Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Δεύτερο. [Τέλος-Τεχνκή]

«Ω;» έκανε ο Mark, όλο ειρωνία στον τάχα σπουδαγμένο τρόπο με τον οποιο μιλούσε ξανφικά ο Στεφάν. «Και τι είδους αρμοδιότητες ή δικαιώματα ισχυρίζεται η νεαρά ώστε να νιώθει αρκετά σίγουρη να κάνει μία τέτοια δήλωση στον εφήμερο εραστή της;»
«Εάν θες να μάθεις, με ενημέρωσε πως είναι πολύ καλή φίλη του Kittan, ενός ξανθού νεαρού με πολλά προβλήματα ελέγχου του θυμού του, ο οποίος με τη σειρά του είναι το δεξί χέρι του Rossiu, αρχηγού της φρουράς της πόλης στην οποία βρισκόμαστε, καθώς και καλός φίλος του δημάρχου του νησιού, ονόματι Simon.»
«Ώπα ώπα ώπα, ένα λεπτό...δηλαδή μου λες ότι η μία κοπέλα που σταμάτησε τυχαία η Lorenza στον δρόμο, κι εσύ αποφάσισες να συνοδέψεις στο σπίτι της για να βγάλετε τα μάτια σας, έτυχε να είναι η μία κοπέλα με τόσες καλές διασυνδέσεις στις ανώτερες κοινωνικές στρώσεις του νησιού;»

Η ικανοποίηση κι ανωτερότητα στην έκφραση του Στεφάν, με αυτό το περιπαιχτικό χαμόγελο, ήταν παραπάνω από προφανείς. «Όντως, ψηλέ κι ανίδεε φίλε μου.» Πέρασε επίτηδες το χέρι του γύρω από τους ώμους του Mark. «Γι αυτό πες μου, ενώ η Lorenza πάσχιζε να βρει γιατρειά για τον ασθενή, έψαχνε σαν τρελή, αποστήθισε μια ολόκληρη καινούργια θεωρία και βρήκε τον άνθρωπο που την έγραψε, τον έφερε εδώ και έσωσε τον ασθενή, ενώ εγώ εξεσφάλισα το μέλλον μας...εσύ τι έκανες ακριβώς;»

Οι γροθιές του Mark σφίξανε στην προσπάθειά του να μην κάνει κάτι που θα μετανιώσει ενώ με μια απότομη κίνηση ξέφυγε από η λαβή του τσιγγάνου. «Εγώ έμεινα με τον ασθενή έτσι ώστε όλα αυτά που ανέφερες ότι έκανε η Lorenza να γίνουν ευφικτά. Και μη με ξαναγγίξεις εμένα · δεν είμαι μια από τις αξιολύπητες κατακτήσεις σου.»

Ένας οξύς απότομος πόνος στα πλευρά και των δύο αντρών ,έφερε την αντιπαράθεσή τους στο τέλος της. Κοίταξαν με έκπληξη για ν'ανακαλύψουν ότι η Κυνηγός μόλις τσίμπησε και τους δυο , γάντια βγαλμένα προ πολλού. «Ηρεήστε επιτέλους. Ρεζίλι με κάνετε.»
Τα νεύρα του κάποτε παρολίγο αυτόχειρα μπήκαν σχεδόν σε υπερδιέγερση. «Σε ποιον; Στο δίδυμο που μόλις έφυγε; Μεγάλο πράγμα!»
«Η αλήθεια είναι πως κι εκείνοι δεν πήγαιναν πίσω.»
«Εγώ αυτό που είδα ήταν δύο άτομα σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους, που ξέρουν από όρια και πότε το παρακάνουν ή όχι. Ανησυχούσατε τι θα σας κάνει ο ξένος άνθρωπος και εκείνος φάνηκε πολύ πιο εμπιστεύσιμος από μας εν τέλει. Μέχρι κι ο σκύλος τους φάνηκε πιο αξιόπιστος...!»

Πεισμωμένα πήγε στη γωνιά της κι άρχισε να καταπιάνεται με τα δηλητήρια, μόνο και μόνο για να βρει κάτι να κάνει. Με συνοπτικές διαδικασίες έσμπρωξε και τους δύο άντρες εκτός του δωματίου, λέγοντας ξερά: «μη με ξαναενοχλήσετε αν δεν έχετε σημαντικά νέα.»

Έτσι όπως έκλεισε η πόρτα στα μούτρα τους, και οι δύο άντρες γύρισαν ο ένας στον άλλο απορημένοι, και ίσως λίγο ανήσυχοι. O Mark ίσως αρκετά περισσότερο από τον Στεφάν. «Δε φάνηκε μόνο σε μένα πως χαλάστηκε έτσι;»
«Είπε επί λέξη "με κάνετε ρεζίλι".» Δε ντο είχε ξεπεράσει ακόμα, του είχε μείνει η φράση αυτή, όσο κι αν ο Στεφάν δεν φάνηκε να καταλαβαίνει το πραγματικό πρόβλημα πίσω απ'αυτό. «Αλλά τη Lorenza υποτίθεται δεν τη νοιάζει η γνώμη των άλλων...τουλάχιστον όχι αγνώστων, ατόμων που αντιπαθεί ή δεν έχει η συναισθηματική τους προδιάθεση οποιοδήποτε αντίκτυπο στην εργασία της...»
«Τώρα που το λες,» είπε σκεφτικός ο τσιγγάνος «έχεις ένα δίκιο. Λες...» Το πρόσωπό του φωτίστηκε από συνειδητοποίηση και μεταμορφώθηκε σε μια μάσκα αλαζνείας και υπόννοιας. «Λες να της αρέσει ο Ωραίος Κοιμωμένος;» Τον σκουντούσε με τον ώμο του επανειλημμένα ενώ πήγαιναν στο δωμάτιό τους. «Λες να της γυάλισαν οι ουλές και τα μούσκουλα; Λες, επιτέλους--επιτέλους, να δούμε τον πάγο να λιώνει;» Και να μην αναφέρει το γεγονός ότι του έπιασε ψηλή κουβεντούλα...!

Κι επιτέλους o Mark προσδιόρισε ακριβώς αυτό που τον έκανε να αισθάνεται άβολα και να φοβάται απ'την αρχή που έφερε αυτόν τον άνθρωπο στο δωμάτιο μαζί της: δεν ήθελε να ερωτευτεί κανέναν. Κανέναν! Πόσο μάλλον έναν γοητευτικό ξένο από την ηθική κι εξωτική Yamagata...

Ενώ οι δύο άντρες προχωρούσαν προς το ταπεινότερο και σαφώς λιγότερο καθαρό δωμάτιό τους στην παρέα του εκστατικού που ξαναβρήκε τον ιδιοκτήτη του Χνούδη, κουνώντας την ουρά του κορδωμένος, είχαν πέσει στην καθημερινή ρουτίνα τους: σκέφτονταν και οι δύο κάτι πολύ έντονα, μπορεί το ίδιο πράγμα ή εντελώς διαφορετικό--δεν είχε σημασία, και περπατούσαν αμίλητοι και σοβαροί ο ένας δίπλα στον άλλον. Περιοδικά θα χάιδευε κάποιος τον Χνούδη που επίτηδες θα περνούσε ή ακόμα και θα ακουμπούσε το κεφάλι του δίπλα και πάνω στα χέρια τους.

Και καθώς διέσχιζαν βουβά τους δρόμους της παράξενης αυτής πόλης, που είχαν συνηθίσει απολύτως μέχρι τώρα - αν κάτι μπορούσαν να πουν για τους εαυτούς τους, αυτό ήταν η προσαρμόστικότητά τους - γύρισαν να κοιτάξουν ο ένας στον άλλον σχεδόν ταυτόχρονα. Πρώτος γύρισε ο πρώην Ναυτικός, έτσι πήρε προτεραιότητα και είπε σκεπτικός: «Σου φάνηκε κάπως περίεργος αυτός ο Mark ή ήταν μόνο δική μου ιδέα;»
«...δεν ήταν. Κάτι μου φάνηκε κι εμένα αρκετά...ανησυχητικό.»
«Ο τρόπος που κοιτούσε...κάτι στο πώς φαινόταν να υπολογίζει και την κάθε του λέξη--αν και δε νομίζω να το έχουν καταλάβει οι σύντροφοί του.»
«Μα η Κυνηγός φάνηκε ικανότατη. Λες να μην έχει συνηδειτοποιήσει ακόμα πόσο προσεχτικά δομημένη είναι η κάθε του κίνηση; Έχω την εντύπωση πως γι αυτό τον έχει μαζί της.»
«Εεεε,» η φωνή του τραβήχτηκε και συνοφρυώθηκε, χέρια τώρα μέσα στις τσέπες της καμπαρντίνας «έχω την εντύπωση πως η νεαρή δεσποινίδα δε σκαμπάζει και πολλά πολλά από το να διαβάζει ανθρώπους.» Ένα μικρό, στα όρια της ευγένειας πάντα, γελάκι ξέφυγε από τον σαμουράι. «Και γενικώς μπορείς να την πεις λίγο αμήχανη...αν και αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος να την έχουμε στο νου μας. Δεν ξέρω πόσο άσχημο θα ακουστεί αυτό, γιατί όπως είπες κι εσύ είναι ικανότατη από μόνη της, αλλά νιώθω μια ανάγκη να την προσέξω--ή να την προειδοποιήσω με κάποιον τρόπο. Δεν τον συμπάθησα τον Mark Pastor.»

Καθόλου διακριτικά, ο Nanashi κύλησε τα μάτια του. Άντε πάλι το όλο θέμα του να προστατεύει τυχαίες κοπέλες που γνώριζε κατά λάθος. Παραλίγο να μπλεχτούν σε πολέμους περιοχών στο τετράγωνο που βρίσκονται εξαιτίας αυτής της ενοχλητικής του συνήθειας. «Πάντως δε θα σου πει ευχαριστώ.»
«Ε το βλέπω ότι είναι περήφανη, δεν είμαι χαζός! Απλώς έλεγα πως θα ήταν καλό να κρτήσουμε μία κάποια επαφή...μας ζητήσει δε μας ζητήσει τη χάρη.»
Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του σαμουράι. «Χαίρομαι που η προηγούμενη εμπειρία σου λειτούργησε σαν ευκαιρία για να μάθεις.» To χτύπημα που δέχτηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ήταν αναμενώμενο και δεν του χάλασε καθόλου την διάθεση.
«Τι λες να περάσουμε αύριο μετά τη δουλειά;»
«...θα ταραχτεί περισσότερο ο άλλος.»
«Ναι, ούτε κι εγώ πίστεψα ότι τόση εχθρότητα ήταν μόνο μεταξύ τους. Αλλά αυτό είναι καλό. Θα τον δούμε πώς αντιδρά σε μεγάλη πίεση.»
Συνέχισε να κοιτάει μπροστά παρά μόν μία στιγμή που οι άκρες των ματιών του στράφηκαν στον Roger. «...πρέπει να σταματήσεις να συμπεριφέρεσαι λες και είσαι ο πατέρας όλων όσων γνωρίζεις, ξέρεις.»
Το πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε αμέσως στα χείλη του άντρα και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους του πλέον έμπιστου φίλου του με δύναμη. «Μόνο όσων συμπαθώ αγαπητέ μου!» Γέλασε. «Εξάλλου, και αυτός ο Στεφάν φαίνεται εντελώς ανήξερος στον χαρακτήρα του Mark. Πάμε στοίχημα πως κι εκείνος δεν κατάλαβε πως όλη η αγανάκτηση για τις κατακτήσεις του δεν ήταν παρά ένα καλό τέχνασμα για να μη δείξει την αντιπάθειά του για μας;»

Με ένα θετικό κούνημα του κεφαλιού του, έδειξε την συμφωνία του κι ο πρώην Ναυτικός τον μιμήθηκε, και μετά τον άφησε. «Και τώρα που το θύμηθηκα πώς στο καλό έπεσες εσύ από κει πάνω;»

«...εκεί που δοκίμαζα τη νέα μου τεχνική, κάτι με βρήκε στο κεφάλι.»
«Καλά ρε, δεν ξέρεις τι ήταν;» Ντροπιασμένος, τα μάτια στο έδαφος, o Nanashi έγνεψε αρνητικά. «Τουλάχιστον ξέρεις αν έγινε επίτηδες;»
«Σίγουρα δεν έγινε επίτηδες.»
«Ε, τότε την επόμενη φορά να μην επικεντρώνεσαι τόσο έντονα μόνο σε ένα πράγμα, βλάκα.» Σαν να επικυρώνει τις λέξεις του, τον χτύπησε ελαφρά στο πλάι του κεφαλιού με τη γροθιά του, κι ο σαμουράι δεν κουνήθηκε σχεδόν, απλώς τον κοίταξε λίγο ενοχλημένος, πάλι με την άκρη των ματιών του. «Όπως τότε στη φρεγάτα, με το-»
Σε μια σπάνια ένδειξη έντονου συναισθήματος ο Nanashi αναφώνησε: «Δεν έφταιγα εγώ για το βιβλίο!» που μόνο απόδειξη για την πραγματική αγανάκτηση και τον υπέρογκο αριθμό αναφορών του πρώην Ναυτικού μπορούσε να θεωρηθεί.
«Τώρα που το σκέφτομαι, κι εκείνο στο κεφάλι σε χτύπησε και παραλίγο να πέσεις απ'το πλοίο, αν δε σε πιανα.» Η ενόχληση του σαμουράι έγινε έκδηλη στον τρόπο που σούφφρωσε τα χείλη του ενώ τα μάτια του μίκρυναν. «Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, κάπως έτσι δεν ήρθες και στο Desatoya, πήδηξες από το πλοίο; Ρε, το χεις συνήθειο να πέφτεις; Να το ξέρω αν είναι να σε κρατάω μακριά από παράθυρα και τα συναφή.»

Κυλώντας τα μάτια του, αναστέναξε. «Πάμε να ξεκουραστούμε, έχουμε πολύ δουλειά αύριο εφόσον σίγουρα σήμερα έχασες την εκπαίδευσή σου, εφόσον έλειπα.»
«Όοοχι, την έχασα επειδή σε έψαχνα, όχι επειδή χάθηκες. Αιτία κι αιτιατό, φίλε μου!»
«Εγώ το μόνιο που ακούω είναι δικαιολογίες γι αύριο όταν δε θα έχεις σημειώσει την απαραίτητη πρόοδο.»
«Εγώ φταίω που σ'έψαξα ρε.» Και οι δύο γελάσανε με τον δικό τους τρόπο ενώ μετά απ'αυτό η συζήτηση σιγά σιγά μεταμορφώθηκε σε τυχαία σχόλια, μέχρι και που έφτασαν στο δωμάτιό τους. Με το που άνοιξε η πόρτα, έπεσαν στα κρεββάτια τους και δεν κουνήθηκαν μέχρι το επόμενο πρωί που ξύνησαν για να πάνε στη δουλειά τους.

Δεν ήταν υπερβολή να πει κανείς πως η δουλειά που επέλεξε ο καθένας να ακολουθήσει, απ'αυτές που προσφέρονταν στο νησί, ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους: ο Nanashi ασχολούνταν με τη φύλαξη σημαντικών ανθρώπων του νησιού - είτε επιχειρηματίες, είτε πολιτικά σημαίνοντα πρόσωπα - μέσω μιας εταιρείας που ασχολούταν αποκλειστικά με αυτό, ακριβώς όπως έκανε και πίσω στο νησί του. Απ'την άλλη, ο Roger είχε γίνει Καπετάνιος σε ένα...ψαράδικο! Πέρα του γεγονότος ότι το πλοίο έβγαινε με τον σκοπό να φέρει πίσω ψάρια, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ στη ζωή του ο πρώην Ναυτικός, τα μόνα καθήκοντα που είχε ήταν η διακυβέρνηση του σκάφους, κάτι με το οποίο είχε άμεση επαφή.

Εξάλλου, τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε δική του φρεγάτα και πλήρωμα υπό τις διαταγές του.

Εφόσον έβγαιναν εκτός βουνού - κάθε μέρα τα χαράματα, έπρεπε να είναι στο λιμάνι - και οι ψαράδες μα και αυτός, ήταν από τους λίγους που είχαν άμεση επαφή και αίσθηση της ώρας έξω από το νησί. Γι αυτό δεν του ήταν καθόλου δύσκολο να κρατήσει ένα σταθερό πρόγραμμα και μαζί μ'αυτόν να αναγκάσει και τον Nanashi στην ίδια κατάσταση. Παραδόξως, και το πρόγραμμα του σαμουράι ήταν σταθερό, με σπάνιες παρεμβολές νυχτερινών έκτακτων προσθέσεων στα καθήκοντα, τα οποία εκπλήρωνε με σεβασμό και φιλότιμη προσπάθεια. Όχι ότι είχε πρόβλημα να μείνει ξύπνιος πολλές ώρες, μάλλον το αντίθετο τον προβλημάτιζε, γι αυτό τις περισσότερες φορές στριφογύριζε στο κρεββάτι του, διάβαζε με ένα κεράκι ή πήγαινε κι έκανε μόνος του προπονήσεις...

Ακριβώς επειδή το πρόγραμμά τους ήταν τόσο σταθερό - ο Roger μέχρι τις 5 είχε γυρίσει σπίτι εφόσον για κάποιο λόγο τα ψάτρια λιγόστευαν μετά τις 4 - είχαν καταφέρει εύκολα να βρουν ώρες τις οποίες και οι δύο άντρες ήταν διαθέσιμοι, αρκετά ξεκούραστοι κι ετοιμοπόλεμοι για να κάνουν κάτι που και οι δύο είχαν θελήσει από τη στιγμή που είδαν ο ένας τον άλλο σε δράση: μα να παλέψουν μεταξύ τους. Αλλά όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου, εντάξει. Δεν είχαν καμία όρεξη να αρχίσουν να γροθοκοπιούνται · απλώς ήθελαν να αναμετρηθούνε. Χρησιμοποιώντας μόνο τις δυνάμεις τους μα εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία ο ενός του άλλου, ήθελαν να βάλουν τις ικανότητές τους σε καλή χρήση, μα και να τις ακονίσουν.

Και κάπως έτσι, αφού έγιναν ένα δύο φιλικά ματς, αποφάσισαν να διευρύνει ο ένας τους ορίζοντες του άλλου και να αλληλοβοηθηθούν, κάνοντας διπλή προπόνηση παύλα εκπαίδευση. Από την πρώτη κιόλας φορά ο Roger έκανε συστάσεις στον άλλο άντρα για το πώς θα μπορούσε να βελτιώσει τη στάση του σώματός του κατά την αποφυγή των σφαιρών που του έριχνε μα και πώς να αναπτύσσει ταχύτητα ή να επιβραδύνει από τη θέση "μηδέν", όπως την αποκαλούσε ο ξιφομάχος, ο οποίος δε φάνηκε να ενοχλείται με αυτές τις συστάσεις. Αντιθέτως, τις πήρε υπόψην του πολύ σοβαρά κι αντιστοίχως έκανε δύο τρεις προτάσεις στον άκρως εύστοχο σκοπευτή.

Από τότε ήταν που αποφάσισαν να εκπαιδεύονται μαζί. Ο Nanashi δήλωσε πως με τη βοήθεια του Roger όντως έβλεπε δραματική βελτίωση στον χρόνο ανταπόκρισής του μα και ο πρώην Ναυτικός ομολόγησε με χαρά πως πλέον μπορούσε να τραβήξει πολύ πιο γρήγορα τη σκανδάλη μα και να οπλίσει πιο γρήγορα. Όμως αυτός δεν ήταν ο στόχος του. Για την ακρίβεια, αυτό που ήθελαν να κάνουν ήταν: ο Nanashi ήθελε να μάθει να αντιδρά σε πράγματα που δε μπορούσε να δει ενώ ο Roger ήθελε να μάθει να πυροβολάει από πολύ μεγάλες αποστάσεις. Οποιαδήποτε άλλα πλεονεκτήματα από την κοινή εκπαίδευση ήταν μόνο θετικά αποτελέσματα, πάντα ευπρόσδεκτα όμως μάλλον αναπάντεχα.

Κι αυτήν την εκπαίδευση την είχαν πάρει πολύ σοβαρά. Ένας από τους λόγους που ο Roger ήθελε να μάθει να χτυπά στόχους από τόσο μακριά - κινούμενους ή μη με απόλυτη ακρίβεια - ήταν επειδή είχε την εντύπωση πως μόνο από μακριά θα μπορούσε να πληγώσει τον Bryan Mikki, εφόσον σιγά μην τολμήσει αυτό το εγωπαθές και δειλό πλάσμα, που κοιτά μόνο την επιβίωση τη δική του, να τολμήσει να πλησιάσει έστω και στο ένα χιλιόμετρο τον ίδιο. Φυσικά, ήταν και η επιθυμία να βελτιώσει τον εαυτό του εφόσον πλέον θα ήταν ανεξάρτητος και όχι μέλος του Ναυτικού.

Ο Nanashi απ'την άλλη ήθελε να επικεντρωθεί στην άμυνα--να μάθει να αποφεύγει αντικείμενα και βλήματα, κυρίως το δεύτερο, ακόμα κι αν δεν ξέρει από πού του έρχονται - είτε επειδή δε μπορεί να δει αυτόν που τα στέλνει είτε οτιδήποτε άλλο - . Επίσης, ήθελε να μάθει να κόβει σφαίρες στη μέση. Πρώτη φορά είχε δει τον επιβλητικό και πάντα σοβαρό Hijikata να το κάνει και του είχε φανεί εντυπωσιακή μα και αρκετά χρήσιμη ικανότητα και πέθαινε να τη μάθει από τότε...όμως κάτι τα καθήκοντά του, μετά οι αποκαλύψεις για τον παλιό του άρχοντα και ο κύκλος αυτολύπησης δεν του το επέτρεψαν. Όμως τώρα, με τη γνωριμία του Roger και την αναπτέρωση του ηθικού του, δεν του φάνηκε καθόλου κακή εξέλιξη. Όχι ότι μπορούσε ακόμα να τραβήξει τα σπαθιά του νιώθοντας άνετα, αλλά με την προσήλωση στην άμυνα ένιωθε καλύτερα, όσο κι αν είχε την ευχέρεια να προκαλεί μη-θανάσιμη ζημιά στους εχθρούς του. Δεν το έκανε πάντα εύκολα και γι αυτό προτιμούσε να μάθει να αμύνεται καλύτερα.

Και κάπως, τον τελευταίο καιρό οι δύο άντρες εκπαιδεύονται στο μοναδικό μέρος που ο κόσμος δεν πάει και πολύ, το μοναδικό φυικό κομμάτι  γης, χώματος και λουλουδιών που είχε απομείνει. Ήταν μεγάλη η έκτασή του, περίπου ενάμισι χιλιόμετρο σε διάμετρο, έτσι η απόσταση ήταν αρκετή για τον τελικό στόχο τους: δύο χιλιόμετρα μακριά. Κι εδώ, μπορούσαν να το πάνε αργά αργά και σταδιακά. Μέχρι στιγμής φυσικά ήταν ακόμα στα τριακόσια μέτρα.

To γεγονός ότι δεν είχαν φτάσει ακόμα καν στο ένα τέταρτο του στόχου τους - και το γεγονός πως ακόμα ο Nanashi έτρωγε πολλά σκάγια και δεν απέφευγε ούτε καν την πλειοψηφία - ήταν αυτό που ωθούσε και τους δύο άντρες να βγαίνουν εκεί έξω κάθε μέρα και να προπονούνται, παρόλο που δούλευαν το πρωί και ψάχνανε πληροφορίες για τον Bryan το υπόλοιπο της ημέρας. Σε μια κανονική μέρα μάλιστα, ο χρόνος που διέθεταν για την εκπαίδευσή τους ξεπερνούσε τις 4 ώρες, όμως συνήθως στις 6 βρίσκονταν πίσω ή έψαχναν για στοιχεία, πάντα παρέα με τον Χνούδη.

Έτσι και σήμερα λοιπόν. Πρώτος σηκώθηκε ο μεγαλύτερος άντρας, ντύθηκε με τα καθιερωμένα του ρούχα απλοποιημένα λίγο για να ταιριάζουν στο ψαροκάικο - χωρίς γραβάτα κι αντικαθιστώντας την καμπαρντίνα με ένα μακρύ, ζεστό, σκούρο μπλε παλτό - και ξεκίνησε για το λιμάνι. Τρεις ώρες αργότερα έφευγε κι ο σαμουράι για τη δική του δουλειά, φορώντας τα ρούχα που του είχε προμηθεύσει η εταιρεία για να μοιάζει με όλους τους άλλους: μια ολόσωμη μαύρη φόρμα από μαλακό δέρμα, με κόκκινες λεπτομέρειες πάνω σε όλες τις ραφές, ενώ στις γάμπες, τους ώμους και τους αγκώνες είχε κι ένα σχέδιο τεσσάρων γραμμών σε σχήμα ανοιχτών φτερών. Γύρω από τους γοφούς του είχε δύο κόκκινες ζώνες, όπου στερέωνε το όπλο ή όπλα επιλογής του, ενώ ένα κοντομάνικο, κόκκινο γιλέκο από το ίδιο υλικό, με μαύρες λεπτομέρειες στις πολλές ραφές, έπεφτε κάπως πιο φαρδύ μέχρι τα πλευρά του. Ένα μαύρο κυκλικό σήμα που απεικόνιζε τα ίδια δύο ανοιχτά φτερά υπήρχε στο μέρος του στήθους, από τα δεξιά.

Ο Nanashi δεν είχε ξαναφορέσει κάτι τόσο στενό και ειλικρινά του φαινόταν περίεργο πάνω στο σώμα του, τόσο κολλητό που ήταν, ενώ τον εμπόδιζε καμιά φορά απ'το να κάνει συγκεκριμένες κινήσεις, αλλά δε μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί τον είχαν ενημερώσει από την πρώτη κιόλας στιγμή πως έτσι πρέπει να φοριέται και είναι κι αναγκαστική. Γι αυτό δεν έφερε καμία αντίρρηση, όσο κι αν του φαινόταν υπερβολικά περιοριστική. Τουλάχιστον τα κόκκινα γάντια που φορούσε και οι κόκκινες μπότες, ήταν άνετα. Ζώστηκε τα σπαθιά που του έδωσαν κι αφού χαιρέτισε τον Χνούδη με ένα χάιδεμα πίσω απ'τα αυτιά - τον είχε βγάλει για τουαλέτα νωρίτερα - έφυγε με ταχύ βήμα.

Εφόσον δεν είχε χάσει κάποιο πρωινό με τα καμώματά του, κανείς δεν είχε μάθει πως ο Nanashi είχε κάποιο ατύχημα κι εφόσον τα μαλλιά του έκρυβαν το χτύπημα, όλα έβαιναν όπως κάθε μέρα: ανιαρά, περπατώντας τριγύρω στο νησί, μπροστά ή πίσω από τον άνθρωπο που του είχαν αναθέσει. Βέβαια σήμερα τον πληροφόρησαν πως θα πάει σαν φρουρός στο Πανεπιστήμιο, εφόσον τώρα τελευταία έχουν σημειωθεί πολλές κλοπές στα τμήματα Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας και Ιατρικής, τα οποία βρίσκονταν σε αντικριστά κτήρια. Δουλειά του θα ήταν να προσέχει μη μπει κάποιος ο οποίος φαίνεται ύποπτος κι αν το κάνει να ειδοποιήσει τον φρουρό που θα βρίσκεται εντός του αντίστοιχου κτηρίου--εκείνος θα έμενε έξω.

Τον προμήθευσαν με ένα περίεργο μαραφέτι που το ένα το έβαζε στη ζώνη του εφόσον από μόνη της η ορθογώνια συσκευή είχε μέρος για να κρεμαστεί και το άλλο, το μικρό στρόγγυλο μαλακό πράγμα πήγαινε στο αυτί του και το πλαστικό που το περίκλυε κι ένα άλλο πλαστικό που εκτινόταν μέχρι το στόμα του έπρεπε να είναι εκεί. Δεν είχε κάτι να τα συνδέει, όμως τον πληροφόρησαν πως ενόσο η ορθογώνια συσκευή είναι ανοιχτή - δηλαδή το λαμπάκι ανάβει - ό,τι λέει στο πλαστικό θα το ακούνε όλοι. Κι αν του απαντήσουν θα το ακούσει κι εκείνος από τη συσκευή στ'αυτί του. Όταν το δοκίμασε για να σιγουρευτεί ότι δουλεύει, φάνηκε έκπληκτος! Η επιστήμη έκανε θαύματα σε αυτό το νησί, αναλογίστηκε, και ξεκίνησε για το Πανεπιστήμιο.

Η βάρδιά του ήταν βαρετή μπορούσε να πει, πόσο μάλλον εφόσον πίστευε πως οι κλοπές γίνονταν το βράδυ. Έτσι που στεκόταν πάνω στην ταράτσα της Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας, είχε κάτσει σχεδόν οκλαδόν, το χέρι του στήριζε το κεφάλι του. Όμως περίπου στα μέσα της βάρδιας, είδε κάτι που δεν το περίμενε: η Κυνηγός που τον έσωσε, Lorenza Bane, πέρασε την πόρτα της Ιατρικής! Αρκετά σίγουρος πως δεν έκλεβε εκείνη - εφόσον είπε ότι εχθές ήρθε πρώτη φορά στο νησί - δεν ανέφερε την παρουσία της στους άλλους, όμως τώρα είχε την περιέργεια να μάθει τι στο καλό έκανε εδώ! Από εκεί που ήταν σηκώθηκε και προσπάθησε να την ακολουθήσει με το βλέμμα του, όμως την έχασε όταν η ορατότητά του τελείωσε και δεν ήθελε να φύγει από τη θέση του. Θα περίμενε να βγει, κι ήλπιζε πως θα την έπιανε το μάτι του. Όμως δύο ώρες αργότερα, όταν όλοι οι μαθητές ξεχύθηκαν στους διαδρόμους και στην αυλή, με το μάθημα να έχει τελειώσει, η κοπέλα παρέμενε άφαντη. Πού μπορεί να ήταν;