[Τέλος] Ο δρόμος της δύναμης

Σε αντίθεση με το Dojo Karate, ο χώρος ασκήσεων ήταν πιο ακατέργαστος. Παρότι θάμνοι και χορτάρι διατηρούνταν σε χαμηλά επίπεδα, ολόκληροι κορμοί δέντρων με την πλούσια βλάστηση τους περιλαμβάνονταν στον χώρο εξάσκησης. Οι μαθητές είτε προπονούνταν πάνω τους είτε τους χρησιμοποιούσαν ως εμπόδια. Εδώ δεν υπήρχε πνεύμα αρμονίας ούτε ομαδική άμυλα. Πράγματι στην προπόνηση έπεφτε αίμα καθώς οι αντίπαλοι ανταλλάσσονταν μεταξύ τους με τον χτύπο ενός κουδουνιού και πάντα χτυπούσαν τον αντίπαλο με όλη τους την δύναμη. Ήταν προφανές ότι η μέθοδος διδασκαλίας που ακολουθούσαν στηριζόταν στη νοοτροπία της επιβίωσης του δυνατότερου, και της ενδυνάμωσης μέσω συνεχόμενων μαχών. 
Ο Arima πλησίασε τον άγριο, μυώδη άντρα που επέβλεπε και χτυπούσε το κουδούνι. Σωματικά υπερτερούσε του Sensei Hasegawa, ενώ η επικίνδυνη αύρα του δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης της δύναμης του. Αυτή τη φορά ο Arima τα έδωσε όλα. Πέφτοντας στα γόνατα, χαμήλωσε τόσο το κεφάλι που το κοπάνησε πραγματικά στο έδαφος. Ο θόρυβος σε συνδυασμό με την επίκληση αιφνιδίασαν τον δάσκαλο που υπό κανονικές συνθήκες θα τον απόπαιρνε.
-Δάσκαλε παρακαλώ δέξου με για μαθητή! επανέλαβε την ικεσία, χτυπώντας για δεύτερη φορά στο έδαφος το κεφάλι.
-Τι κάνεις νεαρέ;! Δεν ξέρεις ότι οι άντρες έχουν χρυσάφι στα γόνατα τους; Σήκω πάνω, δεν αντέχω να σε βλέπω! του φώναξε μόλις συνήλθε.
-Οι άντρες απαγορεύονται να υποκλίνονται μπροστά σε όλο τον κόσμο εκτός από τους γονείς και τον δάσκαλο τους, είπε και επανέλαβε για τρίτη φορά την διαδικασία. Άκουσα για την ανωτερότητα του Sensei Matsuda και ελπίζω να με δεχτεί ως μαθητή. Θέλω να γίνω δυνατός σαν κι εσάς! ακούστηκε σοβαρός και με άπειρο σεβασμό.

Οι μαθητές, που διαφορετικά θα κορόιδευαν ένα τέτοιο θέαμα, έμειναν σιωπηλοί. Και ο δικός τους σεβασμός για τον δάσκαλο ήταν υψηλός αλλά κυρίως φοβούνταν να προσβάλλουν κάποιον που κολάκευε τόσο τον άντρα! Όντως, ο Sensei Matsuda πήρε με καλό μάτι τον νεαρό και τον σήκωσε με άνεση από το έδαφος. Ο Arima παραπάτησε μόλις στήθηκε στα πόδια του. Το μέτωπο του είχε κοκκινίσει και είχε ανοίξει πληγή στο σημείο που κοπανούσε.
-Αγόρι, έχεις μάτια και αναγνωρίζεις ό,τι έχεις μπροστά σου! γέλασε με αυταρέσκεια. Δεν χρειάζεται να υποκλίνεσαι, οι μαθητές μου έχουν την θέση γιων στα μάτια μου. Και έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους γιους μου!
Τα στόματα των μαθητών τεντώθηκαν σε βεβιασμένα χαμόγελα. Έμοιαζαν με καρικατούρες και δεν έπειθαν κανέναν εκτός από τον δάσκαλο.
-Sensei, ο Arima συγκινήθηκε από την θέρμη των λογιών του και ένιωσε ξανά ένα ίχνος ελπίδας, αλήθεια θα με δεχτείς για μαθητή σου; Ο Sensei Hasegawa αρνήθηκε να με δεχτεί και με έδιωξε. Αλλά εσύ θα με δεχτείς;
Μόλις άκουσε το όνομα του ανταγωνιστή του και παλιού εχθρού του, τα μάτια του άντρα έλαμψαν με μένος. Χαμογέλασε πιο πλατιά στο αγόρι και του αποκάλυψε τους σκοπούς του.
-Αγόρι, ήρθες στο κατάλληλο μέρος! Χρόνια αυξάνω την δύναμη του Dojo ώστε να δώσω ένα μάθημα στον Hasegawa μια και καλή.

Εφόσον ο Matsuda γνώριζε καλά τον Hasegawa, πώς ήταν δυνατόν να μην γνωρίζει την ιδιοσυγκρασία του; Δυστυχώς, κάποτε τον είχε νικήσει και από τότε η φήμη του τελευταίου είχε ανέβει και είχε κερδίσει την αναγνώριση του περισσότερου κόσμου. Έτσι, όταν πρότειναν τα Dojo, το δικό του ερχόταν πάντα δεύτερο στις επιλογές. Αν οι μαθητές πήγαιναν πρώτοι στον Hasegawa και εκείνος με την καλοσύνη του τους δεχόταν, πόσες ευκαιρίες είχε για να αυξήσει το πλήθος του δικού του Dojo; Χάρη στην νοοτροπία που ανέπτυσσε τις ικανότητες των δυνατότερων είχε ακόμα ελπίδες για να πάρει το πάνω χέρι. Όταν όμως ένας μαθητής έπαιρνε την απόρριψη του Hasegawa και ερχόταν σε εκείνον, δεν ήταν αναμενόμενο ότι θα αποτελούσε σκοτεινό άτομο με υποχθόνιες μεθόδους; Αυτούς ακριβώς τους μαθητές αναζητούσε και ο ίδιος!
Ο Arima συστήθηκε στον Matsuda και εκείνος έβαλε τα χέρια του στους ώμους του. Από το έξτρα βάρος, τα πόδια του λύγισαν.
-Ουπς, μάλλον το παράκανα! παρατήρησε ο άντρας. Καλύτερα να ελέγξω το επίπεδο σου πριν σε στείλω στην εξάσκηση.
Η διαδικασία της αξιολόγησης επαναλήφθηκε και το αγόρι την υπέμενε παρακαλώντας σιωπηλά από μέσα του. Προσευχόταν με κλειστά μάτια γιατί δεν άντεχε να παρακολουθεί την έκφραση του Matsuda. Ύστερα όμως τα χέρια του άντρα πάνω του έτρεμαν τόσο που δεν γινόταν να το αγνοήσει.

-Sensei, τι έχεις να πεις για την κατάσταση;
-Αδιανόητο!
-Ε;
-Δεν υπάρχει δείγμα ελπίδας! ξεφώνισε. Αναρωτιέμαι αν σου ασκούσα λίγη περισσότερη δύναμη πριν, θα σε έστελνα κατευθείαν στον τάφο; Πώς μπορείς να είσαι τόσο αδύναμος;! Μήπως είσαι σακάτης και ήρθες για να μου φας τον χρόνο μου; Δεν γίνεται να πίστευες σοβαρά ότι μπορείς να προπονηθείς! Εδώ κάνουμε σκληρή δουλειά, όχι θαύματα!
Όλη η καλή διάθεση του δάσκαλου εξατμίστηκε μεμιάς μόλις κατάλαβε ότι ο νεαρός δεν έκανε ούτε για σάκος του μποξ! Με φωνές τον αποπήρε μέχρι που τον έδιωξε ενώ οι υπόλοιποι μαθητές δεν συγκρατήθηκαν άλλο και τον γιούχαραν.

Ο Arima ήταν σε αισχρή κατάσταση και κατέρρευσε τελικώς. Αυτός που τόσο επίπονα θα αναζητούσε τον δρόμο για την δύναμη ανακάλυψε ότι τους ήταν κλειστός! Λες και κάποιοι είχαν συμφωνήσει να γελάσουν εις βάρος του καθώς τον παρακολουθούσαν να υποφέρει έτσι!! Μην έχοντας άλλη προοπτική, έσυρε το κουφάρι του πίσω στο σημείο συνάντησης με τους φίλους του. Τουλάχιστον χαιρόταν που τα μαλλιά του κάλυπταν την πληγή στο μέτωπο από τις επικλήσεις και που το πρόσωπο του παρέμενε αρκετά ανέκφραστο για να μην χρειαστεί δικαιολογίες.
Αναμενόμενα οι άλλοι δύο τον περίμεναν ήδη και ο Mark τον προϋπάντησε ενθουσιωδώς, αλλά η διάθεση του δεν βελτιώθηκε. Ύστερα περίμενε να ακούσει όλες τις λεπτομέρειες της εξόδου του ντουέτου. Ομολογουμένως είχαν κάνει καλή δουλειά. Είχαν καλύψει όλους τους δρόμους και είχαν επισκεφτεί όλα τα κεντρικά μαγαζιά. Ακόμα είχαν συνομιλήσει με αρκετούς ντόπιους αλλά και τουρίστες.

-Δεν το περίμενα αλλά, αν και μικρό χωριό, είναι εξαιρετικά δημοφιλές προορισμός! σχολίασε η May επιδοκιμαστικά. Οι άνθρωποι εδώ είναι συνηθισμένοι στους επισκέπτες και αρκετά εξυπηρετικοί αν δείξεις σεβασμό. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ευγένεια και την αποκάλυψη των μυστηρίων των τεχνικών τους. Παρότι κάθε οίκος εξασκεί μία μορφή πολεμικής τέχνης, η παράδοση περνά μόνο στις επόμενες γενίες του αίματος και όχι σε ξένους. Αμφιβάλλω αν θα εμπιστεύονταν ξένους σαν κι εμάς για μαθητευόμενους, κατέληξε ξεθυμαίνοντας.
-Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα, αντιθέτως! συνέχισε ο Mark. Συγκριτικά με όλες τις οικογένειες, οι πολεμικές τέχνες των δύο dojo του νησιού είναι πολύ πιο ισχυρές! Και τα dojo δέχονται μαθητές ανεξάρτητα της καταγωγής. Μπορούμε να ακολουθήσουμε όποια από τις δύο διδασκαλίες μας αρέσει.
-Αυτό είναι αλήθεια! Από αύριο κιόλας θα επισκεφτούμε τα dojo για να αποφασίσουμε.
-Δεν υπάρχει λόγος γι αυτό, διέκοψε το αγόρι. Ξέρω για τα dojo του sensei Hasegawa και του sensei Matsuda. Οι δύο φίλοι του τον παρατήρησαν με προσοχή. Ούτε ο Arima είχε χάσει τον χρόνο του εκείνη την ημέρα. Είχε καλύψει το κομμάτι που τους έλειπε. Εσείς οι δύο θα διδαχθείτε σε διαφορετικό dojo. Εσύ Mark, στράφηκε στο παιδί, θα πας στο Karate Dojo και εσύ May, είπε στο κορίτσι, στο Boxing Dojo.

-Γιατί να χωριστούμε;
-Ξέρω ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όμως αν χωριστείτε, θα πάρουμε στα χέρια μας τις μεθόδους από δύο διαφορετικές σχολές. Είναι αρκετό το όφελος.
-Όπως θα περίμενε κανείς από το Αφεντικό!
Τα μάτια του παιδιού έλαμψαν με θαυμασμό και το κορίτσι, που είχε αρχικά αμφιβολίες, έγνεψε το κεφάλι επιδοκιμαστικά.
Χωρίς να τους το εκφράσει πλήρως, ο Arima πήρε αυτή την απόφαση με άλλα κριτήρια. Φυσικά, ο ίδιος είχε ανακαλύψει ότι δεν θα μπορούσε να ωφεληθεί έμμεσα εξαιτίας της σωματικής του αδυναμίας, οπότε του ήταν περιττό ένα τέτοιο μέτρο. Όμως ένιωθε τον κίνδυνο!
Φυσικά το ενδεχόμενο ο Mark να διδαχτεί στο dojo του sensei Matsuda ήταν αδιανόητο. Ο μικρός θα γινόταν χώμα μπροστά στις άγριες μεθόδους του δασκάλου!
Από την άλλη, πιο επικίνδυνο θα ήταν αν η May μαθήτευε δίπλα στον sensei Hasegawa. Το κορίτσι είχε έμφυτη τάση να υπερασπίζεται την ηθική και την δικαιοσύνη. Η πομπώδης συμπεριφορά της, ότι πάντα δρούσε σωστά, ήταν αληθινή και δίκαιη, αλλά πόσο χειρότερα θα επιδεινωνόταν αν ερχόταν σε καθημερινή επαφή με τον sensei Hasegawa; Από εύσπλαχνος άγγελος θα γινόταν ανυπόφορος ιεροκήρυκας με λίγη ώθηση! Ανεπίτρεπτο!
Το μόνο σενάριο ήταν να χωριστούν με την εξής κατεύθυνση.

-Είναι ήδη αργά οπότε θα περιμένει μέχρι αύριο ακόμα κι ας ξέρουμε προς τα πού θα κινηθούμε. Σε αυτήν την φάση θα εκτιμούσα ένα καλό πιάτο φαγητό και λίγο ύπνο! τέντωσε νωχελικά τα λεπτά της μέλη.
-Οπότε προς τα πού πηγαίνουμε; Σιγή επικράτησε στην τριάδα. Η ησυχία έσπαγε μόνο από το πέρασμα του αέρα ανάμεσα στο δρόμο και οι εκφράσεις τους μαύρισαν. Δεν κλείσατε κάποιο δωμάτιο για διανυκτέρευση, να υποθέσω, δήλωσε το συμπέρασμα ουδέτερα.
-Περάσαμε μπροστά από τόσα πανδοχεία αλλά δεν το σκεφτήκαμε. Είναι η πρώτη φορά που φύγαμε από τα σπίτια μας, έπρεπε να το υπολογίσουμε.
-Δεν είναι ακόμα πολύ αργά, έχουμε ακόμα χρόνο να το οργανώσουμε, σχολίασε εκείνη ντροπιασμένη από την παράλειψη της. Ο Mark ήταν πολύ μικρός για να έχει απαιτήσεις από εκείνον, η ίδια όμως θα έπρεπε να το σκεφτεί! Την επόμενη στιγμή όμως η ντροπή της έγινε απορία. Γιατί στρέφεστε σε μένα;
-Εσύ είσαι η κόρη του Caleb Martin. Εμείς είμαστε ορφανά. Δεν έχουμε δεκάρα!
-Αυτό δεν σημαίνει ότι ζητάω λεφτά από τον πατέρα μου! Ύστερα από την συνεργασία του με τους μαφιόζους, αποκλείεται να έμενα μαζί του, πόσο μάλλον να του ζητήσω χρήματα! εξέφρασε με θέρμη και ταχύτητα την συμπεριφορά της.
Κι έπειτα η σιωπή επέστρεψε πιο βαριά από πριν.
-Οπότε κανείς μας δεν έχει λεφτά, συμπέρανε πάλι ο Arima με ουδέτερο τόνο.

Και οι τρεις έμειναν στις θέσεις τους να εικονίζονται την παρέα τους σε κάποιο στενό κουκουλωμένους με εφημερίδες για να προστατευτούν από το κρύο. Αναρίγησαν ταυτόχρονα!
-Το βρήκα! Υπάρχει ένας τρόπος για να βγάλουμε γρήγορα λεφτά! αναφώνησε σοβαρά το παιδί και κοίταξε την May με νόημα.
-Mark, αρνήθηκα να ζητήσω λεφτά από τον πατέρα μου. Μην διανοηθείς να προτείνεις κάτι ανήθικο! παρατήρησε το κορίτσι τυλίγοντας προστατευτικά τα χέρια γύρω από το σώμα της.
-Μεγάλη Αδελφούλα, ώρες-ώρες σε χάνω, απόρησε το 11χρονο. Ήθελα να σου υπενθυμίσω για εκείνη την ταβέρνα στο κέντρο του εμπορικού δρόμου.
-Τι έχει να κάνει η ταβέρνα με την κατάσταση μας; ρώτησε κατακόκκινο το κορίτσι, προσπερνώντας την παρανόηση της.
-Δεν ζητούσαν μπάντα για ζωντανή μουσική; Γιατί δεν πάμε εμείς να πάρουμε την θέση; Πάω στοίχημα ότι θα δεχτούν μας παραχωρήσουν φαγητό και ένα μέρος να περάσουμε την βραδιά σε αντάλλαγμα με τις υπηρεσίες μας!
Ολοκληρώνοντας την φράση και οι δύο στράφηκαν στον Arima και την θήκη της κιθάρας που είχε ακουμπήσει στα πόδια του. Το μουσικό όργανο που του είχε παραχωρήσει ο μουσικός Fran από την πατρίδα τους. Μία πολύ άσχημη ιδέα μπήκε στο μυαλό του αγοριού, αλλά δυστυχώς είχε ήδη ριζωθεί στα κεφάλια των συντρόφων του...

Μετά από μισή ώρα, βρίσκονταν στο εσωτερικό μιας ζεστής, ξύλινης ταβέρνας. Στο βάθος του μαγαζιού, πίσω από την μπάρα με τα ποτά, η λυγερή φιγούρα της May ξεπρόβαλε με μια δελεαστική πιατέλα με φαγητό στα χέρια. Ο ιδιοκτήτης προφανώς προτιμούσε για το κορίτσι μια θέση στην εξυπηρέτηση πελατών και οι θαμώνες συμφωνούσαν απόλυτα μαζί του, επιστρέφοντας γλυκά χαμόγελα στην παρουσία της.
Ανάμεσα στα στρογγυλά τραπέζια, ένα μικρόσωμο παιδί γύρναγε και συζητούσε. Ήταν ο Mark ο οποίος δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο πόστο ή ευθύνη. Συχνά απλώς κοντοστεκόταν στις παρέες και αντάλλασσε ιστορίες. Οι δικές του επί το πλείστων αφορούσαν τις σκανταλιές από τις ημέρες τους στο ορφανοτροφείο.
Στην άλλη γωνία του μαγαζιού, μόνος του καθισμένος σε μια καρέκλα χωρίς τραπέζι ήταν ο Arima με την κιθάρα ανά χείρας. Φυσικά πάνω του έπεφτε ο ρόλος του μουσικού. Ήταν η πρώτη φορά που καλούταν να χρησιμοποιήσει το όργανο για να παίξει μουσική. Εκείνος δεν είχε ιδέα, αλλά κανείς δεν το συζήτησε μαζί του και έμεινε πολύ ανήσυχος για το αποτέλεσμα. Όχι ότι είχε εναλλακτική. Η May του έγνεψε θετικά και ο Mark του σήκωσε τον αντίχειρα, πιστεύοντας ότι θα τα κατάφερνε. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ευχαριστιόταν την εμπιστοσύνη που του έδειχναν, αυτή τη φορά όμως καταριόταν από μέσα του για την εικόνα που τους είχε δώσει.
Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσει αλλά όλο το καθυστερούσε. Παρακολουθούσε τους πελάτες που δεν τον παρατηρούσαν για την ώρα, με ξεραμένο το λαιμό του. Φανταζόταν ότι θα τον γιούχαραν μόλις άρχισε και απελπιζόταν.
Ανάμεσα στα γελαστά και ευχαριστημένα πρόσωπα, τα μάτια του έμειναν στον μοναδικό άλλο, αποξενωμένο νεαρό.

Καθόταν μοναχός σε ένα τραπέζι με αδιάφορο ύφος και σκέψη που ταξίδευε αλλού. Φορούσε κουκούλα που έκρυβε το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του αλλά η κοψιά του και ο σωματότυπος μαρτυρούσαν νεαρό λίγο μεγαλύτερης ηλικίας από τον ίδιο. Εκείνη την ώρα, ο άγνωστος τύπος είχε παρατήσει το πιάτο του μισογεμάτο και απολάμβανε με κλειστά μάτια ένα ποτήρι με δυνατό αλκοόλ. Η αύρα του σου έδινε μια γαλήνια αίσθηση, ή τουλάχιστον αυτό προξένησε στον Arima.
Το ότι τον παρακολουθούσε δεν ξέφυγε από τον νεαρό. Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε το αγόρι κατάματα, χωρίς προκλητικότητα ή ενδιαφέρον. Κι ύστερα επέστρεψε στις σκέψεις του. Ο Arima όμως συνέχισε να τον κοιτά προσεχτικά αν και δεν αντιλαμβανόταν τον λόγο. Είχε όμως μια οικεία αίσθηση ότι κάτι θα συνέβαινε. Κάτι θα άλλαζε. Κι ύστερα κατέβασε το βλέμμα στα χέρια του και την κιθάρα που κρατούσε. Πλέον δεν ένιωθε μαγκωμένος, δεν έβλεπε το εμπόδιο ανυπέρβλητο. Δοκίμασε μερικές νότες κι έπειτα τις επανέλαβε δοκιμαστικά.
Ο ξαφνικός ήχος απέσπασε την προσοχή στους θαμώνες. Κι ύστερα το αγόρι άρχισε να παίζει μουσική. Δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε, η μελωδία δεν είχε συγκεκριμένο σκοπό. Ακολουθούσε απλώς έναν ρυθμό που ένιωθε να βγαίνει από μέσα του. Ο άγνωστος νεαρός άνοιξε πάλι τα μάτια, αυτή τη φορά τσεκάροντας πιο προσεχτικά.
 

How to get powerful in OnePieceRPG: