Somewhere Far Beyond [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Κάπου πέρα στα βάθη του Βορειότερου βασιλείου του κόσμου πάνω στα ολόλευκα βουνά κάτι κοσμούσε το τοπίο, με την μοναδική του ομορφιά. Ένα ανθρώπινο σώμα κειτόταν πάνω στο χιόνι, το οποίο κατάλευκο όπως ήταν είχε μετατραπεί από το αίμα εκείνου του ανθρώπου σε κοκκινωπό. Ο λαμπρός ήλιος με τις εξασθενημένες ακτίνες του που κατάφερναν να διαπεράσουν τα πυκνά μαύρα σύννεφα του πρωινού φώτιζαν το ωχρό δέρμα του πλάσματος. Κοκαλιασμένα άκρα και μέλη του σώματος είχαν καλυφθεί από τον πάγο. Μια αναίσθητη κοπέλα ίσως και νεκρή είχε αναμειχθεί με το χιόνι που το βάρος του έπεφτε πάνω της και την αιχμαλώτιζε σαν πολλούς μεγαλειώδεις ογκόλιθους. Δεν έδειχνε κανένα σημάδι ζωής αφού δεν μπορούσε κάποιος να διακρίνει ούτε το πρόσωπό της. Όμως μία σπασμωδική κίνηση, σαν τα νεύρα και οι μύες της να επανήλθαν ξανά σε λειτουργία, ξεπρόβαλλε σιγά σιγά. Τινάχτηκε, τραντάζοντας το σώμα της καταφέρνοντας να γυρίσει ανάσκελα. Το κεφάλι της εμφανίστηκε για πρώτη φορά και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Στα μάτια ενός τέρατος αντικατοπτριζόταν πλέον, η όψη του γαλανού ουρανού.

Φως. Τύφλωσε τα μάτια μου με μιας αλλά δεν είχα την δύναμη να τα κλείσω ξανά. Δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω ούτε μία κίνηση. Μουδιασμένα χέρια, τραυματισμένα πόδια και πληγωμένος εγωισμός. Είχα ηττηθεί τόσο απλά και πεταχθεί σαν το σκυλί μέσα στο χιόνι. O αντίπαλος δεν επέλεξε να θανατώσει το θύμα του. Επιθυμούσε να δείξει ελεημοσύνη, να φανεί ανώτερος. Αυτό μπορούσα μόνο να σκεφτώ. Όμως δεν χρειαζόμουν κάτι τέτοιο και σίγουρα η ύπαρξή μου δεν θα τον άφηνε ήσυχο. Κάρφωσα το μπαζούκα μου στο έδαφος και στηρίχθηκα πάνω του για να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Ένας οξύς πόνος προερχόταν από το αριστερό μου πόδι. Το παρατήρησα και μόρφασα αηδιασμένη βλέποντας την πληγή στον μηρό μου. Ξεραμένο αίμα παντού και μώλωπες να το συνοδεύουν. Όμως ο πόνος δεν με σταμάτησε, πήρα τα όπλα μου που είχαν ξεχυθεί πάνω στο χιόνι και προχώρησα. Το μεγάλο τείχος παραμόνευε, περίμενε καρτερικά την άφιξή μου. Ένα σχέδιο, λοιπόν, έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή και είχα ήδη αργήσει υπερβολικά πολύ για να το τελειοποιήσω. Μια λάθος κίνηση αυτή την φορά θα κόστιζε περισσότερο φυσικά από το σωματικό μου άλγος. Αντιστοιχούσε τώρα πια με την ζωή μου.
Επόμενος στόχος και μοναδικός: το παλάτι.

Η πόλη αχνοφαινόταν πίσω από την βαριά σιδερένια πύλη που στεκόταν επιβλητική και την διέκρινε κανείς από μεγάλη απόσταση. Η παρατήρησή της μου θύμισε τον τρόπο που απέκτησα αυτή την πληγή στο άκρο μου, η οποία επιθυμούσε να επαναφέρει τον πόνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Η προηγούμενη απόπειρά μου να διαπεράσω αυτά τα τείχη στέφτηκε με πλήρη αποτυχία. Βλέποντας την είσοδο και τον έλεγχο που πραγματοποιούσαν στους ταξιδιώτες αποτραβήχτηκα. Ήθελα να είμαι απλά μια σκιά. Ένα στοιχειό που πέρασε απαρατήρητο. Εμφανίστηκε για να εξανεμιστεί. Οπότε η προφανής είσοδος δεν εξυπηρετούσε τις επιθυμίες μου. Έψαχνα λοιπόν, γύρω από τα μονοπάτια να μπορέσω να διακρίνω κάποια άλλη δίοδο στην πόλη και όταν διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε, αποφάσισα να αναμειχθώ με το πλήθος. Ένα άγνωστο απλά πρόσωπο ανάμεσα στον όχλο που θα είχε εισέλθει με τους υπολοίπους. Κρυμμένη σε κοινή θέα, δεν υπήρχε κάτι ευκολότερο ή πιο αποτελεσματικό.
Οι φρουροί δεν με πρόσεξαν, νόμισαν ότι άνηκα στην οικογένεια εμπόρων που ήταν μαζί μου. Η τύχη για μια φορά μου χαμογέλασε, σκέφτηκα. Όλοι γύρω μου έμοιαζαν να γνωρίζονται, παντού γέλια και μία ανεξήγητη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα να επικρατεί. Χαιρετούσαν με χαμόγελα στα λαμπερά τους πρόσωπα και τα κουτσομπολιά και οι φήμες της πόλης ηχούσαν από κάθε γωνιά στα αυτιά μου. Μία ευχάριστη βαβούρα για μερικούς. Παρ'όλα αυτά αυτή η συνεχής ευτυχία άρχιζε να με εκνευρίζει.
Τα ανήσυχα μάτια ενός επίμονου κυνηγού που παραφυλάει συνεχώς το θήραμά του, με κατέτρωγαν. Ένας στρατιωτικός από την φρουρά του βασιλιά έδειχνε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την είσοδό μου, ή μάλλον την παράνομη εισβολή μου. Εκείνος ο άνδρας φρόντισε να μην κάνει αισθητή την παρουσία του, με παρατηρούσε όμως εξονυχιστικά να προχωρώ στους δρόμους και τα στενά σοκάκια της πόλης. Είχε καταλάβει ότι προσπαθούσα να κρυφτώ αλλά προφανώς χωρίς επιτυχία.

Ανήξερη περιπλανιόμουν στην παγωμένη πόλη. Έπρεπε να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για το περίφημο και μεγαλοπρεπές παλάτι του βασιλιά Theron. Χρειαζόμουν προπάντων πληροφορίες για την ακριβή τοποθεσία του, την δομή του και αν ήταν δυνατόν για κάθε κρυφό πέρασμά του. Η πραγματοποίηση του σχεδίου ήταν περίπλοκη από την αρχή. Φιλόδοξη όπως πάντοτε πίστεψα ότι αρκετοί φιλάργυροι θα ήταν πρόθυμοι για λίγα χρήματα να μου προσφέρουν τις γνώσεις που αδυνατούσα να έχω. Μου έφτανε να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο. Ο συνεργάτης μου, μού είχε αναθέσει μία κάποιου είδους αποστολή, να βρω εκείνον τον πρώην επαναστάτη.
Για να μην τα πολυλογώ, λίγη ώρα αργότερα ύστερα από την αναζήτησή μου στους δρόμους, κατέληξα σε ένα σκοτεινό στενό ανάμεσα στους μπεκρήδες. Η έντονη οσμή του φτηνού κρασιού επικρατούσε περίτρανα. Ξεπεσμένοι ευγενείς, πληγωμένοι που πνίγουν τον πόνο τους στο ποτό και αποτυχημένοι. Θολώνουν ηθελημένα το μυαλό τους για να ξεχνούν. Το βλέμμα μου ψυχρό και επιβλητικό τους περιφρονούσε. Βέβαια σε τέτοιες θερμοκρασίες το ποτό ενίσχυε την αντοχή στο αφόρητο κρύο. Δεν μπορούσα να τους κατηγορήσω τελείως για τις επιλογές τους.
Παραμέρισα ένα "πτώμα" -συγκεκριμένα έναν άνδρα που είχε χάσει τις αισθήσεις του, και βρισκόταν σωριασμένος στο δάπεδο με ένα μπουκάλι κρασί συντροφιά- και άνοιξα την ξύλινη πόρτα που έτριζε αδιάκοπα. Μερικοί από τους πελάτες ακούγοντας το τρίξιμο έσπευσαν να διαπιστώσουν ποιος ήταν εκείνος που εισήλθε και εύχονταν να ανήκει στο ωραίο φύλο. Από την λάμψη στα μάτια τους διακρινόταν η λαχτάρα τους για γυναίκες καθώς ελάχιστες βρίσκονταν στο μαγαζί. Το παχύ παλτό μου όμως και η κουκούλα που κάλυπτε το πρόσωπό μου δεν τους επέτρεψε να καταλάβουν ούτε ένα ελάχιστο χαρακτηριστικό της ταυτότητάς μου. Οπότε σταμάτησαν να με παρατηρούν και πλησίασα την μπάρα ήρεμη. Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ένας άνδρας τράβηξε πάνω του όλη την προσοχή. Οι μεθυσμένοι ίσιωσαν το κορμί τους και η φασαρία του όχλου σταμάτησε απότομα. Απόλυτη σιγή.

Οι άνθρωποι τον κοιτούσαν με δέος, τα χαζά τους βλέμματα και η γελοία τους φάτσα τώρα πια έγινε πιο σοβαρή. Ο άνδρας άξιζε τον σεβασμό τους απ' όσα μπορούσα να αντιληφθώ. Ήταν περιποιημένος και στεκόταν υπερήφανα χωρίς να καμπουριάζει ούτε στο ελάχιστο. Δεν έμοιαζε να ανήκει σε αυτούς τους άξεστους -όπως ούτε και εγώ- αλλά μπορεί η εμφάνισή του να ήταν απλά ένα προσωπείο που έκρυβε καλά την πραγματική του ταυτότητα. Όταν πλησίασε μάλιστα και παρήγγειλε ένα μπουκάλι ρούμι είχα κάνει ήδη την διαπίστωσή μου. Ένα ανόητο μειδίαμα είχε σχηματιστεί στα χείλη του και με κοιτούσε συνεχώς. Αναζητούσε άραγε κάτι από εμένα;
Η στάση του ήταν επιβλητική. Τα σχιστά, γαλανά του μάτια προκαλούσαν τρόμο. Το σώμα του ήταν γυμνασμένο και μία ουλή υπήρχε στο πρόσωπό του. Το αριστερό του μάγουλο είχε γδαρθεί και κατακρεουργηθεί. Ένα απόκομμα κάποιας μάχης, δημιουργημένο από την λόγχη ενός δόρατος. Ικανός πολεμιστής, γενναίος έτοιμος να θυσιάσει την ζωή του για τον βασιλιά. Διοικητή τον αποκάλεσε ο σερβιτόρος και υποκλίθηκε υποταγμένος. Να ένα επάγγελμα που καλύπτει εξαιρετικά τις κρυφές σου ακολασίες. Ένας υποκριτής λοιπόν, ανάμεσα στους εκατομμύρια άλλους. Αυτό πίστευα ακράδαντα παρ' όλο που οι υπόλοιποι άλλαξαν την συμπεριφορά τους απέναντί του και συνετίστηκαν. Δεν έπαυε να είναι ένας ποταπός που συχνάζει στα καταγώγια.
Και βάλθηκε να με επιβεβαιώσει. Σηκώθηκε αργά από την καρέκλα του και πλησίασε. Κάθισε δίπλα μου στην μπάρα και άρχισε να μου μιλά.
"Είσαι καινούργιος στην πόλη; Δεν σε έχω ξαναδεί." ρώτησε με έναν σιγανό τόνο στην φωνή του. Συνοφρυώθηκα ακούγοντας τον. Ένας αδιάκριτος ξένος δεν βγαίνει ποτέ σε καλό. Μάλλον μόνο συμφορές μπορεί να φέρει. Η επιλογή μου να καταφύγω σε αυτό το μαγαζί τελικά ήταν λανθασμένη, δεν μπορούσα να αποκτήσω αυτό που αποζητούσα. Κανένας απ' ότι κατάλαβα δεν γνώριζε πράγματα για το παλάτι... εκτός από τον φρουρό! Σκέφτηκα και χαμογέλασα θριαμβευτικά. Ταυτόχρονα έστρεψα το πρόσωπό μου προς το μέρος του, ένας πουλημένος θα εξαγοραζόταν εύκολα.

Έγνεψα καταφατικά στην ερώτησή του ενώ το ειρωνικό μου βλέμμα δεν έπαυε να τον καρφώνει. Ήθελα να προσεγγίσω αυτόν τον άνθρωπο αλλά παραδόξως δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική ούτε απολάμβανα τις ανθρώπινες συναναστροφές με αγνώστους. Ιδιαίτερα όταν ήταν ανούσιες. Όμως είχα έναν σκοπό και γι'αυτό θα έκανα το οτιδήποτε. Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό μου με την ψεύτικη λάμψη του. Η έκπληξη του άνδρα ήταν κάτι παραπάνω από προφανής. Προσπαθούσα υπερβολικά και ίσως η προσποίηση να ήταν αποτυχημένη, οπότε σταμάτησα και πήρα ξανά το αδιάφορο ύφος μου.
"Τι σε φέρνει, λοιπόν, τόσο βόρεια, ξένε;" αποκρίθηκε για άλλη μια φορά με τον παρόμοιο ενοχλητικό τρόπο. Ξεροκατάπια. Υποπτευόταν κάτι; Η προσέγγισή του μου φάνηκε παράξενη. Αλλά ήμουν παρανοϊκή, η ανησυχία ποτέ δεν είναι σύμμαχός μου. Έπρεπε να συγκεντρωθώ.
"Διάφορες δουλειές. Εμπόριο συγκεκριμένα." αναφώνησα ταχύτατα εμπνευσμένη από την οικογένεια εμπόρων που της όφειλα την είσοδό μου. Η αντίδραση του φρουρού όμως δεν ήταν συνηθισμένη και σίγουρα όχι εκείνη που περίμενα. Το δεξί του μάτι άστραψε και οι κόρες του κοιτούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις παρατηρώντας αν παρακολουθεί κάποιος τις κινήσεις του. Δεν μίλησε και σηκώθηκε. Το τραχύ του χέρι έπιασε βίαια το μπράτσο μου. Σχεδόν με σήκωσε με μία του κίνηση. Η μυϊκή του δύναμη υπερίσχυε την δικιά μου κατά πολύ. Ο λόγος παρ' όλα αυτά δεν ήταν το φύλο του αλλά η προπόνηση και η προσπάθεια που είχε καταβάλει για να βρίσκεται σε αυτή την σωματική κατάσταση. Τα χείλη του πρησμένα από το ψύχος πλησίασαν το αυτί μου. Τα λόγια του φάνηκαν εκφοβιστικά και η αναπνοή του ήταν η μόνη ζεστή αίσθηση που είχε νιώσει σε αυτό το παγωμένο βασίλειο.
"Μην μιλήσεις. Απλά προχώρα." ψιθύρισε αλλά μέσα μου ήχησε σαν μία επιβαλλόμενη κραυγή. Μία διαταγή που δεν μπορούσα παρά να υπακούσω.

Και αυτό έκανα. Όχι βέβαια αμέσως. Έφερα πρώτα μία στοιχειώδη αντίσταση. Τράνταξα το σώμα μου και ο αγκώνας μου προσγειώθηκε στο στομάχι του. Ο σκληροτράχηλος πολεμιστής όμως δεν αισθάνθηκε πόνο, ούτε καν κάποια ενόχληση. Οι πελάτες του μαγαζιού έμειναν έκπληκτοι αλλά και άπραγοι. Τον άφησαν να με οδηγήσει έξω παρά την θέλησή μου.
Στο τέλος του στενού που συνεχιζόταν η ηρεμία επικρατούσε χωρίς να μπορεί να διασπαστεί. Μόνο η δική μου φωνή κατάφερε να την διακόψει καθώς κατέληξα στο δάπεδο. Ο διοικητής της φρουράς με έσπρωξε με όλη του την ισχύ, απελευθερώνοντάς με. Το σώμα μου συγκρούστηκε σφοδρά με το τοίχο ενός κτηρίου. Σπασμένα γυαλιά βρίσκονταν διασκορπισμένα στο πάτωμα, προερχόμενα όπως ήταν αναμενόμενο από την θραύση μιας φιάλης με κρασί. Δυο μεγάλα κομμάτια μπήχτηκαν στα πόδια μου και τα ρούχα μου ποτίστηκαν από την μείξη του ποτού με το αίμα μου. Έσφιξα τα δόντια και τις γροθιές μου. Έβγαλα ένα ένα τα γυαλιά από τα άκρα μου και σηκώθηκα γεμάτη αξιοπρέπεια. Ήμουν έτοιμη να του απευθύνω τον λόγο όταν η φωνή του διέκοψε άξαφνα τις μπερδεμένες σκέψεις μου.
"Δεν με ενδιαφέρουν οι δουλειές σου. Αλλά αν συνεργάζεσαι με τον Braze, δεν είσαι ευπρόσδεκτος. Δεν είμαι πρόθυμος να πάρω αυτό το ρίσκο. Θα βάλω ένα τέλος για την χάρη του Βασιλιά. Φύγε πριν αναγκαστώ να το κάνω ο ίδιος." φώναξε και χτύπησε την γροθιά μου στον τοίχο. Τα κόκαλα του χεριού του ήχησαν να σπάνε αλλά η έκφρασή του δεν άλλαξε. Παρέμεινε αλαζονική και αυστηρή και τα λεγόμενα του φάνηκαν ακόμα πιο περίπλοκα με την στάση που κρατούσε απέναντί μου.
"Ποιος είναι ο Braze;" αναρωτήθηκα γελώντας. Το γέλιο συνοδεύτηκε από την ψυχρή κάννη του περιστρόφου μου που βρέθηκε στο σαγόνι του να τον σημαδεύει απειλητικά. Σήκωσε το κρανίο του και τον ανάγκασε να απομακρυνθεί, βέβαια ο φόβος δεν τον άφησε να κάνει ούτε ένα βήμα. Απλά ξαφνιάστηκε. Ο χτύπος της καρδιάς του επιταχύνθηκε σαν να ήθελε αυτή η αντλία που του προσφέρει τη ζωή του, να σπάσει τον θώρακά του και να ελευθερωθεί. Σχεδόν μπορούσα να την ακούσω να σπαράζει λόγω της νεκρικής σιωπής. Παρ' όλα αυτά παρέμεινα ψύχραιμη, δεν με ενδιέφερε η ζωή του. Το όπλο μου ήταν έτοιμο να πυροδοτηθεί.

Τα μάτια του μπορούσαν να τιναχθούν έξω από τα βλέφαρά του, η έκπληξή του ήταν ολοφάνερη. Και μόλις, για εκείνον τουλάχιστον, είχα επιβεβαιώσει τις υποψίες του. Γιατί άλλωστε θα απειλούσα την ύπαρξή του -ενός διοικητή της φρουράς του βασιλιά μάλιστα- αν δεν ήμουν ένας στυγνός εγκληματίας; Διότι απλά χαλούσε τα σχέδια μου ή επειδή με εκνεύρισε. Οι λόγοι μου δεν ήταν τόσο σύνθετοι. Απλούς θα τους χαρακτήριζα και σίγουρα κρυφούς από τους υπολοίπους.
Ο άνδρας γέλασε. Ένα γέλιο ηχηρό που έκανε το σώμα μου να αναριγήσει. Μάλιστα άρχισε να αντηχεί σαν μία ηχώ μέσα στους τέσσερις τοίχους του σοκακιού που μας περιέβαλαν. Παραξενεύτηκα και δεν πρόλαβα να ερμηνεύσω την κατάσταση. Με το πρώτο ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρισκόμουν εγώ στην μειονεκτική θέση. Μια λαβή του χεριού του ήταν αρκετή για να ρίξει κάτω το όπλο μου. Ο καρπός μου στράβωσε και με δυσκολία μπορούσα να το κουνήσω. Ένιωσα σαν να πάγωσαν στιγμιαία οι μύες μου. Και εκείνος γνωρίζοντας το πλήγμα που είχε προκαλέσει, επιτέθηκε. Έβγαλε με μια κίνηση γεμάτη χάρη το υπέρλαμπρο σπαθί του. Το ενέτεινε προς το μέρος μου, δεν άργησε να με χτυπήσει αλλά τότε είχα ήδη υπολογίσει τι σκόπευε να κάνει. Ήμουν σε ετοιμότητα και βασίστηκα στην ταχύτητα και τις ικανότητές μου. Το μπαζούκα μου με βοήθησε σε μεγάλο βαθμό. Καρφώθηκε στο χώμα του δρόμου με την αιχμηρή του άκρη και έγινε το στήριγμά μου. Έκανα ένα άλμα και το σπαθί του αστόχησε. Όμως η επίθεσή του δεν ήταν μια τρύπα στο νερό, πέτυχε ένα χτύπημα αν και όχι τόσο μοιραίο. Τότε δημιουργήθηκε εκείνη η πληγή που κοσμούσε το πόδι μου. Πορφυρό αίμα ξεχύθηκε αναπάντεχα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες που δεν ένιωσα πόνο, δεν αισθάνθηκα τίποτα.
Το μη τραυματισμένο μου πόδι χτύπησε το σαγόνι του λόγω του κυκλικού μου άλματος. Εκείνο στράβωσε αλλά επανήλθε ταυτόχρονα σχεδόν στην αρχική του θέση. Δεν περίμενε φυσικά αυτή την αντεπίθεση γι'αυτό δεν το απέφυγε. Το ύφος του όμως έγινε πιο επιβλητικό -πόσο πιο πολύ μπορούσε να γίνει πια;- και έτρεξε κατά πάνω μου. Επιχείρησα να σηκώσω το περίστροφό μου από κάτω αλλά απέτυχα. Το χέρι του άρχισε να με πνίγει. Οι κόρες των ματιών μου ήταν έτοιμες να εκτιναχθούν έξω και οι φλέβες του προσώπου μου ήθελαν μανιασμένα να σχίσουν το δέρμα μου. Λίγο πριν καταρρεύσω, η κουκούλα αποκάλυψε το πρόσωπό μου. Εκείνος δεν κατάφερε να το αντικρίσει όλο διότι βρισκόταν πίσω μου. Όμως και αυτή η μικρή του ματιά του χάρισε την γνώση του φύλου μου.
"Είσαι κοπέλα." αποκρίθηκε ήρεμος. Το πρόσωπό του κατευνάστηκε, η οργή του εξατμίστηκε, αντικαταστάθηκε από καθαρή απορία για την νεαρή του αντίπαλο.
"Πλανάσαι πλάνην οικτρά." αναφώνησα με κοφτή, αχνή φωνή. Σχεδόν μέσα από τα δόντια μου δραπέτευσε ο ήχος και έφτασε αδύναμος στα αυτιά του.
Ένα αιχμάλωτο ζώο που πάσχιζε να ξεφύγει. Ο κυνηγός όμως το εγκλώβισε. Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Παρεπόμενο ήταν το απόλυτο και εκνευριστικά αρμονικό σκοτάδι.

Το επόμενο πράγμα που αντίκρισα ήταν ο συννεφιασμένος πρωινός ουρανός. Έτσι λοιπόν βρέθηκα εγκαταλελειμμένη πάνω στο αφιλόξενο χιόνι του νησιού. Και τώρα κουτσαίνοντας από το ένα πόδι, πάσχιζα να φτάσω μέχρι το κτήριο που στεγάζονται οι φρουροί και οι στρατιώτες. Ο φάρος βρισκόταν στην άλλη μεριά του νησιού, στην βόρεια οπότε θα ήταν πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσω εκείνον σαν καταφύγιο. Το όλο σχέδιο ήταν να ενσωματωθώ σε εκείνον τον στρατώνα και ακολουθώντας τους πολεμιστές να καταφέρω κάποτε να βρεθώ στο βασίλειο. Βέβαια ήταν σαν να έπαιζα με την τύχη μου. Και ομολογώ δεν μου είχε ιδιαίτερη συμπάθεια, μάλιστα με απεχθανόταν. Το απέδειξε λοιπόν για άλλη μια φορά.
Φωνές. Ανδρικές, διάσπαρτες φωνές ηχούσαν βάναυσα στα αυτιά μου. Ποδοβολητά. Το χιόνι είχε παραμορφωθεί από τις συνεχόμενες πατημασιές και τις λάσπες των παπουτσιών τους. Δέκα άνδρες τουλάχιστον κατευθύνονταν προς το μέρος μου. Και μάλιστα δεν με διέψευσαν, οι φιγούρες τους άρχισαν να διακρίνονται στο απέραντο ορίζοντα. Ήταν ένας συγκεντρωμένος όχλος που τους οδηγούσε ο διοικητής. Ο πρώην αντίπαλός μου. Έμοιαζε σαν ήταν ο αρχηγός τους, καθώς όλοι ακολουθούσαν χωρίς παραστρατήματα, δεν σταματούσαν ούτε καν για να ξαποστάσουν αν και μερικοί από αυτούς όπως παρατήρησα, είχαν κουραστεί αρκετά.
Εγώ από την άλλη στεκόμουν κρυμμένη πίσω από μερικούς βράχους και παρατηρούσα τις κινήσεις τους. Άλλοι ξεχώριζαν στα μάτια μου αλλά και στους ίδιο τον διοικητή. Προχωρούσαν καμαρωτοί στο χιόνι και δεν πτοούνταν ούτε από την συνθήκες, ούτε από τα βαριά σακίδια που κουβαλούσαν στις πλάτες τους. Άλλοι πιο άπειροι και αδέξιοι έπεφταν λόγω της τραχύτητας του εδάφους και του χιονιού που εμπόδιζε την κυκλοφορία. Άχρηστοι που είναι ανίκανοι να προχωρήσουν δηλαδή. Έτσι θα τους χαρακτήριζε κάποιος πιο απλά. Ένας τέτοιος παρ' όλα αυτά τράβηξε την προσοχή μου. Είχε μείνει πιο πίσω από τους άλλους και οι αποσκευές του, τον καθυστερούσαν υπερβολικά. Μέτρα μακριά βάδιζε με τον δικό του ρυθμό. Τον ρυθμό μιας χελώνας.

Το παρουσιαστικό του ήταν παράξενο, ή τουλάχιστον δεν ταίριαζε σε πολεμιστή που θα αναλάμβανε την προστασία και την εξασφάλιση της ασφάλειας του βασιλιά. Διότι για κάτι τέτοιο προοριζόταν. Η συζήτηση που έκαναν προηγουμένως εκείνοι άνδρες μου το αποκάλυψε ξεκάθαρα. Ύστερα από σύντομη προπόνηση οι ικανότεροι θα ακολουθούσαν τον διοικητή και θα εκτελούσαν τα καθήκοντά τους ως ικανοί προστάτες. Έντιμοι και αφοσιωμένοι. Ο νεαρός δίπλα μου παρ' όλα αυτά δεν ταίριαζε σε αυτή την περιγραφή. Ήταν κοντός και εύσωμος, τα μακριά μαλλιά του έφταναν μέχρι τα μάτια δυσκολεύοντας την όρασή του. Τα ροδοκόκκινα μάγουλά του ξεχώριζαν ενώ η δυσαρεστημένη έκφρασή του μετέδιδε μέχρι και στους γύρω του αυτή του την ενόχληση. Ένα καλοθρεμμένο αγόρι σαν εκείνον δεν ήταν δυνατόν να είχε ξεπέσει σε μία τέτοια δουλειά. Οι ψίθυροι του μάλιστα αποκάλυπταν πολύ καλά τις σκέψεις του.
"Ω Θεοί, τι συμφορά με έφερε σε αυτό το μέρος;" αναφώνησε για πρώτη φορά όταν απομακρύνθηκε -όχι φυσικά ηθελημένα από τους άλλους. Σήκωσε την τσάντα του από το έδαφος και συνέχισε, δεν είχε και άλλη επιλογή ούτως ή άλλως. Βλέποντάς τον να υποφέρει, σκέφτηκα να τον διευκολύνω. Να του κάνω μία χάρη βρε αδερφέ. Ήμουν σίγουρη ότι θα το εκτιμούσε. Έτσι λοιπόν είπα να κάνω μια προσπάθεια να βοηθήσω. Βέβαια δεν το έκανα από την καλή μου την καρδιά. Ποτέ δεν έκανα κάτι αν δεν μου πρόσφερε κάποιο ισάξιο αντάλλαγμα, και αυτό ομολογώ θα μου έδινε ένα θαυμάσιο προβάδισμα στην πορεία του σχεδίου μου.
"Εγώ ο πρώτος απόγονος της οικογενείας των San Mort Le Gart να καταλήγω στρατιώτης ενώ θα..." αναφώνησε λίγο πριν αντιληφθεί την παρουσία μου. Βγήκα αναπάντεχα από τον βράχο που μου πρόσφερε κάλυψη κρατώντας το μπαζούκα μου και σημαδεύοντας το παχουλό, παιδικό κεφάλι του. Μια σπαρακτική κραυγή ξεπήδησε από τα χείλη του και οι αποσκευές του κατέληξαν να κείτονται στο χιόνι. Ιδρώτας άρχισε να λούζει το πρόσωπό του. Πρώτα εμφανίστηκε στο μέτωπο του κεφαλιού του και ύστερα λόγω της ποσότητάς του έφτασε μέχρι τα μάτια του. Τα οποία άρχισαν να τσούζουν από αυτήν την έκκριση του αλμυρού υγρού. Με δυσκολία μπορούσε πλέον να δει. Τι αποτυχημένος.
"Τι... τι θέλεις από εμένα;" αποκρίθηκε έντρομος ενώ τα χέρια του έτρεμαν από την σύγχυση και τα γόνατά του λύθηκαν με μιας.

Τον παρατήρησα εξονυχιστικά. Φορούσε έναν μεγάλο μαύρο σκούφο, καφέ μπότες μαύρο μάλλινο παντελόνι και μπλούζα. Ζεστά ρούχα για να καταφέρει να επιβιώσει σε αυτό το ανυπόφορο ψύχος. Η μητέρα του, η κυρία San Mort Le Gart δεν θα άφηνε το παιδί της να φύγει στην ξενιτιά χωρίς τις απαραίτητες προμήθειες. Οπότε υπέθεσα ότι θα με εξυπηρετούσαν αρκετά καλά, φυσικά καλύτερα από το σκισμένο και γδαρμένο παλτό που είχε βαφτεί κόκκινο λόγω του αίματος. Χαμογέλασα σκεπτόμενη την αντίδρασή του και του απεύθυνα αυστηρά τον λόγο.
"Βγάλε τα ρούχα σου." πρόφερα σκληρά και χωρίς περαιτέρω αστεία. Χρειαζόμουν την ενδυμασία του για να κρύψω την ταυτότητά μου, είχα ανάγκη να εισέλθω σε εκείνον τον στρατώνα που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά. Έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να επιτύχω.
"Τι... τι; Τι έχεις σκοπό να μου κάνεις." ρώτησε τρομαγμένος. Ο φόβος τον είχε κυριεύσει καθώς ανησυχούσε για την ζωή του. Όμως παρ' όλα αυτά δεν ήταν το μόνο που τον απασχολούσε.
"Δεν με άκουσες; Κουφός είσαι;" ρώτησα περιπαιχτικά και συνέχισα ακάθεκτη. "Βγάλ' τα. Τώρα!" είπα υψώνοντας την φωνή μου για να τον αναγκάσω να υπακούσει ενώ ταυτόχρονα πλησίασα. Και αυτό έκανε, υπάκουσε παρά τις συνεχείς γκρίνιες του. Άρχισε να βγάζει το παλτό του και να κλαψουρίζει, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια του. Καταριόταν την μοίρα του και ευχόταν να γυρίσει σπίτι. Αυτό θα έκανε άλλωστε.
"Και με προειδοποίησε η μητέρα. Να προσέχεις παιδί μου, μου είπε." αναφώνησε κοιτώντας τον βαθύ ορίζοντα ενώ καυτά δάκρυα έτρεχαν πάνω στα μάγουλά του. Τα τελευταία λόγια μάλιστα τα πρόφερε με κάποια μικρή αλλαγή στην φωνή του για να μιμηθεί την πολυαγαπημένη μαμά. Τι δραματικός που ήταν. "Ποιος ξέρει τι θα μου κάνει αυτό ο αγροίκος; Αααχ." φώναξε και τόνιζε τον χαρακτηρισμό μου, τάχα μου για να με προσβάλει. Δεν τα κατάφερε προφανώς. Όμως όταν έβγαλε το παλτό του δεν συνέχισε το "γδύσιμο" πιστεύοντας ότι το μόνο που ήθελα ήταν να κλέψω το πανάκριβο πανωφόρι του.
"Ναι, πάμε παρακάτω. Και την μπλούζα και το παντελόνι." αποκρίθηκα απαξιωτικά. Ο νεαρός ξαφνιάστηκε. Για την ακρίβεια πολλές παράξενες ιδέες άρχισαν να περνούν από το διεστραμμένο μυαλό του. Για καλή του τύχη όμως φρόντισε να μην τις ξεστομίσει, διότι ποιος ήξερε ποια θα ήταν η αντίδραση ενός ψυχολογικά διαταραγμένου δολοφόνου; Όχι εγώ πάντως. Όταν εκτέλεσε τις εντολές μου του έκανα νόημα να μου παραχωρήσει τα ρούχα και να φύγει. Έκλεψα μάλιστα και την ταυτότητά του διατάζοντάς τον να γυρίσει στο πλοίο που τον έφερε σε αυτό το μέρος και να μην αναφέρει σε κανέναν την μοιραία συνάντησή μας. Θα ήταν το μικρό μας μυστικό, όπως ανέφερα εκφοβιστικά στο αυτί του.
"Και εγώ, τι θα απογίνω; Τι θα φορέσω;"
"Έχω κάθε καλή διάθεση να σου προσφέρω τα δικά μου αλλά πολύ αμφιβάλλω αν είναι στο νούμερό σου." είπα χαχανίζοντας και αποχώρησα. Λίγα μέτρα παραπέρα φόρεσα τα περίφημα ρούχα του -τα οποία παραδόξως ήταν πολύ μεγαλύτερα από εμένα, σχεδόν "επέπλεα" μέσα τους- κι κρατώντας την ταυτότητα του κύριου Brian San Mort Le Gart κατευθύνθηκα με σταθερότητα προς το οχυρό των φρουρών.