[Τέλος] Ο γέρος δεν αλλάζει

Άλλη μία μέρα άρχισε να ξημερώνει δειλά δειλά και το φως του ήλιου τρύπωνε μέσα από τις γρίλιες των παντζουριών. O Roshi σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι του ακούγοντας τα κόκκαλα του να τρίζουν διαμαρτυρόμενα. Πήγε μέχρι το μπάνιο και έριξε δροσερό νερό στο γεμάτο ρυτίδες πρόσωπό του. Αυτό το πρόσωπο είχε σίγουρα δει καλύτερες μέρες αλλά ο Roshi δεν παραπονιόταν. Είχε, με τα καλά και τα κακά της, ζήσει μία γεμάτη ζωή και παρά το ότι είχε φτάσει στην ηλικία των 78 ένιωθε πως ήθελε να ζήσει και άλλο. Όχι από τον φόβο του θανάτου ή εξαιτίας ενός παραπλανημένου αισθήματος να ζήσει ότι δεν έζησε. Απλά, ο Roshi ένιωθε πως μπορούσε ακόμα κάτι να προσφέρει σε έναν κόσμο που παράπαιε. Ίσως βέβαια έτσι να νιώθουν πολλοί γέροι και γι’αυτό δεν θέλουν να πεθάνουν, σκεφτόταν ο Roshi αφού είχε τελειώσει το πρωινό του και σηκωνόταν από την ξύλινη καρέκλα. Φόρεσε το βαρύ πανωφόρι και τα χαρακτηριστικά γυαλιά ηλίου του και ετοιμάστηκε να φύγει από την καλύβα για την συνηθισμένη βόλτα στο χωριό.

Ο καιρός στο Sirakava ήταν ανέκαθεν πάρα πολύ κρύος με τις περισσότερες μέρες του χρόνου να χιονίζει. Παραταύτα ήταν σπάνια τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Φρέσκο χιόνι είχε πέσει στο κατώφλι της καλύβας και ο Roshi το φτυάρισε ανοίγοντας περισσότερο το μονοπάτι. Μετά από 20 χρόνια ο Roshi είχε συνηθίσει το κρύο αν και προερχόταν από ένα νησί με πολύ εύκρατο κλίμα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ χιόνι. Πολλές φορές αναπολούσε τον τόπο καταγωγής του κυρίως για τον καιρό. Το χωριό Refia ήταν όπως πάντα ζωηρό παρά την χιονόπτωση. Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν το κυνήγι για δύο λόγους. Πρώτον για το κρέας και δεύτερον για τα δέρματα τα οποία στέλνονταν στην κεντρική πόλη του νησιού, την Damcyan, ως πρώτη ύλη στη βιοτεχνία ρούχων του νησιού. Ο Roshi προχωρούσε αργά απολαμβάνοντας την βόλτα του. Όταν τελικά έφτασε στην πλατεία του χωριού μπήκε μέσα σε δύο-τρία μαγαζάκια για να αγοράσει υλικά για το μεσημεριανό του.

Η μαγειρική ήταν το πάθος του. Από μικρός του άρεσε να μαγειρεύει και κατά γενική ομολογία όσων τα είχαν δοκιμάσει, τα πιάτα του ήταν πολύ καλά. Το πρόβλημα ήταν πως στο νησί ήταν λίγες οι επιλογές της μαγειρικής λόγου το σκληρού κλίματος που δεν άφηνε σχεδόν τίποτα να φυτρώσει. Όσα υλικά μαγειρικής ερχόντουσαν από άλλα νησιά σπάνια έφταναν στο χωριό και ο Roshi σπάνια κατέβαινε στην πόλη για να τα αγοράσει. Το πάθος του Roshi αποτελούσε στα τελειώματα της ζωής του τον μόνο τρόπο να βγάζει τα προς το ζην. Δούλευε μερικές μέρες την εβδομάδα στην ταβέρνα του μπάρμπα Λούτσι, ενός γέρου ακόμα πιο γερασμένου από τον ίδιο καθώς είχε ξεπεράσει τα 100. Με τον Λούτσι είχαν γίνει φίλοι από την πρώτη μέρα που ο Roshi πάτησε τα πόδι του στο νησί και αποφάσισε να μείνει. Η ταβέρνα δεν είχε ποτέ πολύ κόσμο. Πολλές μέρες δεν είχε ούτε καν έναν πελάτη καθώς σπάνια κάποιος επισκεπτόταν το χωριό και οι μόνιμοι κάτοικοί του προτιμούσαν να πίνουν στο τοπικό καφενείο παρά να τρώνε.

Ο Roshi δεν έκανε πάντα αυτή τη δουλειά. Για σχεδόν 40 χρόνια ήταν δάσκαλος ξιφασκίας στο dojo που είχε στο νησί καταγωγής του. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους της άριστης φυσικής του κατάστασης όπως επίσης και το γεγονός πως του άρεσε να κάνει πεζοπορία και ορειβασία στα απόκρημνα βουνά του νησιού. Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού θεωρούσαν περίεργο και παράταιρο πως ένας γέρος που κόντευε τα 80 είχε πιο γυμνασμένους μύες από έναν εικοσάρι αθλητή. Όμως ο Roshi είχε πάνω από είκοσι χρόνια να πιάσει σπαθί στα χέρια του, πόσο μάλλον να διδάξει ξιφασκία. Με τον καιρό είχε αρχίσει να ξεχνά αυτά που ήξερε, αλλά δεν τον ενοχλούσε. Πίστευε πως υπήρχαν άλλοι, πιο κατάλληλοι από αυτόν, που μπορούσαν να διδάξουν ξιφασκία στη νέα γενιά.

Αφού τελείωσε τα ψώνια του ο Roshi αποφάσισε να μπει στο καφενείο για ένα ζεστό τσάι από ιξούς. Οι θαμώνες του μαγαζιού τον χαιρέτησαν φιλικά και με ευσέβεια όπως χαιρετούσαν κάθε ηλικιωμένο. Κάθισε μοναχός του σε ένα τραπέζι και αφού παρήγγειλε το τσάι του δανείστηκε μία εφημερίδα και άρχισε να διαβάζει. Τα νέα της εφημερίδας κινούνταν εδώ και χρόνια στο ίδιο μοτίβο με πρόσωπα και καταστάσεις μοναχά να αλλάζουν. Η εποχή των πειρατών είχε αφήσει ανεξίτηλα την σφραγίδα της στην ιστορία σε τέτοιο βαθμό που ίσως να αποτελούσε τομή στο πως δομείται και λειτουργεί ολόκληρος κόσμος. Ο Roshi δεν ήταν ιστορικός, ούτε είχε μεγάλη γνώση των πολιτικών πραγμάτων. Ένιωθε όμως βαθιά μέσα στα γέρικα κόκκαλα του πως η εποχή που ζούσε, η εποχή που ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια, δεν θα ήταν κάτι φευγαλέο στην ιστορία αλλά θα την επικαθόριζε.

Ενώ συνέχιζε να διαβάζει την εφημερίδα τα αυτιά του έπιασαν συζητήσεις από τα διπλανά τραπέζια. Οι περισσότερες αφορούσαν το ζήτημα που απασχολούσε το νησί εδώ και μήνες. Μπορεί λόγω της γεωγραφικής του θέσης και της βάσης των marines το νησί να μην δεχόταν επιθέσεις από πειρατές όμως τελευταία είχε αρχίσει να επηρεάζεται από τους επαναστάτες. Όλα είχαν αρχίσει με μερικά παράνομα φυλλάδια των επαναστατών που κάποιοι είχαν διασκορπίσει στους δρόμους της Damcyan. Συνεχίστηκε με συνθήματα που γράφονταν την νύχτα στους τοίχους της πόλης και την μέρα τα έσβηναν οι marines. Σιγά σιγά ο Roshi παρατηρούσε πως οι επαναστάτες είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος στην τοπική κοινωνία. Φυσικά κανένας δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν μέλος τους καθώς ο Commander Βrandon των marines καιροφυλακτούσε. Προς το παρόν δεν είχε συμβεί κάποιο συμβάν στο νησί αλλά ήταν σίγουρο πως οι marines δεν μπορούσαν να αφήσουν τους επαναστάτες να αυξάνουν χωρίς εμπόδια την επιρροή τους.

Βέβαια ο γερο-Roshi είχε αποφασίσει να απέχει από τα κοινά και κοσμικά προτιμώντας την ήσυχη έως μοναστική ζωή του στο χωριό. Αφού τελείωσε το τσάι του φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Ήταν γνωστός για τα γυαλιά του σε βαθμό που οι κάτοικοι του χωριού είχαν βγάλει διάφορες φήμες. Κάποιες γυναίκες έλεγαν μεταξύ τους πως ο Roshi φορούσε πάντα αυτά τα ύποπτα γυαλιά με σκοπό να κοιτάζει χωρίς να γίνεται αντιληπτός τα κάλλη νεαρών κοριτσιών. Άλλοι πάλι έλεγαν πως ήταν στα νιάτα του ένας τρομερός δολοφόνος και ότι τα γυαλιά κάλυπταν το αιμοδιψές βλέμμα του που δεν ήθελε να αποκαλυφτεί. Φυσικά όλα αυτά ήταν κακοήθειες. Ο Roshi είχε αγοράσει τα συγκεκριμένα γυαλιά ηλίου με τον κόκκινο σκελετό πριν από περίπου είκοσι χρόνια από ένα ορφανό κοριτσάκι. Του είχε ορκιστεί πως ο σκελετός τους ήταν από κάποιο θαλάσσιο θηρίο και ότι δεν θα έσπαγε ποτέ. Μέχρι τώρα είχε επαληθευτεί. Τα γυαλιά ηλίου ήταν αναγκαία σε ένα κόσμο που η αντανάκλαση του ήλιου πάνω στο χιόνι σε τύφλωνε συνεχώς.

Γυρνώντας στην καλύβα του στην άκρη του χωριού ο Roshi μαγείρεψε αγριογούρουνο με σάλτσα από πικρά μούρα και αφού έφαγε έκατσε στην κουνιστή πολυθρόνα που ο ίδιος είχε σκαλίσει και πέρασε το υπόλοιπο της μέρας του διαβάζοντας βιβλία και ανακατεύοντας την φωτιά στο τζάκι. Το επόμενο πρωινό αποφάσισε να κατέβει στην Damcyan για να αγοράσει μερικά καινούργια βιβλία αλλά και να συναντήσει φίλους που είχε καιρό να δει. Πριν ξεκινήσει φρόντισε να πάρει μαζί του το παλιό αλλά ευθύβολο τουφέκι του ως μόνη προστασία από τα άγρια ζώα του νησιού. Η κατάβαση διήρκεσε περίπου δύο ώρες με τα πόδια μέχρι ο Roshi να αντικρίσει τελικά τη πόλη. Τα ξύλινα σπίτια με τις γεμάτες χιόνι κεραμωτές σκεπές γυάλιζαν στο φως του ήλιου. Η πόλη φαινόταν όπως κάθε φορά ιδιαίτερα πολυάσχολη με ανθρώπους και εργάτες να τρέχουν πάνω κάτω για να προλάβουν προθεσμίες. Λογικό, σκέφτηκε ο Roshi. Αν δεν τρέξεις όταν είσαι νέος πότε θα τρέξεις;

Οδεύοντας προς το βιβλιοπωλείο ο Roshi παρατήρησε μέσα από τα γυαλιά του συνθήματα επαναστατών ενάντια της παγκόσμιας κυβέρνησης γραμμένα σε διάφορους τοίχους. Ήταν πολύ περισσότερα από την τελευταία φορά που είχε επισκεφτεί την πόλη. Αφού αγόρασε τα βιβλία του και διάφορα υλικά μαγειρικής αποφάσισε να καθίσει στην ταβέρνα του λιμανιού για να γευματίσει. Πάντα όταν ερχόταν στην πόλη προτιμούσε να τρώει ψάρι μιας και ήταν σπάνιο στο χωριό όπου ζούσε. Μαζί με λίγο λευκό κρασί αποτέλεσε ένα από τα πιο ωραία φαγητά που είχε δοκιμάσει. Ο Roshi ετοιμάστηκε να φύγει όταν άκουσε μία γυναικεία φωνή από πίσω του να τον καλεί.

-Γερο-Roshi τι κάνεις; Κάθισε μαζί μας.

Ήταν η Μadame Rosa, μία από τις γοητευτικότερες αλλά και πλουσιότερες γυναίκες του νησιού αφού της ανήκε η βιοτεχνία ρούχων. Μαζί της ήταν και ο δήμαρχος Keylen. Δεν ήταν τυχαία η συγκεκριμένη συντροφιά. Η Μadame Rosa ως γνήσια παράγοντας του νησιού επιζητούσε να αποσπάσει κάτι από τον δήμαρχο. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που ο τελευταίος φαινόταν ιδιαίτερα ανήσυχος. Όσο για τον Roshi , ήταν φίλος και με τους δύο μετά από μία τρελή νύχτα πριν από δύο χρόνια και έναν διαγωνισμό ποτού όπου η Μadame Rosa τους είχε βάλει κάτω όλους. Ο Roshi πλησίασε το τραπέζι και χαιρέτισε φιλικά τον δήμαρχο και την βιοτέχνη πριν καθίσει.

-Επιτρέψτε μου να σας κεράσω ένα τσάι κύριε Roshi, πρότεινε η Μadame Rosa ενώ ήδη έψαχνε την σερβιτόρα.
-Είστε πολύ ευγενική. Παρακαλώ, σκέτο Roshi, και να μου μιλάτε στον ενικό.
-Το ίδιο ισχύει και για εσένα, απάντησε η Rosa με το πιο σαγηνευτικό της χαμόγελο.
-Τι κάνεις δήμαρχε;
-Μια χαρά Roshi, είπε σε μία προσπάθεια να φανεί χαλαρός.
-Roshi, πρέπει να επισκέπτεσαι την πόλη πιο συχνά.
-Δεν ξέρω αν με βαστάνε τα γέρικα πόδια μου, απάντησε καρτερικά ενώ η σερβιτόρα του έφερε το τσάι.
-Α, μα δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό για κάποιον που συμμετείχε στον ίδιο διαγωνισμό ποτού με εμένα και έφυγε στεκούμενος στα δυο του πόδια, είπε κολακευτικά. Roshi, συζητούσαμε με τον δήμαρχο ένα θέμα και ίσως τα χρόνια της σοφίας σου μπορούν να βοηθήσουν. Δήμαρχε;
-Α, ε… ναι. Λοιπόν, όπως θα ξέρεις έχουμε προβλήματα με τους επαναστάτες. Στην αρχή δεν ήταν κάτι σοβαρό αλλά φαίνεται να κερδίζουν δύναμη.
-Δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να απασχολήσει τους marines του νησιού;
-Δυστυχώς αυτό πιστεύαμε όλοι μας και ήταν τραγικό λάθος, απάντησε η Rosa με σπινθηροβόλο βλέμμα.
-Ναι, βλέπεις η Madam Rosa έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει κάποια μικρά προβλημ…
-Μικρά; Τον διέκοψε η Rosa. Όταν οι εργάτες απέχουν από την δουλειά τους ζητώντας μεγαλύτερα μεροκάματα δεν το λες μικρό πρόβλημα. Δήμαρχε δεν είσαι χαζός. Ξέρεις τι θα γίνει αν η βιοτεχνία μου κλείσει. Ολόκληρο το νησί θα έχει πρόβλημα.

-Ναι ναι δεν λέω αλλά τι μου ζητάς να κάνω;
-Είναι φανερό πως από πίσω από αυτά τα ανεδαφικά αιτήματα βρίσκονται οι επαναστάτες. Θέλουν να αποδυναμώσουν οικονομικά το νησί ώστε να επικρατήσει χάος και να το καταλάβουν πιο εύκολα.
-Όπως είπε ο γέρο-Roshi, οι marines οφείλουν να επέμβουν.
-Ναι, αλλά δεν το κάνουν λόγω ενός παραπλανημένου αισθήματος δικαιοσύνης του Commander Βrandon.
-Αν ο Commander Βrandon λέει πως δεν έχει εντοπίσει με σιγουριά κάποιο μέλος των επαναστατών τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε.
-Είναι φανερό πως ο Commander Βrandon είναι άχρηστος και εσύ αρνείσαι να καταλάβεις την βαρύτητα της κατάστασης, είπε τραχιά η Rosa καθώς σηκωνόταν από το τραπέζι. Αν δεν έχεις σκοπό να κάνεις κάτι εσύ τότε θα το κάνω εγώ. Με αυτά τα λόγια γύρισε την πλάτη στο δήμαρχο και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Τα ξαναλέμε Roshi.
-Σε τι κατάσταση έχω μπλέξει, ρώτησε περισσότερο τον εαυτό του ο δήμαρχος με το πρόσωπό του χωμένο στις παλάμες του. Ακόμα δεν άκουσα την άποψη σου γερο-Roshi, είπε σηκώνοντας το βλέμμα.
-Εγώ γιόκα μου δεν ξέρω πολλά από αυτά. Νομίζω πως προσπαθείς να ακολουθήσεις τους κανόνες και αυτό είναι αξιέπαινο…
-Διακρίνω ένα «αλλά».
-Όταν οι κανόνες γίνονται αλυσίδες που σε δεσμεύουν από το να κάνεις το σωστό τότε ίσως να πρέπει να τις σπάσεις.
-Δηλαδή συμφωνείς και εσύ με την Madam Rosa, απάντησε πικραμένα.
-Όχι γιόκα μου με παρεξήγησες. Δεν έχω άποψη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Απλά σου λέω να εντοπίσεις το τίμιο και το σωστό πριν αποφασίσεις να δράσεις.
-Το κάνεις να ακούγεται πολύ απλό γερο-Roshi.
-Αλήθεια; Νομίζω πως πάλι με παρεξήγησες, απάντησε και με ένα χαμόγελο αποχαιρέτησε τον δήμαρχο.