Το μπλε του Ναυτικού. [Τέλος-Παρελθόν]

«Επειδή δεν ήταν γραφτό να το αντιμετωπίσουμε μαζί--επειδή μου τη πήραν. Μου την πήραν! Γιατί; Γιατί εκείνη; Τι έφταιξε; Το μονο που ήθελε ήταν να βρει ποιος σκότωσε τον γιο της.» Γύρισε και τον κοίταξε κλαμένος · ο Ted φάνηκε να είχε τραβηχτεί μέσα στον εαυτό του, δύο φορές μικρότερος απ'ότι το μυώδες σώμα του επέτρεπε. Μόνο και μόνο γι αυτό δεν είχε το κουράγιο να σηκωθεί να τον αρπάξει. Κάλυψε τα μάτια του, τα έτριψε και συνέχεια νέα δάκρυα έτρεχαν. Μα δεν ήθελε να πάει έτσι αυτή η ανάκριση, ήταν το αντίθετο απ'αυτό που είχε σχεδιάσει. Τι τον έπιασε κι έπεφτε κομμάτι κομμάτι στο σπίτι αυτού του εγκληματία; «Γιατί τη σκότωσες; Πες μου σε παρακαλώ. Πες μου την αλήθεια,» όμως να που τα βήματά του τον οδήγησαν εκεί. Η καρέκλα έπεσε με πάταγο πίσω του και τώρα τα δυο του χέρια είχαν σφίξει τον γιακά του πρώην φίλου του και τον ταρακουνούσε απεγωνσμένα. «Γιατί το έκανες; Τι είχες εσύ να χάσεις ή να κερδίσεις από τον θάνατο της οικογένειάς μου-γιατί. Γιατί; Γιατί...;»

Για πολύ ώρα το μόνο που ακουγόταν μέσα από το δωμάτιο ήταν ο πνιχτός ήχος ενός ανθρώπου που κλαίει και οι συγκεκχυμένες συγγνώμες σε μορφή ψελλίσματος από τον ένοχο άντρα. Δεν προσπαθούσε καν να το αρνηθεί, μόνο είχε γονατίσει στο πάτωμα ταυτόχρονα με τον Roger, κλαίγοντας τη μοίρα τους αμφότεροι. Και καθώς κυλούσε η άμμος στην κλεψύδρα, ο θρήνος του Roger μεταμορφώθηκε ξανά στην επιθετικότητα και το μίσος που τον έφεραν εδώ με τόση αποφασιστικότητα. Απότομα, ταρακούνησε τον Ted μια και καλή, κάνοντάς τον να τον κοιτάξει. «Στον λόγο μου, και ξέρεις πως ο λόγος μου μετράει, και χάριν της παλιάς μας φιλίας, δε θα σου προξενήσω ζημιά, τουλάχιστον όχι μεγάλη. Αλλά αν δε μου πεις την αλήθεια, στο ορκίζομαι θα σε χω εδώ και θα σε χτυπάω μέχρι να σπάσει η γροθιά μου ή το σαγόνι σου.» Ταρακούνησε γι άλλη μια φορά τον τρομοκρατημένο πλέον άντρα στα χέρια του και τον έφερε χιλιοστά από το μέτωπό του. «Στο ορκίζομαι.» επανέλαβε και η απειλή του έγινε ξεκάθαρη.

Έτοιμος να καταρρεύσει, γύρισε απ'την άλλη · η ντροπή και η απόγνωση τον είχαν τρέψει σε μεταφορική φυγή. «Δ...εν...όχι, Roger, π-πρέπει να καταλάβεις--»
«Εσύ πρέπει να καταλάβεις πως δεν αστειεύομαι Ted. Kαθόλου. Γι αυτό αν θες να κρατήσεις τη σωματική σου ακεραιότητα σου συνιστώ να αρχίσεις να μιλάς τώρα.»

Μια στιγμή πέρασε και κανείς δεν αντέδρασε. Οργισμένος τώρα, ο Roger σήκωσε τον εαυτό του και τον άλλον μαζί από το βρώμικο πάτωμα, και τον κόλλησε στον τοίχο! «Ποιος σε βαλε στο κόλπο; Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο γιος μου καθάρματα, ε; Γιατί; Τι είδε; Τι δεν έπρεπε να δει και ποιος αποφάσισε την εκτέλεσή του;»
Νεύρο φάνηκε να χτυπά, γιατί ολόκληρος ο Ted αναπήδησε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Η ζωή επανήλθε μέσα του, μαζί με την επιθυμία να παλέψει. «Αν σου πω καλύτερα να πεθάνω!»
«ΑΝ ΔΕ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΣ!» βροντοφώναξε κι εκείνος! Τον άφησε μόνο για να τον γροθοκοπήσει. Τον βρήκε στα ζυγωματικά και αίμα μαζί με δόντια πετάχτηκαν από το στόμα του. «Μ'ακουσες; Ήδη! Όχι γιατί θα το φροντίσω εγώ αποκλειστικά μα κοίταξε τον εαυτό σου. Πώς μπορείς να συνεχίσεις μετά απ'αυτό που έκανες χωρίς καν να με βοηθήσεις; Εμένα που σου στάθηκα όταν οι περισσότεροι σου γύρισαν την πλάτη...κι εσύ με ξεπλήρωσες στερώντας μου τα πάντα.»

Σχεδόν έφτυσε τις λέξεις προς το μέρος του κι εκείνος αντέδρασε ακριβώς σαν να τον έφτυναν, κατεβάζοντας το κεφάλι ντροπιασμένος. «Μου το χρωστάς. Μου το χρωστάς.» Τη δεύτερη φορά η φωνή του βγήκε τρεμάμενη, σπαραγμός, συνειδητοποίηση, κατανόηση και μανία να συναντιούνται σε μία μόνο πρόταση. Πάλεψε να επαναφέρει την ισορροπία του. Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. «Και θα μου επστρέψεις τα χρωστούμενα μόνο με ένα όνομα. Ένα όνομα ρε αχάριστο τομάρι, ένα. Και δε θα με ξαναδείς ποτέ ξανά στη ζωή σου...»

Πλήρης ησυχία επικράτησε.

Και οι δύο άντρες εκμεταλλεύτηκαν τη σύντομη εκεχειρία μαζεύοντας τις σκέψεις μα και τους εαυτούς τους: τραβήχτηκαν ταυτόχρονα αλλά με αργές κινήσεις σε αντίθετα σημεία της κουζίνας. Το λαχάνιασμα του Ted ήταν το μόνο πράγμα που ακουγόταν...και τότε, ένα κλικ πριν χάσει ξανά την ψυχραιμία του ο Roger, οι βαριές ανάσες σταμάτησαν. Κοιτάχτηκαν όπως στην αρχή, αλλά αυτήν τη φορά χωρίς μάσκες. Ο Ted κατάπιε όλους του τους φόβους και είπε με την έκφραση ανθρώπου που ήδη μετάνιωνε την απόφασή του: «Bryan Mikki»

Αποσβολωμένος, ο Roger τον κοίταξε. Υποψία, αμφιβολία, θυμός, αποτροπιασμός, όλα έκαναν την εμφάνισή τους. Δε μπορεί ο συγκεκριμένος...όμως...δηλαδή, δεν ήταν τόσο ότι δεν τον θεωρούσε ικανό να το κάνει από άποψη, αχεμ, ικανοτήτων, αλλά ποτέ δε θα υποπτευόταν αυτόν τον άνθρωπο. Ο Πλωτάρχης Bryan Mikki, καμάρι του ναυτικού, ήρωας της βάσης; Αυτός που απέτρεψε από μόνος του έναν μικρό πόλεμο στην East; ο ίδιος που πρέσβευε τα ιδανικά όλων των Ναυτικών της βάσης, μα και της θάλασσας σε όλους τους πολίτες; Το υπόδειγμα;

Το γεγονός ότι ήταν ανώτερός του δεν του προξένησε την αμφιβολία, εφόσον ούτως ή άλλως θα ήταν κάποιος με δύναμη πίσω απ'όλο αυτό, σχετική ή όχι. Αλλά η ταυτότητα του συγκεκριμένου τον έκανε να διστάσει. Δύσκολα να του έλεγε ψέματα ο Ted, ή μάλλον αδύνατον. Το έβλεπε στα μάτια του και στον φόβο που εξέφραζε ολόκληρο το σώμα του. Μήπως είπαν σ'εκείνον ψέματα και δεν το κατάλαβε; Απ'την άλλη όμως, όσο περισσότερο έχεις να πέσεις, τόσο πιο απελπισμένος γίνεσαι, έτσι ώστε να βάλεις κάποιον να σκοτώσει ένα αθώο παιδί. Το μυαλό του σκεφτόταν τέσσερα, όχι πέντε πιθανά σενάρια για την κάθε εκδοχή της επόμενης κίνησής του, μέχρι που το υποτιμητικό ρουθούνισμα του Ted τον διέκοψε. «Δε με πιστεύεις ε; Νομίζεις πως λέω ψέματα;»
Δεν του άρεσε ο τόνος του αλλά δεν το σχολίασε. «Όχι ακριβώς-»

Δεν τον άφησε να απαντήσει, δε φάνηκε να άκουσε και τις δύο λέξεις που είπε καν. Συνέχισε με ένα μικρό λογύδριο. «Έτσι είναι όμως. Αυτός με το αστραφτερό του χαμόγελο και τo σένιο παρουσιαστικό, ξέρει να κρύβεται. Βάζει τον τίτλο του ήρωα μπροστά και δε φαίνεται η πραγματικότητα. Ο υπεράνω πάσης υποψίας. Αν ήξερες τα μισά που ήξερα εγώ, δε θα κοιμόσουν τα βράδια - Ήδη δεν κοιμάμαι τα βράδια, σχολίασε ξερά εκείνος όμως ο Ted τον αγνόησε, έστω κι αν έσφιξε τα δόντια για να το κάνει. Έρχεται και σου ζητάει κάτι, στην αρχή μικρό. Μετά λίγο πιο μεγάλο και πιο μεγάλι και πιο μεγάλο...μέχρι που κάθεσαι σ'ένα πάγκο με το ποτό στο χέρι κι αναρωτιέσαι πώς στο διάλο κατάντησες το παιδί για τα θελήματα ενός τόσο διεφθαρμένου ανθρώπου; Δεν το καταλαβαίνεις, γίνεται διαβρωτικά. Χαίρεσαι την πρώτη φορά, λες με σκέφτηκε, μου μίλησε. Βλέπει την χαρά σου, την εκμεταλλεύεται. Ξέρει να χειρίζεται ανθρώπους, το βλέπεις στον τρόπο που μιλάει--και πως πάντα ξέρει ακριβώς τι να πει.»

Τα μάτια του κοιτούσαν πεισματικά ένα σημείο στο λερωμένο δάπεδο, εκεί που έλειπε το χαλί. ήταν κενά, γουρλωμένα... «και όταν του έχεις κάνει αρκετές χάρες, μια δυο ίσως που δε θα πρεπε γιατί παρέβηκες κάποιον κανόνα, στο πετάει. Τώρα σε κρατάω. Δε θα σε πιστέψουν ποτέ. Ο λόγος μου εναντίων του δικού σου γι αυτό κάνε ότι σου λέω. Ζήτησα τρεις φορές μετάθεση μα όλες απορρίφθηκαν. Ήμουν απομονωμένος...και σε σένα δεν είχα τα μούτρα να τα πω. Όταν επιτέλους το αποφάσισα...είχες φύγει για αποστολή. Πριν δύο μήνες, την τελευταία φορά που έφυγες.»

Έτσι που ήταν καθισμένος, με το χέρι στο γόνατο, σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον Roger. «Με πλησίασε ξανά τότε, καμιά βδομάδα αργότερα, και μου ζήτησε να κάνω κάτι γι αυτόν...μια κοπέλα, του άρεσε και...και είπε να τη γνωρίσει "καλύτερα".» Αποτροπιασμός ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα και των δύο. «Και...και έβαλε εμένα να κρατάω τσίλιες.» Το κατηγορηματικό βλέμμα του Roger "πώς μπόρεσες;" ήταν αβάσταχτο για τον άντρα. «Τα ραντεβού "επαναλήφθηκαν" με την ίδια κοπέλα--πάντα σε διαφορετικά μέρη και ώρες...ποτέ δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Κοιτούσα πολύ καλά. Ώσπου...»

Δάκρυα γέμισαν τα μάτια του. «Ήτανε απογευματάκι και ήξερα πως όλοι περνάνε από την άλλη μεριά του δρόμου! Όμως ξαφνικά άκουσα βήματα και ποιον να δω; Ο Kyle έτρεχε προς το μέρος μου και με χαιρετούσε. Με είδε λέει ποθ έκανα βόλτα και ήρθε να με χαιρετίσει.» Κλαίγοντας τώρα, είχε διπλωθεί στο έδαφος, τα χέρια να καλύπτουν το πρόσωπό του. «Του έγνεψα να φύγει, του είπα να κάνει ησυχία, προσπάθησα να τον διώξω, στ'αλήθεια! Όμως είδε. Κατάλαβε. Και πριν καταφέρω να τον διώξω για να μην τον δει ο άλλος--βγήκε έξω. Άκουσε ομιλίες είπε και ήρθε να ελέγξει και είδε τον μικρό. Στ'ορκίζομαι, στ'ορκίζομαι δεν ήθελα! Όμως μ'ανάγκασε! Αν δεν τον είχε δει...αν δεν είχε έρθει εξαρχής...συγγνώμη, συγγνώμη δεν-» η ανάσα του κόπηκε και μαζί και η ομιλία. Ήθελε λίγη ώρα να συνέλθει. «Δεν ήθελα να το κάνω, αλλά αν δεν το κανα...και μετά...δεν...οπότε την επόμενη μέρα τον βρήκα και...συγγνώμη. Συγγνώμη.»

O Roger αηδίασε. Ήθελε και να τον χτυπήσει μα και να φύγει όσο πιο μακριά του μπορούσε ταυτόχρονα. Προσπάθησε να αγνοήσει τη μικρή συμπόνια που έτρεφε, γιατί αυτό ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν.

Γιατί ο Ted συνέχιζε να επαναλαμβάνει τη λέξη, λες κι αυτή θα τον έσωζε. Είχε γραπωθεί από το μπατζάκι του Roger και ικέτευε ασταμάτητα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να λυπηθεί ή να οργιστεί περισσότερο από ποτέ. Να ζητάει κατανόηση από τον άνθρωπο του οποίου την οικογένεια αφάνισε; Όσο αξιολύπητος κι αν ήταν, κι όσο κι αν ζητούσε τη συγχώρεσή του, δεν αισθανόταν πως είχε τη δύναμη να το κάνει. Τραβώντας το πόδι του πίσω τον κοίταξε δίχως συμπόνια. «Ας σε συγχωρέσει ο Mikki.» Ίσιωσε τον γιακά στην καμπαρντίνα του και μετά την τίναξε. «Εγώ πάντως όχι...αν καταφέρεις να συγχωρέσεις εσύ τον Mikki, έλα να μου ζητήσεις τα ρέστα.»

Και μ'αυτά τα λόγια, γύρισε την πλάτη, έκλεισε την πόρτα, και μέσα του ήξερε πως δε θα ξανάβλεπε αυτόν τον άνθρωπο ποτέ, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Με πορεία τη βάση για να μεταφέρει τα νέα στην Καπετάνιο, άνοιξε το βήμα του. Σήμερα θα συλλάβουν τον Ted. Αύριο τον Bryan.

H Καπετάνιος Hina ήρθε στο γραφείο της είκοσι λεπτά μετά την άφιξή του. Φαίνεται κάποιος την ειδοποίησε για την παρουσία του, εφόσον βιαζόταν και προσπαθούσε να διώξει τον Δόκιμο Fullbody από κοντά της όμως μάταια, εφόσον μάλλον το να μη βρίσκεται μαζί της ήταν το περίεργο. Με το που την είδε σηκώθηκε σε προσοχή. «Ακολούθα με μέσα--όχι εσύ,» είπε αυστηρά στον ροζομάλλι δόκιμο και περίμενε να μπει μέσα κι ο Roger για να κλείσει την πόρτα πίσω του.

«Τι νεώτερα υπάρχουν;»
«Αναφέρω πως ανακάλυψα τον άνθρωπο που τράβηξε τη σκανδάλη, Εκπαιδευτής Ted Tyra, καθώς και το όνομα του ηθικού αυτουργού πίσω από τους φόνους» δίστασε μόνο για μια στιγμή «Πλωτάρχη Bryan Mikki.»

Αν και στο πρώτο όνομα φάνηκε να εκπλήσσεται, στο δεύτερο χτύπησε τις παλάμες της πάνω στο γραφείο αγανακτισμένη, κάτι σπάνιο για τη συγεκριμένη γυναίκα. Ήταν τόσο απίστευτα τα νέα του, υπέθεσε. «Πώς είπες;»
«Πλωτάρχης Bryan Mikki. Δεν έχω κάνει καμία έρευνα για να εξακριβώσω την αλήθεια της κατηγορίας, όμως πιστεύω πως δε μου είπε ψέματα ο Ted. Ομολόγησε στους φόνους έπειτα από λίγη αν κι έντονη ψυχολογική πίεση και υπό τις ίδιες συνθήκες μου αποκάλυψε και το όνομα του ανθρώπου που τον εξανάγκασε.»

Φανερά ήρεμη πλέον, ρούφηξε τον καπνό της, το ένα χέρι να στηρίζει το άλλο. «Δηλαδή πιστεύεις στην ενοχή του;»
«Μάλιστα.»
«Μάζεψε αποδείξεις · μόνο τότε θα ξαναμιλήσουμε γι αυτό.»
«Δε με πιστεύετε;» Αν και ήταν ερώτηση, δεν ειπώθηκε σαν τέτοια.
«Πιστεύω πως λες την αλήθεια ότι νομίζεις πως είναι αυτός...αν και δεν ξέρω κατά πόσο έχω πειστεί γι αυτό.»
«Θα το κάνουν τα πειστήρια για μένα, λοιπόν. Καλώς, θα επιστρέψω μόνο αφού τα βρω--ή αν γίνει κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Όπως και να χει, επειδή ο Εκπαιδευτής Tyra υπήρξε κάποτε φίλος μου, ξέρω πως κινείται. Αν δεν τον μαζέψουμε σήμερα θα προσπαθήσει να το σκάσει. Επίσης, έχει μια αποθήκη δική του, εκτός από το δωμάτιο στο οποίο κατοικεί, η οποία μπορεί να φέρει κι άλλες αποδείξεις, σε περίπτωση που εν τέλει αρνηθεί πως ομολόγησε όταν πήγα να τον αντιμετωπίσω. Αμφιβάλλω να το κάνει, πιο πιθανό είναι να τρέξει, μα εν πάσει περιπτώσει...»
«Θες να ηγηθείς τη σύλληψή του ή την επιχείρηση σ'αυτήν την αποθήκη;»
«Όχι, αν μου επιτρέπεται να ανρηθώ. Θα ήθελα να ψάξω κι άλλα στοιχεία για τον Πλωτάρχη Bryan αμέσως.»
«Όπως θες. Ελεύθερος.» Πάνω που πήγε να φύγει, η φωνή της τον σταμάτησε. «Και να ξέρεις, εκτός από τους τέσσερίς μας, κανείς άλλο δεν ξέρει πως ηγείσαι αυτής της έρευνας. Η πρόφαση με την οποία δεν πήγες στη βάση είναι πως πήρες προσωπική άδεια για πέντε μέρες. Μετά απ'αυτές καλό θα ήταν να επανεμφανιστείς στο πόστο σου--κι αν θες νωρίτερα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.»

Μετά απ'το γραφείο της Καπετάνιου, σκέφτηκε να πάει γραμμή πίσω στο σπίτι του για να ξαναδιαβάσει τους φακέλους. Μπορεί κάτι να υπήρχε εκεί μέσα, κάτι μικρό, που υποδείκνυε τον πραγματικό ένοχο αλλά δεν είχε βρει την πρώτη φορά...όμως μέσα του ήξερε πως κάτι άλλο έπρεπε να γίνει πρώτα: η επίσκεψη στους τόπους του εγκλήματος. Και μετά στο μέρος που ο Bryan...γνωριζόταν, δηλαδη βίαζε, την κοπέλα. Ξαφνικά κοντοστάθηκε. Μα πώς στο καλό ξέχασε να ρωτήσει το όνομά της;! Άφησε το πρόβλημά του να τον τυφλώσει.

Δεν πειράζει. Κάτι του έλεγε πως με μία μικρή απλή παρακολούθηση του Bryan θα λυνόταν η απορία του. Δε μιλούσε καν για μυστική παρακολούθηση ή κάτι τέτοιο, όχι. Μιλούσε απλώς να βρεθεί γύρω του και να περιμένει να καυχηθεί για κάποια του κατάκτηση. Μία ερώτηση να έκανε, άνετα έπαιρνε το όνομα. Το κάθαρμα. Ό,τι και να γινόταν, θα τον έφερνε στη δικαιοσύνη. Είτε με τον καλό είτε με τον κακό τρόπο. Αλλά πρώτα χρειαζόταν αποδείξεις. Χμ, ίσως θα ήταν προτιμότερο να συλλάβει ο ίδιος τον Ted--και θα τον ρωτούσε για κάποια πράγματα που ξέχασε και θα είχε την ικανοποίηση να είναι αυτός που θα του στερούσε το δεύτερο πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο: την ελευθερία.

Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια γι αυτόν. Ήταν σκοτεινά οπότε η επίσκεψη στους τόπους των εγκλημάτων στους εξωτερικούς χώρους δεν είχε νόημα. Όμως μπορούσε να πάει στη βιβλιοθήκη, το οποίο κι έκανε. Αλλά δε βρήκε τίποτα εκεί, κυρίως επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι ήταν παρόντες, δεν τον αφήνανε σε ησυχία κάνοντας ηλίθιες ερωτήσεις και παρατηρήσεις: πώς είσαι; Πώς το παίρνεις; Οι πρώτες μέρες είναι οι δύσκολες και μετά καλυτερεύουν τα πράγματα.