Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος-Αποστολή]

«Τον έδιωξες ή μου φάνηκε;» Περισσότερο σχολίασε, παρά ρώτησε.
«Θέλω να μου πεις γιατί με περίμενες να φτάσω.»
«Α,» είπε, κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο "τσ" · ήπιε λίγο από τη μπύρα του. «φτάσαμε και σ'αυτό.»
«Ο μόνος λόγος που δέχτηκα να έρθω εδώ.»

Πήρε μια βαθιά αναπνοή και μια πολύ μεγάλη γουλιά. Φαινόταν να προετοιμάζει τον εαυτό του γι αυτό που θα ερχόταν. «...ο πατέρας μου δολοφονήθηκε, όπως ξέρεις.» Να μια αρχή που δεν περίμενε η κοπέλα καθόλου. Αυτή σίγουρα δε θα ήταν βαρετή συζήτηση. «Πάνω στη θλίψη και την απόγνωσή μου, έκανα το παν για να τον βρω και νόμιζα ότι τον βρήκα--ο Λαγός ήταν ο ένοχος!» Η κυνηγός μίκρυνε τα μάτια της, όμως δεν εξέφρασε την αντίθεσή της ακόμα. «Ή έτσι νόμιζα. Κρεμάστηκε για το έγκλημά του όμως ήδη ήξερα πως αυτό δεν ήταν αλήθεια, τελικά. Κι ο πατέρας σου κατανόησε το πρόβλημά μου και μου έδωσε την ιατροδικαστική έκθεση του πατέρα μου. Κι όσο ξεφύλλιζα τα ακαταλαβίστικα που είχατε εκεί μέσα, βρήκα ένα δύο παραγράφους που έβγαζαν νόημα.»
«Τις δικές μου.»
«Ακριβώς.»

Κάπου εδώ, η Lorenza είχε αρχίσει να καταλαβαίνει λίγο περισσότερο τον σκοπό επίσκεψης του Στεφάν--ή μάλλον τον λόγο φυγής του. Βέβαια ακόμα δεν ήξερε τι ήθελε. Να του εξηγήσει τι; Δε θα το κανε ο πατέρας της; Κι αν την περίμενε αυτό δε σήμαινε αυτομάτς πως ήξερε πως θα είναι εδώ; Κι αν δεν είχε επικοινωνία με τον πατέρα της, πώς θα το μάθαινε; Δεν αποκλείεται να-

«Ο πατέρας σου μου είπε πως θα σαι δω.» Είδε την υποψία και τη βαθιά περισυλλογή παντού στο πρόσωπό της, και γέλασε. Όντως είναι παρανοϊκή. «Τον ρώτησα αν ξέρει πού θα είσαι και πού μπορώ να σε βρω και με πληροφόρησε πως αυτός θα ήταν ο προορισμός σου. Παραλιγο να γινόμουν μακαρίτης όταν τον ρώτησα αν δεν τον διαβεβαίωνα για την αγνότητα των προθέσεών μου.»
«Οι οποίες είναι;»
«Θέλω να με βοηθήσεις να βρω ποιος σκότωσε τον πατέρα μου.»

Οι ήχοι της μουσικής, των γέλιων και των συζητήσεων άλλων ανθρώπων τους πλημμύρισαν · με την ανάσα κομμένη, ο Στεφάν περίμενε μια απάντηση ενώ η Lorenza...δεν ήξερε καν πώς να αντιδράσει σε αυτά τα νέα. «Θες να κάνω τι;»

«Θέλω να με βοηθήσεις να βρω ποιος σκότωσε τον πατέρα μου. Έχω αντιγράψει την ιατροδικαστική σου έκθεση - ναι, με άφησε ο πατέρας σου -» είπε γρήγορα πριν αρχίσει να διαμαρτύρεται «και παρόλο που το σώμα του θα μπορούσε να χει δώσει κι άλλα στοιχεία αν ήσουν στο νησί πριν πιαστεί ο Λαγός, δεν πειράζει. Το μόνο που σου ζητάω είναι, εφόσον αυτή η δουλειά που σου φερα πάει καλά, να επιστρέψεις στο νησί μαζί μου.»

Η κοπέλα έμεινε να τον κοιτάει. «Lorenza;»
«Θες να γυρίσω πίσω μαζί σου.»
«Ακριβώς. Μην ξεχνάς πως θέλω κι εγώ μια αμοιβή που σου βρήκα αυτή τη δουλειά. Και δεν είναι ότι δε θα σε πληρώσω. Φυσικά με το αζημείωτο. Είμαι πλήρως διατεθειμένος να αποχωριστώ ένα μεγάλο ποσό για να εξασφαλίσω τις υπηρεσίες σου.»

Αυτή η πληροφορία για την χρηματική αποζημίωση δεν την άφησε καθόλου αδιάφορη. Φυσικά, δεν ήθελε να γυρίσει στο νησί της χωρίς να έχει κάνει όνομα για τον εαυτό της. Απ΄την άλλη όμως, αν η αμοιβή ήταν αρκετά ελκυστική, θα μπορούσε να κάνει την καρδιά της πέτρακαι να τους επισκεφθεί. Δεν ήταν ότι θα μενε εκεί για πάντα εξάλλου. «Θα το κάνω να αξίζει τον κόπο σου.» πίεσε κι άλο, βλέποντας την αναποφασιστικότητά της.

Τον ζύγισε με το βλέμμα της. Δε θα τσιγγουνευόταν, γι αυτό ήταν σίγουρη. Όχι μόνο φαινόταν άνθρωπος που ξέρει πως λειτουργούν τα πράγματα μα ήταν ευκατάστατος κι αυτό ήταν κάτι που ήθελε πάρα πολύ. Κι όταν λέει ότι θα το κάνει να αξίζει τον κόπο της, τον πίστευε. Απ'την άλλη όμως, δεν είχε ικανοποιηθεί και η δίψα της για ταξίδι.

Σκέφτηκε.

Ο Στεφάν περίμενε την ετυμηγορία της Lorenza με τόση αγωνία που για κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, η καρδιά του χτυπούσε ακόμα πιο δυνατά · δεν ήταν υπερβολή να πει πως αισθανόταν έτοιμος να λιποθυμίσει. Αλλά εκείνη δεν έλεγε να ανοίξει το στόμα της, ή να κοιτάξει τον ίδιο. Κοιτούσε προσηλωμένη το πιάτο της ή τον κόσμο που χόρευε - αρα και τον Mark - και δεν έλεγε να αποφασίσει. Δεν το είχε προσέξει ποτέ άλλοτε, μα τώρα που ήταν οι δυο τους, συνειδητοποιούσε πως δεν έλεγε και πολλά πολλά, μάλλον ήταν πολύ σιωπηλή.

Και πάνω που άνοιξε το στόμα της να μιλήσει...το ξανάκλεισε. Ο Mark έπεσε κυριολεκτικά στην καρέκλα, ιδρωμένος μα χαμογελαστός και κοίταξε την κοπέλα ευδιάθετος. «Τι λες; Πάμε κι εμείς για ένα γύρο;»

Τον κοίταξε αρκετά υποτιμητικά. «Α, κατάλαβα, δεν ξέρεις να χορεύεις. Έλα να σε μάθω τότε!» Τα μάτια της κοπέλας παρέμειναν να τον κοιτάνε υποτιμητικά. «Χμμμμμμ, αν δεν είναι αυτό, τότε τι είναι; Μη μου πεις κάτι τόσο βαρετό όπως δεν έχεις όρεξη;» Το ειρωνικό της χαμόγελο του απάντησε. «Καλά. Ας κάτσουμε όλοι εδώ να περιμένουμε να σου ρθει όρεξη. Ή ο λογαριασμός.»
«Εφόσον θες να χορέψεις περισσότερο, πάρε μια άλλη κι άιντε.»

Άλλαξε λίγο το χρώμα του Mark, όμως δεν το βαλε κάτω. «Εγώ ήθελα να χορέψω μαζί της.» Παρά το παιδικό περιεχόμενο των λόγων του, το είπε με απαράμιλλη αξιοπρέπεια.
«Ε ναι αλλά αυτή δε θέλει να χορέψει μαζί σου.»
«Δε θέλω να χορέψω γενικώς,» διόρθωσε.
«Ω. Καλά. Θα πάω να χορέψω με κάποια άλλη.»

Η εμφανή του απογοήτευση επισκιάστηκε μόνο από την ανυπομονησία του Στεφάν για την απάντηση του, με το που μείνανε μόνοι τους. «Λοιπόν;»
«Θα το κάνω υπό έναν όρο.»
«Πες τον.»
«Θα επισκεφθούμε άλλα δύο νησιά πρώτα.»

Η ώρα πέρασε · ο Mark επέστρεψε · ο λογαριασμός εμφανίστηκε και μετά από λίγη ώρα έφυγαν. Υποσχέθηκαν να ξανασυναντηθούνε το βραδάκι, εφόσον η κοπέλα ήθελε να σκεφτεί λίγο την τακτική της και τις πιθανές εστίες προβλήματος. Αρχικά, θα έπρεπε να στοχεύει όχι για τους ισχυρότερους του νησιού, μα τους πολυτιμότερους και από άποψη δύναμης μα και συνεκτικότητας. Πάντα υπάρχει αυτός ο ένας που κρατάει το χάος ενωμένο. Και για ένα τόσο μεγάλο νησί, σίγουρα θα υπήρχαν πολύ--τρεις το ελάχιστο. Και σε κάθε παράρτημα άλλοι τόσοι. Τα πράγματα θα ήταν ενδιαφέροντα αν κατάφερνε να πιάσει έναν απ'αυτούς τους αντιπροσώπους των παραρτημάτων, με τρόπο που να φαίνεται ότι το έκανε ένας άλλος από τους τρεις μεγάλους πειρατές ή ένας από τους λακέδες τους.

Φυσικά γι αυτό θα χρειαζόταν πληροφορίες, που δεν είχε. Μάλλον δεν έπρεπε να διώξει τον Στεφάν, εφόσον είχε τόσες γνώσεις για τα εσωτερικά του νησιού. Έπρεπε να το παραδεχτεί η Lorenza αν μη τι άλλο, ότι μπορεί να ήταν ό,τι ήταν, όμως κατάφερε να δικτυωθεί υπέροχα. Και να φανταστεί κανείς πως ήταν μόνο ένα μήνα στο νησί.

Πριν προλάβει να αποζητήσει τον Στεφάν όμως, λες και διάβαζε το μυαλό της, ο Mark πρότεινε να πάει να συλλέξει πληροφορίες. Να δει πώς είναι η γατούλα τους · να πετάξει και τα σκουπίδια που μάζεψε τόσες μέρες που καθάριζε. Η Lorenza δεν είχε απολύττως καμία ένσταση.

«Κι όταν επιστρέψω, μη βρω αυτόν εδώ.»
«Μα ξέρει που βρισκόμαστε.»
«...να μην τον δω κοντά σου τότε.»

Κύλησε τα μάτια της, μαζί με το κεφάλι της, δείχνοντας κάτι μεταξύ συγκατάβασης και συμφωνίας. Κάποια στιγμή θα τον ρωτούσε τι έπαιζε μαζί του και την ξαφνική κτητικότητα. Δεν είχε δείξει ποτέ ενδιαφέρον--κάτι τον έπιασε με τον Στεφάν. Εντάξει, και με τον τύπο της ρεσεψιόν υπήρξε θέμα, αλλά σε κανονικά επίπεδα. Αποφάσισε να ασχοληθεί μ'αυτό μόνο όταν παρουσίαζε πραγματικό, πρακτικό πρόβλημα.

Σαν να αισθάνθηκε την απουσία του Mark, δέκα λεπτά αργότερα ο Στεφάν χτύπησε την πόρτα τους. Ήξερε ότι δε μπορούσε να είναι ο συνταξιδιώτης της γι αυτό πήγε με κάποια επιφυλακή, όμως ήταν σίγουρη για το ποιον θα αντίκρυζε όταν άνοιγε την πόρτα.

«Μπα, σε άφησε μόνη σου;»
«...έχεις πληροφορίες;»
«Ναι, έχω! Όσο απίθανο κι αν ακουστεί, δεν ήρθα για τα όμορφα ματάκια σου.» Περίμενε να συνεχίσει. «Φαντάστηκα πως ήδη θα έχεις φτιάξει κάποιο σχέδιο, γι αυτό ήρθα να βοηθήσω...όπως μπορώ.»

Η κοπέλα παρατήρησε πως εν απουσία Mark, όχι μόνο δεν ερχόταν κοντά της παραπάνω από το απαραίτητο, όλα τα υποννούμενα είχαν χαθεί. Κάτι περίεργο συνέβαινε με αυτούς τους δύο. «Λοιπόν, πες μου τι χρειάζεσαι.»
«Ξέρω πως τρεις πειρατές έχουν χωρίσει το νησί μεταξύ τους. Ποιος είναι αντικειμενικά ο πιο καχύποπτος και γρήγορος να δράσει;»
«...με ποια έννοια;»
«Αν γίνει κάτι θα το σκεφτεί λίγο να επιτεθεί.» Ο Στεφάν την κοίταξε σαν να τη μάλωνε κι εκείνη πραγματικά αισθάνθηκε να προσβάλλεται λίγο.
«Αν ήταν έστω κι ένας τόσο γρήγορος να επιτεθεί στον άλλον, δε θα υπήρχε αυτή η ηρεμία στο νησί για τόσο καιρό.»

Είχε ένα δίκιο σ'αυτό. Έπρεπε να υπάρξει αλλαγή σχεδίου ή στόχου. «Ποιος έχει τους πιο βιαστικούς υποτακτικούς;»
Το χαμόγελο του Στεφάν επανήλθε. «Καλύτερη ερώτηση. Σύμφωνα με τις πηγές μου και τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου, ο Rei Abiru, αυτός που ελέγχει την πόλη που βρισκόμαστε. Όμως η ακόλουθοι της Yuki Sawaka φαίνονται πιο καταπιεσμένοι, οπότε μπορεί να είναι αυτοί που θα αντιδράσουν πιο εύκολα. Ο San έχει τους πιο πιστούς οπαδούς οι οποίοι του μοιάζουν με πολλούς τρόπους και θα είναι πιο δύσκολοι να εγερθούν εναντίον οποιουδήποτε, μα είμαι της γνώμης πως αν πεις, κάνεις ή σχεδιάσεις κάτι του αφεντικού τους, θα τους πειράξει αρκετά για να μην σκέφτονται σωστά.»
«Ο καθένας απ'τους τρεις μεγάλους θα έχει άτομα δικά του στην περιοχή του άλλου όμως.»
«Τυπικά λένε όχι, πρακτικά φυσικά και ναι · και ξέρω ποιοι είναι σε όλες τις μεριές του νησιού.»

Μέχρι τώρα δεν είχε ιδιαίτερη γνώμη, όμως ξαφνικά παρατήρησε κάτι: είτε με το ταλέντο, είτε με την κοινωνικότητά του ή ακόμα και το ότι ήταν συνηθισμένος να συναναστρέφεται με παρανόμους - ή και τα τρία - είχε εξαιρετική κρίση. Γι αυτό που ήθελε να κάνει, φάνηκε παραπάνω από χρήσιμος. Με σηκωμένο το ένα φρύδι, αναλογιζόταν αν όλα αυτά του ήρθαν φυσικά ή τα έκανε μόνο και μόνο για να της προσφέρει κίνητρο να τον βοηθήσει με το δικό του πρόβλημα.

Ό,τι κι αν ήταν, το εκτιμούσε · απέδωσε έτσι κι αλλιώς.

«Θέλω να μου πεις τα ονόματα όλων και σε ποιο μέρος ακριβώς βρίσκονται, ξεκινώντας με τα χωριά υπο τον έλεγχο του San.»
«To ξερα ότι είχες ήδη σχέδιο!» Θριαμβολόγησε. «Τι θες να τους κάνεις;»
Τον κοίταξε με όλη την αυταρέσκεια που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Όσο κι αν πληγώθηκε ο εγωισμός της στο προηγούμενο νησί, ακόμα εμπιστευόταν τις ικανότητές της. Αυτές την σώσανε στο τέλος, σε συνδυασμό με τον Mark. To πρόσωπό της πήρε μία κάπως τρομακτική έκφραση. «Να τους συλλάβω φυσικά.»
«Αχα.» Δεν πείστηκε. «Αυτό μόνο;»
«Η απουσία τους θα επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις.» Και θα τις εκμεταλλευτώ συμπλήρωσε το όλο νόημα βλέμμα της.
«Διαίρει και βασίλευε.» Έγνεψε καταφατικά. «Μ'αρέσει ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό σου.» Έβγαλε ένα ρουθούνισμα γέλιου. «Και στον μπαμπά θα άρεζε--θα σε βαζε στη δουλειά αμέσως! Και θα μας έπαιρνε όλους τ'αυτιά επειδή δεν είμαστε περισσότερο σαν κι εσένα ή κάτι τέτοιο...!»

Η καλή του διάθεση έσβησε μαζί με τα λόγια του · δεν το πίστευε πως η πρώτη φορά που μίλησε γι αυτόν ήταν τώρα. Και με τέτοιο τρόπο. Τουλάχιστον, αυτήν τη φορά, η κοπέλα φάνηκε να κατανοεί το πρόβλημά του και είχε κοιτάξει διακριτικά απ'την άλλη, με μία κατάλληλα θλιμμένη έκφραση. Εκτίμησε την προσπάθεια.