[Μέρος Πρώτο] Γράμματα και Αίματα [Τέλος-αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...


Δύο βδομάδες έχουν περάσει από εκείνη την ημέρα και πολλά άλλαξαν στην πορεία τους: ο Bola και ο Ernie διέμεναν μέσα στο σπίτι του Brutus, του εργοδότη τους, για να έχουν τη δυνατότητα να λένε ιστορίες στα παιδιά ανα πάσα στιγμή. Έβγαζαν τόσα λεφτά που με άνεση μπορούσαν να στέλνουν τα μισά στον Joss και να τους περισσεύουν. Οι πλούσιοι πλήρωναν καλά εν τέλη.

Ο Joss διέμενε μόνος του βέβαια, αλλά κανόνιζε κάθε πέντε μέρες - όπως είχαν συμφωνήσει οι άλλοι - να πηγαίνει στην πλατεία της πόλης και να παίρνει τα λεφτά για τα "προς το ζην". Ήταν παραπάνω από υπεραρκετά, μα τα χρησιμοποιούσε για...λάδωμα. Όχι όλα, και πάντα του περίσσευαν κι αυτουνού, αλλά είχε έξοδα. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή τόσες μέρες μετά και ο Magada δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Ο εικοσιπεντάχρονος δεν ήταν αφελής βέβαια: περίμενε στην αρχή δύο μέρες μα όταν είδε πως δεν είχε εμφανιστεί πουθενά, άρχισε να ψάχνει. Και είχε κάνει και καλή έρευνα! Κάθε μέρα άλλαζε τόσο διαμονής ή στέκι--από την πόλη του Lyneel πήγε στο χωριό Terra και μετά Reva και μετά εναλλασόταν, μα ακόμα δεν είχε βρει τίποτα. Ούτε ψίθυρο. Ήταν κάτι που παραπάνω από τον προβλημάτιζε. Αν δεν τον έβρισκε, τι θα γινόταν; Πού πραγματικά ήταν; Γιατί είχε χαθεί; Κι αν τον είχαν πάρει αιχμάλωτο τίποτα εγκληματίες; Δεντ του άρεζαν καθόλου αυτές οι προοπτικές.

Δεν ήταν κι ότι δεν ήλεγχε σχεδόν καθημερινά το πλοίο τους επίσης: πήγαινε ναι μεν για να σιγουρευτεί πως είναι ακόμα εκεί και πως όλα είναι καλά μα και σε περίπτωση που πετύχαινε τον άλλον να κρύβεται εκεί πάνω, για τον οποιοδήποτε λόγο. Ήξερε πως αν ήθελε πραγματικά να φύγει ο σημαδεμένος φίλος τους, θα περίμενε και τους άλλους, δε θα το έκανε μόνος του. Αλλά αυτό σήμαινε πως μπορει και να κρυβόταν. Εξάλλου, ο καροτομαλλούσος άντρας είχε ισχυριστεί πως ο μόνος λόγος που ήταν στο νησί ήταν ο ανεφοδιασμός και να βρει τον φίλο του. Έτσι είχε παρουσιαστεί σε όλους. Μα από το δικό του μέτωπο, καμία τύχη.

Καμία τύχη δεν υπήρχε κι από το μέτωπο του Bola όμως, ή τουλάχιστον δεν είχε πιο...φρέσκα νέα. Εκεί, μέσα στο σπίτι, για δύο ολόκληρες βδομάδες είχε καταφέρει να βρει αλληλογραφία μεταξύ των αδερφών. Το μόνο λογικό, εφόσον ο Caesar είχε την οικογένειά του εδώ: πατέρα, αδερφό, νύφη και ανήψια. Η μητέρα τους έμαθε πως πέθανε νέα, ενώ ο πατέρας προσποιούνταν πως απολάμβανε την σύνταξή του. Φυσικά και δεν το έκανε στην πραγματικότητα, και είχε πετύχει πολλές φορές τον άντρα να ψαχουλεύει το γραφείο του γιού του για αναφορές και λογιστικά και νούμερα...γι αυτό έκαναν μία συμφωνία: θα πήγαινε και θα του έφερνε αυτός χαρτιά για να μη βρούνε ούτε κατά λάθος τον πατέρα κι εκείνος θα έλεγε μόνο καλά λόγια για κείνον.

Δεν άργησαν να δώσουν τα χέρια.

Φυσικά, αυτό ήταν μια από τις εκλάμψεις ευφυίας του επαναστάτη, ο οποίος τώρα όχι μόνο είχε τα ενθουσιώδη λόγια των παιδιών, μα και τα καλά λόγια του πατέρα να τον προστατεύουν από το να χάσει τη θέση του, μα και πρόσβαση στο δωμάτιο του μπαμπά της οικογένειας, άρα κι άλλα γράμματα που μπορεί να είχε στείλει ο ναυτικός.

Βέβαια, δεν ήταν και το πιο έξυπνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει, να διαβάζει τα γράμματα του ανθρώπου που θεωρούσε εχθρό του προς τα αγαπημένα του πρόσωπα. Μέσα από αυτά παιρνούσε την ίδια χαρούμενη, ανασφαλή αλλά εγωκεντρική, καλόκαρδη εικόνα του εαυτού του, όπως κι όταν τον είχαν πρωτογνωρίσει. Τίποτα πάνω του δεν φαινόταν δόλιο ή κακοηθές. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος τους είχε προδόσει, οδηγώντας στον θάνατο του καλού του φίλου. Δύο πλευρές αντιμάχονταν μέσα του: εκδίκηση και συγχώρεση. Όμως ήξερε βαθειά μέσα του, πως δεν είχε την ίδια ικανότητα κατανόησης και συγχώρεσης με τον φίλο του. Δε θα τον συγχωρούσε κι όταν τον έβλεπε ξανά, θα τον σκότωνε. Το ήξερε. Εξάλλου, κανείς δεν είχε πει πως επειδή κάποιος είναι εχθρός, δεν είναι φίλος ή καλός με άλλους.

Αποφάσισε να μην αφήσει τον εαυτό του να ξεχάσει γιατί ήρθε στο νησί, ούτε γιατί έκανε όλο αυτόν τον κόπο να παρουσιαστεί σαν ένας απλός παραμυθάς. Θα έβρισκε αυτό που ήθελε και θα εξαφανιζόταν. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εξάλλου, δεν είναι από τους ανθρώπους που θα έκανε κακό σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή κάποιος συγγενής έκανε στον ίδιο κακό. Εξάλλου, ήταν σίγουρος πως αν είχαν γνωριστεί με τον Caesar ύπο άλλες συνθήκες, δε θα τους έκανε καν κακό. Αλλά ήταν της Κβέρνησης και ήταν επαναστάτες. Ο μόνος λόγος που έγινε προσωπικό εξαρχής ήταν επειδή πέθανε ο κολλητός του.

Αλλά ακόμα να βρούνε τον Magada, τον πληροφόρησε το Καρότο, κι άρχισε να ανησυχεί και γι αυτό. Το Καρότο του είπε ακόμα πως είχε πει στον κόσμο πως ο μόνος λόγος που ήταν στο νησί ήταν για να τον βρει...θα μπορούσε αργότερα να πει το ίδιο κι εκείνος στον Brutus και να πάει να τον ψάξει μόνος του, αν δεν τον είχε βρει σε άλλη μία βδομάδα. Ε, ένα μήνα το πολύ να κάτσουν πια, πόσο; Κάποτε θα ξαναστείλει γράμμα και γραφή αυτός ο άνθρωπος στην οικογένειά του για τα μελλοντικά του σχέδια.

Αναστέναξε καθώς αναλογιζόταν όλα αυτά. Με το ένα χέρι να κρέμεται στο πλάι, το πηγούνι στην παλάμη και τον ώμο να στηρίζεται στο τραπέζι, κοιτούσε τον τοίχο λες και θα του έδινε τις απαντήσεις. Μέσα σ'όλη την ατυχία του υπήρχε μόνο ένα καλό: ο Ernie δεν τον είχε καρφώσει ακόμα. Κάτι ήταν κι αυτό...

"Κύριε Damien, κύριε Damien, γιατί είστε στεναχωρημένος;"

Ανοιγόκλεισε τα μάτια του ξαφνιασμένος. Η λεπτή φωνή της Angelina, κόρης του Brutus, τον έκανε να χάσει τον ειρμό της σκέψης του. "Μμ; Δεν είμαι στεναχωρημένος μικρή," είπε όσο πιο πειστικά μπορούσε, προσφέροντας ένα χαμόγελο. Της ανακάτεψε τα μαλλιά - επειδή ήξερε πως της άρεζε έστω κι αν καμωνόταν την κατσούφα - "απλώς σκέφτομαι."
"Ο μπαμπάς λέει πως όταν ένας άντρας σκέφτεται, κάτι κακό έχει γίνει, αλλά όταν μια γυναίκα σκέφτεται κάτι κακό θα γίνει."

Γέλασε και με έκπληξη συνειδητοποίησε πως το γέλιο του ήταν πραγματικό. Την σήκωσε σαν να σήκωνε πούπολυο, και την κάθισε στα γόνατά του. "Ο μπαμπάς σου έχει δίκιο μικρή, γι αυτό να ξέρεις! Αν σε πιάσω ποτέ να σκέφτεσαι, θα του τα πω όλα!"
"Εεεε; Ό-όχι, δεν έκανα τίποτα, το υπόσχομαι! Δεν έφταιγα εγώ για τη φωτιά στα μαγειρεία!"
"Φωτιά στα-;! Απαπαπα, ξύλο!" Άρχισε να την γαργαλάει και να τη γαργαλάει κι εκείνη γελούσε με το χαριτωμένο της γέλιο, πάλευε στα χέρια του να ξεφύγει. "Τώρα την έβαψες, θα σε πάω στα μαγειρεία να σε δείξω σε όλους-"
"Αααα! Όχι," φώναξε και τινάχτηκε τόσο πολύ που παραλίγο να του φύγει από τα χέρια, αν και το γέλιο ήταν στη φωνή της "όχι στα μαγειρεία! Η Kiki θα μου τις βρέξει!"
"Δε με πείθεις!"
Γέλασε όταν την έβαλε κάτω από τη μασχάλη του αλλά συνέχισε να κάνει σαν χέλι! "Ααα!" Συνέχισε να γελάει. "Ααααα, θα με πάνε στο δωμάτιό μου, δε θέλω να με πάνε στο δωμάτιό μου!"
"Αυτό να το σκεφτόσουν πριν αποφασίσεις να κάνεις φούρνο όλη την κουζίνα! Τώρα δε σε σώζε τίποτα-..."

Η μικρή συνέχισε να γελάει και να παλεύει ενώ εκείνος έβγαινε από το μικρό σαλόνι που καθόταν, όταν σταμάτησε για μια στιγμή. Είδε το τελευταίο πράγμα που περίμενε ή ήθελε να δει τώρα: ένα γεράκι με ένα γράμμα στο πόδι του. Και δεν ήταν το Κοτόπουλο, που το είχε πλέον ο Joss.

"Ωωω, κοίτα κύριε Damien, ένα μεγάλο πουλάκι στο περβάζι μας!"
"...ναι, το είδα...τι περίεργο." Στην αρχή ήταν λίγο μουδιασμένος, ούτε καν κινήθηκε προς το μέρος του, αλλά μετά ένα δαιμόνιο χαμόγελο έσκασε. "Λες να είναι εδώ για σένα;" Την πείραξε πάλι, κουνώντας την κι εκείνη συνέχισε να γελάει.
"Χα χα, όχι το υπόσχομαι δεν είναι για μένα!"
"Μπαα, το ξέρω. Μάλλον για μένα είναι. Επικοινωνώ με κόσμο στο νησί βλέπεις γιατί δε μπορώ να βρω έναν φίλο μου."
"Ωωω, τι κρίμα...! Είναι δύσκολο να χάνεις φίλους." Το νεανικό πρόσωπό της πήρε μια έκφραση θλίψης που καθόλου δεν άρμοζε σε τόσο μικρό παιδί. "Το ξέρω γιατί δεν έχει πολύ καιρό που η Celia, η κόρη της κυρίας Faye, έπεσε και χτύπησε. Δε μ'αφήνουν καν να τη δω τώρα. Λένε πως είναι πολύ άρρωστη και μπορεί να μην την ξαναδούμε."

Σχεδόν μπορούσε ν'ακούσει την καρδιά του να σφίγγεται από το αόρατο χέρι που την έπιασε. Αν ακόμα και για μικρά παιδάκια η ζωή επιφύλασσε τέτοιες εκπλήξεις, ίσω δεν έπρεπε να παραπονιέται και πολύ. Όχι ότι το έκανε γενικώς, αλλά... Άφησε κάτω τη μικρή, άπλωσε το χέρι του και ήρθε το γεράκι. Για μια στιγμή εντυπωσιάστηκε η Angelina, μα τα ματάκια της ξαναπέσανε. Της ανακάτεψε τα μαλλιά. Τον κοίταξε. "Να πας να τη δεις εσύ έτσι κι αλλιώς τη φίλη σου. Αν την αγαπάς τόσο, δεν κάνει να φύγει χωρίς να την ξαναδείς ποτέ."
"Ναι αλλά...πώς; Δε μ'αφήνουν...!"

Σούφρωσε τα χείλη του, ζύγιασε τη μικρή με το βλέμμα του και αφού πήρε με μηχανικές κινήσεις το γράμμα και το βαλε στην τσέπη του, σταύρωσε τα χέρια του. "Θα σε βοηθήσω εγώ. Αλλά δε θα το πούμε σε κανέναν, ναι;"

Έτσι όπως είχε γυρίσει το βλέμμα της, ανάβλεψε! Το κοίαξε όλο ελπίδα κι άρχισε να γνέφει σαν την τρελή. "Ναι ναι ναι!"
"Θα είναι το μικρό μας μυστικό...Θα σε πω πότε θα πάμε. Να περιμένεις νέα μου," είπε συνομωτικά καθώς έφευγε με αστεία φωνή και απομακρύνθηκε προς το δωμάτιο που διέμενε.

Το γέλιο της μικρής αντιχούσε σχεδόν απόκοσμα στο μυαλό του όμως, γιατί το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το γράμμα στην κωλοτσέπη του, που ένιωθε λες και πάλευε να φύγει από κει. Μέχρι να φτάσει στο υπνοδωμάτιό του, στη μέση του σπιτιού, είχε ελέγξει αν είναι στη θέση του, πάνω από δέκα φορές. Πήγαινε να σπάσει η καρδιά του μέχρι να φτάσει, αλλά κατάφερε να μην φαίνεται σαν τρελός στους διαδρόμους.

Για καλή του τύχη, ενώ το δωμάτιο το μοιράζεται με τον Ernie - έστω κι αν έχει δύο κρεββάτια χωρισμένα με μια μικρή μεσοτοιχία - δεν ήταν εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή. Άνετα λοιπόν πήρε τον φάκελο, άρπαξε το περιεχόμενό του χωρίς καμία υπομονή να μην σκίσει το περίβλημα, κι άρχισε να διαβάζει.

Τα μάτια του έτρεχαν πάνω στις προχειργραμμένες προτάσεις πιο γρήγορα απ'ότι ήθελε μόνο και μόνο για να προλάβει να κάψει το γράμμα πριν γυρίσει ο ναυτικός, ειδικά αν είχε στην παρέα του τον ιδιοκτήτη του σπιτιού. Βέβαια, καθώς διάβαζε την αποστολή του, τόσο πιο πολύ γούρλωνε τα μάτια του. Ήταν...ήταν δύσκολα τα πράγματα. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Θα τα έβρισκε σκούρα! Σίγουρα, του είχαν αναθέσει μια παρόμοια αποστολή πριν καιρό, αλλά τότε είχε άλλους δύο μαζί του, ανώτερους μάλιστα. Τώρα όμως αυτός ένας απλός...; Ω κάτσε, εδώ έλεγε πως τον προήγαν σε βαθμίδα.

Τεεεέλεια λοιπόν, έμφαση στον σαρκασμό. Τώρα έπρεπε να ξεκινήσει μια ολόκληρη επανάσταση από το μηδέν. Εντάξει, θα είχε για την πιθανή μάχη 1000 άντρες στη διάθεσή του, αλλά δεν ήθελε αιματοχυσίες. Κι εκείνοι θα ήταν αφού άρχιζε το κακό. Κι έπρεπε να συνεργαστεί και με μια τύπισσα, μια Minerva. Και γυναίκα δηλαδή και με φρούτο του διαβόλου κιόλας, το οποίο είναι ταραντούλα. Μάλλον πρώτη φορά έβρισκε άνθρωπο με τόσο ταιριαστό φρούτο...μα εκεί δεν ήταν το θέμα. Αρχικά, δεν τα πήγαινε καλά με τις γυναίκες. Δεύτερον, δεν του άρεζαν τα άσκοπα μακελειά. Αλλά έπρεπε να υπακούσει, το ήξερε...

Ξαφικά, πετάχτηκε λες και τον χτύπησε το ρεύμα. Και οι άνρθωποι που τον φιλοξενούσαν; Αυτοί ήταν ο ορισμός του προνομιούχου! Όσο καλοί άνθρωποι και να ήταν, και το ήξερε πλέον από πρώτο χέρι αυτό ο ίδιος, σίγουρα θα υπήρχε οργή εναντίων τους μόνο και μόνο για τη θέση τους! Άρχισε να πονάει το στομάχι του. Όχι, δεν ήθελε να πάθουν κακό. Ήταν φίλοι του πλέον, τους συμπαθούσε τουλάχιστον και φαίνονταν σωστοί άνθρωποι, έστω κι αν ήταν με την "άλλη μεριά".

Είχε υποσχεθεί να μην τους κάνει τίποτα έτσι κι αλλιώς...

Άρχισε να σκέφτεται σαν τρελός. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να τους τζάσει από το νησί χωρίς να εγείρει υποψίες. Έβαλε φωτιά στο γράμμα καθώς σκεφτόταν την στρατηγική του. Δε θα έκανε τίποτα αν δεν πήγαινε τη μικρή να δει τη φίλη της, και αυτό ήταν οριστικό. Μετά θα έβρισκε κάποιον τρόπο να τους διώξει. Κάποιον τρόπο...έκλεισε τα μάτια του κι ευχήθηκε να μην ήταν δική του αυτή η ευθύνη. Όμως ήταν. Άνοιξε τα μάτια του αποφασισμένος--και γιατί μύριζε καμμένο. Ωχ αμάν, το γράμμα! Έπιασε φωτιά η κουρτίνα! Έσπευσε να το σβήσει τσαλαπατώντας την και ρίχνοντας το λίγο νερό που υπήρχε μέσα στην κανάτα του.

Oι καπνοί έκαναν την πορεία τους προς τα πάνω, πνίγοντας τον επαναστάτη. Πριν αρχίσει να βήχει, έτρεξε στο παράθυρο για να τους αφήσει να ξεφύγουν απ'το παράθυρο. Αυτό το γλύτωσε, αλλά τη αχνή μυρωδιά του καμμένου που πετούσε στον αέρα δεν τη γλύτωσε. Άρχισε σαν τρελός να κάνει αέρα με τα χέρια του για να τη διώξει κι αυτήν έξω απ'το παράθυρο για να μην εγείρει καμία απολύτως υποψία ενώ με το άρωμα που είχε βρει στο μπουντουάρ του δωματίου - το οποίο είχε πράγματα γι ανάγκες και γυναικείες και αντρικές - άρχισε να ψεκάζει σαν να ήταν σπρέυ!

Λίγη ώρα αργότερα είχε σταματήσει να βάζει κολώνια στο δωμάτιο, κι επικεντρώθηκε και πάλι να κάνει αέρα με τα χέρια του προς το ανοιχτό παράθυρο, με την ελπίδα ότι κανείς δε θα πνιγόταν από την ανυπόφοφρη μυρωδιά...του αρώματος όμως. Μάλλον το παραχρησιμοποίησε--κάτι που δεν κατάλαβε μέχρι που τα μάτια του άρχισαν να δακρύζουν.

Εκείνη τη στιγμή, όταν χοροπηδούσε ο Bola για να διώξει τις οσμές και να κάνει αέρα με το άρωμα στο στόμα, μπήκε μέσα ο Ernie με συνοδεία τον νεαρό αρχηγό της επιχείρησης, Brutus. Και οι δύο τον κοίταξαν έκπληκτοι, ενώ έμειναν λίγο παγωμένοι. "Εεε, δε θέλω να επεμβαίνω στην προσωπική ζωή του προσωπικού ή των ανθρώπων που εργοδοτώ αλλά θα σε παρακαλούσα να μη διενεργείς περίεργα τελετουργικά με την πόρτα ανοιχτή."

Για μια στιγμή μόνο, κοιτάχτηκαν και οι τρεις΄ λίγα δευτερόλεπτα μετά, ξέσπασαν σε γέλια.

"Όπως και να 'χει, εγώ σας αφήνω. Έχω μια δουλειά να κάνω...ή μάλλον, έχω ένα παιδί να ψάξω."
"Την κόρη μου," ρώτησε, φαινομενικά, αλλά και οι δύο ήξεραν ότι ήτανε στην πραγματικότητα κατάφαση.
"Την κόρη σου," επιβεβαίωσε με χαμόγελο ο πααμυθάς κι έγνεψε με το κεφάλι. Με μία έκφραση απόλυτης κατανόησης, τον άφησαν να φύγει.

Αν και είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει τι στο καλό μπορεί να έλεγαν μόνοι τους - κυρίως ανησυχούσε για το κεφάλι του - κατάφερε να μην το σκέφτεται. Θα τον ρωτούσε μετά και πολύ πιθανόν να του έλεγε την αλήθεια, δε θα προβληματιζόταν ακόμα. Και θα έμενε με τις προτεταιότητές του: να πάει το μικρό στη φίλη της, να διώξει την οικογένεια από κει και μετά...επανάσταση. Αυτό πρόσταζαν, αυτό έπρεπε να κάνει.

Βαριά καρδιά, με βαριά βήματα, κατευθύνθηκε προς το playroom των παιδιών. Ήταν σίγουρος πως η μικρή θα είχε κατασκηνώσει εκεί μέχρι να πάει να τη βρει. Κι όντως, έτσι ήταν: πέντε λεπτά μετά, τη βρήκε να ζωγραφίζει με τις κυρομπογιές πάνω σ'έναν μουσαμά. Πάντα θα εξέφραζε την αντίθεσή του στα έξοδα που έκαναν οι γονείς για να ευχαριστήσουν τα βλαστάρια τους, αλλά δεν του έπεφτε λόγος οπότε δεν είχε πει τίποτα μετά από εκείνη τη μία φορά που το σχολίασε. Την πλησίασε, χαμήλωσε να φτάσει το ύψος της. Με τα γόνατα λυγισμένα, οι αγκώνες του στηρίζονταν πάνω τους ενώ το βάρος του όλο έπεφτε στις μύτες των ποδιών του.

"Τι ζωγραφίζεις μικρή;"
"Την οικογένειά."
"Μμμμ, και πού είναι ο αδερφός σου; Εσύ;"
"Ε, δεν το τελείωσα ακόμα! Έχω προλάβει να κάνω μόνο τους μεγάλους: να ο παππούς, και να η γιαγιά εκεί στον ουρανό, γιατί ο μπαμπάς λέει πως μας κοιτάει από ψηλά. Εδώ" έδειξε μπροστά στην εικόνα, που οι φιγούρες ήταν μεγαλύτερες "είναι ο μπαμπάς και η μαμά κι εκεί πίσω είναι και η Kiki που πάντα με προσέχει. Δες, έβαλα κι εσένα μαζί της, γιατί τώρα με προσέχεις κι εσύ!"

Ο χο χο, υπέροχα! Πάνω που σκεφτόταν πως χρειαζόταν περισσότερες τύψεις...!

"Tι ωραία...! Αν και νομίζω πως μέ κανες πολύ μαύρο," είπε σκεπτικός, μελετώντας τη ζωγραφιά, λες κι έβλεπε το μεγαλύτερο αριστούργημα που μόνο αυτό το κάτι του έλειπε από το να γίνει τέλειο.
"Μα είσαι αρκετά πιο μαύρος από τον μπαμπά και τον παππού...!"
"Εεε, είμαι ηλιοκαμμένος, όχι καφέ!" Έκανε πως προσβλήθηκε, σουφρώνοντας τα χείλη του. Μέχρι και που γύρισε απ'την άλλη με τα χέρια στη μέση του. "Μπορεί κι εγώ να άλλαξα γνώμη-."
"Συγγνώμη, συγγνώμη! Την επόμενη φορά που θα σε βάψω θα το προσέξω," αμέσως υποσχέθηκε και πήγε μπροστά του έτσι ώστε να τον βλέπει: το χαμόγελό του ήταν περιπαιχτικό και με το ένα μάτι κοιτούσε προς εκείνη. "Αααα με πειράζεις!"
"Χα χα χα, ναι σε πειράζω. Λοιπόν, θες να πάμε στη φίλη σου;"

Έλαμψε από χαρά. Χάρηκαν και οι δύο για τη μυστική τους συμφωνία και κάνανε αυτό που της υποσχέθηκε. Πήγανε στο σπίτι όπου στεγάζεται η οικογένεια της νεαρής κοπέλας που ψυχορραγούσε - αν αυτά που έλεγε η Angelina ήταν αλήθεια - και ζήτησαν να τη συναντήσουν. Όταν αρνήθηκαν, το ξαναζήτησε με περισότερη πειθώ. Για έναν περίεργο λόγο, οι υπηρέτες φάνηκαν να αναστατώνονται από την επιμονή του. Αμέσως κάλεσαν την κυρά κι εκείνη ήταν παραπάνω από απότομη κι απόλυτη στο ότι ήθελαν να φύγουν. Χωρίς καμία καθυστέρηση.