Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Τρίτο. [Τέλος-Αποστολή]

Toυ έγνεψε να έρθει προς εκείνη και χάθηκε πάλι μέσα στις φυλλωσιές. Κατέβηκε μ'ένα σάλτο και οδήγησε τους άλλους δύο μέσα στο πλήθος μέχρι που συναντήθηκαν στη μέση της διαδρομής. «Θέλουμε ν'αποσπάσεις τους ανθρώπους που μας κυνηγάνε.»
«Από ποια μεριά θα-...εσείς ποιοι είστε ή μάλλον εσύ ποια είσαι;»
«Γιατί, εμένα με ξέρεις κι από χθες;»
«Ξέρω ότι είσαι αυτός που ψάχνουμε. Κι έμαθα και περιγραφή σου.»
«Διαβασμένο το παιδί.»
«Είναι ο συνεργάτης που σας είπα. Δεν ξέρω από ποια μεριά θα βγουν.»
Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλη του Mark. «Τότε το καλύτερο είναι να αποφασίσουμε εμείς.»
«Κι αν δε μας βγει σωστή;»
«...θα τους κάνουμε εμείς να διαλέξουν εννοώ, αμάν. Έφυγε όλη η δραματική βαρύτητα απ'αυτό που είπα.»

H Lorenza τον χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Δεν είχαν ώρα για τέτοια. Όμως η Maddie φάνηκε να ενθουσιάζεται. «Ξες, δεν το είχα εφαρμόσει αυτό ποτέ με αυτόν τον ηλίθιο. Θα το κάνω κι εγώ από δω και πέρα.»
«Εσένα να μη σου μπαίνουν ιδέ-εεεεε!» Τον είχε χτυπήσει ήδη · ο Mark έβαλε το χέρι του στον ώμο του, σαν να έλεγε ότι καταλάβαινε τον πόνο του, αλλά δεν έπρεπε ν'αντισταθεί. Μόνο θα το έκανε χειρότερο.
«Όπως και να χει, έχεις κάποιο σχέδιο;»
«Περιμένετε εδώ για τώρα, εσύ φέρε μου τη μπλούζα σου» αυτό πήγαινε στον Jake «και κάντε ό,τι σας πω.» Την έβγαλε βιαστικά, και του την έδωσε. Εκείνος τη φόρεσε αφού έδωσε τη δική του στην Lorenza.

Εκείνη αμέσως μάζεψε τα μαλλιά της σε έναν αυστηρό κότσο στη βάση του λαιμού της, και την έριξε από πάνω της.

«Λύσε τα μαλλιά σου.»
«Θα βοηθήσει πραγματικά όμως;»
«Αν ο άλλος ψάχνει μια γυναίκα με μαύρα μαλλιά σε κοτσίδα και του χει μείνει στο μυαλό...άσε που θα κρύψει και το χρώμα της μπλούζας σου.»
«Μπορώ να τη βγάλω αν θέλετε · φοράω κι άλλη από μέσα.»
«Κάντο.»

Με το που την έβγαλε, η Lorenza την άρπαξε και την πέταξε στο έδαφος. Εκεί δίπλα τους είχε μια τρύπα, την έχωσε εκεί μέσα βιαστικά και προσπάθησε να την καλύψει. Στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον, αμίλητοι. Και περιμένανε. Δεν πήρε πάνω από δέκα λεπτά, και o Mark επανεμφανίστηκε. «Δεν έχεις κάτι άλλο μαζί σου να μη φαίνεται τόσο αυτό το πράσινο πράγμα; Χτυπάει πολύ στο μάτι.»

Μα φυσικά. Πώς το χε ξεχάσει; Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, έπιασε τη φούστα του φορέματος και με μία απότομη κίνηση την έσκισε! Όλο το μπροστινό μέρος έπεσε και κρατιόταν απ'τις πίσω ραφές, που όμως κι εκείνες δεν άντεξαν περισσότερο απ'το δεύτερο τράβηγμα κι έπεσαν στο πάτωμα. Τα έριξε στην ίδια εκείνη τρύπα. «Οοοου, μ'αρέσει αυτό το σορτσάκι. Ειδικά οι τρόποι με τους οποίους εμφανίζεται.» Κυλώντας τα μάτια της, τον χτύπησε ελαφρά στο κεφάλι με τη γροθιά της. «Παρακαλώ. Και τώρα φύγετε γρήγορα! Με το που βγείτε στο στενό, πάτε δεξιά για να βρείτε τον μεγάλο δρόμο · από κει, η Lorenza θα ξέρει πού να σας πάει για να κρυφτείτε μια και καλή.»

H αίσθηση προσανατολισμού της ήταν εξαίρετη και τελικά δεν είχε κάνει λάθος. Εδώ και πολύ ώρα είχε την εντύπωση πως αν πήγαινε κυκλικά θα έβγαινε στο μέρος όπου κρυβόταν ο Rello. Δεν είχει κι άδικο προφανώς. «Α ναι,» έκοψε την έξοδο της ο Mark, πιάνοντας την απ'το χέρι, χωρίς καμία αίσθηση προσωπικού χώρου εφόσον τον είχε εξαφανίσει «μια συμβουλή: μην είσαι αρκετά περήφανη να χάσεις τη ζωή σου για να κρύψεις αυτούς, αν δεις ότι φτάνετε σ'αυτό το σημείο. Σε βλέπω πως είσαι. Να προσέχεις.»

Ο ψίθυρος τελείωσε · την άφησε. Δεν ήξερε τι, αλλά κάτι σε όλη του τη συμπεριφορά ήταν πολύ...διαφορετικό απ'ότι συνήθως. Κάπως εκλυστικό. Αλλά πώς να του πει πως ότι ζημιά έχει πάθει - το μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον - είναι φιλικά πυρά; Έγνεψε βιαστικά, τον κοίταξε για μια στιγμή, κι έφυγε τρέχοντας. Ήξερε πως το σημαντικότερο όλων ήταν να προλάβουν. Ακόμα κι ένα λεπτό, μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο θα έκανε τη διαφορά. Γι αυτό έτρεξε · κι ανάγκασε και τους άλλους να τρέξουν · ακόμα και με το πόδι χτυπημένο, την έκανε να το πατήσει πιο καλά για να σωθούνε...

Όμως δεν τους ακολουθούσε κανείς. Κάθε φορά που κοιτούσε πίσω της, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε καταδίωξη. Τι έγινε; Τόσο καλά τους αποπροσανατόλισε ο Mark; Σε τι άλλο πια διέπρεπε αυτός ο άνθρωπος; Όλα καλά τα κανε: πλοήγηση, συγέντρωση πληροφοριών, μαγείρεμα, καθάρισμα...τώρα και αποπροσανατολισμό. Ένας και συμφέρει.

Είχανε φτάσει σχεδόν στον μεγάλο δρόμο όταν είδε μπροστά τους ανθρώπους που τους κυνηγούσανε. Ήταν οι δύο που προπορεύονταν όμως αυτή τη φορά υπήρχε ακόμα ένας, ένας που δεν τον είχε ξαναδεί. Ήταν ψηλός, σοβαρός και δεν έτρεχε: ακολουθούσε στο δικό του βήμα, άνετο μ'αποφασιστικό αρκετά πιο πίσω. Δε μπορεί να ήταν μεγαλύτερος από τον πατέρα της--το αντίθετο μάλιστα. Τα μαλλιά του ήταν κατάμαυρα, μακριά, πιασμένα σε μια χαμηλή κοτσίδα. Ακόμα κι απ'την απόσταση που είχαν ενέπνεε σεβασμό και κυριαρχία. Λες κι έβγαιναν από μέσα του σαν ακτίνες, όποιος τον κοιτούσε δε μπορούσε παρά να τα αισθανθεί. Όσο πλησίαζε, φαίνονταν και τα σημάδια στο πρόσωπό του, το αξύριστο πρόσωπό του...είχε μια αγριάδα, μα ήταν ευχάριστη να τη βλέπεις. Και μόνο που τους κοιτούσε, τους έκανε να σταματήσουν.

Και τότε το κατάλαβε. Αυτός ο άνθρωπος ήτανε ο San. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Η καριδά της άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα, ειδικά όταν τον είδε να γέρνει απ'τη μία πλευρά για να βγάλει κάτι απ'την άλλη. «Πίσω,» είπε με κομμένη την ανάσα «γυρίστε πίσω και δεξιά.» Ακολούθησε την ίδια της τη συμβουλή κι έκανε μεταβολή άμεσα. Χάθηκαν από το οπτικό τους πεδίο με το που κάνανε τη στροφή. Πίσω στο πλήθος ή τον κύκλο και στον μεγάλο δρόμο για να προσπαθήσουν να βγουν από πίσω τους;  Πίσω ή μπροστά; Πίσω ή μπροστά; Πίσω ή μπροστά...;

Την απόφαση γι αυτήν πήρε ο Jake, o οποίος τώρα έτρεχε με σκοπό να βγει από πίσω τους · ήταν στη μέση του κύκλου του τετραγώνου. Τους άκουγε να τους πλησιάζουν, αλλά δεν άκουγε τρεις--δύο. Έδιναν οδηγίες ο ένας στον άλλον και τους ακολουθούσαν. Το αίμα της πάγωσε. Ο San πάλι θα τους έβγαινε από μπροστά, θα στοιχιμάτιζε τα πάντα ότι αυτό θα γινόταν. Κι αυτή αυτό θα έκανε εξάλλου. Όμως τους άλλους δύο τους κατάφερνε. Ξαφνικά ήξερε τι ήθελε να κάνει: έκανε τη δεύτερη μεταβολή της μέρας, τραβώντας τα μαχαίρια της. Σημάδεψε.

Δέκα μέτρα · πέντε · δύο · κανένα. Πλέον δεν έτρεχαν. Αιμόφυρτοι, έπεσαν κάτω, με τα μαχαίρια καρφωμένα στα πόδια τους. Δεν άργησαν να χάσουν τις αισθήσεις τους και η κοπέλα αμέσως σφύριξε στους άλλους δύο. «Μαζί μου!»

Αν αυτός ήθελε να παίξει παιχνίδια, μπορούσε κι αυτή. Αν τους έβγαζε απ'τη μέση, θα έβγαιναν πίσω απ'αυτόν αυτοί. Έβγαλε τα μαχαίρια της μέσα απ'τα πόδια των άλλων - ακριβώς στη γάμπα - χωρίς να σταματήσει ποτέ να τρέχει. Με τον νέο σκοπό στο μυαλό της άρχισε να τρέχει πολύ πιο γρήγορα απ'ότι πριν, τόσο που ανησύχησε πως θα άφηνε τους άλλους πίσω. Δεν ήξερε γιατί πριν φοβήθηκε τόσο πολύ να τον αντιμετωπίσει, μα τώρα που δεν τον αντίκρυζε δεν αισθανόταν το ίδιο. Μπορεί να φταίει η παρουσία του, που ήταν το δίχως άλλο επιβλητική. Όμως πίστευε πως μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Ή τουλάχιστον να τον καθυστερήσει αρκετά ή να του ξεφύγει εγκαίρως--κάτι απ'όλα αυτά τέλος πάντων.

Είχαν τρέξει τόσο πολύ αυτή τη μέρα, που ακόμα και η Lorenza άρχισε να νιώθει να καίνε τα πνευμόνια της. Όμως συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό · αν αυτό που κάνανε σήμαινε πως θα κατάφερναν--

Τίποτα, ολοκληρώθηκε αυτόματα η σκέψη της κυνηγού με το που πήρε τη στροφή. Μπροστά τους δεν είχαν άδειο δρόμο για να κυκλώσουν τον San, μα τον San τον ίδιο. Είχε προνοήσει τόσο πολύ, που μάλλον ποτέ δεν πήγε απ'την άλλη μεριά για να τους περιμένει. Την είχε καταλάβει με το που έριξε τα μάτια του πάνω της--πως αυτή ηγούνταν και πως τέτοιος ήταν ο χαρακτήρας της. Ένιωσε την ανάσα της να κόβεται και δεν είχε να κάνει με το τρέξιμο. Σταμάτησε τόσο απότομα που απορίας άξιο ήταν το γεγονός ότι δε στραμπούληξε κάτι. Οι άλλοι δύο δεν πρόλαβαν να σταματήσουν εγκαίρως και βρέθηκαν δύο μέτρα μπροστά της κι αριστερά. Κι ο San, στεκόταν εκεί με το ένα χέρι στη μέση του και το άλλο να στηρίζει το βάρος του πάνω...στην καραμπίνα του.

«Φ....ύ--φύγετε!» πρόσταξε η Lorenza, προσπαθώντας να βρει το νεύρο της, αλλά μάταια. Δεν ήξερε τι είχε αυτός ο άνθρωπος, μα η παρουσία του και μόνο την έκανε να ιδρώνει. Τα βέλη της είχαν τελειώσει · έστω ένα μαχαιράκι το ήθελε πάνω της για πιο κοντινή μάχη · και δεν της έμενε κάτι να πετάξει. Φόβος εισέβαλε σε κάθε μέρος του σώματός της, το πιο μικρό και το πιο κρυφό. Τι ήταν αυτό που τη φόβιζε όμως...;

Δεν είχε την παραμικρή ιδέα · και μόνο που στεκόταν έτσι μπροστά της, αμέριμνος και σαν να βαριέται όταν τόσοι από τους ανθρώπους του έπεφταν σαν τις μύγες, την ανατρίχιαζε. Είδε τόσα, και πάλι δεν ανησυχεί. Αυτό το μόνο που σημαίνει είναι πως η δική του δύναμη ξεπερνάει τη δική της τόσο που δεν τον νοιάζει. Ακίνητος, παρακολούθησε μ'ενδιαφέρον την κυνηγό να δίνει εντολές, να προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους δύο μα μάταια. Έμειναν να τον κοιτάζουν εξίσου τρογμένοι με την κοπέλα. Τα χείλη του τραβήχτηκαν σ'ένα τεμπέλικο χαμόγελο.

Το οποίο έδωσε θέση στην έκπληξη όταν είδε την κυνηγό να πιάνει τον καρπό της και να σφίγγει ακριβώς εκεί που ήταν δεμένος. Λίγο κόκκινο ακόμα πότισε στον επίδεσμο, όμως τώρα ήταν αποφασισμένη: με τρεις κινήσεις ακριβώς, ούτε μία παραπάνω, έβγαλε την χορδή του τόξου και την τύλιξε στο δεξί χέρι της. Αμέσως μετά, πήρε θέση, κάνοντας μια κωλοτούμπα, και βρέθηκε δίπλα στους άλλους δύο. «Είπα: φύγετε.» Έβγαλε τα μαχαίρια της. Μόνο τότε αντέδρασε ο San: το φρύδι σηκώθηκε και μαζί του και η καραμπίνα, που σταμάτησε να την χρησιμοποιεί σαν μπαστούνι.

Η καρδιά της χτυπούσε ανεξέλεκγτα, μα η φωνή της είχε βγει σταθερή, απόλυτη. Σημάδεψε, ενώ ταυτόχρονα είδε πως κι ο αντίπαλός της έκανε μια προσπάθεια να κάνει το ίδιο. Όμως εκείνη ήταν γρηγορότερη: έφυγε το μαχαίρι κι έσκισε τον αέρα! Δεν ήταν εξίσου εύστοχη δυστυχώς. Με μια νωχελική κίνηση του σώματός του προς τα δεξιά, το μαχαίρι έχασε απολύτως τον στόχο του και καρφώθηκε στον τοίχο. Μαζί με την αστοχία της, ήρθε κι ένα σαρδόνιο χαμόγελο απ'τον εχθρό της · λες και μια αόρατη δύναμη άρχισε να τον ρουφάει, η κυνηγός ένιωσε ένα αέρα να της παίρνει τα μαλλιά, κάπου πάνω από τον San. Kαι να αυτός ο παράλογος φόβος επέστρεψε, μαζί με τα κύματα του αέρα. Φτάνοντας στο αποκορύφωμα, ο αέρας που μαζεύτηκε τριγύρω του απελευθερώθηκε!

Το σώμα της ακινητοποιήθηκε · ένιωσε τα άκρα της να παγώνουν. Ο λαιμός της είχε στεγνώσει κι έτσι δε μπρούσε να καταπιεί τον φόβο της ενώ η καρδιά της έκανε κάτι περίεργο που σταμάτησε μια, αλλά ξαναξεκίνησε αλλοπρόσαλλα. Κοίταξε τον εαυτό της κατάππληκτη. Γιατί να αισθανθεί έτσι; Κοίταξε πώς έτρεμαν τα χέρια της, έτοιμα να ρίξουν το δεύτερο μαχαίρι. Μετά, κοίταξε τους άλλους δύο · και οι δύο είχαν πέσει στα γόνατα, μάτια και στόματα ορθάνοιχτα απ'τον φόβο.

Δε μπορούσαν να βγούνε όλοι εκτός μάχης όμως, γιατί θα έχαναν χωρίς καν να πολεμήσουν. Η περηφάνεια της άρχισε να επιστρέφει και να διώχνει λίγο λίγο τον φόβο που έδραζε μέσα της. Ε όχι και να χάσει αμαχητί! Έσφιξε τον καρπό της ξανά κι ένιωσε τον πόνο να την ξυπνάει. Έπρεπε να κουνηθεί αν ήθελε να αποφύγει το επερχόμενο χτύπημα του - είχε φέρει την καραμπίνα ψηλά και κοιτούσε μέσα απ'το σκόπευτρο. Αν και τα αισθανόταν πιο βαριά από ποτέ, ανάγκασε τα πόδια της να την υπακούσουν. Με ένα πήδημα προς το μέρος των άλλων, απέφυγε τον πυροβολισμό - που το μόνο που έκανε ήταν να τρομάξει τους άλλους δύο περισσότερο -. Δεν είχε και μεγάλη επιτυχία βέβαια, εφόσον και πάλι την πήρε λίγο στο πόδι. Δεν είχε ώρα γι αυτά όμως! Έπιασε τον Jake και τον πέταξε στο πλάι!

Επέστρεψε για να κάνει το ίδιο και με την Maddie όμως ο San είχε προβλέψει την κίνησή της. Αν και δεν τους πέτυχε, έσκασε στο έδαφος, υπερβολικά κοντά τους, πετώντας κομμάτια πέτρας στα μάτια και το πρόσωπό τους, ενώ ο ήχος σχεδόν της κούφανε! Κάπου εκεί, όταν και οι δύο χάσανε λίγο πολύ τον προσανατολισμό τους, έβαλε την καραμπίνα πίσω στη θήκη στον γοφό του και τις πλησίασε με αργά βήματα.

Δε μπορούσε να το δεχτεί ο εγωισμός της πως αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να τη νικήσει τόσο αβίαστα, πλησιάζοντας λες και πήγαινε να συναντήσει κάποιον φίλο του. Δεν είχε και την καλύτερη αντίληψη αυτήν τη στιγμή, μα ήξερε ότι κάτι έπρεπε να κάνει · θυμήθηκε γιατί είχε αποσυναρμολογήσει το τόκο κι αμέσως ξετύλιξε την χορδή από το χέρι της. Σε δέκα βήματα θα τους είχε φτάσει. Κρίμα που θα τον έφτανε αυτή πρώτη! Αποφασισμένη να μην χάσει και αυτόν τον γύρο, σαν ελατήριο πετάχτηκε από το έδαφος, και με τρία γοργά, μεγάλα βήματα τον έφτασε · πήδηξε πίσω και πάνω του!

Με την χορδή και στα δύο χέρια τώρα, γραπώθηκε πάνω στην πλάτη του με τα πόδια. Εκείνος όμως επέμενε και δεν αντιδρούσε ανάλογα με την κατάσταση--κάθε άλλο μάλιστα. Δεν έκανε καν τον κόπο να την ρίξει από πάνω του, απλώς προσπάθησε να ισορροπήσει με το νέο βάρος. Δεν το χε ξανακάνει, να πάει να πνίξει άνθρωπο πόσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο, αλλά δεν της έδινε κι άλλη επιλογή. Όχι ότι θα έκλαιγε τον πειρατή! Πέρασε τα χέρια της μπροστά από τον λαιμό του και πήγε να σφίξει...! Όμως το χέρι του είχε ήδη προλάβει να τρυπώσει μέσα στη θηλιά και την άρπαξε. Όσο προσπαθούσε να φέρει η κοπέλα τα χέρια της ακόμα πιο πίσω, να του σκίσει το δέρμα, να τον κάνει να αφήσει την χορδή, να την φέρει στον λαιμό του, τόσο ο άλλος πίεζε και στην άλλη μεριά.

Ξαφνικά η κοπέλα άκουσε έναν τεμπέλικο αναστεναγμό κι ένιωσε μεγάλη πίεση στα χέρια της. Λες και καβαλούσε άλογο, πήγε να τον ελέγξει με το "χαλινάρι" αλλά χωρίς αντίκρυσμα. Λες και ήταν πραγματικό άλογο, την τίναξε από πάνω του και την έστειλε πετώντας στον απέναντι τοίχο αντικρυστά τους, με μία μόνο κίνηση: αφού είχε τυλίξει την χορδή στην παλάμη του, που τώρα έτρεχε λίγο αίμα, την τράβηξε με δύναμη! Η κοπέλα διάνυσε τα τρία μέτρα στον αέρα και χτύπησε με την πλάτη στον τοίχο. Έβηξε κι έπιασε τον καρπό της πονεμένη · αν δεν τον είχε χτυπήσει...! Κι εκεί που πήγε να σηκωθεί για να ξεφύγει, το πόδι του San την πάτησε κάτω.

«Ω!» Ο αέρας της κόπηκε απ'την μπότα που έπεσε βαριά στην πλάτη της και την ανάγκασε να μείνει κάτω. Δεν είχε ιδέα πώς στο καλό πρόλαβε να την φτάσει τόσο γρήγορα · τόση ώρα πήγαινε υπερβολικά αργά...προφανώς επίτηδες. Στο καλό! Έπεσε από τέτοιο κόλπο. Άρχισε να αναπνέει κανονικά ξανά · προσπάθησε να γυρίσει ανάσκελα όμως δεν την άφησε. «Ααα!» Και η πλάτη της πονούσε ήδη από τα θραύσματα. Αυτό ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν.

«Ήρεμα μικρή. Δε θέλω να σου κάνω κακό.» Χέρια σταυρωμένα, η φάτσα να επέστρεψε στην τεμπέλικη ανωτερότητα. Δεν τον αδικούσε, τόσο εύκολα που την αντιμετώπισε, λες και δεν ήταν τίποτα. Όταν όμως τον κοίταξε σαν να τον κατηγορούσε ότι την κορόιδευε, χαμογέλασε ειλικρινά. «Δε λέω ψέματα. Αλλά δε λέω ότι αυτή η αλήθεια θα ήταν αλήθεια και δέκα λεπτά πριν.» Αυτό έπιασε την προσοχή της κοπέλας που τον κοίταξε για πρώτη φορά με άλλη έκφραση εκτός από θυμό ή φόβο. «Δεν περίμενα αυτός» το κεφάλι του έκλινε στον Jake που ακόμα δεν είχε φύγει και κοιτούσε σαν ψάρι έξω απ'το νερό τη σκηνή να εξελίσσεται «να χει τόσο καλή υποστήριξη. Μ'εντυπωσίασες. Μ'ανάγκασες να φύγω από το θεατρικό βλέπεις, και μόλις είχε αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρον.»
«...μην περιμένεις και συγγνώμη.»
Γέλασε δυνατά. «Δες το μικρό που κάνει και πνεύμα. Λοιπόν, δες πώς έχει το πράγμα: είσαι κυριολεκτικά κάτω απ'τη μπότα μου. Αν θέλω να σου κάνω κακό έχω την κάθε ευκαιρία...μα γιατί να το κάνω αυτό; Μπορείς να μου φανείς πολύ πιο χρήσιμη.» Το βλέμμα περιέργειας δεν άλλαξε αλλά ανησυχία το εμπλούτισε. «Αν δεχτείς να με βοηθήσεις θα αφήσω ήσυχη και εσένα και τα φιλαράκια σου.»