Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Δεύτερο. [Τέλος-Τεχνκή]

Προηγούμενες ιστορίες:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Μετά τα επεισοδιακά γεγονότα στο νησί Las Camp και τη σύλληψη του πειρατή San, η Lorenza, o Mark και ο Στεφάν αποφάσισαν να πάνε στο νησί - βουνό, Kashuan Kingdom.
Eκεί θεώρησαν πως ήταν και η καλύτερη επιλογή και οι δύο άντρες Nanashi και Roger.
Κι ενώ η Κυνηγός έβλεπε τα αξιοθέατα του νησιού, ο πρώτος από τους προηγούμενος, φάνηκε να πέφτει...τον έσωσε, τον πήρε στο δωμάτιό της για να τον γιατροπορεύσει όπου παρουσιάστηκαν προβλήματα. Εν τέλει λύθηκαν. Και πάνω που ο Roger είχε απελπιστεί όταν δεν έβρισκε τον φίλο και συνάδελφό του, έπεσε πάνω στην Κυνηγό.

Εδώ δεν υπήρχαν περίεργες μηχανές για να επισπεύσουν το ταξίδι τους, ευτυχώς, και η Κυνηγός, παρέα με τον λίγο μεγαλύτερο, αρκετά ελκυστικό άντρα περπατούσαν στο ξενοδοχείο της για να βρουν τον ασθενή, παρέα με το πάντα χαρούμενο σκυλί. Η ουρά του ακουμπούσε το χέρι της καμιά φορά, εφόσον περπατούσε από τη μεριά της, κορδωτό και χαριτωμένο. O Roger έμενε για το μεγαλύτερο μέρος σιωπηλός, τουλάχιστον στην αρχή, εφόσον φαίνεται να σκέφτεται αρκετά πράγματα, χέρια στις τσέπες της καμπαρντίνας.

Της φαινόταν παράξενο, αλλά ήθελε να μάθει γι αυτόν ενώ δεν είχε κάποιο όφελος. Κάπως αμήχανα, ξεκίνησε εκείνη τη συζήτηση. «Ποια είναι η σχέση σου με τον Nanashi αν επιτρέπεται...;»
«Φυσικά καλέ, ρώτα ό,τι θες! Και συγγνώμη αν φαίνομαι κάπως απόμακρος, απλώς έχω πολλά στο μυαλό μου. Χμμμ, θα έλεγα είμαστε φίλοι, αλλά αυτό θα το αδικούσε. Είναι κάποιος που εκτιμώ πάρα πολύ, ας πούμε.»
Έγενψε ότι καταλάβαινε. «Και πόσο καιρό γνωρίζεστε;»
«Όχι πολύ, ένα μήνα; Κάπου κει.»
«Εδώ έχετε μέρες;»
«Περίπου μία βδομάδα!»

«Μάλιστα...θα μείνετε καιρό εδώ;»

Ο Roger ήταν εξαίρετος κριτής ανθρώπων, αν του επιτρεπόταν να το σκέφτεται αυτό για τον εαυτό του, και μπορούσε να δει πως η κοπελίτσα μάλλον δεν ήταν συνηθισμένη να κάνει κουβεντούλα. Πίεζε τον εαυτό της να φανεί φυσική κάνοντας τις ερωτήσεις, λες και το έκανε συνέχεια, όμως ήταν οδυνηρά προφανές πως δεν αισθανόταν άνετα με τον ρόλο που της δόθηκε. Κοιτούσε μια από δω μια από κει, συνήθως χαμηλά ή πολύ ψηλά, δεν έλεγε να συναντήσει το βλέμμα του. Μα τι κακοί τρόποι, εκ μέρους του, να την αφήσει να βασανίζεται...! Ό,τι κι αν είχε στο μυαλό του, έπρεπε να είναι σωστός με τις κυρίες--και τα κορίτσια στη συγκεκριμένη περίπτωση. Χαμογέλασε στην κοπέλα και αποφάσισε επιτέλους να πάρει αυτός τα ινία.
«Έχουμε μια δουλειά να κάνουμε εδώ που όμως δεν έχει συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο, οπότε θα μείνουμε όσο πάρει! Μπορεί από μία βδομάδα σε ένα μήνα! Ποιος ξέρει; Ή μάλλον αυτός που ξέρει δε μας λέει.» Στο ερωτηματικό βλέμμα της κοπέλας, κουνώντας το χέρι του πέρδα δώθε απομάκρυνε τυχόν ερωτήσεις. «Τι απαγγέλεσαι λοιπόν δεσποινίς; Απο τον τρόπο που αναφέρθηκες στις ιατρικές σου γνώσεις, δεν πρέπει να το εξασκείς άρα αλλιώς βγάζεις τα προς το ζην.»
Έγνεψε θετικά, νιώθοντας τα μάγουλά της να κοκκινίζουν. Ήταν και έξυπνος. Η λίστα με τα θετικά εμπλουτιζόταν ενώ των αρνητικών με το ζόρι υπήρχε. «Κυνηγός Επικηρυγμένων.»
«Ωωωω, μπράβο! Τολμηρή σε βρίσκω, είναι επικίνδυνο επάγγελμα. Το εξασκείς καιρό;»
Η καρδιά της χτύπησε πιο δυνατά και μόνο που την αποκάλεσε έτσι. «Ούτε μισό χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι πως έχω περάσει πολλά.» Φοβήθηκε μην ακουστεί ότι παραπονιόταν, γι αυτό αμέσως πρόσθεσε «αλλά όχι κάτι που δε μπορούσα να διαχειριστώ--είτε εγώ είτε οι συνεργάτες μου.»
«Είστε πολλά άτομα;»
«Δύο ακόμα--μέχρι και το Las Camp ήταν μόνο ένας.»

Κάτι του θύμιζε το Las Camp, πρέπει να το είχε αναφέρει κι ο ίδιος... «Α ναι!» αναφώνησε νοητά μα και φωναχτά ενώ χτύπησε το ένα χέρι μέσα στ'άλλο. «Με την επέμβαση του Ναυτικού πριν λίγο καιρό...σε ταραγμένη περίοδο βρήκες να πας κι εσύ, αν πήγες τώρα κοντά.»
«...αν σου πω πως εγώ τη δημιούργησα...»

Ξαφνικά, ο Roger σταμάτησε να περπατάει και ξεκίνησε με καθυστέρηση δύο δευτερολέπτων. Την κοιτούσε με αναγνώριση...; Με αμφιβολία; Πάντως σαν να σκεφτόταν κάτι. Γιατί το όνομα της κοπέλας δεν το είχε ακούσει ακόμα και δεν το είχε συνειδητοποιήσει, με τόσα που έμαθα μαζί. Όμως επιτέλους τα συνέδεσε, κι αφού την είχε φτάσει πάλι - περπατούσε γρήγορα η μικρή - την κοίταξε με ένα συνωμοτικό χαμόγελο. «Μη μου πεις ότι εσύ είσαι η Lorenza Bane...;»
«...ναι. Είναι γνωστό το όνομά μου;»

Ένα ειλικρινές γέλιο ξέφυγε από τον άντρα ενώ κουνούσε το κεφάλι του χωρίς να το πιστεύει. «Εκτός του ότι οι ανώτεροί μου σε είχαν αναφέρει μια δυο φορές όσο ήμουν ακόμα στο Ναυτικό» ω, κι άλλες πληροφορίες--ο Roger ήταν στο Ναυτικό «αναφέρθηκες και στην εφημερίδα όταν βοήθησες να έρθουν επιτέλους οι δυνάμεις της Κυβέρνησης σ'εκείνο το άντρο πειρατών. Δεν το ήξερες;»
«Δεν τις διαβάζω συχνά, και το ταξίδι μας ήτανε μεγάλο...» Όμως και που ήξερε το όνομά της για κάτι που θεωρούσε ο ίδιος τόσο σημαντικό, την έκανε να αισθάνεται καλύτερα. Να που εν τέλει της βγήκε σε καλό αυτό που είχε προτείνει ο San.
Ξαναγέλασε, ακόμα πιο βροντερά. «Θέλεις ή δε θέλεις, μένεις ταπεινή εσύ. Λοιπόν, τώρα που το έμαθα αυτό χαίρομαι ακόμα περισσότερο που εσύ βρήκες τον Nanashi. Θα χαρεί κι εκείνος. Και ποιος το περίμενε ε; Τόσο διάσημη για κάτι τόσο παράτολμο και τόσο μικρή...!»
Άρχισε να εκνευρίζεται. «Δεν είμαι και τόσο μικρή. 25 είμαι.»
«Α, ναι, σε νόμιζα νεαρότερη. Ε εντάξει, σε περνάω μόνο δέκα χρόνια.»

Δέκα χρόνια; Είπε...δέκα χρόνια;! Πώς είναι δυνατόν να είναι 35 χρονών--τι εννοεί δέκα χρόνια; Γιατι δέκα χρόνια; Με τόσο μεγάλη διαφορά, σιγά μην ασχολιόταν ποτέ μαζί της! Οι δύο αυτές λεξούλες έμειναν στο μυαλό της, να επαναλαμβάνονται συνεχώς σαν ηχώ, ακόμα και όταν μιλούσε ο πρώην Ναυτικός, ένιωθε ότι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που έλεγε.

«Γιατί έφυγες από το ναυτικό...αν επιτρέπεται;»
«Επιτρέπεται, επιτρέπεται.» Αχ, ποιο ήταν το πρόβλημά της; Αφού της είχε ξαναπεί, να ρωτάει ό,τι θέλει. Ο τρόπος που της απάντησε της θύμισε τον πατέρα της όταν τον ρωτούσε διάφορα πράγματα για τα δηλητήριά της--της θύμισε δάσκαλο! «Παραιτήθηκα λόγω προσωπικών λόγων και τώρα έγινα Κυνηγός Επικηρυγμένων - συνάδελφοι είμαστε - αν και να σου πω, εδώ δεν έχει και τίποτα. Κι εγώ κι ο Nanashi έχουμε καταντήσει να κάνουμε άσχετες δουλειές για τα προς το ζην. Καλά, έχουμε αρκετά αποθέματα οικονομικά, αλλά δεν χρειάζεται να τα εξαντλήσουμε--ή τουλάχιστον έτσι αποφασίσαμε.»
«Τότε αυτή τη δουλειά που είπες ότι έχεις στο νησί την ακολούθησες εδώ.»
«Ακριβώς! Τον ακολουθήσαμε, αλλά δε μπορούμε να βρούμε ούτε ίχνος του.»
«Εγκληματίας ή κανένα κακομαθημένο που κρύβεται;»

Ρουθούνησε κι αέρας βγήκε μαζί με αποδοκιμασία. «Το πρώτο δυστυχώς και δεν είναι ένας κοινός εγκληματίας, όχι, είναι απ'όλα--δολοφόνος, απατεώνας, εκβιαστής, βιαστής - συγγνώμη κιόλας - » έδειξε πως δεν είχε τέτοιες ευαισθησίες με μία απολύτως αδιάφορη γκριμάτσα «και γενικώς, πτυχίο στο να 'ναι κάθαρμα.»
«Καλή αμοιβή θα χει.»
«Χε, όσο κι αν σου φανεί περίεργο, δεν ξέρω την αμοιβή που έχει στο κεφάλι του--το μόνο που ξέρω είναι ότι επί μισό χρόνο προσπαθώ να τον πιάσω και πάλι μου ξεγλυστράει!»

«Α,» είπε η κοπέλα, κι επιτέλους είχε αρχίσει να νιώθει πάλι άνετα με τον εαυτό της «είσαι από τους ανθρώπους που κάνουν την κάθε δουλειά προσωπική. Ο μπαμπάς λέει αυτοί είναι η πιο αποτελεσματική μα και η πιο ψυχοφθόρα μέθοδος και γι αυτό να είναι πάντα η τελευταία επιλογή.»
«Κι ο μπαμπάς κυνηγός;» Έγνεψε. «Α σόι πάει το βασίλειο, κατάλαβα. Η αλήθεια είναι πως εγώ έγινα κυνηγός για να τον πιάσω. Σαν Υποπλοίαρχος τον κυνηγούσα, πριν καν ανακηρυχθεί εγκληματίας. Εξαιτίας μου στην ουσία ξεσκεπάστηκε.»
Δεν το περίμενε, μα εντυπωσιάστηκε. «Μπράβο» είπε και για πρώτη φορά δεν ήταν ειρωνικό.
Όμως η αντίδραση του πρώην Υπολποίαρχου ήταν εφόσον κύλησε τα μάτια του και είπε πικραμένος «και τι σημασία έχει; Πάλι δεν τον έπιασα. Ακόμα ελεύθερος είναι, το απόβρασμα.»
«Πώς λέγεται;»
«Bryan Mikki, πρώην Πλωτάρχης, νυν εγκληματίας, επίδοξος κρεμασμένος.»
Ένα γελάκι της ξέφυγε, αν και δεν ήξερε κατά πόσο άρμοζε εδώ. Δεν φάνηκε να ενοχλείται ο Roger όμως, οπότε δεν το μετάνιωσε. «Κι αυτός του ναυτικού; Πάλι καλά που τον ξεσκάπασες τότε. Λίγα πράγματα μπορεί να είνει χειρότερα από έναν τόσο σάπιο άντρα με εξουσία.»
«Συμφωνούμε,» είπε εύθυμα και της χτύπησε ελαφρά το κεφάλι δύο φορές.

Υπέροχα. Με παίρνει πολύ σοβαρά, σκέφτηκε αποκαρδιωμένη. Έπρεπε να είναι ο Στεφάν εδώ τουλάχιστον - αν και δεν περίμενε ποτέ να σκεφτεί κάτι τέτοιο - γιατί αυτός ήξερε πώς να εκφράσει ενδιαφέρον για κάποιον και με διακριτικό αλλά ξεκάθαρο τρόπο - παρά τις συνηθισμένες χοντροκομμένες πρακτικές του - . Προσπάθησε να μην αναστενάξει. Εξάλλου, ο άνθρωπος κι ευγενικός ήταν, και φιλικός ήταν και τον φίλο του έσωσε...θα τον ξανάβλεπε. Πού θα πάει; Μια δυο τρεις, θα το καταλάβει. Ήλπιζε τουλάχιστον.

Όταν έφτασαν στο δωμάτιο της Κυνηγού - «αρκετά καλύτερο ξενοδοχείο απ'αυτό που διαλέξαμε εμείς, πρέπει να πηγαίνουν καλά οι δουλειές. Πάντα τέτοια.» - πριν καν γυρίσει το πόμολο, άκουσε ομιλίες. Μακάρι να έχει ξυπνήσει ο ασθενής, θα κάνει καλύτερη εντύπωση, ευχήθηκε κρυφά κι άνοιξε την πόρτα για ν'αποκαλύψει τρία άτομα: ο Στεφάν μάλλον μόλις είχε έρθει, εφόσον στεκόταν όρθιος με τα χέρια σταυρωμένα και τα χείλη σε μια έκφραση αποδοκιμασίας, ακόμα φορώντας το παλτό του, ανάμεσα στα δύο κρεββάτια. Ο Μark είχε κάτσει κανονικά πλέον στο κρεββάτι της, τα πόδια να ακουμπάν το πάτωμα από τη μεριά του Στεφάν ενώ η έκφρασή του πρόδιδε κούραση...και αγανάκτηση. Ο Nanashi είχε με το ζόρι ανοίξει τα μάτια του, μπερδεμένα κοιτούσε τριγύρω, ενώ και το δικό του κεφάλι γύρισε στην πόρτα όταν αυτή άνοιξε, σταματώντας τον καυγά των δύο αντρών.

Τα χείλη του τραυματία αμέσως τραβήχτηκαν προς τα πάνω, σε ένα κουρασμένο μα ειλικρινές χαμόγελο όταν αντίκρυσε τα άτομα στην πόρτα. Χωρίς να περιμένει την άδεια, ο Χνούδης πάτησε ένα τρέξιμο και πήδηξε στην αγκαλιά του ιδιοκτήτη του και δώστου να τον γλείφει! «Κι εγώ χαίρομαι, έλα, ηρέμησε.» Ακόμα και στην Lorenza που η μόνη φορά που άκοσε τη φωνή του ήταν πάλι χτυπημένος, της ακούστηκε πολύ διαφορετικός. Τραχιά η χροιά του, λες και είχε καταπιεί χαλίκια προηγουμένως. «Ευχαριστώ πολύ δεσποινίς,» είπε αμέσως στην Κυνηγό, την οποία αναγνώρισε, «που με περιθάλψατε και βρήκατε τους συντρόφους μου.»
«Σε μένα, ούτε λέξη! Έτσι είναι, οι προτιμήσεις φαίνονται...» αστειεύτηκε και όλη η προσβολή που μπορεί να φάνηκε στην πρώτη πρόταση, εξατμίστηκε στη δεύτερη με το χαμόγελο του πρώην Ναυτικού.

«Ορίστε,» είπε αμήχανα η κοπέλα ενώ του προσέφερε το ποτήρι με το νερό που τόσο χρειαζότανε, μην ξέροντας πώς να αντιδράσει στα λόγια του Roger ή την επιτηδευμένη σιωπή - έστω και με χαμόγελα και από τους δύο - του Nanashi.

Το δέχτηκε με ένα νεύμα του κεφαλιού του σαν ευχαριστώ και ήπιε όσο πιο σιγά του επέτρεπε η λαιμαργία μα και ο καταπονημένος λαιμός του. Κοιτώντας το δωμάτιο ο μεγαλύτερος άντρας, σφύριξε. «Στα πούπουλα σε χουν!»
«Δεν είχα καμία επιρροή στην επιλογή δωματίου.»
Σταύρωσε τα χέρια του έτσι ακουμπησμένος στο κατώφλι που ήταν. «Φυσικά! Αν είχες, θα ήσουν στο ίδιο φτηνό καταγώγι, τσιφούτη.» Κοίταξε για πρώτη φορά καλά - καλά τους άλλους δύο ανθρώπους στο δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς αυτούς με αποφασιστικότητα. Τους είδε και τους δύο λίγο να τρομάζουν ή να εκπλήσσονται όμως το αγνόησε. «Ονομάζομαι Roger Michaels, χάρηκα για τη γνωριμία. Εσείς πρέπει να είστε οι συνεργάτες της Lorenza. Εγώ είμαι του πτώματος από δω...και του σκύλου.»
«Δεν πέθανα ακόμη.»
Παραλίγο όμως, συμπλήρωσε ένοχα η Κυνηγός αν και δεν έδωσε φωνή στις σκέψεις της. Τότε ο Mark, που κοιτούσε μια τη νέα άφιξη, μια την κυνηγό, σαν να της έλεγε "πόσοι ακόμα άντρες θα μπουν εδώ μέσα τέλος πάντων;" της έριξε ένα εντελώς άλλο βλέμμα που σήμαινε "μπα; Με το μικρό σου σε φωνάζει;" Παρόλα αυτά, έσφιξε το χέρι που τους προσφέρθηκε πρώτος. «Mark Pastor, όντως εμείς είμαστε. Αν κι αυτόν,» με το κεφάλι του έδειξε προς τον Στεφάν «περισσότερο πελάτη θα τον έλεγα, παρά συνεργάτη.»
«Στεφάν Μπόλτο, χάρηκα,» είπε φανερά πιο ευδιάθετα από τον προλαλήσαντα και σίγουρα πιο φιλικά «και μην τον ακούτε. Αν και τους ακολουθώ έτσι ώστε να με βοηθήσουν με κάτι προσωπικό, μια χαρά βοηθάω όσο είμαι μαζί τους.»

«Φυσικά, βοηθάς...τον εαυτό σου. Ή τυχαίες γυναίκες να πάρουν την καθημερινή τους δόση "γυμναστικής".»
«Δε φταίω που είμαι περιζήτητος, μη ζηλεύεις. Εξάλλου, το χάρισμά μου με τις γυναίκες μας έχει βοηθήσει ουκ ολίγες φορές τις...πόσες μέρες που είμαι μαζί σας;»
«Ναι ναι ξέρω, θυσία μεγάλη έκανες.»
«Δεν έχει σημασία πώς το βλέπω εγώ, το αποτέλεσμα είναι που μετράει! Έτσι λέει πάντα και η Lorenza έτσι κι αλλιώς.»
«Μην τυχόν και με βάλετε ανάμεσα σ'αυτό,» σας έσκισα συμπλήρωσε ο τόνος και το βλέμμα της χωρίς καν να χρειαστεί να το πει και οι δύο άντρες φάνηκαν να έρχονται σε μια μικρή παύση εχθροπραξιών, αρκετά μεγάλη για να ξεφυσήξει με ανακούφιση ο Roger και να πει γελώντας: «Πάλι καλά που μαλώνετε από μόνοι σας, γιατί είχα αρχίσει να πιστεύω πως εμείς ευθυνόμαστε για την ψυχρή ατμόσφαιρα.»
«Σαν τα κοκκόρια κάνουν όλη μέρα, δε φτάιτε εσείς.»
«...όμως σίγουρα η ξαφνική παρουσία μας θα όξυνε τα πνεύματα, γι αυτό θα ήταν σοφότερο να φύγουμε,» είπε απόλυτα ο σαμουράι και σηκώθηκε, χωρίς να ακούσει τις ευγενικές αρνήσεις του Στεφάν. Βέβαια ξέχασε πως ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω, εφόσον τον κάλυπτε η κουβέρτα, γι αυτό καθάρισε τον λαιμό του και πρόσθεσε σεμνά, αν και χωρίς να καμπουριάζει ποτέ «εφόσον μου φέρετε και τα υπόλοιπα ρούχα μου.»

Τώρα που στεκόταν όρθιος - και τα ρούχα του ήταν στο μπάνιο, έτσι η Κυνηγός αναγκαστηκέ πέρασε και από πίσω του - είδε πως οι ουλές ήταν πολυάριθμες, εμπρός και πίσω, ώμους, αγκώνες, κοντά στα πλευρά, στους πνεύμονες--συν τις ουλές στο πρόσωπο. Αυτός ο άνθρωπος δεν πέρασε καλά στη ζωή του. Αντικειμενικά ήταν ωραίος, υπέθετε, αλλά οι ουλές τον έκαναν...πιο άγριο, αλλά ελκυστικό. Καλά, όχι όσο ήταν ο Roger, προφανώς! Του τα έδωσε και περίμεναν όλοι να τα βάλει, χωρίς να βγάζει άχνα κανείς. Για πρώτη φορά η Κυνηγός ενοχλήθηκε τόσο πολύ από την αμηχανία που γεννήθηκε γύρω της. Αποφασισμένη να σπάσει την ησυχία, είπε χωρίς να το πολυσκεφτεί «είχα περάσει από τη Yamagata πριν κάποιο καιρό.»

Η έκφρασή του δε μαρτύρησε αν το θεώρησε αγένεια ή όχι που του απευθύνθηκε ενώ ντυνόταν. «Όντως; Σας άρεσε;»
«...το φαγητό ήταν πολύ ιδιαίτερο, και το ποτό πιο δυνατό απ'ότι το περίμενα. Τα γυναικεία ρούχα ήταν πολύ περιοριστικά, αλλά τα αντρικά με βόλεψαν! Και το τοπίο ήταν...όμορφο, πολύ πράσινο...τα σπίτια ήταν περίεργα όμως. Πάω στοίχημα καταστρέφονται εύκολα. Δε θα μπορούσα να μείνω πολύ καιρό σε τέτοιο νησί.»

Οι δύο σύντροφοί της κοιτούσαν τα τεκτενόμενα με μισό μάτι. Από πότε η Lorenza ενδιαφερόταν για τέτοια πράγματα;

«Δοκιμάσατε αντρικά ρούχα; Πρέπει να είστε η πρώτη! Όσον αφορά τα σπίτια, είναι όλα θέμα συνήθειας υποθέτω.»
«Ήταν στο πλαίσιο μιας δουλειάς και μίλα μου στον ενικό καλύτερα.»
«Εδώ που τα λέμε, δίκιο έχει. Σε βρήκε, σε κουβάλησε, σε ξέντυσε--το χετε περάσει το στάδιο.» Ο τρόπος που κοίταξε η Κυνηγός επιβεβαίωνε τα λεγόμενα του Roger · με μια κλίση του κεφαλιού άφησε να εννοηθεί πως θα το έκανε. «Και τώρα που το ξανανέφερα, σας χρωστάμε! Λεφτά δεν έχουμε να σας δώσουμε--τουλάχιστον όχι τόσα ή που να σας λείπουν, αν συγκρίνω από τα δωμάτια, γι αυτό αν χρειαστείτε κάτι, απλώς ζητήστε το! Όσο είναι νόμιμο, τουλάχιστον. Ελπίζω. Καλά, δε μου φαίνεστε για παράνομοι να πω την αλήθεια, οπότε καλά θα τα πάμε.» Όσο μιλούσε, έγραψε το όνομα του ξενοδοχείου και τον αριθμό του δωματίου και της τον έδωσε. Μετά γύρισε ανυπόμονα στον Nanashi. «Άντε, ντύθηκες; Έχουμε πράγματα να κάνουμε...!»
Το δολοφονικό βλέμμα του σαμουράι που εκείνη ακριβώς τη στιγμή τελείωσε τον κόμπο του χάκαμα - τον οποίο ξαναέκανε για να κάθεται σωστά το κιμονό και το χάορι - ήταν απαράμιλλο. «Ευχαριστώ και πάλι για την πολύτιμη βοήθεια. Απ'ότι κατάλαβα όσο οι σύντροφοί σου μαλώνανε πριν έρθετε, μου έσωσες τη ζωή. Όπως είπε και ο Roger, σου χρωστάω χάρη. Μη διστάσεις να μου τη ζητήσεις ανά πάσα στιγμή.» Κάνοντας μια τελευταία υπόκλιση, γύρισαν μαζί να φύγουν. Σφύρηξε τότε και ο Χνούδης, που είχε θρονιαστεί στο κρεββάτι που ήταν ο ίδιος, πετάχτηκε σε δράση αμέσως, ακολουθώντας τους έξω από την πόρτα.

Την ίδια στιγμή που ακούστηκαν τα βήματα των δύο ανδρών στις σκάλες, τότε η Κυνηγός βομβαρδίστηκε από ερωτήσεις και από τους δύο άντρες:

«Ποιοι στο καλό ήταν αυτοί;»
«Πόσοι ακόμα άνθρωποι θα περάσουν την πόρτα αυτού του δωματίου;»
«Και τι, τώρα αυτοί φύγανε; Και η χάρη που μας χρωστάνε;»
«Τι στο καλό γίνεται σήμερα--γιατρός, Ναυτικός, και ο πιο τυπικός σαμουράι που έχω δει ποτέ μου--και μην ξεχνάς ότι γνωρίσαμε και τον Hijikata!»
«Αν μας χρωστάνε χάρη θα μπορούσαμε να την εξαργυρώσουμε ζητώντας βοήθεια για κάποια υπόθεση παραδείγματος χάρην;»

Ο ένας ήταν ακόμα νευρικός και νευριασμένος, όμως ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο θυμός ή διστακτικότητα του Στεφάν είχε εξανεμιστεί όταν τους γνώρισε. Όμως από όλα αυτά που ειώθηκαν, δύο πράγματα της τράβηξαν την προσοχή: η εμμονή του Στεφάν με τη χάρη που τους χρωστούσαν οι άλλοι δύο και το γεγονός πως ο Mark είπε κάτι πολύ περίεργο. Τον κοίταξε κάπως ύποπτα. «Εσύ πού ξέρεις ότι ο ένας απ'αυτούς είναι Ναυτικός;»
«Πφφφ, σε παρακαλώ,» ξεκίνησε υπεροπτικά «ο τρόπος που στεκόταν, κοιτούσε και συμπεριφερόταν αυτός ο Roger φώναζε "Ναυτικό". Συν του ότι με το που μπήκε φάνηκε να κυριαρχεί και να διεκδικεί τον χώρο...πρέπει να είχε κάποιο αξίωμα.»
«...ναι, δίκιο έχεις. Όπως και να χει, εσένα τι σε πιασε;» Γύρισε στον Στεφάν. «Εγώ θα αποφασίσω πως θα εξαργυρώσουμε τη χάρη που μας χρωστάνε.»
«Εγώ απλώς ερωτώ για να γνωρίζω εφόσον η θελκτική νεαρά που γνωρίσαμε σήμερα, μου έκανε νύξη για κάποια υπόθεση που μπορεί να υπάρχει για εμάς στο εγγύς μέλλον.»