(Τέλος)Αρχή, ψυχή και αλλαγή [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Για μια στιγμή άρχισα να πιστεύω ότι η θάλασσα ήταν η μητέρα μου,και ο ουρανός ο πατέρας μου. Αλλά ίσως με είχε πιάσει η παράνοια μου καθώς το ταξίδι σε αυτί την τρισκατάρατη θάλασσα του East blue έχει κρατήσει αρκετές μέρες ώστε να με χτυπήσει στα νεύρα...Και δεν έχω καλή φήμη για τα νεύρα μου.
Προς έκπληξης μου μια απαλή αύρα χτύπησε το πρόσωπο μου, αμέσως κατάλαβα την πορεία της προς τα ανατολικά . Ήμουν πλέων πεπεισμένη ότι το πλοίο μου χάραζε μια αργή και σταθερή πορεία προς την άγνωστη ανατολή .Τις προηγούμενες μέρες ο ήχος της θάλασσας με έκανε να πέφτω σε έναν "απαλό" λήθαργο αλλά τώρα πια το είχα συνηθίσει και ανυπομονούσα για τον επόμενο προορισμό μου . Έτσι έκατσα σταυροπόδι τα βρεγμένα ξύλινα σανίδια του πλοίου και ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα σπαθιά μου . Έβγαλα ευλαβικά την λεπίδα από την θήκη καθώς άφηνε έναν τραχύ ήχο που κάθε φορά με έκανε να αναριγώ από ενθουσιασμό .Την ίδια στιγμή άπλωσα το δεξί μου χέρι προς τον σάκο μου και έβγαλα την ατσάλινη λίμα μου για να ακονίσω την λεπίδα του σπαθιού μου.Η σκουριά στην λεπίδα του σπαθιού μου έφερε μια έκφραση θλίψης στο πρόσωπο μου καθώς ποτέ δεν θα ήθελα ένα κειμήλιο της οικογενείας μου,όπως το Youkaikira να καταστραφεί, αλλά μπορούσα να το φέρω πίσω στην παλιά του λαμπρή κατάσταση.

Η λίμα ήρθε απότομα σε επαφή με το κριό ατσάλι και σε κάθε απότομο και βίαιο τρίψιμο σπίθες ξεπετούσαν από την λεπίδα του σπαθιού .Για μένα η συντήρηση του σπαθιού ήταν τιμή προς την οικογένεια μου αλλά και μια αγαπημένη μου συνήθεια .
Ξαφνικά η απαλή αύρα μετατράπηκε σε ένα βορειοδυτικό ψυχρό άνεμο αρκετό στο να με φέρει στα όρια μου . Χωρίς δεύτερη σκέψη πείρα τον σάκο στην αγκαλιά μου και με τα δυο μου χέρια άρχισα να ψάχνω για κάτι που θα με κρατούσε ζεστή από το επικίνδυνο ψύχος . Αμέσως βρήκα τον καφέ μανδύα που μου είχε δώσει ο πατέρας μου πριν από δυο χρόνια,δεν είχα σκεφτεί πότε να τον βάλω πάνω μου "Όμως... Τώρα είναι μια καλή στιγμή . Ευχαριστώ μπαμπά ¨ .Ο άνεμος άρχισε να γίνετε ακόμα ποιο ισχυρός και η θερμοκρασία έπεσε απότομα . Ξαφνικά το σκηνικό απέναντι μου μετατράπηκε από ένα πεντακάθαρο πέλαγος σε μια μυστήρια ομίχλη και συνεπώς στο γκρίζο τίποτα.

Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ο χρόνος είχε σταματήσει για μένα και είχα παγιδευτεί για πάντα σε εκείνη την ομίχλη .Με είχε πιάσει πανικός και δεν ήξερα πως να αντιδράσω πάρα μόνο ασυνείδητα κινούσα το σπαθί μου από τα νεύρα .Την ίδια στιγμή κοίταξα την αριστερή παλάμη του χεριού μου και παρατήρησα ότι υπήρχε μια μικρή χιονονιφάδα που μόλις είχε αρχίσει να λιώνει , τότε κοίταξα ψηλά στον ουρανό και παρατήρησα ότι ο αριθμός στους πολλαπλασιαζόταν .
Μετά από αρκετές ώρες στον ορίζοντα μπορούσα να δω ένα αχνό φως μέσα στην πυκνή ομίχλη . Αυτό και μόνο ήταν ένα σημάδι αισιοδοξίας για μένα .Την ίδια στιγμή η ομίχλη άρχισε να απλώνετε και να χάνετε . Έμεινα άφωνη στο θέαμα που παρουσιαζόταν μπροστά μου καθώς γνώριζα εκείνο το νησί και η ντισκομπαλλα στην κορυφή του θόλου σήμαινε μόνο ένα πράγμα .Mirrorball Island...
Είχα επισκεφτεί στο παρελθόν το συγκεκριμένο νησί αλλά εκείνη την στιγμή ήταν βάλσαμο στην ψυχή μου που το ξανά έβρισκα μπροστά μου.Η απόφαση ήταν μια, θα το επισκεπτόμουν για εφόδια και για να ξεκουραστώ.

Ο άνεμος ήταν αρκετά ισχυρός ώστε να με οδηγήσει στο νησί, αλλά ανυπομονούσα τόσο που αμέσως άρπαξα το κουπί και άρχισα να κωπηλατώ προς την πορεία του ανέμου κερδίζοντας αρκετόν χρόνο. Έτσι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια σε ένα διάστημα μερικών λεπτών το πλοίο μου είχε φτάσει στο λιμάνι του νησιού ,Η ατμόσφαιρα παρέμενε αποπνικτική ,καθώς η χιονοθύελλα δεν είχε κοπάσει σχεδόν καθόλου. Έτσι δεν έχασα χρόνο και αφού πρώτα άρπαξα τον σάκο μου και τον έβαλα στον Όμο μου, αμέσως μετά κατάφερα ένα μακρύ άλμα προς την αποβάθρα. Δεν μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να δέσω το πλοίο μου,και έτσι το χιονισμένο Mirrorball island απλώνονταν μπροστά μου. Ακόμα και με τις μπότες μου το περπάτημα στο Χιόνη ήταν αρκετά δύσκολο .Γένικα όλο αυτό το σκηνικό με έφερε σε σκέψεις, τέτοιου είδους καιρικά φαινόμενα ήταν σπάνια στα νησιά της East blue…Τι μπορούσε να είχε συμβεί για να χιονίσει σε τέτοιον βαθμό;;
Αλλά αυτό δεν ήταν το βασικό μου πρόβλημα .Έτσι συγκεντρώθηκα στον στόχο μου,να βρώ εφόδια και πληροφορίες που χρειάζομαι.

Περπατούσα στην μαρίνα του λιμανιού προσπαθώντας να βρώ τον δρόμο μου προς το κέντρο της πόλης που απλωνόταν μπροστά μου, Όμως αρκετές φορές έβρισκα σιδερένιες καγκελόπορτες που μου έκλειναν τον δρόμο. Μετά από μερικά λεπτά κουραστικού ποδαρόδρομου στο Χιόνη βρήκα ακόμα μια κλειστή πύλη ,όμως εκείνη την φορά την φρουρούσαν δυο άνδρες του σώματος τον Marine, σηχενόμουν αρκετά αυτούς του τύπους και σίγουρα η εμφάνιση τους μπροστά μου δεν ήταν ένα ευχάριστο γεγονός.
-Αλτ!!.....Δεσποινίς θα ήθελα να δω την άδεια εισόδου σας παρακαλώ..
είπε ο ένας από τους δυο και μου έκλεισε τον δρόμο με το σπαθί του..
-Άδεια εισόδου....χμμμμμ?? τι να σημαίνει αυτό άραγε??
-Προς ασφάλεια τον κατοίκων μόνο λίγοι εκλεκτοί έχουν την άδεια εισόδου στην πόλη....η καθυστέρηση σου σημαίνει ότι δεν διαθέτεις μια..όποτε το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να γυρίσεις στο σάπιο καράβι σου και πεθάνεις ήρεμα στην θάλασσα... μικρή...
Είπε ο δεύτερος με απειλητικό τόνο...Ως εκεί τα δυο ναυτάκια με είχα φτάσει στα όρια μου και η μονή μου επιλογή ήταν να τα τιμωρήσω για την προσβολή τους
-ho ho ho~~ σας παρακαλώ προσέχετε τα λόγια σας νιώθω λίγο άβολα ξέρετε....Λοιπόν ορίστε η άδεια μου...
Έτσι απότομα τράβηξα το σπαθί μου και ετοιμάστηκα για την επίθεση μου...
-Crimson slash...
Η αδρεναλίνη μου εκτινάχτηκε στα ύψη και με μια απότομη κίνηση εκτίναξα το σώμα μου μπροστά στον πρώτο που μου έκλεινε την είσοδο ,και με το σπαθί μου κατάφερα να του κόψω το δεξί χέρι το οποίο μαζί με τον ίδιο που ούρλιαζε από τον πόνο έπεσε στο παγωμένο Χιόνη δίνοντας του ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
-Μικρή...Θα πεθάνεις..!!
Τότε ο δεύτερος προσπάθησε να κάθετο χτύπημα με το σπαθί του, όμως εγώ απότομα έβαλα μπροστά το σπαθί μου και το απέκρουσα, αλλά προς έκπληξης μου η μπότες μου γλίστρησαν στο χιόνι και έτσι έπεσα με την πλάτη . Αυτό και μόνο έδωσε την ευκαιρία στο εχθρό μου για να με σκοτώσει καθώς προσπάθησε να με καρφώσει στο στήθος . Όμως ασυνήδιτα τον κλότσησα στο πόδι βγάζοντας τον εκτός ισορροπίας με αποτέλεσμα να πέσει . Έτσι την ίδια στιγμή άπλωσα απότομα το χέρι μου προς τον γοφό μου για να πιάσω το μαχαίρι που είχα κριμένο εκει...

Μόλις ένιωσα την λαβή του μαχαιριού το κάρφωσα άμεσα στο στέρνο του εχθρού μου,με αποτέλεσμα να τον στείλω σε ένα αιφνίδιος θάνατο. Τότε το κεφάλι μου ακούμπησε στο παγωμένο χιόνι καθώς προσπαθούσα να πάρω μια ανάσα και να συνέλθω από την μάχη . Όμως ακόμα μπορούσα να ακούσω τις κραυγές του τραυματισμένου ναυτικού δίπλα μου . Έτσι δεν έχασα χρόνο σηκώθηκα, περπάτησα διπλά στον εχθρό μου και με την λεπίδα του μαχαιριού μου του έσχισα την καρωτίδα και το αίμα του χύθηκε σαν έναν άγριο ποτάμι.
Την ίδια στιγμή ένιωσα το σώμα μου αδύναμο και τα πόδια μου παραδόθηκαν στην κούραση με αποτέλεσμα να πέσω στα γόνατα.Το ακριβός επόμενο που ήθελα να κάνω ήταν να ξεκλειδώσω την πύλη και μπω στην πόλη , έτσι έψαξα τα άψυχα σώματα τον ναυτικόν .Για καλή μου τύχη βρήκα ένα ζευγάρι από κλειδιά που ίσως ένα από αυτά θα μου έδεινε την είσοδο που θελα . Αμέσως μετά καθάρισα το μαχαίρι και το έκρυψα στον γοφό μου, ενώ ακριβός μετά πήρα το σπαθί μου το τίναξα στον αέρα και το τοποθέτησα ευλαβικά στην θήκη του.

Έτσι με την βοήθεια τον κλειδιών κατάφερα να ανοίξω την κλειδαριά της πύλης.Πια είχα την είσοδο που ήθελα, όμως άρχισα να σκέφτομαι πως ότι αυτό που έκανα ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο , αλλά αυτό του άξιζε από την στιγμή που ήθελαν να παίξουν με τα νεύρα μου και να με προσβάλουν . Έτσι άρχισα να περπατώ στους δρόμους της πόλης φορώντας την κουκούλα του μανδύα μου για να κρύψω το πρόσωπο μου από τα μάτια τον κατοίκων .Όλα τα κτίρια και τα σπίτια της πόλης είχαν καλυφθεί με ένα λευκό σεντόνι.Το σκηνικό παντού γύρο μου ήταν μαγευτικό,ελάχιστες φορές είχα την ευκαιρία να δω χιόνι να απλώνετε γύρο μου.Βέβαια όσο και να λάτρευα εκείνη την λευκή πανδεσία ,δεν μπορούσα να νιώσω το ίδιο και για το κρύο στην ατμόσφαιρα. Καθώς επίσης το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ για να καλύψει τις μπότες μου και το περπάτημα ήταν ως ένα βαθμό δύσκολο.
Ελάχιστοι ήταν οι κάτοικοι που περπατούσαν στους δρόμους εκείνη την ώρα κάτι που ήταν απολύτος φυσιολογικό λόγο και τον καιρικών φαινόμενον . Αρκετοί έριχναν ένα ύποπτο βλέμμα πάνω μου και εγώ την ίδια στιγμή έσκυβαν το κεφάλι μου από τον φόβο , γιατί δεν ήξερα ποτέ θα ήμουν οι δακτυλοδικτούμενη δολοφόνος.

Δεν μπορούσα να αντέξω τα βλέμματα τον κατοίκων ,ντρεπόμουν τόσο πολύ και ήταν υπερβολικά περίεργο .Είχα συνηθίσει στο να σκοτώνω όμως εκείνη την στιγμή τα βλέμμα τον κατοίκων που με κοιτούσαν με έκαναν να τρέμω και να φοβάμαι για ακριβός επόμενη τους πράξη τους .Έτσι άρχισα να τρέχω μέσα στα στενά να φύγω μακριά από τα βλέμματα που με μαχαίρωνα στην καρδιά .Έτσι τρύπωσα σε ένα από τα στενά της πόλης και ακούμπησα την πλατύ μου στον τοίχο και έπαιρνα βαθιές ανάσες για να συνέρθω...
-Πως γίνετε να είσαι τόσο αδύναμη....???!?! Τι φοβάσε?!??! Έχεις βάψει τα χέρια σου με αίμα δεκάδες φορές 2 χρόνια τώρα...και φοβάσε μερικά ανθρωπάκια...!?!?
Με είχε πιάσει παράνοια δεν ήξερα πως να ηρεμήσω πως να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ένιωθα τον ίδιο μου τον εαυτό όπως έναν ξένων και έτσι του μιλούσα .Καθώς χτυπούσα το πρόσωπο μου με την παλάμη μου το βλέμμα μου έπεσε απότομα στην άκρη του δρόμο όπου με το θέαμα που αντίκρισα ξαφνιάστηκα ακόμα περισσότερο.
Ήταν ένα μικρό αγόρι πεσμένο στο Χιόνη και από το πόδι του έτρεχε αίμα .Έτρεξα αμέσως δίπλα του αφήνοντας όλες μου τις ηλίθιες σκέψεις πίσω .Το πήρα κοντά μου και κοίταξα άμεσα το πόδι του και είδα ξεκάθαρα ένα φρέσκο τραύμα από σφαίρα...
-Μα...δεν ακούστηκε κανένας πυροβολισμός!!
Σκέφτηκα .Όμως δεν μπορούσα να χάσω χρόνο και έτσι πείρα το αγόρι στην αγκαλιά μου και άρχισα να τρέχω βαθιά μέσα στα στενά ,έπρεπε να βρω ένα μέρος για βοήθεια και σύντομα...

Έτρεχα αναστατωμένη στα στενά και όλα έδειχναν πως είχα χαθεί .Όμως ήξερα ότι οι ιατρικές μου γνώσεις θα μπορούσαν να σώσου εκείνο το μικρό αγόρι και σίγουρα δεν υπήρχε πολύς χρόνος ,καθώς ένα φρέσκο τραύμα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή μόλυνση και σε αρκετές περιπτώσεις σίγουρο θάνατο. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από την αγονία για πρώτη φορά στην ζωή μου .Ποτέ δεν είχα νοιαστεί τόσο για μια ανθρώπινη ζωή ,παρά μόνο νοιαζόμουν για τον εαυτό μου.
Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι άρχιζα να ενηλικιώνομαι, και σίγουρα οι αλλαγές πάνω μου ήταν εμφανείς από τότε που ήμουν 15 χρονών και ξεκίνησα τα ταξίδια μου για να ανακαλύψω τον κόσμο .Αλλά ίσως είχε έρθει η στιγμή της αλλαγής για μένα .Όλες αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν καθώς έτρεχα στα παγωμένα στενά της πόλης ,αρκετές φορές βρισκόμουν σε αδιέξοδο και άλλες φορές ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχα χαθεί .Αλλά ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός ότι δεν είχα βρει ούτε ένα νοσοκομείο η ξενοδοχείο .Όμως για καλή μου τύχη μετά από αρκετά λεπτά βρέθηκα μπροστά σε ένα μικρό πανδοχείο λογικά κάπου στα νοτιοδυτικά της πόλης .Έτρεξα προς την πόρτα και αλαφιασμένη έριξα μια δυνατή κλοτσιά για να ανοίξει .Η γυναίκα που βρισκόταν πίσω από τον πάγκο με κοιτούσε σοκαρισμένη ,όμως όταν έριξε το βλέμμα της στο τραυματισμένο αγόρι που κρατούσα το φως από τα μάτια της χάθηκε.
-Χρειάζομαι την βοήθεια σας , είμαι γιατρός και έχω της γνώσεις για να σώσω αυτό το παΐδι δώστε μόνο λίγο χώρο και χρόνο....
-George!!!! το μικρό μου αγόρι...!!! που τον βρήκες?? είναι ο γιος μου και το ψάχνουμε εδώ και τρεις μέρες...
-Δεν έχω χρόνο για λόγια.....Παρακαλώ καθαρίστε αυτό το τραπέζι πρέπει να αφαιρέσω άμεσα την σφαίρα..

Δεν είχα σίγουρα πολύ χρόνο αλλά ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε ακριβώς να κάνω για να σώσω εκείνο το αγόρι .Η γυναίκα με το που της έδωσα την εντολή καθάρισε το τραπέζι .Μόλις τελείωσε εγώ άμεσα ακούμπησα το αγόρι στο τραπέζι ,την ίδια στιγμή ακούμπησα το μέτωπο του για να υπολόγισα την θερμοκρασία του σώματος του .και τα νέα ήταν άσχημα καθώς η θερμοκρασία του όλο και ανέβαινε και ίσως είχε κίνδυνο μόλυνσης .Έτσι δεν έχασα χρόνο και από τον σάκο μου πήρα τον εξοπλισμό που χρειαζόμουν .Την ίδια στιγμή έτρεξα πίσω στον ασθενή μου και έλεγξα για άλλη μια φορά την πληγή .Όλα ήταν έτοιμα αλλά πρώτα έπρεπε να κάνω μια αναισθησιογόνα ένεση που είχα φτιάξει η ίδια πριν από μερικούς μήνες .Αφού έκανα την ένεση στο δεξί χέρι του αγοριού ,κράτησα τον χρόνο και υπολόγισα περίπου δυο ώρες που θα λειτουργεί το φάρμακο .Έτσι αμέσως μετά ξεκίνησα την τομή ,τα μάτια της γυναίκας ήταν καρφωμένα πάνω μου κάτι που με έκανε να αγχώνομαι αλλά την ίδια στιγμή συγκεντρώθηκα και συνέχισα .Μόλις όμως έκανα την τομή με το νυστέρι αρκετή ποσότητα αίματος άρχισε να χάνετε .Την ίδια στιγμή σοκαρισμένη ασυνείδητα κάλυψα και πίεσα την πληγή με το χέρι μου.
-Τι συμβαίνει?!?!?
-Η σφαίρα έχει τρυπήσει κεντρική αρτηρία και θα χρειαστώ την βοήθεια σας ….Πάρτε ένα πανί και μόλις σας δώσω την εντολή πιέστε το σημείο που θα αφήσω και τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου….
Εκείνη την στιγμή της έδωσα την εντολή και έκανε επιτυχώς όλα όπως της τα είπα .Μετά δεν ήταν δύσκολη δουλειά ,με την λαβίδα αργά και σταθερά κατάφερα να αφαιρέσω την σφαίρα και να καλύψω την αρτηρία αλλά πάντα ένιωθα μια πίεση μέσα μου ,ένα είδος πίεσης και δυσφορίας όμως δεν με εμπόδισε από την επιτυχία .Μετά από την αφαίρεση της σφαίρας , έπρεπε να κάνω τα ράμματα και να κλείσω την πληγή κάτι το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρο….
Μετά από την πίεση της εγχείρηση κατάφερα να ξεκουραστώ σε μια καρέκλα..
-Όλα θα πάνε καλά γιατρέ….
-Χμμμ… Δεν νομίζω να υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης ..Αλλά καλό θα ήταν να του δώσετε αυτό το φίλτρο κάθε πρωί και θα είναι όλα καλά….
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μπροστά μας βρέθηκαν πέντε άνδρες τον marine και χωρίς να χάσουν χρόνο έβγαλαν τα όπλα του και με σημάδεψαν ,αυτό και μόνο με έκανε να τρέμω ,δεν είχα τρόπο να αντιδράσω το σπαθί μου ήταν αρκετά μακριά μου και σίγουρα με είχαν βρει σε μια αρκετά δύσκολη θέση. Αλλά ήξερα ότι έπρεπε να πληρώσω τελικά
-Συλλαμβάνεσαι για πράξεις κατά της κυβέρνησης και θα κρατηθείς στης φυλακές της βάσης για το υπόλοιπο της ζωής σου …Θα πληρώσεις έτσι για τον θάνατο τον αδελφών μας…!!
-Μα έσωσε τον γιο μου ….Ότι και αν έκανε πρέπει να την συγχωρέσετε…!!!
-Δεν χρειάζεται ….Πρέπει να πληρώσω ξέρω το έγκλημα μου και το δέχομαι….
-Δεν θα σε αφήσω να σε πάρουν έτσι …Πρέπει να σε ξεπληρώσω για την ζωή του γιου μου…!!