[Τέλος - Αποστολή] Strawberry Fields [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

«Δεν αντιλέγω. Η εταιρεία Mowbray είναι γνωστή στην West Blue και έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για εκείνη. Αλλά το να μου δώσουν δυο – τρία όπλα δεν θα με βοηθήσει στον αγώνα μου, αυτό που χρειάζομαι είναι οργάνωση.»
«Και αν σας έλεγα ότι θα έχετε αυτήν την οργάνωση αλλά και τα όπλα που χρειάζεστε;»
«Θα γελούσα, κύριε…»
«Mowbray. Edgar J. Mowbray,» χαμογέλασε ο Edgar και ο άνδρας μαγκώθηκε στην καρέκλα του. «Όπως έλεγα, κύριε Metsu, η βοήθεια που θα σας δοθεί δεν είναι μικρή. Αυτό που χρειάζεστε είναι πληροφορίες για την απέναντι πλευρά, την αποδυνάμωση τους και καλή οργάνωση των δικών σας συντρόφων. Όπλα; Όπλα θα έχετε αρκετά στην διάθεσή σας, αυτό δεν πρόκειται να σας επηρεάσει καθόλου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι η εμπιστοσύνη σας και να μου εναποθέσετε τις δυνάμεις σας.»
«Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, πως εσείς, ο γνωστός Mowbray, βρίσκεστε εδώ και βοηθάτε εμάς. Δεν γνώριζα ότι η Mowbray που τροφοδοτεί το ναυτικό, θα έφτανε στο σημείο να βοηθάει το σώμα των επαναστατών.»
«Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι εσείς, που είσασταν παλιά στο σώμα του Ναυτικού, έχετε πάρε δώσε με τους επαναστάτες αλλά κατ’ άλλα αντιστέκεστε στην βοήθειά τους.»

Ο άνδρας σιώπησε για λίγα λεπτά και σηκώθηκε από την καρέκλα του.

«Είσαι αρκετά νεαρός ακόμη και όσο γνωστός και να είσαι, ό,τι φήμη και αν έχεις, τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο δεν τα έχεις γνωρίσει ακόμη. Η προσωπική μου ζωή δεν σε αφορά, αλλά θα ήθελα να ξέρεις αυτό: αργά ή γρήγορα θα δεις και εσύ τα λάθη του Ναυτικού και της Κυβέρνησης με τα ίδια σου τα μάτια και όχι από τα στόματα άλλων, θα καταλάβεις αλλά και αν το συνειδητοποιήσεις θα γνωρίζεις ότι τα πιστεύω σου ή αυτά που θέλεις να πραγματοποιήσεις βρίσκουν παντού ένα εμπόδιο. Αυτό το εμπόδιο είναι η Κυβέρνηση και το Ναυτικό.»

Σιώπησε για μερικά δευτερόλεπτα και μετά αναστέναξε. Τα μελί μάτια του Mowbray κοιτούσαν με απορία τον άνδρα που άρχισε να του αραδιάζει διάφορα.

«Δεν σας ήταν εύκολο να δεχτείτε βοήθεια, να επαναστατήσετε απέναντι στους πειρατές εξαιτίας της Κυβέρνησης;»
«Mowbray,» τον έκοψε ο Aidan.

Τα γαλάζια μάτια του Aidan του έλεγαν να σταματήσει. Εκείνος ήξερε τι συνέβαινε αλλά το Κοράκι βρισκόταν σε μια θέση που δεν θα ήθελε ποτέ να βρεθεί: σε εκείνη της άγνοιας του τι συμβαίνει γύρω του. Πάντα ήταν περίεργος, πάντα ήθελε να ξέρει και να γνωρίζει.

«Η κυβέρνηση παρακολουθεί τα πάντα, τόσους μήνες γνώριζαν ότι συμβαίνει κάποια διαμάχη σ’ αυτό το νησί και όταν ήρθαν να την ελέγξουν σταμάτησε για αρκετό καιρό, μέχρι να φύγει κάθε υποψία. Οι κάτοικοι ζητούσαν την βοήθειά τους μήνες, μόνο όταν άκουσαν ότι κάποιος γνωστός πειρατής βοηθούσε την μεριά του Bayan εμφανίστηκαν και στα πρώτα παρακάλια εκείνοι απλά αδιαφόρησαν. Τα όπλα σου δεν είχα φτάσει και έτσι εμείς οι επαναστάτες για μήνες δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, όταν εμφανίστηκαν εκείνοι κρυβόμασταν, το γεγονός αυτό οδήγησε τον Metsu σε διαφωνίες μ’ εμένα. Θεωρούσε ότι είμαστε άχρηστοι, δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε αυτούς και θα θέλαμε να τα βάλουμε με την ίδια την κυβέρνηση, ναι αυτό του ακουγόταν γελοίο.»

Ο Edgar σταμάτησε να μιλάει. Το αίμα του ανέβαινε στο κεφάλι. Σηκώθηκε σιγά σιγά, άρπαξε το καπέλο του και την κάπα του ενώ κρατούσε σφιχτά το ραβδί στο χέρι του και στάθηκε για μερικά λεπτά στην πόρτα. Γύρισε με ένα χαμόγελο στα χείλη και απευθυνόμενος στον δήμαρχο της πόλης Mellon είπε:

«Θα σας ξανασυναντήσουμε σε μερικές μέρες. Η δουλειά μας τώρα είναι να μπούμε μέσα στα λημέρια του «εχθρού» σας και να συλλέξουμε όσες πληροφορίες χρειαζόμαστε. Φροντίστε να αρχίσετε να προετοιμάζετε ψυχολογικά τους συντρόφους σας, έμμεσα τουλάχιστον για να αποφύγουμε τυχόν υποψίες.»

Άρχισε να κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά του κτηρίου. Βγήκε έξω στον δρόμο και άρχισε να περπατάει γρήγορα, κατευθυνόμενος προς το πλοίο του. Τα βήματα του Aidan ακούστηκαν και ο μελαχρινός μακρυμάλλης άνδρας τον έφτασε σε χρόνο μηδέν, τρέχοντας. Τον τράβηξε από τον ώμο και η αντίδραση του Edgar να τον σπρώξει δεν ήταν αυτή που περίμενε.

«Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου, έτσι δεν είναι;»
«Τουλάχιστον το να μιλήσω μπροστά στον Metsu, αυτό ναι, μπορούσα να το κάνω μόνος μου,» απάντησε ο Edgar χτυπώντας το ραβδί κάτω. Είχε εκνευριστεί που είχε βρεθεί σ' εκείνη την θέση και ποτέ δεν μπορούσε να ελέγξει τον θυμό του, σπάνια γινόταν αυτό αλλά όταν συνέβαινε το αίμα του ανέβαινε στο κεφάλι και δεν ήξερε πώς να ξεσπάσει. Συνήθως ήταν ασήμαντα πράγματα ή γεγονότα που συμβάλλανε στο να γίνει ρεζίλι, ένα παράδειγμα ήταν και αυτό.

«Ξαφνικά έγινες οξύθυμος;» ρώτησε γελώντας ο Aidan.
«Έναν λόγο πες μου! Έναν λόγο! Έναν λόγο που δεν μου είπες τίποτα από άλλα αυτά, απλά μου τόνισες ότι αυτός ο άνδρας δεν δεχόταν τις προσφορές σου! Και όμως αυτός ο άνδρας σκεφτόταν την οργή του Ναυτικού αν τυχόν σε ανακαλύπτανε. Αλλά εσύ όοοοχι; Γιατί να ενημερώσεις; Γιατί; Άσκοπο να ενημερώσεις ένα άτομο το οποίο θα συνεργαστεί μαζί σου;» άρχισε να μονολογεί καθώς έμπαιναν σε ένα στενό που οδηγούσε προς το λιμάνι.
«Γιατί να μην γίνω ρεζίλι μπροστά στον δήμαρχο; Και δεν νομίζεις ότι ήταν πολύ εύκολο να τον πείσουμε; Ναι, λόγω του ονόματός μου! Αλλά όχι, εσύ αποφάσισες να με βοηθήσεις κάνοντας με ρεζίλι εκεί που μου φαινόταν τόσο εύκολο. Γιατί εγώ δεν θα έπρεπε να ξέρω τι συνέβαινε εδώ πέρα, μόνο η διαμάχη ήταν το κύριο θέμα.»
«Με κάνεις να γελάω,» συνέχισε ο Aidan δακρύζοντας από τα γέλια.
«Και τι δέχομαι; Περιφρόνηση! Αδιαφορία! Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Dolan αποφάσισε να με βάλει μαζί σου. Ούτε μια ιδέα δεν έχω! Το μόνο που άκουγα ήταν ότι ΕΓΩ πρέπει να συνεργαστώ μαζί σου. Και όμως συμβιβάστηκα! Αλλά εσύ δεν έπρεπε να μ’ ενημερώσεις!»
συνέχισε να λέει καθώς το στενό τελείωνε και έφταναν πια προς το λιμάνι.

Γυρνούσε γύρω γύρω μιλώντας νευριασμένα, όχι δυνατά, ενώ το παλτό του ανέμιζε με το αεράκι που χτυπούσε το πρόσωπό του. Τα μάγουλά ήταν κόκκινα και εκείνος κουνιόταν συνεχώς πέρα δώθε, θέλοντας να αποβάλει την νευρικότητά του. Βάρεσε με το πόδι ένα βαρέλι που στάθηκε εμπόδια στο δρόμο του και συνέχισε προς τον δρόμο για τον Άμλετ, ενώ ο Aidan σκούπιζε τα δάκρυα γέλιου από τα μάτια του.

Ανέβηκε στο κατάστρωμα της μικρής σκούνας και μπήκε φουριόζος στο δωματιάκι του. Σαν να ήθελε να κρυφτεί, να μην δείξει αυτή την πλευρά του εαυτού του. Ο Aidan τον ακολούθησε και κάθισε στην κουκέτα, απέναντι από τον Edgar κοιτώντας τον. Κρατούσε τα γέλια ενώ παρατηρούσε τις νευρικές κινήσεις του Mowbray, που χτυπούσε τα δάχτυλά του στο ξύλο ενώ το δεξί του πόδι έτρεμε. Το αριστερό του φρύδι τρεμόπαιζε και εκείνος δάγκωνε τα χείλη του για να μην γίνει ακριβώς το ίδιο.

“Και για πες μου κύριε εξυπνάκια Aidan,” άρχισε να λέει ενώ προσπαθούσε να ηρεμήσει το πόδι του. “Υποθέτω ότι εφόσον εσύ ξέρεις τόσα πολλά, ήδη έχεις ξεκαθαρίσει στους πειρατές με τον τρόπο σου ποιον υποστηρίζουμε, έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι;”

Ο Aidan δεν μίλησε, παραμόνο έμεινε να τον κοιτάζει σιωπηλός. Το βλέμμα του εκνεύριζε τον Edgar, αχανές και αδιάφορο σαν μην άκουγε καν τι του έλεγε τόση ώρα και όλα αυτά τα λόγια πήγαιναν στον βρόντο. Ο Edgar σηκώθηκε απότομα και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του συντρόφου του.

“Κοίτα με και άκουσέ με. Αυτό το σχέδιο θα χρειαστεί μέρες και το γνωρίζεις και ο ίδιος. Εφόσον ο κύριος εξυπνάκιας ξεκαθάρισε στο αντίπαλο στρατόπεδο ότι εμείς δεν πρόκειται να τους υποστηρίξουμε, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο απλά να τους παρακολουθήσουμε και όχι να εισχωρήσουμε στα σχέδιά τους, κατάλαβες;”

“Βασικά, εσένα δεν σε γνωρίζουν,” είπε ήρεμα ο Aidan και ακούμπησε το κεφάλι του στο τοίχωμα του δωματίου απλώνοντας τα πόδια του στο τραπεζάκι.
“Και πώς ακριβώς θα συνεννοούμαστε, έξυπνε; Πώς θα σου δώσω τα σχέδια; Και πάρε τα πόδια σου από το τραπέζι!” φώναξε τραβώντας τα παπούτσια του Aidan.
“Πρώτον, καλό θα ήταν να ηρεμήσεις. Χαλάρωσε και ηρέμησε. Αυτήν την δουλειά την κάνω πολύ περισσότερο καιρό από εσένα και το να ακούω κήρυγμα, ναι, είναι λίγο βαρετό και κουραστικό,” είπε και χασμουρήθηκε. “Δεύτερον, θα μπεις στο σώμα τους ως κατάσκοπος της πόλης Mellon, θα είναι εύκολο να τους δίνεις λάθος πληροφορίες. Τρίτον, σίγουρα θα σου παρακολουθούν τις πρώτες τρεις μέρες ή τέσσερις. Εκεί θα τους λες την αλήθεια, στην συνέχεια δεν θα υπάρξει πρόβλημα, θα τους γνωρίσεις και εσύ. Τέταρτον, άλλαξε την αμφίεσή σου, ένας ευγενής σαν και εσένα δεν θα είχε οικονομικό πρόβλημα. Πέμπτον, δεν θα είσαι ξένος, θα είσαι ντόπιος που θα πρόδωσε την πόλη αυτή και τον δήμαρχο. Και κάτι ακόμα, θα σου δώσω χαρτιά με γραμμένο ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις γι’ αυτήν την πόλη, να τα μελετήσεις.”

Έκοψε τα λόγια του, χασμουρήθηκε και σηκώθηκε απότομα. Οι μπότες του ήχησαν στο μικρό δωματιάκι. Με μερικές αργές κινήσεις έβγαλε μερικά έγγραφα από έναν μικρό σάκο που κρεμόταν από τον ώμο του τόση ώρα και τα πέταξε πάνω στο μικρό τραπέζι. Έσκυψε για να βγει από την πόρτα και στην συνέχεια πήδηξε από το κατάστρωμα, παίρνοντας τον δρόμο για το δικό του πλοίο και την παραγωγή του εργοστασίου του Edgar.

Εκείνος έμεινε να κοιτάζει τα έγγραφα. Ένα βράδυ ολόκληρο έμαθε το παρελθόν της πόλης και του νησιού, την έλευση του Metsu και την εξέγερση που δημιούργησαν οι πειρατές παίρνοντας με το μέρος τους ντόπιους αναλυτικά. Τα διάβαζε ξανά και ξανά. Υπήρχε ακόμη και ένας χάρτης του νησιού, με του που έστηναν ενέδρες, με το πού βρίσκονταν τα καλλιεργήσιμα χωράφια και το πού βρίσκονταν η κάθε πόλη. Σημαντικά ονόματα που θα έπρεπε να γνωρίζει επίσης βρισκόντουσαν γραμμένα σε ένα χαρτί το οποίο ήταν σχισμένο στην άκρη, με τις αρμοδιότητές τους και τις θέσεις που είχαν και στις δυο πόλεις. Ξενύχτησε όλο το βράδυ.

Αυτό που τον προβλημάτιζε ήταν το γεγονός ότι θα αναγκαζόταν και πάλι να αλλάξει την εμφάνισή του και το όνομά του. Ξύρισε το γενάκι του που το περιποιούνταν πάντα όταν βρισκόταν στην Colt town, και αφού χάιδεψε το πηγούνι του πέταξε τα μαύρα ρούχα του μαζί με τις κουβέρτες. Άνοιξε την βαλίτσα που είχε πάρει μαζί του και πήρε ένα σύνολο. Μαύρο παντελόνι, το οποίου έσκισε το ένα μπατζάκι και το πουκάμισο το οποίο έλουσε με λίγο νερό. Τα πόδια του κρύωσαν όταν έβγαλε τις μαύρες κάλτσες και τα μοκασίνια του, φορώντας εκείνα τα παπούτσια που είχε ξεφτίσει από την υγρασία και τον τόσο καιρό που τριβόντουσαν στο Stetson. Το βράδυ βγήκε σιγά σιγά από τον Άμλετ και οδήγησε τον εαυτό σου στην πλατεία με τις άμαξες.

Σύμφωνα με ένα χαρτάκι που του είχε δώσει ο Aidan, ένας άνδρας στην γωνία της πλατείας, δίπλα από έναν μεγάλο στύλο θα έφευγε εκείνο το βράδυ για το Tempes. Αυτός ο άνδρας έκανε καμιά φορά εμπόριο, έμενε στην δικιά τους πόλη αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα του συντρόφου του ήταν ένας από τους κατασκόπους του Bayan. Με κάποιον τρόπο έπρεπε να τον προσεγγίσει αλλιώς θα έπρεπε να κάνει όλη την διαδρομή των λόφων με τα πόδια.

Τα μεσάνυχτα είχαν περάσει και κανένας δεν τριγυρνούσε πια στα σοκάκια της πόλης. Το κάρο στεκόταν εκεί, στην άκρη του δρόμου κοντά στο χωματόδρομο για να μην το ακούει κανένας όταν φεύγει. Στάθηκε σε ένα σοκάκι και έμεινε να κοιτάζει το μέρος για πολύ ώρα. Δύο άνδρες εμφανίστηκαν, όχι πολύ αργότερα, ο ένας φορούσε μαύρη κουκούλα. Ανέβηκαν στο κάρο και όταν ο ένας πήρε το χαλινάρι στα χέρια του, τα βήματα του Edgar ακούστηκαν στο πλακόστρωτο της πλατείας.

Οι δύο άνδρες γύρισαν προς το μέρος του, ενώ εκείνος προχωρούσε σιγά σιγά παρατηρώντας τους. Χαμογέλασε και πλησίασε το κάρο, με τους δύο πλέον πανικοβλημένους άνδρες. Ο οδηγός άφησε τα χαλινάρια και κατέβηκε προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του και να αντιμετωπίσει τον άνδρα που στεκόταν μπροστά του.

"Θα ήθελες κάτι;" ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.
"Μπα," είπε ο Edgar και η λέξη ήχησε κάπως περίεργη στα αυτιά του, να βγαίνει από το δικό του στόμα. "Αναρωτιόμουν αν όλοι οι έμποροι μεταφέρουν την πραμάτεια τους βράδυ."
"Το βράδυ είναι ήσυχα και κανένας δεν μπαίνει στον δρόμο μου."
"Ή μήπως κανένας δεν μπορεί να σε υποπτευθεί καθώς περιμένεις να περάσουν μεσάνυχτα;" συνέχισε και έδειξε το μεγάλο ρολόι της πλατείας.

Ο δεύτερος άνδρας κατέβηκε γρήγορα από το κάρο. Ήταν μεγαλόσωμος και παρόλο το σκοτάδι μπορούσες να ξεχωρίσεις το σκούρο δέρμα του, δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν ηλιοκαμμένο ή όχι. Είχε μακριά κόκκινα μαλλιά και έντονο γένι. Φάνταζε τεράστιος μπροστά στον κοντό ευγενή.

"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;" ρώτησε και η βαριά του φωνή έκανε έναν μικρό αντίλαλο.
"Θα έλεγα το αντίθετο," χαμογέλασε ο Edgar.
"Τι εννοείς;" ρώτησε ο άνδρας.
"Δεν μου φαίνεσαι γνώριμος πολίτης ή μάλλον γνωρίζω ποιος είσαι," είπε ο Edgar και ο άνδρας έκανε ένα βήμα πίσω. "Το όνομά σου είναι Zap σωστά; Ό,τι και να μου πεις ξέρω ποιος είσαι."

Οι δύο άνδρες δεν μιλήσανε. Ο οδηγός και μάλλον κατάσκοπος του Bayan είχε πανικοβληθεί, κρύος ιδρώτας τον έλουζε και τα πόδια του έτρεμαν. Το σχέδιό τους αποκαλυπτόταν και εκείνοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι' αυτό.

"Θα κάνουμε μια συμφωνία; Τι λέτε; Σας αρέσουν οι συμφωνίες;" ρώτησε ο Edgar χαμογελώντας πιάνοντας το πιγούνι. Ένιωσε παράξενα καθώς το γενάκι του έλειπε, σαν ο χαρακτήρας του να ήταν τελείως διαφορετικός μόνο από αυτήν την λεπτομέρεια.

«Τι λέτε για μια συμφωνία λοιπόν;» ρώτησε και το μάτι του γυάλισε.
«Τι είδους συμφωνία;»
«Εγώ δεν θα σας προδώσω και μάλλον μπορώ να σας βοηθήσω, αρκεί να μου δώσετε αυτό που θέλω.»
«Πες μας πρώτα τι θέλεις,» είπε με την βαριά του φωνή ο Zap.

Ο Edgar χαμογέλασε και τα δόντια του άστραψαν στο φως της λάμπας, στην κολόνα της οποίας πλέον στηριζόταν. Έκανε μια γύρα ενώ κρατούσε τον εαυτό μου με το δεξί του χέρι και ερχόμενος πάλι μπροστά στους δύο άνδρες γέλασε ψιθυριστά. Τα μάτια του γούρλωσαν και τα χέρια του χάιδεψαν τα ρούχα του Zap.

«Χρήμα. Χρήμα και εξουσία. Μπορώ να σας βοηθήσω να κατακτήσετε αυτό που θέλετε αρκεί να μου δώσετε μερίδιο.»

Ο Zap χαμογέλασε μπροστά στην σκηνή που έβλεπε, αυτός ο άνδρας ήταν σαν και εκείνους. Ήθελε τα λεφτά, την εξουσία και την καλοπέραση. Φαινόταν στο βλέμμα του και τις κινήσεις ή τουλάχιστον αυτό πίστευε ο ίδιος. Το στιβαρό του χέρι άρπαξε τον Edgar και τον χτύπησε στην συνέχεια στην πλάτη φέρνοντας τον πιο κοντά του.

«Και τι ακριβώς έχεις να μας προσφέρεις;»
«Πληροφορίες. Ο φίλος σας από εδώ έχει δημιουργήσει υποψίες, εγώ δουλεύω μέσα στο κτήριο του δημάρχου. Ποιος πιστεύεις ότι έχει τις καλύτερες πληροφορίες;» χαμογέλασε σατανικά στον άνδρα μπροστά του.
«Πολύ καλά. Ακούγεται καλό.»
«Αρκεί να μου εγγυηθείτε αυτά τα πλούτη, εγώ δεν θα δουλέψω για εσάς χωρίς τίμημα. Ο λόφος θα γίνει δικός μας,» ψιθύρισε γελαστά.
«Αν δεν μας φέρεις δουλειά σου, δεν πρόκειται να στο εγγυηθούμε αυτό,» γέλασε ο άνδρας και τον χτύπησε πάλι στην πλάτη. Ο Edgar δεν παραπονέθηκε, έπρεπε να δείχνει θέληση γι’ αυτό που έκανε και παρόλο που δεν είχε συνηθίσει τέτοια δύναμη έμεινε να χαμογελάει.

Η ώρα πέρασε και το κάρο έπρεπε να αποχωρίσει. Ίσως δεν μίλησαν όσο θα ήθελε, αλλά το 10 % της εμπιστοσύνη τους το είχε κερδίσει και αυτό θα έκανε και τις υπόλοιπες μέρες. Τα λόγια που είχε ξεφουρνήσει –σίγουρα ψέματα- στον άνδρα είχαν ακουστεί σαν θησαυρός στα αυτιά του Zap. Οι κάτοικοι της πόλης φοβούνται το γεγονός ότι οι πειρατές θα τους επιτεθούν, κάνουν κινήσεις όμως για αντεπίθεση.

Τις επόμενες μέρες το μόνο που είχε να κάνει ήταν να τους πείσει και να τους δώσει ψεύτικες πληροφορίες. Και αυτό έκανε. Κάθε βράδυ συναντιόταν με τον Zap που ερχόταν κρυφά στην πόλη, ήταν ο μόνος που τον εμπιστευόταν. Δεν είχε γνωρίσει ακόμα τους άλλους πειρατές. Ισχυριζόμενος ότι του δόθηκε άδεια ένα βράδυ έφυγε μαζί του στο χωριό που είχαν κατακτήσει με την βία οι πειρατές.