[Τέλος Ιστορία-Βιβλίο] Για σένα λυπάμαι..

Η ώρα είχε περάσει αρκετά και κόντευε σχεδόν απόγευμα, μα σε λίγο θα ήταν εκεί. Ο δρόμος του είχε πάψει να είναι ανηφορικός και σύντομα θα έβρισκε εκείνο το ξέφωτο. Το δάσος του νησιού βέβαια ήταν πολύ πλούσια και εύκολα έχανε κανείς το δρόμο του, αλλά ο Nesin είχε ευτυχώς αφήσει κάποια σημάδια μικρά , αλλά ευκρινή στο έμπειρο μάτι, για να βρίσκει κι εκείνος τον δρόμο του. Μερικές στιγμές αργότερα, βρέθηκε σε ένα μικρό ξέφωτο μέσα στο δάσος που στο κέντρο του είχε ένα μικρό ξύλινο σπίτι. Γύρω του τα πάντα ήταν ανθισμένα, δεκάδες λουλούδια γέμιζαν τον τόπο χρώμα κι αρώματα που σε μάγευαν στη στιγμή. Λίγο πιο πέρα ο φίλος του με προσωπικό κόπο είχε σκάψει μια μικρή λίμνη που με τον καιρό είχε φυτέψει κάμποσα νούφαρα. Ήταν στ' αλήθεια εκείνο το σπίτι πάρα πολύ όμορφο, σχεδόν ονειρεμένο, τόσο που μόνο στην όψη του ο κ. Bel προβληματίστηκε σοβαρά. Μα αφού είχε φτάσει μέχρι εδώ λίγο νόημα θα χε να γυρίσει πίσω, έτσι στάθηκε μπροστά στην πόρτα και χτύπησε το μάνταλο.

- Μπρος!! Ποιός είναι;
- Ένας φίλος απ' τα παλιά..
- Sebastian!!

Μόλις ο Bel άνοιξε την πόρτα ο Nesin όρμηξε καταπάνω του αγκαλιάζοντάς τον. Δεν περίμενε τέτοια αντίδραση, τουλάχιστον όχι τόσο εγκάρδια, έτσι υποπτεύθηκε πως ο φίλος του είχε μάλλον βαρεθεί την μοναξιά του. Ύστερα τον κάθισε σε μια καρέκλα κι άρχισε να τον ρωτάει όλων τον λογιών τις ερωτήσεις.Τι έκανε αφού χαθήκανε, αν γυρνούσε ακόμα τις θάλασσες, αν συμβαίνει κάτι τρομερό στον κόσμο, αν εκείνος τουλάχιστον αγάπησε κάποια γυναίκα, αν.. αν .. αν ..
Κι όλη αυτή την ώρα ο Bel τον κοιτούσε και απαντούσε την μια ερώτηση μετά την άλλη αδιαμαρτύρητα. Κάπως έτσι, περάσανε το πρώτο τους βράδυ οι δυο τους, λέγοντας μονάχα ιστορίες απ' τα παλιά και νέα από όσα ο ένας δεν ήξερε για τον άλλο. Μα μόλις ο Bel ξάπλωσε, κι ακούμπησε το κεφάλι του στο αχυρένιο μαξιλάρι, δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια του από την ανησυχία , γιατί όλα δείχνανε πως ο φίλος του είχε αλλάξει πολύ αφήνοντας πίσω μια για πάντα την προηγούμενη ζωή του.

Το επόμενο κιόλας πρωινό, ο κ. Bel είχε αποφασίσει πως θα φανέρωνε στον φίλο του τον λόγο της επίσκεψής του. Ίσως να ήταν νωρίς για μιαν τέτοια συζήτηση μα κανένα νόημα δεν έχει να είσαι υπομονετικός όσο τίποτα δεν αλλάζει. Έτσι μόλις, σηκώθηκε κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας και περίμενε τον Nesin να γυρίσει από την πρωινή του βόλτα. Μόλις εκείνος μπήκε στο σπίτι, παράγγειλε στον Bel να φτιάξει δυο καφέδες, όσο θα έκανε ένα ζεστό μπάνιο, κι ύστερα όπως είπε θα αποφάσιζαν τι θα έκαναν την υπόλοιπη μέρα. Λίγα λεπτά αργότερα ο Nesin φάνηκε στην κουζίνα με μια πετσέτα, που κρατούσε για να στεγνώσει τα μαλλιά του.

- Λοιπόν τι τραβάει η όρεξη σου φίλε μου σήμερα;
Ύστερα έβαλε δυο κύβους ζάχαρη στον καφέ του κι άρχισε να τον ανακατεύει.
- Τι θα λεγες για μια βόλτα στην πόλη; Ίσως να πηγαίναμε για ψάρεμα απόψε;
- Άλλαξες Nesin! Σε τίποτα πια δεν είσαι ίδιος με κείνον που άφησα πίσω.
- Αναμφίβολα! Μα το λεγες κι εσύ πάντα! Τίποτα δεν μένει ίδιο παρά μονάχα για μια στιγμή!
- Ναι, έτσι είναι. Κι όλα αλλάζουν μόνο με βάση όσα επιδρούν πάνω τους. Έτσι κι εσύ.. Άλλαξες την ζωή σου και τελικά άλλαξες και σύ..

Ο Nesin σώπασε και για μερικά λεπτά κανείς δεν είπε τίποτα έτσι που το μόνο που ακούγονταν ήταν το κουτάλι του, που χτυπούσε νευρικά τον πάτο του ποτηριού.Η συζήτηση τους είχε φτάσει σε ένα τέλμα, από τη μια ο Nesin καταλάβαινε όσα του έλεγε, μα δεν ήθελε με τίποτα να αφήσει αυτή τη ζωή. Ενώ ο Bel από την άλλη έβλεπε πως όσα συζητούσαν δεν ήταν παρά δικαιολογίες, ο φίλος του δεν πείθονταν και όσο συνέχιζαν έτσι τίποτα δεν θα άλλαζε. Τελικά ο Bel έσπασε την σιωπή, όταν σηκώθηκε και βγήκε από το σπίτι. Δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο την κουβέντα και έπρεπε να σκεφτεί. Είχε αρχίσει να αμφιβάλει, ίσως ο ίδιος να μην μπορούσε να τον πείσει, ίσως το πρόβλημα να ήταν δικό του!
- ΕΕ Sebastian! Sebastian! Περίμενε μισό λεπτό! Δεν θέλω να φύγεις έτσι!

O Νesin έτρεξε προς τον κ.Bel και μετά από αρκετές παραινέσεις τον έπεισε πως δεν χρειάζονταν να φύγει. Και πως ήθελε να συνεχίσουν την κουβέντα τους μέσα στο σπίτι γιατί κάτι είχε να του πει.