Το μπλε του Ναυτικού. [Τέλος-Παρελθόν]

Πολλά αναγκαστικά διαλείμματα μετά, είτε για να τρέξει στην τουαλέτα όπου κι άδειαζε τα λιγόστα περιόχομενα του στομαχιού του, είτε για να καταφέρει να δει ξανά μέσα από τα πολλά δάκρυα, είτε απλώς επειδή δεν του ξέφευγε ποτέ το πόσο σκληρό ήταν πως αυτός διάβαζε αυτούς τους φακέλους, τελείωσε την ανάγνωση τρεις ώρες αργότερα. Όχι, δεν ήταν και τόσα πολλά τα διαλείμματά του, μα ήταν αρκετά τα αρχεία.

Είχε τελειώσει τέσσερις κούπες καφέ, τέσσερις κούπες κακάο, αυτό που έπινε ο γιος του Κyle, τρεις κούπες τσάι, εκείνο με το τζίσενγκ που άρεζε στη Sae - κι εκείνος πάντα σνόμπαρε - και μία κούπα κακάο με μπράντυ, το καλό που κρατούσε για επισκέψεις. Όμως είχε καταφέρει να βρει μια άκρη--και τι άκρη! Μπορεί, δεν ήταν σίγουρος, να είχε λύσει το μεγαλύτερο κομμάτι του μυστηρίου. Αν και είχε βγάλει ένα μπλοκάκι το οποίο προόριζε για σημειώσεις, αυτά πυ εν τέλει έγραψε ήταν ελάχιστα, αλλά δεν είχε σημασία. Όχι μόνο επειδή τα θυμόταν, μα γιατί ήταν ελάχιστα...αν και σημαντικότατα.

Το πρώτο στοιχείο ήταν ο τρόπος που πέθαναν: τρεις πυροβολισμοί στο στήθος, ο ένας κοντά στον άλλον, ούτε μισό εκατοστό απόσταση στον μικρό, σχεδόν ένα στην Sae. Όμως αν λάμβανε κανείς υπόψην τη διαφορά μεγέθους ενός ελήλικα κι ενός παιδιού, αμέσως αυτό σήμαινε πως τα τραύματα όχι μόνο του καθενός μα και μεταξύ των ήταν ακριβώς ολόιδια πάνω στο σώμα. Έτσι όπως ήταν σημειωμένα πάνω στην έκθεση μάλιστα, ήταν στα ίδια σημεία. Δηλαδή...το έκανε το ένα ίδιο άτομο με την ίδια μέθοδο. Υπήρχε η περίπτωση να είπε σε κάποιον τον τρόπο δράσης του κι αυτός ο κάποιος να την αντέγραψε, όμως απέρριψε αυτή τη θεωρία νωρίς εφόσον κανείς πάνω στο νησί δεν έχει τέτοιες ικανότητες--αν υπήρχε τόσο ικανός μιμητής θα τον είχαν στο νου τους το Ναυτικό.

Έτσι, πέρασε στο δεύτερο σημαντικό στοιχείο για την αναγνώριση του δράστη, το οποίο όμως ήταν σαν υποσημείωση και στις δύο περιπτώσεις: τα σώματα είχαν βρεθεί με το κεφάλι καλυμμένο ή με κάποιον τρόπο κρυμμένο. Μάλιστα, ο γιος του διάβασε, είχε βρεθεί μ'ένα άσπρο μαντήλι πάνω στο κεφάλι του και κανείς από τους γείτονες ή τους περαστικούς δεν το είχε κάνει. Η γυναίκα του είχε βρεθεί με το πρόσωπο ακουμπησμένο πάνω στο γραφείο μπροστά απ'το οποίο καθόταν, τα μάτια της κλεισμένα μετά το γεγονός, και γυρισμένο προς τον τοίχο, το μόνο σημείο από το οποίο δε μπορούσε να είχε έρθει ο δράστης.

Το τρίτο πράγμα που του αυτόματα παρατήρησε, ήταν πως τα υπολείμματα πυρίτιδας που είχαν βρεθεί μέσα στα τραύματα δεν ήταν συνηθισμένα. Ήταν μάλλον, αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν. Το μίγμα πυρίτιδας αυτό είχε πάρα πολλούς κοινούς παράγοντες με το τυπικό του Ναυτικού, όμως ταυτόχρονα είχε μερικές μικροαλλαγές, που στην ουσία γιγάντωναν την εκρηκτική του ιδιότητα, κάνοντας τη σφαίρα πιο καυτή και πιο γρήγορη. Δεν ήταν παράξενο που προκάλεσαν τόσο πολύ ζημιά εσωτερικά μα τόση λίγη εξωτερικά. Αυτό είναι μια "υπογραφή" του δράστη η οποία θα αποδείκυνε την χρησιμότητά της περισσότερο αφού τον συνελάμβαναν, εκτός κι αν ήταν τόσο ιδιαίτερο αυτό το μίγμα, που κάποιος το αναγνώριζε αμέσως. Ήταν ένα αξιοπρεπές στοιχείο εξάλλου και επρόκειτο να ρωτήσει γι αυτό σε κάθε μέρος παραγωγής όπλων που μπορούσε να βρει, έστω κι αν αυτό το μίγμα "φώναζε" σπιτικό.

Τέταρτο και τελευταίο ικανοποιητικό στοιχείο που κατάφερε να ξεθάψει μέσα από τους δύο φακέλους, ήταν πως και στις δύο περιπτώσεις ο φόνος έγινε νωρίς - 12 και 2 το μεσημέρι, άρα μέρα - και σε πολυσύχναστο μέρος, ή τουλάχιστον όχι κάπου απομονωμένα. Ο γιος του δολοφονήθηκε στο στενό πίσω από το κτήριο σίτισης της βάσης ενώ η γυναίκα του μέσα στη βιβλιοθήκη του Ναυτικού.

Και όλα αυτά τον οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα αποτέλεσμα που δεν ήθελε με τίποτα να πιστέψει, όμως να που από μόνος του ήρθε σε αυτό, χωρίς να του βάζει τις σκέψεις στο κεφάλι η γυναίκα του - που σαν δημοσιογράφος πάντα αρεσκόταν να δημιουργεί θεωρίες συνομωσίας - : όποιος τους σκότωσε, ανεξάρτητα από το αν δρούσε από μόνος του ή κατόπιν εντολών, όχι μόνο ήταν το ίδιο άτομο μα άνηκε ή είχε άμεση σχέση με το Ναυτικό. Όλα τα στοιχεία, όλες οι ενδείξεις, δειλά δειλά δείχνανε προς αυτό. Μόνο τότε έβγαζε νόημα γιατί κάποιος να ντραπεί τόσο για τις πράξεις του την πρώτη φορά ώστε έκρυψε το πρόσωπο του παιδού μα να το κάνει και τη δεύτερη, όμως να ντραπεί εξίσου το ίδιο και να γυρίσει το κεφάλι της γυναίκας απ'την άλλη. Βέβαια αυτό καταδείκνυε κάποιου είδους ανάγκη οπότε η υπόθεσή του για εξαναγκασμό μέσω εντολών ενισχυόταν. Όχι ότι θα ήταν απίθανο να το έκανε κάποιος από την απελπισία του να κρύψει την ταυτότητά του, όσο κι αν ντρεπόταν.

'Επειτα, το γεγονός πως το μίγμα της πυρίτιδας ήταν τόσο όμοιο με αυτό που είχε το Ναυτικό μόνο με λίγες παραλλάξεις ήταν ακόμα ένα σημάδι πως πρέπει να στραφεί προς τα έσω. Αν ήταν μόνο αυτό, μπορεί να μην το έκανε, εφόσον σε μια ναυτική βάση βγάζει νόημα το τυπικό μίγμα να είναι το μοναδικό σε ευρεία κυκλοφορία - ή αυτό που βρίσκεται πιο εύκολα τέλος πάντων - έτσι αν κάποιος ήθελε, από εκεί θα έκλεβε. Όμως το προηγούμενο, σε συνδυασμό με αυτό καθώς και το μέρος που βρέθηκαν τα σώματα τον έκαναν να έχει ελάχιστες αμφιβολίες. Ποιος άλλος θα μπορούσε να κυκλοφορεί με όπλο τόσο μεγάλου διαμετρήματος χωρίς να προκαλέι φόβο ή να κινεί υποψίες, εκτός κι αν φορούσε τη στολή του Ναυτικού. Κι αυτές σίγουρα δεν είναι διαθέσιμες στον κόσμο, εφόσον παρασκευάζονται μέσα στη βάση από Δόκιμους, ακριβώς για να μην υπάρξει η πιθανότητα να πέσουν σε άλλα χέρια--ούτε καν τους μεσάζοντες. Και στο χέρι λίγο δύσκολο να κάνουν τη στολή, πόσο μάλλον αν ήταν άντρας. Όχι ότι ήταν κακό ένας άντρας να ράβει, μα στη δική του εμπειρία επάνω σ'αυτό το νησί, όλες οι μοδίστρες ήτανε γυναίκες και οι άντρες δεν ασχολούνταν καν με αυτά τα θέματα.

Αλλά εκείνη τη στιγμή έπιασε το μολύβι του και σημείωσε βιαστικά: να θυμιθώ να επισκεφθώ τις τοπικές μοδίστρες. Της ήξερε τις περισσότερες, εφόσον ήταν οι ίδιες από τότε που ήταν παιδί. Λίγες ήταν οι καινούργιες.

Μα αυτό που τον ενοχλούσε περισσότερο απ'όλα, κι εκείνο που τον έκανε να ανματριχιάζει, ήταν το πρώτο στοιχείο που βρήκε, για τη μέθοδο του δράστη. Τέσσερις σφαίρες στο στήθος, υπερβολή απ'όποια σκοπιά κι αν το έβλεπε κανείς, εκτός αν ήταν επαγγελματίας εκτελεστής. Αλλά η μετάνοια στο τέλος δεν τον άφηνε να στραφεί σε επαγγελματία εκτελεστή--αλλά σε επαγγελματία σκοπευτή; Αυτό έβγαζε νόημα. Αν το επάγγελμα κάποιου ήταν να πυροβολεί, είτε από κοντά είτε από απόσταση, να κρατά όπλο και να στοχεύει, τότε πόσο δύσκολο θα του ήταν; Κι εφόσον οι μόνοι επαγγελματίες σκοπευτές στο νησί ήταν αυτοί που εκπαιδεύονταν ή έδρευαν στη βάση, σίγουρα έπρεπε να στραφεί στο Ναυτικό.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που τον ανησυχούσε. Κάτι άλλο ήταν που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Τέσσερα βλήματα στο στήθος ήταν σίγουρος τρόπος να εξασφαλίσεις τον θάνατο κάποιου, αυτό ήταν σίγουρο. Όπως έλεγε συχνά ο ίδιος όμως, ο σκοπός του Ναυτικού είναι να προστατεύει και να βοηθά, γι αυτό πάντα πρέπει να στοχεύουν τα άκρα ή αν έπρεπε να σημαδεύουν στο σώμα, όσο πιο ανοιχτά και μακριά απ'το στέρνο και την κοιλιακή χώρα, τόσο καλύτερα. Φυσικά κεφάλι αποκλείεται. Όμως οι στόχοι στο πεδίο σκοποβολής του Ναυτικού δεν είχαν "οδηγίες", μόνο σημειωμένα τα μέλη του σώματος. Απ'την άλλη, αυτή η επιμονή στην περιοχή του στέρνου δεν ήταν τυχαία. Βέβαια ήξερε τον παλιό εκπαιδευτή, κι εκείνος ποτέ δεν έδινε τέτοιες οδηγίες · εκείνος ασχολούταν πολύ περισσότερο με τα ποσοστά και κατά πόσο οι μαθητές πετύχαιναν τον στόχο τους, όπου κι αν τύχαινε να τον έβρισκαν.

Κάτι είχε ξυπνήσει στα μέσα του, και δεν έλεγε να ησυχάσει όμως με αυτή την παρατήρηση. Δεν ήξερε ή δεν ήθελε να πάει τη σκέψη του παρακάτω; Αλλά όσο κι αν το βλεπε και το ξανάβλεπε, από δω κι από κει, δεν έβρισκε λύση. Δε θυμόταν κανένα Ναύτη να εμμένει σε αυτά τα μέρη του σώματος,. Λίγο από τον βαθμό του, λίγο εξαιτίας του γεγονότος ότι μεγάλωσε σ'αυτό το νησί, δεν ήξερε ούτε έναν άνθρωπο που είχε εκφράσει ποτέ τέτοια ανησυχία εκτός απ'τον ίδιο ή το αντίστροφο, προτίμηση. Κανείς δεν είχε δώσει δείγματα. Μόνο ο ίδιος, φυσικά, ανησυχούσε και για την ηθική πλευρά των θανάτων, των επιθέσεων, των τύψεων που θα εμφανιστούν στο μέλλον ή το τι πρέπει να κάνουν για να τις αποτρέψουν. Γιατί φαίνεται μόνο εκείνος είχε-....

Κι εκεί σταμάτησε. "Μόνο ο ίδιος."

Ναι...μόνο ο ίδιος είχε δώσει φωνή σε τέτοια διλήμματα--αυτή ήταν η απάντηση! Μα πώς στο καλό δεν το είχε καταλάβει νωρίτερα; Πετάχτηκε από τη θέση του και χτύπησε θριαμβευτικά, αν κι αρκετά θυμωμένα, τις σφιγμένες γροθιές του στο τραπέζι! Μα φυσικά! Ο ίδιος, ο ίδιος του ο εαυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος. Κάποιος αντέγραψε το πρότυπο προς αποφυγήν του Roger και το χρησιμοποίησε για να σκοτώσει. Για να σκοτώσει την ίδια του την οικογένεια...οργή, τύψεις και μίσος έβραζαν ακριβώς ένα χιλιοστό κάτω από το δέρμα του. Ώστε έτσι; Αυτό του έμελλε να γίνει στη ζωή του; Ο εν αγνοία καταλύτης του φόνου της ίδιας του της οικογένειας; Ένα τρομερό συναίσθημα τον κατέκλυσε. Ήθελε να γελάσει βροντερά στην ειρωνία · ήθελε να ουρλιάξει από τη θλίψη του · ήθελε να βρει αυτόν που το έκανε και να τον σπάσει στο ξύλο.

Όμως πρώτα θα ετοιμαζότανε! Δε θα έκανε τέτοια τιμή σε τέτοιο κάθαρμα και θα του έκανε τη χάρη να τον βρει στα χειρότερά του, όχι: αφού σιγουρεύτηκε πως του είχαν μείνει καθαρά ρούχα, πήγε κατευθείαν στο μπάνιο κι άφησε το νερό να τρέχει μέχρι να έρθει το ζεστό. Πήδηξε αμέσως μέσα όπως και να χει, κι άρχισε να πλένεται. Όταν ήρθε επιτέλους το ζεστό νερό, πήρε το ξυράφι, κι άρχισε να παίρνει τα γένια που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται.

Η Sae ήταν υπέρ του ατημέλητου στυλ, και του Kyle του άρεζε να τρέχει το χέρι του πάνω από τα μάγουλά του όταν "τσιμπούσε". Χαμογέλασε νοσταλγικά. Πρώτη φορά είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι και δεν είχε τρέξει ο μικρός να τον προϋπαντήσει όπως πάντα. Πρώτη φορά έφτασε και δεν ήταν εκεί να τον σηκώσει στην αγκαλιά του, έστω κι αν ο μικρός είχε αρχίσει να παραπονιέται τα τελευταία δυο χρόνια ότι ήταν μεγάλος. Και πάλι όμως τον άφηνε. Κι όταν δεν τον είδε, εκεί το πίστεψε πρώτη φορά. Ο γιος του δεν ήταν πια μαζί τους. Εκεί ένιωσε για πρώτη φορά την καρδιά του να ενοχλείται, λες και ήταν έτοιμη να απεργήσει μόνιμα. Όμως το είχε αντέξει, γιατί είδε πως τα μάτια της Sae ήταν κόκκινα και πρησμένα από το κλάμα, όμως και πάλι είχε φυλάξει ένα χαμόγελο γι αυτόν. Νερουλό και ασταθές, μα του το χάρισε. Έτρεμε και ανογόκλεινε συνεχώς τα μάτια της, μα στηριζόταν στα δικά της πόδια για να το κάνει. Πώς θα μπορούσε αυτός να την αφήσει μόνη της; Κι άλλο μόνη της δηλαδή εφόσον έλειπε, αλλά τώρα που επέστρεψε θα το περνούσαν μαζί. Θα τη στήριζε εκείνος. Ποιος θα του λεγε πως στο τέλος αυτός θα έμενε μόνος του, κι όχι από επιλογή της γυναίκας του;

Φυσικά, το μπάνιο δεν ήταν μόνο για κοσμητικούς λόγους, κάθε άλλο. Πάντα, ένα μεγάλο μπάνιο λειτουργούσε καθαρτικά στο μυαλό και στο είναι του, όχι μόνο στο σώμα. Όσο τον χτυπούσε το καυτό νερό κι ένιωθε το σώμα του να καίει, ταυτόχρονα σκεφτόταν ποιος στο καλό μπορεί να το έκανε αυτό, ποιος να τον άκουσε να το λέει. Η αλήθεια ήταν πως αυτά τα πράγματα δεν τα είχε μοιραστεί με πάνω από μια χούφτα άτομα εμπιστοσύνης και φυσικά τη γυναίκα του...και τους μαθητές του, τώρα που το σκεφτόταν καλύτερα. Βέβαια αυτοί αποκλείονταν αυτόματα εφόσον γίνανε μαθητές του μετά τον θάνατο του γιού του έτσι αν η υπόθεσή του ήταν σωστή, δυστυχώς έπρεπε να ψάξει και να διαλέξει τον δράστη ανάμεσα σ'ένα απ'αυτά τα άτομα εμπιστοσύνης.

Άρχισε να τους βάζει όλους σε μια σειρά. Ποιος ήταν ο πιο πιθανός να τον προδώσει ή να έχει πάρε δώσε με όχι και τόσο νόμιμα πράγματα ή ακόμα και να πέσει θύμα κάποιου ανωτέρου ο οποίος μπορεί να έχει μια δική του δικαιολογία - γιατί το να διαφθαρεί ένας άνθρωπος είναι επιλογή κι όχι κάτι αναπόδραστο, στη δική του οπτική - να κάνει ότι κάνει. Ταυτόχρονα, ποιος απ'όλους αυτούς ήταν στο νησί όταν έγινε ο φόνος του γιού του; Σκέφτηκε. Και οι δύο άνθρωποι που ήταν παρόντες στην ενημέρωσή του, ο Daisuke και ο Constant, ήταν μέσα στη λίστα αυτών των ανθρώπων εμπιστοσύνης...όμως κανείς από τους δύο δεν έπεφταν στις παραπάνω κατηγορίες. Επίσης, ήταν και οι δύο στο πλοίο μαζί του όταν πήρε τα κακά νέα.

Με το κλείσιμο του νερού, βρήκε την απάντησή του. Τα άτομα που ήταν πιθανά να κάνουν κάτι τέτοιο, από εκείνα που τα θεωρούσε άτομα εμπιστοσύνης, ήταν δύο μόνο: η Keira Dolohov και ο Ted Tyra. Πιο πιθανός ήταν ο δεύτερος, εφόσον - φαινομενικά πάντα - η γυναίκα, δεν είχε ιδέα από όπλα, πόσο μάλλον τόσο καλό σημάδι. Και ήταν σχεδόν πεπεισμένος πως, εφόσον το άτομο προερχόταν από αρκετά στενό κύκλο, δεν είχε το ίδιο την προδιάθεση να κάνει κάτι τέτοιο και μάλλον το εξανάγκασαν ή το απείλησαν να το κάνει. Όχι πως αυτό καλυτερευε για οποιοδήποτε λόγο τη θέση τους στα μάτια του, ακόμα ήθελε να σπάσει κάτι...αλλά αυτομάτως σήμαινε πως ο ηθικός αυτουργός ήταν κάποιος άλλος και πολύ μακριά απ'τη δικαιοσύνη.

Πρώτα θα επισκεφτόταν τον Ted πρώτο, κανόνιζε στο μυαλό του ενώ ντυνόταν. Φίλος του ζευγαριού μέσω του ίδιου, εφόσον γνωρίστηκαν πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα και οι δύο εκπαιδεύονταν στη βαση. Ένα χρόνο μεγαλύτερος ο Roger, τον πρόσεχε και τον συμβούλευε. Ένας ακόμα λόγος που αν ήταν ένοχος θα μπορούσε ακόμα πιο εύκολα να τον κάνει να ομολογήσει. Γιατί όσο κι αν πονούσε πάντα που κάποιος σε πρόδιδε, είχε και τα καλά του να τον ξέρεις τόσο καλά. Ήξερες πού πονάει κι εκείνος.

Έδεσε τα παπούτσια του, φόρεσε την γκαμπαρντίνα του πατέρα του και πήρε μια βαθιά αναπνοή. Όντας ανύπαντρος και με μικρό βαθμό, πλέον εκπαιδευτής, έμενε μέσα στους κοιτώνες της βάσης που φιλοξενούσαν όλους όσους δεν ήταν μαθητές. Άρπαξε έναν αναπτήρα απ'το τραπέζι - καμιά φορά η Sae κάπνιζε όταν είχε άγχος - έκρυψε κι ένα μικρό όπλο χειρός πάνω του που ήλεγξε ότι ήταν άδειο κι ξεκίνησε για το δωμάτιο του Ted.

Όταν χτύπησε την πόρτα του, ήξερε ακριβώς την έκφραση που θα πάρει με το που τον έβλεπε: την ίδια τεθλιμμένη αναιδέστατη μάσκα που φορούσε και στην κηδεία της Sae. Μπορεί να μην ήταν ολόκληρη μια μάσκα, σίγουρα οι ενοχές τον έτρωγαν από μέσα, μα αυτό δεν ήταν τίποτα. Μέχρι να φέρει και εξωτερικές αποδείξεις, εφόσον ήταν ένοχος, δε θα ησύχαζε. Αααχ, αν ήτανε στο χέρι του, θα τον έθαβε! Όμως του δόθηκαν εντολές και θα τις ακολουθήσει πάσει θυσία. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να τον δει να ρεζιλεύεται δημοσίως πριν πάρει αυτό που του αναλογεί ούτως ή άλλως.

Με ανανεωμένη διάθεση στην προοπτική της βίας, μα και σκοπό - να τον φέρει ενώπιων δικαιοσύνης και Hina - πήρε την πιο πειστική έκφραση θρήνου και απελπισίας. Όχι ότι δεν τα ένιωθε, όμως ήταν δύσκολο να τα δείξει όταν ο θυμός τρύπωνε τόσο ύπουλα παντού μέσα του. Κι όταν άνοιξε η πόρτα, ακριβώς έτσι όπως το περίμενε, είδε τον συντετριμμένο Ted. Αλλά ακόμα χειρότερα: η στολή του ήταν λερωμένη. Τα ξανθά μαλλιά του φαίνονταν σχεδόν καστανά από τη λίγδα. Kοιτάχτηκαν για μια μεγάλη στιγμή, στην οποία ο Roger αναρωτήθηκε αν έπρεπε να συνεχίσει να το παίζει ή να ξεκινήσει τη συζήτηση με μια καλοζυγισμένη γροθιά, που είχε τι θράσσος να είναι λυπημένος. Νίκησε η επιλογή νούμερο ένα. «Χειρότερα από μένα φαίνεσαι ρε,» "αστειεύτηκε" «άρα θα έχεις όρεξη για ένα ποτό, σωστά;»

Με την πιο μίζερη αντίδραση που είχε δει ποτέ του, ο Ted έγνεψε καταφατικά. Έκανε άκρη για να τον αφήσει να περάσει. Ω. Ώστε αυτή η βρώμα προερχόταν από το δωμάτιό του...δεν τον λυπήθηκε.

To δωμάτιο ήταν ένα χάλι: ρούχα βρώμικα, πεταμένα στο πάτωμα ή σε έπιπλα. Δεν είχε μπει πολλές φορές εδώ μέσα και δε θυμόταν τη διαρρύθμιση του χώρου, μα ήταν πολύ σίγουρος πως εκεί που ήταν κάτι σαν εστία μικροβίων, μπόγος βρώμικων πιάτων, ήταν κάποτε μια εστία γκαζιού κι ένας νιπτήρας, ή κάτι παρόμοιο. Το τραπέζι της κουζίνας, κάτι σαν το κεντρικό "αξιοθέατο" του δωματίου εφόσον ήταν κι ακριβώς στη μέση, ήταν το μόνο που μπορούσε να πει κάποιος πως θύμιζε έπιπλο κι όχι στοίβα με άπλυτα...πράγματα.

«Και πάλι συλλυπητήρια για τη γυναίκα σου...τουλάχιστον κατάφερες να πας σ'αυτήν την κηδεία. Τον γιο σου δεν τον πρόλαβες.»
«Μεγάλη παρηγοριά, τι να σου πω. Θα προτιμούσα να είναι ζωντανή και να με είχε παρατήσει παρά...» να έχει πεθάνει, ολοκλήρωσε νοητά. Να έχει δολοφονηθεί, διόρθωσε το μυαλό του.
«Ν, ναι φυσικά, έχεις δίκιο...!» Όπως το περίμενε, αμέσως χειροτέρεψε  με απίστευτο ρυθμό. Λες κι ένα κομμάτι του συνειδητού του έλεγε κάτι εντελώς άλλο από όλο το υπόλοιπο, έμεινε να κοιτά για λίγο χαμένος, ένοχος, το πάτωμα. Κι ακόμα δεν είχαν ανοίξει το μπουκάλι! Η δουλειά του μόλις έγινε πολύ πιο εύκολη.
«Όπως και να χει, κάθισε κι εσύ, να πιούμε στην υγειά της.» Εκείνος είχε ήδη θρονιαστεί σε μια καρέκλα, αφού πρώτα την έγυρε για να πέσει ό,τι είχε πάνω της. «Να πιούμε για να τη μνημονεύσουμε--όχι ότι έχει φύγει καθόλου απ'το μυαλό μου.» Κάγχασε ειρωνικά. «Όπου και να κοιτάξω τη βλέπω εξάλλου. Περιμένω να μπει μέσα απ'το χωλ και να με κατσαδιάσει που φοράω τα παπούτσια μέσα στο σπίτι. Σήμερα ξύπνησα και για λίγη ώρα πραγματικά νόμιζα ότι είχε σηκωθεί για να μου κάνει πρωινό όταν δεν τη βρήκα δίπλα μου...είναι τόσο δύσκολο. Τόσο δύσκολο...»

Ο Ted του είχε ήδη φέρει ένα γεμάτο ποτήρι του ουίσκι χωρίς παγάκια, κι εκείνος είχε πιει ίσως τρεις γουλιές. Ο Ted είχε προτιμήσει ολόκληρο μπουκάλι και είχε ήδη πιει αρκετές γερές γουλιές. Άρχισε να περιστρέφει το ποτήρι. «Τη βλέπω γραφείο να κάθεται και να γράφει ένα από τα άρθρα της · να τραγουδάει στο μπάνιο · να ξαπλώνει στον αγαπημένο της καναπέ μ'ένα βιβλίο στην αγκαλιά · στον πάτο του ποτηριού μου...»

Κι ενώ φανέρωνε τα εσώψυχά του στον πιθανό φονιά της γυναίκας του, από μόνος του προδίδονταν όλο και περισσότερο: οι γουλιές όσο πήγαιναν και μεγάλωναν σε διάρκεια μα και σε συχνότητα. Τέτοιο τρέμουλο δε δικαιολογούταν από το αλκοόλ και μόνο, έτρεμε σύγκορμος! Είχε ιδρώσει και τα μάτια του ολοένα και έχαναν τη συγκέντρωσή τους, είτε αλληθωρίζοντας είτε όταν έτρεχαν παντού μέσα στο δωμάτια σαστισμένα. Σαν ποντικός που πιάστηκε στη φάκα...!

«Δε μπορείς να καταλάβεις τον πόνο του να εύχεσαι να είχες πεθάνει εσύ στη θέση κάποιου άλλου.» Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Προτίμησε να σκοτώσει ένα παιδί και μια γυναίκα μόνο και μόνο για να σώσει το τομάρι του...πιθανών. «Όλα αυτά τα συναισθήματα που μου έμειναν, όλα όσα άφησε πίσω, δεν ξέρω πώς να τα διαχειριστώ.» Ρουφηξε τη μύτη του · άκουσε τον Ted να κάνει το ίδιο και κάπως ένιωσε να παρηγορείται, με ένα νοσηρό τρόπο. «Εκείνη θα μπορούσε, ήταν πάντοτε πιο δυνατή, πιο οργανωτική...όμως δε θα άντεχα στη σκέψη ότι την άφησα πίσω μόνη της να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο.» Ένας λυγμός, πιο πραγματικός από ότι είχε ποτέ θελήσει να βγει από τα σπλάχνα του, του ξέφυγε.