[Τέλος]Τhe secrets of Todash!

Παρατησα τα κουπια και κρεμαστηκα εξαντλημενος στην πρυμνη τoυ μικρου καραβιου..Σκεφτηκα για ακομη μια φορα τις μερες που περασα στο Bliss Kingdom και κατεληξα για ακομη μια φορα στο συμπερασμα οτι ειμαι τουλαχιστον ηλιθιος.Τι ειχα κανει οσο βρισκομουν εκει?Ειχα ανακαλυψει οτι μια συμμορια ληστων ειχε ουσιαστικα το νησι υπο την κατοχη της,με την βοηθεια των κατοικων καταφερουμε να τους νικησουμε και να τους διωξουμε και τελος ανεπτυξα μια πολυ "στενη" φιλια με την Nadia μια πρωην πειρατινα που ζουσε στο νησι.Τι δεν ειχα κανει?Δεν ειχα παρει προμηθειες!!!Ετσι εδω και 10 περιπου μερες δεν ειχα φαει και δεν ειχα πιει σχεδον τιποτα.Δεν θα αντεχα για πολυ ακομα σε αυτη την κατασταση.Πουλια ειχαν αρχισει να κανουν κυκλους απο πανω μου σαν να περιμεναν να πεθανω και να γινω η λεια τους.Ομως δεν ειχα τετοια προθεση.Ειχα εναν σκοπο και θα κανα τα παντα για να το πετυχω.Αλλωστε ειχα ηδη  ξεπερασει πολυ μεγαλυτερες δυσκολιες απο μια απλη πεινα.Ξαναγυρισα στα κουπια,τα πιασα γερα και ξαναρχισα να κωπηλατω δυνατα.Κι ομως,οσο και να ηθελα πνευματικα να συνεχισω το σωμα μου δεν θα αντεχε πολυ ακομα.Επρεπε να βρω ενα νησι.Συνεχισα να τραβαω κουπι για περιπου 15 λεπτα και τοτε η τυχη μου χαμογελασε.Ειδα στον οριζοντα μπροστα μου ενα σχετικα μικρο νησι.Δεν ειχα ιδεα για το που βρισκομουν αλλα ουτε με ενδιεφερε και ιδιαιτερα.Επιτελους θα μπορουσα να φαω,να πιω και να ξεκουραστω.Ή τουλαχιστον ετσι νομιζα...

Με ανανεωμενες ελπιδες πλεον και βαζωντας ολες μου τις δυναμεις αρχισα να τραβαω κουπι πολυ γρηγορα.Οσο πλησιαζα τοσο καθαροτερα φαινονταν το νησι.Οι λεπτομερειες αρχισαν να διακρινονται και καταλαβα που βρισκομουν.Ημουν στο Τοdash.Ο Ηaytham μου ειχε πει οτι καπου στην South υπηρχε ενα νησι με ενα μεγαλο ηφαιστειο στο κεντρο,το οποιο φημιζοταν για τις θερμες πηγες του.Μου ειχε πει οτι θα ηθελε μια φορα να παμε εκει για να ξεκουραστουμε και να χαλαρωσουμε.Εδιωξα την αναμνηση του μεντορα μου και κρατησα μονο το οτι το νησι προσφερεται για ξεκουραση,κατι που μου χρειαζοταν απαραιτητως.Μετα απο μιση ωρα εντονης κωπηλασιας επιτελους εφτανα σε μια μικρη ερημη παραλια.Πεταξα τα κουπια και εριξα την αγκυρα οσο πιο κοντα γινοταν στην παραλια.Πηδηξα στην αμμο αλλα πρν μπορεσω να κανω ενα βημα σωριαστηκα εξαντλημενος.Κοιταξα τον ουρανο.Ο ηλιος βρισκοταν ψηλα αρα πρεπει να ηταν κοντα το μεσημερι.Η καλυτερη ωρα για φαγητο σκεφτηκα.Αλλα αν ηθελα να φαω επρεπε πρωτα να σηκωθω.Βαζωντας ολη μου την θεληση καταφερα τελικα να σηκωθω στα ποδια μου και ξεκινησα για τα ενδοτερα του νησιου.

Mπροστα μου απλωνοταν ενα δασος που το διεσχιζε ενα μικρο δρομακι.Διχως να το πολυσκεφτω προχωρησα προς το μερος του και χωθηκα στην πρασινη εκταση.Ησυχια επικρατουσε πανω γυρω μου και το μονο που ακουγοταν ηταν το θροϊσμα που εκαναν οι μποτες μου.Σταθηκα λιγο για να ξεκουραστω.Ενα πουλι με ομορφα,εντονα χρωματα με παρατηρουσε με περιεργεια και εγω παρατηρουσα αυτο.Το ηφαιστειο δεσποζε μεγαλοπρεπο στον οριζοντα.Ξαφνικα ενα δυνατος κροτος ακουστηκε και για λιγο η καρδια μου παγωσε.Ειμουν σιγουρος οτι το ηφαιστειο ειχε εκραγει.Γρηγορα ομως προσεξα οτι δεν υπηρχε καποια δραστηριοτητα εκει.Αντιθετα,το πουλι,που κοιτουσα πριν μερικες στιγμες,ειχε πεσει μερικα μετρα μακρια μου.Βηματα ακουστηκαν πισω μου και ενας αντρας εμφανιστηκε.Ηταν μεσηλικας με καστανο μαλλι και μουσακι ενω οι φαβοριτες του ειχαν αρχισει να ασπριζουν.Φορουσε ενα μπλε ξεθωριασμενο τζιν,ενα καρο κοκκινο πουκαμισο και μαυρες μποτες.Ο σωματοτυπος του ηταν αρκετα ιδιος με τον δικο μου.Στα χερια του κρατουσε μια κυνηγητικη καραμπινα και στην ζωνη ειχε περασμενο ενα μεγαλο μαχαιρι και ενα ακομα μικροτερο πιστολι.Με κοιταξε και πριν προλαβω να κανω οτιδηποτε,σηκωσε την καραμπινα του και με σημαδεψε.

Και αυτη ηταν η τελευταια κινηση που εκανε στην ζωη του.Χωρις να διστασω ουτε στιγμη,χτυπησα την καννη με το χερι μου και την εστειλα να σημαδευει αλλου.Μετα χτυπησα τον ιδιοκτητη της με τον αγκωνα μου και υστερα με το γονατο στην ευαισθητη περιοχη του.Λυγισε και σταθηκα πισω του.Με απολυτη ψυχραδα,περασα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και τον στραγγαλισα αργα.Δεν ηταν η πρωτη φορα που εκανα κατι αντιστοιχο και σιγουρα δεν θα ηταν και η τελευταια.Η γνωριμη ψυχραδα με τυλιξε ξανα.Μολς αφησε την τελυταια του πνοη,τον πεταξα κατω.Τον κοιταξα πιο προσεχτικα.Δεν εμοιαζε για απλος πολιτης και ο εξοπλισμος και οι τελευταιες πραξεις του,ηταν καλες ενδειξεις.Ποιος σημαδευει εναν αγνωστο χωρις να πει κουβεντα?Eσκυψα απο πανω του και αρχισα να ψαχουλευω τις τσεπες.Tα ευρηματα μου ηταν ιδιαιτερα περιεργα!Πολλα λεφτα και μερικες σακουλες με διαφορων ειδων περιεργες ουσιες.Πηρα τα λεφτα και κοιταξα τις σακουλες ερευνητικα.Τελικα πεταξα τις πεισσοτερες και κρατησα μια απο το καθε ειδος για να τις ελεγξω αλλα και γιατι ειχα μια αισθηση οτι θα μου χρησιμευαν.

Συνεχισα να προχωραω και το δασος καποια στιγμη τελειωσε.Μπροστα μου εμφανιστηκε μια μεγαλη περιοχη "καλλυμενη" με εντυπωσιακα ξενοδοχεια αλλα κι διαφορα καταστηματα τουριστικων παροχων.Σκεφτηκα οτι καπου εκει,υπηρχε φαι και ξεκουραση και ανοιξα το βημα μου.Συντομα,εφτασα στο μερος και ειδα οτι απο κοντα εδειχνε ακομα πιο εντυπωσιακο.Τα κτηρια,εφταναν σε μεγαλα υψη και ηταν γεματα πολυτελεια.Κοσμος περπατουσε εδω και εκει.Ολοι εδειχναν χαρουμενοι και ανεμελοι.Δεν φορουσα τιποτα απο πανω,ουτε καν την μασκα μου ενω τα σπαθια,τα μαχαιρια και το δρεπανι μου ηταν σε εμφανη σημεια.Παρολαυτα κανεις τους δεν εδειχνε να δινει σημασια.Αυτο με βοηθησε να μπλεχτω πιο ευκολα απ ότι συνηθως με τον κοσμο και ετσι γρηγορα βρεθηκα μεσα σε ενα εστιατοριο περιμενοντας καποιον να ρθει να μου παρει παραγγελια.Παροτι οι ανθρωποι εδω δεν εδιναν σημασια στην εμφανιση και τον εξοπλισμο μου δεν ηθελα να πιεσω πολυ την τυχη μου και για αυτο διαλεξα ενα καταστημα που εδιχνε πιο ησυχο και απομερο.

Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, κοιτούσα δεξιά και αριστερά και όλα έδειχναν φυσιολογικά. Δεν συνέβαινε τίποτα περίεργο, ακόμη και στα σοκάκια από τα οποία πέρασα για να έρθω στο κέντρο. Ασυνήθιστο γεγονός αυτό. Συνήθως κάτι συμβαίνει και πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένας καυγάς. Τώρα όμως απολύτως τίποτα. Αυτό σήμαινε ότι είτε έτυχε να είναι μια "καλή" μέρα για τους απλούς πολίτες είτε κάτι ετοιμαζόταν να ξεσπάσει και θα πόνταρα στο δεύτερο. Άλλωστε ποτέ δεν έχω πέσει έξω για κάτι που υποψιάζομαι. Η τύχη πάντα τα φέρνει έτσι ώστε να μην μείνω ποτέ χωρίς να υπάρχει κάτι να κάνω. Με αυτήν την σκέψη στο μυαλό μου, κατευθύνθηκα προς το εστιατόριο "Η μαύρη γάτα", το στέκι της πιάτσας. Ήταν ένα ήσυχο μέρος που όποιος πήγαινε εκεί, δεν ήταν για το φαγητό και το ποτό του αλλά για τις πληροφορίες που μπορούσε να πάρει από έναν πληροφοριοδότη που σύχναζε εκεί πέρα. Το όνομά του, "Orihara Izaya". Ο καλύτερος της πιάτσας. Έχει πάντα τις πληροφορίες που ζητάς αλλά πάντα με την αντίστοιχη πληρωμή. Λίγα άτομα πήγαιναν στο μαγαζί αυτό, οπότε ήταν το κατάλληλο μέρος για τις συναντήσεις του. Πέρα από αυτό όμως, ήταν το ιδανικό μέρος για να ξεκουραστεί κάποιος σαν και εμένα που μου άρεσε η ησυχία.

Πήγα στο μαγαζί, μπήκα μέσα και κάθισα στο τραπέζι στα αριστερά μόλις μπεις. Κοίταξα τριγύρω και δεν είδα πολλά άτομα. Ο Izaya έλειπε και έτσι είχε ησυχία. Αυτό που μου τράβηξε όμως λίγο την προσοχή, ήταν ένας τύπος με κάτι σπαθιά και ένα δρεπάνι πάνω του. Δεν τον είχα ξαναδεί στα μέρη μας. Έμεινα να τον κοιτάω λίγο, φορώντας όπως πάντα τα μαύρα γυαλιά μου, μέχρι που ήρθαν να μου πάρουν παραγγελία και η προσοχή μου έφυγε από πάνω του. Στήριξα το μπαστούνι μου στην διπλανή καρέκλα και έβγαλα μέσα από το σακάκι μου κάτι χαρτιά να κοιτάξω, όσο θα περίμενα. Τα χαρτιά αυτά είχαν τις πληροφορίες για τα υπόλοιπα μέρη που έπρεπε να πάω μέχρι αργά το απόγευμα για να τελειώνω τις εκκρεμότητες. Τα απομνημόνευσα μέχρι που ήρθε το φαγητό μου. Μάζεψα τα χαρτιά και απόλαυσα το γεύμα μου. Όταν τελείωσα να τρώω, είδα να μπαίνει στο μαγαζί, η γνωστή σε όλους φάτσα, Ο Izaya. Όπως κοίταξε τριγύρω, με πρόσεξε. Μου έκανε νόημα και πήγε κάθισε στο απομακρυσμένο τραπέζι που είναι περιτριγυρισμένο με τζάμι, για ευνόητους λόγους. Λίγα λεπτά μετά, σηκώθηκα, πήρα το μπαστούνι μου και πήγα κάθισα μαζί του. Έριξε μπροστά μου, πάνω στο τραπέζι, μια δεσμίδα από χαρτιά και μου είπε:
-Αυτά είναι όσα ζήτησες να μάθεις! Από τα μέρη που έχουν ήδη εμφανιστεί μέχρι και το μέρος που θα τους βρεις σήμερα, ακόμα και το ποιοι είναι!
-Για να δούμε... Ώστε θα εμφανιστούν στο μεγαλύτερο club μας σήμερα. Δεν τους φτάνει που πουλάνε ουσίες κάτω από την μύτη μας, έχουν το θράσος να το κάνουν και στα ίδια μας τα μαγαζιά!  
-Ωραία. Όπως πάντα κάνεις την δουλειά σου σωστά και γρήγορα.
-Ακόμα το έχω όμως απορία πως έχεις πάντα αυτό που ζητάνε.
-Μυστικά του επαγγέλματος!  
-Αφού είσαι ακόμα εν ζωή, είσαι σε καλό δρόμο.
-Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να πάθω τίποτα!     είπε και φαινόταν ότι ήταν σίγουρος για αυτό που έλεγε.
Έβαλα το χέρι μέσα από το σακάκι μου και έβγαλα έναν καφέ φάκελο και τον έριξα στο τραπέζι μπροστά του.
-Αυτά είναι για σένα. Σ' αφήνω, να κάνουμε ο καθένας τις δουλειές του. του είπα και έφυγα σιγά-σιγά από το μαγαζί.

Ενω περιμενα,ενας τυπος μπηκε στο μαγαζι.Φορουσε κοστουμι και γυαλια ηλιου ακομα και μεσα στο μαγαζι ενω στο χερι του κρατουσε ενα μπαστουνι.Εκατσε σε ενα τραπεζι σχετικα κοντα μου αλλα αφου εφαγε ενας αλλος τυπος ηρθε και τον καλεσε σε ενα λιγο πιο απομακρυσμενο τραπεζι,το οποιο καλυπτοταν με τζαμι.Η συμπεριφορα τους μου τραβηξε το ενδιαφερον.Συνηθως,δεν μου αρεσε να μπλεκομαι σε δουλειες αγνωστων αλλα και παλι,οπως νωριτερα με τις ουσιες,ειχα την αισθηση οτι καπου θα με οδηγουσε ολη η κατασταση.Εφαγα το φαγητο μου στα γρηγορα και με μεγαλη απολαυση ενω κατεβασα και ενα μπουκαλι κοκκινο κρασι.Αφου σκουπιστηκα,σηκωθηκα και εκανα πως παω στην τουαλετα.Ηταν ο μονος τροπος για να περασω κοντα απο το τραπεζι τους και να ακουσω εστω και λιγα απο αυτα που λεγανε.Ακριβως την στιγμη που περνουσα απο μπροστα τους ακουσα τον τυπο με το μπαστουνι να λεει τα εξης λογια.
-Ώστε θα εμφανιστούν στο μεγαλύτερο club μας σήμερα. Δεν τους φτάνει που πουλάνε ουσίες κάτω από την μύτη μας, έχουν το θράσος να το κάνουν και στα ίδια μας τα μαγαζιά!
Εδω ειμαστε σκεφτηκα και επιασα τις σακουλες που ειχα στις τσεπες μου.Τωρα η περιεργεια μου ειχε βαρεσει κοκκινο.Αποφασισα οτι θα ακολουθουσα τον αντρα για να δω που θα καταληξει η ολη υποθεση.Πηγα στην τουαλετα αλλα οταν βγηκα ειχε φυγει ηδη.Ο αλλος ηταν ακομα εκει αλλα θα ειμουν πολυ ηλιθιος αν ρωτουσα κατι.Πληρωσα βιαστικα,με τα λεφτα που ειχα μαζεψει απο τον επιδοξο δολοφονο μου,και βγηκα γρηγορα στον δρομο.

Κατευθύνθηκα προς τον κοντινότερο προορισμό μου, ένα μικρό μανάβικο. Εκεί πέρα βρήκα τον ιδιοκτήτη του, έναν γερασμένο άνθρωπο αλλά δεν ήταν αυτός για τον οποίο ήμουν εδώ.
-Καλησπέρα σας κύριε Morel. Μήπως βρίσκεται εδώ πέρα ο εγγονός σας?
-Καλησπέρα και σε σένα Akabayashi. Πάλι χρωστάει λεφτά ο αχαΐρευτος?
-Εγώ του το λέω συνέχεια, ο τζόγος είναι κακό χόμπι.
-Μακάρι να σε άκουγε και να σταματούσε... Πήγαινε από πίσω, πρέπει να ξεφορτώνει πράγματα για να τα βάλει στην αποθήκη.
-Σας ευχαριστώ πολύ. Καλή σας μέρα.
Πήγα πίσω και είδα τον Mailo να ξεφορτώνει.
-Τι γίνεται Mailo? Δουλεύουμε να βγάλουμε ρευστό για ξόδεμα?
-Ωωω... Καλή σου μέρα Akabayashi! Έχει ωραία μέρα και είπα να βοηθήσω στο μαγαζί.
-Άστα αυτά. Ξέμεινες και θες να βγάλεις για να παίξεις πάλι, ενώ ήδη χρωστάς σε εμάς.
-Σχετικά με αυτό... Δεν τα έχω τα λεφτά τώρα αλλά πολύ σύντομα θα τα φέρω...
-Επειδή σε ξέρω από μικρό και συμπαθώ τον παππού σου, θα σου δώσω διορία μέχρι το βράδυ. Φρόντισε όμως να τα πας στο αφεντικό μέχρι τότε γιατί αλλιώς είναι πολύ πιθανόν ότι θα στείλει τον Aozaki να έρθει και ξες τι σημαίνει αυτό. Δεν θα αρέσει σε κανέναν μας.
-Σε ευχαριστώ πολύ και μην ανησυχείς. Θα φροντίσω να μην συμβεί κάτι τέτοιο.
Ήλπιζα να κάνει αυτό που είπε γιατί θα ήταν κρίμα να στεναχωριέται ο Morel για κάποιον σαν αυτόν αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν εγγονός του.
Μετά από αυτό, οι υπόλοιπες παραλαβές ήταν σε σπίτια όπως αυτές το πρωί. Η μόνη διαφορά ήταν ότι μερικοί από αυτούς ήταν αυτοί που δεν μάθαιναν ποτέ. Πάντα προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν βία για να την βγάλουν καθαρή και πάντα κατέληγαν οι ίδιοι με σπασμένα πλευρά. Αλλά τι να κάνεις... Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος.

Κοιταξα δεξια και αριστερα στον δρομο αλλα ο κοστουματος δεν φαινοταν πουθενα.Εστριψα στην τυχη δεξια και αρχισα να περπαταω σε εναν μικροτερο δρομο.Ειχε αρχισει να απογευματιαζει και ο κοσμος που κυκλοφορουσε λιγοστευε.Αυτο εκανε πιο δυσκολη την προσπαθεια μου να περναω απαρατηρητος και σιγα σιγα ολο και περισσοτερα βλεμματα επεφταν πανω μου.Ο μονος τροπος για να το αποφυγω ηταν να παρατησω τους μεγαλους δρομους και να χωθω στα στενα.Ετσι,ενω προχωρουσα διακριτικα σε ενα απο αυτα,ειδα μπροστα μου,σε αποσταση πενηντα μετρων,τεσσερεις αντρες που φορουσαν μια πολυ γνωριμη σε μενα ενδυμασια.Ηταν ολοι ντυμενοι στα μαυρα χωρις να εχουν καποιο διακρτικο και μεγαλα γυρτα σπαθια κρεμονταν στις ζωνες τους.Ηταν αντρες της Οργανωσης.Η τελευταια φορα που ειχα συναντησει καποιους ηταν στην North Blue εναν καιρο που μου φαινοταν πολυ μακρινος πλεον.Μετα τον θανατο του Ηaytham και τα υπολοιπα γεγονοτα που ακολουθησαν,ειχαν βγει για λιγο απ'το μυαλο μου.Ομως τωρα που επεστρεψα στην South,οπου η παρουσια τους ηταν μεγαλυτερη,βρισκοταν και παλι μπροστα μου.