Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Δεύτερο. [Τέλος-Τεχνκή]

Εκείνη τη στιγμή το νερό σταμάτησε κι έτσι ο σκύλος δεν υπάκουσε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ο τυλιγμένος στην πιο κοντή απ'ότι έχει συνηθίσει πετσέτα Roger, η οποία έφτανε με το ζόρι να καλύψει α επίμαχα σημεία σωστά, εμφανίστηκε από πίσω της. «Εγώ σε είπα να τον μετονομάσουμε Ματάκια αλλά εσύ δε θες,» υπενθύμισε στον σαμουράι ενώ έτριβε τα μαλλιά του με μια άλλη πετσέτα για να στεγνώσουν. «Τώρα άντε να αλλάξεις και πάμε στην Lorenza και μετά για προπόνηση, ναι;»

Έγνεψε θετικά. «Σήμερα ήμουν τοποθετημένος στο Πανεπιστήμιο και την είδα να μπαίνει στο τμήμα Ιατρικής και να βγαίνει μαζί με έναν καθηγητή. Πήρε τον δρόμο που οδηγεί στο δωμάτιό της λογικά, οπότε εκεί θα είναι.»
«Να τα τυχερά! Να μας καθόταν κανα τέτοιο και για τον Mikki, τούμπες θα κανα.» Η συμπαράσταση διαγράφηκε στο πρόσωπο του Nanashi. «Όπως και να χει, πάμε να βοηθήσουμε τη μικρή. Τα άλλα σιγά σιγά. Δεν υπάρχει περίπτωση να έφυγε έτσι κι αλλιώς · θα μου το έλεγαν τα παιδιά απ'το λιμάνι αμέσως.»

Ο ένας κλείστηκε στο μπάνιο, ο άλλος άλλαξε στο μέρος του υπνοδωματίου και μέσα σε δέκα λεπτά και οι δύο ήταν έτοιμοι. Πήραν ο καθένας ό,τι θα του χρειαζόταν για την προπόνηση, λίγο φαγητό και μαζί τους τον Χνούδη - πάντα τον έπαιρναν όταν εκπαιδεύονταν, επειδή έλειπαν πολλές ώρες κι εκείνο το καημένο έβρισκε χώρο να παίξει - εφόσον δε φάνηκε να ενοχλείται από την παρουσία του εχθές κανένας - και πήραν τον δρόμο που οδηγούσε στο ξενοδοχείο που στεγαζόταν η Κυνηγός.

Φτάσανε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, ντυμένοι με καθαρά ρούχα κι ανανεωμένοι, ελπίζοντας να μην ξεχωρίζουν και πολύ από τους υπόλοιπους καλεσμένους. Εφόσον το θεώρησαν και οι δύο μεγάλη αγένεια μα και ασέβεια να πάνε κατευθείαν στο δωμάτιο της κοπέλας, ζήτησαν από την μεσήλικη κυρία πίσω από το γραφείο της ρεσεψιόν να καλέσει στο δωμάτιο της Κυνηγού - 306, θυμούνταν το νούμερο - για να της γνωστοποιήσουν την παρουσία τους. Το έκανε με χαρά και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άφησε το μικροσκοπικό den den mushi κάτω και τους πληροφόρησε ότι μπορούν να ανέβουν εφόσον το επιθυμούν, σύμφωνα με τις οδηγίες της κυρίας που απάντησε.

Αντάλλαξαν μια ματιά όλο νόημα για τους ίδιους, που μπορεί να φαινόταν σαν απλή συνεννόηση σε οποιοδήποτε άλλο και μέσα σε λίγα λεπτά στέκονταν εμπρός της πόρτας του δωματίου της, να χτυπάεο ο Roger με τη γροθιά του. Περίοδος αναμονής δεν υπήρξε, εφόοσον η πόρτα άνοιξε αμέσως και μια αναψοκοκκινισμένη Lorenza φάνηκε από πίσω.

«Καλησπέρα,» χαιρέτισε βιαστικά «περάστε.» Toυς έκανε χώρο για να μπουν στο δωμάτιο, και παρατήρησαν και οι δύο πως ο Mark ξάπλωνε πάνω στο κρεββάτι που ο Nanashi κατελάμβανε μέχρι και μισή μέρα πριν, το ένα πόδι ψηλά με λυγισμένο το γόνατο, το άλλο να στηρίζεται πάνω στο γόνατο και τα χέρια πίσω από το κεφάλι του, μα τα μάτια καρφωμένα πάνω τους. Μπορεί να έφταιγε το γεγονός πως είχανε τον σκύλο μαζί τους, κι ο Χνούδης όποτε σηκωνόταν κάποιος πήγαινε και του έκλεβε τη θέση, αλλά ο Mark εκείνη τη στιγμή τους θύμιζε έντονα με αρσενικό που μαρκάρει την περιοχή του, που πρασπαθεί να αφήσει τη δική του μυρωδιά εκεί που ένα άλλο ήταν πριν. Η εικόνα ήταν πολύ δυνατή.

«Καλησπέρες! Τι κάνετε; Ο Στεφάν βλέπω απουσιάζει. Πάλι στη νέα του φίλη είναι;»
«Ναι,» είπε η Κυνηγός κάπως περίεργα.

Δεν περίμενε να έρθουν σ'αυτό το κομμάτι της συζήτησης τόσο νωρίς. Η αλήθεια ήταν πως αφού γύρισε σπίτι της, ο Mark της παρέδωσε ένα γράμμα απ'τον Στεφάν ο οποίος την πληροφορούσε πως ο Δήμαρχος της πόλης Simon ήθελε όντως να της αναθέσει μια δουλειά, εφόσον το όνομά της είχε γίνει πλέον γνωστό σ'αυτά τα νερά μετά το φιάσκο στην Las Camp. Την ήθελε να ερευνήσει κάτι, ένα γεγονός, και της υποσχέθηκε πλήρη πρόσβαση οπουδήποτε σ'αυτήν και τους συνεργάτες της. Θα την καλούσε αύριο στις εννέα το πρωί στο δημαρχείο τους για να της την αναθέσει επισήμως, αλλά εμπιστεύτηκε την πρόωρη ενημέρωση στην Victoria, εφόσον είχε κάνει εκείνη την πρώτη επαφή μαζί της.

Όμως η Lorenza τώρα είχε στρέψει την αμέριστη προσοχή της στην εκμάθηση όλων των σημείων πίεσης και το πως να τα απενεργοποιείς κι επανεργοποιείς επιτυχώς στο σώμα. Σίγουρα είχε χρόνο να πάει να μιλήσει με τον δήμαρχο όμως δεν ήθελε να αναλάβει προσωπικά την υπόθεση--μόνο να επιβλέπει και θ'αναμιγόταν αν έβρισκαν κάτι σημαντικό. Ήθελε να αφήσει λοιπόν κάποιον στο πόδι της. Όμως ποιον; Όσο ικανός κι αν ήταν ο Mark στη συλλογή πληροφοριών, της φαινόταν...άχαρο να τον αναθέσει ως κύριο ερευνητή εφόσον δεν είχε καμία δική του διάκριση μέχρι τώρα. Και για τον Στεφάν ούτε λόγο. Κάπως έτσι είχε πάει το μυαλό της απευθείας στον Roger. Tης είχε πει πως μόνος του βρήκε τον ένοχο πίσω από τόσους φόνους και με τη σημαντική βοήθεια του Nanashi τον ξεσκέπασε μια και καλή! Αν μπορούσαν αυτοί οι δύο λοιπόν να ασχοληθούν με την υπόθεση...!

Καθάρισε τον λαιμό της και τους κοίταξε, όμως και πάλι δεν κατάφερε να μιλήσει. Όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, και μόνο η ιδέα ότι έπρεπε να ζητήσει βοήθεια, από ξένους μάλιστα - ειδικά τόσο γοητευτικούς - την πλήγωνε ακόμα. Δεν το είχε συνηθίσει. Γι αυτό κατάπιε τα λόγια της και πήγε στην κανάτα με το νερό, να τους προσφέρει λίγο. Ευτυχώς, παρόλη την αγένειά του, που δε κουνήθηκε ούτε εκατοστό από το κρεββάτι, ο Mark γέμισε τον κενό χρόνο κάνοντας ερωτήσεις για την υγεία τους και τα τυπικά.

Τον προβληματισμό της κοπέλας φάνηκε να καταλαβαίνει με ευκολία ο Roger όπως πάντα, ο οποίος είχε αρχίσει ψιλή κουβεντούλα με τον αγενή νεαρό. Όταν το μικρό πηγαδάκι έφτασε σ'ένα τέλος με την άφιξη των νερών, επιτέλους μίλησε γι αυτό που ενδιέφερε όλους. «Φυσικά, μη μας θεωρήσετε αδιάκριτους που ήρθαμε εδώ απρόσκλητοι--αν μη τι άλλο ανησυχούσαμε πως φανήκαμε πολύ απόμακροί εχθές, έτσι απότομα που φύγαμε, κι επιστρέψαμε για να σας αποδείξουμε την αγνότητα των προθέσεών μας...καθώς και να σας υπνεθυμίσουμε πως είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε με οτιδήποτε μπορεί να θέλετε ανά πάσα στιγμή.»

Αναπτερώθηκε το ηθικό της Κυνηγού - ήταν τόσο αξιαγάπητο στον Ναυτικό το ότι λίγες μόνο λέξεις έκαναν τόση διαφορά μ'αντιστάθηκε να χαμογελάσει -που αμέσως γύρισε σ'αυτούς, αφήνοντας τα πολύ ενδιαφέροντα παράθυρα σε ησυχία. «Υπάρχει κάτι το οποίο μπορείτε να κάνετε για μας.» Η αποδοκιμασία του Mark έγινε εμφανής στα σφιγμένα του χείλη και για τα λόγια της Lorenza μα και για το γεγονός ότι ο Χνούδης πήδηξε πάνω της. Κράτησε με ευκολία την ισορροπία της, μα φάνηκε αμήχανη στο τι να κάνει έτσι σχεδόν ρομποτικά άρχισε να τον χαϊδεύει τη γούνα.
Προσπάθησαν να μη γελάσουν. «Είμαστε όλοι αυτιά,» είπαν ταυτόχρονα και μόνο οι οικοδεσπότες φάνηκαν λίγο έκπληκτοι στον συγχρονισμό τους.
«Η Victoria, το φλερτ του Στεφάν, είναι καλή φίλη με άτομα κοντά στον Δήμαρχο και μας είπε πως ο Δήμαρχος έχει μια δουλειά για μας...η οποία απαιτεί αρκετό ψάξιμο.»
«Αλλά η δεσποινίδα από δω θέλει να αφοσιωθεί στη νέα θεωρία που μαθαίνει οπότε δε θα έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της, εφόσον απορροφάται εύκολα, αλλά να απορρίψει τον Δήμαρχο δε γίνεται κι επειδή για κάποιο λόγο εγώ δεν κάνω για κύριος ερευνητής μετά από κείνη» αυτό το είπε υπερβολικά ενοχλημένα «είπε να ρωτήσει πόσο διατίθεστε εσείς να το κάνετε. Ένας από σας να γίνει κύριος ερευνητής, αν και όλοι θα πάρουμε μέρος στην έρευνα. Φυσικά, τα ονόματά σας θα αναφερθούν, μα το δικό της θα είναι το κύριο όνομα.»

Οι δύο άντρες αμέσως κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, ανέκφραστοι όμως υπήρχε ένταση στο βλέμμα τους και ήταν φανερό και τους δύο "ξένους" πως μια βουβή συνεννόηση λάμβανε χώρα εκείνη τη στιγμή. Η κοπέλα μόλις τους προσέφερε κάτι που μόνοι τους δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ποτέ όσο ήταν εδώ: άμεση πρόσβαση στο Δημαρχείο! Κι εφόσον έπρεπε να ψάξουν για κάτι, δε θα ήταν διόλου δύσκολο να ψάξουν λαθραία τα αρχεία που τους ενδιέφεραν...κι επιτέλους να έβρισκαν κάτι χειροπιαστό για τον Bryan Mikki! Μια φλόγα άναψε στον πάτο του στομαχιού του, και τον ζέστανε από μέσα--ο Roger ένιωθε να πιάνει φωτιά με νέα ελπίδα κι αποφασιστικότητα!

«Πότε θα ξέρουμε λεπτομέρειες;»
«Αύριο στις εννέα το πρωί, ο Δήμαρχος Simon θέλει να μας δει.»
«Καλώς. Δεχόμαστε.» Μοιράστηκε ένα πλατύ χαμόγελο με όλους μέσα στο δωμάτιο, μα είχαν την εντύπωση πως ήταν μόνο για τον εαυτό του. «Θα συναντηθούμε αύριο το πρωί εδώ στις οχτώ και μισί. Θα περάσουμε να σας πάρουμε.» Ρουθούνισε ένα γέλιο. «Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον περιπετειώδη με τις γυναίκες φίλο σας όταν τον ξαναδούμε. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο καλό μας κάνει το κονέ του.»
Ο Mark φάνηκε δύσπιστος. «Εσάς ή εσένα;» Ο άλλος δεν έιχε βγάλει μιλιά πέρα από μία πρόταση πριν.
«Και τα δύο.» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Φυσικά, τα όπλα των δύο ανδρών, το τουφέκι στην πλάτη του Roger που θύμιζε πολύ το μοντέλο των Μαρίν μα και τα δύο σπαθιά στη ζώνη του Nanashi, δεν είχαν περάσει απαρατήρητα, εφόσον και η Κυνηγός μα και ο σύντροφός της τα έριχναν κλεφτές ματιές ενώ μιλούσαν. Αντίστοιχα, οι δύο άντρες αμέσως παρατήρησαν τους ενοίκους να τα κοιτάνε όλη την ώρα μα είχαν αποφασίσει να μην το σχολιάσουν ή να μη δώσουν απαντήσεις αν δε ρωτήσει συγκεκριμένα η Lorenza, χωρίς να το συνεννοηθούν μα σκέφτηκαν το ίδιο. Όμως η κυνηγός είχε μια πολύ διαφορετική ερώτηση να κάνει. «Το ενδιαφέρον σας με το Δημαρχείο έχει να κάνει με τον πρώην Πλωτάρχη;»

«Ακριβώς! Χμμμ δεν είσαι μόνο διαβαστερή, είσαι και έξυπνη εσύ.»
Αχ, κάθε του λέξη την πονούσε περισσότερο γιατί γινόταν ακόμα πιο προφανές πως συμπεριφερόταν λες και μιλούσε σε δεκαπεντάχρονο. Μια μικρή πίεση στην καρδιά της την ένιωσε εκείνη τη στιγμή. Δεν αγνόησε βέβαια την έκπληξη...ή απορία που δημιουργήθηκε στο πρόσωπο του σαμουράι στη γνώση της κοπέλας για τον Πλωτάρχη. Ούτε την προσβολή στου Mark που δεν του είχε πει τίποτα πέρι Πλωτάρχη, νυν ή πρώην. «Ναι, έχει να κάνει με τον Πλωτάρχη. Κι εφόσον η εξυπηρέτηση που θέλετε να σας κάνουμε συμπίπτει με δικό μας όφελος, νομίζω είναι δίκαιο να επεκτείνουμε την προσφορά μας και σε δεύτερη χάρη, τι λες εσύ Nanashi;»
«Συμωνώ απολύτως.»
«Τέλεια! Κανονίστηκε. Να μας έχετε στο νου σας λοιπόν και για το μέλλον μικρή κυρία.» Πήρε το χέρι της Κυνηγού - που επειδή η βράση των νέων υλικών είχε τελειώσει ήδη, είχε βγάλει τα γάντια της - και το φίλησε πεταχτά · τα μάγουλα της κοπέλας κατακοκκίνησαν από ντροπή ενώ του Mark από θυμό. «Εμείς πρέπει να σας αποχαιρετίσουμε τώρα δυστυχώς, αλλά θα επανέλθουμε είτε αύριο είτε κάποια άλλη στιγμή αργότερα αν μας χρειάζεστε για κάτι.»
«Δε σας χρειαζόμαστε για τίποτε άλλο,» είπε με θέρμη κι αγανάκτηση που τώρα όχι μόνο είχε σηκωθεί, μα άρχισε να έρχεται προς την Lorenza και μπροστά της - προσπαθούσε τουλάχιστον - «μπορείτε να πηγάινετε να κάνετε ό,τι είναι αυτό που έχετε να κάνετε με μια καραμπίνα και δύο σπαθιά!»

Αν κι ο ψηλότερος μέσα στο δωμάτιο, με τον Nanashi να έρχεται δεύτερος, και πάλι δεν κατάφερε να είναι πολύ επιβλητικός ή τρομακτικός μπροστά στον πρώην Μαρίν. Δεν έχασε ούτε μία στιγμή την υποψία χαμόγελου που έπαιζε στα χείλη του, ούτε την πειραχτική του διάθεση. Τον κοίταξε στα μάτια και παρόλο που κοιτούσε προς τα πάνω αυτός φάνηκε να είχε το πάνω χέρι. «Εσείς ή εσύ;» του αντιγύρισε και ο νεαρός κοκκίνισε μέχρι και τ'αυτιά!

«Έλα πλάκα σου κάνω, απλώς μ'αρέσει να πειράζω τους άλλους.»
«Όλη την ώρα. Δύο φορές πιαστήκαμε στα χέρια με κάτι παρέες.» Άρα επωμίζονταν τις συνέπειες ισάξια.
«Καλά, εκείνοι ήταν απατεωνίσκοι, αλλά όπως και να χει, ηρέμησε νεαρέ, δε θέλω να ευθύνομαι για κανα εγκεφαλικό. Άντε, τα λέμε αύριο--τώρα έχουμε σκοποβολή.» Έκλεισε το μάτι και στους δύο, έγνεψε με το κεφάλι και ο Χνούδης σφαίρα έφυγε από τα χάδια της Κυνηγού και τους ακολούθησε στην έξοδό τους. Αυτό που δεν ήξερε ο Roger ήταν πως ο Nanashi είχε κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση μισή στιγμή νωρίτερα και πως στην πραγματικότητα εκείνον είχε υπακούσει.
«Κάθε μέρα που περνάει, οι ικανότητές σου να εξοργίζεις τους άλλους βελτιώνεται.» παράτηρησε με μια μικρή απάθεια ο σαμουράι με το που κατέβηκαν την πρώτη σκάλα.
Ο Roger χαμογέλασε δαιμόνια ενώ άρχισε να τον σκουνάει με τον αγκώνα πολλές φορές λέγοντας «ε; Ε; Ε; Το χω, έτσι;» Γέλασε, με τον σαμουράι να κυλάει τα μάτια του διασκεδασμένος. «Τουλάχιστον επιβεβαιώσαμε δύο πράγματα: ο Mark δε μας συμπαθεί και νιώθει ότι απειλείται από την παρουσία μας.»
«Και για να νιώθει τόση έντονη κτητικότητα απέναντι στην κοπέλα είναι λογικό να θεωρήσουμε πως ενδιαφέρεται γι αυτήν ρομαντικά κι ερωτικά, όμως δε δείχνουν να είναι σε σχέση.»
«Ναι καλέ! Δεν είναι αυτή συμπεριφορά ανθρώπου που είναι σε σχέση, από καμία απ'τις δύο πλευρές. Συμφωνώ ότι μάλλον τον πονάει το δοντάκι του παρόλα αυτά, γιατί όντως αντέδρασε υπερβολικά. Λες αυτό να ήταν που πιάσαμε να αιωρείται στον αέρα την προηγούμενη φορά;»
«Μπορεί...» είπε διστακτικά.
«"Μπορεί αλλά αυτό δε δικαιολογεί την τόσο υπολογιστική συμπεριφορά", δε σκέφτεσαι;» Τόσες φορές που τον είχε δει να "διαβάζει το μυαλό" το δικό του μα και άλλων, όσο ταξίδευαν, δεν του έκανε απολύτως καμία εντύπωση πλέον. Απλώς έγνεψε θετικά. «Ναι είναι ένα θέμα αυτό. Ας αφήσουμε στην άκρη και τα δυο θέματα για τώρα κι ας δούμε πώς αντιδρά χωρίς προκαταλήψεις αύριο που θα τον δούμε και πολύ περισσότερο.» Αποφαινόμενοι αμφότεροι πως αυτό ήταν το καλύτερο πλάνο δράσης, άλλαξαν θέμα μα και συμπεριφορά ενώ συνέχιζαν τον δρόμο τους.

Πρωτού πάνε όμως να προπονηθούνε μόνοι τους, αποφάσισαν να ενημερώσουν τους ανωτέρους τους για την απουσία τους αύριο. Ο Roger θα σημείωνε την πρώτο του απουσία, ενώ ο Nanashi στην ουσία θα έπιανε αργότερα δουλειά--του είπανε ό,τι ώρα κι αν τελείωνε να πήγαινε κατευθείαν στο Πανεπιστήμιο και να κάτσει στο ίδιο σημείο φρουρός. Ο φρουρός πιο κοντά σε αυτόν θα έχει τον ασύρματό του - όπως έλεγαν αυτήν την περίεργη συσκευή από χθες - και θα του τον έδινε όταν έφτανε. Το γέλιο του Roger όταν έμαθς πως θα αναγκαζόταν ο συνταξιδιώτης του να γνωρίσει τον Δήμαρχο μα και ν'αντικρύσει την Κυνηγό και τους συντρόφους της με αυτήν την ολόσωμη φόρμα ήταν βροντερό και διαρκείας.

Μετά επιτέλους φτάσανε στην άκρη, τον γκρεμό όπως τον αποκαλούσαν, κι εκεί που ο Roger σταμάτησε στη μέση του ξέφωτου, ο Nanashi συνέχισε αρκετά μέτρα μακριά, σχεδόν μισό χιλιόμετρο. Δεν είχαν ξαναδοκιμάσει τόσο μακριά, μα ήδη είχαν χάσει μία μέρα εκπαίδευσης ολόκληρη και είχαν μείνει πίσω--δεν ήθελαν να χάσουν καθόλου χρόνο. Το τουφέκι ήταν ήδη γεμάτο με τα ειδικά βλήματα που αγόρασαν μόνο και μόνο για να μην τραυματιστεί, σοβαρά τουλάχιστον, ο σαμουράι, έτσι με το που ο μαυρομάλλης άντρας έφτασε στο σημείο που ήθελαν, πυροβόλησε! Ο κρότος του όπλου κούφανε τον Roger και γνωστοποίησε τις προθέσεις του στον Nanashi που κατάφερε να αποφύγει τη σφαίρα με μια απλή κλίση του σώματος.

Στο καλό! Ξέχασε να της βάλει τον σιγαστήρα. Βιαστικά ο πρώην Μαρίν "μπούκωσε" τον ήχο της κάνης με ένα μαραφέτι που του είχε δώσει ο μαγαζάτορας και είχε δει πως όντως έκανε δουλειά, και σημάδευσε ξανά. Αυτήν τη φορά δεν υπήρξε ήχος να προειδοποιήσει τον άλλον άντρα, μα και πάλι κατάφερε να την αποφύγει! Τώρα αυτό ήταν βελτίωση του Nanashi ή αστοχία δική του; Ούτε μισό εκατοστό μακριά δεν ήταν αλλά είχε την εντύπωση πως ο άλλος δεν κουνήθηκε καν. Δεν έκατσε να το σκεφτεί και πολύ: συνέχισε να πυροβολά και να πυροβολά και να πυροβολά, μέχρι που του τελειωσαν οι σφαίρες του αυτοσχέδιου γεμιστήρα! Από τις δώδεκα βολές, οι τρεις βρήκαν στόχο. Οχο, καλύτερο ποσοστό από εκείνο του πρώτου γεμιστήρα στα 300 μέτρα.

Δεύτερος γεμιστήρας τώρα και ξαναστόχευσε · ο σαμουράι πάντα χρησιμοποιούσε την εξωπραγματική του ταχύτητα σταδιακά, όμως τώρα δεν ήταν έτσι τα πράγματα: ενώ τη μια στιγμή ήταν δεξιά την άλλη είχε χαθεί από το σκόπευτρο τελείως! Μαντεύοντας ορθά πως θα βγει από τ'αριστερά, η πρώτη σφαίρα βρήκε στόχο! Είδε τον σαμουράι να προσπαθεί να τραβήξει το σπαθί του - άρα μάλλον είχε καταφέρει να καταλάβει από πού ερχόταν η σφαίρα - όμως έμεινε στην προσπάθεια. Αν και κανονικά δεν κουνιόταν πριν καταφέρει να τον χτυπήσει πέντε φορές συνεχόμενες σε νέα απόσταση, φαίνεται και ο Nanashi ήθελε να δει κατά πόσο είχε βελτιωθεί ο έλεγχός του.

Έχοντας χάσει για λίγο την ορμή του από το κυκλικό βλήμα, η δεύτερη σφαίρα τον πέτυχε πιο εύκολα! Και η τρίτη--στην τέταρτη όμως επιτέλους κατάφερε να το κάνει: τράβηξε το σπαθί χωρίς καν να το καταλάβει ο Roger, είδε την τροχιά της σφαίρας και την έκοψε στα δύο...οι σφαίρες σταμάτησαν να φεύγουν από το όπλο, ενώ ο ίδιος ο σαμουράι είχε μείνει να κοιτά τα χέρια του και το πάτωμα, όπου έμενε κομμένη στα δύο η σφαίρα. Μετά από μία μακριά στιγμή παύσης, ο Roger σηκώθηκε από κει που είχε ξαπλώσει, τουφέκι στο ένα χέρι σαν λάβαρο να φωνάζει: «ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΝANASHI ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΚΑΝΕΣ! ΈΚΟΨΕΣ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ!»

To ασυναίσθητο, πλατύ χαμόγελο του σαμουράι από μόνο του ήταν αρκετή απόδειξη της αμέριστης χαράς του στο απροσδόκητο κατόρθωμά του! Ο Χνούδης λες και κατάλαβε τι γινόταν, σταμάτησε να κυνηγάει την πεταλούδα που του ξέφευγε τόση ώρα κι άρχισε να γαυγίζει περιχαρής, τρέχοντας προς το αφεντικό του. Μια αίσθηση επιτεύγματος πλημμύρισε τους δύο άντρες. Επιτέλους, χειροπιαστά αποτελέσματα. Και για τους δύο. Και μόνο ότι κατάφερε να πετύχει άνθρωπο μισό χιλιόμετρο μακριά ο Roger κι ο Nanashi όχι μόνο απέφυγε αλλά έκοψε και τη σφαίρα στη μέση...! Τα χαμόγελα έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν πολύ ικανοποιητικό να ξέρεις πως οι προσπάθειές σου επιφέρουν καρπούς λίγο λίγο. Τελικά η απόφασή μου να φύγω από το νησί ήταν η καλύτερη, σκέφτηκαν και οι δύο ταυτόχρονα και παρόλο που δε μπορούσε ο ένας να δει την έκφραση του άλλου, ήξεραν πως η κατανόηση ήταν εκεί.

Κάπως έτσι συνέχισε η υπόλοιπη μέρα εκπαίδευσης για τους δύο άντρες. Αν και δεν τόλμησε ο σχεδόν κοκκινομάλλης άντρας να φύγει πιο πίσω από το μισό χιλιόμετρο, εφόσον ήθελε να συνηθισει καλά την απόσταση αυτήν πριν πάει στην επόμενη, οι επιτυχίες και των δύο αυξάνονταν. Τελικά η μία μέρα "ξεκούρασης" πιο πολύ καλό παρά κακό τους έκανε--αν και δεν σκόπευαν να την επαναλάβουν. Όμως όπως κι αν είχε, η συνεχή προπόνηση με κάποιον καλύτερο, βοηθούσε στην εξέλιξη των ικανοτήτων και με τέτοια ανώτερη σβελτάδα που είχε ο σαμουράι, και τόσο που συνήθισε να την βλέπει ο πρώην Υποπλοίαρχος, πλέον και τα δικά του αντανακλαστικά είχαν γίνει καλύτερα.

Όταν έφτασε το τέλος της ημερίσιας προπόνησης, ψυχικά και σωματικά αισθάνονταν και οι δύο εξαντλημένοι. Το να κοιτάς με το ένα μάτι κλειστό και πάντα με μια συγκεκριμένη στάση για τόσες ώρες με πολύ μικρό διάλειμμα κάτι έκανε σ'έναν άνθρωπο, ενώ η συνεχής εναλλαγή ταχύτητας μα η μόνιμη κίνηση του Νanashi, τον έκανε να αισθάνεται τα χέρια του τρεις φορές πιο βαριά. Καταϊδρωμένος και λαχανιάζοντας, έφτασε στο πλευρό του Roger. Σωριάστηκε στο χώμα δίπλα του, ξαπλώνοντας κάτω. Τα πόδια του είχαν ανοίξει σαν αστερίας μα τα χέρια του έστεκαν πάνω από το στέρνο του, δάχτυλα πλεγμένα. Τα μαλλιά του είχαν κολλήσει στο μέτωπό του και τα ρούχα στο σώμα του. «Μυρίζεις ρε, κάνε λίγο πιο δίπλα.»
«Δεν. Κουνιέμαι.»
«Εεε, ούτε κι εγώ,» έκανε κουρασμένα, αλλά φάνηκε πως βαριόταν κιόλας «και δεν έχω και κανα μανταλάκι.»
«...δεν είναι τόσο έντονο.»
«Αυτό το λες εσύ που δεν καταλαβαίνεις την ίδια σου τη μυρωδιά.»
«...λέει το άτομο που κάθε μέρα έρχεται και μυρίζει σαν σολωμός.»
«Χαχαχαχαχαχαχα! Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Και τι ψάρι ε, απ'τα ακριβά φιλετάκια. Μόνο τα καλύτερα.»
«...πάντα τα καλύτερα.» Κάπου εκεί κόπηκε το γέλιο και η ευθυμία. Χωρίς να το καταλάβουν είπαν εκείνες τις λέξεις που δεν έπρεπε, ο καθένας ενθυμούμενος το προσωπικό του μοναδικό τραυματικό παρελθόν.
«Πάμε;»
«Ναι. Ξεκουρά-Α,» έκανε και γύρισε στο πλάι πιάνοντας το στομάχι του «Χνούδη! Μην πηδάς έτσι πάνω μου όταν ξαπλώνω!»

Παραμένω στο νησί.