(Αρχή) Ο Απόκληρος

Ο κρύος, τσουχτερός αέρας τον ανακούφιζε. Εδώ και μία ώρα η νύχτα είχε πέσει για τα καλά πάνω απο την έρημο του Endless waste. O Glatose περίμενε έως ότου χαθεί και η τελευταία ρανίδα φωτός προτού αρχίσει να πλησιάζει αθόρυβα την μεγάλη όαση λίγο έξω από την Dolav. Η άμμος ήταν ακόμα ζεστή όταν άρχισε να φτάνει στις παρυφές της όασης και να αντικρίζει τους πρώτους φοίνικες. Η νύχτα ήταν χωρίς φεγγάρι αλλά το λιγοστό φως των αστεριών έφτανε και περίσσευε για τα εκπαιδευμένα μάτια του. Ύστερα από λίγο άρχισε να διακρίνει την λάμψη μια μικρής φωτιάς στο μέρος όπου άρχιζε η  λασπώδης λίμνη της όασης. Εφτά άνθρωποι ήταν μαζεμένοι γύρω της προσπαθώντας να ζεσταθούν. Ο Glatose καταγόταν από την φυλή των Mink. Το μαύρο, στιλπνό τρίχωμα του μαύρου πάνθηρα τον προστάτευε από το κρύο της ερήμου αλλά τον βασάνιζε κατά την διάρκεια της ημέρας. Για εκείνον η ζέστη ήταν δυο φορές περισσότερο αφόρητη από ότι των υπόλοιπων κατοίκων του νησιού.

Χρησιμοποιώντας τα αιλουροειδή πέλματα των ποδιών του πλησίασε χωρίς τον παραμικρό θόρυβο την μικρή παρέα των ανθρώπων γύρω από την φωτιά. Τα ρούχα τους μαρτυρούσαν ότι επρόκειτο για νομάδες, από τους εκατοντάδες που περιφέρονταν μέσα στην έρημο μεταξύ των λιγοστών οάσεων. Έμεινε ακίνητος πίσω από τον κορμό ενός φοίνικα και έστρεψε τα αυτιά του προς την συντροφιά που μιλούσε χαμηλόφωνα ώστε να ακούσει αυτό που τον ενδιέφερε.

-Συμπεριφέρεσαι σαν παιδί Kita, είπε χαμηλόφωνα αλλά επιβλητικά μια από τις τέσσερεις γυναίκες της συντροφιάς. Φορούσε λευκό, ολόσωμο μανδύα που την προστάτευε από τα καιρικά φαινόμενα τις Ερήμου. Το μόνο που φαινόταν ήταν τα βαριά μαύρα μάτια της.

-Μου ζητάς πενήντα τις εκατό Leila αλλά εγώ συμπεριφέρομαι σαν παιδί; Γρύλισε ο άντρας με το ανοιχτό πράσινο πανωφόρι, τα γαλανά ψυχρά μάτια και το γκρίζο κοντό γενάκι. Θέλεις να σου θυμίσω ποιος βρήκε τον χρυσό;  Ρώτησε κοφτά.

-Θες να σου θυμίσω σε ποια περιοχή τον βρήκες;

-Ξανά οι ίδιες ανοησίες, ξέσπασε ο άντρας με το βλέμμα του να αστράφτει. Μόνο εσύ και οι γυναίκες σου έχετε αυτή την ψευδαίσθηση. Η έρημος δεν ανήκει σε κανέναν.

-Εσείς έχετε τις δικές σας απόψεις και εμείς τις δικές μας, απάντησε όλο φαρμάκι η Linda. Αλλά δεν   έχει σημασία γιατί μας ζητήσατε να συναντηθούμε ώστε να σπρώξετε τον χρυσό. Η βοήθεια μας κοστίζει πενήντα τις εκατό επί των κερδών.

-Προτιμώ να βάψω τον χρυσό μπλε και να τον ρίξω στην θάλασσα από το να σας δώσω τον μισό. Σου έκανα μία πολύ ανοιχτοχέρη προσφορά Linda. Τριάντα τις εκατό. Εσύ όμως προσπαθήσεις να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει. Εάν δεν συμφωνείς τότε άδειασε μου την γωνιά. Υπάρχουν άλλοι που θα κάνουν την ίδια δουλειά με πολύ λιγότερα.

-Πρώτον δεν είναι δική σου η όαση ώστε να απαιτείς να φύγω. Δεύτερον ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά ότι δεν έχεις που αλλού να στραφείς, αλλιώς θα το είχες ήδη κάνει. Τα μάτια της γυναίκας πρόδιδαν ότι γελούσε χαιρέκακα κάτω από την μαντήλα της. Ο Alexander πιθανόν θα απαιτούσε ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος του χρυσού ώστε να το μοιράσει στους κατατρεγμένους της Doval. Ο Isaak από την άλλη θα άρπαζε όλο τον χρυσό και θα σε πέταγε στον λάκκο με τους μαύρους σκορπιούς. Πενήντα τις εκατό ή ξαναθάψε τον χρυσό κάτω από την άμμο.

Καθώς ο Kita ξεστόμιζε κάθε υπαρκτή βρισιά σε λεξικό, ο Glatose αφαιρέθηκε έχοντας ακούσει το όνομα του αφεντικού του. Ο Isaak τον είχε στείλει σε εκείνη την όαση και ήταν επίσης ο πρώτος που ο Glatose είχε συναντήσει στο νησί έξι μήνες πριν.Αναλογίστηκε επίσης πώς είχε καταλήξει σε εκείνο το μέρος.  Η μυρωδιές της άμμου και της λασπουριάς του θύμισαν το νησί της καταγωγής του, το Ζοο.

Οι πρώτες του παιδικές αναμνήσεις ήταν γεμάτες δυνατά γέλια, ήλιο  και τρέξιμο στα σοκάκια της Kurau City, πάνω στην πλάτη του τεράστιου ελέφαντα που για εκατοντάδες χρόνια έσερνα μηχανικά τα πόδια του μέσα στα πελάγη. Μάλιστα ο Glatose Θυμόταν και την επιλογή του για υποψήφιος φύλακας του Whale Forest, όταν θα έφτανε την κατάλληλη ηλικία και λάμβανε μια πολύ απαιτητική πολεμική εκπαίδευση . Δυστυχώς εκείνη ή διάκριση του αποτέλεσε και την αρχή των προβλημάτων του.

Όταν ήταν έξι χρονών ο Glatose και μερικοί φίλοι του έπαιζαν στις παρυφές του Whale Forest, το οποίο αποτελούσε ιερό έδαφος και γι’αυτό προστατευόταν από τους φύλακες του δάσους. Εκείνον τον καιρό ήταν δημοφιλές παιχνίδι ανάμεσα στα παιδιά της ηλικίας του να μπαίνουν στο δάσος προσπαθώντας να φτάσουν το γιγάντιο δέντρο σε σχήμα φάλαινας. Προφανώς το συγκεκριμένο παιχνίδι αποδοκιμάζονταν από τους ενήλικους του νησιού, ενώ οι φύλακες του δάσους ήταν εξαιρετικά αυστηροί με όσους παραβίαζαν τον ιερό τόπο χωρίς άδεια. Όμως τα παιδιά, όντας παιδιά, συνέχιζαν να προκαλούν το ένα το άλλο. Νικητής θα ήταν αυτός που θα έφτανε κοντινότερα στο επιβλητικό δέντρο στη μέση του δάσους. Μια τέτοια πρόκληση αντιμετώπισε και ο Glatose. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχε αρνηθεί, αφού ήταν ένα παιδί που δεν του άρεσε να προκαλεί. Όμως τα μυαλά του είχαν πάρει αέρα καθώς πρόσφατα είχε μάθει πως ήταν από τους υποψήφιους για φύλακας του δάσους.

Τα σύνορα του ιερού τόπου παραβίασαν συνολικά 4 παιδιά εκείνο το απόγευμα. Αργότερα ο Glatose έμαθε πως οι τρείς φίλοι του πιάστηκαν σχετικά νωρίς. Όμως εκείνος, όντας από μικρός ελαφροπάτητος, κατάφερε να ξεγλιστρήσει από τα άγρυπνα μάτια των φυλάκων. Από σκιά σε σκιά, κινήθηκε αθόρυβα και μεθοδικά ανάμεσα στα αρχαία δέντρα και χωρίς να το συνειδητοποιήσει βρέθηκε, λίγο πριν νυχτώσει, μπροστά στο γιγάντιο δέντρο σε σχήμα φάλαινας.

Για μερικές στιγμές δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Θεωρητικά κανείς δεν θα μπορούσε να φτάσει μέχρι την βάση του δέντρου, αλλά εκείνος στεκόταν πάνω σε μια από τις τεράστιες ρίζες του που αναδύονταν από το έδαφος πριν ξαναθαφτούν σε αυτό. Αποσβολωμένος από τον θηριώδη κορμό που υψωνόταν μπροστά του  δεν αντιλήφθηκε πως κάποιος τον είχε πλησιάσει από πίσω.  Όταν ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του ήταν πλέον πολύ αργά για να ξεφύγει. Πίσω του στεκόταν ο αρχηγός των φυλάκων του δάσους, ο Pedro. Το βλέμμα του, μια μίξη χειμαρρώδους οργής και απύθμενης ανησυχίας έκοψε τα πόδια του Glatose. Ο τελευταίος συνοδεύτηκε στο σπίτι του, πίσω στην  Kurau City, όπου θα περίμενε να του ανακοινώσουν την τιμωρία του. Οι γονείς του ήλπιζαν πως ο Nekomamushi, ο άρχοντας της νύχτας και υπεύθυνος για το Whale Forest, θα έδειχνε επιείκεια καθώς ο Glatose δεν ήταν παρά ένα παιδί.  Όμως ο Nekomamushi ήταν έξω φρενών που κάποιος άλλος εκτός από τους φύλακες του δάσους είχε καταφέρει να φτάσει στη βάση του ιερού δέντρου. Εάν ο Glatose ήταν ενήλικος θα είχε εξοριστεί από το νησί.   Αντ’αυτού του επιβλήθηκε καταναγκαστική εργασία για δεκαπέντε χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων του απαγορεύτηκε η συμμετοχή τόσο στους φύλακες του δάσους, όσο και σε οποιαδήποτε άλλη πολεμική ομάδα ή άσκηση.

Με αυτήν την τιμωρία ο Glatose έγινε πολίτης δεύτερης κατηγορίας στο Zoo. Η καταναγκαστική εργασία ήταν το λιγότερο από τα προβλήματα του αφού κάθε κάτοικος του χωριού βοηθούσε σε κάποια εργασία καθημερινά. Αυτό που τον κρατούσε καθηλωμένο και στιγματισμένο ήταν πως δεν λάμβανε καμία πολεμική εκπαίδευση σε ένα νησί που κάθε κάτοικος από μια ηλικία και ύστερα ήταν ικανότατος μαχητής. Επιπρόσθετα το όνομα του είχε γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε παιδί του νησιού. Πλέον όλοι ήξεραν για τον πολλά υποσχόμενο νέο ο οποίος δεν είχε αίσθηση του μέτρου, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Οι γονείς του τον στήριζαν, φροντίζοντας να του υπενθυμίζουν πως τα δεκαπέντε χρόνια θα περνούσαν αργά ή γρήγορα. Αλλά και η υπόλοιπη κοινωνία του νησιού, αν εξαιρέσεις τον στιγματισμό του, του φερόταν τρυφερά και με κατανόηση. Κανείς δεν είχε πρόβλημα να κάνει παρέα μαζί του ή να τον βοηθήσει στο οτιδήποτε. Όμως ο Glatose ένιωθε αποξενωμένος από την κοινότητα, λες και του έλειπε κάποιο ζωτικό κομμάτι σύνδεσης μαζί της. Δεν ζήτησε ποτέ από κανέναν, ούτε από τους ίδιους του τους γονείς, να του διδάξουν στα κρυφά κάποια πολεμική τεχνική. Ίσως γιατί ενδόμυχα ένιωθε πως του άξιζε ότι συνέβαινε. Αντ΄αυτού προπονούταν μόνος του στις παρυφές του νησιού. Μπορεί να μην μάθαινε προηγμένες τεχνικές μάχης αλλά τουλάχιστον θα εξέλιξε τον εαυτό του ώστε να ήταν έτοιμος με το πέρασμα των δεκαπέντε χρόνων.

Τα χρόνια περνούσαν με τον Glatose να εκπαιδεύεται μόνος του και την λαχτάρα του να μεγαλώνει. Προσδοκούσε τον καιρό που θα του επιτρέπονταν πλήρη δικαιώματα πάνω στο νησί. Ένα πρωινό του είχε ανατεθεί να ξεχορταριάσει μία περιοχή έξω από τα τείχη η οποία βρισκόταν πάνω από το δεξί πίσω πόδι του γιγάντιου ελέφαντα Zunisha. Κατά καιρούς οι κάτοικοι του νησιού φρόντιζαν να απαλλάζουν το αρχαίο ζώο από κάθε μορφής παράσιτα. Ενώ ο Glatose εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις του και σχεδίαζε νοητικά την επόμενη προσωπική του εκπαίδευση, το γατίσιο μάτι του εντόπισε μερικά παιδιά αρκετά πιο μακριά, κοντά στην άκρη του γκρεμού. Πέντε μικρά mink- αντιλόπες κυνηγούσαν το ένα το άλλο και στην συνέχεια έστησαν αγώνα δρόμου για να δουν πιο ήταν το γρηγορότερο. O Glatose χαμήλωσε το βλέμμα του και συνέχισε το ξεχορτάριασμα, όταν τα αυτιά του εντόπισαν ήχους από χειμαρρώδες νερό που ερχόταν προς το μέρος του. Ο Zunisha είχε ευλογήσει ξανά το νησί. Το ορμητικό νερό της θάλασσας που εκτοξευόταν από την προβοσκίδα στην πλάτη του θα προσέφερε στους κατοίκους του νησιού τροφή και πόσιμο νερό. Ο Glatose έτρεξε προς το πλησιέστερο δέντρο και σκαρφάλωσε. Έπρεπε να περιμένει μέχρι τα νερά να υποχωρήσουν πριν συνεχίσει την εργασία του. Όταν τα ορμητικά νερά έφτασαν στο μέρος του το δέντρο ταρακουνήθηκε αλλά άντεξε απέναντι στην δύναμη τους.

Χιλιάδες κυβικά θάλασσας σχημάτισαν καταρράκτες καθώς έπεφταν από την πλάτη του Zunisha πίσω στο πέλαγος. Τότε άκουσε κραυγές. Ένα από τα μικρά αντιλοπάκια δεν είχε προλάβει να σκαρφαλώσει σε κάποιο σταθερό μέρος και τώρα παρασυρόταν προς την άκρη του νησιού. Ο Glatose δίστασε για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου και ύστερα βούτηξε στα ορμητικά νερά. Παρασυρμένα σκουπίδια και συντρίμμια τoν χτύπησαν στην πλάτη καθώς κολυμπούσε γοργά προς το μικρό Mink. Το έφτασε λίγο πριν την άκρη του γκρεμού. Εκείνο βρισκόταν σε πανικόβλητη κατάσταση χτυπώντας αλλοπρόσαλλα τα άκρα του προς κάθε κατεύθυνση. Ο Glatose το γράπωσε από το σβέρκο και βάζοντας όλη του την δύναμη το εκσφενδόνισε προς το σημείο όπου βρίσκονταν ασφαλείς οι φίλοι του. Το είδε να προσγειώνεται δίπλα τους πριν τον καταπιεί το χάσμα. Αντανακλαστικά έβγαλε τα νύχια του και αγκιστρώθηκε κατακόρυφα από το δέρμα του Zunisha ενώ το χειμαρρώδες νερό τον έλουζε. Θα περίμενε μέχρι ο μεγαλύτερος όγκος του νερού να φύγει και στη συνέχεια θα σκαρφάλωνε όταν ένα παρασυρμένο χοντρό κλαδί τον χτύπησε στο πρόσωπο. Τα πάντα σκοτείνιασαν μπροστά του και ένιωσε το κορμί του στο κενό. Όταν άνοιξε ξανά τα μάτια του βρισκόταν καταμεσής του πελάγους. Έφτυσε το θαλασσινό νερό από το στόμα του και κοίταξε τριγύρω του.

Ο Zunisha φαινόταν μακριά στον ορίζοντα να σέρνει τα γιγάντια πόδια του. Αντανακλαστικά ο Glatose ξεκίνησε να κολυμπά με όλη του την δύναμη προς το νησί αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε πως ήταν εντελώς μάταιο. Ο Ελέφαντας μπορεί να ήταν αργός αλλά τα πελώρια βήματα του αρκούσαν. Αποθαρρημένος και με την κόπωση να τον καταβάλει λόγω της προσπάθειας ο Glatose πιάστηκε από ένα μεγάλο κλαδί που επέπλεε στην θάλασσα και προσπάθησε να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Σύντομα ένιωσε την απόγνωση να φουντώνει. Γύρω του υπήρχε μόνο θάλασσα και δεν ήταν δυνατόν για την φυλή του να γνωρίζει την τοποθεσία του ώστε να έστελνε βοήθεια. Μέσα σε λίγες στιγμές σύννεφα μαζεύτηκαν σκοτεινιάζοντας τον ουρανό. Δεν άργησε να αρχίσει η βροχή. Ο Glatose το εκμεταλλεύτηκε ώστε να πιει λιγοστό γλυκό νερό και να ανασυγκροτήσει το μυαλό του. Έπρεπε να βρει κάποιο από τα παραπλήσια νησιά και από εκεί να αγοράσει πλεούμενο και να επιστρέψει στον τόπο του. Δυστυχώς δεν ήξερε προς ποια κατεύθυνση ήταν το κοντινότερο νησί οπότε το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν υπομονή. Αργά η γρήγορα ήλπιζε πως θα διέκρινε στεριά στον ορίζοντα. Όταν ο Zunisha χάθηκε εντελώς από τα μάτια του ένιωσε τον τρόμο της μοναξιάς. Ήταν μια μοναξιά δολοφονική, η οποία μπορούσε ύπουλα να σε οδηγήσει στην παραίτηση και τον θάνατο. Ή ακόμα χειρότερα στην τρέλα.

Οι μέρες περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα. Η θάλασσα του Νέου Κόσμου ήταν ύπουλη και επικίνδυνη. Τις περισσότερες μέρες την σκέπαζε μια βαριά ομίχλη που περιόριζε την όραση του Glatose στα μερικά μέτρα. Ήταν λες και η θάλασσα γνώριζε το σχέδιο του και προσπαθούσε να το αποτρέψει ώστε να τον ρουφήξει στον βυθό της. Πολλές φορές ο πάνθηρας άκουσε φωνές μέσα στην ομίχλη όμως όσο και αν προσπαθούσε να τις ακολουθήσει το μόνο που έβρισκε μπροστά του ήταν αλμυρό νερό. Άλλοτε νόμιζε πως άκουγε ήχους από κάποιο λιμάνι όμως και αυτοί επρόκειτο για ψευδαισθήσεις. Δεν είχε ξαναβρέξει από την πρώτη μέρα με αποτέλεσμα η αφυδάτωση να κάνει την εμφάνιση της. O Glatose υπέμενε τον στεγνό λαιμό του και δεν έπινε νερό από την θάλασσα. Ήξερε πως η συγκεκριμένη πράξη θα επιδείνωνε την κατάσταση. Κάποιες μέρες είχε καταφέρει να πιάσει μικρά ψάρια τα οποία τσιμπολογούσαν την γούνα τον ποδιών του αλλά χωρίς πόσιμο νερό η τροφή δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Όταν έχασε το μέτρημα των ημερών που βρισκόταν στην θάλασσα, σταμάτησε να προσπαθεί να ανιχνεύσει κάποιο νησί. Ούτως ή άλλως η ομίχλη σπάνια υποχωρούσε. Αρκέστηκε στο να κρατιέται σφικτά από το κλαδί και να κοιμάται. Κάθε φορά όλο και πιο βαθιά μέχρι που νόμιζε πως στο τέλος δεν θα ξύπναγε. Όταν άκουσε φωνές δεν έκανε καν τον κόπο να ανοίξει τα μάτια του. Είχε μάθει ποια να αγνοεί τις παραισθήσεις.