Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Δεύτερο. [Τέλος-Τεχνκή]

Το πρωινό της Lorenza ήταν ήσυχο: σηκώθηκε, ντύθηκε, αγνόησε τους δύο συντρόφους της επειδεικτικά, κατέβηκε κι έφαγε στα γρήγορα στον μπουφέ του ξενοδοχείου και ξεκίνησε την ρουτίνα της. Συντήρηση όπλων, καταγραφή δηλητηρίων, ξεκίνησε να βράζει νερό και βότανα για κάποια άλλα και στο τέλος έκανε μερικές ασκήσεις για την καλή κυκλοφορία του αίματος. Όταν χτύπησε η πόρτα της και είδε τον Mark από πίσω, τον άφησε να περάσει. Αρκετά μούτρα τους κράτησε και στο κάτω κάτω οι ίδιοι δεν έκαναν κάτι διαφορετικό απ'ότι συνήθως, έτσι δε μπορούσε να τους κατηγορήσει πολύ παραπάνω, ακόμα και στο δικό της μυαλό.

«Βλέπω ξεθύμανες, ε;» ήταν το πρώτο σχόλιο μετά την καλημέρα του. Όταν έγνεψε θετικά, πάντα με τη σοβαροφάνειά της, του φάνηκε αστείο και χασκογέλασε. «Κι εγώ πάνω κάτω...ο Στεφάν στον κόσμο του, οπότε ουδέν πρόβλημα. Είπε σήμερα θα πάει να βρει την άλλη όταν ξυπνήσει, γι αυτό νέα από εκείνο το μέτωπο θα έχουμε - φαντάζομαι - το βραδάκι.»

Έγνεψε πάλι θετικά και συνέχισε ότι έκανε. Ενώ εκείνη πήγαινε από δω κι από κει, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ο Mark είχε μείνει όρθιος πεισμωμένα, να στέκεται πάνω από το κρεββάτι που εχθές αποσχαλούσε ο σαμουράι. Του έριχνε κλεφτιές ματιές, σχεδόν θυμωμένες, κάτι που δεν περνούσε απαρατήρητο από την Κυνηγό, ούτε και το σκυθρωπό του βλέμμα. Τον άφησε να βράζει στο ζουμί του μέχρι να της πει αυτό που ήθελε--θα το έκανε κάποια στιγμή και το ήξεραν και οι δύο. Κι όντως, μερικά λεπτά αργότερα, με τα χέρια να σταυρώνουν μπροστά του, επιτέλους μίλησε. «Δε μ'άρεσε που ανησύχησες τόσο για έναν ξένο. Εμένα υποτίθεται με ήξερες πόσο καιρό και ούτε καν ήθελες να με δεις στις αρχές.»

Δεν την κοίταξε όταν το είπε, μόνο όταν σταμάτησε. Λες κι αισθάνθηκε τα μάτια του πάνω της γύρισε να τον κοιτάξει κι εκείνη. Για να καταλάβει κι εκείνη δηλαδή...της έκανε ζήλειες; Η ιδέα της φάνηκε αστεία, αλλά πολύ πιθανή. Χμμμμ, δεν ήταν καλή σ'αυτά, πώς να το αντιμετωπισει; «Και για σένα ανησυχώ.» Όμως φαίνεται αυτή δεν ήταν η σωστή απάντηση, γιατί ο Mark πήρε μια έκφραση πόνου...άρα τον πείραξε αυτό που του είπε. Το ξανασκέφτηκε. «Αν δεν ήσουν εσύ τότε, δε θα ανησυχούσα γι αυτόν τώρα.»

Αυτό όμως φάνηκε να τον ικανοποιεί σαν απάντηση, εφόσον γύρισε προς το μέρος της έκπληκτος. «Δηλαδή...αν δεν ήμουν εγώ μαζί σου, δε θα είχες ενδιαφερθεί γενικώς γι αυτόν;»
«...με το να σ'έχω μαζί μου και να σκέφτομαι συνέχεια το να μην πάθεις κάτι ή πώς να αποφύγω το να πάθεις τα χειρότερα, ανέπτυξε μια πτυχή που δεν την είχα ποτέ.» Ανασήκωσε τους ώμους της. «Δεν ενδιαφέρομαι με τον ίδιο τρόπο βέβαια. Κι εσένα σε ξέρω περισότερο...» Επιτέλους είπε αυτό που ήθελε να ακούσει απ'την αρχή, γιατί τα μάτια του φωτίστηκαν και το χαμόγελό του επέστρεψε δριμύτερο!
«Τέλεια!» Σαν παιδί, σκέφτηκε, αντιδρά σαν παιδί. «Αν δε σε πειράζει θα ήθελα να κοιτάξεις το χέρι μου--και τα δύο. Για κάποιο λόγο με πονάνε και τ'ορκίζομαι δεν τα έκανα τίποτα» συμπλήρωσε βιαστικά στο τέλος. «Αν θες να κοιτάξω γι εγώ τα δικά σου τραύματα.» Γιατί όχι; Έγνεψε θετικά και πήγε να πάρει τα πράγματά της. Όταν επέστρεψε, ο Mark είχε θρονιαστεί στο κρεββάτι του Nanashi και είχε ήδη σηκώσει τα μανίκια του. Έπλεναν και οι δύο τα χέρια τους με αλκοόλ και άρχισαν.
«Καλά είναι τα χέρια σου, δεν ξέρω τι μπορεί να σε πείραξε,» αποφάνθηκε ύστερα από αρκετά λεπτά εξέτασης «ίσως τα χρησιμοποίησες πιο πολύ απ'ότι συνήθως; Σήκωσες κάτι βαρύ;»
«Δε θα το λεγα...ίσως-...ίσως είναι ψυχολογικό;»
Ωχ αυτό δεν το είχε σκεφτεί. «Μπορεί,» είπε βιαστικά και τον χτύπησε μια φορά ελαφρά στην παλάμη για να του δείξει ότι δεν έχει κάτι να κάνει εκείνη. Μετά άρχισε να ξεντύνεται η ίδια κι αφού είχε αφαιρέσει κάθε ρούχο από το πάνω μέρος του σώματός της, μάζεψε τα μαλλιά της στο πλάι και περίμενε. «Πώς πάνε;»

«Σχεδόν επουλώθηκαν--και τα εγκαύματα. Αν και θα μείνουν κάπου κάποια σημάδια δυστυχώς...εδώ κι εδώ ίσως, σίγουρα εδώ πέρα...» Με το χέρι του άγγιζε ελαφρά τις περιοχές στην πλάτη της ή τα χέρια που θεωρούσε σε "κίνδυνο". Πλέον, παρατήρησε, δεν τιναζόταν κάθε φορά που την ακουμπούσε κι ένιωσε πιο καλά, αν και πάλι ήταν κατσούφης.
Όμως εκείνη κούνησε το κεφάλι της σαν να τον καθησύχαζε. «Το περίμενα απ'τη στιγμή που έφυγα απ'το σπίτι ότι θα γίνει κάτι τέτοιο.»
«Ναι αλλά είναι κρίμα. Είσαι πολύ...ευπαθής.» Το βλέμμα που του έριξε όταν γύρισε - μόνο - το κεφάλι της δεν ήταν καν θυμωμένο, απλώς δύσπιστο. «Ναι ναι στα καλά μου είμαι...» είπε βιαστικά κι εκείνη ξαναγύρισε απ'την άλλη ενώ ο Mark απλώς πέρασε για τελευταία φορά τα εγκαύματα με την κρέμα «εννοώ ότι θες να δείχνεις σκληρή και ότι δε σε πληγώνει τίποτα αλλά όταν σε κοιτάω έτσι, φαίνεσαι τόσο...ευάλωτη.» Η φωνή του είχε έναν περίεργο τόνο, είχε χαμηλώσει κιόλας. «Είσαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Πιο γυμνασμένη και ξιπασμένη ίσως, αλλά εξίσου ευπαθής.»

Προφανώς τελείωσε αυτό που έκανε, εφόσον ένιωσε τα δάχτυλά του να αγγίζουν το σβέρκο της κι από κει να κατεβαίνουν σιγά σιγά προς τις πληγές της. Ανατρίχιασε. Τι έκανε;
«Εεεεε, Ma-»
«Και τώρα εξαιτίας κάποιου τυχαίου τα χέρια και τα πόδια σου γέμισαν χτυπήματα.»
«Μα δεν είναι καν-»
«Σ'αρκετό κίνδυνο δε βρίσκεσαι από μόνη σου; Τι τους θες τους ηρωισμούς;»
Αυτό που δεν την άφηνε να μιλήσει, ενώ δε μιλούσε και συχνά, την εκνεύριζε αφάνταστα! «Mark, συγκεντρώσου! Δεν-» Όμως δεν απόσωσε τη φράση της, όχι γιατί τη διέκοψε, μα επειδή την κατάπληξε: χωρίς να καταλάβει γιατί και πώς ένιωσε τα χείλη του συνομιλητή της στον ώμο της. Κοκκάλωσε πλήρως. Κι όταν τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τη γυμνή της μέση και το βάρος του όλο έπεσε πάνω της, είχε μείνει στήλη άλατος.

...όχι. Όχι, όχι, τι στο καλό, όχι δεν ήθελε να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο--από πού κι ως πού, όχι, άλλη φορά, άλλη μέρα, άλλη ώρα, άλλη στιγμή. Τα χέρια της ενστικτωδώς κάλυψαν μεγαλύτερη περιοχή στο στήθος της - όχι ότι είχε πολύ ή πήγε προς τα κει, αλλά ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια - και γύρισε να τον κοιτάξει, μόνο και μόνο για να δει το κεφάλι του στον ώμο της. Κόκκινη μέχρι τ'αυτιά προσπάθησε να κουνηθεί, αλλά μάταια. «Η καρδιά σου χτυπάει πολύ γρήγορα · ή κάνω κάτι καλά ή σε τρομάζω...»
«Με κάνεις να αισθάνομαι αμήχανα. Άσε με.»

Δεν υπήρχε ίχνος συναισθήματος στη φωνή της, ήταν σχεδόν ρομποτική--ούτε προσταγή, ούτε ντροπή, ούτε ανησυχία. Μάλλον γιατί τα ένιωθε όλα τόσο έντονα που δεν ήθελε να τα εκφράσει. Αλλά ειλικρινά τι στο καλό; Δεν ήταν αρκετό το δικό της πρόβλημα που ξαφνικά θυμήθηκε ότι είναι γυναίκα και της άρεζε ο πρώην Υποπλοίαρχος; Πρέπει να αντιμετωπίσει και αυτό;! Πάντως, ο Mark την άφησε αμέσως, αν και την έσφιξε μια τελευταία φορά πριν το κάνει. Για κάποιο λόγο της έλειπε η ζεστασιά του. Και γιατί ένιωσε τόσο περίεργα όταν τη φίλησε; Αποφασισμένη όμως να μη μπερδευτεί κι άλλο, άρπαξε τα ρούχα της, τα έβαλε όπως όπως από πάνω της μέσα σε δύο λεπτά είχε ζωστεί τα μαχαίρια της, φόρεσε τις μπότες της, μάζεψε τα μαλλιά της και ήταν έξω απ'την πόρτα. Τίποτα δε θα την έκανε να ξεχαστεί τόσο, όσο μία διάλεξη Πανεπιστημίου. Με νέα ρότα και σκοπό, παρά το γεγονός ότι πήγαινε αρκετά νωρίτερα απ'ότι έπρεπε, έβαλε προορισμό την Ιατρική και τον πιο κοκκαλιάρη καθηγητή που είχε συναντήσει ποτέ.

Κάπου στη μέση είχε καταλάβει ότι φόρεσε τουλάχιστον το φανελάκι και τη μέσα μπλούζα ανάποδα, οπότε έκανε ένα νοητό σημείωμα με το που φτάσει να κατευθυνθεί στις τουαλέτες να διορθώσει την κατάσταση. Όμως όταν έφτασε εκεί, ένιωσε να την παρακολουθούνε. Κοίταξε σε όλες τις μεριές, δεξιά αριστερά, πάνω κάτω, μπρος πίσω, όμως δεν είδε κανέναν. Όλα περίεργα ήταν σήμερα. Αν είχε κοιτάξει λίγο πιο ψηλά και πίσω βέβαια, μπορεί να έβλεπε τον Nanashi στην ταράτσα, όμως τα μάτια της είχαν καρφωθεί στα παράθυρα--και την ταράτσα της Ιατρικής.

Έβαλε τα ρούχα της σωστά, κάτι το οποίο της πήρε μισό λεπτό, και μετά είχε περίπου δύο ώρες να περιμένει μέχρι τη στιγμή που θα συναντιούνταν αυτή κι ο καθηγητής. Δεν είχε ιδέα τι να κάνει και κάτι της είπε πως το να περπατά άσκοπα μάλλον θα τη βάλει σε μπελάδες, μα απ'την άλλη δεν είχε απολύτως καμία όρεξη να πάει στο κυλικείο και να κάτσει εκεί--δεν ήθελε να μείνει πολύ ώρα μόνη της με τις σκέψεις της. Τι να κάνει λοιπόν...; Πήρε μια μεγάλη απόφαση: θα πάει να παρακολουθήσει ένα απ'τα μαθήματα. Δεν ήταν ότι δε θα της επέτρεπαν να μπουν, εφόσον καμία πόρτα δεν είχε κάποιον που απαγορεύει την είσοδο. Αν δεν ήταν κλειδωμένη η πόρτα, που δεν υπήρχε περίπτωση, θα μπορούσε να μπει.

Έψαξε μέχρι να βρει τη σωστή, δηλαδή εκείνη πίσω της οποίας στεκόταν ή καθόταν στο έδρανο ο Gale Mison, ο καθηγητής που θα τη βοηθούσε. Πέρασε πέντε έξι πόρτες μέχρι να βρει τη δική του μα να που τον είδε, να στέκεται μπροστά από έναν ψεύτικο σκελετό και να δείχνει με το χέρι του, που πάλι φαινόταν πιο λεπτό απ'ότι ήταν εφόσον το πουκάμισο πάλι του κολυμπούσε, μερικά κόκκαλα. Ανατομία κάνανε; Χωρίς δισταγμό, άνοιξε και πέρασε μέσα. Όλα τα βλέμματα μέσα στο γεμάτο ημικυκλικό αμφιθέατρο γύρισαν πάνω της, μα φάνηκε - και ήτανε - ατάραχη έτσι όλοι απέστρεψαν το βλέμμα τους αμέσως...εκτός του καθηγητή που έγνεψε προς αυτήν με ένα αχνό χαμόγελο, τα μάτια του ακόμα να φαίνονται τεράστια πίσω από τα μεγάλα γυαλιά μυωπίας του.

Η αίθουσα ήταν τεράστια, και τα παράθυρα πολλά, στοιχισμένα το ένα δίπλα στ'άλλο αφήνοντας όσο φως υπήρχε να μπει μέσα. Οι θέσεις ήταν ατομικές όμως αρκετά άνετες και μόνο στις υψηλότερες θέσεις ενώνονταν σαν παγκάκια. Ένα τεράστιο λευκό...πανί ήταν; Σεντόνι ήταν; Κάλυπτε τον τοίχο πίσω απ'τον καθηγητή, εμπρός του οποίου ήταν και ο σκελετός.

Είχε δίκιο η κοπέλα, έκαναν ανατομία. Μάθαιναν τις πυκνότητες στα κόκκαλα των μηριαίων περιοχών, καθώς και μερικές ιδιότητές τους. Είχε καιρό να τα ακούσει, ήταν καλή επανάληψη. Όταν μάλιστα συμμετείχε και στο μάθημα ενεργά, απαντώντας ερωτήσεις που οι μαθητές δεν ήξεραν ή δίσταζαν, και φυσικά ήταν σωστές οι απαντήσεις της, ένιωσε ακόμα καλύτερα με την επιλογή της να έρθει εδώ. Φυσικά, η άφιξη και συμμετοχή της ξένης γέννησε ποικίλα συναισθήματα στους μαθητές: άλλοι χάρηκαν που κάποιος έπαιρνε την πίεση από πάνω τους, άλλοι αισθάνονταν πως τους επισκίαζε. Δεν ήταν χαζή, το έβλεπε. Αλλά δεν την ένοιαζε κιόλας. Αυτοί ήταν που δεν απαντούσαν, για τον οποιοδήποτε λόγο.

Έτσι, όταν σχολάσανε, αφού όλοι οι μαθητές που είχαν απορίες φάνηκαν να τις λύνουν με την ιδιαίτερη συμβολή του καθηγητή τους σε ένα τετ-α-τετ, πήγε κι εκείνη κοντά του. «Καλησπέρα καθηγητά,» χαιρέτισε με αρκετό σεβασμό. «Ήρθε η ώρα για το μάθημα.»
«Χμμμ κι εγώ έτσι νομίζω. Τα έχω όλα έτοιμα! Γι αυτό βρες μια καρέκλα που να σε βολεύει, βγάλε ένα τετράδιο και αρχίζουμε απ'την αρχή.»
Αμάν, αυτό το είχε ξεχάσει τελειως: σημειώσεις. Της πήρε πολύ ώρα να έρθει σε συμφωνία με τον εαυτό της και να πααδεχτεί το λάθος της μα στο τέλος είπε ανέκφραστα: «λόγω επιπλοκών, ξέχασα να φέρω οποιαδήποτε γραφική ύλη. Μπορείτε να μου δώσετε εσείς;»
«Α φυσικά, πάρε από το έδρανο. Πρώτο συρτάρι.»

Πλέον εφοδιασμένη πλήρως, είχε την πένα πάνω από το κενό άσπρο φύλλο έτοιμη να τη βάλει σε καλή χρήση. Είδε πως ο καθηγητής τότε σήκωσε το άσπρο...σαν σεντόνι πράγμα που κάλυπτε τον τοίχο από πίσω του για να αποκαλύψει έναν τεράστιο πίνακα. Ο οποίος από πάνω μέχρι κάτω ήταν γραμμένος με διαφορετικού χρώμα κιμωλίες, διαγράμματα μα και το ανθρώπινο σώμα σε δύο εκδοχές. Στο ένα, το μισό ήταν ζωγραφισμένο κανονικά, μα στο άλλο μισό, φαίνονταν όλοι οι εσωτερικοί μύες. Και από δίπλα είχε τα ονόματα του τι ήταν το κάθε τι. Στο άλλο, το μισό σώμα ήταν οι εσωτερικοί μύες σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια κι απ'την άλλη τα όργανα, πάλι ονοματισμένα.

Ο κύριος Mison ήταν ενθουσιασμένος! Χαμογέλασε με τη σκέψη κι άρχισε να σημειώνει κι εκείνη μερικά από τα σχεδιαγράμματα, εκείνα που δεν ήξερε τον σκοπό τους. Εκείνος έβαζε τις τελευταίες πινελιές ενώ εκείνη αντέγραφε και μερικά λεπτά αργότερα είχαν τελειώσει και οι δύο αυτό που έκαναν και ήταν έτοιμοι για το μάθημα. «Aν θες έλα να κάτσεις την έδρα, είναι πιο εύκολο και για μένα. Έχει πονέσει ο λαιμός μου...» Πήρε την καρέκλα και την τοποθέτησε από την έξω μεριά της έδρας, κάνοντάς την διπλό θρανίο. «Λοιπόν, από πού θες να ξεκινήσουμε;»
«Από την αρχή: τι είναι το τσι και τι είναι τα σημεία πίεσης;»
Λες και του υποσχέθηκε τον κόσμο, τα μάτια του πήραν μια ονειροπόλα σχεδόν λάμψη. «Από τα ταξίδια μου στο νησί Kashamin, το νησί των Pandaren - αν δεν ξέρεις τι είναι αυτά τα πλάσματα είναι πάντα που στέκονται στα δύο πόδια, έχουν ανθρώπινη ευφυία και ίσως και μεγαλύτερη - και στο νησί Yamagata-»
«Έχω πάει εκεί,» πληροφόρησε.
«-υπέροχα, έμαθα για κάτι που ονομάζεται ζωτική δύναμη, ή αλλιώς τσι. Τα ταξίδια μου είχαν επιμορφωτικό χαρακτήρα φυσικά και τον σκοπό τους τον εκπλήρωσαν. Αν και δύο εντελώς διαφορετικά νησιά, κάπως ήταν τόσο όμοια μέχρι που και μερικές από τις θεωρίες τους ταίριαζαν...βέβαια δεν ήταν μόνο θεωρίες. Έκατσα και μαθήτευσα ύπο έναν ικανότατο pandaren και μια επιδέξια γκέισα την πραγματικότητα αυτών των θεωριών. Τους είδα να κάνουν πράγματα που δε θεωρούσα πιθανά: άνθρωποι να μένουν παράλυτοι με ένα μόνο δυνατό ακούμπιμα του χερού τους...»

Αν και μέχρι τώρα δεν είχε εξηγήσει και πολλά για το τσι και τίποτα για τα σημεία πίεσης, φαινόταν τόσο απορροφημένος και χαρούμενος που επιτέλους μιλούσε με κάποιον γι αυτό που δεν της πήγε η καρδιά να τον διακόψει για να μπει στο προκείμενο. Ίσως παλιότερα να το έκανε, αλλά για ένα λόγο που δεν ήθελε να σκεφτεί τώρα, είχε αρχίσει να γίνεται πιο ευαίσθητη στα προβλήματα των άλλων.

«Το τσι λοιπόν ήταν μια θεωρία, άπιαστη και μακρινή για μένα στην αρχή. Όμως όσο μου την εξηγούσαν, τόσο αναρωτιόμουν πώς είχαμε αφήσει ένα τόσο σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου...όντος εκτός της Ιατρικής μας.»

Επιτέλους την κοίταξε. «Τι είναι λοιπόν το τσι; Δεν είναι τίποτα άλλο από μια ανυπόστατη μα υπαρκτή ουσία που βρίσκεται μέσα στις φλέβες, στο δέρμα, στο σώμα μας...κυλάει στο κορμί μας, ακριβώς όπως και το αίμα, αθέατο, απαρατήρητο. Όμως ακριβώς όπως και το αίμα μας, είναι εκεί. Είναι ζωτικό, είναι απαραίτητο κι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της υπόστασής μας. Κι αν αυτό χαθεί...τότε χάνεται και η ζωή μας όπως όταν αιμορραγούμε. Πάνω κάτω, έχουν πολλές ομοιότητες. Μια μεγάλη διαφορά υπάρχει, πέρα από το ότι το ένα είναι παραπάνω από αποδεδειγμένο και απτό: το τσι κυλάει μεν, αλλά υπάρχουν σημεία τα οποία λειτουργούν...σαν κόμβοι. Κι αυτά τα κομβικά σημεία, άπαξ και λαβωθούν, το άτομο δέκα φορές στις έντεκα θα χάσει τη ζωή του.»
«Δηλαδή...είναι όσο σημαντικό όσο το αίμα κι αν και λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο, στην ουσία έχει σημεία σαν τη μηριαια αρτηρία που αν πχ κάποιος χτυπήσει εκεί σχεδόν πάντα θα πεθάνει από αιμορραγία.»

«Νννννναι και όχι.» είπε ανεβάζοντας άλλη μια φορά τα γυαλιά του. «Σκέψου πως αυτά τα σημεία είναι τα ίδια μεν σε κάθε άνθρωπο, όπως η μηριαία αρτηρία, μα πολύ πιο δύσκολα να τα εντπίσεις, αρκετά μικρότερα εφόσον είναι απλά σημεία - κόμβοι και μπορούν να επιφέρουν τορμακτικές επιπτώσεις, ανάλογα το μέρος που θα πετύχει κανείς. Πχ, αν είναι στο χέρι, μπορεί το χέρι να χάσει τη λειτουργία του από λίγα λεπτά μέχρι και για πάντα..»
«Υπάρχει τρόπος να σταματήσει κανείς τη...διαρροή του τσι; Ή να επανέλθει η λειτουργία σε κάποιο μέλος μέσω παρόμοιων τεχνικών;»
«Χεεεε, τα πιάνεις γρήγορα! Ναι υπάρχει, αλλά γι αυτό θα πρέπει κανείς να εξασκηθεί πολύ. Εγώ ξέρω ολόκληρη τη θεωρία και για τα δύο...αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν τις έχω δοκιμάσει ποτέ. Και πριν αν θυμάσαι, εσένα χρησιμοποίησα. Πολύ φοβάμαι πως είμαι δειλός βλέπεις,» είπε χωρίς καμία ντροπή, αλλά ένα μικρό δισταγμό «και δε θα έκανα κάτι τέτοιο σε κανέναν. Μα εσύ είσαι Κυνηγός Επικηρυγμένων είπες! Σίγουρα θα το χησιμοποιήσεις...αλλά να σε προειδοποιήσω.» Φάνηκε να σοβαρεύει για μια στιγμή. «Αυτή η τεχνική είναι μεγάλο βάρος και δυνατό όπλο. Μην την χρησιμοποιείς για λάθος σκοπούς, σε παρακαλώ.»
«Το υπόσχομαι.»

Δεν έλεγε ψέματα, και παρά το γεγονός πως απάντησε αμέσως, ο Gale κατάλαβε την ειλικρίνιά της. Γι αυτό, ικανοποιημένος, χαμογέλασε κι αμέσως πήγε στο επόμενο θέμα. «Χαίρομαι. Λοιπόν, καταλαβαίνεις τώρα τι είναι το τσι και τα σημεία πίεσης;»
«Είναι...ζωτική ενέργεια.» Πραγματικά, ήταν ο καλύτερος τρόπος να περιγραφεί, όσο κι αν ήθελε να σαρκάσει την επιμονή του καθηγητή στον τίτλο αυτό. «Και οι κόμβοι του τσι είναι τα σημεία πίεσης;»
Δάκρυα χαράς φάνηκαν να κυλάνε στα μάγουλα του μεγαλύτερου άντρα, ενώ ρουφούσε τη μύτη του όλη την ώρα. «Πρώτη φορά μαθητής με καταλαβαίνει τι θέλω να πω με την πρώτη. Είμαι πραγματικά συγκινημένος.»

Το γεγονός πως η Lorenza δεν χρειάστηκε να ακούσει δεύτερη φορά το τι είναι το κάθε τι, βοήθησε δραματικά στην πρακτική εξάσκησημ, εφοσόν στην ουσία από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, άρχισε να κάνει μια λίστα με όλα τα γνωτά σημεία πίεσης του ανθρώπινου σώματος, ενώ ταυτρόχρονα έκανε κι έναν...δρόμο, πάνω στα ζωγραφισμένα μοντέλα ανατομιας στον πίνακα. Τα διαγράμματα αποδείχθηκαν άκρως βοηθητικά, εφόσον εξηγούσαν με μαθηματικό τύπο την πιθανότητα και το μέρος όπου ένα σημείο πίεσης του τσι θα εμφανιζόταν. Και φυσικά, σε κάθε πληγή κοντά σε σημείο πίεσης, δημιουργούνταν επιπλοκές οι οποίες έχρηζαν άμεσης αντιμετώπισης, όπως ακριβώς και ο Nanashi.

H Lorenza έφυγε από το μάθημα με τον καθηγητή τουλάχιστον τρεις ώρες αργότερα, μπορεί και τέσσερις. Εφόσον τη γύρισε πάλι στο δωμάτιό της με την περίεργη μηχανή του, η απόσταση σχεδόν μηδενίστηκε και γι ακόμα μία φορά βγήκε εκτός υπολογισμού, έστω κι αν επιτέλους τη δεύτερη φορά μετρούσε τα δευτερόλεπτα. Φυσικά, ο Nanashi την είδε να βγαίνει. Αν και η βάρδιά του είχε τελειώσει λίγη ώρα πριν βγει, από περιέργεια και μόνο είχε μείνει, να δει πότε θα πάρει τον δρόμο επιστροφής. Όταν την είδε παρέα με τον καθηγητή ηρέμησε κάπως, εφόσον αυτό σήμαινε πως δεν έπαθε κάτι κακό. Δεν ήθελε να την ψάξει για να μην φανεί περίεργο, γι αυτό είχε μείνει πάνω στην ταράτσα. Όταν την εντόπισε, σημείωσε την ώρα στο μυαλό του και κίνησε για τον δρόμο του γυρισμού · η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα.

Όταν έφτασε στο δωμάτιό του, ο Roger φάνηκε να είχε μόλις γυρίσει, εφόσον το νερό έτρεχε στο μπάνιο. Παραδόξως η πόρτα ήταν πολύ λίγο ανοιχτή. «Χνούδη...!» φώναξε επιτακτικά και μια μουσούδα φάνηκε να ξεπροβάλλει από την πόρτα. «Έξω γρήγορα.»