, ο Roger ήταν που μάζευε υπομονετικά στοιχεία για τον πρώην Πλωτάρχη επί έξι μήνες, ενώ ο σαμουράι είχε βρει πολλά πράγματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Όμως πάλι καλά, η εκπαίδευσή τους τον κρατούσε σ'εγρήγορση και ικανοποιημένο. Είχαν φτάσει στο ένα χιλιόμετρο κι ο Roger μπορούσε αισίως να πετύχει κινούμενο στόχο από αυτήν την απόσταση με σχετική ακρίβεια μέχρι και στο μέρος του σώματος. Βέβαια είχε να κάνει με τον σαμουράι και την εξωπραγματική του ταχύτητα, αλλά και πάλι πετύχαινε μερικές φορές. Είχαν ακονιστεί όχι μόνο τα αντανακλαστικά αλλά και τα ένστικτά του εφόσον πολλές φορές θα τύχαινε να μαντεύει το πού θα πήγαινε, όταν τον έχανε από τα μάτια του...το οποίο γινόταν όλο και λιγότερο τελευταία. Τελικά το να προπονείται κανείς με μια ιδιοφυία είχε μόνο καλά να προσφέρει! Πλέον γέμιζε την καραμπίνα τρεις φορές πιο γρήγορα και μπορούσε να ακολουθήσει καλύτερα την πορεία του σαμουράι.

Ο οποίος φαινόταν να καταφέρνει να μπορεί να ελέγξει την ταχύτητά του πολύ καλύτερα πλέον. Από το μηδέν στο εκατό σε 0.2 δευτερόλεπτα τραβώντας τα σπαθιά του ταυτόχρονα. Πλέον έκοβε τις σφαίρες πολύ πιο συχνά, μέχρι που δεν θεωρούνταν κατόρθωμα. Αυτό που κατάφερε στην ουσία ήταν να καταλαβαίνει σωστά από που έρχεται η σφαίρα - και το κάθε τι που μπορεί να το στέλνανε - εγκαίρως για να το αποφύγει ή να το καταστρέψει. Και θα κατάφερνε να το αποφύγει η να το καταστρέψει αν έκανε αυτό που έκανε τώρα.

Γενικώς, οι ικανότητες των δύο αντρών είχαν πολλαπλασιαστεί. Αυτό που δεν είχε μεγαλώσει καν, ούτε στο ελάχιστο, ήταν η γνώση τους για το πού μπορεί να βρισκόταν ο Bryan Mikki. Αυτός ο σιχαμερός άντρας παρέμενε καλά κρυμμένος μέσω του δικτύου καθαρμάτων που είχε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όμως οι ψαράδες στο λιμάνι σημείωναν το κάθε πλοίο που έφευγε από το λιμάνι και το ανέφεραν στον ναυτικό, ο οποίος έκανε λεπτομερή έρευνα για το ποιος ήτανε πάνω στο πλοίο και κατά πόσο θα μπορούσε να είχε φυγαδεύσει τον Mikki. Μέχρι τώρα, η λογική και οι πιθανότητες έλεγαν πως αυτό δεν είχε γίνει.

Ταυτόχρονα, κι άλλη εκπαίδευση πήγαινε καλά: η Κυνηγός πλέον είχε μάθει την ακριβή δύναμη που έπρεπε να βάζει κάθε φορά στα δάχτυλά της για να σταματά και να επαναφέρει την κυκλοφορία του τσι στο σώμα, κλειδώνοντας και ξεκλειδώνοντας πλέον με ευκολία τα σημεία πίεσης, αν και το δεύτερο ακόμα δεν το είχε συνηθίσεις τελείως--68% επιτυχία. Είχε μάθει να τα κλειδώνει και με άλλα μέρη του σώματό της - αγκώνα, πόδι - αλλά ήταν αρκετά πιο δύσκολο λόγω του ότι ήταν μεγαλύτερη η επιφάνεια ελέγχου για το ίδιο μικροσκοπικό σημείο. Μέχρι και με τη λαβή των μαχαιριών της είχε μάθει να το κάνει, πιο αποτελεσματικά και πιο στοχευμένα απ'ότι με το πόδι. Ο καθηγητής ήτανε πολύ περήφανος και χαρούμενος γι αυτήν, εφόσον είχε καταφέρει να κάνει κάτι τόσο δύσκολο, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Με άλλα λόγια, ενώ οι προσωπικές τους ενασχολήσεις δε μπορούσαν να πηγαίνουν καλύτερα, τα επαγγελματικά τους βυθίζονταν όλο και περισσότερο. «Όχι μόνο ένα μα τρία διαφορετικά γκρουπ της είχαν στείλει απειλητικά μηνύματα και μέχρι στιγμής όλοι έχουν καταφέρει να κρύψουν τέλεια τα ίχνη τους.»
«Κανείς δε θυμάται κανέναν να αφήνει τα σημειώματα, ούτε στο Ταχυδρομείο, ούτε στο σπίτι, ούτε στο Δημαρχείο. Και δεν υπάρχει καν πλέον το...μεταφορικό μέσο--πώς το είπανε;»

«Καυσιμοκίνητη άμαξα.»
«Αυτό, με το οποίο βρήκε το πρόωρο τέλος της να το ελέγξουμε, έχουμε μόνο την αναφορά του ανθρώπου που έκανε την τυπική έρευνα. Και ούτε καν αυτή δίνει αποτελέσματα! Τίποτα το ασυνήθιστο, το περίεργο και ούτε καν να σχολιάσει κάτι για να μαντέψουμε κι εμείς αν όντως υπάρχει κάτι που να μιλάει για δολιοφθορά.»
Μια μικρή παύση αυτολύπησης αργότερα στην οποία ο ένας τραβούσε τα μαλλιά του καθώς τα ανακάτευε κι ο άλλος κοιτούσε άσκοπα τον φάκελο, ο σαμουράι παρατήρησε κάτι. «...Roger...» Η φωνή του Nanashi ήταν μακρόσυρτη, ακριβώς όπως όταν έκανε μια ανακάλυψη · το κεφάλι του ναυτικού είχε γυρίσει προς αυτόν αμέσως. «Εδώ λέει κάτι που παραλείψαμε:» καθάρισε τον λαιμό του για να διαβάσει το απόσπασμα «"φωτογραφικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι το θύμα του δυστυχήματος όντως πέθανε από την πρόσκρουση της καυσάμαξας με τον τοίχο, εφόσον η θέση του σώματος μα και τα σημάδια, συνάδουν με την καταστροφή του οχήματος".»
«Ναι ρε, αλλά ξέραμε ότι έτσι πέθανε. Το ζητούμενο είναι αν υπήρξε δολιοφθορά ή όχι.»
«Όχι, Roger άλλο εννοώ...εμείς δεν έχουμε δει ούτε ένα φωτογραφικό στοιχείο.» Επιτέλους, ο Roger φάνηκε να καταλαβαίνει τι ήθελε να πει ο σαμουράι, έτσι που γούρλωσαν τα μάτια του και το χέρι κάλυψε το στόμα του. «Εκτός κι αν η λέξη εδώ έχει άλλο νόημα τότε-»
«Πού στο καλό έχουν πάει όλες οι φωτογραφίες;»