[Τελος-Φρουτο]My Vengeance Begins!!!

Φωνες.Δυνατες φωνες ακουγονται παντου τριγυρω.Φωτιες φαινονται να εχουν αναψει εξω και οι κραυγες δυναμωνουν.Ξαφνικα η εισοδος της μικρης σκηνης ανοιγει και μεσα περναει ενας μαυροντυμενος αντρας.Το προσωπο του ειναι καλυμμενο και μονο τα ματια του φαινονται.Ειναι και αυτα καταμαυρα ομως εχουν μια φλογα που τα κανει να γυαλιζουν.Στα χερια του κραταει δυο μικρα,ομορφα μαχαιρια ενω δεμενο στην μεση του ειναι ενα γιαταγανι με σκαλιστη λαβη.Τα τρια ατομα που βρισκονται μεσα στην σκηνη τραβιουνται προς τα πισω και κολλανε το ενα στο αλλο,τρομαγμενα.Προκειται για δυο μικρα αγορακια και τον πατερα τους.Το μεγαλυτερο αγορι ειναι αρκετα ψηλο και γεροδεμενο για την ηλικια του,με κοντα μαυρα μαλλια και ενα περιεργο σημαδι που ξεκιναει απο το μετωπο του και φτανει κατω απο τα ματια του.Το αλλο αγορι,που ειναι και το νεαροτερο,διαφερει αρκετα ααπο τον μεγαλυτερο αδερφο του.Ειναι κοντο και πολυ αδυνατο,σχεδον καχεκτικο,με μακρια μαυρα μαλλια που φτανουν στους ωμους του.Ομως δεν ειναι αρκετα μεγαλα για να κρυψουν το σημαδι που εχει στον δεξι ωμο.Τα δυο παιδια απεκτησαν τα σημαδια τους κατα την γεννηση τους και αποτελουσαν πηγη πειραγματων απο τα υπολοιπα παιδια της φυλης τους.Αυτο ομως δεν τα ενοχλουσε και πολυ καθως ελεγαν μεταξυ τους οτι αυτα τα σημαδια,καποια στιγμη στο μελλον θα τους δωσουν ειδικες δυναμεις.Αν αυτό ηταν να συμβει καποτε τοτε δεν θα μπορουσε να υπαρξει καλυτερη στιγμη από την συγκεκριμενη.Ο μαυροντυμενος αντρας τους πλησιαζει με απειλητικο βλεμμα και εχωντας τα μαχαιρια σηκωμενα.Ο πατερας τους,ο οποιος είναι ενας καθημερινος μεσηλικας,μπαινει μπροστα από τα παιδια του για να τα προφυλαξει.Ο εισβολεας τον κοιταζει για μια στιγμη και υστερα γελαει παγερα,με ένα γελιο που κανει τις τριχες της σπονδυλικης στηλης οποιου το ακουει να σηκωνονται.
-Φυγε από μπροστα μου γερο,του λεει χαμηλοφωνα.
-Όχι!!!Δεν θα σ’αφησω ποτε να ακουμπησεις τα παι…Δεν προλαβαινει να ολοκληρωσει την φραση του και το ένα μαχαιρι καρφωνεται στο αριστερο ματι του και το άλλο χαμηλα,στο στομαχι.

O αντρας βγαζει πρωτα μια κραυγη πονου και αγωνιας και υστερα σωριαζεται μισολιποθυμος στο εδαφος.Τα αγορια φωναζουν και κλαινε με ολη τους την δυναμη ενώ ο πατερας τους κανει μια τελευταια απελπιδα προσπαθεια να σηκωθει και να τα προστατευσει.Μια δυνατη κλοτσια στο προσωπο όμως από τον εισβολεα,είναι αρκετη για να τον σταματησει.Χανει τις αισθησεις του και μενει ακινητος μεσα σε μια μικρη λιμνη αιματος.Τα παιδια του οδυρονται και προσπαθουν να τον πλησιασουν όμως ο μαυροντυμενος αντρας δεν τους το επιτρεπει.Τα χτυπαει με δυναμη στο κεφαλι,με τις λαβες των μαχαιριων του,και τα ακινητοποιει.Tα αρπαζει με τα μεγαλα χερια του,λιγο πριν πεσουν,και βαζει από ένα σε κάθε ωμο.Ριχνει μια τελευταια ματια στον νεκρο,όπως φαινεται,πατερα τους και γελαει ικανοποιημενος.Υστερα,τραβαει το πανι που χρησιμοποιουν σαν εισοδο των σκηνων τους οι νομαδες και βγαινει εξω.Η μεγαλη οαση στην οποια ειχε βρει καταφυγιο αυτή η «ατυχη» φυλη νομαδων,εχει γινει καρβουνο.Γυρω απλωνεται μονο η μεγαλη,ατελειωτη ερημος.Ο παγωμενος αερας της νυχτας του τρυπαει τα κοκκαλα και αυτό τον κανει να θελει να τελειωνει γρηγορα μ’αυτή την υποθεση.Παρατηρει λιγο το τοπιο και συντομα,μπροστα από μια μεγαλη φωτια που καιει ακομα,βρισκει αυτό που ψαχνει.

Το μεγαλο καραβανι τους,αυτό με το οποιο ειχαν διασχισει την πορεια από την πολη μεχρι αυτή την οαση,τον περιμενει εκει.Αλλωστε δεν μπορουν να κανουν κι’αλλιως.Ειναι ο αρχηγος τους και πρεπει να τον περιμενουν.Αισθανεται ηδονη με την εξουσια που διαθετει και αυτό φαινεται στα ματια του.Σε εκεινα τα καταμαυρα ματια με την τοσο χαρακτηριστικη λαμψη.Eλαχιστοι αντρες είναι πανω από αυτόν και μετα την σημερινη επιτυχια του ελπιζει σε μια προαγωγη.Ο Μεγαλος Αρχηγος τον εμπιστευεται απολυτα και με κάθε ευκαιρια που του δινεται φροντιζει να ενισχυει την θεση του.Οπως εκανε και σημερα.Ο Αρχηγος του ζητησε να βρει μερικους «εθελοντες» για να δοκιμασει πανω τους τα καινουργια «φαρμακα» που εφτιαξε ενας επιστημονας της οργανωσης,που θα τους επισκεπτοταν σε λιγες ημερες.Και αυτος εκανε ότι ακριβως του ζητηθηκε ακολουθωντας πιστα τις εντολες του αφεντικου του και αισθανοταν ευχαριστημενος.Περπαταει γοργα και φτανει στους στρατιωτες του.Ειναι ολοι εκει,παρομοια ντυμενοι με αυτόν.Τα μονα πραγγματα που τους κανουν να ξεχωριζουν είναι μια μικρη,χρυση καρφιτσα σε σχημα φιδιου που είναι καρφωμενη στο στηθος του και το γιαταγανι με την σκαλιστη λαβη που είναι περασμενο στην μεση του.Μολις τον αντιλαμβανονται οι αντρες του μπαινουν σε σειρα και του δειχνουν την «λεια» τους.

Πισω τους,σε εξι μικρα βαγονια του καραβανιου,βρισκονται στριμωγμενα,πισω από καγκελα,περιπου τριαντα ατομα ολων των ηλικιων.Νεοι,γεροι,αντρες,γυναικες και παιδια,ολοι μπορουν να φανουν εξισου χρησιμοι για την δουλεια που τους χρειαζονται.Αλλωστε είναι απλοι νομαδες τις ερημου και δεν θα λειψουν σε κανενα.Κοιταζει λιγο τα ταλαιπωρημενα προσωπα και υστερα,όταν ανακαλυπτει ένα βαγονι που εχει ακομα λιγο χωρο,πεταει μεσα τα δυο μικρα αγορια που αρπαξε ο διος και τα οποια εχουν μισοσυνελθει.Αυτα,κοιταζουν με περιεργεια τριγυρω τους και όταν καταλαβαινουν τι συμβαινει,αρχιζουν ξανα τις φωνες και τα κλαματα.Ο μικροτερος φωναζει για τον πατερα του αλλα ο μεγαλυτερος του φωναζει αγρια για να σταματησει.Ο μικρος τον κοιταζει πρωτα ξαφνιασμενος και υστερα υπακουει.Μαζι με τον αδερφο του,και τα υπολοιπα μελη της φυλης,βυθιζεται στην απολυτη ησυχια της νυχτας και της ερημου.Αισθανεται λυπη και τρομο αλλα δεν πρεπει να το δειξει.Μαζευεται στην γωνια του μικρου βαγονιου και κλαιει από μεσα του.Ενα χερι του χαιδευει τα μαλλια και βλεπει τον μεγαλυτερο αδερφο του να τον κοιταζει συμπονετικα.Καταλαβαινει ότι αισθανεται και αυτος το ιδιο αλλα δεν λεει τιποτα.Ο μαυροντυμενος αντρας που τους κουβαλησε μεχρι εκει βγαζει μια δυνατη φωνη,οι καμηλες που σερνουν τα βαγονια ξεκινανε και ο μικρος κλεινει τα ματια του.

Την στιγμη που το αγορι εκλεινε τα ματια του,εγω ανοιγα τα δικα μου.Ηταν η πολλοστη φορα μεσα στους τελευταιους δυο μηνες που εβλεπα το ιδιο ονειρο.Καθε φορα ηταν ολο και πιο ζωντανο και με περισσοτερες λεπτομερειες,όμως παντα τελειωνε στο ιδιο ακριβως σημειο.Φυσικα δεν ηταν ενα απλο ονειρο.Ηταν μια αναμνηση.Αναμνηση οσων προσπαθουσα τοσο πολυ να ξεχασω αλλα δυσκολευομουν.Τεντωθηκα και κοιταξα τριγυρω μου.Το πρωινο φως περνουσε απο το μικρο παραθυρο "αποκαλυπτωντας" την μικρη καμπινα μου.Πριν προλαβω να ξυπνησω καλα καλα,δυο δυνατα χτυπηματα στην ξυλινη πορτα του δωματιου ακουστηκαν και την επομενη στιγμη περασε μεσα ο Haytham.O μεντορας μου ηταν ντυμενος στα καλα του και εδειχνε ιδιαιτερα ευδιαθετος.Στα χερια του κρατουσε εναν δισκο που ειχε δυο κουπες αχνιστου καφε τον οποιο αφησε στο ξυλινο γραφειο μου.
-Ξυπνα επιτελους τεμπελη!!!μου φωναξε.
-Ξυπνιος ειμαι Haytham!!!Σταματα να γκρινιαζεις!!!του απαντησα νυσταγμενα και πεταξα τα σεντονια απο πανω μου.Σηκωθηκα απο το κρεββατι και φορεσα τις βαριες,καφε μου μποτες ενω αρπαξα την μια κουπα καφε απο το γραφειο.Τον ηπια αργα απολαμβανωντας καθε γουλια.
-Εισαι ετοιμος?με ρωτησε οταν ειδε πως ειχα τελειωσει με τον καφε και ως απαντηση ελαβε μονο ενα μοχθηρο χαμογελο.

Bγηκαμε στο καταστρωμα και αμεσως ενα δροσερο,ηρεμο αερακι με χτυπησε στο προσωπο.Ο ηλιος ελαμπε ψηλα και η θαλασσα ηταν λαδι.Δεν υπηρχε ουτε ιχνος συννεφου στον ουρανο και οι γλαροι που πετουσαν γυρω απο το πλοιο εδειχναν να το απλαμβανουν.Ηταν μια υπεροχη μερα για να ξεκινησουμε τα σχεδια μας για εκδικηση.Μια υπεροχη μερα για να σπειρουμε τον χαμο σε οσους μας ειχαν κανει να υποφερουμε.Το σχεδιο μας ηταν αριστο και επιτελους ηταν ετοιμο να μπει σε εφαρμογη.Το ετοιμαζαμε χρονια.Σχεδον απο την πρωτη μερα που γνωριστηκαμε.Απο την ημερα που με εσωσε πριν 14 χρονια...
14 Χρονια Πριν
Το καραβανι μπαινει στην πολη και αμεσως η μποχα της τους κατακλυζει.Οι αντρες της Οργανωσης την εχουν συνηθισει οχι ομως και οι κρατουμενοι τους,αρκετοι απο τους οποιους ξερνανε.Καποιοι τους χλευαζουν αλλα οι περισσοτεροι απλως τους αγνοουν.Ανθρωποι περνανε διπλα απο τα βαγονια ολοι τους δειχνουν σκληροι και αδιστακτοι.Κανεις τους ομως δεν τολαμει να κοιταξει τους αντρες της Οργανωσης στα ματια.Ολοι τους αναγνωριζουν οτι ειναι η πιο μεγαλη δυναμη σε αυτη την αηδιαστικη πολη οπου ο μονος νομος που ισχυει ειναι αυτος του ισχυροτερου.Γρηγορα,περνωντας μεσα απο σοκακια που δεν φτανει το φως της ημερας,φτανουν μπροστα απο ενα τεραστιο κτηριο και σταματανε.

O αρχηγος δινει την εντολη και οι αντρες του αδειαζουν τους κρατουμενους απο τα βαγονια.Υστερα τους δενουν τα ματια και τους οδηγουν μεσα στο κτηριο.Κανεις δεν τολμαει να μιλησει.Ολοι εχουν αποδεχτει οτι η ζωη τους μαλλον θα τελειωσει εδω.Δεν το βλεπουν,αλλα καταλαβαινουν οτι καπου κατεβαινουν.Η υγρασια στον χωρο ειναι εντονη και η ατμοσφαιρα παγωμενη.Ξαφνικα σταματανε.Τους λυνουν τα ματια και τους πετανε σε κελια,ανα δυαδες.Τα δυο αγορια ειναι μαζι,στο ιδιο κελι,που ισα ισα φτανει για να τους χωρεσει και τους δυο.Κοιταζουν γυρω τους με περιεργεια.Βρισκονται σε ενα θεοσκοτεινο υπογειο.Η μοναδικη πηγη φωτος ειναι οι πυσρσοι που καινε στον τοιχο απενταντι απο τα κελια.Το μικροτερο αγορι πιανετε απο τα καγκελα και προσπαθει να κοιταξει οσο πιο μακρια μπορι.Ο διαδρομος ειναι αρκετα μεγαλος και καταληγει σε μια βαρια σιδερενια πορτα που τωρα κλεινει με εναν δυνατο γδουπο.Και υστερα ησυχια.Τρεις μερες κυλανε ετσι ωσπου τελικα η μεγαλη πορτα ανοιγει ξανα.Mεσα μπαινει μια μικρη ομαδα μαυροντυμενων αντρων που τους οδηγει ενας κοντοχοντρος ξανθος τυπος ντυμενος με μια λευκη ρομπα,καφε παντελονι και μουσταρδι μαλλινη μπλουζα.Εχει ποντικισια φατσα και φοραει στρογγυλα γυαλια μυωπιας.Σταματαει στην μεση του διαδρομου και κοιταζει για λιγο προς τα κελια,χομαγελωντας ικανοποιημενος.

-Χαιρετε!!!λεει με τσιριχτη φωνη.-Με χαρα σας αναγγελω οτι θα σας χρησιμοποιησω για να δοκιμασω τα καινουργιο μου "φαρμακα".Θα πρεπει να αισθανεστε πολυ χαρουμενοι.Αν ειναι πετυχημενο το πειραμα τοτε τα φαρμακα θα δοθουν στους πολεμιστες της Οργανωσης για να τους κανουν δυνατοτερους και να μας οδηγησουν στην κυριαρχια του κοσμου.Αν παλι ειναι αποτυχημενο τοτε εσεις θα μας εχετε βοηθησει να το μαθουμε.Θα εχετε βοηθησει εμας.Την μελλοντικη αυτοκρατορια!!!Κιχιχιχιχι!!!Γελαει παρανοϊκα και την ιδια στιγμη οι αντρεςπου τον ακολουθουν ανοιγουν τα δυο πρωτα κελια και τραβαν εξω τους "ενοικους".Ειναι ενα ηλικιωμενο ζευγαρι και ενας νεαρος.Για πρωτη φορα απο την στιγμη που τους εφεραν με την βια απο την ερημο,οι κρατουμενοι φωναζουν.Οι περισσοτεροι ζηταν ελεος ενω μερικοι υποσχονται εκδικηση.Τα δυο μικρα αγορια δεν βγαζουν αχνα.Οι αντρες της Οργανωσης αγνοουν πληρως τις φωνες και σερνουν εξω τους τρεις κρατουμενους που τραβηξαν απο τα κελια και οποιοι προσπαθουν με νυχια και με δοντια να αντισταθουν.Ματαια ομως.Τους τραβαν με ανεση μεχρι την πορτα και απο εκει στο αγνωστο.Οταν η πορτα κλεινει,στον διαδρομο με τα κελια ακουγονται μονο λυγμοι.Οι μερες περνανε γργορα και καθημερινα επαναλαμβανετε το ιδιο σκηνικο.Οι αντρες ερχονται,περνουν καποιους κρατουμενους και οι υπολοιποι δεν τους ξαναβλεπουν.

Μετα απο μια βδομαδα οι αντρες ερχονται στο κελι των αγοριων και παιρνουν το μεγαλυτερο.Η στιγμη που χωριζονται ειναι δραματικη και χαραζεται στην μνημη του μικρου.Την επομενη μερα ερχεται η σειρα του.Τον τραβανε με την βια εξω απο το κελι του και τον οδηγουν εξω απο τον μακρυ διαδρομο,πισω απο την μεγαλη πορτα.Τα ματια του ειναι ελευθερα αυτη την φορα και μπορει να δει τους πετρινους τοιχους,τις πορτες και τις δεκαδες σκαλες που υπαρχουν μεσα στον "λαβυρινθο" αυτου του κτηριου.Τον οδηγουν σε ενα αλλο,μικροτερο δωματιο και εκει τον υποβαλλουν στα χειροτερα μαρτυρια.Τα φαρμακα που δοκιμαζονται πανω του,τον φτανουν συχνα στα ορια του θανατου ομως,προς εκπληξη ολων,αντεχει.Η διψα του για εκδικηση τον κραταει ζωντανο.Αυτοι οι ανθρωποι,δολοφονησαν τον πατερα του,τον αδεφο του και ξεκληρισαν την φυλη του.Και για ολα αυτα πρεπει να πληρωσουν.Ειναι εξαντλημενος.Το δερμα του εχει χασει το χρωμα του και τα ματια του εχουν παρει ενα περιεργο κοκκινο χρωμα ομως περα απο αυτα,και την εξαντληση,δεν εχει καμια αλλη παρενεργεια.Του κανουν μια ηρεμιστικη ενεση και τον αφηνουν.Ξυπναει επειτα απο μερικες ωρες βαριου υπνου.Αισθανεται οργη να τον ξεχειλιζει.Ο θυμος του ειναι τοσο μεγαλος που καλυπτει ολα τα αλλα αισθηματα,ακομα και αυτο του πονου.Ξαφνικα απο πανω του βλεπει εναν νεαρο αντρα με μακρυ μαυρο μαλλι,πιασμενο σε κοτσο και χαρακτηριστικα προσωπου που απορρεουν δυναμη.Λυνει τον μικρο απο τα δεσμα του και τον βοηθαει να σηκωθει.Μολις παταει σταθερα στα ποδια του,ορμαει να τον στραγγαλισει ομως ο αντρας ειναι πιο δυνατος και τον ακινητοποιει.Υστερα τον καθησυχαζει λεγωντας του πως ηρθε να τον ελευθερωσει.Μολις το ακουει,κατι αλλαζει μεσα του.Ο θυμος απομακρυνεται,για λιγο,και ενα ζεστο συναισθημα ευγνωμοσυνης τον γεμιζει.Ο αντρας τον περνει απο το χερι και μεσα απο διαφορα στενα τον οδηγει εξω.Πρωτα στην βρωμερη πολη και τελικα,με το ξημερωμα,στην μεγαλη ερημο.

Τωρα
Κοιταξα τον Haytham με ευγνωμοσυνη για οσα ειχε κανει για μενα.Με εσωσε και με επαιδευσε προσφερωντας μου μια νεα ζωη και την ευκαιρια να παρω την εκδικηση μου.Οταν τον ρωτησα γιατι το εκανε αυτο μου απαντησε απλα οτι οπως και εγω ετσι και αυτος ηθελε να τους καταστρεψει.Ενα χρονο πριν ερθουν σε εμας,ειχαν επιτεθει στην πολη του και πηραν τους παντες.Αυτος καταφερε να γλιτωσει και λιγο καιρο αργοτερα μπηκε στην "ομαδα" εχωντας στο μυαλο του να τους καταστρεψει απο μεσα.Ομως αυτο αποδειχτηκε πιο δυσκολο απο οσο πιστευε και οι υπολοιποι ειχαν αρχισει να τον υποψιαζονται.Οταν με ειδε,αναγνωρισε στα ματια μου τα ιδια συναισθηματα που ενοιωθε και αυτος.Ετσι αποφασισε να με σωσει και μαζι να τους καταστρεψουμε.17 χρονια προετοιμαζομασταν για αυτο και τωρα επιτελους ολα ειχαν μπει στην σειρα τους.Σ'αυτα τα χρονια ο Haytham εψαχνε ασταματητα ωστε να βρει σε ποια νησια ειχαν επιρροη και ποσο ισχυρη ηταν στο καθενα.Εψαχνε να βρει ποιοι ηταν οι πιο ισχυροι αναμεσοι στις ταξεις τους και ποση δυναμη πραγματικα ειχαν.Απο εκει και περα το θεμα ηταν απλο.Μολις ξεραμε τα παντα για αυτους θα τους καταστρεφαμε σιγα σιγα.Ενα χτυπημα την φορα.Πρωτα θα ξεκινουσαμε απο καπου που δεν ειχαν μεγαλη δυναμη.Για αυτο ως πρωτος μας στοχος επιλεχτηκε το Zarzara Town.
-Εδω η βαση τους ειναι μικρη αλλα αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να ειμαστε απροσεχτοι μου ειπε ξαφνικα σαν να ηξερε τι σκεφτομουν.
-Το ξερω του απαντησα ηρεμα.-Αλλωστε,πιστευω οτι και οι δυο γνωριζουμε πολυ καλα τι μπορουν να κανουν ειτε με μικρη ειτε με μεγαλη δυναμη.
-Πολυ σωστα απαντησε ικανοποιημενος απο την αποκριση μου.-Πηγαινε να ετοιμαστεις,γιατι σε λιγο φτανουμε προσθεσε και αφου κουνησα το κεφαλι μου καταφατικα επεστρεψα στην καμπινα.