[Τέλος-Παρελθόν] Το χρυσό δαχτυλίδι (Μέρος Α')

-Δε μου το είπες αυτό! Έχει μεσημεριάσει σχεδόν· μήπως θέλεις να γυρίσουμε στο Magome*; Δε θα ήθελα να σου χαλάσω το ταξίδι σου.
-Δεν το χαλάς, ίσα-ίσα το κάνεις καλύτερο! Τι θα έλεγες να φάμε κάτι πρώτα και μετά να γυρίσουμε; Νομίζω ότι μου λείπει το σπίτι μου μετά από αυτό...
Μην μπορώντας να καταλάβει πως εξέλαβε η κοπέλα τα τελευταία, κίνησαν προς το κοντινότερο μαγαζί, όπου έφαγαν και ήπιαν. Όταν τελείωσαν, συνέχισαν την πορεία τους προς το ανάκτορο, ώστε να γυρίσουν με τα πόδια στο Karma, για να δει ο Takeshi το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης. Σε αντίθεση με την άλλη πόλη, το Ouchijuku δεν παρουσίαζε εμφανή διάκριση των κατοίκων. Τα περισσότερα σπίτια ήταν μονοκατοικίες, ενώ ανά διαστήματα εμφανίζονταν επαύλεις. Στο Magome τα φτωχότερα οικήματα βρίσκονταν προς το εξωτερικό της πόλης και οι επαύλεις και τα ξενοδοχεία κοντά στο ανάκτορο. Πλησιάζοντας στο οίκημα της αυτοκρατορικής οικογένειας, τα σπίτια αραίωναν και ο δρόμος μεγάλωνε καταλήγοντας σε μια πέτρινη γέφυρα. Τα άκρα της ήταν χτισμένα με τον ίδιο τρόπο, όπως και ο δρόμος προς το Ouchijuku, με μεγάλο πλήθος κόσμου να πηγαινοέρχεται.
-Σε λιγότερο από 10 λεπτά θα βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι.
-Πολύ ενδιαφέρον τρόπος κατασκευής. Όλοι προτιμούν το περπάτημα ε;
-Πέρα απ'το ότι τα κάρα κάνουν κύκλο, κοστίζουν κι όλας. Για την ακρίβεια, η γέφυρα χτίστηκε πριν μια δεκαετία, οπότε οι μικρές άμαξες έχουν περισσότερο ψυχαγωγικό ρόλο και φυσικά βοηθούν αρκετά σε περιπτώσεις ξενάγησης. είπε κοιτώντας τον και με τα λόγια αυτά, πέρασαν την μικρή γέφυρα για να βρεθούν στους "πρόποδες" του ανακτόρου.

*η αρχική πόλη.

Ο δρόμος είχε κυκλικό σχήμα γύρω από την υπερυψωμένη ακρόπολη, στην κορυφή της οποίας δέσποζε το επιβλητικό ανάκτορο. Πολλοί ήταν αυτοί που ακολουθούσαν την ίδια ή την αντίθετη διαδρομή με το "ζευγάρι", κοιτώντας τα αξιοθέατα και θαυμάζοντας το οίκημα της αυτοκρατορικής οικογένειας. Η παρουσία της πολιτοφυλακής ήταν εμφανής, καθώς ανά μερικά μέτρα μπορούσε να προσέξει κανείς ομάδες των δύο ή τριών ένοπλων αντρών ή γυναικών. Ο περίπατος τους έφτασε στο τέλος του, όταν πράγματι μετά από λίγα λεπτά, έφτασαν στο σταυροδρόμι απ'όπου η γοητευτική νεαρή τον είχε οδηγήσει στα ξενοδοχεία. Αποχαιρετίστηκαν διακριτικά αφήνοντας να εννοηθεί πως θα ξαναϊδωθούν σύντομα. Ο Takeshi έδειχνε ικανοποιημένος και ανακουφισμένος που ξεφορτώθηκε την Kanra· είχε σπαταλήσει αρκετό χρόνο που ίσως αποδεικνυόταν πολύ χρήσιμος στο μέλλον. Με γοργό βήμα έφτασε στο Karma, ανέβηκε στο δωμάτιό του και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Τα χρήματά του είχαν μειωθεί δραματικά χάρη στις εξυπηρετήσεις του προς την σερβιτόρα, κάτι που με τη σειρά του μετατράπηκε σε ένα επιπλέον βάρος. Κλείνοντας τα μάτια του, επιχείρησε να καθαρίσει το μυαλό του και να ετοιμαστεί ψυχολογικά για την επίσκεψή του στο εργαστήρι του Isogai. Τι θα γινόταν αν δεν δεχόταν να τον συναντήσει και πώς θα έβρισκε το τόπο διαμονής του αν δεν τον ενημέρωνε ο Kakerou; Οι απαντήσεις που ξεπηδούσαν στο μυαλό του ίσως ήταν αποτελεσματικές, αλλά απαιτούσαν να τραβήξει πολύ την προσοχή και ενδεχομένως να κινητοποιούσε ολόκληρες διμοιρίες των Shinsengumi. Ξεφύσηξε σκεπτόμενος τα πιθανά σενάρια και αποφάσισε να σταματήσει. Στο σημείο που είχε φτάσει δεν υπήρχε λόγος να πιέζεται περαιτέρω, ο χρόνος πλησίαζε και θα του έδινε τις απαντήσεις που ζητούσε.

Σύντομα ο ήλιος άρχισε να δύει σηματοδοτώντας την ώρα αναχώρησης του νεαρού. Φόρεσε τον μανδύα του και το σπαθί του, που πάντα έβγαζε μόλις έμπαινε στο δωμάτιο και αφού σουλουπώθηκε, ξεκίνησε προς το εργαστήρι. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Όπως και την προηγουμένη, ο Kakerou, ο Shin κι ο άλλος εργάτης, μετέφεραν ρύζι και καυτό νερό στα διάφορα καζάνια. Ο Kakerou τον πρόσεξε λίγα λεπτά αργότερα και τον πλησίασε με βραδύ ρυθμό.
-Καλησπέρα κύριε Kouen, ακριβώς στην ώρα σας. είπε καλοσυνάτα και ελαφρώς κουρασμένα.
-Μα δε θα μπορούσα να σας καθυστερήσω, ήδη κάνετε πολλά για μένα. είπε με τη σειρά του ανταποδίδοντας το κομπλιμέντο και την καλοσύνη.
-Δυστυχώς δε σας έχω πολύ καλά νέα. Μίλησα χθες με τον Isogai και μου είπε πως δεν έχει χρόνο μέχρι να επιστρέψει. Δήλωσε αδιάθετος και έχει κάποιες συναντήσεις μέχρι τότε.
-Αυτά είναι πράγματι κακά νέα... είπε κάνοντας τον θλιμμένο. Το νωρίτερο που θα μπορούσα να τον συναντήσω είναι μια βδομάδα;
-Φοβάμαι πως ναι. Μέχρι πότε θα βρίσκεστε εδώ;
-Δεν το γνωρίζω, αλλά κρίνοντας απ'τα λεφτά που έχω μαζί μου δε νομίζω πως μπορώ να παραμείνω στο νησί για παραπάνω από τρεις μέρες. Είναι πραγματικά κρίμα που δε θα έχω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί του.
-Θα δοκιμάσω ξανά σήμερα μιας και αγαπάτε τόσο το ποτό μας, αλλά δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα.
-Το κατανοώ και σας είμαι ευγνώμων για την βοήθεια. πρόσθεσε και κάνοντας μια μικρή υπόκλιση, έκανε να φύγει.

-Κύριε Kouen, μετά απ'όσα είπαμε θεωρώ πως είναι αγένεια να σας αφήσω να φύγετε έτσι. είπε χαμογελώντας και σήκωσε το χέρι του για να τον σταματήσει. Στη συνέχεια μπήκε για λίγο στο κτήριο, μίλησε με τους άλλους 2 εργάτες που εργάζονταν το βράδυ και όλοι μαζί έφεραν ένα μικρό τραπέζι, δυο σκαμπό και 2 ποτήρια. Τα τοποθέτησαν μπροστά στον κοκκινομάλη νεαρό κι αφού κάθισε απέναντι απ'τον Kakerou, γέμισαν τα μικρά πήλινα ποτήρια με σάκε 5 ημερών. Οι δυο εργάτες συνέχισαν την δουλειά τους, όσο οι άλλοι δύο έπιναν και συζητούσαν. Ο φιλικός εργάτης ρωτούσα συνεχώς τον Takeshi για τα ταξίδια του και πιθανές γνωριμίες του. Ευτυχώς ο νεαρός ήταν αρκετά διαβασμένος και μπορούσε να απαντήσει επιτυχώς· σε συνδυασμό με την φαντασία του κι όλας, κατάφερε να ενθουσιάσει τον Kakerou ακόμα περισσότερο. Το ένα ποτήρι έφερε το άλλο και η μία κουβέντα την άλλη. Η ώρα πέρασε και πλέον το πέπλο της νύχτας είχε καλύψει τον ουρανό.
-Νομίζω πως το παράκανα. Πρέπει να αναπληρώσω τις ώρες που έχασα... είπε κατσουφιασμένος και τεντώθηκε. Λοιπόν Takeshi, χάρηκα πολύ που τα είπαμε! Ελπίζω να ξαναπεράσεις πριν φύγεις και θα φροντίσω να μιλήσω στον Isogai ξανά μετά για το θέμα σου.
-Ευχαριστώ πολύ Kakerou! Σε ευχαριστώ και πάλι για την εξυπηρέτηση.
-Μη το συζητάς! Αυτό είναι από μας! είπε και ακούμπησε το μισογεμάτο μπουκάλι με το sake. Καληνύχτα! φώναξε όταν σηκώθηκε απ'το σκαμπό και βάδισε προς το εσωτερικό του κτηρίου, όπου οι 2 εργάτες έκαναν δουλειά τριών την μία ώρα τουλάχιστον που έλειπε. Το βλέμμα του Takeshi στένεψε και ξεφύσηξε. Έπιασε το μπουκάλι και με αργές κινήσεις βγήκε απ'το εργαστήρι και κίνησε προς τους κοντινότερους αγρούς.

Βρήκε τον πιο απομακρυσμένο και λιγότερο εμφανή και κρύφτηκε πίσω από ένα ψηλό δέντρο. Δεν είχε πολλά περιθώρια πλέον, έπρεπε να μάθει που έμενε ο ιδιοκτήτης σήμερα, αλλιώς κάτι του έλεγε πως δε θα είχε ξανά άλλη ευκαιρία. Ακουμπώντας το μπουκάλι κάτω, γέμισε με καπνό την πίπα του και την άναψε. Έβγαλε τον καπνό αναστενάζοντας και έμεινε να χαζεύει το εργαστήρι παρασκευής sake. Θα περίμενε μέχρι να σχολάσει ο εργάτης και θα τον ακολουθούσε πάση θυσία. Δυστυχώς για τον Takeshi όμως, η ώρα αυτή άργησε να έρθει. Όταν ο Kakerou τελείωσε, κλείδωσε το κτήριο και τον φράκτη, ενώ οι άλλοι δύο είχαν φύγει πιο νωρίς. Τότε ακολούθησε τον μπροστινό δρόμο απ'τον αγρό που κρυβόταν. Το βήμα του ήταν αργό και αρκετά εκνευριστικό για κάποιον που τον περίμενε τόση ώρα για να τον κατασκοπεύσει. Όπως και να χε, μόλις περπάτησε αρκετά μέτρα μπροστά, ο κοκκινομάλης άρχισε να τον ακολουθεί μέσα απ'τους αγρούς, θάμνους ή δέντρα, πάντα σίγουρος πως δεν τον είχε αντιληφθεί. Είχε περάσει πάνω από 6 σπίτια, όταν έφτασε μπροστά σε ένα απ'τα ψηλότερα της γύρω περιοχής. Κι αυτό, όπως όλα τα προηγούμενα, ήταν φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο, ενώ πέρα απ'τον μικρό καταπράσινο κήπο, είχε και αρκετά παράθυρα με ξύλινα κάγκελα. Ο εργάτης χτύπησε την βαριά πόρτα, την οποία άνοιξε ύστερα από λίγο ένας λιγνός άντρας και του έκανε να περάσει. Την στιγμή που η πόρτα έκλεισε, ο Takeshi πετάχτηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το οίκημα. Πήδηξε πάνω απ'τον χαμηλό φράχτη του κήπου και κόλλησε την πλάτη του σε έναν τοίχο, έχοντας ένα παράθυρο στο αριστερό του χέρι κι ένα δέντρο στα δύο περίπου μέτρα μπροστά του, που του παρείχε κάλυψη για ανεπιθύμητα βλέμματα (αν και εκείνη την ώρα ο δρόμος ήταν άδειος).

Περίμενε υπομονετικά, ώσπου το φως του δωματίου άνοιξε συνοδευόμενο από βήματα και φωνές. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος μιλούσε και τι έλεγε, αλλά σύντομα η βαβούρα έπαψε. Πιθανότατα είχε την πλάτη του στην κουζίνα ή το καθιστικό, γιατί είχαν ακουστεί ήχοι από καρέκλες. Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο στο λουόμενο από φως παράθυρο, έτεινε το αυτί του πιο κοντά για να πιάσει κάτι από αυτά που ειπώνονταν.
-...τι ενοχλητικός πάντως... και δεύτερη φορά...
-Μην ασχολείσαι μαζί του θα φύγει. ακούστηκε μια άγνωστη φωνή.
-Αύριο θα πάω τελευταία φορά στο εργαστήρι. ακούστηκε ξανά η φωνή του Kakerou. Πότε σου είπε ότι θα έρθει ο μεσάζοντας;
-Σύντομα.
-Όλο μας τα μασάει αυτός ο μπάσταρδος!
-Ηρέμησε! Κι οι δύο ξέρουμε τι είναι ικανός να κάνει ο Petrovic, είδες τι έπαθε ο Yuri. Θα έρθει όποτε έρθει και τελειώσαμε, μια και καλή! Αύριο θα ξανάρθει, αν πάει πάλι αυτός στο εργαστήρι πες του τα δικά σου.
-Θα του τα πω, αλλά δεν τους εμπιστεύομαι! Πώς θα το κάνει με τον Hijikata στο νησί;
-Είπε ότι θα γίνει κάτι μεγάλο. Υπομονή Kakerou! Υπομονή!
-Τέλος πάντων... είπε και τότε μια γυναικεία φωνή ακούστηκε και οι φωνές δυνάμωσαν. Ξανά βαβούρα και το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν σκόρπιες λέξεις, που δεν έβγαζαν με κανέναν τρόπο νόημα. Ίσως ήταν η γυναίκα του Isogai ή καμιά κόρη του. Ποιος ήξερε... Πάντως ο Takeshi είχε μάθει αυτά που ήθελε και μάλιστα πολλά παραπάνω.

Σοβαρός και πλέον γνωρίζοντας όσα χρειαζόταν να γνωρίζει, έσκυψε και αθόρυβα βγήκε απ'τον κήπο. Μόλις πάτησε στον δρόμο, πετάχτηκε αστραπιαία προς το κοντινότερο δέντρο και με γρήγορο ρυθμό κίνησε προς το Karma. Δεν άργησε να φτάσει και μπαίνοντας στο δωμάτιό του, πέταξε τον μανδύα και το σπαθί του από πάνω του. Ακούμπησε το κερασμένο μπουκάλι sake στο τραπέζι και έκανε ένα ζεστό μπάνιο. Μόλις ξεπλύθηκε, πλέον φορώντας μπουρνούζι, κάθισε μπροστά στο μπαλκόνι με θέα το ανάκτορο και αναπαρήγαγε όσα είχε βιώσει την σημερινή μέρα. Γεμίζοντας ένα ποτήρι με το παγκόσμιας φήμης ντόπιο ποτό, η συλλογιστική του πορεία κατέληξε στο εξής: Αύριο το παιχνίδι θα τελείωνε. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι επρόκειτο να είναι αυτό το "κάτι μεγάλο" που έλεγε ο άγνωστος. Το ίδιο ίσχυε και για την ταυτότητα του κουστουμαρισμένου άντρα, αν και στην περίπτωσή του, το πιθανότερο ήταν πως σχετιζόταν με τον στόχο του και δεν ήταν αυτός. Στην σκέψη πως την επομένη θα είχε όλα τα στοιχεία στα χέρια του, χαμογέλασε μανιωδώς και αφού σήκωσε ως πρόποση το ποτήρι προς το φεγγάρι, το ήπια μονομιάς.
Μεγάλο ή όχι, αύριο θα ξέρω! Και δεν υπάρχει σωτηρία όταν ξέρω! Ο μεσάζοντας λογικά είναι κάποιος απ'τον κλειστό κύκλο του Petrovic κι ο Moran κάνει ό,τι πάντα, στρώνει το παιχνίδι· είτε ο ίδιος ή κάποιος δικός του. Αύριο θα έρθουν σε επικοινωνία με τον Kakerou και τον σύνεργό του, άρα η επίσκεψη στο εργαστήρι αναβάλλεται. Ααααχχ... τέτοια ώρα η Lisa θα ήταν πολύ χρήσιμη... αναπόλησε την υπηρέτρια της έπαυλης του κατσουφιάζοντας, νιώθοντας πως δεν υπήρχε εμπόδιο στον δρόμο του.

Κοιμήθηκε μερικές ώρες αργότερα, έχοντας αδειάσει το μπουκάλι με το αλκοολούχο ποτό. Ξύπνησε μεσημέρι με βαρύ κεφάλι, αλλά με μηχανικές κινήσεις ετοιμάστηκε και κύλησε στο ισόγειο, όπου έφαγε "πρωινό" και ήπιε καφέ. Όταν τελείωσε, γέμισε την πίπα του με καπνό και βγήκε στο δρόμο οδεύοντας προς το σπίτι του άντρα που επισκέφτηκε ο Kakerou. Η ιδέα πως κάποιος προσπάθησε να τον ξεγελάσει τον έκανε να γελάσει απρόοπτα, αλλά το φως του ήλιου αποδείχθηκε πρόβλημα. Αγρότες, έμποροι, Shinsengumi, επιχειρηματίες, όλοι δούλευαν και γενικότερα μετακινούνταν εκείνη την ώρα. Θα του ήταν αδύνατον να κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο και να παρακολουθεί τις κινήσεις γύρω απ'το σπίτι, όπως μπορούσε να κάνει το βράδυ της προηγούμενης ημέρας. Ανίκανος να σκεφτεί καθαρά, ακολούθησε τον δρόμο, πέρασε απ'το εργαστήρι και το σπίτι του άντρα και συνέχισε. Το τοπίο άλλαζε ελάχιστα αρχικά, αλλά κατέληξε να συνειδητοποιήσει πως το μέρος στο οποίο περιφερόταν 2 μέρες τώρα αποτελούσε απλά ένα περιθωριακό τετράγωνο της πόλης. Έτσι κατέληξε να τριγυρνάει καπνίζοντας στα σοκάκια του Magome και χαζεύοντας μπιχλιμπίδια πλανόδιων ή μικρών μαγαζιών. Η απέχθεια του ήταν έντονη, αλλά φρόντιζε να μη γίνεται εμφανής. Οι ώρες πέρασαν βασανιστικά μέχρι να αρχίσει να δύει ο ήλιος, με τον Takeshi να έχει τελειώσει μεγάλο μέρος του καπνού του και να βαδίζει προς το οίκημα. Ευτυχώς για αυτόν, το απόγευμα, οι περισσότερες αγροτικές εργασίες είχαν ολοκληρωθεί κι έτσι μερικοί θαμνώδεις αγροί προσφέρονταν για κάλυψη. Κρύφτηκε λοιπόν πίσω μερικούς θάμνους σε ένα αρκετά απομακρυσμένο κτήμα, που του παρείχε ελάχιστη ορατότητα και παρέμεινε απαρατήρητος μέχρι την άφιξη της νύχτας.

Ήταν αρκετά τυχερός που δεν τον πρόσεξε κανείς, αν και είχε τοποθετήσει έξυπνα το σώμα του πίσω απ'το φυτό. Αν και θα φανταζόταν κανείς πως ένας άνθρωπος της τάξης του νεαρού θα απεχθανόταν να έρχεται σε επαφή με το έδαφος, πόσο μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωση που είχε γίνει ένα με αυτό, οι πολλαπλές εμπειρίες της παιδικής κι εφηβικής του ηλικίας μαζί του ήταν υπεραρκετές για να μην του δημιουργούν κανένα απολύτως πρόβλημα. Διατηρώντας την υπομονή του με τεράστια δυσκολία έπειτα από μια χάλια μέρα σαν εκείνη, είχε καρφώσει το βλέμμα του στο κτήριο περιμένοντας κάποιον να φτάσει. Το γεγονός πως δεν μπορούσε να καπνίσει τα έκανε όλα χειρότερα, αν και βρήκε την ευκαιρία να μετακομίσει σε ένα κοντινότερο προς αυτό χωράφι. Συνέχισε να περιμένει έως ότου η εμφάνιση μιας μορφής που πλησίαζε προς το οίκημα, μετέτρεψε την πλήξη και την τάση του για αυτοκτονία σε ενδιαφέρον και υπερένταση. Η σιλουέτα άνηκε σε έναν κοντό άντρα με κοντό μαύρο μαλλί, όπως αποδείχθηκε όταν έφτασε μπροστά στον κήπ χαρακτηριστικά γνώριμα κι επιθυμητά στον Takeshi. Μόλις πολυπόθητος πληροφοριοδότης χτύπησε την πόρτα και εισήλθε στο χώρο, ο κοκκινομάλης σηκώθηκε σβέλτα απ'την κρυψώνα του και πηδώντας πάνω απ'τον φράχτη, κοντοστάθηκε στο ίδιο σημείο με την προηγούμενη μέρα. Βήματα ακούστηκαν απ'την εσωτερική μεριά του τοίχου και το φως του δωματίου άναψε ακολουθούμενο από καρέκλες που μετακινούνταν. Η γυναικεία φωνή ακούστηκε ξανά, αλλά από πολύ μακριά για να ακουστεί καθαρά και αμέσως μετά μια δυνατή αντρική που την διαολόστελνε. Γδούποι και φωνές συνέχισαν να ακούγονται για λίγο ακόμα, μέχρι που επικράτησε ησυχία.

-Καταλαβαίνεις τη θέση μας...
-Ξέρω και σας είπα την προηγούμενη φορά! Δεν μπορώ να κάνω κάτι! Ο Gotti θα είναι εδώ μεθαύριο.
-Μας έχεις στον αέρα! Και τι είναι αυτό το μεγάλο που μας λες; Πώς θα κάνουμε την ανταλλαγή;
-Ηρέμησε Isogai! Μάθε τη θέση σου! Πιστεύεις πως ο Alexander Petrovic παίζει παιχνίδια; Έστειλε δύο κόμπρες στο κωλονήσι σας.
-Το ξέρω, αλλά ο Hijikata είναι στο νησί...
-Ο Hijikata το ένα, ο Hijikata το άλλο... Τι νομίζεις ότι μπορούν να κάνουν οι δήθεν σαμουράι σας; Κανείς δε θα καταλάβει τίποτα και είναι η τελευταία φορά που το λέω.
-Καλά! Καλά! φώναξε ο Isogai. Πού θα γίνει η ανταλλαγή τελικά;
-Το εργαστήρι των Sakanue είναι εκτός συζήτησης. Θα βρεθείτε με τον Gotti στο λιμάνι.
-Στο λιμάνι;! Δεν υπάρχει μέρος για να...
-Με κουράζεις μικρέ! Είπα στο λιμάνι! Δε θα υπάρχει κόσμος εκείνη την ώρα.
-Εντάξει, εντάξει... Τα λεφτά και το πλοίο θα τα έχει αυτός;
-Πόσες φορές πρέπει να τα πούμε; ΝΑΙ! φώναξε ο άγνωστος άντρας. Θα γίνει το βράδυ. Υπολόγιζε μετά τα μεσάνυχτα να είσαι εκεί, αλλιώς ξέρεις τι μπορούμε να κάνουμε. πρόσθεσε και καρέκλες άρχισαν να μετακινούνται δηλώνοντας πως ο κουστουμάτος θα αποχωρούσε. Ο Takeshi σύρθηκε αθόρυβα κάτω απ'το παράθυρο και πηδώντας στον δρόμο, άρχισε να τρέχει μανιωδώς μέσα απ'τα χωράφια προς το πανδοχείο. Έχοντας σιγουρευτεί πως δεν τον είχε αντιληφθεί κι ακολουθήσει κανείς, μπήκε στο πολυτελές κτήριο και λίαν συντόμως βρέθηκε στο δωμάτιό του.