Το μπλε του Ναυτικού. [Τέλος-Παρελθόν]

Η μυρωδιά του τσιγάρου ήταν βαριά στον αέρα. Κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας, πάνω από το άνοιγμα του παραθύρου, ξέφευγε καπνός. Μια γυναίκα με ροζ μακριά μαλλιά, σπαθί στο χέρι ακόμα και μέσα στο γραφείο, κι ένα μοβ κουστούμι καθόταν στην πολυθρόνα πίσω απ'το γραφείο. Το τσιγάρο το είχε αφήσει στο τασάκι, ακόμα μισό. Μπροστά της είχε χαρτιά απλωμένα, ανάμεσα σε δύο στοίβες από αναφορές κι επιστολές Αξιωματικών. Όντως αξιωματικός και η ίδια, βαθμού Καπετάνιου, ήταν η πιο ηψυλόβαθμη στο δωμάτιο--μα και στο νησί.

Εκτός της ικανής και όμορφης γυναίκας, μες στο δωμάτιο βρίσκονταν άλλοι τρεις άντρες: ο Σημαιοφόρος Daisuke, ένας ψηλός, λιγνός άντρας με ακέραιο χαρακτήρα και εμφάνιση. Τα μαλλιά του πάντα πίσω, ούτε μία πυρόξανθη τρίχα δεν πετούσε. Δίπλα του ήταν ο Δόκιμος Constant, κοντός μα γεροδεμένος, με τα μπλε του μάτια πιο κοφτερά κι απ'το σπαθί του. Τέλος, δίπλα τους ήταν και ο Υπολοίαρχος Michaels. Όλοι, εκτός του τελευταίου, φορούσαν ένα είδος στολής του Ναυτικού. Όμως ο ίδιος είχε διαταγές να έρθει με απλά ρούχα, πιο καθημερινά. Έτσι έβαλε την αγαπημένη του μπεζ καμπαρντίνα, δώρο του πατέρα του πριν φύγει, κι ένα απλό μαύρο κουστούμι. Θα είχε βάλει και το γιλέκο του, αν η Sae είχε καταφέρει να το ετοιμάσει, μα η σύζυγός του την τελευταία βδομάδα δεν είχε ούτε χρόνο να φάει μαζί του. Με το ζόρι την έβλεπε σρο κρεββάτι.

Οι δύο άντρες είχαν στοιχηθεί υπερφαλαγγίζοντας τη γυναίκα στο γραφείο, με τα χέρια πίσω απ'τις πλάτες τους. Εκείνος μόνο στεκόταν εμπρός της σε προσοχή... «ανάπαυση,» είπε στο τέλος η Καπετάνιος, πιο βαριά απ'ότι περίμενε.

Ακολουθώντας τη διαταγή, μπήκε σε ανάπαυση. Το κλίμα είχε γίνει ξαφνικά βαρύ. Οι δύο άντρες ξέκλεβαν ματιές όλη την ώρα, όπου τους έπαιρνε, ενώ η Καπετάνιος μια προσποιούνταν πως ήταν πολύ απασχολημένη με τα χαρτιά εμπρός της και μια  τον κοιτούσε με απόλυτη σοβαρότητα. Όμως του απηύθυνε τον λόγο κι ακόμα κι εκείνη ήξερε πως δε μπορούσε να τον αγνοεί πλέον. Με την νευρικότητα του άντρα να αγγίζει επικίνδυνα επίπεδα, μα πάντα το κεφάλι ψηλά, παρακολουθούσε την παραμικρή κίνηση που θα του έδινε κάποιο στοιχείο για τον λόγο που βρίσκεται ενώπιών τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγε σε κάποια αποστολή εφόσον δεν είχε πάνω από μία βδομάδα που γύρισε, και μ'αυτά που έγιναν είχε κερδίσει δικαιωματικά το προνόμιο να μείνει εδώ στο νέο του πόστο σαν εκαιπδευτής. Έστω για να θρηνήσει.

Οπότε γιατί αυτή η απότομη κλήτευση; Κάτι καλό δε μπορούσε να είναι. Κι όλα τα σημάδια μέχρι τώρα το επιβεβαίωναν. Όμως περίμενε την πάντα σοβαρή γυναίκα να μιλήσει.
«Επιτέλους αρχίσαμε να βγάζουμε μια άκρη από τον χαμό πληροφοριών,» είπε αργόσυρτα και του φάνηκε πως ήταν αρκετή ώρα αργότερα «και μπορώ με πεποίθηση να πω πως το κουβάρι έχει αρχίσει να ξετυλίγεται.» Αυτά ήταν εξαίρετα νέα...! Αλλά δε μπορεί να ήταν μόνο αυτά. «Η σύζυγός σου αποδείχθηκε ικανότατη στο να ξεχωρίζει αλήθεια από φήμη...κάτι το οποίο πολύ φοβάμαι συνέβαλε ή εν τέλει οδήγησε στον πρόορο θάνατό της τέσσερις ώρες πριν.»

Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά · του κόπηκε η ανάσα μα και τα ήπατα. Ένιωσε τα πόδια του να λυγίζουν. Όχι. Δεν ήταν δυνατόν...δεν υπήρχε περίπτωση να άκουσε καλά...! «MICHAΕLS!» αναφώνησε η Καπετάνιος ανήσυχη, κι όμως, παρότι άκουσε κι ένιωσε την αναστάτωσή της, ο ήχος ερχόταν φιλτραρισμένος στ'αυτιά του, σαν να ήταν από κάπου μακριά. Ξαφνικά το μικρό βουητό ολοένα και δυνάμωνε, μέχρι που δε μπορούσε να ακούσει τίποτα άλλο. Τα χρώματα και οι μορφές μπλέχτηκαν μεταξύ τους, ώσπου οδήγησαν στο απόλυτο μαύρο...

Η Καπετάνιος Hina αναστέναξε με θλίψη. «Σηκώστε τον και βάλτε τον στην πολυθρόνα,» που βρισκόταν στην άκρη του δωματίου, δίπλα στην μικρή βιβλιιοθήκη και το τραπεζάκι «και ξυπνήστε τον όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και είμαι σίγουρη πως αυτός θα είναι ο πρώτος που θα συμφωνήσει μαζί μου.»

Και οι δύο άντρες έτρεξαν να εκτελέσουν τις διαταγές της. Ο κοντός Δόκιμος πρώτος έφτασε και σήκωσε τον Roger περνώντας τα χέρια του κάτω απ'τις μασχάλες του ενώ ο Daisuke προτίμησε τα πόδια. Τον βάλαν όπως όπως στην καρέκλα και βαλθήκαν να τον ταρακουνάνε. Όταν είδαν πως αυτό δεν ήταν αρκετό, αρχίσαν τις σφαλιάρες! Μετα από την τρίτη και δύο κοκκινισμένα μάγουλα, ο τριαντάρης αναίσθητος άντρας σάλεψε. «Τ...τι-;»
«Πολύ φοβάμαι αυτό που θυμάσαι σαν εφιάλτης είναι αλήθεια,» είπε αμέσως η Hina «το ζητούμενο είναι αν θα μας βοηθήσεις να βρούμε τους υπαίτιους ή όχι.»

Σαν να γύρισε ο διακόπτης μέσα του, ο άντρας πετάχτηκε όρθιος σε προσοχή! Πολέμησε σθεναρά τα δάκρυα που φωλιάσανε αμέσως στα μάτια του, καθώς έβαλε όλη του τη δύναμη στο να μην τρέμει η φωνή του, έτσι ώστε να πει τα επόμενα με όση αξιοπρέπεια μπορούσε. «Εάν η αποστολή πoυ μου αναθέτετε είναι να βρω και να φέρω στη δικαιοσύνη τους ανθρώπους που σκότωσαν την οικογένειά μου, δε μπορώ παρά να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου προσφέρετε και να δηλώσω πως είτε σε μία μέρα είτε σε πενήντα, δε θα σταματήσω μέχρι να τους βρω όλους. Έναν έναν. Να στηρίζεστε πάνω μου.»
«Χαίρομαι που δέχεσαι τα καθήκοντά σου με τόση αποφασισιηκότητα. Μπορείς να πας σπίτι σου τώρα για να κανονίσεις τα καθέκαστα για τη γυναίκα σου κι αύριο ξεκινάς. Από δω και πέρα καλό θα ήταν να μη φοράς τη στολή σου. Μην ξεχνάς, ψάχνεις άτομα που φοράνε κι εκείνα τη στολή...όσο κι αν δεν την αντιπροσωπεύουν.»

Κρατώντας τη στάση του, έγνεψε λίγο το κεφάλι του, ο λαιμός τεντωμένος και η πλάτη ολόισια. «Μπορείς να πηγαίνεις και-» κοντοστάθηκε λίγο «λυπάμαι πολύ για τη γυναίκα σου.» Η ειλικρίνειά της ήταν εμφανής, όπως και το γεγονός ότι μάλλον κατηγορούσε τον εαυτό της γι αυτό που έγινε. Μα η Καπετάνιος δεν είχε καμία ευθύνη--αυτή ήταν όλη δική του. Έπρεπε να την προστατέψει, έπρεπε να είναι εκεί, έπρεπε να μην την αφήσει μόνη της τόση ώρα, έπρεπε έπρεπε έπρεπε...!
«Σας ευχαριστώ,» διάλεξε να πει μονάχα, χωρίς να αποκαλύπτει καμία του σκέψη. «Αφού γίνει η κηδεία, θα ήθελα την ιατροδικαστική έκθεση.»
«Θα την έχεις.»
«Και...και τις δύο μάλλον.»
Κράτησε το βλέμμα του αρκετή ώρα η Hina πριν εν τέλει ενδώσει. «...θα τις έχεις. Και τώρα μπορείς να φύγεις.» Πάνω που πήγε να ξαναμιλήσει, είπε αυστηρά «πρέπει να φύγεις.» Πιάνοντας το "υποννούμενο", χτύπησε το πόδι, έκανε μεταβολή κι έφυγε.

Ένας αναστεναγμός ακολούθησε την έξοδό του, μαζί με πολύ καπνό, εφόσον η γυναίκα είχε πάρει πάλι το τσιγάρο στα χέρια και ρούφηξε. Και οι τρεις κοιτάχτηκαν, αν και η γυναίκα ανέλπιδα. «Είναι φίλος σας. Πείτε μου πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι.»
«Πήρε προαγωγή πριν από μένα αν κι αποφοιτήσαμε μαζί απ'αυτήν εδώ τη σχολή. Η προαγωγή του δεν είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο από την ικανότητά του να ακολουθεί και να εκτελεί εντολές, μα και από την οργανωτική και ηγετική του φύση. Από την εμπειρία μου σαν ισάξιος και υφιστάμενός του, έχω να πω μόνο τα καλύτερα.»
«Ναι, δηλαδή μπορεί να αντιμετωπίσει τις τυχόν δυσκολίες που θα ανακύψουν και μόνος του, πριν έρθουν οι ενισχύσεις.»
«Οι ικανότητές του στο σημάδι και η κρίση του σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης είναι απ'τις καλύτερες που έχω δει.»
Χτύπησε τη γροθιά της στο γραφείο ελαφρά και ρυθμικά. «Όλα αυτά που μου λέτε είναι καταπληκτικά...αυτό που δεν ξέρω και αποφεύγετε να μου πείτε όμως είναι κατά πόσο θα διατηρήσει την ψυχραιμία του όταν έρθει αντιμέτωπος με τους ανθρώπους που εξαιτίας του έχασε τον γιο του και μόλις τέσσερις ώρες πριν τη γυναίκα του.» Δε μίλησε κανείς, παρά το γεγονός ότι κοιτάζονταν για κάποια ώρα. «Θυμάστε που του είπα ότι πρέπει να τους φέρει ενώπιων της δικαιοσύνης...κατά πόσο θα το καταφέρει;»
Ξανακοιτάχτηκαν · ο Σημαιοφόρος έγνεψε θετικά στον Δόκιμο κι εκείνος πήρε τον λόγο. «Ν...νομίζω...νομίζω πως θα είναι κάπου ενδιάμεσα. Δε θα παρακούσει τις εντολές σας, αλλά μην περιμένετε να έρθουν σώοι και αβλαβής μέσα σ'αυτό το γραφείο.»
Πήρε μια μεγάλη ρουφηξιά απ'το τσιγάρο της και ξαπλώνοντας πίσω στην καρέκλα της, παρακολούθησε τον καπνό να ξεφεύγει από τις χαραμάδες. «Ενδιάμεσα είναι καλά.»

Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε χωρίς να το καταλάβει: πήγε και αναγνώρισε το πτώμα της γυναίκας του, και μαζί πήρε την ιατροδικαστική έκθεση και τη δική της και του γιου τους. Μετά, κανόνισε με το τοπικό γραφείο, για την ταφή της, στον οικογενειακό πλέον τάφο. Η τελετή ήταν μικρή, σεμνή, γεμάτη δάκρυα και πράγματα που μετάνιωνε, όχι που έκανε μα που δεν έκανε. Κι αυτό πονούσε περισσότερο. Τα δέκα άτομα που παρευρέθηκαν ήταν όλοι φίλοι και φίλες της γυναίκας του ή δικοί του, όλοι με παρήγορα λόγια στα χείλη και ενθαρρυντικές ευχές. Όμως δεν καταλάβαιναν.

Στα τριανταπέντε του χρόνια, ο Roger δεν είχε βιώσει πραγματική δυστυχία. Από μικρός μεγαλωμένος στο νησί - βάση Desatoya, γαλουχήθηκε από τα ιδανικά δικαιοσύνης, τάξης κι ασφάλειας, με μικρές δόσεις πίστης στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση των ανθρώπων. Με αυτήν τη σειρά. Ο πατέρας του ήταν μέλος του Ναυτικού, η μητέρα του ήταν μέλος του ναυτικού και σαν φυσική πορεία, έγινε κι ο ίδιος μέλος του Ναυτικού. Τη γυναίκα του, Sae Masters αργότερα Michaels, τη γνώρισε πριν δώδεκα χρόνια, σε μια αποστολή στο νησί Ohara. Εκείνη ήταν δημοσιογράφος που ήθελε να δει με τα μάτια της την καταστροφή, κι εκείνος περνούσε απ'το νησί με το πλοίο. Σταμάτησε κι αποβιβάστηκαν στο νησί όταν την είδαν, και την πήραν μαζί τους, εφόσον κανείς δεν ήθελε να υπάρχει κάποιος εκεί τριγύρω.

Πάνω στο πλοίο, η Sae ήταν κάτι λιγότερο από συνεργμάσιμη - για να το θέσει ευγενικά - και με τον μόνο τον οποίο μπορούσε να συνεννοηθεί ήταν ο ίδιος. Στις λίγες μέρες που περάσανε ο ένας στην παρουσία του άλλου, κατάλαβαν πως η έλξη μεταξύ τους ήταν κάτι πρωτόγνωρο και για τους δύο. Με τοπρόσχημα πως ήθελε να γράψει ένα άρθρο για το πρωτότυπο νησί, έμεινε εκεί · τρεις μήνες αργότερα ήταν παντρεμένοι. Δύο χρόνια αργότερα, ο Roger έλαβε δύο χαρμόσυνα νέα, το δεύτερο πολύ περισσότερο απ'τ'άλλο: πήρε την πρώτη του προαγωγή και η Sae έμεινε έγκυος.

Από τότε και μετά, διένυσε τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του. Χαζομπαμπάς με περικεφαλαία και σύζυγος υπόδειγμα, οι άδειες πύκνωναν μα κανένας ανώτερος δεν έλεγε τίποτα. Βέβαια, γι αυτό και άργησαν οι υπόλοιπες προαγωγές, μα δεν τον ένοιαζε. Η ζωή στο νησί ήταν παραπάνω από άνετη, εφόσον ήταν φτιαγμένη για τους Δόκιμους κι όχι τους Αξιωματικούς, και η οικογενειακή του ζωή μόνο καλυτέρευε. Σίγουρα, υπήρχαν οι εντάσεις, και οι μικροτσακωμοί και εκείνες οι φορές που έκανε τη γυναίκα του ή τον γιο του να κλάψει - όσο κι αν δεν το ήθελε - όπως κι εκείνες που στενοχωριόταν ο ίδιος, μα ήταν παροδικές και συγκριτικά ελάχιστες. Η μητέρα του πέθανε στο καθήκον πριν τρία χρόνια. Ένα χρόνο πριν, ο πατέρας του εξαφανίστηκε. Όμως κι αυτά, όσο κι αν τον έκαναν να θρηνήσει, δεν τον γονάτισαν. Οι γονείς του ήταν Ναυτικοί εξάλλου, αρκετά υψηλόβαθμοι. Έπεσαν στο καθήκον κι αυτό ήταν τιμή για τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Όλα βαίναν καλώς.

Η πραγματική απόγνωση ήρθε ούτε ένα μήνα πριν, όποτε κι ένιωσε το πρώτο μεγάλο πλήγμα από το βαρύ χέρι της μοίρας. Ενώ επέστρεφαν στο νησί από την East Blue - όπου εστάλησαν σαν ενισχύσεις για κάποια μεγάλη σύρραξη - , και με αρκετό δρόμο ακόμα να διανύσουν μέχρι να επιστρέψουν, ήρθε το πιο απαίσιο τηλεγράφημα που μπορούσε να λάβει. Ο ασυρματιστής τον ενημέρωνε, με μεγάλη του θλίψη και κατανόηση, πως ο γιος του έπεσε θύμα κάποιου αγνώστου πιστολέρο. Με τρία τραύματα στο στήθος, εξέπνευσε ανάμεσα στις 12 με 2 το μεσημέρι. Προβλεπόταν 24ωρη απάλλαξη καθηκόντων.

Τότε για πρώτη φορά κατάλαβε πως μπορεί να νιώθουν οι ετοιμοθάνατοι · κάτι αόρατο είχε πιάσει την καρδιά του και πίεζε με μανία, προσπαθούσε να την ξεριζώσει από το στήθος του. Χρειάστηκε να πιαστεί από κάπου για να μείνει όρθιος. Για μια στιγμή, ήταν νεκρός. Και από εκεί και πέρα, κάτι μέσα του είχε πεθάνει μαζί με τον γιο του. Στην αρχή δεν έλεγε να το πιστέψει βέβαια, αν δεν το έβλεπε με τα μάτια του. Όμως η κηδεία έγινε χωρίς να είναι παρόντας, και μόνο μεταμέλεια ένιωθε που δεν ήταν εκεί, να κρατήσει το χέρι της γυναίκας του, να ξεπροβοδίσει τον γιο του στο μεγάλο του ταξίδι...πόνος και πόνος · απόγνωση κι οδύνη.

Ολόκληρη η προηγούμενη εβδομάδα ήταν εφιαλτική. Δε μπορούσε να διανοηθεί πως δε θα ξανάβλεπε τον γιο του, το αγόρι του. Και μόνο που έμπαινε μέσα στο δωμάτιό του, περίμενε να τον βρει να κάθεται εκεί και να διαβάζει. Αλλά πάντα ερχόταν αντιμέτωπος με το τίποτα. Δεν ήξερε πώς στο καλό κατάφερε η Sae να κάνει όλες τις ετοιμασίες--αυτός και που έβλεπε την ταφόπλακα, δεν το πίστευε. Έτσι του ερχόταν να πάρει ένα φτυάρι και να σκάψει τη γη...! Όμως μέσα σε όλο το μαύρο, μια αχτίδα φωτός παρέμενε, επέμενε να λάμπει πεισματικά πάνω του.

Η Sae δεν το είχε βάλει κάτω. Εκεί που ο ίδιος ζήτησε - και πήρε - μετάθεση για να μείνει μόνιμα στη βάση από δω και πέρα, σαν εκπαιδευτής νεοσύλλεκτων, η γυναίκα του είχε αρχίσει ήδη να ψάχνει στοιχεία για τον θάνατο του γιου τους. Εκείνος πάλευε να μείνει ενωμένος, εκείνη πάλευε ν'ανακαλύψει την αλήθεια. Πάντα ήθελε να βρει την αλήθεια η γυναίκα του, πόσο μάλλον τώρα. Υπέθεσε αυτός ήταν ο δικός της τρόπος να παραμείνει ένα κομμάτι, ή ό,τι απέμεινε από την ολότητά της να μη σπάσει σε πολλά κομμάτια τουλάχιστον, όμως ήταν αξιέπαινο πως εκείνη παρέμενε τόσο δυνατή και συγκροτημένη, ενώ εκείνος σχεδόν τα παράτησε όλα.

Έτσι, πήρε θάρρος από κείνη και αποφάσισε να τη βοηθήσει. Όταν αποφάσισαν πως είχαν αρκετές ενδείξης για κάτι σημαντικό, την ενθάρρυνε να πάει στην Hina, την Καπετάνιο και διοικήτρια του νησιού, για να μοιραστεί τις υποψίες της. Όταν εκείνη δεν την έδιωξε, μα της άνοιξε την πόρτα κι επιβεβαίωσε μερικές από τις υποψίες της, η Sae άρχισε να δουλεύει ακόμα πιο σκληρά για την εξιχνίαση του φόνου! Την καμάρωνε. Ό,τι κι αν έλεγε καμιά φορά που παραπονιόταν ή αν έλεγαν οι άλλοι, αυτός την καμάρωνε. Η γυναίκα του θα μπορούσε να γίνει κανονική ντεντέκτιβ με τέτοιες ικανότητες. Όταν εκείνη του είχε πει μια φορά πως το καλύτερο που είχε να κάνει θα ήταν να ψάξει κι εκείνος γι αποδείξεις, και πως αυτός ήταν ακόμα καλύτερος στην εξιχνίαση τέτοιων εγκλημάτων απ'την ίδια, ο Roger ευγενικά αρνήθηκε το κοπλιμέντο κι αρκέστηκε να υποσχεθεί μια μελλοντική ανάμειξη.

Μα τώρα η υπόσχεσή του ήταν κενή. Η γυναίκα του είχε πεθάνει...δεν έπρεπε να το είχε καθυστερήσει, γιατί να μην πράξει όταν έπρεπε; Τώρα ό,τι κι αν έκανε δε θα ήταν παρά αργοπορημένη αντίδραση. Όμως κάλλιο αργά παρά ποτέ! Μετάνιωσε μα πείσμωσε και καλύτερα νεκρός παρά να μην κάνει πάλι τίποτα. Εξαιτίας της απραξίας του, η Sae ήταν τώρα νεκρή. Μα είχε πάρει τη μετάθεση μόνο και μόνο για να προστατέψει ότι είχε απομείνει από την οικογένειά του! Όμως...και πάλι...δεν ήταν αρκετό. Εκεί που κατηγορούσε τον εαυτό του πως έφταιγε επειδή δεν ήταν στο νησί όταν έπρεπε, τώρα τον κατηγορούσε τον εαυτό του γιατί δεν ήταν μαζί της.

Τι σόι πατέρας, τι σόι σύζυγος ήταν; Άφησε όσους αγαπούσε να πεθάνουν. Ο δικός του πατέρας ποτέ δε θα το επέτρεπε αυτό...!

Με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, πλέον άδειο, παγάκια να έχουν λιώσει, καθόταν και σκεφτόταν τα λάθη του. Θυμόταν την οικογένειά του. Μόλις χθες ήταν εδώ η Sae, του χάιδευε τα μαλλιά για να κοιμηθεί, διακριτικά αποσπώντας το ποτήρι απ'τα σφιγμένα του δάχτυλα. Όμως σήμερα δεν ήταν εδώ--πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Γιατί σ'αυτόν; Γιατί στη δική του οικογένεια; Ποιος μπορεί να το έκανε; Γιατί; Δάκρυα κυλούσαν ανεμπόδιστα στη μοναξιά του. Το ένα χέρι έσφιξε το ποτήρι τόσο πολύ που έσπασε. Το άλλο χέρι είχε μπλεχτεί στα μαλλά του και μέσα στον θυμό του είχε αρπάξει καστανοκκόκινες χούφτες μαλλιών και τραβούσε. Το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από τον θυμό και την απόγνωση. Αλλά όσο αβοήθητος κι αν αισθανόταν τώρα, θα τους βρει. Ό,τι αν γινόταν, θα τους έβρισκε όλους και θα πλήρωναν γι αυτό που έκαναν στην οικογένειά του. Ειδικά τώρα που είχε το ελεύθερο από την Hina.

To επόμενο πρωί ξύπνησε αγκαλιά με το μαξιλάρι Sae. Είχε ακόμα τη μυρωδιά της. Κάπως τον κράτησε. Όμως τώρα έπρεπε να πιάσει δουλειά! Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πλύνει το πρόσωπό του - να ρίξει το κεφάλι του κάτω απ'το νερό δηλαδή - κι αφού ένιωσε ότι ξυπνάει, μα και τον πονοκέφαλο να υποχωρεί. Με το νερό να βράζει, εν αναμονή ενός ζεστού καφέ, έκατσε στο τραπέζι της κουζίνας κι εναπόθεσε όλα τα χαρτιά μπροστά του. Για μια στιγμή περίμενε να δει τη γυναίκα του πάνω από το μάτι να του φτιάχνει πρωινό--όμως όταν γύρισε να δει, το μέρος ήταν άδειο. Τα ευέλικτα δάχτυλα της γυναίκας του δεν ψαχούλευαν τα ράφια από πάνω, ούτε τα ντουλάπια δίπλα στην κουζίνα.

Έκλεισε τα μάτια του, παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή. Δεν τον ωφελούσε να κοιτάει τριγύρω--το μόνο που έβλεπε ήταν υπενθυμίσεις της παρουσίας μα ταυτόχρονα της απουσίας της. Μια ποδιά παρατημένη στον πάγκο · το μπουκάλι του ουισκιού σχεδόν άδειο δίπλα του στο πάτωμα. Μα γι αυτό ήταν εδώ, για να βρει αυτόν που του την πήρε. Και τον γιό τους πριν απ'αυτήν. Παλεύοντας με το να μην πέσει σε θλίψη, άνοιξε τους δύο φακέλους. Προτεραιότητα έπαιρνε ο γιος. Δεν ήθελε να το κάνει, ήξερε ότι ο πόνος θα πολλαπλασιαζόταν, μα ταυτόχρονα δεν ήθελε να κάνει τίποτα άλλο. Ποιος να του το λεγε ότι θα έθαβε το ίδιο του το παιδί...; Η ευχάριστη μυρωδιά του καφέ τον ειδοποίησε πως ήταν ώρα για το ρόφημά του κι έβαλε τις σκέψεις του σε μια σειρά.

Με την πρώτη γουλιά αυτού του πικρού νέκταρ, όλο του το σώμα μπήκε στην πρίζα. Εκεί που κοιτούσε την πρώτη σελίδα μα στην ουσία το μόνο που έβλεπε ήταν τα όμορφα μαύρα ματάκια του γιου του να τον κοιτάνε, ξαφνικά είδε γράμματα. Άρχισε να διαβάζει χωρίς καμία υπεκφυγή.