Somewhere Far Beyond [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Έτρεχα με όλες μου τις δυνάμεις στο ολόλευκο βουνό για προφτάσω τους υπόλοιπους νεοσύλλεκτους φρουρούς. Δεν ήθελα να είμαι αργοπορημένη. Η πρώτη εντύπωση πάντοτε μετράει σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσο πιο συνεπείς είναι κάποιος δηλώνει την αφοσίωση και την αποφασιστικότητά του. Το είχα διδαχθεί καλύτερα από τον καθένα στην βάση των Επαναστατών. Από μικρή έμαθα να είμαι πειθαρχημένη και να ακούω τους ανωτέρους μου. Ούτως ή άλλως αν θέτεις έναν στόχο πρέπει να τον πραγματοποιείς με κάθε κόστος. Και η δική μου αποστολή ήταν μοναδική. Ο Sam -ο συνεργάτης μου και μέλος των Επαναστατών- ανέφερε εκείνη την μοναδική ευκαιρία να αποδείξω την αξία μου, γι'αυτό άλλωστε κατέληξα εδώ.
Η κατοικία των φρουρών δεν άργησε να εμφανιστεί μπροστά μου. Ένα κτήριο αρκετά μεγάλο. Ολοκληρωτικά κατασκευασμένο από μεγάλους ακατέργαστους ογκόλιθους που με δυσκολία θα κουβαλούσε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Πολυώροφο έμοιαζε στα μάτια μου και μελαγχολικό. Σαν μία φυλακή, ένα μεγαλειώδες κρατητήριο. Σίγουρα όχι ότι αρμόζει σε έναν θαυμαστή της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Μάλλον το τελείως αντίθετο.
Διαπίστωσα ότι κανένας δεν βρισκόταν εκεί. Άδειο ήταν όπως του αρμόζει. Αν και η πύλη ήταν ορθάνοικτη. Έτσι αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ. Βάδιζα τώρα με αργούς ρυθμούς μπαίνοντας μέσα, προσηλωμένη στην τοποθεσία γύρω μου. Ένας άνδρας στεκόταν πίσω από την σιδερένια καγκελόπορτα της εισόδου και περιπολούσε. Στην αρχή δεν διέκρινα το πρόσωπό του αλλά αργότερα αντιλήφθηκα ότι ήταν εκείνος. Ο διοικητής της φρουράς. Δεν θα σταματούσε ποτέ να εμφανίζεται μπροστά μου, προκαλώντας προβλήματα. Σάστισα στιγμιαία. Τι κι αν με αναγνώριζε; Όλα θα πήγαν στράφι. Δεν έπρεπε να το επιτρέψω. Γεμάτη αποφασιστικότητα λοιπόν χαμήλωσα και άλλο τον σκούφο μου, σχεδόν καλύπτοντας τα ιδιόρρυθμα και ξεχωριστά μάτια μου. Μόνο το αριστερό, κόκκινο μάτι μου μπορούσε να δει πλέον. Και όπως ήταν αναμενόμενο παρατήρησε τον στρατηγό που χτυπούσε νευρικά το πόδι του στο δάπεδο. Η αργοπορία μου τον είχε εκνευρίσει απ' ότι φαίνεται.
"Brian San Mort Le Gart, με συγχωρείτε για την αργοπορία κύριε." αποκρίθηκα εξουθενωμένη τρίβοντας τα παγωμένα χέρια μου και κάνοντας στην συνέχεια τον χαρακτηριστικό στρατιωτικό χαιρετισμό. Η φωνή μου από την άλλη, για πρώτη φορά στην ζωή μου ακούστηκε με μία πιο βαριά χροιά, είχα φτάσει σε νότες που ήταν άγνωστες για εμένα. Το βλέμμα του άνδρα απέναντί μου με κάρφωνε περιπαιχτικά αλλά ταυτόχρονα διαθέτοντας μία ξεχωριστή υπερηφάνεια. Χαμογέλασα αμήχανα.
Τόσο κωμικοτραγικό. Εγώ στεκόμουν ένα βήμα πριν την εθελοντική φυλακή.

Τότε ήταν που ήχησε η φωνή του στα αυτιά μου ξανά. Τραχιά και τρομακτική, σαν να σε ανάγκασε να πραγματοποιήσεις κάτι, ακόμα κι αν απευθυνόταν σε εσένα με τα πιο γλύκα λόγια του κόσμου. Όχι ότι θα το έκανε ποτέ του. Την ίδια στιγμή οι στρατιώτες είχαν ήδη τακτοποιηθεί στα δωμάτιά τους και ετοιμάζονταν για γνωριμία και την πρώτη προπόνηση τους. Είχα εξασφαλίσει λοιπόν στον εαυτό μου εκείνη την άσχημη πρώτη εντύπωση.
"Garland εδώ." είπε αναγγέλλοντας το όνομά του όπως έπραξα προηγουμένως και συνέχισε χωρίς να πάρει δεύτερη ανάσα. "Να μην επαναληφθεί. Τώρα πήγαινε." αναφώνησε ύστερα από την ένδειξη της ταυτότητάς μου για να βεβαιωθεί ότι ήμουν πραγματικά ένας από τους μελλοντικούς φρουρούς. Ακολούθησα λοιπόν τις οδηγίες του και χωρίς περαιτέρω κουβέντες κατευθύνθηκα προς την καλύβα, που θα αποτελούσε την προσωρινή μου κατοικία. Φυσικά δεν θα κατοικούσα ολομόναχη όπως ήλπιζα μέσα μου. Μέσα σε εκείνο το παμπάλαιο σπίτι βρίσκονταν άλλοι εννιά άνδρες, οι "συνάδελφοί" μου. Ένα άκομψο κτίσμα με λιγοστά παράθυρα και ξύλινες πόρτες. Το ξύλινο δάπεδο είχε φουσκώσει από το νερό και την υγρασία, το χρώμα των τοίχων είχε ξεθωριάσει και παρ' όλο που ήταν απεριποίητο έμοιαζε καθαρό, χωρίς σκόνη στους τοίχους ή ποντίκια να περιφέρονται. Το μόνο θετικό που μπορούσα να διακρίνω σε ένα τέτοιο μέρος ήταν ότι διατηρούσε τουλάχιστον μια στοιχειώδη διαύγεια. Συναγερμοί φυσικά δεν υπήρχαν, ούτε περίπλοκες κλειδαριές. Το μόνο που κοσμούσε τους τοίχους ήταν περίστροφα, τσεκούρια, σπαθιά, καραμπίνες, σφεντόνες και ότι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί. Εκεί τα περισσότερα στοιχισμένα και έτοιμα να χρησιμοποιηθούν σε περιπτώσεις ανάγκης. Δεν χρειαζόταν περισσότερη ασφάλεια. Εδώ δεν ήταν που υπήρχαν δεκάδες στρατιωτικοί με χρόνια εμπειρίας στον πόλεμο και τις μάχες; Ποιος επικίνδυνος θα κυκλοφορούσε ανάμεσα σε τόσους υποστηρικτές της τάξης; Ένας εγκληματίας; Αποκλείεται. Ούτε απ' έξω δεν θα τολμούσε να περάσει. Μόνο μία παλαβή Επαναστάτρια θα ταίριαζε σε έναν τέτοιο ρόλο. Εγώ αυτοπροσώπως.
Συνωστισμός. Όλοι συγκεντρωμένοι σε μια αίθουσα. Οι κόρες των ματιών άρχισαν να διαστέλλονται, στρέφτηκαν όλες προς το μέρος μου. Ένιωσα μια ανεξήγητη ταραχή λόγω της ξαφνικής προσοχής αλλά βάδισα προς το εσωτερικό της, χαμηλώνοντας ταπεινά το κεφάλι μου.

Ομολογώ ότι αυτή η ενδυμασία που είχα καταφέρει να κλέψω από τον καημένο Brian με εξυπηρετούσε αρκετά. Μέχρι και τον ίδιο τον εαυτό μου θα ξεγελούσα. Το σώμα μου δεν ξεχώριζε από το πάχος του δέρματος των ρούχων. Ο σκούφος κάλυπτε το πρόσωπό μου και κατ'επέκταση τα μάτια μου μη αφήνοντας κανένα ίχνος που θα μπορούσε να αποκαλύψει το φύλο μου ή έστω να βοηθήσει τον Garland να ενθυμηθεί την προηγούμενη, άχρηστη αντίπαλό του. Με καταριόμουν ακόμη που ηττήθηκα. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά κάτι μέσα μου, σαν ένας κόμπος που έσφιξε την καρδία μου, την έκανε να ασφυκτιεί, με βασάνιζε. Κι σαν να μην έφτανε αυτό μερικοί ανόητοι θα με περιέβαλλαν καθημερινά. Πόσες μέρες θα κρατούσε αυτό το μαρτύριο;
Αυτή μου η ερώτηση απαντήθηκε σύντομα. Σε δέκα λεπτά μας κάλεσαν στην κεντρική αίθουσα του φαγητού για να μας ενημερώσουν σχετικά με την "ευχάριστη" διαμονή μας. Υπήρχαν τρεις αμετάβλητοι κανόνες τους οποίους φώναξε ο υποδοιηκητής:
"Πρώτον, κανένας δεν επιτρέπεται να φύγει από τον στρατώνα κατά τις δέκα ημέρες της εκπαιδεύσεως. Όποιος το κάνει θα σταματήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα την στράτευση και θα διωχθεί ανεξαιρέτως." φώναξε με όλη την δύναμη που διέθεταν τα πνευμόνια του. Σταγονίδια σάλιου πότιζαν τώρα πλέον το πάτωμα και την ατμόσφαιρα γύρω του. Τα χείλη του υγρά και σχεδόν ανύπαρκτα ανοιγόκλειναν συνεχώς και αμφέβαλλα εάν έστω κι ένας έδινε σημασία στα λόγια του. Το πάθος όμως που τον διακατείχε και η αυστηρότητα ήταν από τα μοναδικά πράγματα που τον καθιστούσαν αξιοσέβαστο. "Δεύτερον, απαγορεύεται ρητά η παράκουση των ανωτέρων σας και οι δυσάρεστες αντιδράσεις στις αγγαρείες, την κατανομή των εργασιών και την προπόνηση."
Σταμάτησε απότομα. Ξεροκατάπιε καθώς παρατήρησα μία ενοχή στα μάτια του, τα οποία ηρέμησαν και η φωνή του χαμήλωσε ενώ το πάθος του σβήστηκε. Ντρεπόταν να ξεστομίσει τον τελευταίο και σημαντικότερο κανόνα. Οι τύψεις τον είχαν καταβάλλει, η ενοχή τον κατέτρωγε διότι μέσα του πίσω από εκείνη την σκληρή επικάλυψη, το αδιαπέραστο καβούκι, κρυβόταν φοβισμένη η ευαισθησία του. Μη θέλοντας να αφήσει πίσω της το σκοτάδι. Εκεί εγκλωβισμένη για πάντα. Όσο κι αν δίσταζε το νόημα του διοικητή Galrand τον ανάγκαζε να συνεχίσει. Αδυνατούσε. Λυπόταν τους νεαρούς που τον κοιτούσαν σχεδόν με μάτια κουταβιών. Ενώπιόν του στέκονταν απλά μερικά "αθώα" πλάσματα. Τελικά βλέποντας την αντίστασή του ο αρχηγός άρχισε να απαξιώνει τον κατώτερό του. Στην συνέχεια όμως χαμογέλασε και ανέλαβε να αναγγείλει τον κανόνα που είχε φανεί .
"Και τέλος, κάθε σωματική βλάβη, απώλεια μελών, πληγές, ψυχικά τραύματα," αναφώνησε κάνοντας μια παύση για να γελάσει με το τελευταίο, "έστω κι αν επέλθει ο θάνατος σε κάποιους από εσάς, αποτελεί δική σας ευθύνη. Τα παράπονα θα μας αφήσουν παγερά αδιάφορους. Πηγαίνετε."

Τα μουρμουρητά και τα γέλια κόπηκαν την ίδια στιγμή που ο Garland τελείωσε τον λόγο του και αποχώρησε. Μας άφησε εκεί, έχοντας πρώτα ανάψει την φωτιά του κι σε λίγη ώρα θα πραγματοποιούταν το δείπνο. Το λαχταρούσα αυτό το φαγητό. Είχα να καταναλώσω κάτι φαγώσιμο από την ημέρα που αποβιβάστηκα στο νησί. Λίγος καιρός είχε περάσει από τότε που πάτησα το πόδι μου στο παγωμένο έδαφος του Παγωμένου Βασιλείου, αλλά θυμάμαι ακόμα τι είχα περάσει για να φτάσω στην τεράστια πύλη της εισόδου. Μερόνυχτα πάλευα με το χιόνι και την καταιγίδα αψηφώντας τον πόνο. Ποιον πόνο, θα μου πείτε. Μα φυσικά δεν υπήρχε πλέον. Ούτως ή άλλως είχε εξαλειφθεί μια και καλή αφού δεν αισθανόμουν τίποτα. Τα άκρα μου είχαν νεκρωθεί μέρες τώρα.
Ώσπου να με συνεπάρουν ολοκληρωτικά οι σκέψεις μου είχα παραδοθεί στο γεύμα μας. Μια οσμή αναδυόταν από την αχνιστή σούπα με λαχανικά που θα μοίραζαν σε όλους τους νεοσύλλεκτους. Η ποσότητα δεν ήταν αρκετή, τουλάχιστον για εμένα. Αυτό δυσαρέστησε πολλούς. Άλλοι πιο νταήδες -ναι, πάντοτε υπάρχουν τέτοιοι αλαζόνες- επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν τους πιο αδύναμους για να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους περισσότερο φαΐ με την βια. Μερικοί υπέκυψαν στον φόβο της πιθανής ήττας ή του τραυματισμού τους από τους δυνατότερους και χωρίς αντίσταση παρέδωσαν ό,τι διέθεταν. Γέλασα κρυφά με την δειλία τους. Ήταν άξιοι της μοίρα τους. Όλοι τους. Όπως και εκείνος ο άνδρας που με πλησίασε απειλητικά.
Βήματα ήχησαν και διαπέρασαν απότομα τα αυτιά μου. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα τα παπούτσια του που χτυπούσαν άτσαλα το έδαφος. Οι προθέσεις του ακόμα κι από την στάση του σώματός του φαινόταν ότι δεν ήταν οι καλύτερες. Η ανάσα του ήταν τόσο ισχυρή που ακουγόταν από απόσταση τονίζοντας την μεγάλη του δύναμη. Έστρεψε ολοκληρωτικά λοιπόν το βλέμμα μου και αντίκρισα έναν σωματώδη άνδρα, με μακριά μαύρα μπούκλες μαλλιά που έπεφταν ανέμελα στους ώμους του. Σχημάτιζαν εκείνες τις μεγάλες μπούκλες που τείνουν να δείχνουν ατημέλητες. Το πρόσωπό του άγριο και επιθετικό. Το σχήμα των φρυδιών του και οι μεγάλες ρυτίδες έκφρασης στο μέτωπο και γύρω από το στόμα φανέρωναν την έντονη προσωπικότητά του και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά που διέθετε. Νεαρός σε ηλικία αλλά μαθημένος σε δύσκολες καταστάσεις. Το μόνο που ήξερε ήταν να επιβιώνει.
Άξαφνα αισθάνθηκα ένα χέρι να ακουμπά το μπράτσο μου. Μεγάλα και χοντρά ακροδάχτυλα, απαίσια υφή και άκομψο άγγιγμα. Όλα αυτά με έκαναν να διαπιστώσω κάτι: ήταν ο περίφημος Katsu.

Το όνομά του πηγαινοερχόταν από στόμα σε στόμα εδώ και ώρα .Οι φήμες, βλέπετε, εξαπλώνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Έτσι λοιπόν εκείνος, όπως προείπαν μερικοί νεαροί που προέρχονταν από το νησί του, το Amino, είχε καταφύγει και προταθεί να γίνει φρουρός του βασιλιά λόγω του μελανού παρελθόντος του. Κάθε είδους εγκλήματα έλεγαν ότι είχαν διαπραχθεί από τον ίδιο. Κλοπή, λαθρεμπόριο όπλων και παράνομων ουσιών ακόμα και συνεργασία με τους Επαναστάτες. Μέσα σε αυτή την αίθουσα δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον σεβόταν, κυριευμένος από τον φόβο.
Έσφιξε το μπράτσο κι άλλο με περισσότερη ισχύ αυτή την φορά. Κάτι αποζητούσε από εμένα χωρίς αμφιβολία.
"Συμβαίνει κάτι, καλέ μου;" αναφώνησα ανήξερη -τάχα μου- με την ίδια βαριά φωνή, την κλασσική μου ειρωνεία και κάρφωσα το κόκκινο μάτι μου πάνω στον εχθρικό τύπο. Παραξενεύτηκε. Τα φρύδια του σούφρωσαν, σχεδόν έκρυψαν την όρασή του με το πάχος και συγκέντρωσή τους σε ένα σημείο. Ανακάθισε χωρίς να μου απευθύνει τον λόγο στην άδεια καρέκλα δίπλα μου και επικεντρώθηκε στην νέα του γνωριμία. Εγώ προς το παρόν τον αγνόησα και συνέχεια την κατανάλωση του φαγητού με μία ατάραχη ηρεμία.
Ένα γεγονός που κανένας δεν φάνηκε να παρατήρησε όμως ήταν το πιο σοκαριστικό και αναπάντεχο απ' όλα. Κάτω από το ξύλινο, μακρόστενο τραπέζι, πίσω από τα αδιάκριτα μάτια των ανωτέρων και κρυμμένο ανάμεσα στους απόηχους των συζητήσεων βρισκόταν ένα όπλο. Θανατηφόρο και επικίνδυνο. Ένα από τα δυο περίστροφα μου -το μικρότερο που διέθετε ενσωματωμένο σιγαστήρα, για την ακρίβεια- είχε μετακινηθεί μέσα σε λιγοστά κλάσματα δευτερολέπτου. Τα λεπτά, μακριά δάχτυλά μου κατάφεραν να το βγάλουν έξω στην "επιφάνεια", απομακρύνοντάς το από τα πολλαπλά στρώματα ρούχων που με βάραιναν. Η κάννη του όπλου πίεζε τώρα το στομάχι του Katsu και αν ασκούταν ακόμη πίεση θα μπορούσε να διαπεράσει το σώμα του. Βέβαια η σφαίρα στο εσωτερικό του περιστρόφου απειλούσε να κάνει κάτι τέτοιο αν ο άνδρας απέναντί μου δεν συμμορφωνόταν σύντομα. Το συμφέρον του συγκρούστηκε με την δική μου ησυχία και μοναξιά που με οδήγησε σε κυριολεκτικό εξαναγκασμό να πράξω το ανάλογο.
Σίγουρα δεν θα μου ταίριαζε ο τίτλος του κορόιδου εδώ μέσα.

Το χαμόγελο που σου προσφέρει απλόχερα ένας αντάξιος αντίπαλος είναι απολαυστικό και πολλές φορές καταφέρνει να χαροποιήσει και τους πιο σκληρούς. Η αναγνώριση είναι πολύτιμη για τους περισσότερους, έτσι κι εγώ την δέχτηκα απλά με ένα καταφατικό νεύμα. Ο Katsu έφυγε και δεν με πλησίασε ξανά. Φυσικά με επισκέφτηκε πολλές φορές αλλά χωρίς πρόθεση να με βλάψει ή κάτι παρόμοιο. Του είχα κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα ήταν καλό να κερδίσει έναν φίλο σαν και εμένα. Ειδικά εδώ που βρισκόμασταν.
Το δείπνο τελείωσε χωρίς επιπλέον συγκρούσεις ή περίεργα περιστατικά, αν και αυτό που ακολούθησε έμεινε για πολύ καιρό χαραγμένο στην μνήμη μου. Σαν μια κακιά ανάμνηση, ένα κακόγουστο αστείο. Μόλις μας ειδοποίησαν ότι θα γίνει έλεγχος όπλων και αιχμηρών αντικειμένων που τυχόν κρατούσαμε πάνω μας, ξαφνιάστηκα. Έτρεξα στο δωμάτιο όπως και οι υπόλοιποι. Προσπάθησα να βρω μια κρυψώνα, μια προεξοχή του τοίχου, ένα κούφιο μέρος του δαπέδου για να καταφέρω να καλύψω τα αντικείμενα που με καθιστούσαν επικίνδυνη απέναντί τους. Μάταια βέβαια. Το μόνο που μου παρέμενε να πραγματοποιήσω ήταν ένα παλιό, χαρακτηριστικό κόλπο. Όχι, καλύτερα ένα αποτυχημένο κόλπο.
Έχοντας ελπίδες λοιπόν τοποθέτησα τα δύο περίστροφά μου και το μπαζούκα κάτω από το στρώμα. Μια εμφανής κρυψώνα άλλωστε δεν θα τραβούσε ποτέ την προσοχή νοήμων ανθρώπων. Τουλάχιστον αυτό πίστευα μέχρι τον έλεγχο. Είχε κιόλας βραδιάσει. Ο συννεφιασμένος ουρανός είχε χάσει ακόμα και το αμυδρό, ξεθωριασμένο χρώμα που διέθετε. Έγινε κατάμαυρος, σαν το χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Ο άνεμος χτυπούσε σφοδρά τα πρόσωπα όλων μας. Και κατ' επέκταση το κρύο "μεταλλάχθηκε" σε τσουχτερό και ανυπόφορο. Οι άσπρες χιονονιφάδες λες και ήταν βγαλμένες από ένα εξωπραγματικό παραμύθι έπεφταν στολίζοντας το τοπίο, έδιναν έναν άλλον τόνο στην τραχιά ομορφιά του Παγωμένου Βασιλείου. Ερευνούσα τα πάντα από το σπασμένο παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι μου μαζί με συνοδεία το τραγούδι των θροϊσμάτων των φύλλων και του χιονιού που κατέληγε πάνω στον προηγούμενο μεγάλο όγκο που ακόμα δεν είχε λιώσει.
Ένα ένα ακούγονταν τα ονόματα των μελλοντικών φρουρών. Ώσπου μια φωνή αντηχούσε το "δικό" μου όνομα συνεχώς μέχρι να κάνω την εμφάνισή μου.
"Brian San Mort Le Gart." έλεγε επανειλημμένα.

"Παρούσ...Παρόν." φώναξα εκστασιασμένη. Η αμηχανία μου ήταν προφανής και τα μπερδεμένα λόγια μου φάνηκαν να προκάλεσαν εντυπώσεις και να δημιούργησαν αρκετές υποψίες για το πρόσωπό μου. Αφελής όπως πάντοτε δεν μπορούσα να προσαρμοστώ σε έναν ρόλο. Απεχθανόμουν την υποκρισία. Και να που βρέθηκα να κρύβω την ταυτότητά μου, ακόμα και αν ήταν για καλό "σκοπό". Ο Garland στεκόταν απέναντί μου με δυο άνδρες να ορθώνονται δίπλα του. Η έκφρασή του άλλαξε καθώς τα αυτιά του τον ξεγέλασαν. Άκουσε "παρούσα". Τι ανόητος. Κούνησε περιπαιχτικά το κεφάλι του για να συνέλθει και έτριψε τα μάτια του. Η έλλειψη ύπνου έπρεπε να του είχε κάνει μεγάλο κακό. Χρειαζόταν ξεκούραση. Αλλά μετά τον τυπικό έλεγχο.
Πλησίασε με σταθερό βηματισμό ενώ είχε σφηνωμένο στην περίτεχνη θήκη του, το σπαθί, το οποίο με τραυμάτισε λίγες ώρες πριν. Ή μήπως ήταν μέρες;
Πραγματικά δεν γνώριζα.
Ανυψώνοντας τα χέρια του, με ακούμπησε παθητικά. Πρώτα τους ώμους μου και ύστερα άρχισε να κατεβαίνει. Έλεγχε για την παρουσία όπλων στο σώμα μου, ενσωματωμένων ανάμεσα στα ρούχα μου. Τι κρίμα που τα είχα ήδη κρύψει. Συνέχιζε και σχεδόν είχε βεβαιωθεί ότι δεν υπήρχε κανένα όπλο πάνω μου. Όταν τα χέρια του ακούμπησαν το στέρνο μου ταράχθηκα. Υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες λόγω της σωματικής επαφής να αντιληφθεί την ταυτότητά μου. Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο. Το μόνο που είχα κάνει για να κρύψω τα γυναικεία χαρακτηριστικά που κάθε θηλυκό διαθέτει, ήταν να καλύψω εκείνα τα σημεία με παραπάνω ρούχα ώστε να μην είναι εύκολο στο ανθρώπινο μάτι να τα διακρίνει ξεκάθαρα. Ξαφνικά σταμάτησε. Με κοίταξε παράξενα χωρίς να αντιδράσει, ούτε να αναπνεύσει για λίγα δευτερόλεπτα. Ακίνητος. Σαν να βρισκόταν σε πλήρη παράλυση. Αλλά ανέπνευσε ξανά. Αυτή την φορά πιο γρήγορα και ενεργητικά, λες και το πραγματοποιούσε ηθελημένα αντί να είναι η αυτόματη λειτουργία του οργανισμού του. Το χέρι του βρισκόταν ακόμη πάνω στο στήθος μου και άγγιζε την καρδιά μου που τρεμόπαιζε αδύναμα. Είχε υποπτευθεί κάτι; Τι σκεφτόταν άραγε αυτός ο άνθρωπος;

Δεν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ τίποτα. Απλά καρτερούσα με υπομονή κάποια αντίδραση. Το ένα μου χέρι μόνο έτρεμε σπασμωδικά. Προσπάθησα να το κρύψω διακριτικά τοποθετώντας στην πλάτη μου για να μην γίνει αντιληπτό. Παρ' όλα αυτά ένας από τους άνδρες που αποτελούσε την συνοδεία του Garland ήταν βέβαιο ότι είχε παρατηρήσει την όλη ασυναίσθητη κίνησή μου. Πανικοβλήθηκα στην ιδέα ότι κόντευα να προδοθώ. Η ταραχή μου με είχε καταβάλει ενώ χαμένη στις σκέψεις μου όπως ήμουν δεν άκουσα τα λόγια του διοικητή. Τα επανέλαβε ξανά αλλά κατάφερα να παρατηρήσω μόνο το ανοιγόκλεισμα των χειλιών του λες και δεν βγήκε φωνή μέσα από τα πνευμόνια του. Τα μάτια του πήραν μια άγρια μορφή και τα χείλη του που πριν κινούνταν ρυθμικά, τώρα στράβωσαν.
"Πήγαινε, είπα." φώναξε καθώς πλησίασε στο αυτί μου για να βεβαιώσει ότι ήχησε ξεκάθαρα η φωνή του. Κούνησα ηθελημένα το κεφάλι μου για αποτραβήξω τις ματαιόδοξες σκέψεις και τις ανησυχίες καθώς γύρισα προσεχτικά στο δωμάτιό μου. Η συνέχεια των γεγονότων ήταν η αναμενόμενη. Ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα "στραβάδια" -ο χαρακτηρισμός που μας άρμοζε κατά τους ανώτερους- και ύστερα οι φρουροί εισέβαλαν στην αίθουσα. Τα πρόσωπα των περισσοτέρων μου ήταν άγνωστα καθώς προχώρησαν και στάθηκαν στην ξύλινη πόρτα που διαχώριζε τα υπνοδωμάτια από τον μακρύ, στενόχωρο διάδρομο με τις πρασινωπές λάμπες.
Ο αρχηγός τους καθοδηγούσε για άλλη μια φορά. Οι νεοσύλλεκτοι σηκώθηκαν με υψωμένα τα κεφάλια τους και ισιωμένο κορμί ενώ στάθηκαν δίπλα στα κρεβάτια τους. Ήταν μια ένδειξη του σεβασμού και της εκτίμησης τους. Ήταν το τελευταίο πράγμα στο κόσμο που προτιμούσα να κάνω την συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά τα βλέμματα των δειλών γύρω μου έτειναν να είναι ακόμη πιο ενοχλητικά. Ανασηκώθηκα επιτακτικά πραγματοποιώντας το ίδιο. Τότε που όλοι βρίσκονταν στις θέσεις του, ήχησε η φωνή του υποδιοικητή στα αυτιά μας. Πιο συνταρακτική από ποτέ.
"Εκκενώστε τον χώρο διότι είναι η ώρα για τον εσωτερικό έλεγχο. Αποχωρίστε ταχύτατα και χωρίς διαμαρτυρίες." αποκρίθηκε σοβαρός.

Σάστισα. Η περίφημη κρυψώνα μου θα αποκαλυπτόταν σύντομα. Δεν μπορούσα να δράσω χωρίς τα όπλα μου, ούτε καν να υπερασπιστώ σωστά τον εαυτό μου. Κάθε μου τεχνική, κάθε κίνηση επίθεσης και άμυνας στηριζόταν πάνω σε αυτά τα πολύτιμα για εμένα αντικείμενα. Δεν γνώριζα πώς να αντιδράσω. Τελικά ήμουν υπερβολικά αισιόδοξη και αφελής. Και να που τώρα πλήρωνα ακριβά το τίμημα της απερισκεψίας.
Αισθάνθηκα ξανά το άγαρμπο άγγιγμα του Katsu. Επιθυμούσε να με τραβήξει έξω, αφού η παρατεταμμένη καθυστέρηση και αργοπορία μου ξίνιζε τους ελεγκτές. Ακολούθησα λοιπόν μη μπορώντας να κάνω κάτι διαφορετικό. Το ολόγιομο φεγγάρι κοσμούσε υπερήφανο τον ουρανό. Η παρατήρησή του, μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια. Πάντοτε προσηλωνόμουν στα άστρα και το μεγαλύτερο στολίδι του ορίζοντα κάνοντας ευχές. Ευχές για την ελευθερία. Έδινα όρκους στο εαυτό μου με μάρτυρες εμένα την ίδια και εκείνο με τα εκατοντάδες αστέρια που έλαμπαν δίνοντάς μου ελπίδα. Δίνοντάς μου πνοή για να συνεχίσω να υπάρχω. Αυτό σκεφτόμουν και τώρα, ότι με την παρουσία του θα συνέβαλλε στο να διασωθώ, να διαπεράσω και άλλη μια δυσκολία. Αφού προφανώς ήμουν ανίκανη να το φροντίσω εγώ ολομόναχη.
Κάθισα κρύβοντας μαζί με τους συλλογισμούς μου και το πρόσωπό μου. Μπορεί να ανακάλυπταν τα όπλα αλλά η ταυτότητά μου θα παρέμενε κρυφή πάση θυσία. Αυτό πίστευα ακράδαντα.
Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά. Ο έλεγχος έμοιαζε να καθυστερεί επίτηδες διότι επιθυμούσε να με τυραννήσει. Όμως όταν είχα εγκαταλείψει κάθε ελπίδα, μια ανδρική φωνή διέταξε επιβλητικά να εισέλθουμε. Κι πραγματοποιήσαμε την επιθυμία της αμέσως, με τρεμάμενα γόνατα από την αγωνία καθώς το κρύο δεν μπορούσε πλέον να με επηρεάσει.

Περάσαμε ο ένας μετά τον άλλον μέσα. Χωρίς παραστρατήματα ή αντιρρήσεις. Μας περίμεναν καθισμένοι σε ορισμένα κρεβάτια. Ο διοικητής είχε ανακαθίσει προ ολίγου στο κρεβάτι ενός μελαχρινού αγοριού με μακριά μαλλιά. Ονόματι Sian. Διέθετε πολύ μικρά μάτια μάλιστα που την πρώτη φορά που τον αντίκρισα αναρωτήθηκα αν βλέπει με δυσκολία. Τα χέρια του μικροσκοπικά και λεπτά αλλά τα κάτω άκρα του ήταν πελώρια. Όπως ακριβώς κι όλο το υπόλοιπο σώμα του. Τόσο ανομοιόμορφος φάνταζε στα μάτια μου. Βέβαια δεν είχε καμιά σημασία τι είχα παρατηρήσει εγώ πάνω του, αυτό που τραβούσε όλη την προσοχή τώρα πια ήταν ο λόγος που του μιλούσε ο διοικητής και μας απαγόρευσε να πλησιάσουμε. Είχε στην κατοχή του όπλα. Θα τον απομάκρυναν σχετικά σύντομα από τον στρατώνα. Ένα flail βρισκόταν στο κρεβάτι του κάτω από το στρώμα, αφού έχοντας κι αυτός την δικιά μου "ευφυΐα" το φύλαξε εκεί. Το παράξενο όμως ήταν ότι κανένας δεν μου απεύθυνε τον λόγο. Ούτε που μου έδωσαν σημασία καθώς ξάπλωσα ήρεμη στο κρεβάτι μου. Ήταν άραγε η σιγή και ησυχία πριν ξεσπάσει η τερατώδης καταιγίδα;
Δεν γνώριζα αλλά πολύ σύντομα θα μάθαινα τον λόγο αυτής της αδιαφορίας τους.
Τα φώτα έκλεισαν. Είχε έρθει η ώρα για τον βραδινό ύπνο αφού όπως μας ανέφεραν την επόμενη μέρα θα ξυπνούσαμε αρκετά νωρίς. Έκλεισα λοιπόν τα μάτια μου καθησυχασμένη και προπάντων σε επιφυλακή και προετοιμασμένη να ψάξω για τα όπλα μου όταν όλοι θα έχουν αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Κάτι τέτοιο δεν άργησε να γίνει. Τα ροχαλητά τους βασάνιζαν συνεχώς τα αυτιά μου και έσχισαν την σιωπή. Παρ' όλα αυτά μια σκιά με ένα μεταλλαγμένο σχήμα ερχόταν προς το μέρος μου. Το παρατήρησα με την άκρη του ματιού καθώς απελευθερώθηκα από τα πολλά στρώματα των παπλωμάτων. Ο κίνδυνος παραμόνευε.
Μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του αλλά αν έκρινα από την κορμοστασιά του έδειχνε να είναι ανδρικού γένους και αρκετά δυνατός. Προσπαθούσα να προχωρήσει αθόρυβα αλλά το μεγάλο βάρος του δεν του το επέτρεπε.
Το στόμα μου σφραγίστηκε από μια σκληρή παλάμη. Πάσχιζα να φωνάξω όμως αποδείχτηκε ανώφελο. Η φωνή μου δεν μπορούσε να διαπεράσει την τραχύτητα του χεριού του ούτε εγώ η ίδια κατάφερνα να κουνηθώ. Το πόδι του βρισκόταν πάνω στο σώμα μου εμποδίζοντάς μου κάθε ελευθερία. Ένιωθα ασφυκτικά. Σαν με το χέρι του να αφαιρούσε λίγο λίγο την ζωή μου, ένα δηλητηριώδες αέριο που απορροφούσε την ελευθερία μου.
"Ακολούθησέ με." αποκρίθηκε ο άνδρας που πιθανότατα ήταν ο νέος μου "φίλος". Ο Katsu ψιθύρισε όσο πιο σιγά μπορούσε. Απορώ πως κατάφερε η φωνή του να φτάσει στα τύμπανα των αυτιών μου, τόσο αδύναμη και σιγανή που ήταν. Παρ' όλα αυτά τον άκουσα. Και η χροιά της φωνή του, που παραδόξως δεν είχα ξανακούσει με έκανε να ανατριχιάσω σύγκορμα.