Παραδεισος? Δεν θα παρω !! [Τελος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγουμενες ιστοριες:

Ανοιξα τα ματια μου αργα. Η καρδια μου χτυπαγε πολυ γρηγορα. Ημουν ξαπλωμενος ανασκελα στην μεση ενος δασους.Ενα κλαδι μου πιεζε το κατω μερος του ποδιου και το ειχε μουδιασει. Δεν με ενοιαζε. Κοιταξα ψηλα. Τα μεγαλα δεντρα με τα πυκνα κλαδια και τα καταπρασινα φυλλα εκρυβαν αρκετα τον ηλιο ο οποιος τρυπωνε σε καποιες μικρες σχισμες και μου εδειχνε να καταλαβω οτι ηταν μερα.Απο μακρια ακουγονταν κραυγες απο κορακια ή τελοσπαντων οποιουδηποτε ειδους πουλια. Το ελαφρυ θροισμα των θαμνων μου χαιδευε τα αυτια ενω οι μυρωδιες τους ανακατεμενες με τις μυρωδιες της ριτηνης των δεντρων και του ελαφρυου χωματος μου γαργαλουσαν την μυτη. Καμποσα μετρα μακρια μου ειδα ενα ζωο να γλιστραει αναμεσα στους κορμους των δεντρων και τους βραχους αλλα δεν διεκρινα τί ηταν.
---A...ωστε ετσι ειναι  ο παραδεισος....ψιθυρισα και χαμογελασα.
Ενοιωθα λες και ονειρευομουν. Λες και δεν ειχα επαφη με την πραγματικοτητα. Η αποπειρα αυτοκτονιας που ειχα κανει στο νησι Todash με εκανε τωρα να θεωρω αναμφισβητητο οτι δεν ζω, και να μην περνουν καν απ'το μυαλο μου πιθανοτητες να την εβγαζα καθαρη.
"Φυσικα! "σκεφτομουν" αφου θυμαμαι τα βραχια πανω στα οποια τσακιστηκα...Η μνημη μας συνοδευει και στην μεταθανατον ζωη..."
Το ειχα τελειως δεδομενο και συντομα θα επανερχομουν αποτομα στην..."ζωντανη" πραγματικοτητα.
Προς το παρον ενοιωσα ενα ελαφρυ τσιμπημα στο δεξυ μου χερι και ειδα ενα ζωυφιο να εξαφανιζεται γρηγορα στα χορτα διπλα μου.
---Αουτς! ειπα και σηκωσα το σωμα μου. Δεν θελω τετοια εδω....!
Σκεφτηκα τί θα μπορουσα να κανω εφοσον υπηρχε η πιθανοτητα να ηταν δηλητηριωδες τσιμπημα. Απο τις λιγοστες ιατρικες γνωσεις που διεθετα, καταφερα να σκισω την μπλουζα μου και να δεσω με την μπλουζα το σημειο λιγο πιο πανω απο τον αγκωνα μου ωστε να μην εξαπλωθει το δηλητηριο αν υπηρχε.

Παππουτσια δεν ειχα, και πλεον δεν θα ειχα ουτε μπλουζα αλλα δεν με πειραζε. Ηθελα να βρω που ηταν συγκεντρωμενοι οι γονεις μου, ο παππους μου και ο κολλητος μου μεχρι τα 15 οποτε εχασε την ζωη του απο αναροφηση μετα απο μεθυσι. "Σιγουρα καπου εδω γυρω συγκεντρωμενοι θα ειναι ολοι οσοι ειχα χασει..."
Κοιταξα τριγυρω μου και ειδα ενα χαρτινο κιβωτιο. Το ανοιξα με βιασυνη μπηγοντας τα νυχια μου στο χαρτονι.Απο μεσα εμφανιστηκε ενα αλλο κιβωτιο, εκεινο με το φρουτο του διαβολου που εκλεψα στο νησι Todash. Διπλα υπηρχε ενα μικρο σακουλι με καμποσα belli. "Εϋ δεν ειχα μονο τοσα εγω!" σκεφτηκα αλλα γρηγορα εγκατελειψα τον εκνευρισμο γιατι θεωρησα οτι στον παραδεισο δεν θα χρειαζοταν καθολου χρημα.
Κοιταξα στις τσεπες μου και βρηκα δυο γραμματα και ενα σκετο χαρτακι. Ανοιξα το πρωτο γραμμα και διαβασα ψιθυριστα. Τα γραμματα ηταν βιαστικα και υπηρχαν μερικα ορθοραφικα λαθη:

Silver Elf
Η ανακοπη καρδιας που παθατε απο αγνωστες αιτιες διαγνωστηκε και αντιμετωπιστηκε εγκαιρως. Βρισκοσασταν σε κωμμα ομως για μερικες μερες και ξυπνουσατε περιοδικα λεγοντας ασυναρτησιες. Τυπικη αντιδραση για καποιον με ανακοπη καρδιας.

To νοσοκομειο μας δεν ειναι αρκετα μεγαλο για να κραταει αιωνια τους ασθενεις οποτε επρεπε να παρουν εξιτηριο εκεινοι που διετρεχαν τον μικροτερο κινδυνο. Το ιδρυμα μας ζητει συγγνωμη που αναγκαζεται να σας αποπεμψει και αναλαμβανει τα εξοδα να μεταφερθειτε σωος σε καποιο κοντινο νησι εφοσον δεν εχετε συγγενεις εδω, κατ'εντολη της κοπελας που σας εφερε στο νοσοκομειο.

13 Μαρτιου

Δεν μπορουσα να καταλαβω και πολλα. "Καποιος μου κανει πλακα ε? Να δειτε αν θα τσιμπησω?"

Εβγαλα το σχετο τσαλακωμενο χαρτακι. Πρεπει να ηταν απο παλιο ανεμοδαρμενο τετραδιο και αυτος που εγραψε να μην ειχε πολλες ορθογραφικες γνωσεις. Το διαβασα και αυτο ψιθυριστα


"Σορρυ που σ'αφησαμε στην μεση του δασους αλλα το πρωτο νησι που βρηκαμε ηταν αυτο...Δεν γινοταν να ψαξουμε πιο βαθια για ανθρωπους γιατι υπαρχουν περιεργα πλασματα σ'αυτο το νησι...Καλη τυχη!
Α, σκεφτηκαμε οτι δεν θα σου χρειαζονταν πολλα χρηματα εδω οποτε σκεφτηκαμε να χρησιμοποιησουμε μερικα! Οι πετονιες και τα καμακια εχουν ακριβυνει τελευταια!!"

Aρχισα να καταλαβαινω περισσοτερα...Mηπως την ειχα βγαλει καθαρη?Μηπως με περιποιηθηκε καποιος γιατρος και αυτοι οι τυποι προφανως ψαραδες με μετεφεραν σε καποιο διπλανο νησι?
Το επομενο γραμμα εμελλε να με διαφωτισει ακομα πιο πολυ. Απ'εξω εγραφε : Rosalie.
Το ανοιξα αργα αργα παιρνοντας διαφορες εκφρασεις:

Θα ήταν όμως παράτολμο να επιτεθεί στους άγνωστους άνδρες, από το σημείο που βρισκόταν δεν μπορούσε να υπολογίσει τον αριθμό τους. Έτσι, κρύφτηκε σαν αρπαχτικό μέσα στις φυλλωσιές και περίμενε μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Η ευκαιρία του δεν άργησε να έρθει. Ο ένας από τους δύο άνδρες επέστρεψε στη σπηλιά και ο άλλος, ανάβοντας αμέριμνος τον καπνό του κινήθηκε προς το μέρος του. Ζύγισε το μικρό μαχαίρι που διέθετε στα χέρια του και όταν πια ο στόχος του βρέθηκε σε απόσταση βολής, όρμησε κατά πάνω του.

Ο άνδρας φάνηκε ξαφνιασμένος, το τσιγάρο που είχε ανάψει μόλις λίγα λεπτά πριν έπεσε από το στόμα του και τα πρώτα χτυπήματα τον τραυμάτισαν με επιτυχία. Δεν είχε τίποτα προσωπικό με τους ανθρώπους του νησιού, αλλά θα έκανε τα πάντα για να φύγει από εκείνο το νησί.

"Τι στην ευχή; Είσαι άνδρας του ναυτικού;"
"Του ναυτικού; Μη με προσβάλλεις," απάντησε στην ερώτηση του αγνώστου.

"Είναι γρήγορος," σκέφτηκε ο Lewis που βρήκε τον εαυτό του ανίκανο να αμυνθεί, σε ένα περιβάλλον που δεν του προσέφερε και πολλά για να προστατέψει τον εαυτό του. "Να πάρει," είπε συνειδητοποιώντας ότι είχε αφήσει το όπλο του πίσω στην σπηλιά.

Αυτό δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια. Ο νεαρός άνδρας μπροστά του ήταν ομολογουμένως πολύ πιο σκληραγωγημένος και πολύ πιο έμπειρος και μάχες κατά μέτωπο και κάθε προσπάθεια να επιτεθεί ήταν άκαρπη. Στο τέλος έπεσε ηττημένος στο έδαφος, γεμάτος αίματα και τραύματα από το μαχαίρι, δεμένος με μερικές κληματσίδες και ανίκανος να αμυνθεί. Τα τραύματά του πονούσαν αφόρητα αλλά είχε την αίσθηση ότι ο εξευτελισμός που θα δεχόταν στη συνέχεια θα πονούσε πολύ περισσότερο. Έσφιξε τα δόντια του και προχώρησε μετά τις υποδείξεις του άνδρα να περπατήσει πιο γρήγορα, φαινόταν ότι δεν ήθελε να χάσει τον χρόνο του.

Ίσως θα έπρεπε να είχε καταπιεί την περηφάνια του και να είχε ζητήσει βοήθεια τη στιγμή που έπρεπε, μπορεί κάποιος να τον είχε ακούσει. Τώρα βρισκόντουσαν μπροστά από τη σπηλιά, το κρησφύγετο που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να βρει κανένας και είχε δώσει την ευκαιρία σε έναν ξένο να απειλήσει τους δικούς του. Το μόνο που τον καθησύχαζε ήταν ότι ο άνδρας δεν ανήκε στο ναυτικό και πάλι όμως δεν μπορούσε να φανταστεί την τιμωρία που θα του επέβαλλαν οι ανώτεροί του γι' αυτό του το λάθος. Ήταν εκεί για να καθοδηγήσει την ομάδα του και να εμπνεύσει σεβασμό κι εμπιστοσύνη, όχι για να γίνει ρεζίλι μπροστά σε όλους.

Μα δεν ήταν η ώρα για να σκέφτεται τις συνέπειες, ο άνδρας είχε φτάσει ήδη μπροστά από τη σπηλιά και απαιτούσε με φωνές κάποιον να βγει έξω για ν' ακούσει τους όρους του. Τους έλεγε ότι είχε έναν δικό τους και ό,τι δε θα δίσταζε να κάνει το ότιδήποτε, λόγια που δε θα μπορούσαν να ξέρουν αν τα εννοούσε ή όχι. Πέρασαν μερικά λεπτά πριν εμφανιστεί από μέσα κάποιος και η μικροσκοπική σιλουέτα του Mowbray άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται πιο ξεκάθαρη. Ατάραχος και με τη συνοδεία του Bola στάθηκε και παρατήρησε τη σκηνή.

"Απ' όλους όσους θα μπορούσαν να βγουν..." σκέφτηκε ο Lewis δαγκώνοντας τα χείλη του.

"Εσείς είσαστε οι αρχηγοί;"

Συνεχιζει ενα ποστ εδω

Ειχα χαρει που αναγνωρισαν τον γραφικο χαρακτηρα της Rosalie πραγμα το οποιο μου χαρισε τη ζωη μου.Δεν ειχα ξεμπλεξει ακομα ομως. Ο τυπος φροντισε να μου το ξεκαθαρισει αλλωστε


"Μπορεί να είσαι καθαρός, αλλά τίποτα δε μας λέει ότι είσαι άξιος εμπιστοσύνης," ειχε πει.
Λιγο αργοτερα μου ανακοινωσε οτι θα μου εδιναν ενα καραβι ονοματι "Aμλετ". Προφανως ομως θα μου το εδιναν υπο καποιους ορους τους οποιους μου ανακοινωσε λιγο μετα. Μερικοι ηταν λογικοι, οπως το να μην μιλησω σε κανεναν για το τί ειδα ή ακουσα στο νησι καποιοι αλλοι ομως θα με εβαζαν σε νεες περιπετειες οπως το να αφησω ενα κουτι σε μια συγκεκριμενη θεση του νησιου και να αποχωρησω αμεσως...

Γιατι να το εκανα ομως? Τί με περασε? δουλο ή υποτακτικο του?Αυτος ο αντρας μου δημιουργουσε αντιπαθεια. Ηταν επιτακτικος και θρασυς. Σκεφτηκα αμεσως να μην ακολουθησω την εντολη του και να φυγω αμεσως. Η επομενη του προταση ομως με καθηλωσε καθως λιγο-πολυ με απειλησε οτι αν δεν συνεργαζομουν , θα διακινδυνευε η θεση της Rosalie...
"Το καθαρμα! "σκεφτηκα απο μεσα μου. Πως μπορουν να παιζουν ετσι με τους ιδιους τους τους φιλους? Θυμηθηκα την φραση που ειχε πει πιο πριν"Άτομα σαν και αυτόν έχουμε πολλά άλλωστε!" Τετοιοι λοιπον ειναι οι επαναστατες?
Σε καθε περιπτωση δεν μου εμενε παρα να αποδεχτω την συμφωνια...

Εχοντας φορτωθει το κουτι που μου εδειξε ο τυπος στα χερια μου και κρατώντας τον χαρτη του νησιου στο οποιο βρισκομουν αποχωρησα απο την σπηλια που ειχαν την βαση τους οι επαναστατες . Προχωρησα προς ενα ξεφωτο οπου ειχα αφησει το δικο μου κουτι, το κουτι που απ'εξω εγραφε "ΠΡΟΣΟΧΗ-Φρουτο του διαβολου" και τα λιγοστα υπαρχοντα μου. "Διαολε, δεν ξερω ουτε καν πως το λενε το νησι που βρισκομαι!" σκεφτηκα και αφησα καταγης το κουτι των επαναστατων. Τραβηξα απο την πισω τσεπη του πατελονιου μου τον χαρτη που μολις ειχα αποκτησει. Πανω πανω με μεγαλα γραμματα εγραφε "Κashamin island"
"Kashamin?" αναρωτηθηκα μορφαζοντας " ποτε δεν το'χω ξανακουσει...Που βρισκομαι αραγε?" Κοιταξα καλυτερα το χαρτη, και σε μια γωνια εργαφε με μικρα γραμματα S.B. "South Blue!Βεβαια!!" φωναξα με χαρα. Παρατηρησα ξανα με μεγαλυτερη προσοχη τον χαρτη επικεντρωνοντας στον στοχο μου. Εκει που επρεπε να τοποθετησω το κουτι των επαναστατων με απολυτη μυστικοτητα και διακριτικοτητα."Μα καλα για ποιο λογο στελνουν κουτια δεξια αριστερα αυτοι οι επαναστατες? Τί το εχουν δει, αηβασιληδες?" ειπα και γελασα προσποιητα. Γρηγορα ομως το ψευτικο γελιο μετατραπηκε σε αληθινη κατσουφικη γκριματσα."Πρεπει να βελτιωσω το χιουμορ μου..." Σηκωθηκα ξανα ορθιος και αποφασισα να μην χασω αλλο χρονο σ'αυτο το νησι και να τελειωσω τη δουλεια μου.

Αν και ο ηλιος μαλλον εκαιγε , τα μεγαλα ψηλα δεντρα φροντιζαν να με κρατουν δροσερο. Το δασος ηταν πραγματικα μεγαλο και αχανες.Ενοιωθα οτι προχωρουσα στο αγνωστο. Αυτο που συνειδητοποιησα και με βουτηξε στο αγχος ηταν το γεγονος οτι δεν ειχα καμμια αισθηση προσανατολισμου. Ειχα ορισει στο περιπου τον δρομο που θα ακολουθουσα , κατεθυνομουν στην ανατολικη πλευρα του νησιου. Το προβλημα ομως ηταν οτι δεν γνωριζα μετα απο ποση ωρα θα εφτανα στον προορισμο μου. Δεν μπορουσα να καταλαβω πόσο ειχα απομακρυνθει απο την σπηλια των επαναστατων ή πού ακριβως βρισκομουν καθε φορα στον χαρτη.
"Χμ....Τι μπορω να κανω?" σκεφτηκα και κοιταξα ενα ψηλο δεντρο. Αφηνοντας κατω τα δυο κιβωτια, πηδηξα στον κορμο του δεντρου και σκαρφαλωσα μεχρι σχεδον την κορυφη του. Η θεα απο κει ηταν καταπληκτικη...Εβλεπα μεγαλη εκταση του προφανως τεραστιου νησιου.
Εβγαλα τον χαρτη και τον κοιταζα ταυτοχρονα με τo τοπιο
---Χμ.... εδω εχουμε τρεις λοφισκους που ειναι σχεδον παρατεταγμενοι...ΑΑ.. να'τοι!! Αρα καπου εδω υπαρχει αυτο το μοναχικο βουνο..."βλεποντας το βουνο στον χαρτη διαπιστωσα οτι πανω εκει, βρισκοταν το -Χ- που αποτελουσε τον προορισμο μου.
Κατεβηκα απο το δεντρο, πηρα τα κιβωτια και κατευθυνθηκα προς το βουνο που ειχα δει οσο βρισκομουν στην κορυφη του δεντρου