Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Τρίτο. [Τέλος-Αποστολή]

Spoiler:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Η Lorenza είχε έρθει σε συμφωνία με τον Rello Istor να πιάνει εγκληματίες αυτή και να την πληρώνει αυτός · ήρθε και σε μια ακόμα συμφωνία, με τον Στεφάν, να γυρίσει πίσω στο νησί τους, την Colt, και να τον βοηθήσει να διελευκάνει τον φόνο του πατέρα του, με το αζημείωτο, εφόσον δεχόταν να καθυστερήσουν όμως για ένα δυο νησιά. Κατάφεραν να πάρουν μερικούς "εργαζόμενους" των πειρατών αιχμαλώτους ενώ επιπλέον μάθανε πως όλο αυτό χρηματοδοτείται από τους Marines. Εν τω μεταξύ, ο Στεφάν κι ο Mark ακόμα δεν τα πάνε καλά και φήμες λένε πως μάλλον αυτό θα παραμείνει...

Μέσα σε έξι μέρες, ένας μικρός πανικός είχε εξαπλωθεί σε όλο το νησί, πασπαλισμένος με δόσεις υποψίας · αν ήσουν πειρατής, δεν ήσουν ασφαλής. Αν ήσουν πολίτης που υποστήριξε τους πειρατές χωρίς κάποιος να σε απειλήσει για να το κάνεις, δεν ήσουν ασφαλής. Αν είχες σχέσεις με πειρατές, πόσο μάλλον συγγένεια, δεν ήσουν ασφαλής. Και κάπως έτσι κατέληξε το μισό νησί και παραπάνω, να κοιτάει πίσω απ'τον ώμο του για μια αιφνιδιαστική επίθεση. Μέχρι τώρα έχουν γίνει τα εξής, συνολικά
Las Rose: τέσσερις θάνατοι
Las Vamp: επτά εξαφανίσεις, μία απόπειρα δολοφονίας
Χωριά και λοιπά: τρεις θάνατοι, οχτώ απόπειρες δολοφονίας.

Όποιος κι αν ήταν στα χωριά, συλλογίστηκε η Lorenza, πρέπει να είναι άχρηστος στη δουλιεά του. Ή εξαιρετικά αναποτελεσματικός. Όπως και να χει, το δικό της ποσοστό επιτυχίας δεν είχε. Εφτά χτυπήματα, εφτά απαγωγές. Αλάνθαστη.

«Πλέον έχουμε εννιά απόπειρες δολοφονίας και έναν συλληφθέντα στα χωριά.»
«Σοβαρά τώρα, κατάφεραν να τον πιάσουν;»
«Δεν είναι αυτός που μίσθωσε ο Istor · ένας άσχετος είναι--τουλάχιστον εμφανισιακά. Δεν ξέρω αν τον είχε βάλει στο κόλπο ο άλλος αν και φημολογείται κάτι τέτοιο, δηλαδή ότι άλλος τον έπεισε να το κάνει.»
«Αν αυτό που λες είναι αλήθεια, τότε εύκολα θα προδώσει αυτόν που τον έβαλε στο κόλπο. Κι αν το κάνει, και τον πιάσουν και τον άλλον, μπορεί να προδώσει τον Istor.»
«Σε τόσο κόπο μπήκαμε να τον εξαφανίσουμε, είμαι αρκετά σίγουρος πως δε θα τον βρούνε. Απ'ότι ξέρω, ήδη έριξαν τη μία υπόγεια δίοδο προς το μέρος που αναρρώνει και άλλη είσοδο για εκεί δεν ξέρει κανείς άλλος εκτός από μας τους τρεις, τον Daia και τον Istor. Πώς να τον βρούνε;»
«Μα αν μάθουν ποιος το κάνει, θα υπάρχει πρόβλημα με τους Marines. Δεν είναι να ρθουν;»
«Σε μία βδομάδα από τώρα.»
«Αν δεν τους υποδεχτεί αυτός, γιατί να προσαράξουν; Γιατί να κάνουν το οτιδήποτε;»
«Ήδη είναι σε επικοινωνία και τους εξήγησε την κατάσταση. Στην ουσία έκανε πληρεξούσιό του την Lorenza.»
«Αυτό πότε έγινε και δε μου το 'πατε;»
«Πριν τρεις μέρες.» Τον κοίταξε ενοχλημένος. «Και γιατί να στα λέμε όλα;»

Όταν μπήκε η κυνηγός μέσα στο δωμάτιο, οι δύο άντρες σταμάτησαν τον καυγά που είχε ξεσπάσει, κι αρκέστηκαν σε κλεφτές ματιές όλο αντιπάθεια ή ανωτερότητα. «Συνέλαβαν στα χωριά έναν άντρα που πήγε να σκοτώσει έναν απ'τους στόχους μας. Το καλό είναι πως δεν κατάφερε να τον σκοτώσει · το κακό είναι πως την ανάκριση θα διεξάγει ο ίδιος ο San.»

Και οι δύο άντρες αντιλήφθηκαν τη σοβαρότητα της κατάστασης, με τον Στεφάν να βλαστιμάει και τον Mark να κοιτάζει την κοπέλα ακόμα πιο ανήσυχος. «Πρέπει να κάνουμε κάτι γρήγορα.»
«Είναι πολύ αργά γι αυτόν · μπορεί να είναι πολύ αργά και για τον ηλίθιο που μίσθωσε ο Rello.»
«...έχουμε επιλογές: είτε σκοτώνουμε τον άνθρωπο του Istor και τότε σίγουρα δε θα μιλήσει και να τον πιάσουν...ή τον φυγαδεύουμε.»
«Ή τον αφήνουμε στη μοίρα του κι ό,τι γίνει ας γίνει.»
«Δεν είμαστε υπέρ του μοιρολατρισμού σε αυτήν την συντεχνία.» Δήλωσε με απόλυτη εξουσία ο Mark και η κοπέλα συμφώνησε βουβά.
Κύλησε τα μάτια του αναστενάζοντας. «Καλώς. Ας πάμε να φάμε τα κεφάλια μας.»

Έπρεπε να δράσουν άμεσα: το μεσημέρι ήρθανε τα νέα, το απόγευμα ο Mark είχε μάθει πού κρυβόταν ο άντρας του Istor μα και πού κρατούσαν τον αιχμάλωτο. Δεν είχε κανείς ιδέα πώς στο καλό το έκανε, ειλικρινά · στις αρχές η κοπέλα δεν πολυέδινε σημασία, μετά σκέφτηκε ότι τα λέει στην τύχη και από ακόμα περισσότερη τύχη του έβγαιναν, αλλά όταν πάντα είχε δίκιο, ήταν ικανότητα. Και πώς στο καλό είχε αναπτύξει τέτοιες ικανότητες, θα έσπαγε το κεφάλι της μέχρι να καταλάβει. Μπορεί τελικά ο γιος του Δημάρχου να κρύβει κι άλλα πράγματα εκτός από την κακοποίηση που υπέστει στα χέρια του πατέρα του κάποτε.

Όμως τώρα δεν ήταν ώρα γι αναρωτήσεις · τώρα ήταν η ώρα για έργα. Το σχέδιο ήταν απλό και έπρεπε να εκτελεστεί άμεσα. Γι αυτό, ο καθένας έφυγε αμέσως μόλις άκουγε τις λεπτομέρειες του δικού του κομματιού: πρώτα ο Στεφάν, μετά από μισή ώρα ο Μark και η κυνηγός έφυγε τελευταία, κανονίζοντας και τα πιο μικρά πράγματα στο μυαλό της. Αυτό που θα έκανε ήξερε πως ενέχει μεγάλο ρίσκο. Γι αυτό, το μόνο που χρειαζόταν, ήταν να μείνει απολύτως ψύχραιμη, να αναλύσει την κάθε μεταβλητή κι όπως πάντα, να συμπεριλάβει στους υπολογισμούς της  - αν και πιο έντονα από ποτέ - το ενδεχόμενο όλα να πάνε λάθος.

Γέμισε ασφυστικά τα πνευμόνια της με αέρα και μετά τον απελευθέρωσε. Προετοίμασε τον εαυτό της για το χειρότερο και ξεκίνησε, με διαφορά μιας ώρας απ'τον Mark για να πάει κι αυτή εκεί που έπρεπε.

«Είμαστε πολύ χαρούμενοι που αποφασίσατε να συμμετάσχετε στην περιοδεία μας τελικά, κύριε Μπόλντο.»

Μια τριαντάρα με μεγάλα κοκκάλινα γυαλιά σε μαυροπράσινο χρώμα, σαρκώδη χείλη και μεγάλες καστανές μπούκλες, κοιτούσε με ένα τεράστιο χαμόγελο τον Στεφάν. Κρατούσε στα χέρια της χαρτιά, τα οποία κατέγραφαν το πρόγραμμα των καλλιτεχνών που ήταν να εμφανιστούν, καθώς και το περιεχόμενο της παρουσίασης του καθενός. Το κύριο θέμα της περιοδείας ήταν ένα θεατρικό, στο οποίο θα συμμετείχαν όχι μόνο ηθοποιοί, μα όλοι οι άνθρωποι της τέχνης που επιθυμούσαν. Κι ακριβώς επειδή ο Στεφάν είχε γίνει τέτοια διασημότητα, ήταν πολύ τυχερό ή μάλλον βολικό που τελικά δέχτηκε να μπει κι αυτός στον θίασο.

Θα ξεκινούσε ανοίγοντας το πρόγραμμα με ένα σχετικό με την παράσταση τραγούδι, μέσα στην ίδια την παράσταση θα έπαιζε - στην ουσία - τον εαυτό του και στο τέλος θα έκλεινε με ένα τραγούδι που είχε γράψει ο μουσικός τους. Μόνο αυτό έπρεπε να μάθει στην ουσία. Και όταν του το προετίνανε είχε πει θα το σκεφτεί...αλλά τώρα ήρθε και είπε το ναι! Ήταν πολύ χαρούμενη · θα πήγαινε αρκετά καλά η παράσταση!

«Θα προλάβετε να μάθετε το τραγούδι, δεν είναι τίποτα,» τον διαβεβαίωσε.
«Ω, δεν αντιλέγω, μην ανησυχείς · θα σας βγάλω ασπροπρόσωπους.» Της έκλεισε το μάτι. «Και αν θέλετε βγάζω κι εσάς γενικώς. Πες μου το μέρος και πάμε.»

Το αποδοκιμαστικό της "τσ" ήταν απολύτως χιουμοριστικό και μάλλον τσαχπίνικο. «Δουλειά τώρα κύριε Μπόλντο · διασκέδαση αργότερα. Ορίστε οι στίχοι και ο πιανίστας μας θα σου δώσει τον ρυθμό. Και πάλι, ευχαριστούμε πολύ που δεχτήκατε να συμετάσχετε. Θα κάνει πολύ καλό στο ηθικό του κόσμου.»
«Γι αυτό δέχτηκα εν τέλη,» είπε με απόλυτη ειλικρίνια «για να έχουν κάτι να χαμογελάνε. Ξέρω από δύσκολες στιγμές.»
«Ελπίζω να περάσανε αυτές οι δύσκολες στιγμές για τα καλά.»
Κάτι τα μάτια που πετάριζαν περισσότερο, λίγο το ότι έγερνε προς αυτόν υπερβολικά πολύ...μμμμ κάτι θα είχε να κάνει απόψε πάλι. «Κι εγώ, δεσποινίς...;»
«Μyriam.»

Της φίλησε το χέρι πριν φύγει και παίρνοντας το χαρτί με τους στίχους, κατευθύνθηκε στον πιανίστα. Το μόνο που είχε να κάνει, του είχε πει η Lorenza, ήταν να δώσει την καλύτερη δυνατή παράσταση που μπορούσε κι απλώς να τους πείσει να ξεκινήσουν από τα χωριά και συγκεκριμένα κάπου κοντά με το πού κρυβόταν ο άνθρωπος του Istor. Kι αυτό ήταν όλο.

Ο Mark είχε βρει τα αντικείμενα που ήθελε η Lorenza και τα καταχώνιασε ακριβώς εκεί που του είπε · έχοντας ολοκληρώσει αισίως το ένα κομμμάτι της δουλειάς που το επιφόρτωσε η κοπέλα, πήγε στο δεύτερο, το οποίο ήταν να βρει μία συνοδό και να πάει στο θεατρικό στο οποίο θα συμμετείχε ο Στεφάν σαν απλός θεατής. To ιδανικό θα ήταν να έβρισκε μια συνοδό που θα ήθελε να πάει. Το ιδανικότερο όμως έγινε και η ίδια κοπέλα που είχανε βγει όταν πήγαν κι έστησαν ενέδρα στον Jeremy, ήθελε να βγουν και τώρα, και μάλιστα από μόνη της προτίμησε το θεατρικό...
«Το οποίο, έμαθες; Άλλαξε μέρος! Θα γίνει στα χωριά του San. Χμμμ, καλύτερα έτσι, γιατί εκεί έγιναν τα λιγότερα. Μάλλον γι αυτό το μετακίνησαν τώρα που το σκέφτομαι.»
Φάνηκε έκπληκτος. «Αναμφισβήτητα. Είσαι πολύ έξυπνη, εγώ δε θα το σκεφτόμουν καν, πόσο μάλλον τόσο πολύ.»

Κι αφού πήγαινε εκεί, το πιο σημαντικό θα ήταν να κρατάει μια ματιά στα τεκτενόμενα έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει κάποια φασαρία αν χρειαζόταν. Με το ένα χέρι της περασμένο στο δικό του, περπατήσανε όλη την απόσταση, συζητώντας περι ανέμων και υδάτων.

Η Lorenza είχε προετοιμαστεί κατάλληλα · έβγαλε τις μπότες, το παντελόνι, τα πολλά στρώματα από πάνω κι έμεινε να ψάχνει το ιδανικό ρούχο για την περίσταση. Το θέατρο θα ήταν η τέλεια δικαιολογία για να υπάρχει πολύ κόσμος τριγύρω είτε από περιέργεια είτε επειδή πραγματικά ήθελαν να δουν την παράσταση, μα ακόμα κι επειδή επιτέλους θα ήταν ασφαλές να περπατήσουν στους δρόμους, με τόσο κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται. Γι αυτό, θεώρησε πως η συνηθισμένη της αμφίεση μπορεί να την πρόδιδε. Ποιος θα περίμενε πως το να είναι εκτεθειμένη θα ήταν αυτό που θα την έκρυβε;

Προτίμησε λοιπόν να βάλει ό,τι πιο απλό και συνάμα γυναικείο είχε, ένα πράσινο φορεματάκι που πάντα μισούσε. Ήταν μέχρι το γόνατο με το ζόρι αν κι ευτυχώς δεν ήταν κολλητό--μπορούσε να κλωτσήσει κάποιον αν το ήθελε. Έβαλε το σορτσάκι από κάτω για ασφάλεια, εφόσον έτσι κι αλλιώς δε φαινόταν. Ήθελε να βάλει και κάτι να κρύβει τα χέρια της, ειδικά το τραυματισμένο, όμως το φόρεμα ήταν κοντομάνικο και δεν είχε τίποτα που να ταίριαζε για να ρίξει στους ώμους της. Αυτό φυσικά άφηνε μηδενικό χώρο για να βάλει τα όπλα της. Όλα εκτός από δύο - που θα τα έκρυβε στο άλλο ζευγάρι μπότες που θα φορούσε - δεν είχαν χώρο να μπουν. Όχι μόνο θα ήταν εκτεθειμένη από άποψη ρούχων, αλλά και ασφαλείας.

Ας ήταν. Η δουλειά που είχε να κάνει προϋπέθετε να μην τη δούνε, όχι αναμέτρηση με τον οποιονδήποτε. Γι αυτό και δύο μόνο θα έφταναν: βουτηγμένα στο ανασιθητικό, έξτρα δυνατά αποκλειστικά για τώρα, θα χτυπούσε από τις σκιές. Γι αυτό έκρυψε κι ένα φιαλίδιο με το συγκεκριμένο υγρό πάνω της · ο ανεφοδιασμός μπορεί να αποβεί αναγκαίος. Φυσικά κι ένα μικρό αντίδοτο θα ήταν σοφό να το έχει πάνω της, εφόσον κανείς δεν ξέρει αν κοπεί η ίδια ή καταλάθος ο άνθρωπος που πήγαινε να φυγαδεύσει.

Ξεκίνησε αμέριμνη, πέρασε από το σημείο που είχε δασκαλέψει τον Mark, πήρε την καφέ τσάντα χειρός που είχε καταχωνιαστεί εκεί - γεμάτη με απαραίτητες προμήθειες, παρά το μικρό της μέγεθος - και κίνησε κι εκείνη για τα χωριά, μαζί με την υπόλοιπη πόλη. Γιατί χωρίς καμία υπερβολή, ο κόσμος που κατευθυνόταν προς τα κει ήταν εξαιρετικά μεγάλος σε αριθμό. Φαίνεται όλοι είχαν ανάγκη να ξεσκάσουν ακριβώς όπως το προέβλεψε και η κοπέλα. Μ'ένα αχνό χαμόγελο, πήρε από πίσω ένα σχετικά μεγάλο σε ηλικία ζευγάρι, που της ταίριαζε κάπως εμφανισιακά, κι όποιος δεν ήξερε προσωπικά το ζευγάρι, δε θα είχε την παραμικρή αμφιβολία πως αυτή είναι η κόρη τους.

...αν δεν ήταν αυτό το ζευγάρι μπροστά της για κάλυψη, θα είχε φτάσει μισή ώρα νωρίτερα. Όμως όχι, δυστυχώς, έπρεπε να επιμείνει εκεί πίσω τους, έτσι ώστε να εξαλείψει όλες τις πιθανότητες να τη θυμηθεί κάποιος γιατί πχ μια γυναίκα πήγαινε μόνη της. Και το ζευγάρι δεν είχε καταλάβει τίποτα. Πού και πού έμενε πίσω, έκανε πως έτρεχε να τους φτάσει, και μια δυο φορές το παιξε τουρίστρια και τους ρώτησε και κάτι. Το γεγονός παρέμενε πως έφτασε στον προορισμό της αρκετά πιο αργά απ'ότι υπολόγιζε, απλώς ήλπιζε να μην είχε μεγάλο αντίκτυπο.

Γιατί ο θίασος και οι λοιποί καλλιτέχνες είχαν ήδη αρχίσει τις πρόβες πίσω από την κόκκινη μακριά αυλαία, αλλά μπορούσαν ν'ακούσουν τις φωνές. Μες στη μέση του δρόμου, όχι ότι εμπόδιζαν και την κυκλοφορία, είχε στηθεί η σκηνή, υπερυψωμένη και κλειστή απ'όλες τις μεριές επίτηδες. Το ξύλο της ήταν φθαρμένο από την χρήση αλλά τα μαύρα παραπετάσματα φαίνονταν καινούργια. Ο κόσμος είτε στεκόταν όρθιος είτε καθόταν στις καρέκλες που μάλλον οι ίδιοι προμηθεύανε, εφόσον πάνω από τρεις ή το πολύ τέσσερις καρέκλες, καμιά δεν ήταν ίδια με την άλλη. Βέβαια, μπροστά απ'τη σκηνή, δύο μέτρα μακριά της μόνο, είχαν απλώσει κάτω κάτι σαν κουβέρτες...μάλλον για να κάθεσαι κάτω χωρίς φόβο του τι μπορεί να πατήσεις.

Κοιτώντας τριγύρω, προσπάθησε να βρει τoν Mark με το ραντεβού του · της πήρε κάποια ώρα, όμως τον πρόσεξε επιτέλους! Αυτός και η κοπέλα που συνόδευε κάθονταν δίπλα δίπλα σε καρέκλες, και μιλούσαν με ζωντάνια.