[Τέλος-Παρελθόν] Το χρυσό δαχτυλίδι (Μέρος Α')

Προηγούμενη ιστορία: [Τέλος] Κυνήγι μεγαθήριων! (18+) [Μέρος 1ο]

Περίληψη προηγουμένων: Ο Takeshi έφτασε στο Island of Mist ξεμπερδεύοντας με τον Vaskuf και πλήρωσε έναν παράνομο εν ονόματι Ken να τον πάει στην πόλη. Έμαθε για το Συμβούλιο που ήταν επικεφαλής και ύστερα από μια μικρή εξερεύνηση της πόλης βρήκε τον Alexander Petrovic. Αφού του παρουσίασε το χρυσό δαχτυλίδι με την μαύρη πέτρα και το σκαλισμένο φίδι, του πρότεινε έναν τρόπο για να μποϊκοτάρουν τον Don Bonifacio Monferatio. O Petrovic, προτού συνεχίσουν τη συζήτηση για το σχέδιο, ζήτησε να μάθει πως πέθανε ο George Moran, στον οποίο άνηκε το δαχτυλίδι. Ο Takeshi λοιπόν, άρχισε να εξιστορεί τα γεγονότα που ξεκινούν σε αυτό το νησί (προφανώς όχι όπως αναγράφονται).


Το post δεν μετράει στην βαθμολόγηση.

Τύχη... είναι ένα πράγμα που δεν τον ακολουθούσε στη ζωή του, αλλά στην πορεία του από τότε που έφυγε απ'το σπίτι ή όπως το χαρακτήριζε ο ίδιος "φυλακή του", του είχε γίνει κολλιτσίδα. Έκανε κουπί στη μέση του πουθενά, με μόνη παρέα το αγαπητό του σπαθί, ένα Den-Den Mushi και τον σπαστικό ήχο που έκαναν τα κουπιά όταν έρχονταν σε επαφή με την θάλασσα. Οι προμήθειες του είχαν τελειώσει από την προηγούμενη μέρα και ήταν απολύτως φυσιολογικό. Ποιος ηλίθιος θα ξεκινούσε ταξίδι με 5 άψητα κομμάτια χοιρινής μπριζόλας, αυγά και φρούτα... Βέβαια ένας άνθρωπος μεγαλωμένος έχοντας τα πάντα στο πιάτο δε θα μπορούσε να ξέρει, αλλά θα μπορούσε να φανταστεί. Είχε αρκετά λεφτά πάνω του, αλλά σίγουρα δεν ήταν φαγώσιμα και το στομάχι του μούγκριζε. Κατάφερε παρόλα αυτά να πιάσει ένα θηριώδες ψάρι (περίπου 5 κιλών) με τις μπριζόλες σαν δόλωμα, αλλά φυσικά δεν είχε τρόπο να το μαγειρέψει. Η αυτού μεγαλειότης του δε θα μπορούσε επίσης να καταναλώσει ωμά τα αυγά, τα οποία κατέληξαν να χρησιμοποιηθούν ως βλήματα ενάντια σε γλάρους, πετυχαίνοντας μερικούς με επιτυχία και προκαλώντας του τουλάχιστον διασκέδαση... Τα φρούτα φαγώθηκαν εν μία νυκτί μιας και στη μισητή του έπαυλη τα καταβρόχθιζαν όντας σε αφθονία. Η μόνη του ελπίδα, να φτάσει σε κάποιο νησί. Πέρα από όλη τη δυστυχία με το φαγητό, ο άνεμος φυσούσε προς το μέρος του, η θάλασσα ήταν λάδι και ως δια μαγείας, η βάρκα ακολουθούσε πιστά την πορεία της προς το νησί Yamagata, όπως ακριβώς ήθελε. Δεν το γνώριζε βέβαια, μην έχοντας ιδέα από πλοήγηση, αλλά ο σωτήριος αγγελιαφόρος του φρόντισε να τον ενημερώσει λίαν συντόμως.

Σκούπισε τον ιδρώτα απ'το μέτωπό του φανερά εκνευρισμένος και κουρασμένος. Κουρασμένος λόγω της πείνας του και τσαντισμένος εξαιτίας της όλης ταλαιπωρίας. Πίστευε πως ένα ταξίδι θα ήταν παιχνιδάκι για έναν άντρα του επιπέδου του, αλλά η διαδικασία "απόδειξης της αξίας του" δεν πήγαινε πολύ καλά μέχρι τώρα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο ήλιος έκαιγε και χωρίς άλλα αυγά, οι γλάροι δεν έλεγαν να φύγουν πάνω απ'το κεφάλι του. Την εκνευριστική, άμοιρη κατάσταση έσωσε το Den-Den Mushi, το οποίο σήκωσε αμέσως.
-Tousen!!! φώναξε γεμάτος ελπίδα.
-Αφέντη Takeshi, ελπίζω να είστε καλά.
-Τώρα είμαι! Πες μου πως έχεις καλά νέα!!!
-Η αλήθεια είναι πως έχω. Αν συνεχίσετε με την ίδια ταχύτητα, θα βρεθείτε σε 2 περίπου ώρες στο Yamagata.
-Είσαι φοβερός Tousen! Τι γίνεται στο σπίτι;
-Τίποτα το ανησυχητικό. Ο πατέρας σας δεν έχει επιστρέψει ακόμα, το ίδιο κι ο μεγάλος σας αδερφός. Όσο για τον αφέντη Judal, ετοιμάζεται να πάει στο Sabaody. Κανείς δε σας κυνηγάει.
-Αυτό είναι καλό. Ο "κοριός" είναι στο νησί;
-Μάλιστα! Όλα πάνε ρολόι.
-Σε ευχαριστώ για όλα Tousen. Η βοήθειά σου ήταν πολύτιμη. Νομίζω ότι δε θα τα ξαναπούμε σύντομα.
-Μάλιστα αφέντη Takeshi. Σας εύχομαι καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνετε. είπε και έκλεισε.
Μα ξέρεις τι θέλω να κάνω... και δε με σταμάτησες καν... σκέφτηκε και κοίταξε τον ουρανό κουρασμένα και νοσταλγώντας τον μεσήλικο μπάτλερ που τον είχε μεγαλώσει. Ήταν ο μόνος που του έλειπε από αυτό που αποκαλούσε σπίτι.

Συνέχισε να κάνει κουπί, αλλά λόγω κούρασης και μιας δόσης τεμπελιάς του πήρε παραπάνω να φτάσει στο νησί. Όταν μπήκε στο λιμάνι βρέθηκε μπροστά σε ένα ανθρώπινο θαύμα. Την στιγμή που η βάρκα του άγγιξε μια ξύλινη πλατφόρμα κι έδεσε, ένας μικρόσωμος άντρας με μεγάλο προγούλι και χαρακτηριστική γαλάζια στολή έφτασε μπροστά του και ζήτησε τα στοιχεία του. Ο Takeshi του τα έδωσε δηλώνοντας ότι είναι ταξιδιώτης και πως η στάση στο νησί του ήταν αναγκαία για να ανεφοδιαστεί. Δικαιολόγησε το σπαθί του αναφερόμενος στην οξυμένη εγκληματικότητα μετά το θάνατο του Whitebeard και πως ήταν τυχερός που δεν υπήρξε θύμα πειρατών. Σε γενικές γραμμές, ο άντρας πείστηκε κι αφού πήρε μερικά belli ως αντίτιμο της παραμονής του, τον συμβούλεψε σε μερικά εστιατόρια και έφυγε. Στα μάτια του νεαρού ήταν καλοσυνάτος τύπος, αλλά περιττός και ελαφρώς ενοχλητικός. Αφού τεντώθηκε, παρατήρησε το τοπίο για να αποφασίσει πως θα κινηθεί. Το λιμάνι ήταν όμορφα φτιαγμένο και φάνταζε ιδιαίτερα προσιτό. Τα διάφορα κτήρια, κυρίως ψαράδικα, ήταν φτιαγμένα από πέτρα, ενώ υπήρχε αρκετά μεγάλη κινητικότητα στο χώρο. Το μεσημέρι είχε δώσει τη θέση του στο απόγευμα και οι ψαράδες κι έμποροι μάζευαν τις πραμάτειες τους για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Μέσα σε αυτό το χάος, ο κοκκινομάλης νεαρός έπιασε έναν άντρα στην ηλικία του που ξεκουραζόταν και του ζήτησε οδηγίες.
-Καλησπέρα, πού θα μπορούσα να φάω και με ποιο τρόπο μπορώ να φτάσω στην κοντινότερη πόλη;
-Αν βιάζεσαι, θα σου δώσουν φαΐ στο χωριό που είναι πίσω απ'το λιμάνι. Τώρα για την πόλη, ο γερο-Mayuri πηγαινοέρχεται καθημερινά με το κάρο, ίσως σε πάει. είπε κάπως τεμπέλικα δείχνοντας ένα κάρο στο βάθος.

Με κάρο!; Κάρο!; σκέφτηκε έξω φρενών. Ευχαρίστησε τον άντρα και αφού του γύρισε την πλάτη, αναστέναξε. Ένιωθε διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να επιτύχει τον στόχο του, αλλά όπως αποδεικνυόταν, δεν ήταν και τόσο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βάδισε προς το κάρο παύοντας να σκέφτεται την όλη διαδικασία. Μονάχα μία φράση ακουγόταν επανειλημμένα στο κεφάλι του "Είσαι τόσο άχρηστος όταν δεν είσαι σοβαρός!!!". Το ύφος του σοβάρεψε. Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, το σώμα του έμενε μόνιμα σφιγμένο και έβλεπε τα πράγματα πιο σφαιρικά και με μεγαλύτερη ταχύτητα. Έφτασε μπροστά στο "όχημα", το οποίο ήταν φορτωμένο με ψάρια που βρωμοκοπούσαν, αλλά ο ιδιοκτήτης δεν ήταν πουθενά. Άρχισε λοιπόν να παρατηρεί την ξύλινη κατασκευή, μιας και δεν υπήρχε όμοιά της στο σπίτι του. Ξαφνικά, ένας θόρυβος ακούστηκε πίσω του και πριν προλάβει να γυρίσει, ένιωσε έναν στιγμιαίο πόνο στα πλευρά. Γύρισε έτοιμος για μάχη, αλλά το μόνο που είδε ήταν μια μαγκούρα ενός ασπρομάλλη γέρου να τον σημαδεύει.
-Θέλεις κάτι φίλε!; Θες να δεις τι είμαι ικανός να κάνω!; βροντοφώναξε ο ηλικιωμένος. Ήταν γύρω στο 1.65, κοκκαλιάρης, γεμάτος ρυτίδες. Το πάνω μέρος του κεφαλιού του ήταν φαλακρό και τριγύρω είχε άσπρα μαλλιά που έφταναν ως το πιγούνι του. Φορούσε ένα ένδυμα αρκετά όμοιο με kimono που του έφτανε με το ζόρι ως τα μπούτια και φαγωμένα σανδάλια, ενώ όταν μιλούσε η μασέλα του τρεμόπαιζε έτοιμη να εκσφενδονιστεί. Σε όλα αυτά προστίθεται και ένα μόνιμο τρέμουλο, ειδικότερα στα χέρια.
-Πιο πιθανό είναι να πεθάνεις παρά να προλάβεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο... σκέφτηκε, αλλά γρήγορα ρώτησε κάπως διστακτικά: Εμμμ... μήπως πηγαίνετε προς την πόλη;

-Πώς το ξέρεις; Με παρακολουθείς!; Θα σε σπάσω ρε μπ... αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, η μασέλα του πήγε να βγει απ'το στόμα. Ευτυχώς την έπιασε αμέσως, πιθανότατα εξοικειωμένος με την κατάσταση. Ο Takeshi κοιτούσε τον γέρο με πλήρη διστακτικότητα. Δεν είχε συναντήσει ποτέ στη ζωή του κάτι παρόμοιο και του ήταν αδύνατο να αποφασίσει πως να το διαχειριστεί. Όταν επανατοποθέτησε την μασέλα, μασούλησε ελαφρώς για να σιγουρευτεί ότι "έκατσε καλά" και συνέχισε να κραυγάζει και να απειλεί. Η φωνή του ήταν τόσο ψιλή και τόσο ενοχλητική. Η σκέψη να τον αποκεφαλίσει επιτόπου είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά δημοφιλής στο κεφάλι του. Aπ' την δύσκολη θέση τον έσωσε ένας ψαράς που περνούσε εκείνη την ώρα από δίπλα.
-Γερο-Mayuri, πάλι βρίζεις τον κόσμο; Τι θα πει η Kyoko αν μάθει ότι ο παππούς της φέρεται έτσι;
-Σκάσε βλάκα! φώναξε σαν παπαγάλος και κατέβασε επιτέλους την μαγκούρα του στο έδαφος. Δε θα το πεις στην Kyoko!
-Δε θα το πω, αλλά θα με πετάξεις στο χωριό. είπε ύπουλα και ύστερα κοίταξε τον νεαρό. Δε σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας, ταξιδιώτης; ρώτησε και ο Takeshi του έγνεψε καταφατικά. Κατάλαβα, μην τον παρεξηγείς, είναι καλόκαρδος κατά βάθος... είπε κοιτώντας τον γέρο και του έκανε νόημα πως έχει αρχίσει να τα χάνει. Λέγομαι Kain και μένω στο χωριό πίσω απ'το λιμάνι! πρόσθεσε και του έδωσε το χέρι.
-Είμαι ο Takeshi. Θέλω να πάω στην πόλη και μου είπαν ότι είναι ο μόνος που πηγαίνει ως εκεί. απάντησε πιάνοντας με υπεράνθρωπες προσπάθειες το χέρι του ψαρά.

-Α, συχνό φαινόμενο... Γερο-Mayuri, θα πετάξεις και τον Takeshi στην πόλη; Δεν αρμόζει σε έναν ταξιδιώτη που ήρθε να θαυμάσει το όμορφο νησί μας να περπατήσει ως εκεί.
-Σκάσε βλάκα!!! ξαναφώναξε σαν παπαγάλος και πήγε πίσω από ένα μικρό κτήριο για να γυρίσει μερικά δεύτερα αργότερα με ένα άλογο. Θα τον πάω! φώναξε με σηκωμένη τη μαγκούρα του, Αλλά αν πεις τίποτα στην Kyoko, θα σου... αλλά τα λεγόμενά του διακόπηκαν ξανά απ' την μασέλα του που ήταν έτοιμη να πετάξει προς τον Kain. Αφού έδεσε το άλογο στο κάρο, κάθισε στο μπροστινό μέρος που χωρούσε 2 άτομα και άρχισε να ασχολείται με τις εξαρτήσεις.
-Λοιπόν; Από που ήρθες;
-Ε!; Από την North Blue.
-Απ'την North Blue!? Μα πώς!;
-Μεγάλη ιστορία... Σταμάτα να ρωτάς και πηγαίνετε με στην πόλη... δε φτάνει που θα ανέβω σε αυτό το πράγμα πρέπει να σας ακούω και να μιλάτε... Και τι φάση με αυτόν τον γέρο... Και γιατί ζέχνει ψαρίλα...
-Χμμ.. Με συγχωρείς για την αδιακρισία φίλε μου. Πάντως θα σου αρέσει το νησί μας, ο αυτοκράτορας φροντίζει για το καλό όλων και έχουμε το καλύτερο sake σε ολόκληρη την West, αν όχι στον κόσμο!
-Χμμμ... Sake ε?

-Το γνωρίζω και είναι ένας απ'τους λόγους για τον οποίο ήρθα. Πού μπορώ να μάθω πως παρασκευάζεται και ποιος το πουλάει;
-Ξεκινάμε βλάκες!!! Ανεβείτε, αλλιώς θα σας αφήσω!!! κραύγασε ο γέρος τρέμοντας και έπιασε το χαλινάρι.
Με ένα "Ουπς!", ο Kain πήδηξε στο κάρο αφήνοντας τη θέση δίπλα στον Mayuri για τον Takeshi. Ο νεαρός κοκκινομάλλης, ανέβηκε διστακτικά κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη δείξει πόσο σιχαινόταν το ξύλινο κατασκεύασμα και κάθισε δίπλα στον γέρο. Ο τελευταίος χτύπησε τα χαλινάρια και το άλογο ξεκίνησε να καλπάζει.
-Ποιος το παρασκευάζει; Σχεδόν όλοι! απάντησε γελώντας. Τα βασικά του συστατικά είναι ρύζι και νερό και το Yamagata είναι ως επί το πλείστον γεωργικό νησί. Τώρα το πιο υψηλής ποιότητας παρασκευάζεται στις πόλεις, αν και το ρύζι που χρησιμοποιείται είναι το ίδιο... Το sake που φτιάχνουν οι χωρικοί προορίζεται κατά κύριο λόγο για τοπική κατανάλωση, εκτός από μερικές οικογένειες που συνεργάζονται τα εργαστήρια της πόλης. Αυτά φτιάχνουν sake και το εξάγουν στα υπόλοιπα νησιά της West και του κόσμου.
-Φαίνεται κερδοφόρα διαδικασία...
-Ξεκάθαρα! Είναι το βασικό στοιχείο της οικονομίας μας. Ή μάλλον το βασικό στοιχείο των κερδών μας. Ο αυτοκράτορας φροντίζει να υπάρχει ισορροπία.

-O αυτοκράτορας Hirohito?
-Ναι. Είναι καλόκαρδος άνθρωπος και γεννημένος ηγέτης. Φροντίζει να υπάρχουν ισορροπίες μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και δε γυρνάει την πλάτη του στους άπορους. Ξέρω πολλούς που δεν τους τα έφερε καλά η ζωή και που χάρη στην πρόνοια, που δημιούργησε ο αυτοκράτωρ, κατάφεραν να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Πραγματικά ένας καταπληκτικός άνθρωπος.
-Τι λες τώρα!; έκανε πως ενδιαφερόταν. Καθένας παίρνει ό,τι αξίζει σκουπίδι... Άμα κάποιος καταλήξει να πέσει τόσο χαμηλά, παύει να είναι χρήσιμος και περισσεύει... Γι αυτό άλλωστε είναι και τόσοι πολλοί στην κατώτερη τάξη, για να μπορούν να παρέχουν κάθε είδους υπηρεσίες στις ανώτερες... σκέφτηκε αηδιασμένος κοιτώντας τους αγρούς στα δεξιά του για να μη δουν την έκφρασή του. Όση ώρα μετακινούνταν, το τοπίο είχε αλλάξει αρκετά. Στο βάθος φαινόταν ένα μικρό βουνό με καταπράσινους πρόποδες, ενώ δεξιά κι αριστερά του δρομίσκου υπήρχαν ατελείωτοι αγροί. Οι περισσότεροι καλλιεργούνταν και μάλιστα με ποικίλα ανά στρέμμα μέσα. Είχε διαβάσει γι'αυτά, όπως και για άπειρα άλλα, οι αγρότες χρησιμοποιούσαν διάφορα εργαλεία για να καλλιεργούν τη γη όπως η τσάπα και η τσουγκράνα. Παρόλα αυτά, η ύπαρξη νέων μορφών καλλιέργειας ήταν εμφανής. Συχνά, αγρότες χρησιμοποιούσαν ζώα για να σπείρουν, τα οποία έσερναν μια ξύλινη κατασκευή, που σύμφωνα με όσα είχε διαβάσει, ονομαζόταν άροτρο. Βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν κίνησε το ενδιαφέρον του, πέρα απ'το γεγονός πως ότι είχε διαβάσει ήταν αληθινό. Σύμφωνα με όσα είχε διαβάσει άλλωστε, κατέληγε στο ό,τι "η γνώση είναι δύναμη", ενώ έδινε και πολύ βάρος σε αυτό που είχε γράψει ένας βιολόγος: "Προσπάθησε να μάθεις κάτι απ’ όλα και όλα για κάτι."

Ήξερε πολύ καλά τι ήταν αυτό το "κάτι". Η μόνη προσθήκη που έγινε στο τοπίο, ήταν μικρές πηγές νερού, που πιθανότατα χρησίμευαν στην παρασκευή του sake και καλαμιές στην άκρη του δρόμου. Σύντομα, το δρομάκι απέκτησε παρακλάδια και στο "σταυροδρόμι" ο γέροντας σταμάτησε απότομα το κάρο.
-Κατέβα ρε μπά... κραύγασε αλλά η μασέλα του έφυγε πάλι...
-Αυτό το πράγμα δεν σταματάει ποτέ; αναρωτήθηκε σκεπτόμενος πως θα συνέχιζε τη διαδρομή μαζί του μέχρι την πόλη...
-Ευχαριστώ γερο-Mayuri, θα δώσω τα χαιρετίσματά σου στην Kyoko! είπε κλείνοντας το μάτι στον ηλικιωμένο και πήδηξε απ'το κάρο. Χάρηκα για την γνωριμία Takeshi, ελπίζω να τα ξαναπούμε και να χαρείς το νησί μας! φώναξε εγκάρδια κι αφού τους χαιρέτησε, ακολούθησε το μονοπάτι προς το χωριό. O Mayuri χτύπησε με μιας τα χαλινάρια και το άλογο ξεκίνησε απότομα, κάνοντας τον νεαρό να χάσει την ισορροπία του και σχεδόν να πέσει.
-Θα σε σκοτώσω κωλόγερε! σκέφτηκε έξαλλος, αλλά συγκρατήθηκε σκεπτόμενος το ρόλο του και το τι ήθελε να κάνει. Πάραυτα, άρχισε να τον παρατηρεί. Τα μάτια του ήταν σχεδόν ολόκλειστα και το σώμα του καμπουριασμένο. Ένιωθες ότι το άλογο πήγαινε μόνο του, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να αισθανθεί ασφαλείς κοντά του. Η διαδρομή συνεχίστηκε χωρίς να υπάρχει διάλογος και λίγα λεπτά αργότερα, η μεγαλοπρεπής πόλη εμφανίστηκε στον ορίζοντα. Η απόσταση απ'το λιμάνι δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά η μυρωδιά και η ιδέα πως βρισκόταν πάνω σε ένα κάρο, είχε κάνει τον Takeshi να ανυπομονεί να κατέβει.