[Τέλος] Το πρώτο κυνήγι πειρατών

Τον έριξα κάτω και σηκώθηκα πάνω και τον στόχευα με το όπλο. Αυτός με κλώτσησε στο σημείο του ποδιού που βρίσκεται πίσω από το γόνατο και αυτό με έκανε να λυγίσω. Ήμουν γονατιστός και με χτύπησε στο πρόσωπο πάλι και έπεσα προς τα πίσω. Είναι η δεύτερη ή η τρίτη φορά που με χτύπαγε στο κεφάλι. Και αυτό μου έδωσε μια ιδέα αν τον χτυπούσα συνέχεια σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματός του τότε θα πόναγε πολύ πιο εύκολα και ίσως νίκαγα. Έτσι έβαλα αυτό το σημείο στο μπράτσο του δεξιού του χεριού. Όρμισα με δύναμη κατά πάνω του και αυτός το ίδιο. Πήγε να με χτυπήσει με το δεξί του χέρι αλλά αφού ήμουν πιο γρήγορος την απέφυγα πηγαίνοντας αριστερά. Και τότε τον χτύπησα δύο φορές με μπουνιές στο μπράτσο του. Τότε έπιασε το πρόσωπό μου με το αριστερό του χέρι με σήκωσε στον αέρα και άρχισε να με χτυπάει στην κοιλιά. Πόναγα πολύ αλλά δεν ήξερα πως ακριβώς να ξεφύγω.

Κόντευε να με πνίξει με δυσκολία ανέπνεα. Με όση δύναμη μου είχε μείνει έβαλα όλοι μου την δύναμη στο πόδι και τον κλότσησα στο σημείο που είχα βάλει στόχο στο χέρι του. Μου άφησε το λαιμό και έπεσα κάτω στο πάτωμα. Άρχισα να βήχω δυνατά και ένιωθα τα πνευμόνια μου να πονάνε με κάθε μου βήξιμο. Μετά από λίγο μπορούσα να αναπνεύσω καθαρά και πάλι, ο υπαρχηγός σηκωνόταν αργά. Το σχέδιό μου είχα αρχίσει να πετυχαίνει σιγά σιγά. Σηκώθηκα και είχε έρθει η ώρα να τον τελειώσω έτσι περίμενα να σηκωθεί για να του ρίξω το τελειωτικό χτύπημα. Με το που σηκώθηκε έτρεξα κατά πάνω του και πάτησα πρώτα πάνω στο γόνατό του με το ένα πόδι και με το άλλο πάνω στο κεφάλι του. Με το πόδι που είχα στο κεφάλι του έβαλα δύναμη και εκτοξεύθηκαν περίπου τρία μέτρα από το έδαφος. Ο υπαρχηγός με κοίταγε με απορία και έκπληξη ενώ εγώ ένιωθα λες και πετάω στον ουρανό. Τότε άρχισα να πέφτω προς τα πάνω του στριφογυρίζοντας στον αέρα. Την ώρα που είχα φτάσει σχεδόν από πάνω του άπλωσα το πόδι μου και έτσι όπως στριφογύρνουσα τον χτύπησα στο μπράτσο του δεξιού του χεριού που είχα βάλει στόχο.

Με το που χτύπησα το μπράτσο του σταμάτησα να στριφογυρίζω και αυτός πετάχτηκε προς τα αριστερά. Προσγειώθηκα στο πάτωμα και τον πλησίασα αργά αφού ήμουν κουρασμένος από τις δύο μάχες. Έφτασα από πάνω του και στάθηκα και τον κοίταζα για λίγη ώρα. Αφού τον είδα με ανοιχτό το στόμα και άσπρα τα μάτια του ήταν σίγουρο ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ανακουφίστηκα που τελείωσε και αυτή η μάχη, όταν το συνειδητοποίησα έπεσα απευθείας στο πάτωμα. Είχα απλωμένα τα χέρια και τα πόδια και έπαιρνα βαθιές ανάσες. Όλο μου το σώμα είχε χαλαρώσει αλλά ήξερα ότι ο πόλεμος που κήρυξαν οι πειρατές δεν είχε τελειώσει ακόμα. Και έπρεπε για να γίνομαι καλύτερος κάθε φορά να ξεπερνάω τα όριά μου. Έτσι σηκώθηκα από το έδαφος και άρχισα να περπατάω σιγά. Μετά από τρία βήματα όμως άρχισα να τρέχω προς τους πειρατές. Ο αρχηγός των πειρατών είχε χάσει είδη από τον αρχηγό των Panda και είχα μείνει περίπου πενήντα πειρατές. Είχαν μείνει εκατό Panda και τότε φώναξα στους πειρατές:

- Αν δεν θέλετε να πεθάνετε εδώ πέρα απλά πετάξτε κάτω τα όπλα σας και παραδοθείτε όσο έχετε ακόμα καιρό.

Όλοι οι πειρατές τότε άρχισαν να πετάνε τα όπλα τους κάτω καθώς δεν ήθελε κανένας να πεθάνει. Αφού πέταξαν τα όπλα τους γονάτισαν όλοι τους και άπλωσαν τα χέρια τους. Οι Panda τους έβαζαν χειροπέδες. Ωστόσο εγώ κοίταξα το πλέον διαλυμένο καράβι των πειρατών το οποίο κατέρρευσε από την πτώση τους από τον καταρράχτη. Τα Panda άρχισαν να μαζεύουν πρώτα τους τραυματίες τους και εγώ τους βοηθούσα. Ήταν είκοσι τραυματίες των Panda έτσι ήρθαν τέσσερις δράκοι και ανέβαζαν πάνω πέντε τραυματίες και πέντε που ήταν καλά για να τους κρατάνε και μην πέσουν. Καθώς κοίταζα τους δράκους που πήγαιναν τους τραυματίες ήρθαν και άλλοι δράκοι για να πάρουν τους πειρατές που θα στέλναμε στην φυλακή. Οι Panda ανέβαζαν πάνω στους δράκους εφτά πειρατές και τρεις δικούς τους. Έμοιαζε σαν έναν φανταστικό κόσμο που όλα είναι μαγικά αλλά έχουν πολύ συχνά πόλεμο. Το μέρος αυτό έχει τραυματιστεί αρκετές φορές από τους ανθρώπους με αποτέλεσμα να χάσει πολύ από την ομορφιά του. Σπάραζε η καρδιά μου να βλέπει αυτό το μέρος έτσι ενώ θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.

Καθώς κοίταζα το τοπίο γύρω μου με πλησίασε ο αρχηγός των Panda μου άγγιξε τον ώμο και μου είπε:
- Ξέρω τι σκέφτεσαι μικρέ και καταλαβαίνω το γιατί. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πως μερικοί άνθρωποι φέρονται με τόση βιαιότητα και έχθρα σε ένα τοπίο σαν και αυτό. Αλλά μέχρι και εγώ που είμαι ο πιο σοφός δεν μπορώ να σου το απαντήσω αυτό. Είναι ένα μυστήριο για όλους τους λογικούς ανθρώπους. Είπε με ένα βλέμμα θλίψης.
- Αχχχ... δεν ξέρω για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αλλάξουμε το κόσμο προς το καλύτερο. Είπα και κατέβασα το κεφάλι μου προς τα κάτω.
- Μικρέ μην απογοητεύεσαι γιατί πάντα υπάρχει ελπίδα και δεν πεθαίνει ποτέ.
Με αυτά τα λόγια του μου έδωσε θάρρος και ελπίδα που θα κρατούσαν για πάντα ότι και να γινόταν ποτέ δεν θα έχανα την ελπίδα μου. Τότε τον ρώτησα:
- Υπάρχει όμως καλό στρατόπεδο;
- Μικρέ άκου δεν υπάρχει το σωστό στρατόπεδο για όλους υπάρχει το στρατόπεδο που θα ακολουθήσει η καρδιά σου. Και πάντα αυτά τα στρατόπεδα είναι αυτά που στα αλήθεια μπορούν να αλλάξουν την ζωή πολλών ανθρώπων προς το καλύτερο αλλά όχι όλων των ανθρώπων. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα πιστεύω του και αυτά τα πιστεύω σε καθορίζουν ως άνθρωπο.

- Και πως ξέρουμε ποιο στρατόπεδο είναι για μας; Είπα με ένα βλέμμα απορίας.
- Αυτό το ανακαλύπτεις την διαδρομή και στην αρχή μπορεί να είσαι με μια πλευρά, και στην πορεία να ανακαλύψεις το στρατόπεδο που ανήκει η καρδιά σου. Είπε χαμογελαστά.
- Εγώ θέλω να γίνω Bounty Hunter. Είπα καθώς σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα ψηλά.
- Τότε θα πω στους Marines την πολύτιμη βοήθεια που μας έδωσες εδώ σήμερα.
- Ευχαριστώ πολύ θα σου χρωστάω.
- Δεν κάνει τίποτα θες να έρθεις για να φας μαζί μας. Μου είπε καθώς κάναμε μεταβολή και πηγαίναμε προς τους δράκους που γύρισαν για να μας ανεβάσουν πίσω στην πόλη.
- Βέβαια αν φτάνει το φαΐ γιατί εγώ τρώω πολύ. Είπα χαμογελώντας και ξίνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

Έτσι προσχωρήσαμε και ανεβήκαμε πάνω στους δράκους μας. Μερικοί Panda όμως χοροπήδαγαν από βράχο σε βράχο ώστε να ανέβουν μέχρι την πόλη. Ανέβηκα στο πάνω στον δράκο και κρατήθηκα από το δέρμα του που είχε περίεργη υφή. Ο δράκος σηκώθηκε από το έδαφος και εγώ κοίταξα κάτω. Είδα ότι σηκωνόταν λίγη άμμος από τον αέρα που δημιουργούσαν τα φτερά.

Ο δράκος άρχισε να πετάει πολύ γρήγορα και με το ζόρι κρατιόμουν πάνω του. Ήμουν έτοιμος να πέσω κάτω στο πάτωμα. Όλο μου το πρόσωπο πάγωνε και πήγαινε προς τα πίσω από την πολύ ταχύτητα. Όταν ο δράκος σταμάτησε πετάχτηκα μπροστά από το κτήριο που με είχα φυλακίσει πριν. Σηκώθηκα και αφού κατέβηκαν οι άλλοι ακολούθησα τον αρχηγό τους ώστε να πάμε να φάμε. Πήγαμε στο ισόγειο του απέναντι κτηρίου. Μόλις μπήκαμε μέσα βρισκόταν στην μέση του δωματίου ένα μεγάλο τραπέζι. Καθίσαμε όλοι και ξεκινήσαμε να τρώμε. Εγώ όπως πάντα έπεσα κυριολεκτικά με τα μούτρα στο φαΐ και άρχισα και καταβρόχθιζα τα πάντα. Μετά από δύο λεπτά τα είχα φάει σχεδόν όλα. Λίγα πρόλαβαν να φάνε οι υπόλοιποι. Τότε ξαλάφρωσα και έβγαλα μια μεγάλη ανάσα από μέσα μου. Τότε ρώτησα τον αρχηγό:

- Ποτέ δεν σε ρώτησα πως σε λένε;

- Ji Firepaw εσένα;

- Zero, δεν θα ξεχάσω ποτέ το όνομά σου. Λοιπόν λυπάμαι που πρέπει να σας το πω αλλά πρέπει να φύγω για να συνεχίσω το ταξίδι μου. Είπα και σηκώθηκα από το τραπέζι.

Ο Αρχηγός τους μου έσφιξε το χέρι και υποκλίθηκε μπροστά μου. Και εγώ υποκλίθηκα μπροστά του. Με συνόδεψε έως έξω και μου έδωσε έναν δράκο για να με πάει μέχρι την βάρκα μου. Κοίταξα τον δράκο και κατάλαβα ότι ήταν αυτός που με έσωσε όταν πρώτο ήρθα από την πτώση. Του χάιδεψα το κεφάλι και ανέβηκα πάνω του. Κάθισα ακριβώς πίσω από το κεφάλι του και έπιασα το μαλλί του. Ξεκίνησε να πετάει και έπρεπε να το χαρώ αυτό γιατί ήταν η τελευταία φορά που πέταγα. Έτσι άρχισε να κάνει στροφές στον αέρα και μετά από λίγη ώρα αφού ζαλίστηκα πήγαμε προς τα πάνω. Ήμασταν ακριβώς δίπλα από τον καταρράχτη εγώ άπλωσα το χέρι μου και άγγιζα τον καταρράχτη καθώς ανεβαίναμε. Αφού επιτέλους φτάσαμε στο ψεύτικο λιμάνι ο δράκος με άφησε κάτω. Θα του έδινα κάτι να φάει αν δεν τα είχα φάει όλα εγώ. Τον χαιρέτησα και έφυγε πίσω στον φανταστικό νησί. Πίστευα ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλα όσα πέρασα θα είναι ένα όνειρο. Αλλά με όλο αυτόν το πόνο που ένιωσα πίστευα ότι δεν ήταν όνειρο. Ανέβηκα στην βάρκα και άρχισα να κάνω κουπί προς άγνωστη κατεύθυνση αλλά ήξερα ότι θα συμβεί κάτι σπουδαίο.

Όνομα χαρακτήρα: Zero

P.o.M. Points: 24

Belli: 78.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Ήταν ωραία ιστορία δράσης. Οι μάχες ήταν καλές. Η κατάληξη με την κουβέντα μεταξύ Zero-Ji Firepaw έδωσε περισσότερη ζωντάνια. Χάρηκα για τις περιγραφές του νησιού, βοηθούν πάρα πολύ!
Από την αρχή της ιστορίας είχα μια ένσταση για τους δράκους που παρουσίαζες, και εμφάνισες ολόκληρα κοπάδια. Στο νησί αναφέρεται ότι υπάρχουν σπάνια είδη ζώων, όμως ο δράκος είναι κάτι μυθικό. Στον κόσμο του One Piece ειδικά, έχουμε δει το φρούτο του Momonosuke και ελάχιστα άλλες ενδείξεις δράκων. (Ο δράκος του Vegapunk για παράδειγμα ήταν τεχνητός.)