[Τέλος] Η Τελευταία Μπαλάντα

Makoto
I. Το Κοράκι

Tempest
I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες


Ο Lewis W. Cardon εκείνο το βράδυ είχε αποφασίσει ότι θα άφηνε τον άμοιρο κόσμο πίσω του σε ηλικία μόλις εικοσιπέντε χρονών, έπιασε τον εαυτό του να σκέφτεται ότι θα ήθελε να κάνει ένα τελευταίο τσιγάρο και θέλησε να γελάσει πικρά όταν πέρα από τους γονείς του δεν κατάφερε να ανακαλέσει στη μνήμη του ούτε ένα προσφιλές πρόσωπο, τα τελευταία χρόνια ο Caleb ήταν το μοναδικό άτομο που είχε έρθει αρκετά κοντά του. Αναρωτήθηκε αν γι' αυτόν τον λόγο θα μπορούσε να τον αποκαλέσει φίλο και μετάνιωνε λίγο που δεν τον είχε αποκαλέσει φίλο του ούτε μια φορά όσο είχε ακόμα την ευκαιρία. Καθώς οι αισθήσεις του άρχισαν να χάνονται, τα χέρια του έπεσαν αδύναμα στο έδαφος. Έκανε χρόνια τη δουλειά του νεκροθάφτη και όμως δεν μπορούσε να θυμηθεί σωστά ούτε μία προσευχή.

Η όρασή του είχε πια χαθεί και είχαν απομείνει μόνο ήχοι, ήχοι που περισσότερο τον τρόμαζαν παρά τον καθησύχασαν και ξαφνικά τίποτα. Ούτε φως, ούτε αφή, ούτε ήχοι, γι' αυτό όταν άνοιξε ξανά τα μάτια του, λουσμένος από τη μυρωδιά ενός γνώριμου ποτού και το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν ένας μαυροφορεμένος άνδρας, μια σιγανή κραυγή έφυγε αυθόρμητα από τα χείλη του. Ο άνδρας γέλασε και ακούμπησε τα χέρια του στο καλογυαλισμένο του μπαστούνι σκύβοντας από πάνω του ελαφρά, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κοσμεί τα λεπτά του χείλη. Και πράγματι, ο άνδρας θα μπορούσε να ενσαρκώσει απόλυτα την εικόνα του Χάρου που είχε στο μυαλό του ο Lewis. Σαστισμένος και ζαλισμένος, ακούμπησε το υγρό που είχε περιχυθεί νωρίτερα στο πρόσωπό του, και προσπαθώντας να ενώσει τα κομμάτια του παζλ μέσα στο μυαλό του, συγκράτησε μια βρισιά για να μην ξεφύγει από τα χείλη του.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησε τραχιά.
"Ήρθα να πάρω την ψυχή σου," αποκρίθηκε εκείνος και περίμενε την αντίδραση του νεκροθάφτη η οποία δεν ήρθε ποτέ. "Ω, έλα τώρα," έγνεψε ελαφρά το χέρι του και έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. "Πες μου ότι δεν το σκέφτηκες."

Φυσικά, μα φυσικά, ο αγέλαστος νεκροθάφτης ίσως μπορούσε να εκτιμήσει το πνεύμα του άνδρα οποιαδήποτε άλλη στιγμή, μα δε θεωρούσε πως ήταν η ώρα και το μέρος γι' αυτά. Επίσης κάτι στο χαμόγελο αυτού του άνδρα τον ανατρίχιαζε ή μήπως τον εκνεύριζε. Μάλλον τον εκνεύριζε, μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγήσει την επιθυμία που ένιωθε να βαρέσει αυτόν που πιθανών τον είχε σώσει από τα δόντια του Χάρου.

Ο άνδρας έβγαλε ένα πνιχτό γέλιο και πέρασε το χέρι του μέσα από το μαύρο γιλέκο του, αφήνοντας έξω τον αντίχειρά του έτσι όπως έκαναν συνήθως οι κύριοι της υψηλής τάξης, ενώ ανασηκωνόταν. Έβαλε το φλασκί με το ουίσκι πίσω στην τσέπη του, κάνοντας έναν μορφασμό καθώς μια κλωστή μπλέχτηκε στο δάχτυλό του. Δεν ήξερε πώς να συνεφέρει τον άνδρα που βρισκόταν μπροστά του, πεσμένος ανασαίνοντας βαριά κοιτάζοντας με ένα βλέμμα δολοφονικό, μάλλον το βλέμμα εκείνου θύμιζε περισσότερο του χάρου στα μάτια του Edgar. Έσκυψε από πάνω του και έψαξε το σώμα του Lewis, θέλοντας να καταλάβει που ακριβώς τον χτύπησε η γυναίκα που νωρίτερα είχε φύγει τρέχοντας για να ξεφύγει από τα μάτια του Κορακιού.

"Δυστυχώς, δεν γνωρίζω από αυτά, γιατρέ," σχολίασε θέλοντας πάλι έστω και λίγο να ειρωνευτεί τον τραυματισμένο άνδρα που κειτόταν μπροστά του. "Οι γνώσεις παραμένουν στις απλές ιατρικές βοήθειες," συνέχισε και προσπάθησε να τον σηκώσει πέρνοντας το χέρι του άνδρα στον ώμο του.
"Δεν αμφιβάλλω," απάντησε ξερά ο νεκροθάφτης ενώ ο Edgar έβγαλε ένα γελάκι στην απάντησή του.
"Τι έγινε; Απάτησες την Μαντάμ Σουσού;" το ειρωνικό χαμόγελο παρέμενε στο πρόσωπο του ευγενή ενώ ένα βλέμμα του Lewis κοιτώντας τον με την άκρη των ματιών του τον έκανε να ανατριχιάσει. "Ίσως θα έπρεπε να το κλείσω."

Μια παράξενη μυρωδιά έφτασε στην μύτη. Γνώριμη μυρωδιά, η μυρωδιά του καπνού όλο και περισσότερο αυξανόταν. Τα μάτια του γούρλωσαν στην ιδέα ότι αυτό το μέρος από στιγμή σε στιγμή θα έπιανε φωτιά. Το βλέμμα του έπεσε στην πόρτα με τις μεγάλες χαραμάδες. Έξω οι κόκκινες γλώσσες κατέκαιγαν ήδη σιγά σιγά το μέρος. Ο άνδρας από δίπλα του ήταν ανήμπορος να κουνηθεί, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να βρουν μια έξοδο από το παλιό ετοιμόρροπο κτήριο.

"Κατάρα, κατάρα και πάλι κατάρα," αυτό σκεφτόταν ο Lewis καθώς έσκιζε το πουκάμισό του.

"Ωωω... Υποθέτω θα ήταν χαμηλής ποιότητας," είπε ο Mowbray ανασηκώνοντας τα φρύδια. "Θέλω να πω... Δεν έδειξες κανέναν δισταγμό," εξήγησε τονίζοντας τα λόγια του με μια κίνηση του χεριού του ως απάντηση στο βλέμμα του Lewis.
"Σοβαρά τώρα;" τον ρώτησε ο Lewis με μισάνοιχτο το στόμα.
"Λένε ότι οι άνδρες πάντα παίζουν με τη φωτιά," χτύπησε ελαφρά το μπαστούνι του στο έδαφος και ανασήκωσε τους ώμους χαμογελώντας.

Ακολούθησε μια μικρή παύση. Δεν είχε ιδέα τι σκεφτόταν αυτός ο άνθρωπος. Δεν γνώριζε φόβο ή το υποτιθέμενο χιούμορ του ήταν ένας τρόπος για να μη φανερώσει την αγωνία του; Σηκώθηκε με δυσκολία σφίγγοντας το ύφασμα γύρω από την πληγή όσο πιο πολύ μπορούσε με τα δόντια του. Έπρεπε να φύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα από εκείνο το μέρος αν δεν ήθελαν να γίνουν απλά μια ανάμνηση μαζί με όλα όσα βρισκόταν εκεί μέσα.

"Στοιχηματίζω ότι η έξοδος θα είναι φραγμένη," είπε ξαφνικά ο Mobray και σταμάτησε το βήμα του. "Καλύτερα να επιλέξουμε άλλον δρόμο."

Ίσιωσε το καπέλο του και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο του εργοστασίου. Ο νεκροθάφτης ακολούθησε τη μορφή μου με τα μάτια, έπειτα κοίταξε τις φλόγες που είχαν αρχίσει να κατατρώνε τα πάντα και δαγκώνοντας μια φορά τα χείλη του αποφάσισε ότι θα ήταν φρονιμότερο να τον ακολουθήσει. Άλλωστε με το ένα του χέρι τραυματισμένο, δε θα ήταν σε θέση να κάνει και πολλά αν έβρισκε κάποιο εμπόδιο στον δρόμο του προς την έξοδο.

Στο μεταξύ, ο Mowbray δεν είχε χάσει χρόνο. Ανάμεσα σε άλλα παλιά, σκουριασμένα εργαλεία, ανακάλυψε ένα τσεκούρι και αφού τον μέτρησε στα χέρια του χτύπησε αδίσταχτα το τοίχωμα του κτηρίου, το οποίο μετά από μερικά δυνατά χτυπήματα άρχισε να καταρρέει. Ο άνδρας γύρισε, τον κοίταξε στα μάτια και με μια κίνηση του κεφαλιού του τού έδειξε έναν παλιό λοστό παρατημένο στο πάτωμα ανάμεσα σε μερικά ροκανίδια. Αρχικά δεν ήταν σίγουρος αν σοβαρολογούσε, όμως πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι ο άνδρας απαιτούσε τη βοήθειά του. Κοίταξε το τραυματισμένο του χέρι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα σήκωσε τον λοστό και ένωσε τις δυνάμεις του με τον Mowbray, όχι και πολύ πρόθυμα.

"Αυτά τα κτήρια δεν χαίρουν καλής κατασκευής," σχολίασε ενώ κοντεύανε ν' ανοίξουν μια τρύπα ικανοποιητικού μεγέθους. "Λοιπόν, κύριε," είπε λαχανιασμένος κι ενώ σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπό του. "Πώς τα πάτε με τα ύψη;"

"Τι εννοείς;" αναρωτήθηκε ο Lewis κοιτάζοντας τον με γουρλωμένα μάτια ενώ το σαρδόνια χαμόγελο του Mowbray τον έκανε να ανατριχιάζει και να εκνευρίζεται περισσότερο.

Ο Edgar κοίταξε μέσα από την μεγάλη τρύπα παρατηρώντας ότι από κάτω η περιοχή ήταν γεμάτη αγχριόχορτα και μεγάλους ψηλούς θάμνους, σε μεγάλο αριθμό.Τα χέρια του άνδρα τον έσπρωξαν ενώ βρισκόταν σε μειονεκτική θέση, ρίχνοντάς τον από την τρύπα που είχαν δημιουργήσει. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει ούτε να προλάβει να πει τίποτα στην κίνηση του Κορακιού, καθώς έπεφτε πάνω στους πυκνούς θάμνους. Έβγαλε μια κραυγή πόνου, χωρίς να παρατηρήσει τον άνδρα που έπεφτε και εκείνος από πάνω του. Το βάρος του Mowbray έπεσε βαρύ πάνω στον ήδη τραυματισμένο νεκροθάφτη, ενώ ο πόνος αυξανόταν κάνοντας τον ιδρώτα να κυλάει γρήγορα πάνω στο μέτωπό του.

Ο Mowbray σηκώθηκε από πάνω του, τινάζοντας την κάπα του από τα φύλλα των θάμνων ενώ κοιτούσε την γύρω περιοχή, σαν να μην έδινε σημασία στον άνδρα.

"Ω, με συγχωρείς, ήταν τυχαίο," αναφώνησε και έτεινε το χέρι του για να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Ο Lewis το έσπρωξε ενώ προσπαθούσε να συγκρατηθεί. Όχι μόνο τον είχε ρίξει αλλά είχε πέσει και πάνω του, χώνοντας τον περισσότερο μέσα στους θάμνους. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά μάταια, καθώς ένιωθε το πόδι του κάπως αναίσθητο. Τα φρύδια του σουφρώθηκαν και έβγαλε ένα βογκητό πόνου, ενώ ο Edgar τον παρατηρούσε με προσοχή. Το πόδι του δεν βρισκόταν επίσης σε καλή κατάσταση, είχε γυρίσει και πια ήταν στραμπουλιγμένο, θέτοντάς τον ανίκανο να σηκωθεί χωρίς βοήθεια. Τα δάχτυλά του γράπωσαν δυνατά τα φύλλα του θάμνου, ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί και να μην δείξει τα νεύρα του με αποτέλεσμα να βρεθεί ένα μεγάλο κομμάτι του φυτού στην παλάμη του χεριού του.

Ο Edgar σφύριξε με θαυμασμό στην σκηνή, δεν περίμενε ότι αυτός ο κατάλευκος και λιγνός άνδρας που μάλιστα βρέθηκε σε δύσκολη θέση απέναντι στην Μαντάμ, είχε τόση δύναμη. Αν και ένα μικρό φυτό ήταν, σκέφτηκε, τράβηξε ένα μεγάλο κομμάτι σε δευτερόλεπτα.

Ακόμα και αν ο άνδρας βρισκόταν σε δύσκολη θέση, αποφάσισε να μην τον βοηθήσει να ξεμπλεχτεί. Το βλέμμα του νεκροθάφτη του φαινόταν περίεργο, δεν ήξερε αν από στιγμή σε στιγμή θα βρισκόταν με κάποια μελανιά στο πρόσωπό του. Τον παρακολουθούσε καθώς ξεμπλεκόταν, αλλά δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Ο άνδρας δεν μπορούσε να σηκωθεί και θεώρησε ότι έπρεπε να το ρισκάρει και τον στήριξε στον ώμο του για να τον βοηθήσει να περπατήσει.

"Θα μου το ξεπληρώσεις κάποια άλλη στιγμή," του χαμογέλασε.
"Ποιο; Το σπάσιμο του ποδιού;" ρώτησε εκνευρισμένος ο Lewis.

Ο Edgar γέλασε αμήχανα και τον βοήθησε να περπατήσει στο αριστερό του πόδι ενώ στηριζόταν στον αριστερό του ώμο. Ήταν πολύ πιο δύσκολο να περπατήσουν και να φύγουν από το μέρος σ' αυτήν την κατάσταση, αλλά με την βοήθειά του ίσως τα κατάφερναν. Οι φλόγες επεκτείνονταν και έτρωγαν τα πάντα και από μέσα του σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να γίνει και στους ίδιους αυτό. Τα βήματά τους προσπαθούσαν να είναι γρήγορα. Ο Lewis δυσκολευόταν να περπατήσει πάνω στα χαλίκια του δρόμου οπότε αποφάσισε να του δώσει το πολύτιμο μπαστούνι του.

"Πρόσεχέ το," τον προειδοποίησε ενώ σιγά σιγά έφευγαν από την μεγάλη ερειπωμένη -ή μάλλον κατεστραμμένη πια- αλάνα.

Αρκετή ώρα πέρασε ώσπου έφτασαν μπροστά στο γραφείο Trinity, στο γραφείο στο οποίο ο Edgar νωρίτερα είχε ειρωνευτεί ότι τελειώνουν όλα. Έβγαζε μια περίεργη ατμόσφαιρα, μόνο στην εξωτερική του όψη του. Δεν είχε τύχει ποτέ να εισέλθει στο συγκεκριμένο μαγαζί, πάντα έβλεπε το εξωτερικό του και δεν πίστευε ότι δεν θα έμπαινε ποτέ εκεί πέρα μέσα πριν από τον θάνατό του. Ο Lewis έβγαλε σιγά σιγά τα κλειδιά και με αργές κινήσεις τα έβαλε στην πόρτα. Εκείνη άνοιξε τρίζοντας δυνατά, σαν να παραπονιόταν που κάποιος δεν την άφηνε στην ησυχία της. Ο Edgar τον βοήθησε να κάτσει στην μεγάλη πολυθρόνα του γραφείου και έκλεισε την πόρτα πίσω του αμέσως. Ο κρύος ιδρώτας έλουζε το πρόσωπο του Lewis και το βλέμμα του έπεσε σε ένα μαντήλι που είχε ακουμπισμένο ο νεκροθάφτης στο γραφείο του, το οποίο του έδωσε για να σκουπιστεί.

Ο Mowbray παρατήρησε το πόδι του νεκροθάφτη και σήκωσε διακριτικά το μαύρο παντελόνι του άνδρα. Του έβγαλε σιγά σιγά το παπούτσι στεκούμενος στα γόνατά του, τρίβοντάς σιγά σιγά τον αστράγαλο του άνδρα. Δεν θα πίστευε κανείς ότι ο μεγάλος και αξιοθαύμαστος Edgar J. Mowbray θα κατέληγε να έκανε κάτι τέτοιο στον απλό νεκροθάφτη της πόλης. Ο Lewis ταράχτηκε και έκανε μια κίνηση να τραβήξει το πόδι του, αλλά ο Edgar το τράβηξε πίσω. Με απλές, χαλαρές κινήσεις έτριψε το πόδι του Lewis και ξαφνικά το γύρισε ενώ ο άνδρας δεν έβγαλε ούτε μία κραυγή πόνου, καθώς κρατούσε καλά την αναπνοή του. Ήταν γιατρός και ήξερε τι ακριβώς θα του κάνει, ακόμη και αν αυτός ο άνδρας δεν ήταν ο πιο έμπειρος απ' όλους. Έγνεψε καταφατικά θέλοντας να τον ευχαριστήσει για την κίνησή του αυτή, αν και δεν το περίμενε ποτέ αυτό από τον μαυροφορεμένο άνδρα, το Κοράκι.

Έχοντας επιστρέψει πλέον στη σιγουριά του γραφείου του, είχε αρχίσει να νιώθει πιο ήρεμος, μα ο πόνος στον ώμο του δεν τον άφηνε σε ησυχία. Ήταν τυχερός, ίσως πιο τυχερός απ' ότι θα έπρεπε που η σφαίρα δεν είχε διαπεράσει ζωτικά σημεία. Με τόσο μικρή απόσταση που είχε η σφαίρα από τον ώμο του, κανονικά θα έπρεπε να είναι ευγνώμον αν έμενε απλά μόνο με ένα σοβαρό τραύμα αν δεν του σακάτευε εντελώς το χέρι, μα θεοί, ή μάλλον δαίμονες, σκέφτηκε κοιτώντας τον Mowbray φαινόταν να είναι στο πλευρό του.

"Γέμισε την λεκάνη με νερό! Φέρε εκείνη την καθαρή πετσέτα. Βλέπεις εκείνο το μπουκάλι με το ποτό στο ράφι-μη το δοκιμάζεις-κι εκείνη τη τσιμπίδα, ναι αυτή, ζέστανέ την. Στο τρίτο συρτάρι του γραφείου φυλάω τις βελόνες, φέρ'τα."

Ο αρχικός δισταγμός είχε εξαφανιστεί σαν λεπτός αέρας καπνού και ο πληγωμένος νεκροθάφτης έδινε οδηγίες με σταθερή φωνή. Έπρεπε οπωσδήποτε να φροντίσει την πληγή του. Η ζώνη που είχε δέσει γύρω από τον ώμο του καθώς περπατούσαν προς το γραφείο του δεν ήταν αρκετή. Ένιωθε ήδη εξαντλημένος και κάποιος έπρεπε να τον βοηθήσει. Θα προτιμούσε να ήταν ο Caleb εκεί, μα ακόμα κι ένας εκκεντρικός ευγενής ήταν καλύτερος από το τίποτα, καθώς θα στεκόταν αδύνατο να επιστρέψει και να φροντίσει μόνος του, χωρίς καμία βοήθεια, τη πληγή του.

Όλη του η συγκέντρωση έπεσε επάνω στο τραύμα, η αδυναμία που ένιωθε τον δυσκόλευε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Η διάρκεια που χρειάστηκε για να καθαρίσει την πληγή από τη νεκρή σάρκα και το αίμα που είχε πήξη, να την καυτηριάσει και να τη ράψει τού είχε φανεί αιώνας. Ήταν η πρώτη φορά που μετά από καιρό που φρόντιζε σοβαρό τραύμα ζωντανού ανθρώπου και μάλιστα δικό του και το τελευταίο θα ήθελε να αποφύγει να το επαναλάβει στο μέλλον.

Εξαντλημένος πια, ακούμπησε το σώμα του στην πολυθρόνα και με το καλό του χέρι άρπαξε το μπουκάλι με το ποτέ που ήταν ακουμπισμένο στο διπλανό τραπεζάκι και ήπιε μερικές γουλιές, αφήνοντας μερικές σταγόνες να πέσουν στα ήδη κατεστραμμένα του ρούχα. Απέναντί του, ο ευγενής κύριος Mowbray μόρφασε για να δείξει τη δυσαρέσκειά του για το θέαμα που του πρόσφερε ο νεαρός νεκροθάφτης. Το ερώτημα βέβαια ήταν γιατί ένας άνδρας σαν κι αυτόν δεν το έβαλε στα πόδια ήδη από την πρώτη στιγμή. Ίσως από τη ζωή των ευγενών να έλλειπε ο κίνδυνος και ανάμεσα σε άλλες ασχολίες τους να αποζητούσαν έναν τρόπο για να ανεβάζουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης, από την άλλη ίσως δεν του το επέτρεπαν και οι καλοί του τρόποι.