[Τέλος] Ένας αδύναμος ήρωας (Μέρος Β')

Προηγούμενη ιστορία:

Είχαν περάσει ελάχιστες μέρες από την επεισοδιακή εισβολή του Arima στο γενικό γυμνάσιο της πόλης. Έπειτα από την τελευταία του μέρα και το ξεκαθάρισμα με την αναπληρώτρια καθηγήτρια, κανένας δεν τον είχε ξαναδεί, ούτε γνώριζε τι είχε απογίνει. Ο καθένας υπέθετε κάποιο σενάριο αλλά δεν έδιναν περισσότερη σημασία. Ο συμμαθητής τους “Andre Zalkov” είχε βαρεθεί ίσως και είχε χαθεί όσο απότομα είχε εμφανιστεί στην καθημερινότητα τους. Μόνο μια λιγνή φιγούρα έδειχνε σκεπτική, η παλιότερη ζωηράδα της είχε αντικατασταθεί από ανησυχία και μοναξιά. Πρόκειται για την May Martin, την μοναδική φίλη που είχε προσεγγίσει ο Arima όσο παρίστανε τον νέο συμμαθητή τους. Από εκείνο το απόγευμα όταν του είχε εξιστορήσει την δική της μεριά, εκείνος είχε εξαφανιστεί χωρίς ίχνος. Δεν είχε καταφέρει να μάθει νέα του, όποιον κι αν είχε ρωτήσει. Έφερε το χέρι στα χείλη της με τα μάγουλα της να ροδίζουν στην ανάμνηση του αποχαιρετισμού τους.
Δεν συνειδητοποίησε αμέσως την ξαφνική κίνηση από την είσοδο της πόρτας μέχρι που μια μορφή έριξε την ογκώδη σκιά της προσπερνώντας το έδρανο της. Το κορίτσι ανάβλεψε και πέτρωσε.
-Andre; της ξέφυγε χαμηλόφωνα.
Οι υπόλοιποι μαθητές περιορίστηκαν να χαιρετήσουν με φυσικότητα τον νεαρό χωρίς να σχολιάζουν ή να ρωτούν για την προηγούμενη απουσία του από τα μαθήματα. Ο ίδιος περιορίστηκε να γνέφει χωρίς να τους μιλά. Ακόμα και μπροστά στην May με την οποία είχε κάποια οικειότητα, απλώς χαμογέλασε αχνά πριν πάρει την συνηθισμένη θέση του στο έδρανο στο τέρμα της μεσαίας σειράς.

Η May τον κοίταξε νευρικά, σχεδόν χωρίς να τον αναγνωρίζει. Υπήρχε κάτι διαφορετικό από ό,τι συνήθως πάνω του, δεν ήταν ιδέα της σωστά; Παρόλο που κανείς άλλος δεν φάνηκε να το αναγνωρίζει. Η όψη του, εκείνη η ογκώδης περιφέρεια, τα πρησμένα με εξογκώματα μπράτσα που έφερναν το πουκάμισο της μαθητικής στολής στα πρόθυρα του σκισίματος, ακόμα και τα βαθουλωμένα μάτια ανάμεσα στις κοκκινίλες του προσώπου του ήταν απαράλλαχτα. Η αδιαφορία του για όπου έπεφτε το βλέμμα του δεν ήταν κάτι πρωτοφανές, έμοιαζε όμως τόσο διαφορετικό από ότι συνήθως. Ο Andre που γνώριζε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ψυχρός, αντικοινωνικός, ίσως υπερόπτης. Αλλά αυτός που είχε μπροστά της εξέδιδε μια επικίνδυνη αύρα που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

Έμεινε να τον παρατηρεί αγχωμένα μέχρις ότου η πόρτα της αίθουσας σύρθηκε για να ανοίξει και η αυστηρή αναπληρώτρια καθηγήτρια πέρασε μέσα. Σκάναρε βιαστικά την αίθουσα και τα μάτια της σκάλωσαν στην θέση του Andre για λίγο. Μια ρυτίδα σχηματίστηκε ανάμεσα στα φρύδια της αλλά δεν σχολίασε. Οι μαθητές υποψιάζονταν ότι ο λόγος της πρωτύτερης απουσίας του μαθητή συνδεόταν με την καθηγήτρια. Αυτή δεν ήταν εξάλλου που τον είχε κρατήσει μετά το μάθημα την τελευταία φορά που τον είχαν δει;

Πού να ήξεραν ότι και η καθηγήτρια ήταν το ίδιο σοκαρισμένη από την παρουσία του νεαρού, αν όχι περισσότερο, από εκείνους; Εκείνη είχε εισχωρήσει στο σχολείο με στόχο να προσεγγίσει τον νεαρό Zalkov και απροσδόκητα είχε συνειδητοποιήσει ότι ο νεαρός που της είχε παρουσιαστεί ήταν κάποιος που τον υποδυόταν με θράσος. Είχαν αναμετρηθεί ευθέως το απόγευμα εκείνο και είχε συμπεράνει ότι δεν μπορούσε να τα βάλλει μαζί του. Δεν είχε ιδέα για την πραγματική του ταυτότητα αλλά την είχε προειδοποιήσει ότι θα την προσέγγιζε ξανά. Για να είχε εμφανιστεί μπροστά της ξανά, αυτό σήμαινε ότι η ώρα της δράσης είχε φτάσει;

Αυτές τις σκέψεις δεν μπορούσε να τις μοιραστεί φυσικά με κανέναν. Η ίδια θα παρέμενε στην θέση της μέχρι να την πλησίαζε εκείνος.
-Κάντε ησυχία για να ξεκινήσουμε. Ο κύριος Navi να συνεχίσει την ανάγνωση από όπου είχαμε σταματήσει προηγουμένως, έκανε δίνοντας όλη την προσοχή της στο βιβλίο στα χέρια της.
Η May σήκωσε το χέρι σοβαρά και πήρε το λόγο ως αντιπρόσωπος της τάξης.
-Κυρία καθηγήτρια, σήμερα το πρωί με ενημέρωσαν ότι τόσο ο κ. Navi όσο και ο κ. Blaze υπέβαλλαν αιτήσεις για μεταγραφές. Ο λόγος που έδωσαν αφορούσε... μετακόμιση;
Και η ίδια δεν ήταν σίγουρη για την ακρίβεια των αιτήσεων αλλά είχε ακούσει τις φήμες που ακριβώς εκείνη την στιγμή ψιθύριζαν οι μαθητές μεταξύ τους. Είχε ακούσει σχετικά με τις πρόσφατες αποτυχίες της δουλειάς των πατεράδων των παιδιών. ...Που μπορεί να συνδέονταν ή όχι με σαμποτάζ. Δαγκώνοντας με ενοχή τα χείλη, έριξε ένα πλάγιο βλέμμα στον Andre που στήριζε το σαγόνι στις παλάμες του, εμφανώς βαριεστημένος. Η ίδια δεν τους είχε κατηγορήσει για την πλεκτάνη τους και δεν είχε πάρει την διαβεβαίωση του νεαρού ότι θα τους κανόνιζε; Ποιον μπορούσε να κατηγορήσει εκτός από την αφέλεια της, για τα μέσα που θα χρησιμοποιούσε η οικογένεια Zalkov προς δικό της αίτημα; Οπότε, ό,τι κι αν είχε απογίνει με τους δύο νεαρούς η ευθύνη ήταν δική της.

Ανάμεσα όμως στα κουτσομπολιά για τους δύο νεαρούς, υπήρχε και μια απορία για την αλλαγή στάσης από την καθηγήτρια. Είχε ζητήσει την ανάγνωση από κάποιον άλλο ενώ το μέχρι πρότινος θύμα της, ο Andre Zalkov, ήταν παρών; Τι είχε μεσολαβήσει;

Τέτοιου είδους ψίθυροι δεν πέρασαν απαρατήρητοι ούτε από την καθηγήτρια που μετάνιωσε για το λάθος της, ούτε από τον νεαρό που αποκάλυψε ένα αχνό χαμόγελο. Ο ίδιος σήκωσε το χέρι για να πάρει τον λόγο.
-Μπορώ να συνεχίσω εγώ την ανάγνωση, αν δεν έχετε αντίρρηση.
Ο τόνος του ήταν υπερβολικά ευγενικός, προκάλεσε στην καθηγήτρια το ίδιο συναίσθημα που συμμεριζόταν η May νωρίτερα. Και με την πορεία της πράξης του, σφίχτηκε το στήθος της.
-Από πότε έμαθε ο Andre να διαβάζει τόσο καλά;! απόρησαν τα παιδιά.
-Ώστε το ιδιαίτερο με την καθηγήτρια είχε τέτοια επιτυχία;! θαύμασαν τις ικανότητες της καθηγήτριας. Πάω στοίχημα ότι τις μέρες που έλειπε έκανε εξάσκηση ώστε να κάνει πιο θεαματική επίδειξη!

Η καθηγήτρια πάλι από την θέση της δεν είχε καμία αμφιβολία. Ένιωσε τις λέξεις που ξεστόμιζε ο νεαρός μπροστά της με ευφράδεια, να σχηματίζουν αλυσίδα που μπλεκόταν στο λαιμό της και έσφιγγε στραγγαλίζοντας τη. Αυτός μπροστά της δεν ήταν ο μιμητής του Andre Zalkov που ήξερε, αλλά ο πραγματικός!

Πέρα από την έκπληξη των περισσότερων, δεν ακολούθησε κάτι άλλο διαφορετικό στην ροή του μαθήματος από ότι συνήθως. Στην λήξη της ώρας, η καθηγήτρια κοίταξε τον νεαρό που δεν είχε κουνηθεί από την θέση του, έπειτα στράφηκε να φύγει με μηχανικές κινήσεις και άκαμπτους ώμους. Κι εκείνος χαχάνισε από μέσα του αφήνοντας αυτό το ποντίκι να τρέξει για λίγο ακόμα. Η May είχε έρθει δίπλα του με ντροπαλό ύφος. Έδειχνε υπέροχη έτσι όπως δυσκολευόταν να συναντήσει το βλέμμα του και σφιχταγκάλιαζε την μέση της.
-Μπορώ να σου μιλήσω ιδιαιτέρως; ψιθύρισε ώστε να μην ακουστεί από τους γύρω τους.
-Φυσικά γλυκιά μου, μιμήθηκε την ένταση της φωνής της και την ακολούθησε χωρίς να χάσει την ευθυμία του.
Στάθηκαν σε μια γωνία με το κορίτσι να επικαλύπτεται ολοκληρωτικά από τον όγκο του. Υπήρχαν τόσα πράγματα που ήθελε να μάθει, προτίμησε να ξεκινήσει από το μικρότερης προτεραιότητας ζήτημα.
-Αυτές τις μέρες που έλειπες ήσουν καλά; Ανησύχησα, νόμιζα ότι δεν θα ξαναέρθεις σχολείο.
-Αφού είσαι εσύ εδώ, πώς γίνεται να μην έρθω κι εγώ;

Ο μελιστάλαχτος τόνος του συνοδεύτηκε από ένα βήμα πιο κοντά στο κορίτσι, που ένιωσε να τρέμει και τα αυτιά της να φλογίζονται. Κατάπιε ηχηρά και συνέχισε:
-Τι συνέβη με τους Blaze και Navi;
-Αυτό που φαντάζεσαι. Βλέποντας το ύφος της γέλασε δυνατά. Ηρέμησε, ζουν ακόμα. Εφόσον μου το ζήτησες εσύ, δεν μπορούσα να τους αφήσω να γλιτώσουν τόσο εύκολα φυσικά. Οι μέρες τους στο νησί είναι μετρημένες.
Η May σκυθρώπιασε περισσότερο. Μπορεί να τους άξιζε, αλλά πραγματικά δεν ήθελε να τους οδηγήσει σε τέτοιο σημείο. Ούτε πίστευε ότι ο Andre θα ήταν τόσο αδυσώπητος όσο παρουσιαζόταν εκείνη την στιγμή. Το χέρι του σήκωσε το πιγούνι της και είδε παγωμένη την βιαιότητα που έκρυβε μέσα του.
-Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος τολμά να ενοχλήσει το κορίτσι που με ενδιαφέρει. Δεν είναι κάτι παράξενο, σωστά; Γι αυτό, ηρέμησε. Δεν πρόκειται να μπεις σε κίνδυνο όσο έχεις εμένα στο πλευρό σου.
Τον ένιωσε να την πλησιάζει περισσότερο σε απόσταση αναπνοής. Αναφέροντας όποια δικαιολογία της ήρθε πρώτη στο μυαλό, πέρασε κάτω από τα χέρια του ντροπιασμένη και ξέφυγε. Ο Andre έμεινε στην θέση του, γλείφοντας τις άκρες των χειλιών του. Μπορεί ο σκοπός που είχε έρθει στο σχολείο να αφορούσε τον εντοπισμό του άγνωστου υποκριτή του, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα απολάμβανε τις μέρες του εκεί. Ή ότι δεν μπορούσε να ωφεληθεί έμμεσα σε άλλο ένα μέτωπο!

Μέσα στο γραφείο στο μαγαζί “Άβυσσος”, δύο άντρες συνομιλούσαν.
Ο ένας φαινόταν εντελώς χαλαρός χωρίς να χάνει σε επιβλητικότητα. Ήταν ο πατέρας του Andre Zalkov, ο Von Zalkov. Ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου μαγαζιού και η στρατηγική φιγούρα πίσω από τις σημαντικότερες δουλειές του υποκόσμου του νησιού.
Απέναντι από τον αρχι-μαφιόζο ο δεύτερος άντρας στεκόταν όρθιος ακούγοντας με σεβασμό και ένα μηχανικό χαμόγελο. Ήταν συγκεκριμένα ο συνεργάτης του Zalkov, επίδοξο δεξί του χέρι και αποτελούσε τον σύνδεσμο της αναπληρώτριας καθηγήτριας του σχολείου και εραστή της. Επρόκειτο για φιλόδοξο και ταυτόχρονα διπρόσωπο άτομο που αποσκοπούσε στο προσωπικό του όφελος.
Εκείνη την στιγμή λάμβανε κύριες πληροφορίες για μια από τις σημαντικότερες δουλειές του Zalkov με ξένους πελάτες που θα κατέφθαναν σύντομα στο νησί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ως προκαταβολή.
-Οπότε θα τους υποδεχτούμε στο λιμάνι και θα τους συνοδέψουμε μέχρι το σημείο συνάντησης, εδώ, υποθέτω;
-Σωστά. Έχω οργανώσει μια περίμετρο ασφάλειας ώστε να διασφαλίσουμε την ιδιωτική μεταχείριση που ζήτησαν. Αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθείς εσύ με αυτό το ζήτημα, Mills.

Η έκφραση του άντρα βούλιαξε αλλά έσπευσε να επαναφέρει το πρόσωπο του και ζήτησε να μάθει:
-Δεν καταλαβαίνω. Μέχρι τώρα είχα αναλάβει τις διαπραγματεύσεις προς το συμφέρον της οικογένειας σωστά. Μπορώ να ολοκληρώσω την δουλειά στο τελικό στάδιο με ασφάλεια.
-Όπως κανόνισες και την εκπαίδευση του γιου μου; τον ειρωνεύτηκε και τον είδε να χάσκει. Του χαμογέλασε με κατανόηση. Ξέρω ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης βαραίνει το αγόρι. Ίσως είχα πολύ υψηλές προσδοκίες όταν συζητούσαμε το θέμα.
Παρατηρώντας τόσο τις λέξεις που είχε διαλέξει όσο και το ύφος του άντρα, δεν θα διέκρινες κατηγορία ή υποτίμηση. Όμως ο Mills δεν είχε αυταπάτες. Και σίγουρα δεν τον βόλευε η κατεύθυνση της δήλωσης.
-Τότε ποιος θα αναλάβει την συνοδεία;
Ένα χτύπημα στην πόρτα ήρθε την πιο πετυχημένη στιγμή και ο Von Zalkov γέλασε εύθυμα. Μέσα πέρασε διστακτικά ένας κάτωχρος άντρας με βασανισμένη όψη και υποκλίθηκε και στους δυο.
-Να σου συστήσω τον εξαίρετο φίλο μας, κύριο Caleb Martin. Φαντάζομαι γνωρίζεις ότι πριν λίγους μήνες ο κύριος Martin χρειάστηκε την υποστήριξη της οικογένειας Zalkov για να καλύψει μερικά τρέχοντα έξοδα. Για την περίσταση και μόνο συμφώνησε να βοηθήσει και να ξεπληρώσει έτσι την υποχρέωση του.
Η φυσικότητα του υποτιμούσε επίτηδες τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί μεταξύ των αντρών αλλά ο Mills είχε πληροφορηθεί από τις πηγές του τις λεπτομέρειες.

-Έχω ήδη ενημερώσει σχετικά τον φίλο μας. Ακολουθώντας απλά τις υποδείξεις μου, είναι ικανός να ολοκληρώσει την δουλειά. Η δική σου ανάμειξη είναι περιττή, κατέληξε. Αντιθέτως υπάρχει ένα πεδίο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Καθώς ο γιος μου τελικά αποφάσισε να παρακολουθήσει στο σχολείο που ανέφερες, ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με την αγαπητή κόρη του κυρίου Martin. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι δεν γίνεται να αφήσουμε ένα τόσο νεαρό κορίτσι ασυνόδευτο. Θα αφήσω πάνω σου λοιπόν το θέμα αυτό. Περιμένω διακριτικότητα όσων αφορά την εικόνα μας στον υπόλοιπο κόσμο. Έγινα σαφής;
Ο Mills έγνεψε κοφτά. Κάτω από την επιφάνεια έβραζε. Η σημασία της κάθε δουλειάς ήταν προφανής αλλά δεν μπορούσε να εκφράσει διαμαρτυρία. Καταλάβαινε ότι ο Zalkov του πάσαρε αποκλειστικά την κόρη του Martin ως αντίβαρο για να μην μπει σε πειρασμό ο δεύτερος να πάρει τα εύσημα της δουλειάς και του μπουν ιδέες να του κλέψει την θέση. Ο Zalkov του έδινε μια διαβεβαίωση έτσι ότι η τιμωρία του θα ήταν προσωρινή και ότι θα έπρεπε απλώς να την υπομείνει. Εφόσον ένιωσε ότι η παρουσία του στο γραφείο δεν ήταν αναγκαία πλέον έκανε μεταβολή για να φύγει. Έπρεπε να οργανώσει την ομάδα των δικών του ανθρώπων που θα αναλάμβαναν την προστασία της “ομήρου”. Παράλληλα όμως θα έστελνε και ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα για να συναντηθεί με την καθηγήτρια που είχε αναπτύξει σχέσεις, ώστε να μάθει λεπτομέρειες για τον γιο του Zalkov στο μέτωπο του σχολείου.
Αυτούς τους υπολογισμούς έκανε όταν έκλεισε την πόρτα πίσω του. Το βλέμμα του Von Zalkov ακολούθησε κάθε του κίνηση και καθώς ήξερε καλύτερα, χαμογελούσε δαιμόνια.

Στους δρόμους της πόλης, ένα μικρό αγόρι τριγυρνούσε μόνο του.
Τα ρούχα του ήταν βρώμικα και μπαλωμένα ανά σημεία, η όψη του παραμελημένη. Κανένας από τους περαστικούς δεν γύρναγε να κοιτάξει δεύτερη φορά το αλητάκι παρά μόνο για να το προσπεράσουν σε απόσταση ασφαλείας. Αλλά και ο μικρός δεν τους έδινε σημασία, απορροφημένος σε σκέψεις. Επρόκειτο για τον Mark, ένα από τα παιδιά του ορφανοτροφείου και το κοντινότερο πρόσωπο του Arima. Το τελευταίο διάστημα είχε αναπτύξει τη συνήθεια να γυρνά στους δρόμους χωρίς να βρίσκει μια λύση για το πρόβλημα του. Το οποίο αφορούσε φυσικά τον ίδιο τον Arima.
Ξαφνικά μια μέρα ο λατρεμένος του μεγάλος αδελφός είχε σταματήσει να πηγαίνει στο σχολείο και παρέμενε στο “Σπίτι” κατά προτίμηση μοναχός. Κάθε παιδί με την σειρά του τον ρωτούσε σχετικά. Μετά την επιτυχημένη εισβολή του νεαρού στο σχολείο, η συμπάθεια και ο σεβασμός γι αυτόν είχαν υψωθεί κατακόρυφα. Αλλά όλα ήταν μάταια. Πεισματικά αρνιόταν να δώσει εξηγήσεις, συχνά δεν έβγαινε καν από το δωμάτιο του. Σε αυτήν την κατάσταση τον είχε αφήσει και αυτή τη φορά ο Mark, παίρνοντας δραματικά τους δρόμους. Προσπαθούσε να βρει κάτι για να του φτιάξει την διάθεση. Όμως χωρίς λεφτά και με τις πενιχρές του ικανότητες δεν είχε ανακαλύψει τίποτα κατάλληλο.
[Σε παράτησε εκείνη που αγαπάς]
Μια μελωδική φωνή έκανε τα αυτιά του να πεταρίσουν και συνειδητοποίησε ότι συνοδευόταν από έγχορδη μουσική. Περίεργος πλησίασε μια γωνιά του δρόμου όπου είχε μαζευτεί κόσμος.