Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος-Αποστολή]

Δεν άργησε να βρει ξανά την ευθυμία του · μετά από τη μικρή πύαση, της έκανε μια εκτενής λίστα με το κάθε άτομο που χρειαζόταν: όνομα, τοποθεσία, στέκια, σε ποιον αναφερόταν, τι του άρεζε, κατά πόσο είχε αδυναμία στο ωραίο φύλο... Στη γεμάτη δυσπιστία ερώτηση «τι το θες; Θα προσπαθήσεις τους αποπλανήσεις;» πήρε την παράδοξη απάντηση ότι ήδη το χε κάνει μία φορά. Στην όλο έκπληξη παρατήρηση «και δε σου φαίνεται» δέχτηκε μια σωματική παρά λεκτική απάντηση, όταν το πίσω μέρος της γροθιάς της κοπέλας βρήκε τη μύτη του Στεφάν.

Έφυγε πριν επιστρέψει ο Mark · κι εκείνος γύρισε με πολύ καλά νέα εξίσου! Είχε μάθει για τρεις από τους δεκατρείς ανθρώπους που της ανέφερε ο Στεφάν, όμως το καλό ήταν πως αυτά που έμαθε ήταν διαφορετικά πράγματα: αδυναμίες, απόψεις, καθώς και σχέσεις με άλλους αθρώπους, εκτός από τους ανωτέρους - κατώτερους - "συνεργάτες". Το πώς τα κατάφερνετε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα - μισή μέρα με το ζόρι - ξεπερνούσε την φαντασία της.

«Καλά νέα.»
«Καλύτερα θα ταν αν ο Στεφάν μας άφηνε ήσυχους.»
«...έχω πολύ κακά νέα για σένα.» Την κοίταξε με μεγάλη επιφυλακτικότητα κι αίσθηση επερχόμενου κινδύνου. «Θα έρθει μαζί μας.» Σαν από ένστικτο, ο Mark αμέσως κατάλαβε πως δεν εννοούσε στην αποστολή σε αυτό το νησί, μα πέρα απ'αυτό. Και γι αρκετή ώρα δεν έλεγε να σταματήσει να την κοιτάει αγανακτησμένος, με γουρλωμένα ή στενά μάτια.

Την επόμενη ώρα, ο Στεφάν είχε επιστρέψει. Ήθελε να βοηθήσει στο να πιάσουν όποιον ήτανε να πιάσουν και δε θα ηρεμούσε αν δεν είχε ενεργό ρόλο. Λοιπόν, μετά από τις πληροφορίες που έδωσε ο Μark, είχε έναν πολύ καλό τρόπο για να πιάσει το πρώτο ποντίκι και η εξαιρετικά επιδεικτική παρουσία του Στεφάν θα βοηθούσε στο να γίνει αθόρυβα, διακριτικά και χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα.

Το επόμενο βράδυ κιόλας, είχαν φτάσει στην άλλη μεριά της πόλης. Βέβαια όχι μαζί κι όχι ταυτόχρονα. Πρώτο έφτασε ο Mark. Δεν άργησε να βρει μία από τις κοπέλες που χόρευε εχθές μαζί · την είχε πιάσει από το χέρι και τη συνόδεψε σε ένα από τα πλέον γνωστότερα μαγαζιά διασκέδασης. Της έβγαλε το παλτό, της τράβηξε την καρέκλα και μετά έκατσε δίπλα της. Παρήγγειλαν. Μισή ώρα αργότερα, έφτασε ο Στεφάν. Δεν τον συνόδευε κάποια κοπέλα, αλλά μία ολόκληρη κουστωδία, αποτελούμενη και από τα δύο φύλα, όμως όλοι εξίδου φαντασμαγορικοί με αυτόν. Με το που φτάσανε, κάνανε πάταγο. Άνθρωποι άρχισαν να δείχνουν - όχι και πολύ ευγενικό - άλλοι να κινούνται προς αυτόν κι άλλοι να θαυμάζουν από μακριά.

Μα η Lorenza δεν είχε φανεί πουθενά.

Είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες, και η Lorenza ακόμα άφαντη. Όμως αυτό ήταν το σχέδιο, γι αυτό και δεν ανησύχησαν. Πίσω από τους κάδους του κέντρου διασκέδασης, κρυμμένη καλά από όλους όσους έρχονταν κι έφευγαν, στην πραγματικότητα είχε πάει πρώτη απ'όλους στο μαγαζί. Προσεκτικά να μην τη δει κανείς, ήδη είχε τοποθετήσει εύφλεκτα υγρά παντού τριγύρω, τα οποία ενώνονταν όλα μαζί για να δημιουργήσουν ένα μεγάλο πύρηνο δαχτυλίδι. Το μόνο που έμενε ήταν να ανάψει τα σπίρτα, να τα ρίξει κάτω και όλα θα πιάσουν φωτιά.

Βέβαια, έπρεπε να περιμένει την τέλεια στιγμή κι αυτή είναι να μην περνάει κάποιος ενώ μέσα στο μαγαζί να υπάρχει αρκετή φασαρία και κόσμος έτσι ώστε να δημιουργηθεί επαρκής πανικός ώστε να καταφέρουν να πιάσουν τον άνθρωπο που είχαν στοχεύσει.

Και πέρασε πολύ ώρα για να εκπληρωθούν και τα δύο αυτά κριτίρια. Δεν είχε πρόβλημα όμως, ήταν καλά πειθαρχημένη · με αστείρευτη υπομονή, έμεινε να κοιτάει μέσα απ'το παράθυρο το οποίο ναι μεν κοιτούσε στην κουζίνα, όμως η κουζίνα είχε ακριβώς στο ίδιο ύψος κι άλλο ένα παράθυρο που έβλεπε μέσα στον κύριο χώρο. Κι έτσι, πάνω στις τρεις ώρες κρυμμένη, τέσσερις από τη στιγμή που έφτασε σ'αυτό το μέρος, επιτέλους ήρθε η ώρα να δράσει: έτριψε το σπίρτο στο σκληρό κομμάτι του κουτιού και η σπίθα δημιουργήθηκε! Έφερε το μαντήλι γύρω απ'τον λαιμό της στη μύτη κι έριξε το σπίρτο στο φυτίλι...

Στην πρώτη φωτιά κανείς δεν παρατήρησε τίποτα · ούτε στη δεύτερη · στην τρίτη κάποιοι άρχισαν να μυρίζουν κάτι, όμως ήταν η τέταρτη φωτιά πυ ξέσπασε, ενώνοντας τις άλλες, που έσπυρε τον πανικό μέσα στο δωμάτιο. Όταν μάλιστα η πέμπτη, έκτη κι έβδομη εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως, κυκλώνοντας τελείως το μέρος, όλοι είχαν αρχίσει να σπρώχνονται και να φωνάζουν. Φυσικά, κανείς δε σκέφτηκε πως η φωτιά είχε προκληθεί από κάτι άλλο εκτός ατυχήματος · ούτε φαντάστηκαν πως η πύρινη λαίλαπα δεν τους κύκλωσε από μόνη της. Έτσι όταν έμεινε παρά μόνο μία έξοδος, εκείνη που είχαν κανονίσει οι τρεις τους, κανείς δεν υποπτεύθηκε κάτι.

Ούτε και ο Jeremy Gobolt, το δεξί χέρι του Rei Abiru, πειρατή αρχηγού αυτής της πόλης. Για τον ίδιο λόγο δεν του φάνηκε καθόλου περίεργο όταν ο Στεφάν ήρθε δήθεν να τον χαιρετήσει ·  όντας αντικείμενο λατρείας της δεκαπεντάχρονης κόρης του, τον υποδέχτηκε με χαρά και τον προσκάλεσε να κάτσει στο τραπέζι τους...δίνοντας άπλετο χρόνο στον νεαρό τσιγγάνο να του ρίξει το μικρό δισκίο μέσα στο ποτό και να σιγουρευτεί ότι θα το πιει όχι με μία, ούτε δύο, αλλά τρεις προπόσεις.

Κι ενώ το μυοχαλαρωτικό έκανε τη δουλειά του και ο άνδρας αισθανόταν όλο και πιο συμφιλιωμένος με την ιδέα να κοιμηθεί στην καρέκλα του, έρχεται ο Mark, ο οποίος "καταλάθος" ρίχνει μία ολόκληρη πιατέλα με γαρίδες και κόκκινη σάλτσα στην πλάτη του - όπως τον είχε δασκαλέψει η Lorenza για να ξέρει σίγουρα ποιος είναι ο στόχος της -. Έτσι, παρόλο τον πανικό, παρόλες τις φωνές, ο Jeremy μάλλον ένιωθε να χάνουν όλα γύρω την ταχύτητά τους, συμπεριλαμβανομένων και των άκρων του.

Κι εκεί που η κόρη του τον τραβούσε προς τα έξω - και διακριτικά ο Στεφάν πήγε και την αφαίρεσε από το πλάι του πατέρα της - βρέθηκε να πέφτει όλο και πιο πίσω στις γραμμές, με τη λαοθάλασσα να τον γυρνάει προς τα πίσω. Η κάθε του προσπάθεια ήταν άκαρπη · το σώμα του βαρύ · τα μάτια του έτσουζαν απ'τον καπνό, τα ρουθούνια του απ'τις αναθυμιάσεις. Μες στον χαμό, έγυρε προς τα πίσω και βρήκε μια καρέκλα. Έκατσε. Αμέσως ένιωσε τα πάντα γύρω του να σβήνουν και παραδόθηκε στη γλυκιά αίσθηση της λήθης.

Όταν άνοιξε τα μάτια του ξανά, βρισκόταν στο ποιο σκοτεινό μέρος που είχε βρεθεί ποτέ του. Απ'τη μυρωδιά τριγύρω και το γεγονός πως από την πολή υγρασία του πονούσε το κακό του γόνατο, θα στοιχιμάτιζε τα πάντα πως ήταν υπόγεια. Το κρύο ήταν διαπεραστικό και τον έκανε να τρέμει. Όμως αυτό που τον ενόχλησε περισσότερο ήταν η αδυναμία να τρίψει τα μάτια του μπας και ξυπνήσει τελείως ή το πόσο δύσκολο ήταν να κουνήσει τα χέρια του. Μα γιατί; Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά έπεσε απότομα προς τα πίσω και χτύπησε την πλάτη του σε κάτι σκληρό...και ξύλινο.

Σε πλήρη συναγερμό - αυτό δεν ήταν κάποιο περίεργο νοσοκομείο σίγουρα - προσπάθησε να κουνηθεί σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, κοιτώντας τριγύρω σαν τρελός, αλλά τίποτα. Κοίταξε τον εαυτό του: ήταν δεμένος χειροπόδαρα σε μια καρέκλα. Τι στο καλό;! Ξάφνου, άκουσε ομιλίες - κάπου εκεί συνειδητοποίησε πως εξαιτίας τους ξύπνησε εξαρχής -. Τέντωσε τ'αυτιά του να ακούσει καλύτερα...

«Ναι κι εγώ άκουσα φασαρία από μέσα.»
«Μάλλον θα ξύπ--»

Κάτι σιώπησε την μάλλον γνωστή φωνή στον άντρα - και δε θυμόταν γιατί του φαινόταν γνωστή - και βήματα ακούστηκαν · εκεί, στην είσοδο της σκαλισμένης σπηλιάς που βρισκόταν, εμφανίστηκε μία γυναικεία φιγούρα. Δεν την είχε ξαναδεί ποτέ δυστυχώς, δεν του θύμιζε τίποτα. Όμως αυτή προχώρησε με αποφασιστικά βήματα προς αυτόν, λες και τον ήξερε χρόνια. Όταν πλησίασε στο μισό μέτρο, κατάφερε να δει πως η κοπέλα είχε μακριά καστανά μαλλιά κάτω απ'την κουκούλα της και δύο καταπράσινα μάτια που τον καρφώνανε όλη αυτήν την ώρα. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά · δεν ήξερε γιατί, όμως κάτι μέσα του φοβήθηκε από ένστικτο.

Όμως η κοπέλα δεν έκανε κάτι απειλητικό: έβγαλε ένα μπουκάλι νερό που το προσέφερε σ'αυτόν. Λαίμαργα, κατάπιε τα περιεχόμενα...και μέσα σε δευτερόλεπτα όλα πάλι σκοτείνιασαν και το τίποτα επανήλθε.

Η Lorenza περίμενε μέχρι να δει το κεφάλι του Jeremy να πέφτει στο πλάι · όταν σιγουρεύτηκε πως όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις του ήταν μη-λειτουργικές στα επιθυμητά επίπεδα, επέστρεψε μέσα. Ήταν το ίδιο δωμάτιο που είχανε προτομιλήσει με τον Istor--τώρα δεύτερη φορά, του πήγε κι έναν αιχμάλωτο.
«Τα λεφτά τα έδωσα στον Mark,» της είπε όταν επέστρεψε «δε φαντάζομαι να σε πειράζει;» Όταν κούνησε αρνητικά το κεφάλι της χαμογέλασε. «Καλώς · μπορείτε να φύγετε. Εγώ θα κάνω ακριβώς ό,τι μου είπες με δαύτον...κι όπως είπαμε και μεταξύ μας.»

Έγνεψε στερνή φορά, γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Οι άλλοι δύο την ακολούθησαν κατά πόδας. «Τι λέγατε μεταξύ σας;»
«...αργότερα.»
«Α, κατάλαβα · δε θες να μάθει ο Καλλιτέχνης.» Η φωνή του ήταν επιτηδευμένα πιο δυνατή · η κοπέλα κύλησε τα μάτια της.
«Ο Καλλιτέχνης» άρχισε επιθετικά ο Στεφάν «ξέρει ήδη.»
Κάγχασε ειρωνικά. «Όχι δεν ξέρεις.»
«Αν αυτό θες να πιστεύεις...»

Πέντε λεπτά αργότερα σταμάτησαν το μπρος πίσω. «Αφού θες τόσο πολύ να μάθεις, αν μου δώσει το οκ η Lorenza μπορώ να σου πω και τώρα αν θες.»
«Περιμένετε να βγούμε από δω κάτω.»
«Άρα το πρόβηλμά σου είναι να μη μας κρυφακούσει κανείς,» επιχείρησε να βγάλει νόημα από τον περίπλοκο τρόπο που σκεφτόταν αυτή η κοπέλα. «Γιατί δεν το πες απ'την αρχή και μαλώνω τόση ώρα με τον Στεφάν;»
Το ερριστικό μπα; Τι απέγινε το Καλλιτέχνης; του εν λόγω άντρα αγνοήθηκε γιατί η κοπέλα απάντησε αργόσυρτα «μαλώνατε γιατί είπε ότι το ξέρει, όχι επειδή δε σου απάντησα.»

Και οι δύο σταμάτησαν να περπατάνε για μια στιγμή και την κοιτάξανε εμβρόντητοι. Αλληλοκοιτάχτηκαν μετά και φάνηκε να είναι η πρώτη φορά που συμφωνούσανε σε κάτι. «Το συνειδητοποιείς πως ο λόγος που εκνευρίστηκε είναι επειδή το ήξερα εγώ κι όχι αυτός έτσι;»
Είχε ήδη να ενοχλείται η Lorenza κι αυτό φάνηκε στην έκφρασή της--πιο κενή από πριν. Άρχισε να περπατάει ξανά. «...έτσι φαίνεται.»
«Κι ότι αν του το είχες πει αμέσως ή έδινες τον λόγο που δεν του το είπες αμέσως δε θα ένιωθε μειονεκτικά έτσι;»
«Μην κάνεις τον κόπο,» απάντησε παραδομένος ο Mark, προλαβαίνοντας οποιαδήποτε αντίδραση απ'την κυνηγό «πάντα έτσι είναι.»

«Ώρες ώρες είσαι πολύ χαζή, παρά την τόση έξυπνάδα σου...» Έδωσε τόπο στην οργή, και η κυνηγός συνέχισε να περπατάει, απλώς με πιο γρήγορο βήμα. Όταν επιτέλους έβλεπαν ξανά ήλιο, ο Στεφάν γύρισε στον Mark με το πιο ικανοποιημένο ύφος που θα μπορούσε. «Και τώρα που βγήκαμε αισίως, ας σου πω για τη μικρή συμφωνία του Rello με την Lorenza.» Η απόλυτη πικρία και ξινίλα στο πρόσωπο του Mark ήταν ένας μικρός θρίαμβος για τον τραγουδιστή. «Ενώ εσύ έδενες τον αιχμάλωτο και ίδρωνες τη μπλούζα σου, ο Istor αποφάσισε να αφήσει την πραστασία του στην Lorenza. Τον εντυπωσίασε για δεύερη φορά είπε, εφόσον όχι μόνο ήταν η πρώτη που νίκησε τον Daia αλλά και η πρώτη που του φέρνει αιχμάλωτο. Γι αυτό, θα την έβαζε επικεφαλή της ασφάλειάς του.»
«Ω, κι άλλη επαγγλματική προοπτική. Μπράβο Lorenza!»
«Aυτό που μου φαίνεται περίεργο είναι πως τον παρέδωσες αμέσως · δε θες να πάρεις ό,τι πληροφορίες μπορεί να έχει;»
Το γεγονός ότι ο Στεφάν είχε καταλάβει τόσο καλά τον χαρακτήρα της μέσα σε λίγες μόνο ώρες πραγματικής γνωριμίας μπορούσε να την τρελάνει. «Όλα θα γίνουν.» Απάντησε με πολύ περισσότερη ηρεμία απ'ότι αισθανόταν.
«Πότε;»
«Στην ώρα τους.»