Το τίμημα της τιμής. Το τίμημα του ψωμιού. [Τέλος-Δουλειά]

«Απάντησε μου σε αυτό που θα σε ρωτήσω: πώς κατάφερνες να μαμουνιάσεις τα σακιά με το αλεύρι;»
«Να μη σε νοιάζει.»
«Απάντησε μου,» διέταξε με πυγμή ΄ τον έπιασε απ'τον γιακά.

Έκανε μια γκριμάτσα απορίας όταν τον έπιασε έτσι, μα τελικά μίλησε. «Έχω κάποιες γνώσεις χημείας...πήρα συγκεκριμένα ζουζούνια, τα πάτησα, και αυτό που έμενε το έριξα γύρω απ'τα σακιά. Αυτό προσέλκυσε άλλα έντομα κι έτσι μέσα σε μια νύχτα τα σακιά γέμιζαν με ολοζώντανα μαμούνια.»

Γούρλωσε τα μάτια της ΄ εφόσον ο μικρός είχε γνώσεις χημείας, θα μπορούσε κάλλιστα να καταλάβει κάτι που χρειάζεται γνώσεις βιολογίας πολύ πιο εύκολα. «Μας είχες πει πως ο πατέρας σου πέθανε από καρδιά, σωστά;»
«Ναι,» απάντησε χωρίς να ήξερε ακριβώς πως το ένα είχε σχέση με το άλλο.
«Και είσαι πολύ σίγουρος γι αυτό.»
«Ε ναι,» αποκρίθηκε, αυτή τη φορά λίγο εκνευρισμένος.
Αλλά η Lorenza πήρε τέτοιο ύφος, που τον τρόμαξε. «Ξέρεις, διάβασα την αναφορά του ιατροδικαστή: δηλητηρίαση από αλκοόλ ήταν ο λόγος θανάτου. Όμως και εσύ και η μητέρα σου ήσαστε πεπεισμένοι πως πέθανε από καρδιά. Γιατί; Απ'τη μία τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και ο ιατροδικαστής δεν κάνει λάθος--το έλεγξα. Αλλά ο πατέρας σου δεν έπινε και πάρα πολύ, σωστά; Και φαίνεται απίθανο ένας άνθρωπος που δεν είναι χρόνιος πότης να κατεβάσει πέντε μπουκάλια μόνος του ή να πιει λίγο και να τον σκοτώσει αμέσως. Εφόσον έχεις γνώσεις χημείας δε θα μπορούσες εύκολα να βρεις κάτι το οποίο κάνει αυτό που θες; Ακόμα κι εγώ έχω μαζί μου τέτοια πράγματα. Απ΄την άλλη, μπορεί όντως να είναι χρόνιος πότης--αυτό όμως σου δίνει και κίνητρο για να τον σκοτώσεις. Πότης, αλκοολικός, κακοποιεί τη γυναίκα του, το παιδί του, είναι μανιακός με τον έλεγχο-!»
Όσο μιλούσε, τόσο φάνταζε να μικραίνει ο "κατηγορούμενος". Με κάθε λέξη της αισθανόταν όλο και πιο άβολα, όλο και πιο περίεργα, δε μπορούσε να το αντέξει. «Σταμάτα!»

Φώναξε ο νεαρός για να προστατευτεί από τις κατηγορίες, ή μάλλον περισσότερο για να κρυφτεί από τη μνήμη του πατέρα του. Τον παρακολουθούσαν και οι δύο και η Lorenza είχε παρατηρήσει κάτι πολύ ενδιαφέρον όταν τον κατηγορούσε πως το έκανε αυτός, μα κυρίως τον τρόπο που χρησιμοποίησε: έκπληξη. Λες και δεν είχε σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο ή ίσως πως κάτι έβγαζε περισσότερο νόημα από κάτι άλλο, κάτι που αυτή κι ο Mark δε θα ήξεραν σίγουρα.

«Ναι, έχεις δίκιο, ο πατέρας μου ήταν ένα ζώο και μισό. Χτυπούσε τη μάνα μου μόνο όταν ζήλευε, αλλά ζήλευε όλη την ώρα, έπινε, ήταν αισχρός, περίμενε εγώ να σώσω τη δουλειά του και για κάθε μέρα που δεν έβγαζε αυτός παραπάνω από τους άλλους δε με άφηνε να φάω επειδή έφταιγα εγώ...ήταν τρελός και κακός άνθρωπος. Δεν του άξιζε η οικογένεια που είχε--πόσο μάλλον η αγάπη από την κοινότητά του! Δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει να ξυπνάς κάθε πρωί και να έχεις να αντιμετωπίσεις άλλη μία μέρα έναν άνθρωπο που μισείς, και να μη μπορείς να τον μισείς δημοσίως γιατί όλοι τον σέβονται και τον αγαπάνε. Επειδή δεν ξέρουν. Κι αν μάθουν, δε θα το πιστεύουν. Και να το πιστέψουν, μετά εσύ θα είσαι το καημένο που το χτυπούσε ο πατέρας του ή ο άντρας του και θα σε κοιτάνε με λύπηση και-...» Σταμάτησε να πάρει μια ανάσα. Δάκρυα σιωπηλά έτρεχαν απ'τα μάτια του, αλλά το πρόσωπό του ήταν μία μάσκα θυμού και μίσους. «Δεν ξέρετε. Αλλά εγώ ξέρω. Και ναι λοιπόν, το παραδέχομαι. Εγώ τον σκότωσα. Του έριξα κάτι στο ποτό του και πέθανε από δηλητηρίαση. Βαρβιτουρικά ήτανε, ναι, σωστά...»

Αααα, ναι. Τώρα ήξερε τι ήταν αυτή η μικρή έκπληξη που είχε δει στα μάτια του. Συνειδητοποίηση. Όχι μόνο του τι έγινε, αλλά κι ενοχής και απόφασης πως θα πρέπει να αναλάβει ευθύνες γι αυτές τις πράξεις...απλώς όχι δικών του. «Βαρβιτουρικά ε; Και πού τα βρήκες;»
«Στα φαρμακείο,» απάντησε με ετοιμότητα «έτσι κι αλλιώς έχουμε τουλάχιστον μισό κουτί στο σπίτι.»
«Και πόσα milligram του έριξες ακριβώς;»
«...πέντε.»

Το χαμόγελο που διακόσμησε το πρόσωπό της δεν ήταν ευχάριστο. «Συγχαρητήρια, μόλις τον έκανες να πάρει έναν χαλαρωτικό υπνάκο.» Την κοίταξε αναστατωμένος. «Για να προκαλέσεις θάνατο με βαρβιτουρικά πρέπει το άτομο να προσλάβει πάνω από 2 γραμμάρια, περίπου στα διακόσια milligrams, των φαρμάκων σε συνδυασμό με αλκοόλ ή άλλες ουσίες που αναστέλλουν το νευρικό σύστημα. Όταν μάλιστα το άτομο έχει χτίσει μια αντοχή σ'αυτά, και πάω στοίχημα πως ο πατέρας σου τα έπαιρνε σαν καραμέλες όπως και η μαμά σου, τότε θέλει από 5 μέχρι 10 για να κριθεί η δόση θανατηφόρα.»

Δαγκώθηκε ο νεαρός ΄ πήγε να μιλήσει μα τον σταμάτησε η κοπέλα, γιατί συνέχισε ακάθεκτη τον λόγο της. «Και μετά βέβαια έρχεται και το μεγάλο θέμα: δε σου είπα πως πέθανε από δηλητήριο που κατανάλωσε μέσω αλκοόλ--αυτό που κατάλαβες εσύ, μα σου είπα πως πέθανε από δηλητηρίαση αλκοόλ. Δηλαδή, στην ουσία το αλκοόλ στον σκότωσε. Δε βρέθηκε καμία άλλη ουσία στο αίμα του κι ένα τεστ ρουτίνας, αυτά τα περιλαμβάνει. Άρα...»
«Άρα τι;»
«Άρα κατάλαβες λάθος αυτό που σου είπα και τόση ώρα λες βλακείες. Δεν τον σκότωσες εσύ--απλώς καλύπτεις γι αυτόν που πραγματικά το κανε. Κι αν έπρεπε να μαντέψω ποιον καλύπτεις, θα έλεγα...τη μητέρα σου;»

Έξαλλος, ο νεαρός πήγε να της επιτεθεί! Όμως είχε ξεχάσει πως ήταν δεμένος: η Lorenza έκανε ένα βήμα στο πλάι κι αυτός έπεσε κάτω. «Ναι, έχω δίκιο. Πώς σε λένε αλήθεια;»
«Gabriel. Αλλά μην τολμήσεις να ξαναπιάσεις στο στόμα σου τη μάνα μου! Ακούς; Δεν έχεις ιδέα το τι-»

«Χμ...λοιπόν Gabriel, εφόσον απ'ότι κατάλαβα είσαι διατεθειμένος να πάρεις την ευθύνη για κάτι που μπορεί να έκανε η μητέρα σου μόνο και μόνο γιατί μάλλον έχει πρόσβαση σε βαρβιτουρικά και νόμιζες πως έτσι πέθανε, άσε με να σε πληροφορήσω πως τζάμπα ανησυχείς.» Την κοίταξε περίεργα. Τι εννοούσε; «Εφόσον ο θάνατος του πατέρα σου θεωρείται ακόμα κι απ'τον γιατρό σας ατύχημα κι εφόσον οι υποψίες μου για το τι άνθρωπος ήταν επιβεβαιώθηκαν, δεν έχω κανέναν λόγο να πω τίποτα σε κανέναν.»

Το βλέμμα του από περίεργο, έγινε μπερδεμένο. «Μη με κοιτάς έτσι. Απλώς είμαι περίεργη. Τώρα που ξέρω ότι έχω δίκιο, δεν έχω λόγο να σε κυνηγήσω. Πολύ κάθαρμα ο πατέρας σου, αρκετά υποφέρατε. Δικαίωμά σας να κανονίσετε το πρόβλημά σας, κι εφόσον δεν αφήσατε στοιχεία πίσω, συγχαρητήρια. Είστε έξυπνοι. Μετά από όσα περάσατε, αξίζετε και λίγη ηρεμία εξάλλου.»

Ο Gabriel άφησε μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης να του ξεφύγει κι ένα δειλό χαμόγελο έφτασε στο χείλη του. Αλλά μετά μετατράπηκε σε υποψία. «Και έκανες όλο αυτό το θέμα μόνο και μόνο για να αποδείξεις ότι είχες δίκιο; Πας καλά;»
«Α, όχι,» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της «ακόμα θα σε πάω στη μικρή βάση των Marine που έχετε εδώ. Ζήτησαν τον ποντικό που χαλάει το αλεύρι και θα τους τον δώσω. Το τι θα σε κάνουν γι αυτό, δικό τους θέμα. Απλώς δε θα ξέρουν το κάθε τι παράνομο που έχετε κάνει σαν οικογένεια. Είμαι σίγουρη όμως πως αν το παίξεις σωστά δε θα σε κάνουν τίποτα...αλλά την αμοιβή μου εγώ τη θέλω,» τελείωσε λες κι έλεγε πως ο ήλιος είναι κίτρινος και άρχισε να τον σπρώχνει προς την έξοδο της αποθήκης.
Ο Gabriel την κοίταξε εμβρόντητος. «Είσαι τρελή κοπελιά,» μονολόγησε. Ο Mark έπρεπε, με μεγάλη χαρά, να συμφωνήσει.

Τον πήγαν και τον άφησαν στις αρχές εκείνο το βράδυ. Πήραν την αμοιβή, σχολίασαν το πόσο περίεργο φαίνεται το γεγονός πως ήταν αυτός ο δράστης, αλλά ταυτόχρονα και ταιριαστό εφόσον μόνο ο πατέρας του είχε δουλειά μ'αυτόν τον τρόπο. "Πρέπει να τον αγαπούσες πολύ" ακούγονταν όλη την ώρα και μόνο οι τρεις τους καταλάβαιναν την πραγματική ειρωνεία πίσω από τις λέξεις αυτές και την όλη κατάσταση.

Η κοπέλα άφησε το όνομα Laurel αντί για Lorenza στη βάση όπου της το ζήτησαν όταν είπε πως είναι κυνηγός επικηρυγμένων. «Πραγματικά είσαι πολύ παρανοϊκή,» της είχε πει τότε αμέσως μόλις έμειναν μόνοι τους ο Mark. Δεν έφερε αντίρρηση, αλλά επίσης δεν εκμυστηρεύτηκε πως καμιά φορά ήταν καλό το να είσαι περισσότερο παρά λιγότερο προσεχτικός, αλλιώς καταλήγει ένας καταζητούμενος μέσα στο υπνοδωμάτιό σου και καταλήγεις να τον σκοτώνεις επειδή είναι πολύ ηλίθιος για να αποφύγει να χτυπήσεις τα ζωτικά του όργανα κι αυτό σε οδηγεί σε έναν ταξίδι για να βρεις τα όρια του εαυτού σου. Ήθελε κάποια στιγμή να του το πει, αλλά δεν ήξερε πότε. Υπέθεσε πως πρώτα θα έπρεπε να κερδίσει περισσότερο την εμπιστοσύνη της.

«Και τώρα τι θα κάνουμε; Το αλεύρι σώθηκε...θα μπορούσαμε να μείνουμε άλλη μία μέρα για να το δοκιμάσουμε κιόλας!»
«Δεν έχεις άδικο. Αλλά έχω και κάτι άλλο κατά νου...»

Δεν ήξερε κατά πόσο αυτό το έκανε για τη συνείδησή της, επειδή ήθελε να φαίνεται καλύτερη στα δικά της μάτια ή επειδή ήθελε να πιστεύει πως είναι τέτοιος άνθρωπος, μα αποφάσισε να κάνει μια μικρή δωρεά στη μητέρα του Gabriel και θύμα του άντρα της. Ένα από τα τέσσερα σεντούκια, εκείνο με τα χρυσά νομίσματα, θα της το έδινε.

«Έι, έι, έι, έι έι. Κάτσε ένα λεπτό να το συζητήσουμε πρώτα,» διαμαρτυρήθηκε ο σύντροφός της όταν την είδε να παίρνει το σεντουκάκι και να βάζει πάνω του την κάρτα που ο ίδιος έγραψε. Είχε καλύτερο γραφικό χαρακτήρα αλλά ταυτόχρονα ήξερε να εκφράζεται και πολύ καλύτερα. Του είπε λοιπόν η Lorenza να γράψει μια κάρτα στη μητέρα του Gabriel ώστε να καταλάβει από ποιους είναι. «Θες να δώσεις όλα αυτά τα λεφτά σε μια ξένη;»
«Αν το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να μαγειρεύει στον άντρα της και να μην του αντιμιλάει όταν αυτός έχει νεύρα εξαιτίας της ζωής που έκανε, το συνειδητοποιείς πως θα έχουν μεγάλο βιοποριστικό πρόβλημα από μόνος σου. Εφόσον από μόνοι τους είπαν πως δε θα ανοίξουν και τον φούρνο σύντομα...»
«Ναι, εντάξει, το καταλαβαίνω. Αν θες δώσε την αμοιβή σου--είναι πολύ λιγότερα! Αυτά μπορεί να είναι κι ένα εκατομμύριο!»
«Μην είσαι φιλάργυρος. Δεν κοπιάσαμε γι αυτά τα λεφτά έτσι κι αλλιώς.»
«Μην είμαι-αυτό δεν είναι φιλαργυρία, είναι κοινή λογική! Δω στης τα μισά τουλάχιστον.»
«Τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα; Έλα πάμε. Την έγραψες την κάρτα, σωστά;»
«Ναι,» απάντησε εκνευρισμένος και παρέτεινε το χέρι του για να την πάρει, αλλά την αρνήθηκε.
«Δε με νοιάζει τι γράφει εφόσον έκανες αυτό που σου ζήτησα. Εμπρός.» Έδειξε με το κεφάλι της την πόρτα, το σεντούκι στα χέρια ΄ αναστέναξε, μα την ακολούθησε.

«Αντίο λεφτάκια...» μοιρολόγησε όταν είδε την κοπέλα να αφήνει τα πράγματα μπροστά από την πόρτα, να φτιάχνει την κάρτα έτσι ώστε να φαίνεται και να χτυπά την πόρτα. Με ένα θεαματικό σάλτο βρέθηκε κοντά του, και κρύφτηκε για να μη φαίνεται. Περίμεναν και οι δύο να βγει η γυναίκα έξω...

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η πόρτα άνοιξε και η γυναίκα φάνηκε στο κατώφλι αναμαλλιασμένη και τρομαγμένη. Κοίταξε τριγύρω ανάστατη μα δεν είδε κανένα. Όταν επιτέλους "παρατήρησε" το σεντούκι - δηλαδή έπεσε πάνω του όταν έκανε ένα βήμα προς τα έξω - σήκωσε πρώτα την κάρτα...τη διάβασε. Αφού το έκανε, πρέπει δάκρυα να σχηματίστηκαν γιατί την είδαν να σκουπίζει τα μάτια της και να κρύβει το στόμα της από έκπληξη. Πήρε το σεντούκι μέσα σαν κλέφτης, τα φώτα έσβησαν, και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι. «Αντίο για πάντα...» συνέχισε από πριν, μα η κοπέλα τον χτύπησε στον ώμο με τον αγκώνα. «Αντίο και κινητικότητα στο αριστερό μου χέρι,» παραπονέθηκε πονεμένος, ενώ μόρφασε. Άρχισε να το τρίβει ελαφρώς.
«Αν συνεχίσεις θα χάσεις και αίσθηση της μύτης σου.»
«Ουυυυ, φοβάμαι-αι...» Την έφαγε στη μύτη αυτή τη φορά κι αίμα άρχισε να ρέει άφθονο πάνω από το στόμα του, αλλά και μέσα, αφήνοντας αυτήν την απαίσια μεταλλική γεύση πίσω του. «Το ξέρω ότι κατά βάθος, βάθος, βάθος...βάθος μ'αγαπάς.»
«Τόσο βάθος, ποιος ξέρει; Ίσως. Ίσως βρεις και τίποτα αρχαία μαζί. Άντε, προχώρα.»

Ταυτόχρονα, σηκώθηκαν από την κρυψώνα τους και πήγαν προς το ξενοδοχείο τους.

Το μόνο καλό που είχε προκύψει από όλη αυτήν την ιστορία ήταν μάλλον πως η διάθεση του Mark είχε βελτιωθεί κατά πολύ. Από την απόπειρα αυτοκτονίας σε αυτό που είναι σήμερα είχε γίνει πολλή δουλειά. Ναι, ακόμα υπήρχαν αυτές οι μελαγχολικές ματιές που έριχνε πού και πού, μα πλέον έμοιαζαν περισσότερο ακίνδυνες από τρεις μέρες πριν. Ίσως συγκρίνοντας τη δική του περίπτωση με τον νεαρό Gabriel να θεώρησε πως είναι πολύ πιο τυχερός, ακόμα κι αν έχασε τον πατέρα του νωρίς. Πλέον μπορούσε να υποθέσει ευκολότερα η κοπέλα πως η μελαγχολία ήταν επειδή έλειπε από το σπίτι του κι όχι τόσο επειδή δεν ήξερε τι να κάνει με τη ζωή του. Φαινόταν πως η απελπισία είχε αρχίσει να δίνει τόπο σε μια καλύτερη αν και μάλλον πιο καταστροφική έννοια--την ελπίδα.

Ακόμα και τώρα τον είχε από κοντά, τον παρατηρούσε, αλλά επίτηδες δεν άλλαζε τη συμπεριφορά της. Το θεωρούσε σαν κομπλιμέντο. Ήθελε να του δείξει πως δεν τον έβλεπε σαν περίεργο ή κάτι διαφορετικό, αλλά σαν κάθε άλλο άνθρωπο που γνώριζε, με τα δικά του προβλήματα. Με τη δική του συμπεριφορά, έμοιαζε να το εκτιμάει κι αυτό την έκανε να τον ανέχεται.

Καθώς περπατούσαν προς το ξενοδοχείο τους, σταμάτησε να σκεφτεί κάτι που είχε πει. «Ξέρουμε αν η μητέρα είχε γνώσεις ιατρικής;»
«Γιατί το ρωτάς αυτό;»
«Είναι κάτι που θυμήθηκα: δεν είπα στον Gabriel πως ακόμα κι εγώ έχω ουσίες που φαίνεται να προκαλούν δηλητηρίαση από αλκοόλ;»
«Ναι...το θυμάμαι.»
«Ε, δεν είναι τόσο αυτό όσο "είμαι τόσο καλά προετοιμασμένη που έχω ακόμα κι αυτό"--το οποίο σημαίνει πως είναι δύσκολο να σκοτώσεις έτσι κάποιον. Η μάνα...πώς το βρήκε;»
«...θες να ρωτήσω αύριο αν έχει δεχθεί ιατρική εκπαίδευση;»
«Ναι, παρακαλώ, γιατί αν δεν είναι έτσι τότε πολύ φοβάμαι πως η μητέρα απλώς λειτούργησε σαν εκτελεστικό όργανο, κι όχι σαν μαέστρος αυτής της δολοφονίας.»

Αυτή η αποκάλυψη φάνηκε να ανησυχεί και τους δύο το ίδιο, αν και για διαφορετικούς λόγους. Η Lorenza φοβόταν μήπως άφησε τον πραγματικό ένοχο να ξεφύγει--ότι τα κίνητρά του δεν ήταν τα ίδια με της μάνας του παιδιού, ενώ ο Mark...για κάτι εντελώς ξεχωριστό. Αν μπορούσε να μαντέψει η κοπέλα, ήταν σχεδόν σίγουρη πως δεν ήθελε να υπάρχει άλλος δολοφόνος για να μην τους κυνηγήσει, στην προσπάθειά του να κρύψει την πραγματική του ταυτότητα. Αλλά με κάθε κύτταρο του σώματός του, μπορούσε να τον δει να εύχεται να μην ισχύει κάτι τέτοιο...

Το επόμενο πρωί οι δύο σύντροφοι χωρίστηκαν: η Lorenza πήγε να ζητήσει την αμοιβή της από τον φούρναρη που είχε προστατέψει εχθές - και είχε ξεχάσει τελείως - ενώ ο Mark βγήκε να μάθει για το παρελθόν της μητέρας. Και οι δύο αποστολές στέφθηκαν με επιτυχία: ο φούρναρης με μεγάλη προθυμία έδωσε το ποσό που είχε συμφωνήσει, και κάτι ακόμα, στην κοπέλα, ενώ ο Mark έμαθε, για καλή του τύχη και ικανοποίηση, πως όντως η μητέρα ήταν παλιά η γιατρός του νησιού και παραιτήθηκε όταν έμεινε έγκυος.
«Πάλι καλά να λες,» σχολίασε ο Mak ενώ έκοβε μια μεγάλη δαγκωνιά από το ψωμάκι που είχε φέρει η κοπέλα.
«Όντως, αυτό είναι αρκετά χαλαρωτικό.»
«Α δε σε είπα, βρήκα κι αυτό σήμερα.» Έβγαλε απ'την τσέπη του έναν τσαλακωμένο φάκελο και της τον έδωσε. Τα μάτια της μεγάλωσαν και ένιωσε την καρδιά της να χτυπά πιο δυνατά και μόνο που το είδε. Του το άρπαξε αμέσως μόλις αναγνώρισε τον γραφικό χαρακτήρα. «Ναι, είναι απ'τον πατέρα σου. Θα φύγουμε τώρα; Βαρέθηκα εδώ...»

Τον αγνόησε κι άνοιξε τον φάκελο...μα ήταν ήδη ανοιχτός. Και περίεργος στην αφή λες και είχε βραχεί και μετά στέγνωσε. Ωχ. Δεν της άρεσε αυτό. Άνοιξε το γράμμα και είδε πως ένα μεγάλο του μέρος είχε αλλοιωθεί από ότι στο καλό είχε πέσει πάνω του και το μόνο που κατάφερε να μείνει άθικτο ήταν η εισαγωγή - που την έλεγε ο πατέρας της αχαΐρευτη και πως δεν του γράφει ποτέ - και το τέλος που παραπονιόταν για να γράψει η ίδια κι όχι ο Mark και πως φυσικά την αγαπούσε πολύ και να προσέχει κι άλλα πατρικά κλισέ.

Γύρισε και τον κοίταξε εκνευρισμένη. «Εσύ το βρεξες;»
«...ναι. Συγγνώμη ήταν ατύχημα δεν το θελα μη με χτυπήσεις σε παρακαλώ πολύ.»
«Το συνειδητοποιείς πως τώρα πρέπει να γράψω ότι βράχηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του γράμματος και να τον έχω να με κοροϊδεύει έτσι; Άσε που από αυτά που βλέπω, το πιο ζουμερό θέμα χάθηκε.»
«Ε δεν το κανα κι επίτηδες! Μια κοπέλα πέταξε ένα ποτήρι νερό σ'έναν τύπο που πήγε να της πιάσει το μπούτι, εκείνος έσκυψε κι έπεσε πάνω μου. Και βράχηκε το γράμμα γιατί από ένστικτο το βαλα μπροστά μου...»
«Θα σε σκοτώσω.»
«Αύριο καλύτερα...;»
«Αγκχ!» Άρχισε να κάνει κι άλλους θορύβους αγανάκτησης αλλά αρκέστηκε στο να του δώσει μια - αρκετά πιο ελαφριά από ότι του άξιζε - μπουνιά στον ώμο. «Απλώς πάμε να φύγουμε.»