[Τέλος-Αποστολη] Ανακαλυπτοντας τους στόχους σου [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο Fuji, που περίμενε αυτήν την αντίδραση από τους προηγούμενους-πλέον νεκρούς- εθελοντές, βιάστηκε και έσφιξε τα λουριά γύρω από καρπούς αστραγάλους και στέρνο. Έπειτα, συνέδεσε με καλώδια και ταινία αισθητήρες μηχανημάτων που κατέγραφαν τις ζωτικές ενδείξεις. Κάθισε στην καρέκλα δίπλα της με το μπλοκάκι ανά χείρας και περίμενε την εξέλιξη. Δεν χρειάστηκε πολύ. Τα βλέφαρα της άνοιξαν απότομα χωρίς όμως τα μάτια από κάτω να βλέπουν πραγματικά. Το στόμα άνοιξε ταυτόχρονα αλλά με σκοπό να εκφράσει την κατακλυσμική αίσθηση του σώματος. Πόνος! Τέτοιος πόνος που όλο της το σώμα τσιτώθηκε. Τα λουριά τεντώθηκαν καθώς το κορμί σε μια προσπάθεια να αποδράσει (από την ίδια τη ζωή ίσως!) Δοκίμαζε να σηκωθεί. Έπεφτε πάλι κάτω καθώς ο πόνος (αν ήταν δυνατόν!) αυξανόταν όταν το επιχειρούσε. Αμέσως μετά ξαναπροσπαθούσε με αποτέλεσμα να χτυπιέται ασύστολα. Δύο ώρες συνεχίστηκε αυτή η κατάσταση, μέχρι που ο λαιμός της ξεράθηκε και δεν έβγαινε φωνή. Συνέχισε όμως να χτυπιέται λίγο ακόμα, ωσότου σταμάτησε και έμεινε απλωτή, ακίνητη.
Η κοπέλα συνήλθε και, πριν χρειαστεί να το ζητήσει, ο Fuji ήταν στο πλευρό της με ένα ποτήρι νερό. Όλο της το σώμα πονούσε λες και είχε τρέξει σε μαραθώνιο. Πιασμένη από την προσπάθεια και τρέμοντας σε κάθε μέλος, κοίταξε τον γιατρό, που την πότιζε νερό, με ένα εκκολαπτόμενο μίσος.
-Αυτό ήταν για σήμερα; ρώτησε με βραχνή φωνή για να απασχολήσει το μυαλό της με κάτι διαφορετικό από τις εικόνες της ίδιας να υποβάλλει τον γιατρό σε παρόμοια μαρτύρια.

Στην όλη διαδικασία, δεν μπορούσε να συγκεντρώθει σε τίποτα άλλο εκτός από τον πόνο που δοκίμαζε. Τώρα που μπορούσε, δεν έπρεπε να δείξει τίποτα από όσα της έρχονταν στο μυαλό.
-Ναι. Τα πήγες καλά για αρχή, είπε ψέματα για να την ενθαρρύνει. Αύριο θα ξεκινήσουμε από το πρωί, την ενημέρωσε λύνοντας την παράλληλα.
Η κοπέλα μόλις τότε συνειδητοποιούσε ότι την είχε δέσει. Και από τα σκισίματα στα άκρα της, μάντευε τι είχε μεσολαβήσει. Έκανε να σηκωθεί αλλά της πήρε περισσότερο από ότι υπολόγιζε μόνο και μόνο για να ανασηκωθεί.
-Σκοπεύεις να πας κάπου; την ρώτησε με επιφύλαξη.
-Απαγορεύεται; αντιγύρισε εκείνη που ένιωθε να πνίγεται σε εκείνον τον χώρο που μόνο άσχημα πράγματα της έφερνε στο μυαλό.
-Όχι. Αν αισθάνεσαι εντάξει για να το καταφέρεις. Άφησε την πρόταση να αιωρηθεί, κατευθυνόμενος προς το γραφείο του για να μελετήσει τα αποτελέσματα. Πάντως υπάρχει ένα έξτρα κρεβάτι αν είσαι κουρασμένη, πρόσθεσε τελικά.
Η κοπέλα αρνήθηκε δικαιολογημένη ότι ήθελε φρέσκο αέρα και κάτι τέτοιες αηδίες. Μπορούσε με το ζόρι να περπατά, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις της βήμα με το βήμα. Ένιωθε την καρδιά της να πονά. Ήξερε τι αγώνα πρέπει να είχε κάνει το δύσμοιρο όργανο για να την κρατήσει στην ζωή προηγουμένως. Τώρα, μέχρι και αυτή η άθλια προσπάθεια να περπατήσει της φαινόταν υπερβολική. Όμως η μόνη παρηγοριά της σκέψης της, το στήριγμα της όσο κι αν ντρεπόταν γι αυτό, ήταν να επιστρέψει στην βάση. Να δει τον δάσκαλο της και, ίσως, το αγχωμένο πρόσωπο του. Να της πει ότι "τα πήγε καλά" και να ξεκουραστεί χαρούμενη

Οι δρόμοι ήταν εντελώς άδειοι. Όλοι οι κάτοικοι βρίσκονταν στα σπίτια και τα κρεβάτια τους και όσοι δεν ήταν, είχαν ήδη αναζητήσει καταφύγιο σε κάποιο διασκεδαστικό στέκι. Η ίδια είχε ελάχιστη συνείδηση του περίγυρου. Όσο προχωρούσε όμως, τόσο πιο αισθητή γινόταν η παρουσία κάποιου που την ακολουθούσε. Ζήτησε στήριγμα σε μια γειτονική κολώνα. Το φως από πάνω της έκανε τη σκιά της να εξαφανιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά κάτω από τα πόδια της και πήρε μερικές βαθιές ανάσες για να καθαρίσει το νου της. Τι της είχε πει ο Hairem; Υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι σε αυτήν την υπόθεση. "Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Fuji εμπλέκετε με πειρατές." Μήπως λοιπόν δεν ήταν μια σύμπτωση η παρουσία πίσω της μόλις είχε βγεί από το εργαστήριο; Μήπως κάποιος είχε έρθει για να ελέγξει τις κινήσεις της; Δεν μπορούσε να τον ξεφορτωθεί ή να ρισκάρει να τινάξει την κάλυψη της. Το μάτι της έπιασε ένα γνωστό καταγώγι, εκείνο το απαίσιο μέρος όπου είχε επισκεφτεί το μεσημέρι. Θα διάλεγε πάλι τη δεύτερη καλύτερη παρηγοριά. Παίρνοντας την απόφαση, έκανε να προχωρήσει δύο βήματα προς το μέρος του. Δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει και είχε πέσει κάτω μπρούμυτα, λιπόθυμη από κατακόρυφη πτώση πίεσης.
Το επόμενο πρωί ξύπνησε με ένα μισητό ταβάνι από πάνω της. Πριν να καταραστεί δυνατά, πρόλαβε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί και τον λόγο που βρισκόταν εκεί. Ο Dr Fuji σίγουρα είχε κάποιον συνεργάτη, κάποιον που θα βεβαιωνόταν ότι δεν υπήρχαν κατάσκοποι κοντά στην πολύτιμη έρευνα. Γύρισε το κεφάλι της και είδε το αναμενόμενο ρυτιδιασμένο πρόσωπο να την παρατηρεί. Τα χαρακτηριστικά της σφίχτηκαν για να μην τον βρίσει με όλο της το μένος. Και δεν τον ρώτησε πως είχε βρεθεί εκεί.

-Καλημέρα, της είπε δυνατά αλλά με μια δόση ειρωνείας. Πως αισθάνεσαι να ξεκινά η μέρα σου χωρίς πονοκέφαλο;
Η κοπέλα ανασηκώθηκε από το ράντζο που τελικά είχε καταλάβει και του έριξε μια οργισμένη, επιθετική ματιά. Αυτό της έλειπε! Να υποστεί το χλευασμό για το είδος του ατόμου που υποκρινόταν πως ήταν!
-Και πάλι, πονά όλο το υπόλοιπο σώμα μου! του διευκρίνισε υπονοώντας ότι εκείνος έφταιγε.
Παρόλα αυτά ανακάλυψε πως η φυσική της κατάσταση είχε βελτιωθεί. Η εξάντληση είχε περάσει.
-Ήξερες τι θα συνέβαινε, αντιγύρισε χωρίς όμως να το τραβήξει άλλο.
Ακολούθησε μια σιωπή στην οποία, από τα βλέμματα που αντάλλασσαν, η κοπέλα συμπέρανε ότι τα αισθήματα αντιπάθειας ήταν αμοιβαία. Αν και για διαφορετικούς λόγους. Από δω και πέρα, μόνο χειρότερη θα γίνει η κατάσταση. Σηκώθηκε από τη θέση του και έτεινε θεατρικά τα χέρια για να της δείξει το δρόμο.
-Τώρα αν θα θέλατε να με ακολουθήσετε, σαρκάστηκε.
Δεν υπήρχε επιστροφή από τη θέση αυτή. Και η ίδια ίσως να μην διάλεγε να ξεφύγει ακόμα και σε εκείνη την δυσοίωνη φάση. Γιατί όμως κάθε φορά, η λογική της την έπρηζε να τρέξει να σωθεί και να τα παρατήσει όλα; Ακολούθησε τον γιατρό στην αίθουσα "βασανιστηρίων" και πήρε στωικά την θέση της στο υπερυψωμένο κρεβάτι. Τώρα ο Fuji, πρώτα της έδεσε τα μέλη με την έγκριση της και μετά της εισήγαγε την δόση. Η καρδιά της χτύπαγε ήδη δυνατά πριν καλά-καλά ενεργήσει η γαλάζια ουσία. Και ύστερα, πιο γρήγορα από την πρώτη φορά, όλα χάθηκαν.

Ο Fuji παρακολουθούσε με ξέφρενη ευχαρίστηση καθώς το σώμα της κοπέλας τιναζόταν και η ίδια ούρλιαζε σαν να της ξέσκιζαν τα μέλη αόρατοι χασάπηδες. Η λεκάνη της έμεινε στον αέρα, ο λαιμός της κοκκίνισε και από την πίεση αρνιόταν να ηρεμήσει ακόμα και αν αυτό της προξενούσε περισσότερο πόνο. Και τότε οι ενδείξεις στα μηχανήματα σταθεροποιήθηκαν. Στο μηδέν. Κι ένας προειδοποιητικός ήχος συνέφερε το γιατρό από την έκσταση του θεάματος για να αναλάβει δράση και να την επαναφέρει στην ζωή. Αν η κοπέλα είχε συναίσθηση των πράξεων του, θα τον εκλιπαρούσε να την αφήσει, να ελευθερωθεί.

Δεν ήξερε πόσος καιρός είχε περάσει. Θα μπορούσαν να είναι αιώνες όπως πάντα μοιάζει να διαστέλλεται ο χρόνος όταν περνάς άρρωστες κακουχίες. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι γύρω της ήταν σκοτάδι. Ότι κάπως είχε καταφέρει να επιστρέψει πίσω στην βάση και ότι ο Hairem ήταν από πάνω της και της έβρεχε το ζεστό της μέτωπο με ένα πανί. Σχεδόν δεν αισθανόταν τα υπόλοιπα μέλη της αλλά ένιωθε έτοιμη να κλάψει από ανακούφιση. Όσο άρρωστη κι αν ένιωθε, μια ζεστασιά που δεν είχε σχέση με πυρετό εξαπλωνόταν μέσα της για παρηγοριά. Κι ο δάσκαλος της είχε ακριβώς το βλέμμα που ευχόταν να δει.
-Έπρεπε να με αφήσεις να σε γλιτώσω. Σε μένα δεν θα μπορούσαν να το αρνηθούν, ακόμα μετράει ο λόγος ενός παλαίμαχου.
-Και βέβαια θα μπορούσες! συμφώνησε η κοπέλα που, παρά ο σοκ της για την βραχνιασμένη φωνή που ακούστηκε, μπορούσε να χαμογελάσει κουρασμένα. Ποιος θα τολμούσε να πει "όχι";
Τώρα της χαμογέλασε κι αυτός, και ήταν βάλσαμο για την ψυχή της η προσοχή και αναγνώριση που της έδινε. Τώρα δεν την έβριζε. Δεν την φώναζε "σκουπίδι". Τώρα έδειχνε ξεκάθαρα ότι νοιαζόταν.

Μια από τις μέρες στο εργαστήριο του Fuji, η Shura βρισκόταν σε κατατονική κατάσταση, ξαπλωμένη στο υπερυψωμένο κρεβάτι με τα χέρια της να κρέμονται στο πλάι και το μυαλό της σε ελαχίστως καλύτερη κατάσταση από αυτή του φυτού. Ο Fuji την πλησίασε, έχοντας τελειώσει με την συνεδρίαση τους, και την βοήθησε να σηκωθεί, απλώς για να την μεταφέρει στο γειτονικό ράντζο και να κοιμηθεί. Ήταν πολύ αργά, σχεδόν μεσάνυχτα και η κοπέλα εκείνη την νύχτα αποκλείεται να καταλάβαινε και σεισμός αν συνέβαινε. Ο Dr Fuji έριξε μια βιαστική ματιά έξω από το παράθυρο και ύστερα μισάνοιξε την εξώπορτα. Σα να περίμενε το σήμα, ένας άντρας σύρθηκε αθόρυβα μέσα, κλείνοντας πίσω του. Είχε άγρια όψη, με μυτερή μύτη και ατίθασα, πορφυρά μαλλιά. Πλησίασε τον Fuji με συνωμοτικό ύφος και χαμηλή φωνή.
-Είσαι σίγουρος ότι δεν θα ακούσει τίποτα;
-Δεν υπάρχει περίπτωση, τον βεβαίωσε με λίγο πιο δυνατή φωνή για να τον παροτρύνει να μιλά κανονικά.
-Πως πηγαίνει;
-Είμαστε σε καλό σημείο. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνε ή ότι η φόρμουλα είχε κάποιο λάθος. Μετά από ένα σημείο όμως βελτιώθηκε. Λες και αποφάσισε να μην τα τινάξει ό,τι και αν γινόταν. Είμαι αισιόδοξος αυτήν την φορά, Agotogi. Έχουμε περάσει την κρίσιμη καμπή, ο οργανισμός έχει αρχίσει να προσαρμόζεται στο επιθυμητό επίπεδο, σχολίασε φλυαρώντας ενθουσιασμένα.

-Δεν καταλαβαίνω εγώ από αυτά Fuji, τον διέκοψε ο άλλος εκνευρισμένος από την ανικανότητα του να βγάλει νόημα. Αυτό που με νοιάζει είναι να λειτουργεί η αγωγή. Δεν με άφησε εδώ ο καπετάνιος για να σε προστατεύω. Με άφησε για να σιγουρευτώ ότι δεν θα χασομερήσεις και για το να μην διαρρεύσει τίποτα, του υπενθύμισε με πιεστικό τόνο.
-Και βέβαια, συμφώνησε. Είμαι ο πρώτος που θέλει να πάει καλά η δουλειά μου. Έστρεψε το βλέμμα στον τοίχο, πίσω από τον οποίον κοιμόταν η Shura. Όσο γι αυτήν;
-Όταν τελειώσεις, αν ζει ακόμα, θα την φροντίσω. Δεν την εμπιστεύομαι. Από όσα έμαθα, δεν είναι από το Baterilla. Μπορεί να είναι κατάσκοπος.
-Μια χαρά από μένα, ανασήκωσε τους ώμους. Ούτε εμένα μου αρέσει.
-Σε αυτήν μάλλον θα αρέσεις εσύ, ακόμα λιγότερο! σχολίασε ο Agotogi με κακία.
-Το ορκίζομαι! Ακόμα και τις μέρες που δεν θυμάται το όνομα της, το βρωμοθήλυκο με κοιτάζει λες και εύχεται να μου έκοβε το κεφάλι και να κατουρούσε το πτώμα μου!
-Οπότε είναι η ώρα για εκδίκηση! χαμογέλασε σαδιστικά. Ώρα δεν είναι να αρχίσουν τα καλά παιχνιδάκια; Μήπως θα έπρεπε να έρθω να δώσω ένα χεράκι; προσφέρθηκε με ενδιαφέρον στην προοπτική.
-Όχι, όχι. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και μόνος μου. Βασικά, και τώρα τα χαμόγελα τους ήταν πανομοιότυπα, μπορεί να το απολαύσω κιόλας!

Την επόμενη μέρα, η κοπέλα είχε επιστρέψει σαν ζόμπι στην θέση της. Ο Fuji της χορήγησε την προτελευταία δόση της ολικής χορήγησης και χαλάρωσε το μοχλό ώστε να γύρει το κρεβάτι σε κατακόρυφη θέση. Ο πόνος επέστρεψε αλλά η κοπέλα είχε συνηθίσει πια αυτόν τον απλό πόνο. Παρόλα αυτά, συνέχιζε να μουγκρίζει και να βογκάει καθώς τα νεύρα της προσαρμόζονταν και η καρδιά της κόντευε να εκραγεί. Ο Fuji τράβηξε ένα όργανο από την ντουλάπα που έμοιαζε με μαστίγιο. Μια πλατιά πέτσινη λουρίδα με πλατιά αλλά όχι κοφτερά καρφιά. <<Ακριβώς ότι πρέπει για να μην τσακίσει τα νεύρα αλλά να τσούξει!>> Γελώντας πλησίασε την κοπέλα και τότε όντως άρχισε να φωνάζει και να φωνάζει. Μέχρι που ξεράθηκε ο λαιμός της. Και πάλι το στόμα της άνοιγε αν και δεν υπήρχε πια υγρασία για να βγει ήχος. Και τότε ο λαιμός της άνοιξε και υγράνθηκε από το αίμα της. Και καθώς ούρλιαζε και πάλι, το αίμα πετάχτηκε έξω από τα χείλη της και πιτσίλησε τον αέρα μπροστά της. Κι έσταξε πάνω της και στο πάτωμα. Η ώρα της επίδρασης πέρασε και η κοπέλα ελευθερώθηκε. Και για πρώτη φορά από την αρχή του πειράματος, τα μάτια της άνοιξαν με συναίσθηση και η συνείδηση της σχεδόν καθάρισε. Η κοπέλα κοίταξε σχεδόν έκπληκτη τον Fuji που απαξιούσε να ασχοληθεί τώρα μαζί της. <<Είμαι ακόμα εδώ;>> Δοκίμασε να ανασηκωθεί και ανακάλυψε ότι δεν δυσκολευόταν όπως πρώτα.
-Αυτό ήταν για σήμερα; τον ρώτησε πατώντας στα πόδια της. Μπορώ να φύγω τώρα; ρώτησε από ευγένεια θέλοντας να επιστρέψει στην βάση, να δείξει στον Hairem την πρόοδο της.
-Είσαι σίγουρη ότι είναι συνετό; αντιγύρισε εκείνος χωρίς να την αντικρίσει. Την τελευταία φορά που το δοκίμασες σε μάζευα από το δρόμο έξω από ένα βρώμικο μπαρ.

Η κοπέλα κοκάλωσε. <<Τι εννοεί η τελευταία φορά; Αυτή ήταν η πρώτη νύχτα!>> Ο Fuji παραξενεύτηκε από τη σιωπή και επιτέλους, την κοίταξε ερωτηματικά. Όσο όμως κι αν προσπαθούσε, η Shura δεν ανακάλυψε κάτι ύποπτο στην έκφραση του. <<Δεν μπορεί να το εννοεί; Θυμάμαι που έφυγα! Θυμάμαι που είδα τον Hairem!>>
-Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
Δεν υπήρχε αμφιβολία, ήταν ειλικρινής! Κι αυτό σήμαινε μόνο ένα πράμα. <<Οι καταραμένες οι δόσεις προκαλούν παραισθήσεις!>>
-Κανένα. Κάτι σκεφτόμουν, ψέλλισε ανόητα και τον ακολούθησε στο διπλανό δωμάτιο όπου θα ξεκουραζόταν.
-Φρόντισε να ηρεμήσεις. Αύριο είναι η τελευταία μέρα, θα ήταν κρίμα να τα θαλασσώσεις μετά από τόσο κόπο. Μην ανησυχείς, κατέληξε έτοιμος να κλείσει την πόρτα για να της δώσει λίγη διακριτικότητα. Σύντομα θα απαλλαγείς από την παρουσία μου. Θα σου δώσω και μια μικρή αμοιβή για την συμβολή σου. Έτσι θα αγοράσεις λίγο καλό ποτό για αλλαγή!
Φοβόταν ακόμα και να κοιμηθεί. Κι αν οι παραισθήσεις επέστρεφαν; Έλεγε στον εαυτό της να ηρεμήσει. Ο γιατρός είχε δίκιο. Άλλη μια μέρα! Και μετά, τέλος! Πόσο θα χαιρόταν να καθάριζε επιτέλους τον σαδιστή, τρελο-επιστήμονα;! Κι αν το καλοσκεφτόταν (και ήταν μια σκέψη που δεν την βρήκε ανησυχητική!) εκείνες οι παραισθήσεις ίσως ήταν το μοναδικό πράμα που την είχε κρατήσει στην ζωή. Αλλά, αν ήταν μόνο παραισθήσεις, τα λόγια του Hairem ήταν ψεύτικα; Κενά από σημασία;